«Μέσα» ή «έξω»; Παρακαλώ, ό,τι θέλετε, αρκεί να παραμένετε συνδεδεμένοι…

Μια φορά κι έναν καιρό, όσοι αρέσκονταν σε ασύδοτες οθόνιες κραιπάλες, όφειλαν, απαραιτήτως, να μουχλιάζουν «ευλαβικά» ώρες ατέλειωτες εις την οικεία των. Ως εκ τούτου, ένας «techno-freak» τύπος, στα πάλαι ποτέ ’80s και ’90s, ήταν, συνήθως, κάποιος νεολαίος δίχως κοινωνική ζωή, με ό,τι συνεπάγεται αυτό επί της ουσίας (κι ουχί επί της οθόνης), ο οποίος, δε μπορούσε, φυσικά,  άμα τη εξόδω του, να πάρει παραμάσχαλα το pc. Αλλά ακόμη κι αν διέθετε «πρωτόγονο» lap-top, το διαδίκτυο ή δεν είχε ακόμη επινοηθεί ή ήτο αυστηρώς εντός του γραφείου ή της οικίας του συνδρομητή. Εν ολίγοις, η επαφή των ανθρώπων με τις πάσης φύσεως οθόνες, όπως παλιότερα και με την αποκλειστικότητα του τελεβιζιόν, υπήρξε μια κατάσταση εσωτερικού χώρου και, κυρίως, του προσωπικού μας εσωτερικού χώρου. Οπότε, η εννοιολογική (και ουχί σημειολογική) προσέγγιση της φράσης «βγαίνω έξω», απέκλειε αυτομάτως αυτόν/αυτή που την έκανε κάθε φορά πράξη, από την πάσης φύσεως επαφή με υπολογιστές και (για όσο η χρήση του παρέμεινε αυστηρά εντός γραφείου/οικίας) με το διαδίκτυο.