Πίσω απ’ το …κίνημα έρχεται ο Αλέξης…

«Οι μαρξιστές δεν αναγνωρίζουν καμιά άλλη απελευθέρωση παρά μόνο εκείνη που περιμένουν απ’ το αποκαλούμενο Λαϊκό Κράτος τους. Ανάμεσα στους μαρξιστές και σε μας υπάρχει μια άβυσσος. Αυτοί είναι κρατιστές, ενώ εμείς είμαστε αναρχικοί». Μιχαήλ Μπακούνιν, «Η παρισινή κομμούνα του 1871 και η ιδέα του κράτους».

Αν ξυπνούσαμε ως αναρχικοί στο Παρίσι του 1871, θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε αδιέξοδα και επιλογές, που για αιώνες μετά, χωρίς εμείς να το ξέρουμε, θα ταλαιπωρούσαν ή και θα βασάνιζαν ακόμη, αυτούς που επέλεξαν να είναι αναρχικοί. Εκείνο το μικρό διάστημα μεταξύ 18 Μαρτίου και 28 Μαΐου, που πολλοί άνθρωποι θυσιάστηκαν, προκειμένου να απαλλαγούν από τους ντόπιους (Βερσαλλίες) δυνάστες, αλλά και τους «ξένους» εξουσιαστές (Βίσμαρκ και Β΄ Ράιχ) όλα ήταν σε αναβρασμό και όλα παίζονταν. Οι εξεγερμένοι άνθρωποι θέλησαν να απαλλαγούν από κάθε τυραννία, χωρίς να έχουν σχέδια εξουσίας για μετά. Όχι όλοι βέβαια. Όσο οι άνθρωποι αγωνίζονταν να αποτινάξουν από πάνω τους κάθε λογής εξουσίες, κάποιοι έκαναν τα σχέδιά τους για τα επόμενα βήματα διακυβέρνησης. Ένας πολύ γνωστός σε όλους μουσάτος οικονομολόγος, ο Μαρξ, ήταν αντίθετος με τη σοσιαλιστική επανάσταση, που στρεφόταν ενάντια στο βασιλιά και τους πρώσους. Χαρακτήριζε μάλιστα την επανάσταση αυτή ως «απελπισμένη βλακεία», καλούσε τους γάλλους «να κάνουν το καθήκον τους σαν πολίτες» και να απορρίψουν τις ιδέες της Κομμούνας ως «ηλιθιότητες»[1].

Και ενώ στην παρισινή κομμούνα συμμετείχαν και πολλοί αναρχικοί (επαναστάτες σοσιαλιστές, όπως λέγονταν εκείνη την εποχή), οι Ιακωβίνοι υπερτερούσαν κατά πολύ αριθμητικά. Κι όσο η «επαναστατημένη μάζα»[2], βασιζόμενη κυρίως στο ένστικτο της ελευθερίας παρά σε κάποια συγκεκριμένη πεποίθηση και ιδεολογία, δε σταμάτησε στιγμή να πολεμά τους δυνάστες της, πολλοί Ιακωβίνοι, τάζοντας μια καλύτερη εξουσία, συγκέντρωναν όλο και περισσότερους οπαδούς. Εκμεταλλευόμενοι το φόβο των ανθρώπων ότι θα νικήσουν, ο πρωσικός στρατός ή οι βασιλιάδες, υπόσχονταν ένα καλύτερο κράτος. Τότε πολλοί αναρχικοί, αναγκασμένοι να υποκύψουν στην πλειοψηφία, άρχισαν να χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα με τους Ιακωβίνους.

Η ΚΟΥΤΡΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ, Η ΜΑΓΚΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ «ΑΜΑΡΤΩΛΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ»…

Φαρμάκι έχω στην Ψυχή 
 Φέρνει μαυρίλα θολερή 
 Στα στήθια μου Νύχτα αξημέρωτη ξανά, 
 Σκοτάδι πίνω για πιοτό, Πω πω πω πω πω πω πω πω, 
 Ντέφι της λύσσας μου κρατώ, πωπωπωπω, πωπωπωπω 
 και το μυαλό μου είναι θολό, πωπωπωπω, πωπωπωπω.

Ποιητής Τιμολέων Φανφάρας, Ο σκοταδόψυχος

Όπως πλέον είναι ευρέως γνωστό και όπως οι ίδιοι έχουμε ομολογήσει, παρακολουθούμε μετά μανίας το ανυπέρβλητο εκδοτικό στήριγμα του λαοπρόβλητου, του μεγάλου ηγέτη Τσίπρα. Είναι αμαρτία το ξέρουμε, είναι βίτσιο, είναι κουσούρι σημαντικό, αλλά τί να κάνουμε;

Προσπαθείς να το κόψεις και πάλι πέφτεις με τα μούτρα στην ανάγνωση. Μιλάμε, βέβαια, για την Κόντρα Νιους, που περιγράφει ακατάπαυστα τις πολεμικές περιπέτειες του Αλέξη, την μαγκιά του, τα φόντα του, την ξεχωριστή του κούτρα, την ιδιαίτερη φτιαξιά του, την περίεργη ενέργεια που εκπέμπει, την λατρεία που τρέφει ο λαός του για το θεόσταλτο ηγέτη.

Και πρώτο αλάνι της Κουμουνδούρου ο Τσίπρας, που μπορεί ακόμη και να περνάει μέσα από τοίχους, αφού δεν μασάει από αδιέξοδα, αλλά χαμπάρι, όμως, δεν παίρνουν οι πουλημένοι εχθροί του και τον κοροϊδεύουνε οι χαμένοι για τα άσχημα αγγλικά του οι …σκοταδόψυχοι, αυτόν τον νέο Μεγαλέξανδρο, τον Πλαστήρα της Κουμουνδούρου, γαμώ την Κενονία την σάπηα μου.

Έτσι και το λοιπόν και ένεκα της πίκρας του, καθ’ ότι τον κέρασαν φαρμάκι, και ένεκα της φιλοτιμίας του, στρώθηκε και έμαθε να μιλάει ελληνικά με αγγλική προφορά και τους άφησε όλους στον τόπο και ο Ομπάμα τα είδε όλα. Πρρρράγματι…

Le mouvement c’est moi!(1)

Φαίνεται ότι οι τελευταίες εξελίξεις στον ελλαδικό χώρο, πέραν των άλλων, εμπνέουν και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Απ’ τη μια βλέπουμε τον Αλέξη εν είδει μίγματος μεξικάνικης street art, νεοπαγανισμού και χριστιανισμού, ζωγραφισμένου έξωθεν σχολικής μονάδας-εκλογικού κέντρου, με υπερυψωμένα τα χέρια να ευλογεί το πολυπόθητο «ΟΧΙ». Όπερ έδει δείξαι. Α, ρε Αλέξη γίγαντα, χρησμένε με εκλογές και δημοψήφισμα, λαϊκής κυριαρχίας γέννημα (χαχαχα!), τι να σου κάνει το Άγιο Πνεύμα εσένα μωρέ; Ως άλλος Γαλάτης Οβελίξ βούτηξες κι εσύ παιδιόθεν στο καζάνι με την άμωμον γνώση! Που να σταθεί δίπλα σου ο ταπεινός Ναζωραίος μαραγκός; Φευ της ανοίας, που έλεγαν κι οι αρχαίοι! Απ’ την άλλη καμαρώνουμε τις υδατογραφίες του αμερικανού πρέσβη, που, ως άλλος Bob Ross, απαθανάτισε τα κάλλη του Κλεινού Άστεως. Ελπίζουμε όχι πριν εξαφανιστούν για πάντα.