Μικροπλαστικά βρέθηκαν σε ανθρώπινα όργανα

Τα μικροπλαστικά βρίσκονται παντού, όχι μόνο στις θάλασσες και στους ωκεανούς, αλλά στο νερό που πίνουμε, στο φαγητό που τρώμε, ακόμη και στον αέρα που αναπνέουμε. Απελευθερώνονται στον αέρα και το νερό από την αργή αποδόμηση πλαστικών προϊόντων, συνθετικών ινών, ρούχων, ακόμη και προϊόντων ομορφιάς, είναι σωματίδια πολυμερισμένα, μικρότερα από 5 mm. Το εμφιαλωμένο νερό είναι μία από τις κύριες πηγές πλαστικής κατάποσης. Τα θαλασσινά τα ψάρια, το αλάτι και η μπύρα περιέχουν επίσης πολύ υψηλά επίπεδα μικροπλαστικών.

Μια μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Newcastle στην Αυστραλία, για λογαριασμό του WWF το 2019, έδειξε ότι ο μέσος άνθρωπος τρώει δυνητικά περίπου 2.000 μικροπλαστικά την εβδομάδα, 5 γραμμάρια πλαστικών, όσο το βάρος μιας πιστωτικής κάρτας, μέσω της διατροφής του κάθε εβδομάδα[1].

Ο άνθρωπος και η τεχνική

Συμβολή σε μια φιλοσοφία της ζωής

του ΟΣΒΑΛΝΤ ΣΠΕΝΓΚΛΕΡ

Μτφ: Γιώργος Στεφανίδης

Επίμετρο: Νίκος Μάλλιαρης

Εκδόσεις Μάγμα / Ιούνιος 2019 / σελ. 154

«Ο άνθρωπος ήταν –και είναι– υπερβολικά ρηχός και δειλός για να αντέξει το γεγονός της φθαρτότητας κάθε τι ζωντανού. Ως εκ τούτου, κουκουλώνει τη φθαρτότητα αυτή με τη ρόδινη αισιοδοξία της Προόδου –στην οποία κανείς δεν πιστεύει πραγματικά–, τη συγκαλύπτει με τη λογοτεχνία, ενώ κρύβεται πίσω από ιδεώδη για να μην αντικρύσει το παραμικρό. Η φθαρτότητα όμως, η γένεση και η φθορά, είναι μορφή κάθε τι πραγματικού […]. Κάθε δημιουργία υποκύπτει στην παρακμή· κάθε σκέψη, κάθε εφεύρεση, κάθε πράξη υποκύπτει στην λησμοσύνη. Διαισθανόμαστε παντού κοσμοϊστορικές διαδρομές που έχουν εξαφανιστεί. Ερείπια περασμένων έργων που ανήκουν σε νεκρούς πλέον πολιτισμούς κείνται παντού μπροστά στα μάτια μας. Στην ύβρη του Προμηθέα, ο οποίος φθάνει μέχρι τον ουρανό για να υποτάξει τις θεϊκές δυνάμεις στον άνθρωπο, αναλογεί η συντριβή». (Όσβαλντ Σπένγκλερ)

Οι ιδέες που περιλαμβάνονται σε τούτο το σύντομο βιβλίο συνεχίζουν, εμβαθύνουν, αλλά και ανανεώνουν συνάμα, τις αναλύσεις της Παρακμής της Δύσης, του μείζονος έργου του Όσβαλντ Σπένγκλερ. Το βασικό ζήτημα που απασχολεί εδώ τον Γερμανό φιλόσοφο είναι η ανάδυση κι οι πολλαπλές συνέπειες της επικράτησης της βιομηχανικής τεχνικής: σε επίπεδο κοινωνικό, οικονομικό και πνευματικό εντός της ίδιας της παρακμάζουσας Δύσης σε επίπεδο γεωπολιτικό σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της Δύσης με τους μη δυτικούς λαούς· τέλος σε επίπεδο οικολογικό, καθώς ο συγγραφέας αναλύει με ποιον τρόπο η ισχύς και η θηρευτική κι επεκτατική φύση της δυτικής τεχνικής χρησιμοποιούνται από τον άνθρωπο ως το ύψιστο και πιο αποτελεσματικό όπλο στον προμηθεϊκό του αγώνα ενάντια στην Φύση. (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

Το Μυθιστόρημα Ενός Ανθρώπου Δίχως Πεπρωμένο

«Όταν υπάρχει μοίρα, τότε η ελευθερία είναι αδύνατη˙ όταν όμως υπάρχει ελευθερία, θα πει ότι η μοίρα είμαστε εμείς οι ίδιοι»[1].

