ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟ ΜΑΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΓΙΩΡΓΟ ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟ (Α ΜΕΡΟΣ)

«Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ’ ανοίξω το στόμα μου,
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.
Πάλι σας δίνω όραμα».
Μιχάλης Κατσαρός, Όταν (1978)

«Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι από όλα όσα χάθηκαν στο νησί εξαφανίστηκε πρώτο. “Τα παλιά χρόνια, πριν γεννηθείς, υπήρχαν πολύ περισσότερα πράγματα εδώ”, μου έλεγε συχνά η μητέρα μου όταν ήμουν παιδί. “Διαφανή πράγματα, ευωδιαστά πράγματα… παλλόμενα, λαμπερά… υπέροχα πράγματα που δεν μπορείς καν να τα φανταστείς. Είναι κρίμα να ζουν άνθρωποι, που δεν μπόρεσαν να φυλάξουν τέτοια θαυμάσια πράγματα στην καρδιά και στο μυαλό τους… Συνεχίζουν να εξαφανίζονται πράγματα, το ένα μετά το άλλο.
Δεν θα αργήσει να συμβεί ξανά… θα το δεις
και η ίδια. Κάτι θα εξαφανιστεί από τη ζωή σου”
“Είναι τρομακτικό;” τη ρώτησα… “Όχι, μην ανησυχείς. Δεν πονάει και δεν θα νιώσεις ιδιαίτερη θλίψη.
Ένα πρωί απλώς θα ξυπνήσεις και κάτι θα έχει τελειώσει πριν καν το συνειδητοποιήσεις.».
Γιόκο Ογκάουα, Η αστυνομία της μνήμης.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1973, Το Έπος, ο Μύθος, τα Γεγονότα.

Ἡ νέα ἔκδοση τῆς Ἀναρχικῆς Άρχειοθήκης

περιλαμβάνει Χρονικό, Φωτογραφίες, Τεκμήρια

σελίδες 146

Νοέμβριος 2020

«Ἂγει δὲ πρὸς φῶς τὴν ἀλήθειαν χρόνος». Μένανδρος

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἕνα απὸ τὰ πολυτιμότερα ἀγαθά· μὲ κανέναν τρόπο δὲν εἶναι δυνατὸν, ὅσα χρόνια καὶ ἄν περάσουν, νὰ ἐξαφανισθῆ, ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς ἐκδηλώσεώς της ὡς πραγματικοῦ γεγονότος. Εἶναι κανόνας γιὰ ὅ,τι πολύτιμο κρύβεται μέσα στὸν χρόνο νὰ ἀποκαλύπτεται μὲ τὸ πέρασμά του, ὅταν ἀποσύρονται οἱ επικαλύψεις. Καθὼς ἐναλλάσσονται οἱ καταστάσεις, συσσωρεύονται τὰ συμβάντα, τόσον τὰ ἀληθινὰ όσον καὶ οἱ ἐπικαλύψεις τους, δηλαδὴ οἱ οὐσιαστικὲς καὶ μὴ στρεβλώσεις τους. Αὐτὴ ἡ υπερσυγκέντρωσις ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα σε σύγκρουσι στὸ ἐσωτερικὸ αὐτῆς τῆς συσσωρεύσεως. Ὡς ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συγκρούσεως ἔχομε ἐκδηλώσεις περιορισμένης ἢ μεγάλης ἐντάσεως, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑπάρχει ἀπεγκλωβισμὸς καὶ διαφυγὴ μικρῶν ἢ μεγάλων ποσοστῶν ἀπό τὴν μὴ ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια[1].

