Το Σύγχρονο Σχολείο (Μέρος Β΄)

Άρθρο που έγραψε ο Francisco Ferrer, το 1909, στο Γαλλικό -Παρισινό περιοδικό «L’ École Rénovée».

Λένε: «Αν μας ρωτήσετε ποιές είναι οι ελπίδες μας για την ανθρωπότητα, συμφωνούμε μαζί σας στην πρόβλεψη μιας εξέλιξης προς την κατεύθυνση μιας ευρείας χειραφέτησης του παιδιού και της ανθρωπότητας, μέσω της επιστήμης»…

Αυτός ο συλλογισμός είναι προφανώς λογικός και κανένας δεν θα τολμούσε να τον αναιρέσει. Και όμως είναι φανερό ότι εξαπατά. Ναι, εάν οι κυρίαρχοι είχαν, ως άνθρωποι, τις ίδιες ιδέες με τους καλοπροαίρετους μεταρρυθμιστές, εάν είχαν ασχοληθεί όντως με τη συνεχή αναδιοργάνωση τής κοινωνίας στοχεύοντας στην προοδευτική εξαφάνιση της δουλείας, θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε ότι μόνο η επιστημονική προσπάθεια θα βελτίωνε το πεπρωμένο των εθνών. Αλλά έτσι φαίνεται ότι υπολογίζουμε χωρίς τον ξενοδόχο. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όσοι μάχονται για να έχουν εξουσία δεν έχουν στον νου τους τίποτε άλλο πέρα από την υπεράσπιση των δικών τους συμφερόντων· ασχολούνται μόνο με την ικανοποίηση των δικών τους επιθυμιών και την εξυπηρέτηση των επιδιώξεών τους. Εδώ και πολύ καιρό, σταματήσαμε πλέον να πιστεύουμε στις λέξεις που εκστομίζουν προσπαθώντας να καλύψουν τις φιλοδοξίες τους. Παρ’ όλα αυτά, ορισμένοι αφελείς άνθρωποι, εξακολουθούν να μην πείθονται ότι δεν υπάρχει εκ μέρους των κυβερνώντων η παραμικρή ειλικρίνεια και εξακολουθούν να φαντάζονται, ότι ίσως, μερικές φορές, οι ηγεμόνες, επιθυμούν την ευτυχία των συνανθρώπων τους. Όμως, αυτές οι αντιλήψεις συναντώνται όλο και πιο αραιά και ο θετικισμός του αιώνα έχει γίνει πάρα πολύ απάνθρωπος και δεν επιτρέπει να παραπλανηθούμε ως προς τις προθέσεις αυτών που μας κυβερνούν.

Το Σύγχρονο Σχολείο (Μέρος Α΄)

Άρθρο του Francisco Ferrer συνταχθέν το 1909 για το Γαλλικό παρισινό Περιοδικό L’ École Rénovée.

«Όταν ο θεός τους πάψει να λατρεύεται και οι εργολάβοι του πάψουν να υπηρετούνται, θα ζήσουμε επιτέλους όλοι ως σύντροφοι με αλληλοσεβασμό και αγάπη».

Ο Francisco Ferrer, είναι Ισπανός εκπαιδευτικός μεταρρυθμιστής, φιλόσοφος και αναρχικός που ίδρυσε, το 1901, το Escuela Moderna («Σύγχρονο Σχολείο») στη Βαρκελώνη. Οκτώ χρόνια αργότερα, την ώρα που ο Φερρέρ βρισκόταν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα της κυβέρνησης, στην Ισπανία υπήρχαν πάνω από εκατό ανεξάρτητα λαϊκά σχολεία που λειτουργούσαν έχοντας ως πρότυπο το μοντέλο του Ferrer. Ακόμη και πριν από τον θάνατό του, τον Οκτώβριο του 1909, η επιρροή του εκπαιδευτικού του εγχειρήματος είχε εξαπλωθεί πέρα ​​από την Ισπανία.

Η σύντομη ζωή του αναρχικού Άντζελο Γκάλλι

«Ήμουν ασυναίσθητα στο κέντρο της συμπλοκής.

 Είδα μπροστά μου το φέρετρο, καλυμμένο με κόκκινα γαρύφαλλα,

 να κλυδωνίζεται επικίνδυνα στους ώμους των νεκροπομπών.

Είδα τα άλογα να δυστροπούν, τα ρόπαλα και τις λόγχες να χτυπιούνται,

τόσο που μου φάνηκε ότι ανά πάσα στιγμή το σώμα θα έπεφτε στο έδαφος

και θα ποδοπατιόταν από τα άλογα». (Κάρλο Κάρρα)

H ζωή του ιταλού αναρχικού Άντζελο Γκάλλι τερματίστηκε απότομα, παραμένει, όμως στη μνήμη μας από το ζωγραφικό έργο του Κάρλο Κάρρα, Η Κηδεία του Αναρχικού Γκάλλι.

Ο Άντζελο Γκάλλι γεννήθηκε το 1883. Στην αναρχική εφημερίδα La Protesta Umana περιγράφεται ως «υποστηρικτής του Ιδεώδους, μια ψυχή που πάλλεται με τον πόνο του κόσμου… ένας μη διανοούμενος, αλλά εντυπωσιακά ευφυής και πρόθυμος για δράση».

Στις 6 Μαΐου 1906, η βασιλική φρουρά του Μιλάνου πυροβολεί εναντίον μιας ομάδας εργαζόμενων, σκοτώνοντας έναν και τραυματίζοντας οκτώ. Ολόκληρη η πόλη κατεβαίνει σε γενική απεργία. Ο Γκάλλι είναι από τους κύριους οργανωτές της. Το πρωί της 10^ης Μαΐου πηγαίνει με τους συντρόφους του Ενρίκο Ρεκαλκάτι και Κάρλο Τζελόζα στο εργοστάσιο Macchi & Pessoni για να οργανώσουν μπλόκο κατά των απεργοσπαστών. Οι φύλακες του εργοστασίου, όμως, είναι οπλισμένοι με στιλέτα και επιτίθενται εναντίον τους. Από τη συμπλοκή τραυματίζεται ο Τζελόζα και μαχαιρώνεται θανάσιμα ο Γκάλλι.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΜΕΝ

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε πριν από 120 έτη στην εφημερίδα ΝΕΟΝ ΦΩΣ και υπογράφεται από τον Β. Θεοδωρίδη. Στο κείμενο διατηρείται ο τονισμός και η ορθογραφία του συγγραφέα.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΜΕΝ

Ὄχι· δὲν ψηφίζομεν· ἡ βουλὴ δὲν εἶναι δι’ ἡμᾶς, οὔτε οἱ νόμοι, οὔτε τὰ συντάγματα, οὔτε οἱ στρατοί, οὔτε αἱ ἀστυνομίαι, οὔτε ἡ χωροφυλακή, οὔτε τὰ δικαστήρια, οὔτε τίποτε ἐξ ὅσων ἀποτελεῖται τὸ παρὸν τυραννικὸν καθεστώς, ἀλλὰ δι’ ἐκείνους ποῦ μᾶς κλέπτουν, ἀλλὰ δι’ ἐκείνους ποῦ μᾶς τυραννοῦν, ἀλλὰ δι’ ἐκείνους ποῦ μᾶς ποτίζουν καθημέραν δηλητήριον.