Με τα λόγια αυτά συνοψίζει τις σκέψεις του στο ερώτημα τι σήμαινε να είσαι «Εβραίος», αλλά και γενικά άνθρωπος, ο Γκιόργκι Κόβατς, ένας έφηβος Ούγγρος εβραϊκής καταγωγής, όπως τον έπλασε ο Ίμρε Κέρτες στο Μυθιστόρημα Ενός Ανθρώπου Δίχως Πεπρωμένο. Ο Κέρτες γεννήθηκε στην Βουδαπέστη στις 9 Νοεμβρίου του 1929, από εβραϊκή οικογένεια. Το 1944, σε ηλικία 14 χρόνων, εκτοπίστηκε για έναν χρόνο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς-Μπίργκεναου και κατόπιν σε εκείνο του Μπούχενβαλντ. Μετά την ήττα των Εθνικοσοσιαλιστών, επέστρεψε στην Βουδαπέστη, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του και στην συνέχεια εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μεταφραστής. Εξ αιτίας των προβλημάτων που αντιμετώπιζε από το κομμουνιστικό καθεστώς της μεταπολεμικής Ουγγαρίας, το 1951 απολύθηκε από την εφημερίδα, όπου εργαζόταν και από το 1953 δούλευε ως συνεργαζόμενος δημοσιογράφος σε διάφορα έντυπα, ενώ παράλληλα έγραφε οπερέτες για να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Γνώστης της γερμανικής γλώσσας, μετέφρασε έργα των Νίτσε, Φρόυντ, Βιττγκενστάιν και Ελίας Κανέττι. Μετά το 1990 μετακόμισε στο Βερολίνο, αναζητώντας τους ρυθμούς μιας ζωής αλλοιώτικης από εκείνη της Βουδαπέστης. Το 2002 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Πέθανε στις 31 Μαρτίου του 2016 στην Βουδαπέστη, σε ηλικία 86 ετών.

Νατούφιοι: μια συζήτηση για την αληθινή φύση του ανθρώπου

Όπως κι αν καταπιαστούμε με το ζήτημα της ελευθερίας, τίθεται πάντοτε το ερώτημα: ποια είναι πραγματικά η φύση του ανθρώπου; Είναι στη φύση μας να ζούμε διαμοιρασμένοι σε μικρά πολιτισμικά «κλουβιά», που μας διασπούν την προσοχή και μας φυλακίζουν σε αυταπάτες; Είναι στην φύση μας να θέλουμε να κερδίζουμε περισσότερα, να μην εμπιστευόμαστε; Είναι στη φύση μας, τελικά, να θέλουμε ο ένας να βλάψουμε τον άλλον ή να του επιβληθούμε;

Τόσο βαθιά που είμαστε οι περισσότεροι βουτηγμένοι στον πολιτισμό, αδυνατούμε να διακρίνουμε ποια είναι τα φυσικά μας χαρακτηριστικά, ποιος είναι ο φυσικός τρόπος θέασης του κόσμου, ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που φέρουμε, επειδή γεννηθήκαμε άνθρωποι. Το ζήτημα της ελευθερίας είναι τόσο ζωτικό, όσο το να ορίσουμε αυτή τη φύση. Ο άνθρωπος γεννήθηκε, για να είναι ελεύθερος. Κι όμως, κατάφερε να το ξεχάσει. Πόσοι σήμερα θέτουν ως υπέρτατο φυσικό τους στοιχείο την ελευθερία; Κι αν θέτουμε, όμως, αυτό το ζήτημα, πολλοί θα ισχυριστούν ότι είναι ουτοπικό.