Ὅταν κάνουμε ἀναφορά στὴν ἀλήθεια καὶ τὴν αναζήτησίν της, μὲ κανένα τρόπο δεν ἔχομε κατά νοῦ τον τεμαχισμό, τὴν μερικότητα. Πολλοί ταυτίζουν αὐτά τὰ θραύσματα μὲ τὴν ἀλήθεια. Ὅμως ἢ αὐταπατῶνται ἢ ἐξαπατοῦν ἑαυτούς καὶ ἀλλήλους. Ἑμεῖς ἐννοοῦμε αὐτήν τὴν κατάστασι ἡ ὁποία προσεγγίζει τὸ πλήρες ή τὸ απόλυτο. Ὑπάρχει, ἄραγε, κάποιος ὁ ὁποῖος μπόρεσε νὰ ἀποδώση κάποια συμβάντα μὲ τρόπο ὥστε αὐτὰ νὰ ἀνταποκρίνονται σ’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἀλήθεια;

Tα «θαυ­μα­στά» παι­χνί­δια της μνή­μης

Θεωρούντες ότι η πραγματικότητα είναι ζωτικό κομμάτι για την διατήρηση της ιστορικής μνήμης, αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που αφορά τις τεχνικές πολιτικής εξαπάτησης, στρέβλωσης και συμμόρφωσης των χαρακτηριζόμενων ως πρωταγωνιστῶν των γεγονότων του Πολυτεχνείου του 1973. Πολλά από αυτά τα πρόσωπα έγιναν αληθινά πρωταγωνιστές σε εξουσιαστικές αθλιότητες κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης…

Η πορεία των 300 προβοκατόρων

Μέ­ρες Πο­λυ­τε­χνεί­ου και φέ­τος.

Μέ­ρες Πο­λυ­τε­χνεί­ου και ό­λοι έ­σπευ­σαν και πά­λι να «θυ­μη­θούν», να α­να­σκευά­σουν να προ­σαρ­μό­σουν γε­γο­νό­τα και κα­τα­στά­σεις.

Πά­ντα υ­πάρ­χει εν­δια­φέ­ρον να α­κούς τους «πρω­τα­γω­νι­στές» της ε­ξέ­γερ­σης και των γε­γο­νό­των του Νο­έμ­βρη του 1973…

Εί­ναι εν­δια­φέ­ρον να μα­θαί­νεις πως ε­ξε­λί­χτη­καν τα γε­γο­νό­τα α­πό «πρώ­το χέ­ρι». Έ­τσι μπο­ρεί να α­πο­λαύ­σει κα­νείς τον Μπί­στη να α­να­φέ­ρε­ται στην κα­τά­λη­ψη της Νο­μι­κής (την πρώ­τη) ό­που η έ­ξο­δος (ξε­πού­λη­μα) πα­ρου­σιά­ζε­ται με τον πλέ­ον α­νώ­δυ­νο τρό­πο. Δεν υ­πήρ­ξε κα­νε­νός εί­δους α­ντί­δρα­ση α­πό τους μι­σούς και πλέ­ον κα­τα­λη­ψί­ες που αρ­νού­νταν να βγουν, δεν α­πει­λή­θη­καν α­πό τον Μπί­στη α­κό­μα και μέ­λη της Α­ντι-Ε­ΦΕ­Ε και της ΚΝΕ για να ε­φαρ­μό­σουν την α­πό­φα­ση της ε­πι­τρο­πής (Τζου­μά­κας, Μπί­στης, Μα­ντζου­ρά­νης), δεν έ­γι­ναν α­ψι­μα­χί­ες στα σκα­λιά της Νο­μι­κής, δεν ά­νοι­ξε αιφ­νι­δια­στι­κά η πόρ­τα ώ­στε να βρε­θούν μπρο­στά σε τε­τε­λε­σμέ­να γε­γο­νό­τα ό­σοι α­ντι­δρού­σαν στην έ­ξο­δο. Α­πλά ο Τζου­μά­κας κά­λε­σε με την ντου­ντού­κα κι ό­λοι βγή­καν.

Νοέμβριος 1973. Περασμένα, ξεχασμένα;

Συνεχίζουμε την αναδημοσίευση, εν όψει της 43^ης ετήσιας εκδήλωσης μνήμης για την εξέγερση του 1973, κάποιων από τα κείμενα  που δημοσιεύθηκαν στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ σε σχέση με αυτό το γεγονός. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο 110, Νοέμβριος 2011.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά για την εξέγερση του Νοεμβρίου 1973 και ίσως ένα ακόμη κείμενο να προκαλεί κάποιου είδους δυσφορία του τύπου: «Πάλι τα ίδια!».