Ἡ δικαιοσύνη στὴν ἄμεση δημοκρατία τῶν Ἀθηναίων

Οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς ἄμεσης δημοκρατίας δὲν παραλείπουν νὰ προσφύγουν στὸ μεγαλεῖο τῆς ἄμεσης δημοκρατίας τῶν ἀρχαίων Ἀθηνῶν προκειμένου νὰ ὑποστηρίζουν τὶς κατ’ οὐσίαν ἀνεδαφικὲς ἀπόψεις τους. Διότι, τόσον οἱ φανεροὶ ὑποστηρικτὲς τῶν ἐξουσιαστικῶν θεσμῶν ὅσον καὶ οἱ λοιποὶ ἀριστερίζοντες ἢ ἀναρχίζοντες, ἀγνοοῦν ἢ ὑποβαθμίζουν τὴν ὑπαρκτὴ βαρβαρότητα, ποὺ ἴσχυε καὶ τῆς ὁποίας ἡ ἀναπαραγωγὴ μὲ ἐκσυγχρονιστικὰ φτιασιδώματα δὲν θὰ προσέφερε καμμία μετουσίωσιν τῶν ὑπαρχουσῶν συνθηκῶν.

Ὅποιοι ξεχνοῦν τὶς ρίζες τους σύντομα καταφεύγουν σὲ ἐξουσιαστικὰ ὑποκατάστατα ὅπως εἶναι ἡ ἄμεση δημοκρατία. Λησμονοῦν πὼς ἡ ἀπανθρωπιὰ τῶν ἐξουσιαστικῶν θεσμῶν εἴτε ἐγκαθιδρυθεῖ μὲ τὴν ἔμμεση συγκατάθεση (ψῆφο) τῶν ὑπηκόων (πολιτῶν), εἴτε μὲ τὴν ἄμεση δὲν ἀλλάζει κατ’ οὐσίαν. Ἔτσι, ἔχουμε τὴν ἀνάδειξιν τοῦ ἀναρχισμοῦ ὡς παραμέτρου τῆς ἐξουσιαστικῆς ἰδεολογίας.

Ἂς δοῦμε, ἐν προκειμένω, τὰ ἰσχύοντα κατὰ τὸν 4^ον π.Χ. αἰῶνα, τὸν γνωστό μας «χρυσοῦν αἰῶνα» τοῦ Περικλέους.

Ο Γάμος της Γιαννούλας, η Τσικνοπέμπτη και οι κούφιες «παραδόσεις»

Τσικνοπέμπτη, λοιπόν, σήμερα. Θα γεμίσουν τα ψητοπωλεία και οι ταβέρνες, θα στάξει άφθονο το λίπος από τις ψησταριές στα κάρβουνα. Όλα αυτά για ένα έθιμο. Άραγε τι νόημα έχει αυτό το έθιμο την εποχή που κάθε μέρα είναι Τσικνοπέμπτη; Το συγκεκριμένο έθιμο είναι μια περίτρανη απόδειξη ότι πάρα πολλές παραδόσεις, ήθη και έθιμα υπάρχουν σήμερα στις «παγκοσμιοποιημένες» κοινωνίες μόνο ως κατ’ επίφαση, μόνο ως αδειανά κουστούμια. Υπάρχουν ως ψέματα από την εξουσία ώστε να μπορεί ο καθένας να νομίζει ότι ορίζει την ταυτότητά του μέσα απ’ αυτά, ενώ ουσιαστικά να ζει χωρίς καμμιά ταυτότητα.

Ένα έθιμο που προέρχεται από εποχές όπου οι άνθρωποι είχαν αρκετά σπάνια το κρέας στην διατροφή τους και τις πιο πολλές φορές που συνέβαινε ήταν συνήθως για γιορτή ή από μόνο του ήταν ένα γιορτινό γεγονός. Εποχές όπου η σφαγή ενός ζώου ήταν σημαντική και έφτανε να θρέψει μια οικογένεια για πολλούς μήνες. Έτσι λοιπόν η Τσικνοπέμπτη είχε το νόημα της γιατί ήταν η τελευταία Πέμπτη όπου κάποιος μπορούσε να φάει κρέας μέχρι την ημέρα του Πάσχα. Ασφαλώς και πρόκειται για θρησκευτικό έθιμο που για κάποιους ανάγεται στην αρχαιότητα, αλλά δεν παύει να χαρακτήριζε και ένα κοινοτικό τρόπο ζωής όπου τέτοιες κοινωνικές πρακτικές είχαν το νόημά και την ιστορία τους. Ασχέτως λοιπόν εάν μπορεί να διαφωνούμε με τις παραπάνω πρακτικές δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις αλήθειες και την σημασία που είχαν για τις κοινότητες των ανθρώπων. Αυτά τα στοιχεία απέχουν παρασάγγας από τις σημερινές εποχές όπου με πρόσχημα ένα έθιμο που είναι πλήρως αποκομμένο από κοινωνικές λειτουργίες και νοήματα έχει μεταμορφωθεί σ’ άλλη μια μέρα όπου ο καθένας μπορεί να φάει κρέας.

Η επανάσταση στην Ρωσσία τον Φεβρουάριο του 1917

Η συμπλήρωση εκατό χρόνων από το πολυσυζητημένο 1917 μας ωθεί, εκ των πραγμάτων, σε μία αναδρομή και εξέταση ενός ιστορικού γεγονότος, το οποίο στιγματίζει μέχρι σήμερα την πορεία του κόσμου. Ως συνήθως, οι άνθρωποι, στις περισσότερες περιπτώσεις, δέχονται τις εικόνες και τις παραστάσεις που τους εντυπώνονται με έναν ορισμένο τρόπο. Αυτό ισχύει και με την περίπτωση του 1917, της επανάστασης του Φεβρουαρίου και των γεγονότων του Οκτωβρίου. Ο τρόπος αυτός απόκτησης γνώσεων και «καταστάλαξης» εμπειριών είναι κατ’ ουσίαν εξουσιαστικός, εφ’ όσον δεν προέρχεται από την αυτοδύναμη δημιουργικότητα και την καλλιέργεια ιδεών από τους ίδιους τους καταπιεζόμενους κι εκμεταλλευόμενους ανθρώπους, οι οποίοι εν συνεχεία θα έχουν την δυνατότητα να τις θέσουν σε εφαρμογή, αλλά από εξωτερικούς παράγοντες, όπως είναι είτε οι αμέσως ασκούντες την δύναμη επιβολής, είτε οι αποτελούντες την χαρακτηριζόμενη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ως πρωτοπορεία. Επομένως, αναμφισβήτητα εξουσιαστική είναι και η διαδικασία με την οποία οι άνθρωποι οδηγούνται σε συγκεκριμένες ενέργειες, των οποίων δεν γνωρίζουν ούτε το βαθύτερο νόημα, αλλά ούτε και τα αποτελέσματα τα οποία θα προκύψουν, επειδή συνήθως υποκύπτουν σε αόριστα συνθήματα, σε υποσχέσεις οι οποίες δεν έχουν πραγματικό αντίκρυσμα, δεν υλοποιούνται, αφού συμπλέκονται με την τεχνική της πολιτικής, η οποία είναι το κατ’ εξοχήν μέσον χειραγώγησης ή πραγματοποιείται το ακριβώς αντίθετο από το υποσχεθέν.

