Χιλιάδες δεκάχρονοι για δεκάδες χρόνια στέκονται απέναντι στα ισραηλινά άρματα μάχη με πάθος για τη λευτεριά και μίσος για τους κατακτητές. Εκατομμύρια χαμίνια σ’ όλο τον πλανήτη υψώνουν το ανάστημά τους απέναντι στην τυραννία. Αιώνες τώρα οι μικροί Γαβριάδες, δίνουν το παρόν σε κάθε οδόφραγμα σε κάθε σύγκρουση, σε κάθε διαδήλωση.
Όταν βολεύει τους εξουσιαστές, τότε τρέχουν να οικειοποιηθούν τα παιδιά του δρόμου. Αυτά τα παιδιά που εκφράζουν την οργή απέναντι στην αδικία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Τα αλάνια, που εκφράζουν την ανυπότακτη ανθρώπινη φύση. Αυτά, που οι πολιτισμένοι σπεύδουν να χαρακτηρίσουν σαν παραστρατημένα, που οι υπουργοί και τα τσιράκια τους σπεύδουν να τους κλείσουν το στόμα άλλοτε με χρήμα, καραμέλες και φανταχτερά σκουπίδια κι άλλοτε με σφαίρες όπως στην περίπτωση του gamin στο βιβλίο «Οι Άθλιοι» (= Οι εξαθλιωμένοι) του Β. Ουγκώ. Αυτό το πανταχού παρόν σπουργίτι που δεν έλεγε αστυνομικοί αλλά σταυρωτήδες και αντί για φωτιά έβαζε φουρνέλο.
Συνέχεια →
Υπάρχουν πράγματα χειρότερα
Απ’ το θάνατο,
Να κάνεις γι’ άλλους εργασίες
Να φλερτάρεις στην οθόνη με τον αστιγματισμό
Συνέχεια →
«Το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο. Αυτό που θα δούμε τις επόμενες μέρες είναι ότι τα μέρη θα έρθουν μαζί για να χτίσουν αρκετή εμπιστοσύνη. Η Ελλάδα θα λάβει τα μέτρα που χρειάζεται να ληφθούν, έτσι ώστε η Ευρώπη θα αναδιαρθρώσει το χρέος κατά τρόπο που να είναι πιο βιώσιμο», δήλωσε ο υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ Τζακ Λιού στο Βlooberg.
Συνέχεια →
Οι πίνακες τού Alex Schaefer που απεικονίζουν φλεγόμενες τράπεζες αξίζουν πολλά χρήματα. Προφανώς και δεν μας αφορά, ούτε μας απασχολεί το χρηματιστήριο της τέχνης. Αυτό, όμως, που έχει ενδιαφέρον σε σχέση με τον Alex Schaefer είναι πως οι πίνακες των τραπεζών, που καίγονται, κίνησαν το «ενδιαφέρον» της αστυνομίας του Λος Άντζελες.
Μια ελαιογραφία του, που απεικονίζει μια φλεγόμενη τράπεζα, πυροδότησε δύο έρευνες από τις αρχές και παράλληλα ένα διεθνή παροξυσμό στη δημοπράτησή της, καθώς ο καλλιτέχνης πούλησε, σε γερμανό συλλέκτη, τον καμβά του (22Χ28 ιντσών) που απεικονίζει ένα υποκατάστημα της Chase Bank στη Van Nuys, να φλέγεται, προς 25.200 δολάρια. Συνέχεια →
Στο μικρό ντοκυμαντέρ που ακολουθεί ο σκηνοθέτης Spencer Cathcart, που το δημιούργησε, επισημαίνει, με κριτικό μάτι, τα συμβάντα του κόσμου στον οποίο βρισκόμαστε και εκφράζει τις σκέψεις του για τα όσα συμβαίνουν στις κοινωνίες όπου ζούμε. Συνέχεια →
Θυμάστε τι συνέβη όταν πραγματοποιήθηκε η επίθεση στο Πεντάγωνο, στους δίδυμους Πύργους και στο Καπιτώλιο στις 11 Σεπτέμβρη του 2001;
Τα «πολύτιμα» τομάρια των κυβερνώντων τις ΗΠΑ μπήκαν κάτω από υψηλή προστασία κι ελάχιστοι ήταν αυτοί που γνώριζαν την τρύπα όπου είχε κρυφτεί η πανικόβλητη μαϊμού, που ακούει στο όνομα Μπους τζούνιορ.
