Για να υπάρξει διχασμός, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να υπάρχει ενότητα και κάτι τέτοιο για το κοινωνικό σύνολο του ελλαδικού χώρου δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ. Από την επανάσταση του 1821 και την ίδρυση του ελλαδικού κράτους ουδέποτε υπήρξε η αφηρημένη έννοια της ενότητας, παρά μόνο μικρά ή μεγάλα εξουσιαστικά συμφέροντα που άλλοτε οδηγούσαν σε ρήξη διάφορα κοινωνικά κομμάτια και άλλες φορές συμμαχούσαν μεταξύ τους μέχρις ένα σημείο για τα δικά τους συμφέροντα ώστε στην συνέχεια να ξαναδιασπαστούν, συμπληρώνοντας έτσι έναν ατέρμονα κύκλο διάσπασης όπου οι συμμαχίες έμοιαζαν πλέον ως ξεχωριστό κομμάτι των διασπάσεων και όχι ως ενότητα και όλα αυτά ανάλογα με τις διαθέσεις των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Η ενότητα που κατά καιρούς παρουσιάζεται, έχει να κάνει με την λειτουργία του εθνικού αφηγήματος.
Έτσι, λοιπόν, 200 χρόνια από την επανάσταση του τότε και τα εξουσιαστικά παιχνίδια των διασπάσεων και του διχασμού, παραμένουν ίδια. Άλλωστε σ’ ένα κοινωνικό σύνολο ο ανταγωνισμός μόνο ενωτικός δεν μπορεί να είναι. Στην παρούσα φάση το εξουσιαστικό αφήγημα έχει να κάνει με την κατασκευή του εσωτερικού εχθρού, ο οποίος είναι ο ανεμβολίαστος. Ο υποχρεωτικός και ο εξαναγκαστικός εμβολιασμός, πριν γίνει νόμος του κράτους, είχε λανσαριστεί μέσα από την προπαγάνδα των ΜΜΕ, όπου με μεθοδικότητα χτιζόταν ο κοινωνικός αυτοματισμός και ο κανιβαλισμός απέναντι στους ανεμβολίαστους. Πλάι σε αυτή την εξουσιαστική προπαγάνδα των ΜΜΕ, την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών και τον κοινωνικό διαχωρισμό τύπου Απαρτχάιντ, το σύνολο του αριστερού συρφετού, αλλά και μεγάλο μέρος του α/α χώρου όχι απλά δεν ασχολήθηκε, αλλά ο λόγος τους σε αυτά τα θέματα ήταν και είναι ομιχλώδης, όπως πρέπει να είναι άλλωστε όταν κάνεις πολιτική και επίσης δεν ήταν και λίγες οι φορές που σε δημόσιες τοποθετήσεις κάποιοι τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της υποχρεωτικότητας. Συνέχεια
