ΕΒΡΑΪΣΜΟΣ & ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ, Ο ΑΝΕΜΟΣ ΤΗΣ ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗΣ ΤΡΕΛΛΑΣ

AMEDEO BERTOLO, FURIO BIAGINI, ENRICO FERRI, CHAIM SEELIGMANN, ERIC JACOBSON, SIEGBERT WOLF

ΕΚΔΟΣΕΙΣ FIREBRAND ΣΕΙΡΑ: ΥΠΟΔΑΥΛΙΣΗ, ΙΙ
Τίτλος πρωτοτύπου: L’ anarchico e l’ ebreo
Μτφ: Παναγιώτης Καλαμαράς
σελ. 158
Αθήνα, Μάιος 2022

«Τα κείμενα που παρουσιάζονται σε αυτό το βιβλίο, προέρχονται από το Διεθνές Συνέδριο Μελετών «Αναρχικοί και Εβραίοι», το οποίο έλαβε χώρα στις 5-7 Μάη 2000 στη Βενετία και διοργανώθηκε από το Κέντρο Ελευθεριακών Μελετών/Αρχείο «Τζ. Πινέλι» του Μιλάνου, σε συνεργασία με το Διεθνές Κέντρο Ερευνών και Αναρχισμού (CIRA) της Λωζάνης και με την αρωγή του Τμήματος Ιστορικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Βενετίας» (Απόσπασμα από το Σημείωμα της έκδοσης).

Οι «αναρχοκομμουνιστές» και το πνεύμα του καπετάν Φώτη Κουβέλη

Παράπλευρη απώλεια (Collateral) της εισβολής του νεοκρατισμού/νεοκορπορατισμού στον «σύγχρονο βίο» θεωρούν πολλοί ότι είναι ο ιστορικός εξευτελισμός, που πραγματοποιήθηκε στο όνομα του αναρχοκομμουνισμού στον ελλαδικό χώρο και στο εξωτερικό. Εκτιμάται μάλιστα ως αντίστοιχος σε κλίμακα με εκείνον της Β´ Διεθνούς, που στήριξε ή ανέχτηκε τον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μ’ άλλα λόγια για να παραφράσουμε τον Καβάφη, λέγεται ότι «εξευτελίστηκαν πλήρως, μια πολιτική ροπή τους λίαν σιχαμένη και περιφρονημένη (έμφυτη μολοντούτο) υπήρξεν η αιτία». Εμείς πάντως θεωρούμε ότι εξευτελισμός υφίσταται όταν κάποιος εκπίπτει από τις θέσεις του και όχι όταν τις αποκαλύπτει με κάθε περηφάνεια.

ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ. Μ’ έμφαση στην Συνομωσία των Βασιλέων και την Συνομωσία των Λαών