Θυμάται κανείς εκείνα τα κτηνώδη παρουσιαστικά που εμφανίστηκαν «από το πουθενά» και άρχισαν να «λύνουν και να δένουν»;
Έχουμε ήδη δημοσιεύσει κείμενο σχετικά με τη FEMA (Federal Emergency Management Agency=Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαχείρισης Κρίσεων), αλλά κάθε φορά υπάρχει κάτι που δεν έχει γραφτεί.
Το κείμενο αυτό του Carl Jensen και της Patricia Neill γράφτηκε μερικά χρόνια πριν από το 2001. Εκείνο που αξίζει να ληφθεί υπ’ όψιν είναι πως όποιος δεν προετοιμάζει καταστροφές στον πλανήτη και στους ανθρώπους δεν έχει κανένα λόγο να κατασκευάζει αυτά τα τεράστια συγκροτήματα και καταφύγια για να προστατεύσει τις εξουσιαστικές κλίκες και τους πραιτωριανούς…
Αξίζει όμως αυτό το κείμενο για ένα επιπρόσθετο λόγο. Κι αυτός είναι οι καταστροφές που «προέκυψαν» από τον τυφώνα ΚΑΤΡΙΝΑ. Είναι άδικο να επιρρίπτονται ευθύνες και κατηγορίες στη FEMA για ολιγωρία ή αδράνεια. Οι επείγουσες καταστάσεις, για τις οποίες έχει ιδρυθεί, δεν αφορούν τη ζωή των ανθρώπων. Αυτή είναι η βιτρίνα πίσω από την οποία καλύπτονται οι πραγματικοί σκοποί της. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από την προστασία των εξουσιαστών και μόνο…
Συνέχεια →
Το κράτος για να μπορεί να επιβάλλεται στην κοινωνία, έχει ένα πολύ καλά δομημένο σύστημα μηχανισμών και υπηρεσιών, που ασχολούνται αποκλειστικά με την συγκέντρωση πληροφοριών, η σπουδαιότητα των οποίων εξασφαλίζει την απαραίτητη δράση του στρατού πόλεων, την ΕΛ.ΑΣ., που έχει μοναδικό στόχο τον έλεγχο, την δίωξη, την καταδίκη και τον εγκλεισμό χιλιάδων ανθρώπων στα κρατικά μπουντρούμια. Το στάδιο συλλογής πληροφοριών πραγματοποιείται από τα εντεταλμένα όργανα συλλογής (κοινώς μπάτσους), οι οποίοι ελέγχονται και καθοδηγούνται από την Υπηρεσία και εκμεταλλεύονται οποιαδήποτε πηγή πληροφόρησης.
Συνέχεια →
Υπάρχουν πολλές πτυχές της εξουσιαστικής μανίας όπου τα κράτη χρησιμοποιούν τις επιστημονικές γνώσεις πάνω στο ανθρώπινο σώμα στοχεύοντας πάντα στο μυαλό. Το άρθρο που ακολουθεί δίνει μια εικόνα των όσων έχουν γίνει γνωστά από προηγούμενες δεκαετίες και τα οποία μπορούν να αναστατώσουν, αν δεν πανικοβάλλουν και τον πλέον ψύχραιμο.
«Χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα ψυχοχειρουργικής για να επιτύχουμε τον πολιτικό έλεγχο της κοινωνίας. Σκοπός είναι ο έλεγχος του εγκεφάλου. Όποιος παρεκκλίνει του δεδομένου κανόνα θα ακρωτηριάζεται μέσω χειρουργικής επέμβασης».
