Κροπότκιν για τον παρόντα πόλεμο

Του Πίτερ Κροπότκιν

[Διάφορες φήμες έχουν κυκλοφορήσει σχετικά με τη στάση του Πέτρου Κροπότκιν (Peter Kropotkin) απέναντι στον Ευρωπαϊκό Πόλεμο. Το περιοδικό Μητέρα Γη* (Μοther Earth) μέχρι στιγμής αγνόησε τις φήμες, περιμένοντας την άμεση απάντηση από τον ίδιο τον Κροπότκιν. Παρακάτω, αναπαράγουμε από το περιοδικό London Freedom την επιστολή του Κροπότκιν στον Σουηδό καθηγητή Gustav Steffen —ο οποίος είχε ζητήσει τη γνώμη του– συμπεριλαμβανομένων των προσθηκών που έκανε ο Κροπότκιν στις τρεις τελευταίες παραγράφους.]

Επιστολή:

Μου ζητάς τη γνώμη μου για τον πόλεμο. Την έχω εκφράσει σε πολλές περιπτώσεις στη Γαλλία και τα σημερινά γεγονότα, δυστυχώς, απλώς την ενισχύουν.

Θεωρώ ότι το καθήκον του καθενός που αγαπά τα ιδανικά της ανθρώπινης προόδου, και ιδιαίτερα εκείνα που χαράχτηκαν από τους ευρωπαίους προλετάριους στη σημαία της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων, είναι να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του και ανάλογα με τις δυνατότητές του, για να συντρίψει την εισβολή των Γερμανών στη Δυτική Ευρώπη.

«Ασφαλιστικό», Η αθέατη πλευρά της ανθρωποσφαγής

Αφού, πλέον, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμη μεταβολή των όρων που συγκροτούσαν μέχρι πριν λίγο καιρό το λεγόμενο ασφαλιστικό σύστημα, είναι χρήσιμο να γίνει μια προσπάθεια προσέγγισης ούτως ώστε μιλώντας για «ασφάλιση» και σύνταξη να έχουμε υπ’ όψη μας πώς άρχισε αυτή η διαδικασία. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να αποβεί χρήσιμη για το ξεπέρασμα όλου αυτού του κυκεώνα. Αναφερόμενοι, κατ’ αρχήν, στις συνθήκες ανασυγκρότησης της κυριαρχίας στον ελλαδικό χώρο είναι εύκολο να αντιληφθούμε τον τρόπο με τον οποίο η εξουσία κατασκευάζει τους όρους, που θα της διασφαλίσουν την συνέχεια της επιβολής της στην κοινωνία.

Ο διαχωρισμός και η διαδικασία επανένταξης, επ’ αμοιβή, όσων ήδη ανήκαν στην δικαιοδοσία της κρατικής κυριαρχίας, η επαναβεβαίωση των όρων δουλοκτησίας και η εξόντωση όσων δεν συναίνεσαν στην αποδοχή των νέων συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Αυτή η σταθερή (με τις όποιες ιδιαιτερότητες υπάρχουν και ανάλογα με την κάθε περίσταση) πρακτική των κυρίαρχων εφαρμόστηκε και μετά την κοινωνική επανάσταση του 1821, αφού, ως γνωστό, στα τέλη αυτής της δεκαετίας, η διαχείριση των υποθέσεων του κοινωνικού χώρου είχε αρχίσει να περνά στα χέρια των τοπικών ομάδων εξουσίας που έχαιραν της υποστήριξης των Μεγάλων Δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία κ.λπ.).

Οι Αρμένιοι στα συντρίμμια της Ιστορίας: 100 χρόνια από τη μαζική εξόντωσή τους (μέρος B΄)