 της ERICA LAGALISSE

Εκδόσεις Firebrand

Αθήνα 2021

Πρόλογος Barbara Ehrenreich

Μτφ. Κωστής Α. Πέτρου

σελ. 240

 «

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, ξεκίνησε και η ιστορική αναδρομή της, δηλαδή η ιστορική ιχνηλάτηση των όποιων σχέσεων μπορεί να υπάρχουν ανάμεσα στον αναρχισμό, τον αποκρυφισμό και τις μυστικές εταιρείες, συμπεριλαμβάνοντας ωστόσο και άλλα ριζοσπαστικά πολιτικά ρεύματα […] Όπως σε ανάλογες προσεγγίσεις που έχουν γίνει στο παρελθόν για τα μιλλεναριστικά κινήματα, έτσι και στην συγκεκριμένη περίπτωση, η συγγραφέας αρχικά προσεγγίζει το φαινόμενο του κυνηγιού των μαγισσών μέσα από ένα ανθρωπολογικό, κοινωνιολογικό και έμφυλο πρίσμα, στο οποίο δείχνει πως στα πρώτα βήματα εξορθολογισμού, που συνδέονται με την ερχόμενη νεωτερικότητα, ξεκίνησαν η περίφραξη των κοινών και η περιθωριοποίηση της πρακτικής γνώσης των μαιών, και όσων γυναικών δεν εναρμονίζονταν με τις υπό διαμόρφωση νεωτερικές αντιλήψεις. Στην συνέχεια, αφού γίνεται και μία σύγκριση ως προς τη διαφορά αντιμετώπισης των μαγισσών και όσων ανδρών ενστερνίζονταν αποκρυφιστικές δοξασίες ή ήταν μέλη μυστικών εταιρειών, κάνει αναφορά στις διάφορες πτυχές, που συναντώνται από την περίοδο της Αναγέννησης έως την νεωτερική περίοδο, από τον ερμητισμό μέχρι και τον τεκτονισμό. Δεν μένει μόνο εκεί, αλλά σε αυτή την ιχνηλάτηση συμπεριλαμβάνει και άλλα ανάλογα ρεύματα, από τους Ιλλουμινάτι έως τον θεοσοφισμό, όπως και ιστορικά πρόσωπα και ρεύματα από την Λατινική Αμερική μέχρι την προεπαναστατική Ρωσία. Βέβαια, για το κάθε κεφάλαιο που πραγματοποιεί την ιστορική ιχνηλάτηση των απόκρυφων πτυχών του αναρχισμού μπορεί να γραφτούν ξεχωριστά βιβλία και να υπάρξουν και εντελώς διαφορετικές θέσεις και προσεγγίσεις. Αυτό, ωστόσο, που δείχνει η συγγραφέας είναι ότι στο παρελθόν έχουν υπάρξει σημεία επαφής, είτε σε ατομικό είτε σε πιο συλλογικό επίπεδο μεταξύ αναρχικών ή και ριζοσπαστικών ρευμάτων σκέψης με διάφορες πτυχές του αποκρυφισμού. Η Erica, όμως, δεν το κάνει με σκοπό την όποια αποδόμηση ή απαξίωση μιας ευρύτερης αναρχικής ή ριζοσπαστικής παράδοσης. Αυτό γίνεται με σκοπό να αναδείξει το πόσο πλούσια, πολύμορφη και πολυδιάστατη είναι αυτή και ίσως στο μέλλον βοηθήσει σε μια διαφορετική θέαση και προσέγγιση κάποιων ζητημάτων του παρόντος. Ακόμα περισσότερο, εκτός από το να ξεδιαλύνει πόσο κάποια συνομωσιολογικά αφηγήματα του παρόντος δεν ανταποκρίνονται στην ιστορική πραγματικότητα, η συγγραφέας δείχνει με τον τρόπο της το πόσο σημαντικά είναι οι προσανατολισμοί και τα προτάγματα που διακρίνουν τα ριζοσπαστικά ρεύματα, και ειδικότερα τον αναρχισμό, σε βάθος χρόνου, όπου όποιες επιρροές και αν υπήρξαν, δεν σημαίνει ότι αποτέλεσαν τροχοπέδη ή παρέκκλιση από τους προσανατολισμούς ή τα προτάγματα αυτά, μιας και πάντα οι δείκτες προσανατολισμού του έδειχναν προς τη χειραφέτηση και την ελευθερία σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, για παράδειγμα, μνημονεύουν και οι ιταλοί αναρχικοί τον Τζιορντάνο Μπρούνο και την Πόλη του Ήλιου του Τομάζο Καμπανέλα». (Από τον Πρόλογο για την ελληνική έκδοση, του Κ.Α. Πέτρου)

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Κείμενα των Ε. Malatesta και F.S. Merlino

Εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα

σελ. 169

Φθινόπωρο 2018

Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει σε δύο μέρη συνολικά 27 επιστολές, που αντάλλαξαν Μαλατέστα και Μερλίνο από τα τέλη του Ιανουαρίου του 1897 έως και τα μέσα Ιανουαρίου του 1898, όταν και η πολεμική σταμάτησε, καθώς ο Μαλατέστα συνελήφθη από την αστυνομία της Σαβοΐας. Οι επιστολές δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά (αναρχικά και μη) της εποχής και αφορούν μια έντονη διαμάχη, όπως αναφέρει και το οπισθόφυλλο της έκδοσης για τα ζητήματα της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσης, της συμμετοχής ή μη στις εκλογές, του επηρεασμού ή όχι των εκλογέων, της επιλογής του μικρότερου κακού ή της άκαμπτης υπεράσπισης ιδεών και πρακτικών σε οποιεσδήποτε συνθήκες κ.ά.