«Το άτομο μπορεί να νομίζει πως η πιο σημαντική πραγματικότητα είναι η ίδια του η ύπαρξη, αλλά αυτό δεν είναι παρά η προσωπική του άποψη. Αυτό δεν έχει ιστορική διάσταση».
«Ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να αναπτύσσει κρίση. Αυτού του είδους ο φιλελεύθερος προσανατολισμός έχει απήχηση. Πρέπει να ελέγχουμε με ηλεκτρικά μέσα τον εγκέφαλο. Μια μέρα οι στρατοί και οι αξιωματικοί θα ελέγχονται με ηλεκτρική διέγερση του εγκεφάλου». (Dr. Jose Delgado, Congressional Record, No 26, Vol. 118 (Αρχείο του Κογκρέσου), 24 Φεβρουαρίου 1974).
Συνέχεια →
Οι δρόμοι ξεβράζουν τα πτώματα
Που άφησε το γλέντι του Σαββατοκύριακου.
Γέμισε η λεωφόρος κλαδιά
Σαν γονυπετές δάσος.
Και το τραπέζι του χασάπη
Άλικη κλίνη βρεφική.
Κάποτε στον δρόμο,
Ξέραμε αυτούς που
Μας γνώρισαν μόνο για να μας θυμούνται.
Τώρα γίναμε εκείνο το ίδιο μας το βλέμμα
Χαρισμένο στην άγνοια,
Να μοιάζει συνώνυμο της αθωότητας. Συνέχεια →
«Για τον αμερικανό ήρωα-τέρας υπάρχει ανακούφιση: Κάθε εξήντα σελίδες ο παράδεισος επί γης επανέρχεται και ο μασκοφόρος σωτήρας μετατρέπεται σε έναν ωχρό πολίτη. Ενώ ο Ηρακλής, κατά τα φαινόμενα, θα καίγεται στους αιώνες των αιώνων». [J. M. Coetzee «Σκοτεινές χώρες»]
Αυτή η πόλη, η κάθε πόλη, μια πόλη και όλες μαζί, όσες φορές και να καούν, πάλι θα στέκουν ολοζώντανες μπροστά μας. Η ιδιοφυία της εξουσίας βρίσκεται ακριβώς στην ικανότητα της να νεκρανασταίνει όσα οι αγωνιζόμενοι γκρεμίζουν. Η πόλη ωστόσο δεν είναι τα ντουβάρια της, αλλά το εξουσιαστικό πλέγμα που διατρέχει τα σπλάχνα της. Είμαστε σαν τον Ηρακλή, σε έναν κόσμο που έχει μάθει να πολεμά αλλιώς. Ο Ηρακλής έχει ακόμη το όπλο του, ανυποψίαστος για όσα το τέρας μπορεί να καταφέρει ερήμην του. Αυτό μόνο ξέρει να χρησιμοποιεί. Έχει τον πέτρινό του πέλεκυ –που γίνεται απ’ τον πολιτισμό σιδερένιος- για ν’ αποκεφαλίζει την Λερναία Ύδρα και μετά να καίει τις ρίζες, όλες μαζί, γρήγορα. Πριν ξαναγεννηθούν. Και σε αυτό δεν είναι μόνος, τον βοηθάει η φιλία να τα καταφέρει. Μας κάνει εντύπωση, που ο Ηρακλής, ένας άγριος, δεν επιστρέφει τελικά στη φύση, παρά μόνο για να πεθάνει. Και το τέλος του έρχεται με τις γητειές του πολιτισμού, που του φυλάει μια θέση στον παράδεισο των θεών. Και τι να τον κάνει ο Ηρακλής αυτόν τον παράδεισο; Πολύ βολικό τέλος δεν είναι αυτό; Αν το σκεφτούμε όλοι τον ξεγελάνε, τον βάζουν να βγάλει το φίδι από την τρύπα και τελικά εξορίζεται από τον όφι του πολιτισμού. Όχι, ο Ηρακλής στα αλήθεια δεν δέχτηκε αυτόν τον πολιτισμένο θεϊκό παράδεισο, τι δουλειά είχε εκεί; Αποφάσισε να επιστρέφει διαρκώς και να επανέρχεται. Πετάει από πάνω του τον χιτώνα του Νέσσου και αφήνει και το ίδιο του το δέρμα. Είναι όλος σάρκα και οστά. Είναι μόνο σάρκα και οστά, ξέρει ότι έτσι μόνο αόρατος μπορείς να προχωράς, να βλέπεις φαντάσματα στο μυαλό των ανθρώπων, να ακούς βοή στη φωνή τους, μέχρι να ακούσεις και να πλησιάσεις τον ψίθυρο. Εκεί βρίσκονται όλα. Εκεί όλα λέγονται πάλι και πάλι και συνεχίζουν να λέγονται από αυτί σε καρδιά.