Διαβάζοντας κάποιος σε προηγούμενο φύλλο της «Διαδρομής Ελευθερίας» το πρώτο μέρος του άρθρου για την σφαγή των Αρμενίων (φύλλο Απριλίου 2015), μπορεί εύκολα να διαπιστώσει τι μπορεί να σημαίνει να βιώνει κάποιος την προσφυγιά σε έναν τόπο που τον θεωρεί «σπίτι» του. Άραγε, υπάρχει προσφυγιά εν οίκω; Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει λέξη που να προσδιορίζει την «κατάσταση προσφυγιάς» που βιώνεται, από ένα άτομο ή μια ομάδα ανθρώπων, στον γεωγραφικό χώρο που θεωρείται από τους παραπάνω «σπίτι». Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν η κυριαρχία αποφασίζει να κλείσει την πόρτα στο «σπίτι», εγκλωβίζοντας όσους είναι μέσα και αλλάζοντας διακόσμηση, διαρρύθμιση, χρώμα κατά το δοκούν, κι αρχίζει το «σπίτι» να θυμίζει φυλακή; Στις περιπτώσεις όπου η κυριαρχία αποφασίζει να χαράξει εκ νέου σύνορα στο έδαφος, δημιουργείται και η περίπτωση όπου γηγενείς πληθυσμοί μεταμορφώνονται σε ξένους εν μια νυκτί. Εάν ο εξαναγκασμός προς αναζήτηση μιας νέας ζωής σε άλλο τόπο ονομάζεται προσφυγιά, πως ονομάζεται ο εξαναγκασμός της ταμπέλας του ξένου σε έναν τόπο που θεωρείται οικείος;

Το «σπίτι» και οι εξουσιαστές των Αρμενίων ανά τους αιώνες. Μια σύντομη περιγραφή.

Οι Αρμένιοι έχουν χαρακτηριστεί ως ένας από τους παλαιότερους λαούς του ευρύτερου γεωγραφικού χώρου που ονομάζουμε Μέση Ανατολή. Οι πρώτες σωζόμενες αναφορές για την Αρμενία και τους Αρμένιους είχαν γραφτεί κάτι περισσότερο από 500 χρόνια πριν την γέννηση του Ιησού. Ο Δαρείος Α΄, κατέγραψε σε μια τρίγλωσση εικονογραφημένη επιγραφή, πως είχε υπερνικήσει την αντίσταση κι είχε διαφυλάξει το στέμμα του. Οι Αρμένιοι, λοιπόν, εμφανίζονται σε έναν κατάλογο είκοσι τριών εξουσιαζόμενων φυλών. Σε σαφώς νεότερες ιστορικές περιόδους, γνωρίζουμε ότι έως το 1375 (Νέα Χρονολογία) διατηρούσαν ανεξάρτητο βασίλειο, που έφτασε να εκτείνεται από τις ακτές της Μεσογείου ως την Κασπία και την Μαύρη Θάλασσα. Βέβαια τα εδάφη αυτά δεν κατακτήθηκαν με κάποιον βελούδινο τρόπο, αλλά με αρκετό αίμα.

Οι Αρμένιοι στα συντρίμμια της Ιστορίας: 100 χρόνια από τη μαζική εξόντωσή τους (μέρος Α΄)

Η βία είναι 
η μαμή της Ιστορίας
ή είναι
το εκάστοτε 
νεογνό της Ιστορίας;

Νίκος Καρούζος, 
Νεολιθική Νυχτωδία στην Κροστάνδη

Πρακτικές σφαγής μεγάλων πληθυσμών και κατασκευής αποδιοπομπαίων τράγων σε μεταίχμια ανασύνταξης και αναδιάρθρωσης της κυριαρχίας.
Ακόμη κι όταν δεν υπάρχει εξωτερικός ή εσωτερικός εχθρός, η κυριαρχία «οφείλει» να τον εφεύρει. Η επιβίωση της εξουσίας εξαρτάται από τον τρόπο που συγχωνεύει και διασπά πληθυσμούς, άλλοτε επεκτείνοντας κι άλλοτε περισφίγγοντας σύνορα. Σε αυτή τη μακραίωνη διαδικασία, καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι μαζικές διώξεις και σφαγές πληθυσμών, που απ’ τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκαν στον αποδιοπομπαίο τράγο της ιστορίας. Εκτός από την μαζική εξολόθρευση Εβραίων, κατά την διάρκεια της Β΄ Παγκόσμιας Ανθρωποσφαγής, πολλές είναι οι περιπτώσεις λαών που αποδεκατίστηκαν, ή αφανίστηκαν ολοκληρωτικά, επειδή αποτέλεσαν, για τον έναν ή τον άλλον λόγο, εμπόδιο στους πάσης φύσεως εξουσιαστικούς σχεδιασμούς.