Στις 25 Μαρτίου του 2021, θα εορταστεί η επέτειος της επανάστασης του 1821 και τα διακόσια χρόνια από αυτήν. Η επίσημη διδασκαλία η οποία αφορά τουλάχιστον τις σχολικές βαθμίδες μέχρι και την μέση λεγόμενη εκπαίδευση ασχολείται με μια σειρά γεγονότων, ημερομηνιών, προσώπων κ.λπ. που συνοπτικά έχει χαρακτηριστεί ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως του 1821. Μια ιστόρηση, κατά την οποία άλλα γεγονότα μετατοπίζονται εύκολα και βολικά από τον χρόνο και το χώρο που αυτά διαδραματίστηκαν, και άλλα εξαφανίζονται από τους επίσημους και αναγνωρισμένους ιστοριογράφους για να κατασκευαστεί μια ιστορία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των επιδιώξεων του κράτους και της εξουσίας. Η στρατευμένη αυτή εξιστόρηση, εκτός των άλλων, λειτουργεί ως πλυντήριο που επιχειρεί να ξεπλύνει τους πραγματικούς εχθρούς του κοινωνικού χώρου διαχρονικά και να τους αποδώσει καθαρούς και αστραφτερούς παρουσιάζοντας τους ως εθνεγέρτες, ήρωες και πρωτοστάτες της επαναστατικής διαδικασίας.
Αρκεί μια ματιά, στην διορισμένη επιτροπή του κράτους για να αναγνωρίσουμε τα πρόσωπα, τους θεσμούς και τα συμφέροντα που αυτά αντανακλούν και να κατανοήσουμε τον ρόλο ορισμένων από τους διαχρονικά εχθρούς του κοινωνικού χώρου.
Στον αντίποδα θέτουμε το εξής ερώτημα:
Τί γνωρίζουμε πραγματικά για την ιστορία του 1821; Πόσο έτοιμοι είμαστε να αμφισβητήσουμε βεβαιότητες που αποτελούν μέρος της υποτιθέμενης γνώσης μας; Συνέχεια →
Αρκετά είναι τα δημοσιεύματα που διατείνονται ότι η τεχνητή νοημοσύνη προχώρησε σε τέτοιο βαθμό, ώστε είναι σε θέση να δημιουργεί εκφράσεις, να κατασκευάζει βίντεο και λόγο εκ μέρους ενός ανθρώπινου όντος, το οποίο ποτέ δεν εφάρμοσε. Εν τέλει, μπορεί να λέει ή να μοιάζει με κάτι που δεν υπήρξαμε ή δεν είπαμε ποτέ. Μπορεί εν ολίγοις να κατασκευάζει ψευδείς εμπειρίες και εντυπώσεις, ψευδείς αναμνήσεις και βιώματα, που ρέουν στον παγκόσμιο ιστό και αναπαράγονται πολύ πριν ελεγχθούν.
Με άλλα λόγια, μπορεί να κάνουν τον γύρω του διαδικτυακού κόσμου φράσεις ή λέξεις, εκφράσεις ή στάσεις ενός πολιτικού, που ποτέ δεν ειπώθηκαν και ποτέ δεν εκφράστηκαν. Οι φράσεις αυτές μπορεί να χρησιμοποιούνται ως αφορμή για πολέμους, εισβολές, επιθέσεις, στοχοποίηση ανθρώπων, οι οποίοι παρουσιάζονται ως απειλή ή ως εκφυλισμένοι, ως ψυχοπαθείς ή ως διεφθαρμένοι, ενώ ποτέ δεν υπήρξαν τέτοιοι. Συνέχεια →
Όταν οι λέξεις έχουν χάσει κάθε ιερότητα και σεβασμό στην ύπαρξη, όταν στο όνομα της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αγάπης λέγονται τα χειρότερα ψέματα κι οι λέξεις παράγουν ύβριν, τότε ας σταματήσουμε τα δελτία ειδήσεων κι ας ακούσουμε το δροσερό αεράκι της ποίησης, που λέει τις πιο μεγάλες αλήθειες. Ανθρώπινα.