Θεωρούμε πως μια τέτοια στάση είναι λαθεμένη. Όπως ήταν λαθεμένη εντελώς και η στάση όσων απαξίωναν την ετήσια επέτειο. Χρησιμοποιούμε παρελθόντα χρόνο επειδή διαπιστώθηκε πως τελευταία αρκετοί από τους υποστηριχτές της αποχής από το τριήμερο έχουν ντροπαλά και σιωπηλά αναθεωρήσει τη στάση τους πλαισιώνοντας σωματειακά μπλοκ ή ακολουθώντας «χαλαρά» τις πορείες για την επέτειο κοντά σε αριστερά μπλοκ. «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα», «Κάλλιο αργά παρά ποτέ» ή «Ανάγκα και θεοί πείθονται»; Δεν έχει πλέον σημασία.

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ ΛΕΙΑ Σ’ ΟΣΟΥΣ ΑΚΟΜΗ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΝ TH «ΦΩΤΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΨΕ ΤΟΤΕ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ»

Εν όψει της 43^ης ετήσιας εκδήλωσης μνήμης για την εξέγερση του 1973, αναδημοσιεύουμε κάποια από τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ σε σχέση με αυτό το γεγονός. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο 66, Νοέμβριος 2007.

Όποιος αρνείται την ιστορία του,
Σκάβει το λάκκο για ολάκερες γενιές

Άλλη μια χρονιά προστίθεται από τότε που ξέσπασε η Μεγάλη Επαναστατική Εξέγερση το Νοέμβρη του 1973. Τότε και τώρα. Χτες και σήμερα. Μνήμη και εμπειρία. Λήθη και αναλγησία. Αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα και καταστάσεις. Πραγματικότητα και ψεύδη. Φανφαρονισμοί και σύνεση. Σπέκουλα και ανιδιοτελής προσφορά.

Μια αλυσίδα από σκέψεις, προβληματισμούς και εμπειρίες έρχονται αυτές τις μέρες της επετείου να συμβάλουν και να εμπλουτίσουν τη δράση των ανθρώπων ενάντια στην καταπίεση κι εκμετάλλευση και στην αιτία που προκαλεί, αναπαράγει και επεκτείνει αυτές τις καταστάσεις: την οργανωμένη, θεσμισμένη και συγκροτημένη εξουσία, το κράτος.

Πολυτεχνείο 1973. Μερικά απλά συμπεράσματα από τότε και για τότε

Καθώς πλησιάζει η 43^η ετήσια εκδήλωση μνήμης της εξέγερσης του 1973, αναδημοσιεύουμε κάποια από τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ σε σχέση με αυτό το γεγονός. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο 55, Νοέμβριος 2006.

[ …] Ακόμα μια χρονιά, ακόμα μια «επέτειος».

Πολλά είναι τα χρόνια και χρειάζονται γεροί ώμοι για να σηκώσει κανείς όλη αυτή την εμπειρία από τις πρώτες φοιτητικές κινητοποιήσεις, μέσα στις συνθήκες της δικτατορίας, μέχρι και σήμερα. Μια εμπειρία πλούσια, γεμάτη με γεγονότα, συγκρούσεις χαμένους συντρόφους και συντρόφισσες, απίστευτη αγριότητα από τη μεριά του κράτους, καταλήψεις, εισβολές, συλλήψεις και τόσα άλλα.

Τι ήταν λοιπόν το Πολυτεχνείο του 1973 για τους αναρχικούς; Το δείχνει η δυναμική τους παρουσία τόσο στην πρώτη κατάληψη του Πολυτεχνείου όσο και στην κατάληψη της Νομικής μέχρι και την μεγάλη εξέγερση από τις 14 μέχρι και τις 18 Νοέμβρη 1973. Εννοείται πως η δυναμική δεν έχει σχέση και δεν ταυτίζεται πάντα με το πολυπληθές, αλλά με την δυνατότητα σύνθεσης με τον υπόλοιπο κόσμο σε απόψεις, στάσεις και πρακτικές που να αντιπαρατίθενται με άμεσο και καθοριστικό τρόπο απέναντι στο κράτος και τις επιλογές του.