Συνέχεια →
Μη φοβού τους Φιλισταίους ξενομερίτη,
Της Δαλιδά την κόψη μη μνησικακείς,
Στα σκαλοπάτια του θανάτου σιωπηλός να φλυαρείς,
Στους άδειους των όλμων κάλυκες
Μάθε να φτιάχνεις ανθοστήλες.
Κι όταν στης εσχατιάς το τρίστρατο
Για τ’ ανερμήνευτα μυστήρια ερωτηθείς,
Αποκρίσου δίχως υπεκφυγές πως
Οι άγγελοι έχουν φτερά
Κι οι άνθρωποι προβλήματα.
Δίχως αυτά θα ένιωθαν τόσο ανασφαλείς,
Που ενδεχομένως να φύτρωναν φτερούγες και στην δική τους ράχη.
Μα προτίμησαν του λόγου τις κλαγγές Συνέχεια →
Δεν μπορεί να ξεγελαστεί
αρνείται να το κοιτούν
Γρυλίζει μπροστά στην ευτυχία,
Με τη βεβαιότητα ότι θα την κατασπαράξει
Στέκει βουβό μπροστά στα τσιμέντα
Που πετρογελούν.
Μένει ξέσκεπο τα βράδια,
Με τα μάτια εκείνα τα πορτοκαλί
Που αγαπούν το σκοτάδι
Και το κάνουν να έχει το πρόσωπο τού γαλαξία.
Συνέχεια →
Ίσως πρέπει να αποσυρθούμε ευπρεπώς σε μια νηφάλια μέθη,
να ορίσουμε με τρυφερότητα ειρμούς και λύπες,
τα κεκτημένα στα ψίχουλα κάτω απ’ το γιορτινό τραπέζι,
του φωτός τα στίγματα, όταν οι νυσταγμένοι λεπτοδείκτες
τραμπαλίζουν ανερυθρίαστα στου χρόνου την καμπούρα.
Συνέχεια →
Διαδηλωτές συγκρούστηκαν με τους μπάτσους στην πρωτεύουα Πορτ-ο-Πρενς το Σάββατο. Στήθηκαν οδοφράγματα με φλεγόμενα λάστιχα και έγιναν επιθέσεις με πέτρες στις δυνάμεις καταστολής.
Οι μπάτσοι ξυλοκόπησαν πολλούς διαδηλωτές και πέταξαν δακρυγόνα για να τους διαλύσουν. Συνέχεια →
Τα ξημερώματα, της Δευτέρας 29 Δεκεμβρίου, έφυγε από αυτήν την ζωή ο σύντροφος Βασίλης Καραπλής, από την «παλιά γενιά» των αναρχικών.
Αγωνιστής με πολύπλευρη και πολυσήμαντη δράση από την εποχή της δικτατορίας μέχρι και τις ημέρες μας. Συνελήφθη κατά την διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών μαζί με την σύντροφό του Κάτια Καμπιώτου για ένοπλη αντίσταση. Βασανίστηκε και φυλακίστηκε από το δικτατορικό καθεστώς. Συνέχεια →
Μια φορά, εγώ, ο Τσουάνγκ Τσου ονειρεύτηκα πως ήμουν μια πεταλούδα και πετούσα δώθε κείθε· από κάθε άποψη ένιωθα ότι ήμουν πεταλούδα. Ένιωθα κι ακολουθούσα μονάχα τις πεταλουδίσιες μου επιθυμίες και δεν είχα συνείδηση της ανθρώπινής μου ταυτότητας. Ξαφνικά, ξύπνησα και ανακάλυψα ότι ήμουν πλαγιασμένος— ξανά ο ίδιος μου ο εαυτός!