Εμείς, αυτοί οι άνθρωποι, σ’ έναν μικρό και μοναχικό πλανήτη
Ταξιδεύοντας μέσα σε απλό χώρο
Παλιά αλαργινά αστέρια, στα πέρατα των αδιάφορων ήλιων
Σε έναν προορισμό όπου όλα τα σημάδια μας λένε
Ότι είναι δυνατόν και επιτακτικό να μάθουμε μια γενναία και φωτεινή αλήθεια.
Για ν’ ανεβείς στον ουρανό Χρει-ά-ζο-νται δυο φτερά, ένα βιολί και κάτι πράγματα που δε μετριούνται, που δεν έχουν όνομα, πιστοποιητικά ματιού που πάει μακριά και αργά, επιγραφή στα νύχια της αμυγδαλιάς, τίτλοι της πρωινής χλόης. Πάμπλο Νερούδα από τη συλλογή Εστραβαγάριο
Το ερώτημα αυτό απασχόλησε τον Πιλάτο, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την τελική απόφαση για την καταδίκη ή απαλλαγή του Ιησού. Το βασικό ερώτημα που μπορεί να απασχολεί τον καθένα για διαφορετικούς λόγους, όταν βρίσκεται μπροστά σε μεγάλες αποφάσεις. Ο Πιλάτος έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Είναι ο επίτροπος που πήρε την τελική απόφαση για έναν θεάνθρωπο. Αυτός που έδωσε την τελευταία πινελιά στο δράμα και του έδωσε ιστορική διάσταση. Η παρουσία του Πιλάτου στην αφήγηση των Ευαγγελίων τοποθετεί τη σταύρωση στον ρου της ιστορίας. Όμως για ποιο λόγο προτιμάται ο Πιλάτος κι όχι ο Καίσαρας;
Ο Πιλάτος έχει τη δυνατότητα να μετατραπεί σε δραματικό πρόσωπο. Παρουσιάζεται με όλες τις ψυχολογικές του μεταπτώσεις. Γίνεται σχεδόν λογοτεχνικός ήρωας. Συνδέει την ιστορία με τη λογοτεχνία. Είναι κάποιος που γνωρίζουμε κυρίως χάρη στα Ευαγγέλια. Αντιθέτως, ο Καίσαρας Τιβέριος δεν μας είναι γνωστός από τις ευαγγελικές αφηγήσεις, πατάει με τα δυο πόδια γερά στην ιστορία και με αυτή τη λογική δεν μπορείς εύκολα να τον δραματοποιήσεις. Ανήκει στα ιστορικά πρόσωπα, που δε θα μπορούσαν να στιγματιστούν, εντασσόμενοι σε αυτούς που καταδίκασαν τον Ιησού. Άλλωστε, ο Πιλάτος αντιμετώπιζε προβλήματα με τους εβραίους, εξ αιτίας της περιφρονητικής και καταπιεστικής του στάσης προς τη θρησκεία τους.Συνέχεια →
Όταν αναφερόμαστε στον κοινωνικό απελευθερωτικό αγώνα, με τις ουσιαστικές διαστάσεις που αυτός εμπεριέχει και προωθεί, δεν μπορούμε να μην λάβουμε υπ’ όψη μας την ανταγωνιστική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην ανθρώπινη ελευθερία και δημιουργικότητα και την διαμεσολάβηση.
Γιατί είναι αδιαμφισβήτητο πως η διαδικασία μεσολάβησης όχι μόνο αναπαράγει τις συνθήκες εξουσίας αλλά και ενδυναμώνει τη θέση του πλέγματος κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης, αφού απαλλοτριώνει τις δυνατότητες των ανθρώπων να δράσουν δημιουργικά και απελευθερωτικά.
Με βάση το δεδομένο πως οι αναρχικές απόψεις και πρακτικές συμβάλλουν στην επαναοικειοποίηση από τους ανθρώπους των όρων ελευθερίας στην κατεύθυνση της αναρχίας, είναι επόμενο να βρίσκονται σε ανταγωνισμό με κάθε είδος και μορφή αντικατάστασης της πρωτοβουλίας, δημιουργικότητας κι οργανωμένης δράσης των ανθρώπων.
