Γεια σου Γιάννη παλικάρι!

Όχι, δεν είναι αυτός που (ενδεχομένως) αντιληφθήκατε. Σε καμιά περίπτωση. Μιλάμε για παλικάρια τώρα, όχι για ανεμοδούρες από τα πανέρια τα εναλλακτικά. Εν τάξει, έκαστος εφ’ ω ετάχθη, που λένε και οι μορφωμένοι, κι αντίρρηση καμμία. Αλλά για να ’σαι παλικάρι, πρέπει (όποτε οι συνθήκες το απαιτούν) να πληρώνεις και το μάρμαρο, σωστά; Κι όχι, όταν, για τον άλφα ή βήτα λόγο, σφίξουν οι κώλοι, εσύ να τη βλέπεις σε στυλ ας κάνω τώρα κολεγιά με την αριστερά, να ’χω κονόμι και τα ρέστα κάβα γι’ αραχτά γεράματα. Ξέρει αυτός, μα δεν μιλά κι ούτε πρόκειται ασφαλώς και ποτέ να μιλήσει (περί της ουσίας). Βέβαια, κατά τ’ άλλα είναι λαλίστατος, έχει για όλα άποψη· ολίγη δική του και μπόλικη από το κίνημα.

Ας τον αφήσουμε όμως στην «δημιουργική» του ησυχία, να τραγουδά (πλέον) για τους ακροατές των «μοναξιών» και των «άγονων πλήξεων», να είναι όλα αυτά που κάποτε κορόιδευε, μιας και η άγρια, δημιουργική, ανυπότακτη, νεολαία (τού σήμερα) δεν δύναται να ξοδέψει ούτε γραμμομόλ σιέλου για πάρτη του.