8 Φεβρουαρίου 1944. Η μεγαλύτερη σφαγή αμάχων από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους στην Καλαμάτα

Στις 8 Φεβρουαρίου το 1944 οι Ναζί εκτελούν στην πόλη της Καλαμάτας 153 πολίτες[1] (κατά άλλους 149) στο σημερινό χώρο της Τέντας και του Πανεπιστημίου. Ο ακριβής αριθμός των εκτελεσθέντων μέχρι και σήμερα δεν μπορεί να διευκρινισθεί σε απόλυτο αριθμό, καθώς εκατοντάδες άτομα από τους συλληφθέντες παραμένουν αγνοούμενοι.  Δύο μέρες πριν, στις 6 Φεβρουαρίου οι Ναζί μαζί με ένοπλες ομάδες ελλήνων συνεργατών τους υπό την καθοδήγηση, του διορισμένου από τους Ναζί, νομάρχη Μεσσηνίας Περρωτή[2],  είχαν συλλάβει 1.800 άτομα στο μπλόκο της παλαιάς αγοράς (σημερινό ιστορικό κέντρο). Ανάμεσα στους έλληνες ένοπλους ήταν και ο μετέπειτα γνωστός Β. Μαγγανάς, ενώ κάποιοι από τους έλληνες ένοπλους είχαν ντυθεί με στρατιωτικές στολές των Ναζί. Από τα 1.800 περίπου άτομα οι ένοπλοι φημολογείται ότι ξεχώρισαν περίπου 520 άτομα (κατά άλλους 250 άτομα).  Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στο σημερινό χώρο του Πανεπιστημίου. Κάποιοι που είχαν χρήματα γλίτωσαν, πλήρωσαν τους Ναζί και τους συνεργάτες τους και απελευθερώθηκαν. Η εκτέλεση των συλληφθέντων του μπλόκου έγινε σε αντίποινα από επίθεση ανταρτών στα χωριά Άγιος Φλώρος και Καζάρμα με νεκρούς γερμανούς στρατιώτες και απώλεια οπλισμού.

Μία σύντομη βιογραφία της ρωσίδας επαναστάτριας Άννας Γιακίμοβα

Η Άννα Γιακίμοβα, (Άννα Βασιλέβνα Γιακίμοβα-Ντικόφσκι) κόρη ιερέα, γεννήθηκε το 1856. Παρακολούθησε το σχολείο στη Βιάτκα (Κιρώφ) όπου γνώρισε τον Στέφαν Χαλτουρίν.

Το 1872, παρά τις συμβουλές του πατέρα της, πιάνει δουλειά ως δασκάλα σε ένα σχολείο στο Ορλώφ. Συμμετείχε, επίσης, σε τοπικό πρόγραμμα εμβολιασμών, για ευλογιά, σε αγρότες.

Κατά την περίοδο αυτή επηρεάστηκε από τις απόψεις του Μιχαήλ Μπακούνιν και έγραψε προκηρύξεις τις οποίες μοίρασε στους αγρότες. Η Cathy Porter, συγγραφέας του βιβλίου Πατέρες και Κόρες: Οι Ρωσίδες στην Επανάσταση (1976), υποστηρίζει: «Αν και βρήκε τους αγρότες πρόθυμους να ακούσουν την άποψή της για τις αδικίες κάτω από τις οποίες εργάζονταν, φαίνονταν ανίκανοι να εφαρμόσουν όσα έμαθαν στην καθημερινή τους ζωή. Το λάθος, κατέληξε, βρισκόταν στον εαυτό της· έτσι, απομονώθηκε από κάθε κεντρική επαναστατική οργάνωση».

Η Γιακίμοβα ένωσε τις δυνάμεις της με τη Σοφία Περόφσκαγια και την Τατιάνα Λεμπεντέβα για να διανείμουν επαναστατικά κείμενα. Για κάποιο διάστημα βρέθηκε σε μια κοινότητα με την Κατερίνα Μπρεσκόφσκαγια. Το 1875, το σχολείο στο οποίο διδάσκει η Γιακίμοβα ερευνάται από την αστυνομία και η ίδια συλλαμβάνεται. Παραμένει ένα χρόνο στην απομόνωση στην τοπική φυλακή πριν μεταφερθεί στην Αγία Πετρούπολη για να περάσει από δίκη.

Η Γιακίμοβα αρνείται να υπερασπιστεί τον εαυτό της στη δίκη, κατά την οποία 193 γυναίκες κατηγορήθηκαν για επαναστατικές δραστηριότητες. Η Μπρεσκόφσκαγια ήταν μια από τις δεκαοκτώ γυναίκες που καταδικάστηκαν σε καταναγκαστική εργασία τριών έως δέκα ετών στη Σιβηρία. Σαράντα απεστάλησαν στην εξορία στις «απομακρυσμένες επαρχίες» της Ρωσίας. Ωστόσο, οι περισσότερες γυναίκες, συμπεριλαμβανομένης της Γιακίμοβα, απαλλάχθηκαν λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.

Η ουγγρική επανάσταση του 1956

[…Το σκοινί περάστηκε γύρω από τον λαιμό του «Στάλιν»,… ύψους 26 ποδιών,… Εκατοντάδες πρόθυμα χέρια το άρπαξαν. Τεντώθηκε. Το άγαλμα έτριξε, καθώς έγερνε σιγά-σιγά, προς το πλήθος. Μ’ ένα τελευταίο ανατριχιαστικό τρίξιμο έπεσε απ’ το βάθρο…

 Το άγαλμα μεταφέρθηκε μ’ ένα κάρρο και ξεφορτώθηκε μπροστά στο Εθνικό Θέατρο, όπου ένα πλήθος που γελούσε το ’κανε κομμάτια.

 Οι μπότες του Στάλιν, όμως, στέκονταν ακόμη εκεί. Τι οιωνός γι’ αυτούς που πίστευαν σε τέτοια πράγματα! Δεν ωφελεί πολύ το ν’ απαλλαγείς από έναν άνθρωπο. Κάποιος άλλος φοράει πάντα τις μπότες του. Πρέπει να πάψεις να χρειάζεσαι κυρίαρχους».]

Tο Ουγγρικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι πολύ μικρό αριθμητικά, σε οπαδούς και υποστηρικτές κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Με επικεφαλής τον Λάζλο Ράικ, μέλη του κόμματος ασχολούνται με έναν κρυφό, και σε μεγάλο βαθμό ανεπιτυχή, πόλεμο κατά του Αδόλφου Χίτλερ.

Ο Σοβιετικός Στρατός εισβάλλει στην Ουγγαρία το Σεπτέμβριο του 1944 και στήνει μια εναλλακτική κυβέρνηση στο Ντέμπρετσεν στις 21 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, δεν καταφέρνει να καταλάβει, όμως, τη Βουδαπέστη, παρά μέχρι την 18η Ιανουαρίου 1945. Λίγο αργότερα ο Ζόλτον Τίλντυ γίνεται ο προσωρινός πρωθυπουργός.