Από anarchypress|Αναρτήθηκε στις Απόψεις|Also tagged ρεφορμισμός, τέχνασμα|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Απαράβατες αλήθειες και ρεφορμιστικά τεχνάσματα
Πάντα και σε όλα μπροστά βαδίζει η Ψευτιά ελκύοντας τους ανόητους με τη χυδαία κραυγή της. Τελευταία και πάντα αργά έρχεται και η Αλήθεια, σέρνοντας πίσω από τον κουτσό Χρόνο. Μπαλτάσαρ Γκρασιάν
Οι περισσότεροι άνθρωποι, ως επί τω πλείστον, διαθέτουν μόνον τα εκ φύσεως προερχόμενα, οφθαλμούς και ώτα και σχεδόν τίποτε άλλο. Αυτό που κυρίως τούς διακρίνει είναι η έλλειψη κριτικού πνεύματος και επίσης η βραχεία μνήμη. Η πλειονότητα των ανθρώπων στοχάζεται ελάχιστα, γιατί τους λείπει ο χρόνος και η άσκηση. Αυτός είναι και ο λόγος που διατηρούν τις πλάνες τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς όμως να είναι, όπως η πλειονότητα του χώρου των διανοούμενων, σαν τον ανεμοδείχτη που κάθε φορά προσαρμόζεται στους ανέμους της μόδας.
Αν για κάθε πνευματικό φελλό, που πλέει εν τρικυμία σε πελάγη κοινωνικής αποσύνθεσης, τσεπώναμε δυο μπακιρένια κέρματα, όχι μόνον τους διεθνείς τοκογλύφους θα ξοφλάγαμε, αλλά, θα βάζαμε κάβα και για διακοπές στο ηλιόλουστο Ακαπούλκο. Αυτό είναι μια μαύρη αλήθεια.
Μια άλλη αλήθεια, ομοίως μελανή, αποτελεί το γεγονός πως όποιος θέλει να υποδυθεί τον ρόλο του φελλού-περσόνας, της βιομηχανίας θεάματος, ας γνωρίζει καλά πως είτε, όταν περάσει η «μπογιά» του στο «πόπολο», είτε γιατί (όπως στην προ ημερών περίπτωση του γνωστού(;) λαϊκού αοιδού) εγκαταλείψει τα εγκόσμια, οι πρώτοι που με περισσή αγριότητα θα τον κανιβαλίσουν έως το μεδούλι, προς άγραν κέρδους, θα είναι οι ίδιοι που τον «ανέδειξαν»∙ δισκογραφικές πολυεθνικές, κανάλια κι έτερες «προσωπικότητες» του απανταχού εκμαυλισμού της ανθρώπινης υπόστασης.
Υπάρχει, ίσως, ένα εν μέρει αθέατο όριο ξευτίλας και σήψης, το όποιο, όταν ξεπερνιέται καταφανώς από κάποιους, σε κάνει να σαστίζεις βουβός εμπρός στο κτηνώδες της εικόνας∙ δεκάδες κινητά τηλέφωνα, εν είδη καμερών, να «απαθανατίζουν» τον νεκρό νεαρό αοιδό, μέσα στο φέρετρο, συμπεριφερόμενοι λες κι ο εν λόγω τραγουδιστής ήταν ακόμη εν ζωή στην πίστα σκυλάδικου της παραλιακής. Ελλάς, ελλήνων, τσιφτετελιστών.
Ο (μόνιμα) δικτυωμένος άνθρωπος ξαναχτυπά. Νεκρόφιλοι και Σία στο τηλεοπτικό-διαδικτυακό μεϊντάνι αλαλάζοντες, για μια χούφτα νούμερα τηλεθέασης. Τα Νούμερα.
Δεν αξίζει να μακρηγορήσουμε. Το βίντεο που ακολουθεί, στον αντίποδα των άνωθι, παρουσιάζει την άποψη ενός φωτισμένου δασκάλου, για το ποια οφείλει να είναι η στάση ενός ανθρώπου (κι όχι ενός αυτό-εξευτελισμένου ανδράποδου), εμπρός στο αναπόδραστο του θανάτου προσφιλών του προσώπων.
