ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΜΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΟΥΤΥΡΑΚΟΥ

Αναδημοσίευση από https://www.tapaidiatisgalarias.org/?p=845

Ο Μήτσος μας, ο φίλος μας, ο σύντροφός μας, ο γιατρός αγωνιστής, δεν είναι πια εδώ.

Τριάντα χρόνια γνωριμίας, και κατά καιρούς συνοδοιπορίας στους αγώνες.

Γράμμα αποχαιρετισμού στον Γιώργο Βλασσόπουλο

Μπαίνοντας η δεκαετία του 1970 έφερνε μαζί της και τον αχό από το Μάη του ’68, το γιγαντιαίο αντιπολεμικό κίνημα, την αμφισβήτηση της κατεστημένης τάξης πραγμάτων, τη γυναικεία χειραφέτηση, την καλλιτεχνική έκρηξη και τους μεγάλους αγώνες της εργατικής τάξης στα Ιταλικά εργοστάσια, καθώς και σε ολόκληρο τον λεγόμενο αναπτυγμένο βιομηχανικό Βορρά. Όταν ξημέρωσε η πρωτοχρονιά του 1970, έμοιαζε σαν ο κόσμος να μπήκε σε τροχιά μεγάλων αλλαγών. Στο δικό μας ελλαδικό χώρο επικρατούσε η χούντα των συνταγματαρχών, τα μηνύματα, όμως, της αμφισβήτησης απλώνονταν με ταχύτητα στα σπλάχνα της κοινωνίας και ιδιαίτερα στη νεολαία. Το ανελεύθερο στρατιωτικό καθεστώς, είχε μονίμως εξαπολύσει ένα άγριο κυνηγητό των αντιφρονούντων και ασκούσε ασφυκτικό έλεγχο των φοιτητών στα πανεπιστήμια. Οι διαφορετικές απόψεις, η συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών και των φοιτητών και κυρίως οι πολιτικές συζητήσεις ήταν εκτός νόμου. Κάτω από αυτή την γκρίζα ατμόσφαιρα και παρά τη φοβέρα που επισκίαζε τον φοιτητόκοσμο, άρχισε η μεγάλη ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας. Στη δίνη αυτών των γεγονότων, ο  Γιώργος Βλασσόπουλος, έχοντας ήδη πολιτικοποιηθεί από τα μαθητικά του χρόνια, θα αναλάβει αντιδικτατορική δράση.

Εκπομπή στο «Ελεύθερο Κοινωνικό Ραδιόφωνο» στη μνήμη του Αναρχικού Αγωνιστή Γιώργου Βλασσόπουλου

Η εκπομπη «Αντίσταση Κατά της Αρχής» η οποία θα είναι στη μνήμη του Αναρχικού Αγωνιστή Γιώργου Βλασόπουλου, θα μεταδοθεί την Τρίτη 23 Νοεμβρίου στις 19:00 μμ. στις συχνότητες 1431 ΑΜ και 97,2 FM καθώς και ιντερνετικά στό https://www.1431am.org/

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟ ΜΑΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΓΙΩΡΓΟ ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟ (Β ΜΕΡΟΣ)

Ο Γιώργος στην συνέχεια συμμετέχει τον Ιούλιο του 1985 στην εκδοτική ομάδα της Αντιεξουσιαστικής εφημερίδας Δοκιμή (1985-1987), μια χρονιά που σημαδεύεται από την δολοφονία του αντικρατιστή αντάρτη πόλης Χρήστου Τσουτσουβή σε ένοπλη συμπλοκή στου Γκύζη, αλλά και από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά στα Εξάρχεια ύστερα από επίθεση με μολότοφ σε κλούβα των ΜΑΤ. Στην συνέχεια ο Γιώργος Βλασσόπουλος συμμετέχει, για μικρό διάστημα, στην αναρχική εφημερίδα Αναρχία (1987) και στην Ένωση Αναρχικών, απ’ όπου αποχωρεί με ομάδα συντρόφων μαζί με τους οποίους (και άλλους) συγκροτείται στις 9 Γενάρη 1988 η Συσπείρωση Αναρχικών (στην οποία παραμένει μέχρι και το θάνατό του), και εκδίδεται η εφημερίδα Ενάντια (δημιουργείται το σχήμα Ενάντια με συμμετοχή αναρχικών ομάδων εκτός της Συσπείρωσης Αναρχικών, από την Πάτρα, την Καβάλα και τα Ιωάννινα). Μετά την διάλυση του σχήματος Ενάντια, και τη διάσπαση της Συσπείρωσης Αναρχικών εκδίδεται (από την Συσπείρωση Αναρχικών) στα τέλη του 1990 η εφημερίδα Εξέγερση, αλλά και το περιοδικό Αναρχική Θεώρηση. Το 1991 δημιουργείται η Συνεργασία Αναρχικών Ομάδων για την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Πολύμορφη Δράση στην οποία συμμετέχουν δεκάδες αναρχικές-αντιεξουσιαστικές ομάδες, συλλογικότητες και πυρήνες, ενώ το 1993 δημιουργείται και η Αναρχική Αρχειοθήκη, με την λειτουργία του Αρχείου Κοινωνικών Αγώνων, και την πραγματοποίηση δεκάδων εκδόσεων.

