Stop Cop City, Ενέργειες για την υπεράσπιση του δάσους Weelaunee και εκδίκησης και μνήμης για τον δολοφονημένο Manuel Terán

Στις 18 Ιανουαρίου η αστυνομία της Ατλάντα, δολοφόνησε με 57 σφαίρες τον Manuel Terán, έναν υπερασπιστή του δάσους Weelaunee Forest. O Manuel Terán με το παρατσούκλι Tortuguita, συμμετείχε στην υπεράσπιση του δάσους της Ατλάντα ενάντια στη μετατροπή του σε «Cop City» (κέντρο εκπαίδευσης της αστυνομίας). Πρόκειται για ένα σχεδιασμό που άρχισε να αναπτύσσεται μετά τις εξεγέρσεις του 2020. Το σκεπτικό του κράτους είναι ότι θέλει να αναπτύξει μια στρατιωτικοποιημένη αστυνομική βάση ακριβώς δίπλα σε μια κοινότητα μαύρων. 

Συγκρούσεις στο Sainte Soline ενάντια στην κατασκευή υδατοδεξαμενής- Υπεράσπιση του φυσικού περιβάλλοντος και του νερού για όλους

Στις 25 Μαρτίου, δύο μέρες μετά τις γενικευμένες συγκρούσεις σε πολλές πόλεις της Γαλλίας, πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη διαδήλωση στην αγροτική περιοχή του Sainte Soline με τη συμμετοχή περίπου 25.000 διαδηλωτών. Ένας συνεταιρισμός 450 αγροτών, επιχειρεί να κατασκευάσει, με 70% κρατική επιχορήγηση, μια τεράστια υδατοδεξαμενή που θα έχει έκταση 16 στρεμμάτων (η οποία ισοδυναμεί με 22 γήπεδα ποδοσφαίρου) και η χωρητικότητά της θα φτάνει τα 6 εκατομύρια κυβικά μέτρα νερού. Η υδατοδεξαμενή θα γεμίζει νερό από τον υδροφόρο ορίζοντα και θα το διανέμει περίπου στο 5% των αγροτών της περιοχής, συντελώντας στην απώλεια του νερού ως δημόσιου αγαθού.

Οι ανταγωνισμοί και τα τοξικά δηλητήρια της εξουσίας

Όταν το Οχάιο πυρπολήθηκε με τοξικά χημικά

Μία από τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές καταστροφές στην ιστορία των ΗΠΑ, έγινε στις 3 Φεβρουαρίου του 2023 στην περιοχή της Ανατολικής Παλαιστίνης στο Οχάιο, όταν εκτροχιάστηκε τρένο που μετέφερε επικίνδυνα τοξικά υλικά, όπως μεγάλες ποσότητες χλωριούχου βινυλίου και ακολούθησε η εσκεμμένη καύση τους από τις αμερικάνικες αρχές, απελευθερώνοντας στην ατμόσφαιρα το τοξικό αέριο φωσγένιο το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί ως χημικό όπλο στην Πρώτη Παγκόσμια Ανθρωποσφαγή. Το χλωριούχο βινύλιο είναι ένα άκρως επικίνδυνο τοξικό υλικό που χρησιμοποιείται για την κατασκευή PVC. Η επικινδυνότητά του αναφέρεται ακόμα και στην ηλεκτρονική σελίδα του Υπουργείου Υγείας της γειτονικής πολιτείας του Γουινσκόνσιν: «Η έκθεση στο χλωριούχο βινύλιο μπορεί να επηρεάσει το ήπαρ, τα νεφρά, τους πνεύμονες, τον σπλήνα, το νευρικό σύστημα και το αίμα ενός ατόμου». […] Μελέτες σε ανθρώπους και ζώα δείχνουν υψηλότερα ποσοστά καρκίνου του ήπατος, του πνεύμονα και αρκετών άλλων τύπων καρκίνου».[1]

Η αντίσταση στο Lützerath ας είναι ένα μικρό δείγμα για την υπεράσπιση της φύσης και της ζωής μας

Ενώ το παραμύθι της κυριαρχίας περί ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και «πράσινης» ενέργειας βρίσκεται στο ζενίθ, το γερμανικό κράτος, έχει κλιμακώσει την εξόρυξη και την καύση λιγνίτη, με αφορμή τον ανταγωνισμό του με το ρωσικό κράτος, αποδεικνύοντας πως δεν υπάρχει καμία πράσινη ενέργεια, παρά κέρδος και μια συνεχόμενη προσπάθεια διατήρησης της ισχύος των κυρίαρχων, χωρίς να υπολογίζουν κανένα κόστος σε ζωές.

