Έχουν περάσει ογδόντα χρόνια περίπου από τη δεκαετία του 1940 και λιγοστεύουν οι άνθρωποι που βρίσκονται στη ζωή και έζησαν από κοντά τα έντονα γεγονότα της εποχής: πόλεμοι, αντίσταση, ένοπλοι ενδοεξουσιαστικοί ανταγωνισμοί και αντάρτικο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον όσοι είχαν παππούδες και γιαγιάδες, που έζησαν ενεργά εκείνες τις εποχές, να διηγούνται τις ιστορίες τους στα εγγόνια τους. Και ήταν ακόμη πιο συναρπαστικό όταν διαπιστώναμε ότι αυτά που μάς περιέγραφαν δεν τα είχαν εκμυστηρευτεί ούτε στα παιδιά τους. Ήταν οι εποχές που θεωρούσαν ότι έπρεπε τα παιδιά να «προστατευτούν» και να μην πολυξέρουν. Η γενιά που τα έζησε δεν πολυμιλούσε. Πολλά γεγονότα και ιστορίες δεν ήρθαν, σκοπίμως, ποτέ στο φως της αφήγησης. Τα «κρατούσαν» μέσα τους σαν φυλακτό αλλά όταν αποφάσιζαν, σπάνια, να μιλήσουν ήταν καθηλωτικοί. Οι προφορικές ιστορίες που συχνά δεν διαθέτουν τεκμηριώσεις και γραπτές πηγές αλλά τη ζωντάνια και την ένταση των ανθρώπων που ήταν μέσα στα γεγονότα, χωρίς να διαθέτουν θέσεις και θώκους, που πολλές φορές οι κάτοχοι τους συσκοτίζουν ή αποκρύπτουν στοιχεία γεγονότων. Ασφαλώς και η τεκμηρίωση των ιστοριών γίνεται σε ύστερο χρόνο από τους αυτήκοους δέκτες.
Πολλά εγγόνια είχαν την τύχη οι παππουδογιαγιάδες τους να τα μαζεύουν, έστω για μια και μοναδική φορά, για να αφηγηθούν τις ιστορίες τους από εκείνα τα χρόνια. Είχαμε και εμείς αυτή την τύχη και ευκαιρία και μάλιστα εις διπλούν. Ο παππούς Σ. από τη Βοιωτία μάς εξιστορούσε την ιστορία από το αντάρτικο και ο παππούς Γ. τις ιστορίες από το κίνημα της Μέσης Ανατολής. Ιστορίες εντελώς ξεχωριστές και διαφορετικές αλλά με κοινό στοιχείο τον εμετικό και προδοτικό ρόλο του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Και οι δυο παππούδες ένιωθαν προδομένοι από το ΚΚΕ για τα συγκεκριμένα γεγονότα που βίωσαν και απομακρύνθηκαν άμεσα και δια παντός από το Κόμμα. Χάραξαν, όμως, διαφορετικές πορείες, εκ διαμέτρου αντίθετες. Και αυτό έχει ενδιαφέρον, να βλέπει και να παρατηρεί κάποιος το πως αντιδρά ο καθένας και η καθεμία στις επιδράσεις που δέχεται. Ο ένας από κομμουνιστής έγινε δεξιός και μπάτσος της υπαίθρου-αγροφύλακας- και ο άλλος παρέμεινε στην αριστερή όχθη ανένταχτος μεν αλλά τον πλάνεψε για έναν διάστημα ο Ανδρέας, έζησε και τη περίοδο 1989-’90, με οικουμενική κυβέρνηση να του θυμίζει «κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας» του Λιβάνου. Ο παππούς Σ., λοιπόν, αφού είχε πολεμήσει νεαρός στο αλβανικό μέτωπο στη πρώτη γραμμή και είχε επιστρέψει στο χωριό του τραυματίας με παράσημο μια σφαίρα στο γόνατο, η οποία δεν αφαιρέθηκε ποτέ από το σώμα του, εντάχθηκε στις τάξεις του ΕΛΑΣ Βοιωτίας.