Όλα αυτά τα χρόνια οι αναρχικοί δεν λησμονούν εκείνη τη «στιγμή».

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1973: 37 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1995: 15 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΑΥΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ…

Καθώς συμπληρώνονται 37 χρόνια από την Μεγάλη Εξέγερση του Νοέμβρη 1973, που κορυφώθηκε με την κατάληψη του Πολυτεχνείου της Αθήνας, αλλά και πανεπιστημιακών χώρων σε άλλες πόλεις (Πάτρα, Θεσσαλονίκη), η αναδρομή σε τέτοια γεγονότα βοηθά στην ενδυνάμωση της εμπειρίας. Αλλά εκτός από αυτό, ενισχύει τις απελευθερωτικές απόψεις απέναντι στις συκοφαντικές διαδόσεις των συνειδητών ή ασυνείδητων εχθρών του απελευθερωτικού και ιδιαίτερα του αναρχικού αγώνα.

Δεν εγκαταλείψαμε ούτε στιγμή αυτό το μετερίζι που λέγεται εμπειρία της δράσης των ανθρώπων ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Επειδή δεν ταιριάζει στους αναρχικούς να ρίχνουν τις ασπίδες και να εγκαταλείπουν στο κράτος ένα σημαντικό έδαφος όπου διεξήχθη και εξακολουθεί να διεξάγεται μια μάχη για την απελευθέρωση του ανθρώπινου γένους, αλλά και όχι μόνο αυτού. Οι ριψάσπιδες προβάλλουν αυτό που θα προκύψει από τη στάση τους σαν πραγματικότητα που ήδη ισχύει. Οι μαχητές προσπαθούν να αποκαταστήσουν την πραγματικότητα μέσα από την διαρκή σύγκρουση τόσο στον τομέα των απόψεων όσο και στην καθαυτό πρακτική.

Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία είναι ζωντανές σε κάθε κοινωνία

Ανέκαθεν, στις ανθρώπινες κοινωνίες υπήρξαν αγωνιζόμενες μερίδες ανθρώπων που αντιλήφθηκαν την εκμετάλλευση που βιώναν και αναζήτησαν τρόπους για επανάκτηση της κλεμμένης ελευθερίας τους
Η κοινωνική αντιβία αντιπαρατίθεται στην καθημερινή βία των κυριάρχων με διάφορους τρόπους, καθημερινά γύρω μας και σε διάφορες μορφές εκδηλώνεται ο κοινωνικος πόλεμος.

Οι εξουσιαστές ανέκαθεν προσπαθούσαν να απονοηματοδοτήσουν τις κοινωνικές εξεγέρσεις και αντιστάσεις, τις τοποθετούν στα πλαίσια της απλής παρέκκλισης από την υποταχτική ομαλότητα.
Οι διαθέσεις χειραφέτησης και απελευθέρωσης από τη σκλαβιά της εξουσίας  των εξεγερμένων παρουσιάζονται ως ανάγκη για μεταρρυθμίσεις και αναδιοργάνωση της κρατικής επιβολής. Οι εξουσιαστές  μετά από κάθε κοινωνική εξέγερση χρησιμοποιούν όλα εκείνα τα εργαλεία για να αναδιαρθρώσουν και να ενισχύσουν την εξουσία τους. Η αλλαγή καθεστώτος το 1974 προσπάθησε να αφομοιώσει και να ξεφουσκώσει την κοινωνική οργή, να τη μεταλλάξει σε δημοκρατικές παροχές  και εκδημοκρατισμό της κρατικής μηχανής.
Ο στρατός αντικαταστάθηκε σύντομα από ΜΑΤ και ΜΕΑ, η ωμή καταστολή με τη συναίνεση για την εξόντωση των αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Οι εξεγερσιακές στιγμές αποτελούν, η καθεμια απο αυτές, παρακαταθήκη στον αγώνα των καταπιεσμένων και εμπλουτίζουν με νέα χαρακτηριστικά τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και την Αναρχία,
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το ΄73 αποτελεί μια ακόμα παρακαταθήκη για τους αγώνες των ανθρώπων και ένα βήμα προς  στην  ελευθερία.
Οι κοινωνικοί αγώνες δεν εξωραίζονται, δεν ρευστοποιούνται δεν αφομοιώνονται.
Δεν χαρίζουμε  , δεν παραχωρούμε καμιά εξέγερση στις ύαινες της εξουσίας, στη συνδιαλλαγή και στη λήθη.
Βαδίζουμε αταλάντευτα στο δρόμο προς την πανανθρώπινη Ελευθερία και την Αναρχία.