Ο Αόρατος Άνθρωπος

 «Όλοι ξέρουν πως υπάρχει ένας Αόρατος Άνθρωπος […] κι αυτός ο Αόρατος Άνθρωπος πρέπει τώρα να ιδρύσει ένα Βασίλειο Τρόμου […]». Χ. Τζ. Γουέλς, Ο αόρατος άνθρωπος

Το πρόσωπο του φόβου παραφυλά μέρες και νύχτες, πίσω από τις γρίλιες του μυαλού μας. Παραφυλά την κάθε ευκαιρία, μικρή ή μεγάλη, να ενσαρκωθεί, να αποκτήσει χέρια, πόδια, χείλη, μάτια, να ράψει σημαίες και φλάμπουρα πολεμικά από ρετάλια θερινών ονείρων. Κι όταν, εν τέλει, αυτό συμβεί, τον αναπόφευκτο όλεθρο συνοδεύει κι ένα μύχιο αίσθημα ανακούφισης· ναι, αυτό που όλοι περιμένατε, μα ονομάζατε μόνον ψιθυριστά τώρα ήρθε, γιατί εσείς το διαλέξατε. Γιατί αυτό είστε εσείς ή, καλύτερα, από το όλον των επιλογών σας αυτό διαλέξατε να γίνεται. Τι γλυκά που ακονίζατε τα βράδια το μαχαίρι! Μη ντρέπεστε λοιπόν. Και το να μην επιλέγεις είναι μια κάποια επιλογή. Έτσι δεν είναι; Και η σιωπή, καμιά φορά γίνεται πιο εκκωφαντική κι από χιλιάδες ανομολόγητες συμφωνίες. Το πρόσωπο του φόβου είναι τόσο παλιό όσο και η εξουσία, μα σφριγηλό κι αγέραστο, στεφανωμένο στις ματωμένες δάφνες του. Καραδοκεί άοκνα στο άχρονο γιατάκι του για φρέσκους ξενιστές.

Η ανθρώπινη φύση κόντρα στο ρεύμα της εξουσίας

«…αν είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο πράγματα, να εμπιστευτούμε τη συγκεντρωμένη εξουσία όσον αφορά τη λήψη της σωστής απόφασης σ’ αυτό το θέμα, ή να εμπιστευτούμε τις ελεύθερες συνενώσεις των ελευθεριακών κοινοτήτων όσον αφορά το ίδιο θέμα, τότε θα επέλεγα το δεύτερο. Και ο λόγος είναι ότι πιστεύω πως αυτές μπορούν να μεγιστοποιήσουν τα ευπρεπή ανθρώπινα ένστικτα, ενώ το σύστημα της συγκεντρωμένης εξουσίας γενικά τείνει να μεγιστοποιεί το χειρότερο απ’ όλα τα ανθρώπινα ένστικτα, δηλαδή το ένστικτο της αρπακτικότητας, της καταστροφικότητας, της συσσώρευσης εξουσίας στον ένα…» ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΙ

Στην ανθρώπινη φύση ενυπάρχει το δέος για το απρόσιτο, για το υπέρτερο, για εκείνο που επιθυμεί να προσεγγίσει, αλλά δεν μπορεί, εξ αιτίας των περιορισμών της ίδιας της θνητής του υπόστασης. Μέσα από τα στενά πλαίσια του καθημερινού ανταγωνισμού, που καλλιεργείται είτε στους χώρους εργασίας είτε στις εκάστοτε σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων πάντα θα υπάρχουν μικρά φωτεινά παραδείγματα που απλόχερα θα προσφέρουν τα πνευματικά τους εφόδια χωρίς να περιμένουν έμμεσα ή άμεσα ανταλλάγματα.