Η Madaya είναι μια μικρή κωμόπολη της Συρίας κοντά στην Συρολιβανική μεθόριο που αριθμούσε περίπου 50.000 κατοίκους πριν την έναρξη του πολέμου το 2011. Αυτή η μικρή ασήμαντη κωμόπολη έγινε παγκόσμιο θέμα συζήτησης πριν από λίγες μέρες, όταν δημοσιεύτηκαν ανατριχιαστικές φωτογραφίες λιμοκτονούντων ανθρώπων, ανάμεσά τους και παιδιά. Αρχικά δημοσιεύτηκαν από τα σαουδαραβικών και καταριανών συμφερόντων Al-Arabiya και Al-Jazeera και στην συνέχεια από όλα τα διεθνή ΜΜΕ. Το μοτίβο ήταν το γνωστό μονότονο: «Το εγκληματικό καθεστώς της Δαμασκού οδηγεί στην λιμοκτονία άμαχο πληθυσμό».
Έχουμε τονίσει σε κάθε ευκαιρία πως ο συριακός πόλεμος ξεκίνησε ως μια βρώμικη επιχείρηση των δυτικών κρατών (ΗΠΑ, ΕΕ, Γαλλία, κ.ά.) σε συνεργασία με τους ισχυρούς γείτονες της Συρίας (Τουρκία, Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, Εμιράτα, Ισραήλ) με πρόσχημα την ανατροπή του προέδρου Άσσαντ.
Εκτιμώντας ότι μια ευθεία εισβολή στην Συρία θα είχε υψηλό τίμημα προτίμησαν μια εύκολη και φθηνή λύση. Ήταν οι αστείρευτες τότε ορδές των ισλαμιστών που οπλισμένες, είτε με την μανία της λεηλασίας και την απληστία, είτε με το πάθος της εκδίκησης για τις εισβολές των ΝατοΙκών και Ρωσσικών στρατευμάτων που προηγήθηκαν στις χώρες τους (Ιράκ, Τσετσενία κ.α), είτε λόγω τυφλού θρησκευτικού φανατισμού και αγραμματοσύνης, οι οποίες θα ήταν διαθέσιμες, να εξοντωθούν μέχρι ενός προκειμένου να κατακτήσουν την «ιερή γη του Sham» (Συρία-Λίβανος).
Η Madaya και το γειτονικό θέρετρο Ζαμπαντάνι ήταν από τις πρώτες πόλεις της επαρχίας Rif Dimashk που κατελήφθησαν από τον δυτικόφιλο Free Syrian Army το 2012, για να απελευθερωθούν από τις κυβερνητικές δυνάμεις λίγες μέρες μετά. Η πόλη άλλαξε χέρια αρκετές φορές μετά από αιματηρές μάχες, αλλά και εκεχειρίες που παραβιάζονταν συνήθως από την πλευρά των «ανταρτών». ώσπου τον Ιούλιο του 2015 ο συριακός κυβερνητικός στρατός μαζί με την λιβανική αντιστασιακή οργάνωση Χεζμπολλάχ, ξεκίνησε μεγάλη εκστρατεία για την εκκαθάριση αυτής της στρατηγικής σημασίας περιοχής.
Η επιχείρηση ήταν επιτυχής, το Ζαμπαντάνι γρήγορα περικυκλώθηκε και αποκόπηκε από την Madaya. Ο Συριακός στρατός προτίμησε να προχωρήσει σε συμφωνία με τους αποκλεισμένους τζιχαντιστές στο Ζαμπαντάνι με επίσημη διαμεσολάβηση του ΟΗΕ προκειμένου να προστατεύσει τα αποκλεισμένα χωριά Φουαα και Καφράγια στην επαρχία Ιντλιμπ από το Μέτωπο Νουσρα (Αλ-Κάιντα) μετά την ξαφνικη ήττα και αποχώρηση των συριακών δυνάμεων από την Ιντλίμπ. Η αποχώρηση των τζιχαντιστών χωρίς τον οπλισμό τους προς την Ιντλίμπ ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 2015.