Το αναρχικό κίνημα στην Ουκρανία στο απόγειο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής, 1924-1925 (Μέρος Γ΄)

Οπλοπολυβόλου του Μαύρου Στρατού σε ιππήλατο άμαξα (Τατσάνκα)

Το 1925, στο Κίεβο, οι πράκτορες της Τσε-Κα αναφέρουν την παρουσία αναρχικών φοιτητών σε δύο σχολές ανώτερης εκπαίδευσης: στο Ινστιτούτο Λαϊκής Εκπαίδευσης και στο Συνεργατικό Κολέγιο Ανώτερης Τεχνικής Εκπαίδευσης. Στην Οδησσό καταγράφουν μικρούς πυρήνες αναρχικών φοιτητών («πεντάδες») στο Ινστιτούτο Λαϊκής Εκπαίδευσης και στο Ινστιτούτο Ιατρικής Εκπαίδευσης, καθώς και συνωμοτικές «πεντάδες» στις εργατικές συνελεύσεις των λιμενεργατών, ραπτών, καπελάδων, σιδηροδρομικών εργατών, εργατών στις τοπικές συγκοινωνίες, αρτοποιών, όπως και σε μονάδες του Κόκκινου Στρατού και μεταξύ των ανέργων. Παράλληλα, αλλά χωρίς να συντονίζονται μεταξύ τους, δρουν ομάδες αναρχοατομικιστών, αναρχοσυνδικαλιστών και αναρχοθετικιστών.^[1]

Στην Οδησσό σχηματίζεται μία ομάδα από αναρχικούς Βεσσάραβες (από τη Μολδαβία) πολιτικούς πρόσφυγες.^[2] Το 1924 φτάνουν στην Οδησσό, ως πολιτικοί πρόσφυγες με την υποστήριξη της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας,^[3] οι βούλγαροι αναρχικοί Zh. Hrozev, D. Kvachev, G. Nikolov και S. Dzhanzhulev.^[4] Αυτό επιβεβαιώνεται από τη μαρτυρία του Hrozev, κατά τη διάρκεια ανάκρισης το 1936:

«Όταν έφτασα στην ΕΣΣΔ, υπήρχε ήδη μια παράνομη οργάνωση στην Οδησσό, στην οποία συμμετείχαν αποκλειστικά βούλγαροι πολιτικοί πρόσφυγες (…) η οργάνωση αναρχικών της Οδησσού είχε επαφές με ξένες αναρχικές ομοσπονδίες, συγκεκριμένα με τη γαλλική, τη σερβική και τη βουλγαρική ομοσπονδία (…) τους συμβουλεύονταν και λάμβαναν υλική υποστήριξη από το εξωτερικό για αναρχικούς της ΕΣΣΔ οι οποίοι εξέτιαν τις ποινές τους στην εξορία.»^[5]

Το αναρχικό κίνημα στην Ουκρανία στο απόγειο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής, 1924-1925 (Μέρος Β΄)

Ουκρανία. Έφιπποι Μαχνοβίτες

Το 1924, οι πράκτορες της Τσε-Κα στην ΕΣΣΔ κατέγραψαν αναρχικές ομάδες σε 28 πόλεις και κωμοπόλεις: Κίεβο, Οδησσός, Χάρκοβο, Νιπροπετρόφσκ, Ζαπορίσχια, Μαριούπολη, Ζάιτομυρ, Κρεμίντσα, Πολτάβα, Μικολάιβ, Χερσώνα, Κάμενετς-Ποντίλσκαϊ, Βινίτσια, Ούμαν, Μπάκχμουτ, Μπερντιάνσκ, Τσερνίχιβ, Κάνιβ, Συμφερόπολη, Σεβαστούπολη, Ιλεζαβετρά, Γιάλτα, Ιούζοβο, Λούμπνι, Ρόμνι, Νάιζιν, Ράντομιλ και στο χωριό Πόντολκι στο Ρομάνσαϊγ Οκρού.^[1] Στην πραγματικότητα, όμως, υπήρχαν αναρχικές ομάδες σε πολύ περισσότερα μέρη.

Στην Οδησσό, πράκτορες της Γκε-Πε-Ου ταυτοποίησαν τρεις κύκλους αναρχικών εργατών και μια ομάδα «νεαρών αναρχικών». Οι αναρχικοί της Οδησσού σχεδίαζαν να εκδώσουν περιοδικό και να φτιάξουν αναρχική βιβλιοθήκη.^[2] Τα αρχεία της Τσε-Κα/Γκε-Πε-Ου περιλαμβάνουν τα ακόλουθα στατιστικά στοιχεία όσον αφορά τους αναρχικούς που ήταν γνωστοί στην πολιτική αστυνομία της Οδησσού: 1921-200 άτομα, 1922-109 άτομα, 1924-135 άτομα, 1925-50 άτομα.^[3] Υπήρχαν, όμως και δεκάδες μεμονωμένοι αναρχικοί, οι οποίοι συμμετείχαν σε «ανεξέλεγκτες» ομάδες (ανεξάρτητες ομάδες που δεν συνδέονταν με τα αναρχικά κέντρα και τις επίσημες ηγεσίες). Οι πράκτορες της Τσε-Κα θεωρούσαν ότι στο παράνομο αναρχικό κίνημα συμπεριλαμβάνονταν οι σύλλογοι της εσπεράντο, οι «ομάδες ύπνωσης» (ο αναρχικός Tsveif πειραματιζόταν με την ύπνωση) και το νεο-ναϊτιστικό «Τάγμα του Φωτός» (ένα τμήμα του οποίου ήταν ενεργό στο Χάρκοβο): «Η παράνομη δραστηριότητα στους χώρους των φοιτητών καμουφλάρεται με ομάδες μελέτης του μυστικισμού» («Sovershenno sekretno», 1925). Ένα ενημερωτικό δελτίο της Γκε-Πε-Ου (Οκτώβριος 1924) γράφει ότι, παρά τις συλλήψεις, οι αναρχικοί εξακολουθούσαν «να προσπαθούν να δραστηριοποιηθούν σε ορισμένα εργοστάσια και σε σωματεία εργατών της κλωστοϋφαντουργίας».^[4]

Το αναρχικό κίνημα στην Ουκρανία στο απόγειο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής, 1924-1925 (Μέρος Α΄)

Μία μελέτη του αναρχικού κινήματος στην Ουκρανία μετά την υποτιθέμενη «εξαφάνισή» του. Από τον Viktor Savchenko, Πανεπιστήμιο Οδησσού, Σεπτέμβριος 2017

Ουκρανία. Μαύρος στρατός

Περίληψη από το libcom.org: Η δημοσίευση αυτή εξετάζει μια σχεδόν άγνωστη περίοδο ανάπτυξης του αναρχικού κινήματος στην Ουκρανία που έχει αγνοηθεί τόσο από τους σοβιετικούς όσο και από τους μετασοβιετικούς ιστορικούς, για τους οποίους η ιστορία του αναρχισμού στη Σοβιετική Ένωση τελείωσε το 1921. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί αρχειακό υλικό, συμπεριλαμβανομένων των αρχείων των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών (ChK, GPU, OGPU), και επεκτείνει την ύπαρξη του αναρχικού κινήματος έως και τα μέσα της δεκαετίας του 1920. Αυτή ήταν μια περίοδος αναζωπύρωσης του κινήματος, ιδίως μεταξύ των φοιτητών, των νεαρών εργατών και των ανέργων, στις πόλεις της Ανατολικής και Νότιας Ουκρανίας (Χάρκοβο, Κίεβο, Οδησσός, Νιπροπετρόφσκ και Πολτάβα). Παρά την καταστολή από την κυβέρνηση, το αναρχικό κίνημα στην ΕΣΣΔ κατάφερε να επιβιώσει στην παρανομία τη δεκαετία του 1920.