Δολοφονία περιβαλλοντικού αγωνιστή στην Ατλάντα από μπάτσο

Ο περιβαλλοντολογικός αγωνιστής Manuel Terán δολοφονήθηκε απ’ την αστυνομία στις 18 Ιανουαρίου, στην προσπάθεια αγωνιζόμενων να υπερασπιστούν το δάσος  Weelaunee Forest στην Ατλάντα. Οι ακριβείς συνθήκες της δολοφονίας του παραμένουν  άγνωστες, αλλά το γεγονός είναι, πως ο Manuel Terán πυροβολήθηκε από μπάτσο, την στιγμή καταδρομικής επιχείρησης που σκοπό είχε την έξωση των διαδηλωτών-καταληψιών από την δασική έκταση.

Ένας μάγος και περιττώματα στη λάσπη

Ο «μάγος της λάσπης» στην αντίσταση του ZAD στη Γαλλία το 2018

Το Lützerath, ένα χωριό στη δυτική Γερμανία, σβήστηκε απ’ το χάρτη από το γερμανικό κράτος, εξαιτίας του κοιτάσματος λιγνίτη που υπάρχει στο υπέδαφός του και τον ενεργειακό ανταγωνισμού του γερμανικού κράτους με το ρωσικό. Το κοίτασμα το υπολογίζουν σε 280 εκατομμύρια τόνους. Το χωριό βρισκόταν υπό κατάληψη εδώ και 2 χρόνια από αγωνιστές που προσπάθησαν να αποτρέψουν την εξαφάνισή του από τις δαγκάνες της ενεργειακής εταιρείας RWE που έχει ήδη εκκενώσει και καταστρέψει 20 χωριά, για την επέκταση του ορυχείου Garzweiler, που είναι και το μεγαλύτερο λιγνιτωρυχείο της Ευρώπης.

COP27: Ακόμη μια Διάσκεψη για το Κλίμα χωρίς το κλίμα αλλά με τον…Κοπελούζο

Το Νοέμβριο πραγματοποιήθηκε η διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα στην Αίγυπτο με παρουσία πλήθους προέδρων, πρωθυπουργών, διεθνών οργανισμών, επιχειρήσεων, φορέων. Από όλα είχε ο μπαξές αλλά από ουσία τίποτα. Δεν αναμέναμε, ασφαλώς, το ελάχιστο από αυτές τις διασκέψεις, που περισσότερο προσφέρονται ως ταξίδια αναψυχής της διεθνούς ελίτ παρά για κάτι που θα έχει κάποια σημασία. Έτσι, συμφώνησαν η επόμενη COP28 να γίνει του χρόνου στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, σε ένα ακόμη τουριστικό θέρετρο και μάλιστα φουλ ενεργοβόρο. Γιατί, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, για να «κτίσουν παλάτια στην άμμο», φαραωνικά συντριβάνια και λοιπά κατασκευάσματα σπαταλήθηκαν τεράστιες ποσότητες ενέργειας, όπως και για να συντηρηθούν. Χρησιμοποιούν τα ορυκτά καύσιμα που παράγουν για να συντηρήσουν τον τεχνοπολιτισμό της επίδειξης και κατανάλωσης. Και σε αυτό το θέρετρο θα πάνε να μιλήσουν -δήθεν- με προβληματισμό και ενδιαφέρον για το κλίμα και το περιβάλλον. Εντούτοις, έχει αξία να δείξουμε τι αποφάσισαν και σε τι αναλώθηκαν οι παγκόσμιοι ηγέτες σχετικά με το κλίμα, για το οποίο τόσο κόπτονται, ως μια ακόμη απόδειξη για το πόσο εγκληματική παραμένει διαχρονικά η εξουσία.

ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΑΛΛΑΖΕΙ – ΚΑΛΠΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Επιτέλους προέκυψε επιστημονική συναίνεση ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη λαμβάνει χώρα ως αποτέλεσμα της αλόγιστης εξάπλωσης των βιομηχανιών και μάλιστα με τρομερές συνέπειες για τη ζωή στον πλανήτη Γη. Οι προσπάθειες των εταιριών να δωροδοκήσουν επιστήμονες ώστε να υποστηρίξουν το αντίθετο προσελκύουν όλο και λιγότερους αποδέκτες. Αυτό είναι ιδιαίτερα ενδεικτικό δεδομένου του πόσοι ερευνητές εξαρτώνται από την υποστήριξη της βιομηχανίας. Φυσικά, αντί να ασχολούνται με το γεγονός αυτό καθαυτό, οι κυβερνήσεις και οι φιλελεύθεροι περιβαλλοντολόγοι προωθούν εταιρικές απαντήσεις στα προβλήματα που θέτει η κλιματική αλλαγή.