Η εικόνα του εξωφύλλου είναι του Flavio Constantini και απεικονίζει, υπό μορφή τραπουλόχαρτου, τον ιταλό βασιλιά Ουμβέρτο, ο οποίος εκτελέστηκε στη Μόντσα από τον Γκαετάνο Μπρέσι στις 29 Ιουλίου του 1900. Ο Μπρέσι είχε σώσει τον Μαλατέστα, όταν εκδηλώθηκε, το 1899, εναντίον του απόπειρα δολοφονίας στο Πάτερσον των ΗΠΑ. Ο δε Μερλίνο υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης του Μπρέσι στη δίκη του για την εκτέλεση του βασιλιά.

Στο Επίμετρο Ι παρατίθεται κείμενο του Gianpetro «Nico» Berti, που είναι η εισήγησή του, για τον Φραντσέσκο Σαβέριο Μερλίνο, στο συνέδριο που διεξήχθη στην Ίμολα την 1^η Ιουλίου 2000 και δημοσιεύτηκε στην ιταλική αναρχική επιθεώρηση «A-rivista anarchica», Νο 360 τον Μάρτιο 2011.

Από τις Μαύρες σελίδες του Αναρχισμού / Οι πολλές ζωές του Μαξ Τσερνιάκ

Μία από τις συναντήσεις της συντακτικής ομάδας Chernoe Znamia [Μαύρο πανώ]

Ο Μαξίμ Ματβέγιεβιτς Τσερνιάκ ανήκει στη γενιά των Ρώσων αναρχικών που συμμετείχαν στις επαναστάσεις του 1905 και του 1917, που υπερασπίστηκαν τη νέα επαναστατική κοινωνία ενάντια στους αντιδραστικούς εχθρούς της και μετά συντρίφτηκαν από τους πάλαι ποτέ συμμάχους τους, τους Κομμουνιστές. Δεν είναι εύκολο να συνθέσουμε τα κομμάτια της ιστορίας της ζωής του, επειδή πέρασε πολλά χρόνια στην παρανομία. Στην περίπτωση του Τσερνιάκ είναι επιβαρυντικό το γεγονός ότι στην ιστορική λογοτεχνία μπερδεύεται συχνά με άτομα με παρόμοιο όνομα.

Γεννήθηκε το 1883 στο Γκρόντνο, μια πόλη που βρίσκεται στη Ρωσική εβραϊκή κοινότητα (Pale of Settlement)¹, σε μια φτωχή εβραϊκή οικογένεια. Ο Τσερνιάκ εκπαιδεύτηκε σαν μπαρμπέρης, μια οικογενειακή απ’ ότι φαίνεται δουλειά. Κατά τη διάρκεια της ζωής του εξάσκησε αυτή τη δουλειά, όταν δεν «εργαζόταν» σαν τρομοκράτης, μυστικός πράκτορας, ή στρατιωτικός διοικητής.

Ο Τσερνιάκ έγινε αρχικά ενεργός στο αναρχικό κίνημα στην κοντινή πόλη του Μπιαλιστόκ το 1904-1905, συμμετέχοντας στη Chernoe Znamia [Μαύρο Πανό], ομάδα που εξαπέλυσε απρόκλητες τρομοκρατικές επιθέσεις στη μπουρζουαζία. Ο Τσερνιάκ είχε στενή συνεργασία με έναν από τους ηγέτες της ομάδας, τον Βλάντιμιρ Στρίγκα. Η ομάδα αποτελούνταν κυρίως από νέους ανθρώπους και απαριθμούσε εκατοντάδες μέλη. Ο χαρισματικός Στρίγκα κατά περίσταση έδινε ομιλίες σε πλήθη από 3.000 έως 5.000 άτομα. Οι αναρχικοί του Μπιαλιστόκ θεμελίωσαν στενές επαφές με παρόμοιες ομάδες στην Ουκρανία, ειδικά στην Οδησσό και το Γιεκατερίνοσλαβ. Στην επακόλουθη τσαρική καταστολή, οι πιο πολλοί μαχητές της ομάδας έγιναν «μάρτυρες». Ο Στρίγκα ξέφυγε στο Παρίσι, αλλά παραπάτησε κουβαλώντας μια αυτοσχέδια βόμβα και ανατινάχθηκε.