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟ ΜΑΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΓΙΩΡΓΟ ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟ (Α ΜΕΡΟΣ)

«Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ’ ανοίξω το στόμα μου,
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.
Πάλι σας δίνω όραμα».
Μιχάλης Κατσαρός, Όταν (1978)

«Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι από όλα όσα χάθηκαν στο νησί εξαφανίστηκε πρώτο. “Τα παλιά χρόνια, πριν γεννηθείς, υπήρχαν πολύ περισσότερα πράγματα εδώ”, μου έλεγε συχνά η μητέρα μου όταν ήμουν παιδί. “Διαφανή πράγματα, ευωδιαστά πράγματα… παλλόμενα, λαμπερά… υπέροχα πράγματα που δεν μπορείς καν να τα φανταστείς. Είναι κρίμα να ζουν άνθρωποι, που δεν μπόρεσαν να φυλάξουν τέτοια θαυμάσια πράγματα στην καρδιά και στο μυαλό τους… Συνεχίζουν να εξαφανίζονται πράγματα, το ένα μετά το άλλο.
Δεν θα αργήσει να συμβεί ξανά… θα το δεις
και η ίδια. Κάτι θα εξαφανιστεί από τη ζωή σου”
“Είναι τρομακτικό;” τη ρώτησα… “Όχι, μην ανησυχείς. Δεν πονάει και δεν θα νιώσεις ιδιαίτερη θλίψη.
Ένα πρωί απλώς θα ξυπνήσεις και κάτι θα έχει τελειώσει πριν καν το συνειδητοποιήσεις.».
Γιόκο Ογκάουα, Η αστυνομία της μνήμης.

Από τη φυλακή στο νεκροταφείο:

Πώς οι αναρχικοί της Ουκρανίας και της Μόσχας μετέτρεψαν την κηδεία του Κροπότκιν σε πολιτική συγκέντρωση

από τον Anatoly Dubovik

Στις 13 Φεβρουαρίου 1921, ο 78χρονος Πέτρος Κροπότκιν – «ο παππούς της Ρωσικής Επανάστασης» και ο «απόστολος του αναρχισμού», όπως ήταν γνωστός στους συγχρόνους του, θάφτηκε στη Μόσχα. Αυτή η κηδεία ήταν η τελευταία πολιτική διαδήλωση που διοργανώθηκε από ένα μη μπολσεβίκικο κόμμα στη Μόσχα εκείνη την εποχή. Αναρχικοί από την Ουκρανία έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτό το γεγονός.

Στα τέλη Νοεμβρίου 1920, η κυβέρνηση της Ουκρανικής ΣΣΔ [Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία] ακύρωσε τη στρατιωτική-πολιτική συμφωνία με τους Μαχνοβίτες και συνέτριψε το αναρχικό κίνημα στην Ουκρανία. Εκατοντάδες αναρχικοί κατέληξαν στη φυλακή.

Σύντομα 40 από αυτούς τους ακτιβιστές στάλθηκαν στη Μόσχα στη διάθεση του VChK [Cheka]. Μεταξύ αυτών ήταν ηγέτες της Συνομοσπονδίας Αναρχικών Οργανώσεων Ουκρανίας «Nabat» και όλοι οι εκπρόσωποι του Μαχνοβίτικου κινήματος που ήταν παρόντες στο Χάρκοβο τη στιγμή των συλλήψεων. Αυτοί ήταν έμπειροι προπαγανδιστές και οργανωτές, ιδεολόγοι και αγωνιστές, που είχαν πολεμήσει για χρόνια εναντίον τόσο του Κόκκινου όσο και του Λευκού καθεστώτος.

Αλλά δεν ήταν πολύ βολικό για τους ηγεμόνες της RSFSR [Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία] να τους κρατήσουν πίσω από τα κάγκελα. Έχοντας νικήσει τους Λευκούς, οι Μπολσεβίκοι στράφηκαν ξανά στα σχέδια για επανάσταση στην Ευρώπη και ήλπιζαν να κάνουν τους δυτικούς αναρχικούς συμμάχους τους. Έτσι, η καταστολή εναντίον των αναρχικών στη Ρωσία και την Ουκρανία έπρεπε να περιοριστεί. Και τον Ιανουάριο του 1921, άρχισαν να απελευθερώνουν τους «Nabatsi». Φυσικά, δεν τους απελευθέρωσαν όλους, αλλά μόνο τους «λιγότερο επικίνδυνους» και, φυσικά, η απελευθέρωσή τους δεν ήταν άνευ όρων αλλά δεσμεύονταν να μην εγκαταλείψουν τη Μόσχα.