The Dark Side of Green Energies (ταινία)

Η ταινία με τον τίτλο «The dark side of green energies», «η σκοτεινή πλευρά της πράσινης ενέργειας», επεξηγεί τις προβληματικές και τις σοβαρές επιπτώσεις που δημιουργεί στο περιβάλλον η πράσινη ενέργεια. Είναι σαφές πως όσο η ανθρωπότητα θα πορεύεται με τα επιβεβλημένα μοντέλα ανάπτυξης που θέτει η εξουσία, καμία ενέργεια, είτε «πράσινη» είτε «συμβατική», δεν θα είναι ποτέ αρκετή και πόσο μάλλον «φιλική» προς το περιβάλλον.

Ψηφοφόρε, το κράτος σου έχει μέλημα να σβήνει τις κοινωνικές αντιδράσεις και όχι τις φωτιές στα δάση

Για άλλη μια χρονιά, ο ελλαδικός χώρος κατακαίγεται από ανεξέλεγκτες πυρκαγιές που φανερώνουν την ελαχιστότητα του ανθρώπου, μπροστά σε φυσικές, ή κάποιες φορές με την βοήθεια του ανθρώπου, καταστροφές. Πέραν του ανθρώπινου επιπέδου, τα κράτη δεν μπορούν και δεν είναι φτιαγμένα για να αντιμετωπίζουν τέτοιες πυρκαγιές. Το βλέπουμε στο ελλαδικό κράτος τα τελευταία 40 χρόνια με τόσες κυβερνήσεις διαφορετικού πολιτικού χρώματος, το βλέπουμε και σε άλλα κράτη, όπου ο εδαφικός τους χώρος κατακαίγεται συνεχώς.

Όταν το Κράτος παρεμβαίνει στην αγροτική παραγωγή.

Με το ξεκίνημα της εποχής του «κορωνοϊού», η λεγόμενη εφοδιαστική αλυσίδα άρχισε να παρουσιάζει αρρυθμίες. Σε διεθνές επίπεδο, παγκοσμιοποίηση γαρ, παρουσιάστηκαν ελλείψεις αγαθών στην αγορά, ανατιμήσεις και γενικά η νέα ψηφιακή εποχή είχε μπουκάρει για τα καλά στις ζωές μας. Όλες οι εμπορικές εταιρίες «έτρεχαν» να προλάβουν να ανεβάσουν e-shops στο διαδίκτυο για να στέλνουν τις παραγγελίες απευθείας. Οι εταιρείες courier έβλεπαν τον όγκο διαχείρισης να πολλαπλασιάζεται και τους χρόνους παράδοσης να επιμηκύνονται κατά πολύ. Μέσα σε αυτό το ζόφο, λοιπόν, της νέας δυστοπικής εποχής ήρθε να προστεθεί και η πολεμική εμπλοκή δυο χωρών, όπως της Ρωσίας και Ουκρανίας, με πολύ σημαντική παραγωγή σε δημητριακά και λιπάσματα. Η εξάρτηση αρκετών χωρών από τα αγροτικά αγαθά των εμπλεκομένων χωρών δημιούργησε αρχικά ανησυχία σε πολλούς και οι όροι «επισιτιστική κρίση» και «επισιτιστική ασφάλεια» έκαναν την εμφάνισή τους.

ΛΑΡΚΟ: Η εταιρεία που πτώχευσε μεταπολιτευτικά και κηδεύεται με κρατικά κόλλυβα το 2022

Το τελευταίο διάστημα επανήλθε στη δημοσιότητα με έντονο τρόπο το ζήτημα των όρων συνέχισης λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ. Μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής σιδηρονικελίου στον κόσμο και παράλληλα μια ασύδοτη ρυπογόνος εταιρεία, τόσο στα εδάφη που εξορύσσει, όσο και στο Β. Ευβοϊκό που εναποθέτει παράνομα κατάλοιπα της βιομηχανικής της παραγωγής. Ταυτόχρονα διατηρεί ακόμη μια «πρωτιά», αυτή των δολοφονικών εργατικών δυστυχημάτων.