Είναι αρετή η σιωπή;

Σύμφωνα με το μέρος της Mishnah (συλλογή ιερών διδαγμάτων, που αποτελούν τη βάση του Ταλμούδ), που ονομάζεται Pirke Aboth, «Οι ρήσεις των πατέρων», ο Ραββίνος Χίλλελ φέρεται να είπε: «Αν δεν υποστηρίξω τον εαυτό μου, τότε ποιος θα τον υποστηρίξει; Και αν τον υποστηρίξω μόνο εγώ, τότε τι άραγε θα είμαι;» Χωρίς να υποτιμούμε τις δυσκολίες που κρύβουν οι παραπάνω, ή και παρόμοιες, κατά άλλους «απλουστευτικές» και κατά άλλους «σκοτεινές και αινιγματικές» ρήσεις θα προσπαθήσουμε να αγγίξουμε ορισμένες ακανθώδεις όψεις τους.

Ξεκουρδίζοντας τα όργανα της πολιτικής

Η πολιτική παραπαίει… ας την αφήσουμε να πεθάνει!

[Από το έντυπο, της ομώνυμης αναρχικής ομάδας, Πρόκληση σε στάση, τεύχος 4, Θεσσαλονίκη, Νοέμβρης ’95]

Πιστεύεις στον αναρχισμό; Θεωρείς πως τα εργατικά συμβούλια, η αυτοοργάνωση της παραγωγής και η άμεση δημοκρατία θα σε εξυψώσουν σε μια απελευθερωτική Εδέμ; Ε, τότε, ναι∙ η πολιτική σου πάει γάντι. Δεν νοούνται όλα τα παραπάνω δίχως αυτήν, διότι πολιτική σημαίνει διαχείριση. Κι εσύ, καθότι αναρχιστής (και όχι αναρχικός) έχεις ουκ ολίγα ζητήματα προς διαχείριση∙ από την βιομηχανική παραγωγή, μέχρι τις αντιδράσεις όσων διαφωνούν με όσα λες και πράττεις, μιας και οι μειοψηφούντες στις δημοκρατίες (άμεσες, έμμεσες, με φιοριτούρες ή άνευ) οφείλουν να υποτάσσονται στην βούληση της πλειοψηφίας. Αν υποθέσουμε, βέβαια, πως θέτεις συνήθως εαυτόν σε όσους πλειοψηφούν…

Αναρχία εναντίον Αναρχισμού

[Το κείμενο αυτό αποτελεί την εισαγωγή ενός άρθρου, το οποίο προέρχεται από το αναρχικό περιοδικό Green Anarchy. Πολύ σύντομα θα μας δοθεί η δυνατότητα να παρουσιάσουμε μία πιο αναλυτική τοποθέτηση σε σχέση με το θέμα που πραγματεύεται το άρθρο.]

Μια ειδοποιός διαφορά για την οποία αισθανόμαστε ότι είναι σημαντικό να γίνει αναφορά είναι η διάκριση ανάμεσα στην «αναρχία» και τον «αναρχισμό».

Μερικοί θα το θεωρήσουν ως ασήμαντο ή απλή σημειολογία, αλλά για τους περισσότερους μετα-αριστερούς και αντι-πολιτισμικούς αναρχικούς, αυτή η διαφοροποίηση είναι σημαντική.

