Ο Paul Miller, δημοσιογράφος για θέματα τεχνολογίας, πριν ένα χρόνο περίπου ολοκλήρωσε το πείραμα, για το οποίο αμειβόταν απ’ το περιοδικό The Verge. Αυτό που ήθελαν να διαπιστώσουν ήταν κατά πόσο μπορεί να προχωρά σήμερα η ζωή χωρίς το διαδίκτυο. Ο Miller, λοιπόν, κράτησε ένα ημερολόγιο με το τι έκανε το έτος που δεν «σέρφαρε» στον ψηφιακό «κόσμο». Αρχικά, υποστήριξε ότι είχε πιο πολύ χρόνο και πιο πραγματική ζωή. Έβλεπε περισσότερους ανθρώπους δια ζώσης, έγραφε, διάβαζε, έκανε βόλτες και ποδήλατο, αλλά σταδιακά δήλωσε ότι κατέληξε να βαριέται αυτή τη ζωή κι ότι δεν μπορούσαν να τον βρουν τόσο εύκολα και να επικοινωνήσουν μαζί του τ’ αγαπημένα του πρόσωπα που ήταν μακριά του. Επί πλέον, του φάνηκε ότι η έκθεση στην πρόσωπο με πρόσωπο επαφή είναι πολύ κουραστική. Άσε που έπρεπε να απαντάει σε τόσα γράμματα αναγνωστών με το συμβατικό ταχυδρομείο! Τέλος, αφιέρωνε την μέρα του στα ψηφιακά παιγνίδια κι ασχολούνταν μ’ άλλα τεχνολογικά μέσα, για να σκοτώνει τον χρόνο του. Το γενικό του συμπέρασμα ήταν πως ο ίδιος ευθύνεται για το αν μπορεί να βελτιώνεται ή όχι, χωρίς αυτό να εξαρτιέται απ’ τις απειράριθμες στιγμές που σπαταλιέται στο διαδίκτυο. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Στο εν λόγω ζήτημα οι περισσότεροι συμφωνούν ή διαφωνούν με τον Miller σε σχέση με το τί είναι καλύτερο ή χειρότερο στο διαδίκτυο και καταλήγουν ότι το ιδανικότερο είναι να τα κάνουμε όλα με μέτρο. Επικρατεί γενικώς η τελείως θεωρητική αντίληψη ότι όλα με μέτρο είναι ωφέλιμα. Έτσι και με την τεχνολογία∙ αν την χρησιμοποιείς σωστά, δε θα σε βλάψει. Δεν θα διαφωνήσουμε∙ για επιλόγους σχολικών εκθέσεων τέτοιες απόψεις λύνουν πολλά προβλήματα. Ωστόσο, επί του πρακτέου, ρίχνουν λίγο ακόμη χώμα στη θαμμένη αλήθεια και απομακρύνουν κατά πολύ απ’ την απελευθερωτική θεώρηση. Επισκιάστηκε απ’ τους περισσότερους σχολιαστές του πειράματος το γεγονός ότι μπορεί ο Miller να ζούσε χωρίς ίντερνετ, αλλά όλοι οι υπόλοιποι γύρω του «ζούσαν» όλο και περισσότερο με αυτό. Η αποχή απ’ την σπατάλη του διαδικτύου δεν είναι ζήτημα μέτρου. Είναι ζήτημα μιας επιβεβλημένης πραγματικότητας. Πλέον, όσοι ζουν –και δεν είναι τόσο λίγοι, απλώς δε φαίνονται– χωρίς διαδίκτυο ή άλλες «τεχνολογικές καινοτομίες» θεωρούνται ότι ανήκουν μόνο στον κόσμο τους. Μία είναι η ολιστική «πραγματικότητα», που απλώς διαθλάται σε πολλά μικρά καθρεφτάκια και λέγεται διαδίκτυο για ένα μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας.
Όποιος επιχειρεί να βγει απ’ το «παγκόσμιο χωριό» εξαναγκάζεται σε εξορία στην χώρα του ποτέ. Η όποια συμμετοχή στη διαδικτυακή «ζωή» γίνεται, μάλιστα, όλο και πιο προσωπική κι επώνυμη. Όλο και περισσότερο τα ψευδώνυμα και η πολλά υποσχόμενη «ελευθερία» της ανωνυμίας του ίντερνετ αντικαθίσταται απ’ την υποβολή όλων των προσωπικών στοιχείων όποιου θέλει να διατηρεί ψηφιακούς λογαριασμούς με την ανθρωπότητα. Άλλωστε, τι έχεις να κρύψεις; Τι φοβάσαι; Στο κάτω-κάτω, ποιο το νόημα να αντιστέκεσαι; Αργά ή γρήγορα, θα έχεις κι εσύ τον τάδε ή δείνα λογαριασμό σε κοινωνικά δίκτυα, αφού αλλιώς θα είσαι ανύπαρκτος.
Από θεατές όλο και περισσότεροι διψούν πλέον να γίνουν θέαμα. Όλο και πιο υπαρκτοί. Όλο και πιο τρανταχτοί. Δείκτης της «επιτυχημένης» τους ζωής η επίδειξη στο διαδίκτυο και η αποδοχή του αντίχειρα σε ποσοστά. Άλλωστε, όπως είπε κι ο Miller παραπάνω, είναι κουραστικό να ζεις ανάμεσα στους ανθρώπους∙ είναι προτιμότερο να κοινωνικοποιείσαι χωρίς να βγεις απ’ το σπίτι, χωρίς πολλά συναισθήματα και να κλείνεις την οθόνη, όποτε η πολλή «ανθρωπίλα» σε κουράζει. Ακόμη κι αν βγει ένας απ’ το διαδίκτυο, αυτό για τους υπόλοιπους θα συνεχίζει να υπάρχει και να βάζει τα μέτρα και τα σταθμά στην καθημερινότητά τους, στο τί είναι είδηση, τί αληθινό και τι ψεύτικο, πειραματιζόμενο επάνω τους, μεταμορφώνοντας κάθε επιθυμία τους σε διαφήμιση.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Σχετική ιστοσελίδα:
http://www.theverge.com/2012/5/8/3007525/paul-miller-offline
Anarchy press gr 