Η ΛΑΡΚΟ, λοιπόν, ένα δημιούργημα του Π. Μποδοσάκη, της δεκαετίας του ’60, με εργοστάσιο επεξεργασίας στη Λάρυμνα και περιοχές εξόρυξης σε Βοιωτία, Εύβοια και Β. Ελλάδα, προστέθηκε μαζί με άλλες μεταλλευτικές βιομηχανίες της εποχής εκείνης, όπως την ΠΕΣΙΝΕ, στη λεγόμενη «βαριά» βιομηχανία. Παρήγαγε ένα εξαγώγιμο μετάλλευμα και ως εκ τούτου επηρεαζόταν άμεσα από τις διεθνείς οικονομικές καταστάσεις (τιμές, επιτόκια δανεισμού κ.ά.). Τα γκρίζα σύννεφα ήταν ορατά από τη δεκαετία του ’70 τόσο για τη ΛΑΡΚΟ όσο και για άλλες εγχώριες βιομηχανίες και έγιναν καταιγίδα με την είσοδο της ελλάδας στην ΕΕ, όπου οι αγορές άνοιξαν και κανένας προστατευτισμός δεν υπήρχε πια για τις απροετοίμαστες ελληνικές επιχειρήσεις. Οι έλληνες βιομήχανοι μαθημένοι να τρέχουν στο «Κράτος-μπαμπά» όταν έβλεπαν τα δύσκολα, κρατικοδίαιτοι γαρ, ενίσχυαν τις πελατειακές σχέσεις και δομές του πολιτικού συστήματος. Έπαιρναν δάνεια από τις ελληνικές-κρατικές τράπεζες με εντολή υπουργών και προσλάμβαναν απευθείας από τα βουλευτικά γραφεία. Αυτό το μοντέλο που με τόση μαεστρία είχε αναπτύξει το δεξιό κράτος το συνέχισαν οι μετέπειτα κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

Από την ελευθερία στην εκμετάλλευση των δελφινιών

Από τον περίσσιο θαυμασμό που ανέκαθεν προκαλούσαν στους ανθρώπους τα κητώδη, μέχρι την εκμετάλλευσή τους σαν ένα ακόμη είδος ζωντανού εμπορεύματος, μεσολάβησαν αιώνες και πληθώρα ανθρώπινων πολιτισμών. Η πρώτη ανθρώπινη απόπειρα, ώστε να εκτεθούν αιχμάλωτα δελφίνια με σκοπό τη διασκέδαση του εκάστοτε κοινού, έγινε στον Άγιο Αυγουστίνο της Φλόριντα, το 1938. Η μόδα των δελφιναρίων εξαπλώθηκε γρήγορα μετά από την μεγάλη επιτυχία της τηλεοπτικής σειράς «Φλίππερ» που παρουσιαζόταν στην Αμερική, κατά την δεκαετία ’60-70. Το θλιβερό παρασκήνιο στην ιστορία της αιχμαλωσίας τους αποκαλύπτεται είτε μέσω ντοκιμαντέρ είτε μέσα από κάποιες απόπειρες δημοσιογραφικού περιεχομένου, παρουσιάζοντας την «πτώση» τους από την ελευθερία της θάλασσας και του ωκεανού στο χλωριωμένο νερό της πισίνας, και την έκπτωση της ιδιαίτερα σύνθετης και εξελιγμένης τους οντότητας στο ρόλο του υπάκουου γελωτοποιού. Η ιστορία της αιχμαλωσίας τους ξεκινά από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ουσιαστικά πρόκειται για το χρονικό σημείο όπου οι επιχειρήσεις αυτού του είδους εξελίχθηκαν σε παγκόσμια βιομηχανία. Στο προσκήνιο της βιομηχανίας αυτής βασιλεύει η τέχνη της παραπληροφόρησης του κοινού, μέσα από καλά οργανωμένες δημόσιες σχέσεις και διαφημιστικές καμπάνιες, ενώ στο παρασκήνιο κυριαρχούν οι αρπαγές από τη θάλασσα, η παράνομη διακίνηση, η κυβερνητική διαφθορά και οι επώδυνες μεταφορές από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη και η ανελέητη εκμετάλλευση.

Η καταστροφή της φύσης

του Anton Pannekoek (1873-1960)

Πρόλογος

Πρόκειται για ένα πρώιμο άρθρο του διάσημου σοσιαλιστή μελετητή, καθώς και εξέχοντος αστρονόμου Anton Pannekoek, το οποίο προχωρά σε μεγάλο βαθμό στην εξάλειψη της ιδέας ότι οι σοσιαλιστές είχαν μια πολύ παραγωγιστική άποψη για τη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον.