Συγκέντρωση στη πλ. Κλαυθμώνος στις 2.30μμ και πορεία

Αναρχικοί. Αναρχικές μέσα και έξω από σχολεία και σχολές

Ποια γεγονότα οδήγησαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 (Μέρος Α΄)

[Καθώς συμπληρώνονται 36 χρόνια από την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, είναι χρήσιμο και  δημιουργικό το να επαναφέρονται και να «αναμοχλεύονται» μνήμες. Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια περιεκτική παρουσίαση των γεγονότων (από έναν που συμπεριλαμβάνεται στους 300 προβοκάτορες σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΚΚΕ) και φτάνει μέχρι το δημοψήφισμα που προκήρυξε το καθεστώς, που επικράτησε μετά την 21η Απριλίου 1967.]

Η δυναμική της κοινωνικής εξέγερσης είναι απρόβλεπτη ακόμα κι απ’ αυτούς που την οετοιμάζουν ή διαισθάνονται πως έρχεται.

Το να ζει κανείς μέσα σε μια εξέγερση είναι κάτι ανεπανάληπτο, κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί. Κι αυτό το συναίσθημα δεν μπορούν να το καταλάβουν όσοι την εξορκίζουν και την πολεμούν, γιατί τα ανθρώπινα αντανακλαστικά τους έχουν διαβρωθεί, ατονήσει ή μεταλλαχθεί μέσα από τη συνεχή τριβή, επαφή ή συγχώνευση με τις λογικές της εξουσίας. Μερικές φορές έχει σημασία ακόμα και το ποιος θ’ ανάψει το σπίρτο ή θα δημιουργήσει τη μικρή σπίθα, για να απλωθεί η φλόγα της ανθρώπινης επιθυμίας και δημιουργικότητας.

Γιατί η εξέγερση είναι η προϋπόθεση για ένα κόσμο ανθρώπινο. Αυτή η στιγμή είναι ανεπανάληπτη. Τα όσα θ’ ακολουθήσουν, απερίγραπτα. Όσοι βρίσκονται μέσα σ’ αυτό τον δημιουργικό παλμό της κοινωνίας μπορούν να ζήσουν και να αισθανθούν πόση δύναμη κρύβεται μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία.

Η πορεία των 300 προβοκατόρων

Ανάμεσα στους ύμνους και τους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στην εξέγερση του 1973 και στις προσπάθειες να φανεί ένα «μήνυμα» κι ένα «νόημα» σύμφωνα με τις επιδιώξεις των κρατούντων και των διάφορων πολιτικών σχηματισμών τους, εκείνο που εξακολουθεί να ισχύει διαχρονικά είναι πως η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ανήκει σ’ αυτούς που τη δημιούργησαν, που τη δυνάμωσαν, που την έκαναν να παραμένει ο διαρκής εφιάλτης των κάθε είδους εξουσιαστών.

Με κανένα τρόπο δεν συγκαταλέγονται στους δημιουργούς της εξέγερσης όλοι αυτοί που έκαναν τα αδύνατα δυνατά ώστε να αποτραπεί κάθε εξεγερτική κίνηση των αγωνιζόμενων.