Φωτιές σε εργοστάσια ανακύκλωσης. Το τοξικό νέφος του κράτους, του κεφαλαίου και των δημοσιογράφων

Μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο σχετικά με φωτιές σε εργοστάσια ανακύκλωσης θα βγάλει στην επιφάνεια αρκετές περιπτώσεις πυρκαγιών που ξεκίνησαν είτε αργά το απόγευμα είτε την νύχτα. Ενδεικτικά: 29 Μαΐου 2018 στον Ασπρόπυργο, 27 Σεπτεμβρίου 2018 στη Λάρισα, 27 Απριλίου 2019 στην Σίνδο, 6 Ιουλίου 2019 στο Λασίθι, 14 Ιανουαρίου 2020 στην Κόρινθο, 14 Μαΐου 2020 στον Ασπρόπυργο, 15 Αυγούστου στην Μεταμόρφωση και 20 Αυγούστου στη Θεσσαλονίκη. Οι παραπάνω φωτιές έμειναν ως ατυχήματα, χωρίς περαιτέρω διερεύνηση των αιτιών τους.

Φωτιά σε εργοστάσιο ανακύκλωσης στη Μεταμόρφωση

Άλλη μια μεγάλη φωτιά σε εργοστάσιο ανακύκλωσης, που θα μείνει ως «ατύχημα»

Η ανακύκλωση δεν είναι τρόπος ζωής, αλλά εταιρεία. Με όλα τα χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει μια εταιρεία. Με κέρδη και με χασούρες, με ασφαλιστικές κ.λπ. Ο σωστός επιχειρηματίας, λοιπόν, όταν βλέπει ότι η εταιρεία πάει στα βράχια μπορεί και να την κάψει ώστε να περισώσει ότι σώνεται. Έτσι, μπορεί να εισπράξει κάποια χρήματα από τις ασφαλιστικές και ας πήξει μια πόλη 4,5 εκατομμυρίων ανθρώπων με τοξικό νέφος, άκρως επικίνδυνο για την υγεία. Μια εταιρεία βέβαια μπορεί να σκέφτεται και «ανθρωπιστικά» και να επιλέξει μια ημερομηνία ατυχήματος που η πόλη να είναι σχεδόν άδεια, να μην δημιουργηθεί χάος από το κλείσιμο δρόμων για την ανάγκη πυρόσβεσης κ.λπ.

Εμπορικός πόλεμος «ανακυκλώσιμων» σκουπιδιών. Μια ιστορία κέρδους, κράτους και εξουσίας.

Ο άκρατος καταναλωτισμός πάει χέρι-χέρι με την ανακύκλωση. Η ανακύκλωση λειτουργεί σαν ξόρκι εξιλέωσης, σαν κολυμπήθρα όπου όλα τα «αμαρτήματα» του καταναλωτισμού, μπορούν εκεί να ξεπλυθούν και ως δια μαγείας να εξαφανιστούν. Το ότι ένα πλαστικό απομακρύνεται σε ένα μπλε κάδο και δεν υπάρχει στο σπίτι μας, δεν σημαίνει ότι μπορεί να ανακυκλωθεί, ούτε ότι θα εξαφανιστεί. Τα περισσότερα πλαστικά που παράγονται σήμερα δεν είναι δυνατό να ανακυκλωθούν. Για να επιτευχθεί η ανακύκλωσή τους θα πρέπει να επεξεργαστούν με πλαστικά ίδιας ακριβώς ανακυκλωσιμότητας και χημικής σύστασης. Σήμερα οι μονάδες διαλογής ξεχωρίζουν στα γρήγορα τα υλικά, (αλουμίνιο, πλαστικό, κτλ) και μετά τα πωλούν σε εταιρίες ανακύκλωσης σε όλο τον πλανήτη.

ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΣΥΣΚΕΥΩΝ

Όταν η περιβαλλοντική συνείδηση καταλήγει σε χωματερές ανθρώπων

Όλοι μας έχουμε δει σε διάφορα σημεία να υπάρχουν ειδικοί χώροι όπου ο καθένας μπορεί να αφήσει την παλιά ή την χαλασμένη ηλεκτρονική του συσκευή. Τι είδους ανακύκλωση γίνεται όμως και ποιοι την κάνουν; Αρκετοί ίσως να έχουμε δει και μια τηλεοπτική διαφήμιση με το μότο: «ανακύκλωση συσκευών, το κάνεις για σένα». Είναι από τις φορές που θα συμφωνήσουμε απόλυτα με τα παραπάνω και θα εξηγηθούμε γι’ αυτό. Η ανακύκλωση συσκευών είναι όντως κάτι που το άτομο το κάνει μόνο για τον εαυτό του και για τίποτα άλλο. Είναι από τις περιπτώσεις που το άτομο κοιμάται ήσυχο έχοντας ήσυχη την συνείδησή του ότι προσέφερε στο περιβάλλον, ότι δεν δημιούργησε άλλο ένα απόβλητο που δεν θα απορροφηθεί από την φύση στον αιώνα τον άπαντα και όλα αυτά ανακυκλώνοντας την ηλεκτρονική του συσκευή.

Με την ανακύκλωση το άτομο εναποθέτει ένα δικό του πρόβλημα σε κάποιον άλλον, στο Κράτος, σε μια Ανώνυμη Εταιρία σε μια Δημοτική Επιχείρηση κλπ. Τελικά όμως το πρόβλημα, μέσα από την διαχείριση των παραπάνω φορέων, μεταφέρεται ώσπου εν τέλει να το επωμίζονται οι λαοί της Άπω Ανατολής, της Αφρικής και της Ινδίας. Καμμία ανακύκλωση ηλεκτρονικών συσκευών δεν γίνεται από τις εταιρίες που διαφημίζονται ως τέτοιες. Οι εται­ρείες ανακύκλωσης ηλεκτρονικών συσκευών είναι ουσιαστικά κομιστές ηλεκτρονικών αποβλήτων προς άλλες εταιρείες και πάει λέγοντας, μέχρι οι συσκευές να φτάσουν στην Αφρική, στην Ινδία ή στην Κίνα. Το εμπόριο των αποβλήτων έχει μεγάλα κέρδη. Με αυτό τον τρόπο είναι όλοι ευτυχισμένοι: ο καταναλωτής που έπραξε το περιβαλλοντικό του καθήκον (το κάνεις για σένα λέει το σποτ!) και όλοι οι ενδιάμεσοι, Κράτος, Ανώνυμες Εταιρίες, Δημοτικές Επιχειρήσεις κτλ. που τσίμπησαν αρκετά φραγκάκια απ’ την διακίνηση των ηλεκτρονικών αποβλήτων και τέλος τα εκάστοτε εξουσιαστικά οικονομικά συστήματα, καπιταλιστικά, δημοκρατικά, κουμουνιστικά, δικτατορικά κτλ που είναι οι τελικοί αποδέκτες, κερδίζοντας τεράστια οικονομικά οφέλη στις πλάτες όλων αυτών που ζουν και αναπνέουν παρέα με τα ηλεκτρονικά απόβλητα ολόκληρου του κόσμου.

ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Η γνωστή εδώ και δεκαετίες ανακύκλωση διαφόρων υλικών, όπως χαρτί, γυαλί, αλουμίνιο κ.λπ, τον τελευταίο καιρό εμφανίζεται όλο και συχνότερα στο προσκήνιο. Κάτι οι κλιματικές αλλαγές, κάτι το φαινόμενο του θερμοκηπίου… κάτι τα μεγάλα κεφάλαια επιχορήγησης, η ανακύκλωση φαντάζει ως αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Επί πλέον έχουν εμπλουτιστεί οι τομείς ανακύκλωσης και σε οχήματα, μπαταρίες, λάστιχα, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, βιομηχανικά υλικά κ.λπ., με τη δημιουργία κυρίως ιδιωτικών φορέων. Ο σημαντικότερος φορέας ανακύκλωσης στη χώρα είναι η Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης Ανακύκλωσης (ΕΕΑΑ), η οποία συστήθηκε το 2001 και μέτοχοι της είναι κατά τα 2/3 εταιρείες και το υπόλοιπο 1/3 η ΚΕΔΚΕ. Σαν κύριοι μέτοχοι της εμφανίζονται εταιρείες όπως οι: ΝΕΣΤΛΕ ΕΛΛΑΣ, ΦΑΓΕ, PEPSICO-HBH, COCA-COLA, ΙΟΝ, ΜΕΒΓΑΛ, ΕΛΑΪΣ, ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΖΥΘΟΠΟΙΪΑ, κ.ά., οι οποίες κατέχουν το 65% και φυσικά προωθούν με κάθε μέσο την ανακύκλωση τόσο των δικών τους προϊόντων, αλλά, αναπτύσσοντας παράλληλα και ξεχωριστή διακριτή δραστηριότητα. Με μια ματιά είναι αντιληπτή η παρουσία αρκετών πολυεθνικών στο μετοχολόγιο της ΕΕΑΑ γι’ αυτό και οι «αγαθές προθέσεις» προφανώς… πάνε περίπατο.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ

Η ανακύκλωση προβάλλεται ως λύση στο πρόβλημα της υπερσυγκέντρωσης σκουπιδιών, χωματερών, της μόλυνσης του υπεδάφους και κατά συνέπεια και του νερού. Είναι, επίσης, μια προσπάθεια να ελαφρυνθούν συνειδήσεις, αφού η ρύπανση που έχει προκληθεί στον πλανήτη προκαλεί ανυπολόγιστες καταστροφές. Ο καταναλωτικός τρόπος ζωής επιχειρείται να ομορφύνει βάζοντας στις καθημερινές συνήθειες και λίγο ανακύκλωση.

Είδαμε αυτές τις μέρες να διεξάγεται μια καμπάνια υπέρ της χρήσης βιοδιασπώμενων πλαστικών σακουλών στα σουπερμάρκετ. Παρακάτω θα δούμε διάφορα ζητήματα που προκύπτουν απ’ αυτό το θέμα.

Η Ιερότητα της ανακύκλωσης

Επειδή κατά καιρούς γίνεται πολύς λόγος για την ιερότητα της ανακύκλωσης, παραθέτουμε αποσπάσματα από ένα παλαιότερο κείμενο δημοσιευμένο στο περιοδικό New Scientist. Η μελέτη επικεντρώνεται επί το πλείστον στην ανακύκλωση χαρτιού και δεν ξεφεύγει ουσιαστικά ούτε από τον επιστημονισμό ούτε από τη λογική του λιγότερου κακού. Παρ’ ότι θεωρούμε ότι τέτοιες προσεγγίσεις απέχουν παρασάγγας από μια αναρχική θεώρηση των πραγμάτων, το μεταφράσαμε ως μια εναλλακτική πληροφόρηση στην κυρίαρχη πανάκεια της ανακύκλωσης, που δεν κριτικάρεται και δεν αμφισβητείται, αλλά αντίθετα δημιουργεί και ψευδαισθήσεις κοινωνικής αντίστασης στους συμμετέχοντες, ενώ καμμία εξουσία –όποιας μορφής– καμμία καταναλωτική συνήθεια, καμμία ενεργοβόρα βιομηχανία, όχι μόνο δεν αμφισβητείται, αλλά ούτε καν αγγίζεται.

Τα «μέταλλα» που δεν σκουριάζουν και το εναλλακτικό βασίλειον του Θερμαϊκού

Πες μου πες μου Αντονιόνι
το πεπρωμένο εκείνων των παιδιών
που γεννηθήκαν και θα γεννιούνται
κάτω από τον αστερισμό των σκουπιδιών,
κάτω από το μαγνητισμό των απορριμμάτων
Ποιο το περιεχόμενο των ποιημάτων,
η αγάπη τους για την Ωραία
ή για το Τέρας;

Λένα Πλάτωνος, Σκουπίδια πέραν της ατμόσφαιρας

Όχι, ο κύριος εξ αριστερών του συμπαθούς μακρυμάλλη νεανία δεν είναι κάποιος ξεχασμένος καταληψίας της περιβόητης Κommune 1, που μεσουράνησε στο Βερολίνο των 60’s. Δεν είναι καν ένας γερο-χίπστερ, που παίζει γυμνόστηθος κορύνες στα φανάρια της Ευαγγελίστριας. Ο Γιάννης θεωρείται πλέον κάτι σαν όσιος για τους έχοντες στην πόλη επιχειρήσεις εστίασης και δη εναλλακτικής. Μέχρι και εικόνισμα σκέπτονται να του κάνουν. Δεν είναι βέβαια κρυπτόν πως οι «οξύτατες» σχέσεις του με τον καλόγνωμο Άνθιμο έχουν περάσει προ πολλού. Οι δυο τους πλέον, ως πράοι «υπηρέτες» του κοινού καλού, κατανοούν το αναγκαίον της συνύπαρξης πατρίδος-θρησκείας-οικογένειας και gay-pride πολιτισμού (τουλάχιστον επί του παρόντος) για το προχώρημα των εν Θεσσαλονίκη εξουσιαστικών σχεδιασμών.

Η υπόθεση βρωμάει!