Ο Άντον Πάνεκουκ, υπήρξε ο πιο γνωστός θεωρητικός των εργατικών συμβουλίων και κύριος εκπρόσωπος της αριστερής πτέρυγας του Κ.Κ. Ολλανδίας, στην οποία ο Λένιν επιτέθηκε στο έργο του «Ο αριστερισμός». Ο Πάνεκουκ προσπάθησε να ξεκαθαρίσει τη φύση του μπολσεβικισμού και της ρωσικής επανάστασης. Έδειξε ότι η Οκτωβριανή επανάσταση, αν και αποτελούσε σημαντικό σταθμό στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, κατέτεινε εξ αρχής σε ένα σύστημα παραγωγής που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κρατικός σοσιαλισμός ή κρατικός καπιταλισμός. Αλλά η ρωσική επανάσταση διεξάχθηκε κάτω από το λάβαρο του μαρξισμού και το μπολσεβίκικο κράτος θεωρήθηκε γενικά ένα μαρξιστικό καθεστώς. Ο μαρξισμός, και κατόπιν, ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός, αποτέλεσαν την ιδεολογία του ρωσικού κρατικού καπιταλισμού.

Οι απόψεις του τείνουν στον ακραίο κομμουνισμό, σε πολλά σημεία δε ταυτίζονται με τους αναρχοκομμουνιστές, τους λεγόμενους ντεφαιτιστές και άλλες επαναστατικές για την εποχή τους τάσεις, εκφραστές των οποίων είναι οι Ρόζα Λούξεμπουργκ, Κάρλ Λίμπκνεχτ, Πώλ Μάτικ, Αμαντέο Μπορντίγκα κ.ά.

Χαρακτηριστικό των απόψεων του είναι, επίσης, το Γράμμα του Πανεκούκ προς τον Πωλ Ματίκ (στις 26/5/1949) σχετικά με τις διαφορές μεταξύ μαρξισμού και αναρχισμού.^[1]

Luther Standing Bear: Ιστορίες των Σιου

Οι ιστορίες και η εισαγωγή που ακολουθούν προέρχονται από το βιβλίο του Luther Standing Bear, Ιστορίες των Σιου. Ο Luther Standing Bear (Δεκέμβριος 1868-20 Φεβρουαρίου 1939), που ονομαζόταν και ÓtaKê ή Plenty Kill, γνωστός και ως Matȟό Nαžiŋ, ήταν αρχηγός των Ογκλάλα Λακότα, με την έννοια του ηγέτη, του ανθρώπου της ευθύνης, όπως άλλωστε συνέβαινε και στις περισσότερες φυλές των αυτοχθόνων Ινδιάνων. Αφιέρωσε τη ζωή του στην διατήρηση της κουλτούρας των Ογκλάλα Λακότα, καταγράφοντας πολλές προφορικές αφηγήσεις των προγόνων του, καθώς και τις αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων, λίγο πριν η απολίτιστη πραγματικότητα της φυλής του χαθεί για πάντα.

Ο λαός των Σιου έχει πολλές ιστορίες που λέγονταν από τους μεγαλύτερους της φυλής στους νεότερους. Πολλά γεγονότα και ιστορικά συμβάντα της φυλής αφηγούνταν ως ιστορίες και με αυτό τον τρόπο καταγράφηκε η ιστορία του λαού. Αυτές οι ιστορίες, ωστόσο, δεν λέγονταν με το σκεπτικό να εξαναγκάσουν τα παιδιά να μάθουν, αλλά για ευχαρίστηση και τις απολάμβαναν οι νέοι και οι γέροι εξίσου. Κάποιες από αυτές τις ιστορίες επαναλαμβάνονταν πολλές φορές. Άλλες τις άκουγα να λέγονται σπάνια, αλλά τις θυμάμαι εξ’ ίσου καλά. Ίσως, επειδή ένα παιδί των Ινδιάνων είναι εκπαιδευμένο να χρησιμοποιεί τα αυτιά του προσεκτικά έτσι, που η μνήμη του να είναι τόσο αξιόπιστη.

Αυτές οι ιστορίες δεν λέγονταν στους καταυλισμούς μόνον κατά τη διάρκεια των μεγάλων χειμωνιάτικων νυκτών, αλλά σε κάθε περίσταση και σε κάθε τόπο, οποτεδήποτε κι οπουδήποτε ο αφηγητής και το κοινό είχαν τη διάθεση. Κάποιες φορές ήταν η Γιαγιά που καθόταν στο έδαφος, ίσως με ένα μικρό ραβδί ή ένα μολύβι στο χέρι, φτιάχνοντας σχέδια στη γη, καθώς έλεγε μια ιστορία που είχε γνωρίσει από τότε που ήταν παιδί. Τα παιδιά θα μαζεύονταν γύρω της, είτε ξαπλώνοντας είτε καθισμένα οκλαδόν στο έδαφος, ακούγοντας.

Homo Neanderthalensis: Μαθήματα ανθρωπινότητας από το 70.000 Π.Χ.