Η Madaya παρέμεινε περικυκλωμένη από τον Συριακό στρατό και την Χεζμπολλαχ , που ήδη είχαν καταλάβει το 20% της πόλης.
Είναι γνωστό ότι τα προσφυγικά κύματα αυξήθηκαν κατακόρυφα όταν οι ισλαμιστές άρχισαν να απειλούν τα αστικά κέντρα. Κανείς άμαχος δεν ήθελε να μείνει στο έλεος των ισλαμικώ ν συμμοριών που λεηλατούσαν τα πάντα στο διάβα τους, θανάτωναν όσους ήθελαν με συνοπτικές διαδικασίες και πουλούσαν για σκλάβες τις γυναίκες.
Αν η έλλειψη βασικών διατροφικών ειδών είναι ο κανόνας σε κάθε πόλεμο, φαινόμενα όπως η «μαύρη αγορά» και η προμελετημένη λιμοκτονία ανήκουν στις τεχνικές μαζικής εξόντωσης «μη φίλιου» πληθυσμού. Οι ισλαμιστές με την πλάτη πια στον τοίχο στη Συρία, τις εφαρμόζουν συστηματικά κυρίως για λόγους εκδίκησης μαζί με τους αποκεφαλισμούς σε δημόσια θέα.
Στην Madaya μόλις ένα μήνα πριν, οι κάτοικοι απηυδισμένοι από την μαύρη αγορά, την αθλιότητα και τις ταπεινώσεις από τους κατακτητές της τζιχαντιστικής Ahrar ash-Sham, αψήφησαν όλους τους κινδύνους και διαδήλωσαν υπέρ του καθεστώτος Άσσαντ, ζητώντας να τους απελευθερώσει άμεσα ο συριακός στρατός.
Φωτογραφίες και βίντεο δημοσιεύτηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.[1] (30/11/2015)
Είναι αυτονόητο πως το παρακλάδι της Αλ Κάιντα που ελέγχει περικυκλωμένο την πόλη θα εκδικείτο τους κατοίκους αναζητώντας παράλληλα ένα «μαξιλάρι» προστασίας από την επικείμενη εισβολή των συριακών στρατευμάτων. Της το παρείχε απλόχερα η «διεθνής κοινότητα».
Πολλές από τις φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν ήταν προϊόντα φωτομοντάζ και αλλες αναμφίβολα ανακριβείς.[2]
Τίποτα πια δεν προκαλεί έκπληξη σε μια εποχή όπου η αντεστραμμένη αλήθεια έχει αξία πολύτιμου τεκμηρίου και η έλλειψη κάθε ήθους είναι το μόνο αποδεκτό δόγμα «χρηστής διακυβέρνησης».
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια οικογένεια βοσκών. Είχαν όλα τα πρόβατά τους μαζί σ’ ένα μαντρί. Τα τάιζαν, τα φρόντιζαν και τα βοσκούσαν.
Κάπου κάπου, τα πρόβατα προσπαθούσαν να το σκάσουν.
Ερχόταν τότε ο πιο γέρος βοσκός και τους έλεγε:
«Α, πρόβατα ασυνείδητα και αλαζονικά, δεν ξέρετε ότι εκεί έξω ο κάμπος είναι γεμάτος κινδύνους; Μονάχα εδώ βρίσκετε άφθονο νερό, φαγητό, και προπαντός, προστασία από τους λύκους».
Γενικά, αυτό αρκούσε για να φρενάρει τις τάσεις «ελευθερίας» των προβάτων.
Πως μια διαλογιστική άσκηση μπορεί να γίνει κόκκινο πανί για ένα κράτος; Η ερώτηση μπορεί εύκολα να απαντηθεί εάν φέρουμε στο νου μας το γνωστό βιβλίο «1984» του Όργουελ, όπου μονάχα η σκέψη φτάνει για να θεωρηθεί κάποιος εγκληματίας και εχθρός του κράτους. Έτσι λοιπόν η επιβολή της κυριαρχίας οφείλει να είναι όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωτική και πολυεπίπεδη, στραγγαλίζοντας την όποια αμφισβήτηση από την γέννηση της.