Υπάρχει ένα άλλο ρεύμα ανθρώπων που βαδίζει τα δικά του μονοπάτια, με σύντροφο την έμπνευση, την παρορμητικότητα, τη δεκτικότητα. Εδώ ανήκουν οι άνθρωποι που η πνευματικότητά τους εμπλουτίζεται συνεχώς, που αναζητούν μέσα από την ομορφιά την αίσθηση της ολοκλήρωσης και της γνώσης. Εδώ, επίσης, ανήκουν οι άνθρωποι της αφοσίωσης και της πίστης απέναντι στην θεώρησή τους. Επί πλέον, συναντάς ανθρώπους με σεβασμό και προσήλωση απέναντι στην φιλοσοφία τους, οι οποίοι χρησιμοποιούν την καρδιά και τον νου ως μέσον προσέγγισης του στόχου τους.

Ενώ τα ρομπότ διαβάζουν

Σε όλη σου τη ζωή προσπαθείς να βρεις τι σχήμα έχει ο κυβερνοχώρος, εξυπνάκια, και το πιθανότερο είναι ότι δεν έχει κανένα σχήμα, αλλά και να είχε ποιος ενδιαφέρεται; William Gibson, Στον αστερισμό της Μόνα Λίζα

Όσο χειρότεροι γινόμαστε εμείς, άλλο τόσο βελτιώνεται η νοημοσύνη των υπολογιστών μας, όπως μαθαίνουμε τελευταία από πρόσφατες έρευνες. Τα νέα δε φαίνονται ιδιαίτερα ελπιδοφόρα, εκτός κι αν εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές είσαι ρομπότ/ηλεκτρονικός υπολογιστής. Μαθαίνουμε απ’ τη μια για νέες δεξιότητες που αποκτούν τα ρομπότ, καθώς η τεχνητή νοημοσύνη βελτιώνεται, αλλά, απ’ την άλλη, για τη φθορά και την κακοποίηση της φυσικής νοημοσύνης απ’ τους ίδιους τους ανθρώπους, που αφήνονται και ενδίδουν στις βουλές της μηχανής.

Δημοσίευμα του BBC αναφέρει ότι ένας «υπέρ-ευφυής ρομποτικός εγκέφαλος», ο Robo Brain, που έχουν κατασκευάσει αμερικανοί επιστήμονες, μπορεί να μάθει νέες δεξιότητες, ενώ «σερφάρει» σε εκατομμύρια ιστοσελίδες στο διαδίκτυο. Ο Robo Brain σχεδιάστηκε, για να αποκτήσει ένα ευρύ φάσμα δεξιοτήτων και γνώσεων από δημόσια διαθέσιμες πηγές πληροφοριών, όπως το Youtube.

Προφορικοί θησαυροί των Ίνουιτ

Ίνουιτ σημαίνει απλώς άνθρωπος∙ τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Και είναι Ίνουιτ κι όχι Εσκιμώοι∙ τη λέξη δηλαδή που σημαίνει τους ωμοφάγους και την οποία επέλεξε ο δυτικός εισβολέας για να τους την αποδώσει, επισυνάπτοντας ταυτόχρονα κι έναν ρόλο στο δίπολο πολιτισμένος-απολίτιστος. Οι ερευνητές της κουλτούρας των Ίνουιτ, συμπληρώνοντας τις σχέσεις κατάκτησης, που άνοιξαν μαζί τους οι οικονομικοί και άλλοι επιδρομείς, τους κατηγοριοποίησαν, τους κατέγραψαν και τους μετέφεραν στη μεγάλη θεατρική σκηνή, που έφτιαξαν οι δυτικοί επιστήμονες για τον κόσμο.

Τροφή και ανθρώπινες κοινωνίες

Έχουμε ήδη αναφερθεί σε κείμενο μας αναφορικά με τα βιοκαύσιμα (βλέπε εδώ) και τις επιπτώσεις που αυτά επιφέρουν στα τρόφιμα. Σε άλλο κείμενο ο John Zerzan (βλέπε και εδώ) σε συνέντευξη του απαντούσε σε καίρια ζητήματα πολιτισμού/τεχνολογίας, ανθρωποκεντρική/βιοκεντρική προσέγγιση κ.ά. που ήδη έχουν απασχολήσει και ανοίξει σημαντικές συζητήσεις στον διεθνή αναρχικό χώρο.