Είναι άραγε η επιστήμη εχθρός της ελευθερίας; Φταίει η φυσική, η χημεία, τα μαθηματικά, αλλά ακόμη και οι «δευτερεύουσες» –ας μας επιτραπεί ο όρος– επιστήμες, όπως η αρχαιολογία, η ανθρωπολογία, η λαογραφία, για την καταπίεση, την ανελευθερία, τη μοναξιά, την πλήξη, τη μιζέρια, την αποξένωση που βιώνουμε καθημερινά; Η μάλλον εύκολη κι ανέξοδα αβασάνιστη απάντηση θα ήταν ασφαλώς «ναι», αλλά είναι ωστόσο έτσι τα πράγματα; Αν δούμε, όμως, το ζήτημα πιο διεξοδικά γίνεται αντιληπτό ότι η επιστήμη, σε αντίθεση βεβαίως με την τεχνολογία, στην «ουδέτερα φορτισμένη» μορφή της είναι ένα εργαλείο που αποκαλύπτει επί μέρους αλήθειες, είτε στα αμιγώς ανθρώπινα είτε στα απείρως συμπαντικά.

Ως εκ τούτου, ένα σημαντικό προχώρημα της επιστήμης των μαθηματικών, επί παραδείγματι, συμβάλει στη διεύρυνση της ανθρώπινης γνώσης τόσο για το ανθρώπινο-επίγειο, όσο και για το συμπαντικό. Παρ’ όλα αυτά, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, ενδεχομένως εύλογα, ότι «δίχως το προχώρημα των μαθηματικών ο τεχνοβιομηχανικός πολιτισμός δεν θα είχε συμβεί, κανένα από τα δεινά του δεν θα ρήμαζε τις ζωές μας». Κι εδώ θεωρούμε ότι βρίσκεται το ολίσθημα: φταίει το προχώρημα των μαθηματικών ή μήπως φταίει το κράτος, η σφιχτά δομημένη εξουσία, η ενοποιημένη παγκόσμια κυριαρχία κι όλα τα συμπαρομαρτούντα αυτών;

Τι συμβαίνει τα τελευταία δύο χρόνια στην Ινδία;

Το παρακάτω κείμενο από την «αυτοδιαχειριζόμενη τράπεζα σπόρων, Σπόροι Ελευθερίας» το αλιεύσαμε από τα social media και το αναπαράγουμε αυτούσιο.

ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΣ

Τι συμβαίνει τα τελευταία δύο χρόνια στην Ινδία; Γιατί εκατομμύρια αγρότες σταμάτησαν να παράγουν προκαλώντας αλυσιδωτές οικονομικές και κοινωνικές αντιδράσεις; Αντιδράσεις που δυστυχώς στο μεγάλο τους μέρος καλύπτονται από το προσωπείο της πανδημίας. Όμως σίγουρα θα πρέπει να μας προκαλούν έκπληξη, δυσφορία και έντονο προβληματισμό όροι όπως βιοπειρατεία, οικοφασισμός, πνευματικά δικαιώματα και δικαιώματα πατέντας πάνω στους σπόρους και την καλλιέργειά τους. Γιατί όλοι αυτοί οι γεωργοί στις Ινδίες επαναστατούν, βασανίζονται και καταριθμούν νεκρούς από την βία της ίδιας τους της κυβέρνησης; Γιατί όλη αυτή τη μάχη για το δικαίωμά τους στους παραδοσιακούς σπόρους και την παραδοσιακή καλλιέργεια; Γιατί το κράτος να σκοτώνει ανθρώπους για αυτόν τον λόγο; Είναι καιρός τώρα που το ψάχνουμε. Η έρευνα ξεκίνησε από τη συνταγματική αλλαγή που έγινε στο Εκουαδόρ ως η πρώτη χώρα που νομοθέτησε πάνω στα δικαιώματα της φύσης. Ακούγεται πολύ ωραίο, αλλά ψάχνοντας βρήκαμε πως τα δικαιώματα της φύσης εκεί είναι τα δικαιώματα του φυσικού αερίου και τα δικαιώματα των εταιριών που εκμεταλλεύονται τη φύση. Με αποτέλεσμα οι νόμοι αυτοί να αφαιρούν το δικαίωμα των ιθαγενών να ζούνε στα δάση τους ώστε αυτά να μένουν αποκλειστικά στα χέρια των εταιριών για στυγνή εκμετάλλευση. Αυτή λοιπόν είναι η αρχή που έκανε η ανθρωπότητα για τα δικαιώματα της φύσης. Χωρίς ποτέ κανείς να έχει μιλήσει πραγματικά για τα δικαιώματα της φύσης και των ανθρώπων της φύσης. Σποροφύλακες δολοφονήθηκαν εκεί, για το έργο και την δράση τους.

