Η αντοχή των άυλων

Περνούν οι νύχτες, τα δευτερόλεπτα βαριά στους λεπτοδείκτες,
Ζητώντας κάτι που να μη γίνεται ουρλιαχτό κι οφθαλμαπάτη.
Κ. Τριπολίτης, δια στόματος Σωτηρίας Μπέλλου

Όσο κι αν η ύλη φθείρεται, η σύστασή της μένει αμετάβλητη. Καταστρέφεται και επαναμορφοποιείται αενάως, μέχρι να μην μπορούν τα μάτια να τη δουν και να την παρατηρήσουν γυμνά. Κι όμως, η εκτόνωση στην ύλη, στα σώματα και τα πράγματα είναι διαρκής. Μοιάζει ελευθερία η καταστροφή τους. Μοιάζει έστω και ως πρόσκαιρη ανακούφιση. Επιτέλους, καταστρέψαμε την πόλη, τις βιτρίνες της, τα ωραία της υπεροπτικά μάτια που κοιτάζουν αλλιώς τον καθημερινό μας ρυθμό.

Καταστροφή ως εκτόνωση μιας κατάστασης μοιάζει με μια συμφωνία, ένα συμβόλαιο που θα ζήλευε κι ο Hobbs ανάμεσα στον καταπιεστή και στον καταπιεζόμενο, που του ’μεινε μόνο η οργή. Καταστρέφουμε, εκτονωνόμαστε και συνεχίζουμε τη ζωή μας μέσα στα αναγεννημένα συντρίμμια. Κι οι στιγμές εκτόνωσης μοιάζουν με στιγμές ελευθερίας, γιατί θυμίζουν τις κινήσεις του κυνηγού εκείνου που αναζητά τροφή σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα. Του κυνηγού που πολεμάει τα θηρία και τα μεταφέρει στη σπηλιά του, που συλλέγει την τροφή του από όπου τη βρει, χωρίς να μεσολαβεί αγοραπωλησία. Κινούμαστε για λίγο ως κυνηγοί κι ύστερα ξυπνάμε πάλι καταναλωτές.