Με συνοδοιπόρο την αναρχία

Η λεγόμενη οικονομική κρίση, ο πόλεμος στη Συρία, στη Λιβύη, στην Υεμένη, τα τρία χρόνια μέτρων και φόβου με αφορμή τον κορωναϊό, ο πόλεμος στην Ουκρανία, το κύμα ανατιμήσεων και ακρίβειας, όλα μοιάζουν σαν το ένα να επικαλύπτει και να είναι η κορύφωση του άλλου. Κοινός παρονομαστής ο φόβος και η επανατοποθέτηση «δεδομένων». Τι και αν κάποιοι ευαγγελίζονται επιστροφή στην κανονικότητα, τι και αν οι όποιες προσωπικές θυσίες είναι για να πάρουμε τις ζωές μας πάλι πίσω; Ποια κανονικότητα και ποιες ζωές; Η πίεση της εξουσίας είναι ασφυκτική και όλα μοιάζουν να μπαίνουν στην σκακιέρα ξανά από την αρχή. Προσωπικές σχέσεις, αυτοδιάθεση σώματος, δουλειά, μισθός, αναγκαία αγαθά, διασκέδαση, ψυχαγωγία, εκπαίδευση και τόσα άλλα αναθεωρούνται διαρκώς και προς το παρόν ο αναθεωρητισμός δεν φαίνεται να έχει σταματημό. Και ενώ η αναθεώρηση σαν διαδικασία είναι ευπρόσδεκτη και αναγκαία, όταν γίνεται υπό όρους εξουσίας και καθ’ υπόδειξη κυριαρχίας τότε γίνεται θηλειά στο λαιμό που σφίγγει και δεν ξέρει κανείς πότε θα σταματήσει.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Σε καιρούς δυστοπικών αδιεξόδων, μοναδική διέξοδος η συνέχιση των αγώνων

Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επιχείρησης κατατρομοκράτησης του παγκόσμιου πληθυσμού, στο πλαίσιο ενός ιστορικού συνεχούς αντίστοιχων πρακτικών από κράτος και συνεπώς, από κάθε λογής κεφάλαιο κι αφεντικά, κάθε πτυχή της καθημερινότητας δισεκατομμυρίων ανθρώπων βομβαρδίστηκε από τον φόβο και τον θάνατο. Η τρομολαγνεία από τα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και κάθε λογής πολιτική βιτρίνα, είχε ως αποστολή την παραπομπή με πολεμική ορολογία, σε μια διαρκή «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης». Να σημειωθεί πως η επίκληση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης συνιστά ιστορικά πάγια τακτική του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς αυτές αποτελούν ιδεατό περιβάλλον υποβολής κι επιβολής της υποδούλωσης. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της επίθεσης που έχει εξαπολυθεί τα δύο τελευταία χρόνια (σε συνέχεια όλων των προηγούμενων καπιταλιστικών κρίσεων κι αναδιαρθρώσεων) ως «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», δεν είναι πλέον η εξαίρεση αλλά ο κανόνας.

Η εξουσία φυλακίζει την ζωή, η αναρχία την απελευθερώνει

Η αναρχία δεν είναι τέκνο του διαφωτισμού, αφού η ιδέα και η πρακτική της συνόδευε και συνοδεύει τους ανθρώπους, συλλογικά και ατομικά, από την απαρχή τους.

Από την ένωση με βάση την εξουσία επιλέγουμε τον διαχωρισμό για την Αναρχία

Για να υπάρξει διχασμός, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να υπάρχει ενότητα και κάτι τέτοιο για το κοινωνικό σύνολο του ελλαδικού χώρου δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ. Από την επανάσταση του 1821 και την ίδρυση του ελλαδικού κράτους ουδέποτε υπήρξε η αφηρημένη έννοια της ενότητας, παρά μόνο μικρά ή μεγάλα εξουσιαστικά συμφέροντα που άλλοτε οδηγούσαν σε ρήξη διάφορα κοινωνικά κομμάτια και άλλες φορές συμμαχούσαν μεταξύ τους μέχρις ένα σημείο για τα δικά τους συμφέροντα ώστε στην συνέχεια να ξαναδιασπαστούν, συμπληρώνοντας έτσι έναν ατέρμονα κύκλο διάσπασης όπου οι συμμαχίες έμοιαζαν πλέον ως ξεχωριστό κομμάτι των διασπάσεων και όχι ως ενότητα και όλα αυτά ανάλογα με τις διαθέσεις των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Η ενότητα που κατά καιρούς παρουσιάζεται, έχει να κάνει με την λειτουργία του εθνικού αφηγήματος.

Έτσι, λοιπόν, 200 χρόνια από την επανάσταση του τότε και τα εξουσιαστικά παιχνίδια των διασπάσεων και του διχασμού, παραμένουν ίδια. Άλλωστε σ’ ένα κοινωνικό σύνολο ο ανταγωνισμός μόνο ενωτικός δεν μπορεί να είναι. Στην παρούσα φάση το εξουσιαστικό αφήγημα έχει να κάνει με την κατασκευή του εσωτερικού εχθρού, ο οποίος είναι ο ανεμβολίαστος. Ο υποχρεωτικός και ο εξαναγκαστικός εμβολιασμός, πριν γίνει νόμος του κράτους, είχε λανσαριστεί μέσα από την προπαγάνδα των ΜΜΕ, όπου με μεθοδικότητα χτιζόταν ο κοινωνικός αυτοματισμός και ο κανιβαλισμός απέναντι στους ανεμβολίαστους. Πλάι σε αυτή την εξουσιαστική προπαγάνδα των ΜΜΕ, την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών και τον κοινωνικό διαχωρισμό τύπου Απαρτχάιντ, το σύνολο του αριστερού συρφετού, αλλά και μεγάλο μέρος του α/α χώρου όχι απλά δεν ασχολήθηκε, αλλά ο λόγος τους σε αυτά τα θέματα ήταν και είναι ομιχλώδης, όπως πρέπει να είναι άλλωστε όταν κάνεις πολιτική και επίσης δεν ήταν και λίγες οι φορές που σε δημόσιες τοποθετήσεις κάποιοι τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της υποχρεωτικότητας.