ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΑΡΝΗΣΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

Ονομάζομαι Ρίτσιος Χάρης και για δεύτερη φορά μέσα σε εφτά χρόνια, καλούμαι να παρουσιαστώ στις τάξεις του στρατού με την 89/2011 ΕΔΥΕΘΑ / ΓΕΣ / ΔΣΛ όπου υποχρεούμαι(!!)  να καταταγώ στο 2/39 ΣΕ/ΕΟΔ Μεσολογγίου στις 30/8/2011 για να εκπληρώσω τις υποχρεώσεις (!!!) μου προς την πατρίδα.

‘Έχοντας βαθιά συνείδηση των πράξεων μου αρνούμαι για δεύτερη φορά (η πρώτη άρνηση ήταν τον Μάιο του 2004) να επιτρέψω στον εαυτό μου να υπηρετήσει τυφλά και υπάκουα, ως ανδρείκελο την πατρίδα, όπως την καθορίζει το κράτος με την υποχρεωτική στράτευση, στον αιματοβαμμένο του μηχανισμό, τον ελληνικό στρατό.

Λίγα πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε σε περίπτωση προσαγωγής ή επικείμενης σύλληψης.

(Για τις μέρες που έρχονται αλλά και γενικότερα)

Κατ’ αρχήν, καμία προσαγωγή δεν είναι κατ’ ανάγκην σύλληψη.

Σε περίπτωση προσαγωγής μας δεν μπορούν να μας πάρουν αποτυπώματα, dna, δεν μπορούν να μας αφαιρέσουν το κινητό και τα προσωπικά μας αντικείμενα, δεν μπορούν να μας απαγορεύσουν τηλεφωνήματα, δεν μπορούν να μας φωτογραφίσουν, δεν μπορούν να μας βάλουν σε κελί κράτησης, παρά μόνο στους «ειδικούς» χώρους αναμονής που έχουν τα Α.Τ. μέχρι να επιβεβαιώσουν τα στοιχεία μας και ότι δεν υπάρχει καμία δικαστική εκκρεμότητα σε βάρος μας (π.χ. καταδίκη).

Η ιστορία της μαύρης σημαίας (Μέρος Β΄)

Η μαύρη σημαία ως συμβολισμός της άρνησης

Υπάρχει μια πιθανή φιλοσοφική λογική πίσω απ’ τη χρήση του μαύρου χρώματος. Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο οι αναρχικοί έκαναν στροφή προς την μαύρη σημαία θα μπορούσε να είναι λόγω της φύσης του μαύρου χρώματος ως συμβόλου της «άρνησης». Πολλοί απ’ τους συγγραφείς που ασχολήθηκαν με αυτό το θέμα αναφέρθηκαν στο γεγονός.

Ο Χάουαρντ. Τζ. Έλρικ, για παράδειγμα, αναφέρει πως το μαύρο «είναι μια απόχρωση της άρνησης. Η μαύρη σημαία είναι η άρνηση όλων των υπόλοιπων σημαιών». («Ανακαλύπτοντας και πάλι την αναρχία», σελ 31).

Ως σύμβολο της άρνησης, η μαύρη σημαία, ταιριάζει καλά με ορισμένες από τις ιδέες του Μπακούνιν – ιδιαίτερα σε σχέση με τις απόψεις του σχετικά με την πρόοδο. Καθώς ήταν επηρεασμένος από τον Χέγκελ, ο Μπακούνιν αποδέχθηκε την διαλεκτική μέθοδο του Χέγκελ, αλλά έδινε πάντοτε έμφαση στο ότι η αρνητική πλευρά ήταν η εσωτερική κινητήρια δύναμη (βλ. την εισαγωγή του Ρόμπερτ Μ. Κάλτερ στο «Βασικές γνώσεις για τον Μπακούνιν»). Έτσι ορίζει την πρόοδο ως την άρνηση της αρχικής θέσης (για παράδειγμα στο «Θεός και Κράτος» γράφει πως «κάθε εξέλιξη ενέχει την άρνηση του σημείου απ’ όπου ξεκινά», σελ. 48).