Μια σειρά γεγονότων με επίκεντρο τη διαχείριση των σκουπιδιών συμβαίνουν στη Θεσσαλονίκη και την ευρύτερη περιοχή της. Βέβαια η περίπτωση της Θεσσαλονίκης δεν είναι η μοναδική ούτε στον ελλαδικό χώρο ούτε και αλλού. Πάντως τα αποτελέσματα των βρώμικων κρατικών συμφωνιών με τους μεγαλοεπιχειρηματίες φαίνονται ήδη καθαρά. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από το τέλος.

Συγκρούσεις των εργαζομένων του ΟΤΑ με τα ΜΑΤ έξω από το δημαρχείο Θεσσαλονίκης

Τον τελευταίο καιρό από τα 71 συνολικά οχήματα του δήμου, που χρησιμοποιούνταν για τα σκουπίδια της Θεσσαλονίκης ελάχιστα ήταν σε χρήση, μιας και είχαν υποστεί βλάβες. Η «λύση» βέβαια δόθηκε ήδη από το δήμο, ο οποίος διενήργησε διαγωνισμό ύψους 2,3 εκατομμυρίων ευρώ στις 30 Μαΐου 2012, και ανέθεσε τη διαχείριση των σκουπιδιών σε ιδιωτική εταιρεία, παρόλο που δήλωναν πως δεν υπήρχαν τα χρήματα, για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι του ΟΤΑ και να επισκευαστούν τα οχήματα… Μάλιστα η ιδιωτική εταιρεία που αναλαμβάνει παίρνει πακετάκι τον εξοπλισμό, το προσωπικό και τις εγκαταστάσεις του δήμου.

Το κράτος βέβαια αντέδρασε όπως αναμενόταν· έστειλε, όπως θα στέλνει πάντα, το στρατό του να καταστείλει τους «ενοχλητικούς» και να συνεχίζει τη δουλειά του, μια δουλειά που ξέρει να κάνει πάντα αβασάνιστα και εχέμυθα, ξεπουλώντας εν μία νυκτί ανθρώπινες ζωές και φυσικό περιβάλλον.

ΘΑ ΠΕΣΕΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ;

Η ανακύκλωση δεν είναι κάποια παραγωγική διαδικασία μηδενικού κόστους. Περιλαμβάνει τεράστια κατανάλωση φυσικών πόρων και, όπως οποιαδήποτε άλλη διαδικασία κατασκευής, έχει τα δικά της απόβλητα. Τα θετικά της παραγωγής ανακυκλωμένου χαρτιού ανατρέπονται κατά πολύ από την ουσιαστική ρύπανση και τις οικονομικές δαπάνες που απαιτεί. Η μαζική ανακύκλωση, για τη μεγάλη πλειοψηφία των υλικών, απαιτεί περισσότερη ενέργεια από απλά να το πετάξεις και να χρησιμοποιήσεις ένα καινούργιο. Δεν σώζουμε οποιαδήποτε δέντρα με την ανακύκλωση του χαρτιού. Το 87% των δέντρων που χρησιμοποιήθηκαν για να κάνουν το χαρτί φυτεύτηκαν από τις επιχειρήσεις χαρτιού γι’ αυτό το σκοπό.

Η ανακύκλωση είναι μια διαδικασία παραγωγής, και επομένως επιδρά και στο περιβάλλον. Στις ΗΠΑ, το γραφείο της αξιολόγησης της τεχνολογίας υποστηρίζει ότι «συνήθως δεν είναι ξεκάθαρο εάν η δευτεροβάθμια παραγωγή [όπως η ανακύκλωση] παράγει λιγότερη ρύπανση ανά τόνο του επεξεργασμένου υλικού σε σχέση με τις αρχικές διαδικασίες παραγωγής». Πράγματι, εξηγεί το γιατί: Η ανακύκλωση αλλάζει τη φύση της ρύπανσης, μερικές φορές αυξάνοντάς την και άλλοτε μειώνοντάς την.

Μετά από αυτό, στο Ηράκλειο της Κρήτης όλοι νιώσανε πιο ασφαλείς!

Δαιμόνιος ο αντιδήμαρχος, με ντετεκτιβικό μυαλό, ανακάλυψε σπείρα που έκλεβε σκουπίδια από κάδους ανακύκλωσης. Στη συνέχεια το κατήγγειλε στους μπάτσους και αυτοί πιάσανε τους «ένοχους» επ’ αυτοφώρω.