Τώρα, δεν ξέρω αν ήμουν τότε ένας άνθρωπος που ονειρευόμουν ότι ήμουν πεταλούδα ή είμαι τώρα μια πεταλούδα που ονειρεύεται ότι είμαι άνθρωπος. Ανάμεσα σ’ έναν άνθρωπο και μια πεταλούδα υπάρχει ένα χώρισμα. Η μετάβαση μέσα από το χώρισμα αυτό, ονομάζεται «μετεμψύχωση».
Chuang Tzu, Ταοϊσμός
Η πιο όμορφη πεταλούδα που έχεις δει. Τα φτερά της σου φέρνουν δάκρυα. Δεν είναι τόσο το χρώμα είναι πιο πολύ αυτή η ανέγγιχτη, βελούδινη σκόνη τους, που επιβεβαιώνει ότι αυτή η πεταλούδα δεν γνώρισε σκλαβιά. Τα μάτια σου την παρατηρούν που πλησιάζει το τζάμι. Δεν της είπε κανείς ότι αυτό το γυαλί αφήνει μόνο το φως να περάσει και κάνει διάφανη τη φυλακή της. Κι όμως, αυτή εκεί∙ προσπαθεί. Θέλεις να τη βοηθήσεις, μα το τζάμι δεν ανοίγει. Έχει διπλή μόνωση, να μην αφήνει το κρύο και τη ζέστη, τους ήχους απ’ έξω, τη μέρα που κινείται κι απλώνεται. Όχι πια∙ δεν μπορείς ούτε κι εσύ να τη βοηθήσεις.
Συνέχεια →
Πως μια διαλογιστική άσκηση μπορεί να γίνει κόκκινο πανί για ένα κράτος; Η ερώτηση μπορεί εύκολα να απαντηθεί εάν φέρουμε στο νου μας το γνωστό βιβλίο «1984» του Όργουελ, όπου μονάχα η σκέψη φτάνει για να θεωρηθεί κάποιος εγκληματίας και εχθρός του κράτους. Έτσι λοιπόν η επιβολή της κυριαρχίας οφείλει να είναι όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωτική και πολυεπίπεδη, στραγγαλίζοντας την όποια αμφισβήτηση από την γέννηση της.
Από την αρχαιότητα οι άνθρωποι ασχολούνταν με σωματικές, νοητικές και πνευματικές πρακτικές που σαν σκοπό είχαν την βελτίωση και την εξισορρόπηση του σώματος, του νου και του πνεύματος. Αρκετές χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου και άλλες μπορεί να συγχωνεύτηκαν και να παραλλάχτηκαν σε θρησκείες και δόγματα, χάνοντας έτσι την αρχική τους λειτουργία και σημασία. Οι πιο δημοφιλείς διαλογιστικές πρακτικές σήμερα, όπως η Γιόγκα και το Τάι Τσι, προέρχονται από την παράδοση του ινδικού και του σημερινού κινέζικου χώρου.