Χιονιάς ο Πολιτισμένος

Οι λατινογενείς γλώσσες συνήθως διαχωρίζουν τη λέξη «πολιτισμός» από τη λέξη «κουλτούρα». Στα ελληνικά, παρ’ όλο που έχουμε, επίσης, τον ίδιο χαρακτηρισμό και παρ’ όλο που κάθε μια απ’ τις δυο έχει διαφορετικό περιεχόμενο, με ουσιαστικές προεκτάσεις, συνήθως χρησιμοποιούμε τη λέξη «πολιτισμός» και για τις περιπτώσεις που χρειάζεται να μιλήσουμε για κουλτούρα. Η κουλτούρα (Culture, Kultur κ.λπ.) έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με την καλλιέργεια. Την καλλιέργεια με την κυριολεκτική σημασία της λέξης (καλλιεργώ τη γη) και τη μεταφορική (καλλιεργώ τον εαυτό μου, την κοινότητα/κοινωνία όπου ζω). Σημαίνει ευρύτερα την επιλογή και καλλιέργεια, δηλαδή άσκηση, ενός τρόπου ζωής, μια κοσμοθεωρία, θα μπορούσαμε να πούμε. Η κοσμοθεωρία του καθενός καθορίζει τον τρόπο που ζει. Ο πολιτισμός ενδεχομένως είναι μια έννοια που σχετίζεται με τον τρόπο που έχει καθιερωθεί να ζει μια κοινωνία, είτε της αρέσει είτε όχι. Τόσο στα ελληνικά, όσο και στις άλλες λατινογενείς γλώσσες, η έννοια σχετίζεται με την πόλη.

Οι λέξεις αυτές διαχωρίζονται, επειδή θα χρησιμοποιηθούν κατά κόρον σε αυτό το κείμενο. Όχι για ν’ αναφερθούμε αυτή τη φορά σε φυλές, που ζουν ή έζησαν μακριά από τον πολιτισμό, αλλά για να μιλήσουμε για εμάς, που ζούμε στον κόσμο που έχουμε φτιάξει. Οποιοδήποτε κι αν είναι το περιβάλλον όπου διαβιούμε ως άνθρωποι, αλληλεπιδρούμε με αυτό. Δεν αποτελούμε κάτι ξεχωριστό ή οντότητες εξωτερικές από το περιβάλλον μας, ανεξάρτητες υπάρξεις. Εξαρτιόμαστε από ο,τιδήποτε μας περιβάλλει, όπως εξαρτάται κι από εμάς κι ο,τιδήποτε γύρω μας. Από ό,τι κάνουμε ή δεν κάνουμε, από ό,τι σκεφτόμαστε ή όχι, νιώθουμε ή όχι, δεν αρκεί μόνο ό,τι είμαστε, αλλά και το πού είμαστε.

Luther Standing Bear: Τα παιδικά μου χρόνια ως Ινδιάνος (Μέρος β΄)

Κεφάλαιο 2ο: Τόξα και βέλη

Όταν ήμασταν μικροί σύντροφοι και δεν είχαμε γίνει ακόμη κυνηγοί, φτιάχναμε μικρά τόξα, με τα οποία παίζαμε μέσα στα tipis. Ήταν ακριβώς όπως τα μεγάλα τόξα, άψογα σε μαστοριά και, αν και μικρά, ήταν ακριβώς ό,τι έπρεπε για εξάσκηση στην κατασκευή και στο σημάδι. Χρησιμοποιούσαμε σχεδόν όλα τα είδη ξύλου για αυτά τα μικρά παιγνίδια, τόξα και βέλη, αλλά όταν αρχίσαμε να τα φτιάχνουμε για πραγματική χρήση, έπρεπε να μάθουμε πώς να επιλέγουμε το ξύλο. Αυτό ήταν μέρος της τέχνης. Γύρω από τον κύριο κορμό των δέντρων της κερασιάς μεγάλωναν τα δεύτερης γενιάς κλαδιά κι αυτά ήταν ίσια και λεπτά. Τα κόβαμε και ξεφλουδίζαμε τον φλοιό με τα νύχια μας, αφήνοντας το ξύλο λευκό και όμορφο στην όψη. Επιφυλάσσαμε στα δόντια μας και τα νύχια μας καλή μεταχείριση εκείνες τις μέρες. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε να λιμάρουμε τα νύχια μας ή να τα καλλωπίσουμε, αλλά, παρ’ όλα αυτά, ήταν δυνατά και χρήσιμα και τα δόντια μας ήταν γερά και λευκά. Και τα νύχια και τα δόντια μας μάς χρησίμευαν για πολλούς σκοπούς, που ο λευκός άνθρωπος ούτε καν γνωρίζει. Αλλά παρατήρησα ότι ο οδοντίατρος στις μέρες μας είναι ιδιαιτέρως πολυάσχολος.