Με την απελευθέρωσή τους, οι Ουκρανοί αναρχικοί ξεκίνησαν και πάλι τη διάδοση των ιδεών τους. Παραδόξως, βρέθηκαν αμέσως αντιμέτωποι με την αντίθεση των Ρώσων ομολόγων τους. Δείτε πώς το θυμήθηκε ο Ναβατιστής Ανατόλι Γκορέλικ:

«Σταματήστε να εργάζεστε στη Μόσχα. Η Μόσχα είναι το κέντρο των Μπολσεβίκων. Η Μόσχα είναι κόκκινη, δεν υπάρχει χώρος για αναρχικούς σε αυτήν. Εδώ δεν είναι η Ουκρανία σας. Σύντομα θα χάσετε την καρδιά σας».

«Αυτή ήταν η απάντηση που έλαβα λίγο πολύ από εξέχοντες αναρχικούς όταν τους ρώτησα για το αναρχικό έργο στη Μόσχα. Στην πραγματικότητα, αρχικά βρέθηκα να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο στο αναρχικό περιβάλλον της Μόσχας. Σε όποιον και να μίλησα για δουλειά, η απάντηση ήταν ένα συγκαταβατικό χαμόγελο ή χειρότερα.»

Αλλά μετά από μερικές εβδομάδες, η προπαγάνδα των Nabatsi άρχισε να αποδίδει καρπούς. Ο ίδιος ο Gorelik περιέγραψε τις δραστηριότητές του τον Φεβρουάριο του 1921, ως εξής:

«Δεν υπήρχε σχεδόν καμία συνάντηση εργοστασίου στο οποίο δεν είχαν προσκληθεί οι αναρχικοί. Κάθε βράδυ οι εργάτες γέμιζαν τους αναρχικούς συλλόγους στο Λεοντιέφσκι [Λέιν] και αλλού. Παντού, στους συλλόγους του Λεοντιέφσκι, στις συναντήσεις των εργαζομένων, στην αποθήκη αυτοκινήτων του Σοβναρκόμ [Σοβιέτ των Λαϊκών Επιτρόπων], στο ουκρανικό θέατρο, στο Σεργκιέφ [πόλη κοντά στη Μόσχα] και στα πανεπιστήμια όπου έδινα διαλέξεις και μίλησα σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, υπήρξαν σοβαρές συζητήσεις και ερωτήματα».

30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΞΕΓΕΡΣΙΑΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ

ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΦΑΡΟΣ ΣΤΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Η δολοφονία του καθηγητή Ν. Τεμπονέρα από φασιστικές συμμορίες της ΟΝΝΕΔ ήρθε την στιγμή όπου μαθητές σε όλο τον ελλαδικό χώρο καταλάμβαναν σχολικά κτήρια, διαδήλωναν και συγκρούονταν με τους μπάτσους. Η δολοφονία πυροδότησε ένα μεγάλο εξεγερτικό κύμα στην Πάτρα, στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Στην Πάτρα 15.000 διαδηλωτές πορεύτηκαν προς την Νομαρχία Πατρών. Οι συγκρούσεις διήρκεσαν για πάνω από 7ώρες. Στην Αθήνα υπό το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» πέφτουν οι πρώτες μολότοφ, πυρπολείται όχημα της Group-4, καίγονται κλούβες των ΜΑΤ στο Ζάππειο, ενώ καταστρέφονται τα γραφεία της συνδικαλιστικής παράταξης της Νέας Δημοκρατίας. Οι εξεγερμένοι κάλυπταν περιοχή από την αρχή της οδού Αθηνάς μέχρι το Μοναστηράκι και από την αρχή της οδού Πειραιώς ως το Φωταέριο. Την δεύτερη μέρα οι συγκρούσεις συνεχίζονται. Λεωφορεία χρησιμοποιούνται για οδοφράγματα, οι μπάτσοι στην Χαλκοκονδύλη κυνηγιούνται και πυρπολούνται τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Να σημειωθεί ότι οι επιθέσεις ήταν κατά κύριο λόγο στοχευμένες σε τράπεζες, μπάτσους και γραφεία της Ν.Δ.

Ένας επικήδειος που δεν γράφτηκε ποτέ

Γεννήθηκες και μεγάλωσες στα βουνά. Αντιλαμβανόσουν τις αλλαγές του χρόνου, απ’ τα λουλούδια, τα ζώα και τα πουλιά. Απ’ τα δέντρα και την μυρωδιά της γης. Θέλησες να τα μάθεις καλύτερα όλα αυτά και γι’ αυτό τα σπούδασες σε γεωπονική σχολή.

Διάβαζες, όταν στην εποχή σου αυτό δεν ήταν σημαντικό. Άνοιξες βιβλία, όταν οι άνθρωποι ένιωθαν ότι η μόνη βιβλιοθήκη είναι το βουνό και η φύση. Ανεξάντλητη και απέραντη. Και είχαν δίκιο όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όπως είχες δίκιο και εσύ που θέλησες να συνδυάσεις τις γνώσεις. Το ένιωθες ότι ήσουν διαφορετικός και αυτό σου άρεσε, ένιωθες καλά και όμορφα που είχες κάνει ένα βήμα διαφορετικό.

Αλλά ύστερα ήρθε ο πόλεμος. Τα νέα έφτασαν στο βουνό και εσύ σκέφτηκες να καταταχθείς εθελοντής.