Η TΡΑΓΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗΣ (ΜΑΗΣ 1937)

«ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ» (ισπανικό αναρχικό σύνθημα)

 Στις αρχές Μαΐου 1937, κατά τη διάρκεια της ισπανικής επανάστασης, Η Βαρκελώνη γίνεται μάρτυρας μιας από τις μεγαλύτερες και πιο δολοφονικές ενέργειες των κομμουνιστών (η ιστορία των οποίων είναι γεμάτη από τέτοιες). Αναρχικοί και μέλη του P.O.U.M. (Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενοποίησης-τροτσκιστές) αμύνονται κατά των κομμουνιστών, οι οποίοι επιτίθενται στο Τηλεφωνικό κέντρο, το οποίο έχουν καταλάβει οι αναρχικοί. Η περίφημη «Τραγική Εβδομάδα» τελειώνει με 500 νεκρούς αγωνιστές, δολοφονημένους από τα σταλινικά καθάρματα. Έπεσαν στα οδοφράγματα, υπερασπιζόμενοι μέχρι τέλους την επανάσταση, αγωνιζόμενοι για την ελευθερία…

Ήδη απo τα τέλη του 1936, οι κομμουνιστές και οι σύμμαχοί τους, κατάλαβαν ότι με την υποστήριξη των νέων ενόπλων δυνάμεων, (οι κομμουνιστές ήταν υπέρμαχοι της δημιουργίας τακτικού στρατού και αφοπλισμού των πολιτοφυλακών και των επαναστατικών ταξιαρχιών), θα ήταν τώρα ικανοί να εξαλείψουν την τεράστια επιρροή που είχαν στους ανθρώπους οι επαναστατικές οργανώσεις και κυρίως οι αναρχικές. Πρώτος στόχος τους ήταν οι τροτσκιστές του P.O.U.M. στην Καταλωνία, και αργότερα θα συγκέντρωναν τις δυνάμεις τους εναντίον των αναρχοσυνδικαλιστών της C.N.T. (Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας-αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση) και των αναρχικών της F.A.I. (Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής). Από τις αρχές του 1937 αρχίζουν οι μεμονωμένες ένοπλες επιθέσεις και προβοκάτσιες (στη Λα Φατερέγια, το Μολίνς ντε Γιομπρεγκάτ, την Πουιγκθέρδα). Ταυτόχρονα, η κεντρική δημοκρατική κυβέρνηση, μέσω διαταγμάτων, προσπαθεί να πλήξει την επανάσταση καθώς και τις προσπάθειες αυτοοργάνωσης των ανθρώπων. Έτσι, σταδιακά αυξάνεται ο κρατικός έλεγχος πάνω στις κολλεκτιβοποιημένες επιχειρήσεις, καταργούνται οι επαναστατικές ταξιαρχίες (στρατιωτικοποίηση) που από την έναρξη της επανάστασης είχαν καταφέρει τεράστια πλήγματα στους φασίστες, απελευθερώνοντας μεγάλες περιοχές, ενώ τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο «αφοπλισμός των μετόπισθεν». Όποιος έφερε όπλο δίχως άδεια από τις αρχές, θα αφοπλιζόταν και θα παραπεμπόταν σε δίκη.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΤΙ-ΠΡΙΜΙΤΙΒΙΣΤΗΣ (Μέρος Β΄)

«Εκατομμύρια Θα Πεθάνουν» και άλλες Ανοησίες…

Ο διακεκριμένος –και κραυγαλέα αντι-πριμιτιβιστής– αναρχοσυνδικαλιστής Andrew Flood κατηγορηματικά δηλώνει στην εργασία του «Πολιτισμός, Πρωτογονισμός και Αναρχισμός» (είναι διαθέσιμη στο Anarkismo.net) ότι «υπάρχουν αρκετοί πρωτογονιστές που αναγνωρίζουν ότι ο πρωτόγονος κόσμος που επιθυμούν θα απαιτούσε «μαζικούς θανάτους».