Luther Standing Bear: Τα παιδικά μου χρόνια ως Ινδιάνος (Μέρος α΄)

Ο Luther Standing Bear (1868-1939) γεννήθηκε ως Oglala Lakota οκτώ χρόνια πριν τη μάχη του Little Bighorn^[1]. Ενώ ήταν ακόμη παιδί, έζησε την βίαιη εγκατάσταση των Ινδιάνικων φυλών στους «καταυλισμούς»-φυλακές του Αμερικάνικου κράτους. Αυτό τον σημάδεψε βαθιά, όπως άλλωστε και χιλιάδες άλλους Ινδιάνους που το βίωσαν. Προτού ενωθεί για πάντα με το Μεγάλο Πνεύμα, που προσέγγισε κι ερμήνευσε με ζηλευτή ανυστεροβουλία, μάς άφησε εξαιρετικής σημασίας αφηγήσεις για τον αυθεντικό Ινδιάνικο τρόπο ζωής. Μία από αυτές είναι και Τα παιδικά μου χρόνια ως Ινδιάνος, στην οποία εξιστορεί με γλαφυρότητα και λεπτομέρεια το πώς μεγάλωναν και διαπαιδαγωγούνταν τα παιδιά των Oglala Lakota. H συγκεκριμένη αφήγηση έλαβε τη μορφή βιβλίου και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1931 στις Η.Π.Α. Ακολουθεί, για πρώτη φορά σε ελληνική μετάφραση, το πρώτο κεφάλαιο της εν λόγω ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσας αφήγησης.

Οι γονείς μου ανήκαν σε αυτή τη μεγάλη φυλή των πεδιάδων που τώρα αποκαλείται Sioux (Σιού). Αλλά πριν έρθουν οι λευκοί άνθρωποι, ονομάζαμε τον εαυτό μας Lakota. Οι πρώτοι λευκοί που ήρθαν σε αυτή την χώρα νόμιζαν ότι ανακάλυψαν την Ινδία, μια γη που αναζητούσαν· έτσι, ονόμασαν τους ανθρώπους που βρήκαν εδώ Ινδιάνους. Μέσα από το λάθος αυτών των πρώτων αποικιστών ονομαζόμαστε έκτοτε Ινδιάνοι.

Τώρα το μεγάλο ποτάμι του Missouri δια­τρέχει την χώρα που κατοικούσε ο λαός μου. Το κομμάτι της φυλής που κατοικούσε στην ανατολική πλευρά του ποταμού ονόμαζε τον εαυτό του Dakota κι όσοι ζούσαν στη δυτική πλευρά του ονομάστηκαν Lakota. Εγώ γεννήθηκα Lakota. Αργότερα, όταν πολλοί λευκοί άνθρωποι έφτασαν σε αυτή την χώρα, κατάλαβαν ότι η φυλή μου ήταν πολύ ισχυρή και ανεξάρτητη. Διατηρήσαμε τη γη μας, για εμάς, κρατώντας τις άλλες φυλές μακριά μας. Οι πολεμιστές μας ήταν γενναίοι και φημισμένοι για την πολεμική τους ικανότητα.

Γι’ αυτό, όλες οι άλλες φυλές τους φοβούνταν. Οι λευκοί, βλέποντας ότι εμπνέα­με φόβο στις άλλες φυλές που μας περιέβαλλαν, άρχισαν να μας φοβούνται κι αυτοί κι έτσι μας ονόμασαν Sioux. Η λέξη Sioux είναι γαλλική και σημαίνει «κομμένος λαιμός». Οπότε, έτσι γίναμε γνωστοί ως Sioux. Κάποιοι συγγραφείς μάς ονόμασαν «Οι μαχητικοί Sioux», ενώ άλλοι «Οι ισχυροί Sioux». Ο λαός μας ήταν γεμάτος περηφάνεια, αλλά οι γυναίκες μας ήταν ήσυχες και ευγενικές και οι άνδρες γενναίοι και αξιοπρεπείς. Κερδίσαμε το δικαίωμά μας να είμαστε περήφανοι, επειδή ήταν μια βασική αρχή για τους Sioux να είναι γενναίοι και ήταν ασυγχώρητο να είναι κανείς δειλός.