Από την αρχαιότητα οι άνθρωποι ασχολούνταν με σωματικές, νοητικές και πνευματικές πρακτικές που σαν σκοπό είχαν την βελτίωση και την εξισορρόπηση του σώματος, του νου και του πνεύματος. Αρκετές χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου και άλλες μπορεί να συγχωνεύτηκαν και να παραλλάχτηκαν σε θρησκείες και δόγματα, χάνοντας έτσι την αρχική τους λειτουργία και σημασία. Οι πιο δημοφιλείς διαλογιστικές πρακτικές σήμερα, όπως η Γιόγκα και το Τάι Τσι, προέρχονται από την παράδοση του ινδικού και του σημερινού κινέζικου χώρου.
(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύεται στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 109, Οκτώβριος 2011)
Είναι δεδομένη, πλέον, λόγω της περίστασης, η ανελέητη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των «μη προνομιούχων» κοινωνικών ομάδων και με αφορμή την (και καλά) τακτοποίηση των δημοσιονομικών «ελλειμμάτων», πατριωτικές αλλά και εθνικιστικές κόρωνες θα ακουστούν από τα χείλη των κυβερνοπατέρων. Για την μικρή πλην τίμια «πατρίδα» που δέχεται επίθεση, για το σθένος των Ελλήνων ενάντια σε όσους θέλουν το «κακό τους». Ξέρουμε πολύ καλά όταν οι κυβερνήτες, εντολοδόχοι, πλέον, της παγκόσμιας εξουσιαστικής κλίκας κάνουν αναφορά σε «έθνος», «πατρίδα» και «φυλή» κάτι άσχημο συμβαίνει (ή πρόκειται να συμβεί) στους καταπιεσμένους.
Στην μοναδική χώρα της Ευρώπης που γιορτάζεται η έναρξη του πολέμου σαν «εθνική» εορτή, σε αντίθεση με άλλες όπου συνήθως γιορτάζεται η απελευθέρωσή τους, το ελλαδικό κράτος στήριξε σε αυτή μια εθνοπατριωτική προπαγάνδα για τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Χωρίς να υποτιμούμε το θάρρος που έδειξαν οι παραπλανημένοι από τη πολιτική των εξουσιαστών, στρατιώτες του ελλαδικού κράτους απέναντι στον πανίσχυρο στρατό της φασιστικής Ιταλίας και τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπισαν κατά τη διάρκεια του «έπους του ’40», δε παύουν να ήταν θύματα ενός πολιτικού σχεδιασμού ανακατανομής κυριαρχίας και πλούτου, θυσιαζόμενοι στην εξουσιαστική απληστία. Γιατί καμιά νίκη δεν χάρηκαν οι έλληνες, εκτός και αν κάποιοι αρκούνται σε μια «πύρρειο» με μπόλικη δόση προπαγάνδας. Συνέχεια →
Επειδή η κατάσταση με το μνημονιακό σήριαλ συνεχίζεται θα προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε ορισμένα συμπεράσματα και να αναφερθούμε στα ψέματα και στις αλήθειες.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν.
Η αλήθεια είναι πως λεφτά υπάρχουν. Συνεπώς το ψέμα βρίσκεται στην μετέπειτα δήλωση του Γιωργάκη, ότι δεν υπάρχουν λεφτά.
Η αλήθεια είναι πως αυτό το Πασοκικό ψέμα υποκρύπτει σκοπιμότητες.
Είναι ψέμα πως η διαδικασία για την «σωτηρία» της Ελλάδας ξεκίνησε μετά από τις εκλογές όπου ανατέθηκε η διαχείριση της εξουσίας στο ΠΑΣΟΚ. Συνέχεια →
Οι μεγάλες αλήθειες συνήθως πιστοποιούνται από εκείνους που έχουν ταχθεί να υποστηρίζουν την εξουσιαστική κατάσταση που έχει επιβληθεί στην ανθρωπότητα.