Ο Flood παραθέτει τέσσερις πηγές: Τη Miss Ann Thropy (όχι αναρχική ούτε καν πρωτογονίστρια, αλλά παλιάς σχολής μέλος του Earth First!,(13) έναν ανώνυμο ομοφυλόφιλο αρθρογράφο (πιθανά αναρχικό),(14) τον Derrick Jensen (επίσης ούτε αναρχικός, ούτε πρωτογονιστής)(15) και τη Συμμαχία Ενάντια στον Πολιτισμό (τη μόνη στην ουσία αυτό-προσδιορισμένη αναρχο-πριμιτιβιστική ομάδα στη λίστα αυτή).

Αφήνοντας κατά μέρος το πραγματικό περιεχόμενο των παραπομπών, το άμεσο πρόβλημα μ’ αυτές τις παραθέσεις είναι ότι υπάρχουν πρωτογονιστές που δεν είναι αναρχικοί, όπως υπάρχουν αυτοί που δηλώνουν ότι είναι ενάντια στον πολιτισμό, αλλά δεν προσδιορίζονται σαν αναρχικοί ή πριμιτιβιστές. Το να αρνηθεί κάποιος να αναγνωρίσει αυτές τις διακρίσεις (που, ομολογουμένως, μπορεί να είναι αρκετά περίπλοκες), απλά δεν είναι έντιμο.(16) Δυστυχώς για το Flood (και άλλους που θέλουν να στηρίζονται στα επιχειρήματά του), δύο απ’ αυτούς τους συγγραφείς δεν δηλώνουν αναρχικοί, έτσι οι συζητήσεις τους, οι επιθυμίες, οι παραδοχές τους είναι άσχετες, εκτός αν ο Flood επιθυμεί να προσθέσει τη χρήση της ενοχής με τη σύνδεση που κάνει με το ρητορικό του οπλοστάσιο.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΤΙ-ΠΡΙΜΙΤΙΒΙΣΤΗΣ (Μέρος Α΄)

Εισαγωγή

Δεν υπήρχε πολιτισμός που να κράτησε πάνω από κάποιες εκατοντάδες χρόνια. Είναι λογικό ότι αυτός στον οποίο εξαναγκαζόμαστε να ζούμε σήμερα (Δυτικός, Ευρω-Αμερικανικός, Καπιταλιστικός, Μετα-βιομηχανικός, όπως θέλει κανείς να τον αποκαλεί…) θα καταρρεύσει επίσης μια μέρα.

Οι ανισότητες ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, ανάμεσα στους εντολοδότες και τους εντολοδόχους, προσδιορίστηκαν και δέχθηκαν την κριτική από αναρχικούς εδώ και 150 χρόνια και γίνονται ολοένα και πιο φανερές και πιο αποκρουστικές. Η δημόσια δυσαρέσκεια πολώνεται εύθυμα, εμποτίζεται με μια εύκολη από-ανθρωποποίηση των προκαθορισμένων εχθρών, οι λεγόμενοι πόλεμοι πολιτισμού συνεχίζονται γοργά. Το συντριπτικό βάρος που εναποτίθεται στο φυσικό κόσμο και τους ιθαγενείς λαούς (συμπεριλαμβανομένων των ημι-νόμιμα εκτοπισμένων) από την εξόρυξη φυσικών πόρων(1) και η επέκταση και ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων συνεχίζεται αμείωτα.

Εμπρησμός πολυτελούς οχήματος στην Οδησσό της Ουκρανίας

Η ιστοσελίδα «Project 161» (αντιφασιστική ιστοσελίδα) έλαβε χθες το ακόλουθο γράμμα:

«Η «Αναρχική Αντίσταση» (Anarchic Resistance) αναλαμβάνει την ευθύνη για τον εμπρησμό ενός οχήματος Hummer που ανήκει στον ηγέτη της «Ένωσης Αναρχικών Ουκρανίας» Vadim Black. Με αυτήν την πράξη θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στο κόμμα των ρουφιάνων, που κρύβονται πίσω από τα ευγενή ιδανικά του αναρχισμού, απλά και μόνο για να βγάλουν λεφτά.