Tα μέσα της δεκαετίας του 1920 ήταν η εποχή της τρίτης ευκαιρίας (αν κάποιος θεωρήσει τις επαναστάσεις του 1905 και του 1917 ως τις δύο πρώτες ευκαιρίες) που δόθηκε από την ιστορία στους αναρχικούς της Ανατολικής Ευρώπης για να δείξουν την ισχύ τους. Το ζήτημα της ύπαρξης αναρχικού κινήματος στην ΕΣΣΔ τη δεκαετία του 1920 παραμένει αμφιλεγόμενο στην ιστοριογραφία. Οι περισσότεροι σοβιετικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο αναρχισμός είχε «ξοφλήσει εντελώς» ήδη από τον Σεπτέμβριο του 1921 (τότε που «εξαφανίστηκε η Μαχνοβτσίνα»).^[1] Μόνο ο σοβιετικός ιστορικός Σ. Κανέφ «τόλμησε» να επανεξετάσει τη διαδικασία της «εξαφάνισης» του αναρχικού κινήματος στην ΕΣΣΔ, υποστηρίζοντας ότι «η εξάλειψη θυλάκων της αναρχικής αντεπανάστασης δεν σημαίνει ότι ο αναρχισμός κατεστάλη γενικά», και συσχέτισε την εξαφάνιση του αναρχισμού στην ΕΣΣΔ με την αυτοδιάλυση της νόμιμης Πανρωσικής Αναρχικής Ομοσπονδίας το 1925.^[2] Στη σύγχρονη ιστοριογραφία εμφανίστηκαν δύο αντικρουόμενες τάσεις όσον αφορά την εξαφάνιση του αναρχισμού. Σύμφωνα με τον Μ. Borovyk,^[3] το κίνημα αυτοδιαλύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Η L. Orchakova^[4] περιορίζει κι αυτή την ύπαρξη του αναρχισμού ως πολιτικό κίνημα στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Αντιθέτως, ο A. Dubovik^[5] θεωρεί ότι το αναρχικό κίνημα στην Ουκρανία δεν έπαψε να υπάρχει έως τη δεκαετία του 1930.

Ιούνιος 1848. Η Συντριβή της Επανάστασης στο Παρίσι με την ματιά του Αλέξανδρου Χέρτσεν (Μέρος 2ο)

Στις 24 Φεβρουαρίου του 1848, η «Δεύτερη Γαλλική Δημοκρατία» (1848-1851) παίρνει σάρκα και οστά^[1]. Τα μέλη της Προσωρινής (υπό την απειλή των όπλων των εξεγερμένων, που εξαγριωμένοι έχουν πολιορκήσει απειλητικά το Δημαρχείο) συντάσσουν πάνω από 60 θεσπίσματα μεταξύ των οποίων, ανακηρύττουν αβασίλευτη δημοκρατία, καταργούν την Βουλή των Ομοτίμων, εξασφαλίζουν την ελευθερία του λόγου και του τύπου, την ελευθερία της συνάθροισης· καταργείται η θανατική ποινή για πολιτικά εγκλήματα, μειώνονται οι ώρες εργασίας, θεσπίζεται το δικαίωμα ψήφου για όλους τους άνδρες ηλικίας άνω του 21^ου έτους κ.ά.

Την επόμενη ημέρα ο λαός, επιθυμώντας να εδραιωθεί μια «δημοκρατική και κοινωνική πολιτεία», πιέζει την κυβέρνηση να εδραιώσει το «δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι», το «δικαίωμα στην εργασία» και να ιδρύσει Υπουργείο Εργασίας και Ανάπτυξης.

Στις 28 Φεβρουαρίου η Προσωρινή Κυβέρνηση του Λαμαρτίνου, διορίζει την «Κυβερνητική Επιτροπή Εργασίας» που έχει ως πρόεδρο και αντιπρόεδρο, αντίστοιχα, τον Μπλαν και τον Αλμπέρ, που πραγματικά ενδιαφέρονται να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που υπάρχουν και να προβούν σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις (αν και όχι πάντα με την αποφασιστικότητα και ορμή που απαιτεί η περίσταση). Παρ’ ότι σε κάποιες συνεδρίες η παρουσία των αντιπροσώπων των διαφόρων σωματείων ξεπερνά τους 700, γρήγορα, ο ρόλος της «Επιτροπής Εργασίας» αποβαίνει διακοσμητικός, υπό το καθεστώς της σκόπιμης οικονομικής της εγκατάλειψης από την κυβέρνηση και περιορίζεται στο να εξαπατά και να καθησυχάζει τους εργαζόμενους αλλά και να κρατά στο περιθώριο, μακριά από την Κυβέρνηση, τους μοναδικούς δύο άντρες που εμπιστευόταν ο λαός.

1848. Η Φεβρουαριανή Επανάσταση στο Παρίσι (Μέρος 1ο)

Στην προσπάθειά μας να αποδώσουμε μια ολοκληρωμένη άποψη, θεωρήσαμε σωστό, να παρουσιάσουμε σε αυτό το Α΄ Μέρος την επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1848 στο Παρίσι και στο επόμενο (Β΄ Μέρος) να αναφερθούμε στα γεγονότα του Ιούνη και στις σκέψεις και τους προβληματισμούς του Ρώσου επαναστάστη Α. Χέρτσεν σχετικά με τα όσα συνέβησαν.

Η ονομαζόμενη Μεγάλη Επανάσταση στη Γαλλία του 1789 κατά κανέναν τρόπο δεν εξάλειψε τη διαφθορά, την ανισότητα και την ανελευθερία του προηγούμενου μοναρχικού καθεστώτος. Aκόμη και οι άλλες δύο, επίσης μεγάλες, αιματηρές επαναστάσεις που ακολουθούν τα επόμενα εξήντα χρόνια (1830 και 1848) έχουν σαν αποτέλεσμα να μετασχηματίσουν την συνείδηση του λαού από την υποταγή στην μοναρχία, τους ευγενείς και τον κλήρο, σε υποταγή στη δύναμη των εύπορων τάξεων των πόλεων (χρηματιστών, πλούσιων εμπόρων, ιδιοκτητών γης) οι οποίοι χρησιμοποιούν τους αγώνες των εξεγερμένων για να εγκαθιδρύσουν την εξουσία τους μέσω του πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής (κοινοβουλευτικής) δημοκρατίας.