Ένα πολύ σημαντικό απόσπασμα κειμένου από την πολύτομη Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού του Will Durant, είναι ακριβώς αυτό που θα αποστόμωνε δια μιας τους κάθε είδους μεταρρυθμιστές του κρατικού, αλλά και τους υποστηρικτές της κάθε είδους παραλλαγής του εξουσιαστικού-εκμεταλλευτικού, συστήματος.
Αποστομωτικό είναι, επίσης, και για τους κάθε είδους υποστηρικτές των διαφόρων μορφών εφαρμογής της εξουσίας (άμεσης ή έμμεσης δημοκρατίας, κ.λπ.) των διάφορων νομικών πλαισίων και διαδικασιών, αφού είναι δεδομένο πως όλα αυτά τα «δικαιώματα» συνιστούν παραχωρήσεις των εξουσιαστών προκειμένου όχι απλά να διατηρήσουν, αλλά να διευρύνουν και να μετασχηματίσουν σε «κοινή συνείδηση» την εχθρική προς τον άνθρωπο και την φύση συνθήκη που έχουν επιβάλλει.
Γράφει, λοιπόν, ο σπεσιαλίστας σε ζητήματα πολιτισμού Will Durant:
«Εάν ένα κράτος στηριχτεί μόνον στην δύναμή του δεν θα διατηρηθεί επί πολύ, διότι μολονότι οι άνθρωποι είναι γενικώς εύπιστοι και απλοϊκοί, είναι, όμως, και από τη φύση τους πεισματάρηδες και επίμονοι και γι’ αυτό δεν ανέχονται την εξουσία, όπως και τους φόρους, παρά μόνον εάν είναι αθέατη (η εξουσία) και έμμεσος (ο φόρος).
Επίσης, το κράτος, προκειμένου να εξασφαλίσει την διάρκειά του προσέφυγε εις την πειθώ και απέκτησε τρεις πράκτορες στην υπηρεσίαν του, την οικογένεια, την εκκλησία και το σχολείο, οι όποιοι εργάζονται διά να εμφυσήσουν στους πολίτες τον πατριωτισμό και την νομιμοφροσύνη προς αυτό.
Με το μέσον αυτό κάμνει οικονομία πολλών αστυνομικών και προετοιμάζει την κοινήν γνώμη εις την συνοχή και υπακοή, που είναι αναγκαίες κατά τις περιόδους πολέμου. Άλλα κυρίως, η επικρατούσα μειοψηφία υποχρεώθηκε να αντικαταστήσει τον καταναγκαστικό μηχανισμό της δύναμης της με ένα σύστημα νόμων, που έχει το πλεονέκτημα ότι σταθεροποιεί το κράτος της, ενώ συγχρόνως εξασφαλίζει στον πληθυσμό ένα καθεστώς τάξης και ασφαλείας. Το καθεστώς αυτό, αφ’ ενός αναγνωρίζει εις τους «υπηκόους» [Στο σημείο αυτό ο W. Durant επισημαίνει: Παρατηρούμε, ότι η λέξις αυτή είναι αποκαλυπτική της προελεύσεως του Κράτους) μερικά δικαιώματα και αφ’ ετέρου τους πείθει να σέβονται τον νόμον και να παραδέχονται την ύπαρξη του κράτους».
«Ψεύδεσθαι ανελεύθερον. Αλήθεια γενναίον». (Απολλώνιος ο Δύσκολος)
Αν χρειάζεται να κάνουμε αναφορές στην αλήθεια είναι επειδή αυτή αποτελεί ένα καθοριστικό συστατικό της αναρχικής στάσης και προοπτικής. Αυτό σημαίνει πως αναρχία και αλήθεια είναι ουσιαστικά ταυτισμένες.
Αλήθεια δε, είναι η αποτύπωση με λόγια και έργα (γραπτά και άλλα) των γεγονότων που έχουν συμβεί και τα οποία αποσκοπούν στην διατήρηση της ατομικής, της συλλογικής, αλλά και της οικουμενικής μνήμης. Από αυτή την άποψη η αλήθεια έχει σχέση με την αποτύπωση της πραγματικότητας («Ελευθέρου ανδρός εστίν αεί τ’ αληθή λέγειν») με όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρο τρόπο.
Anarchy press gr 