Αναφορικά με την σύλληψη των αναρχικών Χρήστου Στρατηγόπουλου και Alfredo Maria Bonanno

Την Πέμπτη 1 Οκτωβρίου γίνεται ληστεία στην Τράπεζα Πειραιώς στα Τρίκαλα. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα ανακοινώνεται πως συνελήφθη ο ληστής και ο συνεργός του. Πρόκειται για τους αναρχικούς Χρήστο Στρατηγόπουλο 46 ετών και Αλφρέντο Μαρία Μπονάνο 73 ετών. Η γνωστοποίηση των ονομάτων τους κινητοποιεί την αντιτρομοκρατική που σπεύδει να τους ανακρίνει.

Ο Μπονάνο είναι γνωστός για τις θεωρητικές απόψεις του που «κατατάσσονται» στον «εξεγερτικό αναρχισμό», έχει διωχθεί κατά το παρελθόν από το Ιταλικό κράτος για τις δημοσιοποιημένες απόψεις του σχετικά με την ένοπλη βία και συγκεκριμένα το 1977 για το βιβλίο του Joya Armata. Συμμετείχε στην ομάδα που εξέδιδε το περιοδικό Anarchismo και έχει συγγράψει αρκετά βιβλία αναρχικού περιεχομένου.

Πολιτική: Ένα πανίσχυρο όπλο στη διάθεση της κάθε εξουσίας…

Το κείμενο που ακολουθεί είναι καταγραφή βασικών σημείων της συζήτησης που πραγματοποιήθηκε στην Αναρχική Αρχειοθήκη Αθήνας στη 4 Ιουνίου. Η συζήτηση είχε θέμα: «Εκλογές, πολιτική και Αναρχία στον «απόηχο» της εξέγερσης του Δεκέμβρη».

Α. Η προέλευση της πολιτικής

«Διότι δε πολιτικόν ο άνθρωπος ζώον πάσης μελίττης και παντός αγελαίου ζώου μάλλον, δήλον. Ουθέν γαρ, ως φαμέν, μάτην η φύσις ποιεί»,[1]

Με αυτές τις λέξεις συμπυκνώνει τα συμπεράσματά του ο Αριστοτέλης για την «φυσικότητα» της πόλης και την αναγκαιότητά της για το ανθρώπινο γένος. Διότι όπως αναφέρει σε άλλο σημείο του βιβλίου του: «Από τις παραπάνω, λοιπόν, σκέψεις, γίνεται ολοφάνερο ότι η πόλη είναι μια φυσική πραγματικότητα και ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του προορισμένος να ζήσει μέσα στην πόλη (πολιτικόν ζώον). Εκείνος δε που περνά τη ζωή του έξω από την πόλη, από τη φύση του και όχι από κάποια ατυχία, είναι ανήθικος (εκφυλισμένος) ή κάτι ανώτερο από άνθρωπος».[2]

Μέσα από μια σειρά απλουστευμένους συλλογισμούς και θεωρώντας ως επιβράβευση των συμπερασμάτων την κυριαρχική κατάσταση, που ίσχυε στην εποχή του, προσπάθησε να την τονώσει και να τη ντύσει ιδεολογικά και φιλοσοφικά. Άλλωστε, αυτό είναι αναμενόμενο από ένα άτομο που αφιέρωσε τη ζωή του στο να ενισχύει με επιχειρήματα την κυριαρχία της εποχής του, εκπαιδεύοντας και οπλίζοντας με νοήματα πωρωμένους εξουσιαστές, όπως τον Αλέξανδρο της Μακεδονίας.

Δεν είναι σκοπός του παρόντος κειμένου να αναλύσουμε περισσότερο τους λόγους για τους οποίους ο Αριστοτέλης παραμένει στην πρώτη γραμμή των επιχειρημάτων που προβάλλουν οι κρατιστές, εδώ και περισσότερο από πεντακόσια χρόνια, προκειμένου να δικαιολογήσουν το καθεστώς τους και τις εκτρωματικές καταστάσεις, που έχουν επιβάλει στους ανθρώπους και τη φύση. Πρόκειται για ένα σύστημα θεωριών που έρχεται με αφαιρετικό τρόπο μέχρι τις μέρες μας.