Επίθεση σε αεροπορικές εταιρίες στην Αργεντινή

Έκρηξη βόμβας έγινεττα ξημερώματα της Πέμπτης 16/9 στο BUENOS AIRES  με στόχο ένα εμπορικό κέντρο. Οι εταιρίες American Airlines και η Alitalia υπέστησαν τις σοβαρότερες ζημιές από την έκρηξη.

Στο σημείο βρέθηκαν πεταγμένα φέιγ-βολάν με την υπογραφή μιας αναρχικής ομάδας της Χιλής (Vandalicia Teodoro Suárez)  και συνθήματα που αναφέρονταν στην απελευθέρωση των «πολιτικών κρατούμενων», στην αυτονομία των Μαπούτσε και των ιθαγενών λαών που βρίσκονται στη Χιλή και την Αργεντινή.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ (Μέρος Β΄)

(Να αναδείξουμε τις ζωογόνες και απελευθερωτικές δυνατότητες και πρακτικές της αναρχικής  θεώρησης)

Ερχόμαστε τώρα σε ένα άλλο σημείο που έχει σχέση με τη λεγόμενη νοηματοδότηση. Είναι με άλλα λόγια ένα ξαναβάφτισμα. Το ρόλο του «νονού», ανάμεσα σ’ άλλους, αναλαμβάνουν και διάφορες καταστασιακές προσεγγίσεις, που έχοντας επίγνωση της εφήμερης λάμψης που διαθέτει η αυτοοργάνωση θέλουν να την ανακαινίσουν.

Εδώ επαναλαμβάνεται η γνωστή ιστορία με τους καλόγερους όπου το κρέας βαφτίζεται ψάρι.
Η νοηματοδότηση είναι ένα εγκεφαλικό προϊόν και όπως όλα του είδους του επιδιώκεται να επιβληθεί στην πραγματικότητα. Η καταστασιακή θολούρα έρχεται να αναζωογονήσει τα καταπονημένα εξουσιαστικά είδωλα. Αυτό άλλωστε είναι μια επαναλαμβανόμενη ιστορία.

Εννοείται πως όταν αλλάξει το νόημα θα πρέπει να αλλάξει και η ουσία; Αυτό δεν είναι κάτι το νομοτελειακό. Στην περίπτωση όμως αλλαγής της ουσίας τότε θα προκύψουν δύο συνθήκες. Η πρώτη να είναι να κατασκευαστεί ένας τραγέλαφος και η δεύτερη να μεταπέσει σε μια από τις υπάρχουσες μορφές οργάνωσης με άλλο όνομα. Οπότε, για ποιο λόγο να γίνει όλη αυτή η ανακατωσούρα;

Επειδή τίποτα δεν γίνεται άνευ λόγου και αιτίας, όλη αυτή η ανακατασκευή, προφανώς, γίνεται προκειμένου να εξυπηρετηθούν ορισμένοι σκοποί.

Αναφορά στο σύντροφο Λάμπρο Φούντα

Ο αγώνας όσων παλεύουν ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία, που αγωνιούν για κάθε «στιγμή» που δεν πρέπει να «πάει χαμένη» και διατηρούν με πείσμα την πεποίθηση ότι δεν είμαστε αδύναμοι να στεριώσουμε έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο, απέχει από κάθε είδους μυθολογία όσο η γη από το φεγγάρι.

Ο αγώνας αυτός είχε, έχει και θα έχει αμέτρητους νεκρούς, αιχμάλωτους, αλλά και ανθρώπους που παραιτούνται γιατί χάνουν τις ελπίδες τους ή συμβιβάζονται γιατί η εξουσία βρήκε την «μικρή» ή την «μεγάλη» τιμή για να τους αγοράσει.

Όποιοι, λοιπόν, ψάχνουν για αγιογραφίες, για μάρτυρες ή για σωτήρες, για ήρωες και «ιερά τέρατα», δεν διαφέρουν τελικά σε τίποτα από εκείνους, που δεν χάνουν ευκαιρία να δείχνουν με το δάκτυλο τούς «τυχοδιώκτες», «τα απολωλότα πρόβατα», τους «ύποπτα παρεκκλίνοντες», τους πολιτικά «χαμένους από χέρι». Αναλώσιμα τα «υπερβατικά όντα» που εικονίζουν οι μεν, αναλώσιμοι και οι «ακραίοι» από τους οποίους διαχωρίζονται οι δε. Και στην μια περίπτωση και στην άλλη το ζητούμενο είναι η λήθη όσο και αν ευαγγελίζονται το αντίθετο οι υπέρμαχοι της μιας ή της άλλης κατηγορίας. Για «θυσιασμένους» μιλούν «εκστασιασμένοι» οι μεν, τα όρια της «απώλειας» προσδιορίζουν και οι δε με πολιτική ευλάβεια. Εξ ίσου ελάχιστη σημασία έχει αν η σύγκλιση επιτυγχάνεται λόγω φανατισμού ή ψευδαισθήσεων, άγνοιας ή σκοπιμότητας, για λόγους πολιτικής επιβίωσης και προβολής ή εν μέσω ασκήσεων δογματισμού. Φωνασκούν οι εν λόγω «αντιτιθέμενοι» για να πείσουν ότι έχουν «ανοιχτούς λογαριασμούς» μεταξύ τους, αλλά η απάτη δύσκολα μπορεί να κρυφθεί.