Το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα από την επανάσταση του 1830 έως το 1848

Στα οδοφρἀγματα

Η επανάσταση του 1830, εστιάζεται στα σοβαρά προβλήματα που μαστίζουν την Γαλλία: οικονομική εκμετάλλευση, ανισότητα, βαρβαρότητα της εξουσίας, ανελευθερία, μοναρχία κ.ά. Παρ’ όλα αυτά, μετά την απομάκρυνση του Κάρολου του Ι’, οι προνομιούχες τάξεις των πόλεων χρησιμοποιώντας προς όφελός τους την νίκη του επαναστατημένου λαού, συστήνουν νέα Βουλή που εγκαθιστά στο θρόνο τον Λουδοβίκο Φίλιππο Δούκα της Ορλεάνης, τον οποίο τυλίγουν με την τρίχρωμη σημαία της επανάστασης και, για να παραπλανήσουν ακόμα περισσότερο τον εξαγριωμένο με το μοναρχικό καθεστώς, λαό, τον μετονομάζουν «πολίτη βασιλιά», «αστό μονάρχη» και «βασιλιά των οδοφραγμάτων»(!)… [παρά το γεγονός ότι ο δούκας κατά την διάρκεια των συγκρούσεων, για να σωθεί, είχε εγκαταλείψει την πόλη].

Ο Λουδοβίκος Φίλιππος, αφού εγκαθίσταται στο θρόνο, σύντομα ξεχνά τις υποσχέσεις του και μαζί με τον αδίστακτο και σκληρό πρωθυπουργό Γκιζό, (στηριζόμενοι, φυσικά, και στην κοινοβουλευτική διαφθορά), παίρνουν θέση στο πλευρό των προνομιούχων εύπορων τάξεων (γαιοκτημόνων, ισχυρών υπαλλήλων του δημοσίου που είχαν υπηρετήσει στο προηγούμενου καθεστώτος του Ναπολέοντα κ.λπ.). Ο Μπούκτσιν σημειώνει σχετικά: «Η ανάλυση που έκανε ο Μαρξ για την Επανάσταση του 1830 ως μια μετάβαση της εξουσίας από τους γαιοκτήμονες αριστοκράτες στη χρηματοπιστωτική μπουρζουαζία δεν στηρίζεται στην πραγματικότητα, καθώς είναι γεγονός ότι, πέρα από λίγα άτομα, η χρηματοπιστωτική και σίγουρα η βιομηχανική αστική τάξη κέρδισαν ελάχιστη εξουσία από την Ιουλιανή Μοναρχία. Η ίδια αριστοκρατία γαιοκτημόνων, ιδιαίτερα οι τοπικοί προεστοί, οι οποίοι είχαν σχηματίσει τη βάση της Παλινόρθωσης των Βουρβόνων, εξακολουθούν να αποτελούν τη βάση και της νέας μοναρχίας, παρόλο που στις τάξεις τους προστέθηκαν τέως βοναπαρτικοί αξιωματούχοι και λίγοι αστοί»^[1]. Επίσης, σύμφωνα με τον Πίνκεϋ: «Το νέο καθεστώς διέφερε από το προηγούμενο στο ότι υπήρχε περισσότερος χώρος σε αυτό για επιχειρηματίες όπως ο Λαφίτ και ο Περιέ… Παρ’ όλα αυτά, η πολιτική εξουσία βρισκόταν ακόμα σταθερά στα χέρια των γαιοκτημόνων, των αξιωματούχων του δημοσίου και των επαγγελματιών»^[2].

Αλέξανδρος Χέρτσεν (1812 – 1870)

Εχθρός της καταπίεσης και του τσαρισμού, υπέρμαχος της ελευθερίας και της κατάργησης της δουλοπαροικίας

Ο Αλέξανδρος Χέρτσεν γεννήθηκε στη Μόσχα στις 6 Απριλίου του 1812, στην Αρμπάτ, μια συνοικία αριστοκρατών, λίγο πριν η «μεγάλη Στρατιά» του Ναπολέοντα εισβάλει στην Ρωσία. Όπως ο ίδιος αναφέρει αργότερα: «Οι ιστορίες για τη φωτιά της Μόσχας, τη μάχη του Μποροντίνο, την κατάληψη των Παρισίων, αυτά ήσαν τα νανουρίσματά μου, αυτά τα παιδικά τραγούδια, η Ιλιάδα και η Οδύσσειά μου».

Κατάγεται από τους Ιάκοβλεφ, οικογένεια παλαιών αριστοκρατών. Οι γονείς του, ο Ιβάν Αλεξέγιεβιτς Ιάκοβλεφ και η γερμανίδα προτεστάντης Ερνιέτα Χάαγκ από την Στουτγάρδη, δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Ο πατέρας της Ερνιέτας πλούσιος αστός, δεν δίνει τη συγκατάθεσή του σ’ αυτήν τη σχέση και ο Ιβάν βαθιά ερωτευμένος, την κλέβει. Η μητέρα του τού δίνει το γερμανικό επίθετο Ηerz που σημαίνει καρδιά για να τονίσει ότι είναι «ένα παιδί που προήλθε από αγάπη».

Η μητέρα του, «δεσποινίδα μ’ έναν γιο», όπως την αποκαλούσε ο πατέρας του αστειευόμενος, αντιμετωπίζει, πηγαίνοντας κόντρα στα αυστηρά ήθη και το κατεστημένο της εποχής εκείνης, μία κατάσταση σχεδόν βασανιστική. Ο Χέρτσεν με την παιδική του ευαισθησία αντιλαμβάνεται την απομόνωση της μητέρας του και από πολύ νωρίς εκκολάπτονται ερωτηματικά και αρνητικές σκέψεις σχετικά με τους κοινωνικούς και θρησκευτικούς νόμους και θεσμούς. Αργότερα, στο βιβλίο του «Σελίδες από ένα προσωπικό ημερολόγιο» σημειώνει: «Ο γάμος δεν είναι το φυσικό αποτέλεσμα του έρωτα, μα η χριστιανική του συνέπεια… […] Πάντα οι δεσμοί και τα εμπόδια που έχει δημιουργήσει η παλιά θρησκευτική αντίληψη για το γάμο παρεμβάλλονται ανάμεσα στην λεύτερη, αδέσμευτη ευτυχία και την πραγμάτωσή της. Στο μέλλον δεν θα υπάρξει γάμος κι η γυναίκα θα λυτρωθεί από την σκλαβιά. Τί θέλει να πει αυτή η λέξη σύζυγος; Η γυναίκα με το γάμο δεν ταπεινώνεται τόσο, ώστε σαν ζωντανό να παίρνει τ’ όνομα του κυρίου της; – Η ελευθερία στις σεξουαλικές σχέσεις, η κοινή διαπαιδαγώγηση, η κοινωνική οργάνωση της ιδιοκτησίας, η ηθική και η συνείδηση, θα κανονίσουν τις λεπτομέρειες της ύπαρξης, κι όχι ο χωροφύλακας».