Παράλληλα, οι υπέρμαχοι της Κοινωνικής Οικολογίας (με κυριότερο εκφραστή τον Μπούκτσιν) τοποθετούνται απέναντι τόσο στις παραδοσιακές ανθρωποκεντρικές θεωρίες που αναγνωρίζουν απόλυτη ηθική αξία μόνο στον άνθρωπο, όσο και στις βιοκεντρικές οικολογικές τάσεις που υποστηρίζουν ότι όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί έχουν εγγενή ηθική αξία.

ΒΙΟΚΑΥΣΙΜΑ: Η καταστροφική επίθεση σε ανθρώπους και φύση συνεχίζεται…

Όταν το περασμένο μήνα (σημ.: τον Ιούνιο του2008) ξέσπασε το θέμα του ηλιελαίου που περιείχε ορυκτέλαιο, δεν ξέραμε εάν έπρεπε να το εντάξουμε στη θεματική των τροφίμων ή των βιοκαυσίμων. Αστειευόμαστε, βέβαια, αλλά απ’ τη στιγμή που διαπραγματεύονται οι κάθε λογής «ειδικοί» τη ποσόστωση περιεκτικότητας τοξικών ουσιών στα τρόφιμα, τότε αντιλαμβανόμαστε τι πραγματικά συμβαίνει στη τεχνολογία τροφίμων.

Η βιομηχανοποίηση της κοινωνίας, σταδιακά αλλά σταθερά επέφερε τη βιομηχανοποίηση της τροφής, που πέρα από τις πλαστές και αποξενωμένες από τη φύση ανάγκες που δημιουργεί, αποτελεί βασικό επιβαρυντικό παράγοντα για την υγεία. Και εάν στις αποκαλούμενες αναπτυγμένες κοινωνίες, το άμεσο σχετικό κόστος της συγκεκριμένης βιομηχανοποίησης έχει συνέπειες στην υγεία των ανθρώπων στις «τρίτες» χώρες οι συνέπειες είναι συχνά θανατηφόρες. Όταν, οι μέχρι χτες αγρότες σε Κίνα, Ταϋλάνδη, Κένυα, Αϊτή κ.α. μετοίκησαν σε αστικές περιοχές απώλεσαν και την άμεση επαφή τους με τη φύση και τα αγαθά της και από παραγωγοί της έγιναν ανήμποροι καταναλωτές.

Ζωή και Ελευθερία παντοτινά, απέναντι στο θάνατο που σπέρνει κάθε εξουσία

«Τώρα είναι η ώρα που πυρώνει το καμίνι, και μόνο φως πρέπει να φαίνεται». Jose Marti

«Ο ουρανός είναι άδειος, η γη παραδομένη στη χωρίς αρχές δύναμη. Αυτοί που διάλεξαν να σκοτώνουν κι αυτοί που διάλεξαν να υποδουλώνουν, θα καταχτήσουν διαδοχικά το προσκήνιο στ’ όνομα μιας εξέγερσης που ξεστράτισε από την αλήθεια της». (Αλμπέρ Καμύ, Ο επαναστατημένος άνθρωπος)

Ενίοτε η υποκρισία θεωρείται πολιτική αρετή. Ενίοτε θλιβερές συμμορίες βαφτίζονται επαναστάτες, το μίσος γίνεται θρησκεία και η βία εναντίον όλων θεός. Ενίοτε το απόστημα σπάει και πυορροεί ακατάσχετα… Παρ’ όλα αυτά η ζωή σε τούτα εδώ τα μέρη δεν είναι ακόμα χάρτινη…

Είναι αλήθεια ότι η γενικευμένη κατακραυγή (κοινωνός της οποίας παραμένει πλήθος αναρχικών) για την δολοφονία τριών εργαζομένων σε τραπεζικό υποκατάστημα της Marfin (του γνωστού ομίλου στον οποίο προεδρεύει ο Βγενόπουλος) στην οδό Σταδίου, κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης της 5ης Μαΐου, δεν έχει δώσει μέχρις στιγμής και δικαίως, τον χρόνο και τον χώρο, ώστε να αποτιμηθούν ορισμένες σημαντικές διαστάσεις της ΑΠΩΛΕΙΑΣ.