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΗΓΕΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ὁμολογούμενον, λοιπὸν, ἀδερφὲ εἶναι ὅτι ἡ πίστη μας καὶ ἠ μετὰ προθυμίας ὑπακοὴ καὶ εὐπείθεια πρὸς τὴν κραταιὰν Βασιλείαν εἶναι ἀναμφιβόλως καὶ δίκαια καὶ νόμιμος καὶ συμφέρουσα εἰς τὸν ἑαυτόν μας, δίκαια μέν, ἐπειδὴ παραυτῆς ἔχομεν ἅπαντες οἱ πιστοὶ ραγιάδες τὸ ζῆν, ἀπολαμβάνοντες διηνεκοῦς περιθάλψεως. Νόμιμος δὲ ἐπειδὴ καὶ μᾶς τὸ νουθετεῖ καὶ ὁ ἱερὸς Ἀπόστολος ἐν τῆ πρώτη πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ κεφ. ΙΓ. Ὅτι δὲ εἶναι καὶ συμφέρουσα καὶ ἀνα­γκαιοτάτη ἡ μετὰ προθυμίας ὑπακοή, καὶ εἰς τοῦτο δὲν εἶναι καμμία ἀμφιβολία, ὡσὰν ὁποὺ κάθε καλὸς δοῦλος, μὲ τὴ χρεωστική του εὐπείθειαν καὶ προθυμίαν ἠμπορεῖ νὰ αὐξήσει καὶ τὴν πρὸς τὸν ἑαυτόν του δεσποτικὴν εὔνοιαν καὶ εὐσπλαχνίαν. Κατὰ πάντα λοιπὸν λόγον πρέπει νὰ φερώμεθα λόγω καὶ ἔργω καὶ διανοία ὡς πιστοὶ ραγιάδες πρὸς τὴν κραταιὰν ταύτην Βασιλείαν ἁπλῶς καὶ εἰς κάθε καιρόν. Πα­τριάρ­χης Προ­κό­πιος προς τον Ι­κο­νί­ου Ρα­φα­ήλ (Συ­νο­δι­κώς) αψ­πζω΄: Αυ­γού­στου ιη΄ (Ιω­άν­νου Οι­κο­νό­μου Λα­ρι­σαί­ου:  «Ε­πι­στο­λαί δια­φό­ρων 1759-1824», σ. 245)

Μέσα σε όλες τις εποχές η εκ­κλησία στάθηκε ο πλέον κατα­πιεστικός  και ο πιο «ο­πι­σθο­δρο­­μι­κός» δυ­νά­στης της κοι­νω­νί­ας. Έ­τσι και στην πε­ρί­ο­δο της ο­θω­μα­νι­κής κυ­ριαρ­χί­ας έ­δρα­σε σε συ­νερ­γα­σί­α με τον κα­τα­κτη­τή για να εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται πο­λι­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά τους υ­πο­τε­λείς της.

Η σθε­να­ρά αν­θε­νω­τι­κή της στά­ση, στη διάρ­κεια του λυ­κό­φω­τος της «Βυ­ζα­ντι­νής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας», η ο­ποί­α θα συμ­βά­λει ου­σια­στι­κά στην αλ­λα­γή του κυ­ριαρ­χι­κού σκη­νι­κού, δεν υ­πά­κουε μο­νά­χα (ό­πως ι­σχυ­ρί­ζε­ται η κρα­τού­σα ι­στο­ριο­γρα­φί­α) σε δογ­μα­τι­κούς λό­γους, αλ­λά α­πέ­βλε­πε και στην εν­δυ­νά­μω­ση του δια­χει­ρι­στι­κού της ρό­λου σ’ αυ­τό, γε­γο­νός που πι­στο­ποιεί η α­πό­σπα­ση των πε­ρί­φη­μων «προ­νο­μί­ων» α­πό τη σουλ­τα­νι­κή ε­ξου­σί­α, η ο­ποί­α εί­χε α­πό­λυ­τη α­νά­γκη τον γρα­φειο­κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό της εκ­κλη­σί­ας για την εύ­ρυθ­μη λει­τουρ­γί­α του κρά­τους, και τον α­φο­μοιω­τι­κό, χει­ρα­γω­γι­κό και κα­τα­σταλ­τι­κό της λό­γο για να ε­δραιώ­σει και να πα­γιώ­σει την κυ­ριαρ­χί­α της.

Η εκ­κλη­σί­α κα­τεί­χε α­πό τον και­ρό του βυ­ζα­ντί­ου τε­ρά­στιες ε­κτά­σεις, και πα­ρά το πέ­ρα­σμα μέ­ρους αυ­τών στο ο­θω­μα­νι­κό «δη­μό­σιο» και στη δι­καιο­δο­σί­α του κυ­ρί­αρ­χου ι­σλα­μι­κού δόγ­μα­τος (βα­κού­φια), στα τέ­λη του 18ου αιώ­να αυ­τές κα­λύ­πτουν το 1/4 του «ελ­λα­δι­κού χώ­ρου».

ΧΡΟΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ 1876-1936 (Μέρος Δ΄)

Απεργία καπνεργατών, Θεσσαλονίκη 1936

1931. Αρ­χές Νο­εμ­βρί­ου. Α­περ­γί­α των υ­πο­δη­μα­τερ­γα­τών Α­θή­νας, Πει­ραιά, Θεσ/νί­κης και άλ­λων πό­λε­ων που κρά­τη­σε 45 μέ­ρες. Κα­τά τη διάρ­κεια της α­περ­γί­ας γίνονται πολ­λές συ­γκρού­σεις με τη χω­ρο­φυ­λα­κή και τους α­περ­γο­σπά­στες, μέ­χρι και α­πό­πει­ρες με δυ­να­μί­τη κα­τά των δεύ­τε­ρων.

1931, 26 Νο­εμ­βρί­ου. Πει­ραιάς. Σο­βα­ρά ε­πει­σό­δια στο λι­μά­νι με­τα­ξύ, των φορ­το­εκ­φορ­τω­τών και της χω­ρο­φυ­λα­κής με πολ­λούς τραυ­μα­τί­ες. Τις μέ­ρες που α­κο­λουθούν γίνονται πολ­λές συ­γκρού­σεις και το κρά­τος α­να­γκάζεται να υ­πο­χω­ρή­σει στα αιτήματά τους.

1931, 4 Δε­κεμ­βρί­ου. Α­θή­να. Η α­στυ­νο­μί­α επιχειρεί να μπει στα γρα­φεί­α της ο­μο­σπον­δί­ας των αρ­τερ­γα­τών, που βρί­σκο­νταν στην ο­δό Λυ­κούρ­γου. Οι αρ­τερ­γά­τες, που βρί­σκο­νταν μα­ζε­μέ­νοι απ’ έ­ξω, υ­πε­ρα­σπί­ζονται την εί­σο­δο του κτι­ρί­ου. Χτυ­πιούνται ά­γρια με τους α­στυ­φύ­λα­κες, με α­πο­τέ­λε­σμα πολ­λούς τραυ­μα­τι­σμούς και α­πό τις δυο πλευ­ρές.

1935, Αρ­χές Αυ­γού­στου. Η­ρά­κλειο. Ό­λοι οι ερ­γά­τες της πό­λης κα­τε­βαί­νουν σε α­περ­γί­α διαρ­κεί­ας. Δια­δη­λώ­νο­ντας προς τη νο­μαρ­χί­α δέ­χο­νται τα πυ­ρά του στρα­τού.7 νε­κροί και πολ­λοί τραυ­μα­τί­ες εί­ναι ο θλι­βε­ρός α­πο­λο­γι­σμός. Χτυ­πούν οι κα­μπά­νες. Ό­λος ο πλη­θυ­σμός της πό­λης κα­τε­βαί­νει στο δρό­μο σε πα­λλαϊ­κό συλλαλητήριο. Οι α­περ­γοί ο­πλί­ζο­νται με κα­ρα­μπί­νες, του­φέ­κια, ξύ­λα κ.ά.. Το κρά­τος, α­νή­συ­χο για την ε­ξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των στέλ­νει α­πό τα Χα­νιά μια με­ραρ­χί­α στρα­τού, α­πό τον Πει­ραιά τα α­ντι­τορ­πι­λι­κά «Σπέ­τσες» και «Υ­δρα» και έ­να σμή­νος βομ­βαρ­δι­στι­κών. Η ε­ξέ­γερ­ση πνί­γε­ται στο αί­μα των κα­τα­πιε­σμέ­νων και γί­νο­νται ε­κα­το­ντά­δες συλ­λή­ψεις.

ΧΡΟΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ 1876-1936 (Μέρος Γ΄)

Φυσητές (1930)

1927, 19 Φεβρουαρίου. Θεσ­σα­λο­νί­κη. Χι­λιά­δες κα­πνερ­γά­τες α­κο­λου­θούν την κη­δεί­α του συ­να­δέλ­φου τους Κά­ρεν­φιλ, που έχει σκο­τω­θεί σε συ­μπλο­κές με την χω­ρο­φυ­λα­κή έ­ξω α­πό το ερ­γο­στά­σιο Σπί­ρερ. Κα­τά τη διάρ­κεια της κη­δεί­ας θα ε­πα­να­λη­φθούν οι συ­γκρού­σεις στους δρό­μους της πό­λης.

1927, Φεβρουάριος. Α­γρί­νιο. Ά­γρια συ­μπλο­κή α­περ­γών κα­πνερ­γα­τών και α­στυ­νο­μί­ας έχει σαν α­πο­τέ­λε­σμα 4 νε­κρούς κα­πνερ­γά­τες.

1927, 10 Μάρτιος. Α­θή­να. Α­περ­γί­α των ε­παγ­γελ­μα­τιών. Μια ε­πι­τρο­πή τους έχει πά­ει να συ­ζη­τή­σει με τους αρ­μό­διους υ­πουρ­γούς, ε­νώ οι υ­πό­λοι­ποι συγκεντρώνονται έ­ξω α­πό τα γρα­φεί­α τους, στην ο­δό Θε­μι­στο­κλέ­ους, πε­ρι­μέ­νο­ντας το α­πο­τέ­λε­σμα της συ­ζή­τη­σης. Επιστρέφοντας η ε­πι­τρο­πή αναγγέλλει ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση θα λύ­σει τα προ­βλή­μα­τά τους, ο­πό­τε η διοί­κη­ση αποφασίζει την λή­ξη της α­περγί­ας. Ο συγκεντρωμένος κό­σμος δεν πεί­θε­ται. Με­ρι­κοί α­νε­βαί­νουν στα γρα­φεί­α, παίρ­νουν τη ση­μαί­α τους και κα­τε­βαί­νουν στο δρό­μο. Δη­μιουρ­γεί­ται αυ­θόρ­μη­τη δια­δή­λω­ση. Στο Αρ­σά­κειο τους πε­ρι­μέ­νουν στρα­τός και χω­ρο­φυ­λα­κή ε­νώ μιά α­ντλί­α κα­τα­βρέ­χει τους δια­δη­λω­τές. Αυ­τοί ε­πι­τί­θε­νται για να την κα­τα­λά­βουν. Οι στρα­τιώ­τες πυ­ρο­βο­λούν με α­πο­τέ­λε­σμα 3 νε­κρούς α­περ­γούς. Η αυ­θόρ­μη­τη αυτή δια­δή­λω­ση δημιουργεί φόβο στο κρά­τος λό­γω της βιαιό­τη­τας που πε­ριέχει, του αυ­θόρ­μη­του, του πα­ρα­γκω­νι­σμού των συν­δι­κα­λι­στών και την μη πί­στη στα λό­για τους.

ΧΡΟΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ 1876-1936 (Μέρος Β΄)

1910, 6 Μαρτίου. Ν. Λα­ρί­σης. Αυ­τή τη μέ­ρα έχει α­πο­φα­σι­στεί α­πό τους κο­λί­γους, να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί πα­να­γρο­τι­κή συ­γκέ­ντρω­ση της πε­ριο­χής του Λα­ρι­σαϊ­κού κά­μπου στη Λά­ρι­σα. Στην αρ­χή μά­λι­στα ρί­χνεται α­πό πολ­λούς η ι­δέ­α να κα­τε­βούν ό­λοι οι α­γρό­τες ο­πλι­σμέ­νοι και έ­τοι­μοι για κά­θε εν­δε­χό­με­νο. Μα τό­τε μπαίνουν στη μέ­ση οι δή­μαρ­χοι (πλού­σιοι ό­λοι τους), οι πο­λι­τι­κά­ντη­δες και οι άλ­λοι «α­γρο­τι­στές» και κινδυ­νο­λογούν. Υποστηρίζουν πως αν κα­τε­βούν έ­νο­πλοι, θα τους σφά­ξει ο στρα­τός και ισχυρίζονται ό­τι «τώ­ρα δεν εί­ναι κα­τάλ­λη­λες οι συν­θή­κες, ας το α­φή­σου­με για το ε­πό­με­νο Σάβ­βα­το». Μ’ αυτά πετυχαίνουν να πιά­σει το «ει­ρη­νι­στι­κό» τους κή­ρυγ­μα.

Οι α­γρό­τες α­πό το πρωί της 6ης Μάρτη αρχίζουν να συρ­ρέ­ουν κα­τά ε­κα­το­ντά­δες στη Λά­ρι­σα. Πρώ­τοι μπαίνουν οι κο­λι­γά­δες του δή­μου Κρά­νω­να, με μαύ­ρες και κόκ­κι­νες ση­μαί­ες κι έ­πει­τα κι άλ­λοι κι άλ­λοι… Εν τω με­τα­ξύ η πό­λη στρα­το­κρα­τεί­ται, α­πό την προ­η­γού­με­νη μέ­ρα ή­δη, με­τά α­πό δια­τα­γή του νο­μάρ­χη. Πρόκειται γι’ αυτόν που εί­πε: «Μα τι θέ­γουν πα­ντε­σπά­νι να φά­νε; Αυ­τοί δεν εί­ναι α­φε­ντι­κά μα σκλά­βοι… Αι κοι­νω­νί­γαι γεν μπο­ρούν να πγο­ο­δέ­ψουν ό­ταν ο ό­κλος α­ποτ­γα­χεί­νε­ται. Πγέ­πει να πγο­λά­βο­μεν τας α­ναρ­χι­κάς εκ­δη­λώ­σεις…»