Συνέχεια →
Αυτό που με πνίγει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο είναι ο φόβος της εσωτερικής αποκτήνωσης. … δεν έχω τον παραμικρό φόβο για τις σφαίρες και τις οβίδες … φοβάμαι μήπως χάσω την πίστη μου στην ανθρωπότητα, στον ίδιο μου τον εαυτό, στο καλό που υπάρχει στον κόσμο. [Φραντς Μπλούμφελντ, οπλίτης του Γερμανικού αυτοκρατορικού στρατού, 14 Οκτώβρη 1914 (δυτικό μέτωπο)]
Πώς να το περιγράψει κανείς; Ποιες λέξεις να διαλέξει; … Ξαφνικά, σαν μια θεατρική αυλαία να είχε σηκωθεί μπροστά μας, το πεδίο της μάχης εμφανίστηκε σε όλη του τη φρίκη. Γερμανικά πτώματα, εδώ, στην άκρη του δρόμου, εκεί, μέσα στις χαράδρες και στα χωράφια, πτώματα μαυριδερά, πρασινωπά, αποσυντεθειμένα, γύρω από τα οποία κάτω από τον ήλιο του Σεπτεμβρίου βουίζουν σμήνη μύγες, πτώματα ανδρών που είχαν πάρει περίεργες στάσεις, με τα γόνατα λυγισμένα στον αέρα ή το χέρι στηριγμένο στα πλάγια του χαρακώματος, πτώματα αλόγων, πιο λυπηρά ακόμη από τα πτώματα των ανδρών, με τα σπλάχνα σκορπισμένα στο έδαφος… [Ρενέ Γιακόμπ, οπλίτης του Γαλλικού στρατού, 1915 (δυτικό μέτωπο)]
Συνέχεια →
Οι μπάτσοι στην επαρχία Guangdong προσπάθησαν να ακυρώσουν μεγάλη διαδήλωση ενάντια σε εργοστάσιο διαχείρισης απορριμμάτων. Τελικά συνέλαβαν 24 άτομα για διατάραξη «κοινωνικής ειρήνης» μετά την πορεία του Σαββάτου 13/9. Στην πορεία συμμετείχαν περίπου 1000 άτομα. Συνέχεια →
Ένας νέος τύπος πολέμου, που ανταγωνίζεται σε τεχνολογικά μέσα και επιστημονική ακρίβεια τους προγενέστερους είναι γεγονός. Τα συμβατικά όπλα δεν είναι επαρκή, διότι για την παγκόσμια κυριαρχία ενέχουν την πιθανότητα του απρόβλεπτου. Ο πανοπτικός έλεγχος είναι αυτός που μπορεί να φέρει νέα δεδομένα και να κάνει τη διαφορά, όταν η έκβαση μιας μάχης κρίνεται στις λεπτομέρειες. Ο πόλεμος εδώ και καιρό είναι πόλεμος της πληροφορίας.
Συνέχεια →
Από τα θεωρητικά του έργα, που περιγράφουν τις εφευρέσεις του, ελάχιστα σώζονται. Τις περισσότερες κατασκευές του τις γνωρίζουμε από ανακατασκευές μεταγενέστερων εφευρετών. Ξέρουμε ότι και ο DaVinciείχε στα χέρια του κάποιο απ’ τα πρωτότυπα έργα του Αρχιμήδη ή τουλάχιστον μια απ’ τις αρχικές εκδόσεις, κάνοντας ανακατασκευές μηχανών του: το ατμοπολυβόλο και το οδόμετρο. Εκτός απ’ τον DaVinci, ήταν πολλοί εκείνοι που προσπάθησαν να ανακατασκευάσουν τις μηχανές του και συνεχίζουν ακόμη και σήμερα. Οι σημαντικότερες γνωστές εφευρέσεις του Αρχιμήδη ήταν τα εμπρηστικά κάτοπτρα, οι υδραυλικοί του μηχανισμοί (ατέρμων κοχλίας, υδραυλικό ρολόι), οι μηχανισμοί με γρανάζια (οδόμετρο, πλανητάριο ή ουράνια σφαίρα) και οι μηχανισμοί έλξης και ανύψωσης βαρών (γερανοί, πολεμικές μηχανές).
Συνέχεια →
Μια ιστορία επιστημονικής πραγματικότητας του κοντινού μέλλοντος
Στο πρώτο μέρος του κειμένου, επιχειρήθηκε να ιστοριογραφηθούν ορισμένες από τις πιθανές, αλλά και ρεαλιστικές όψεις του κόσμου που έρχεται.
Δεν χρειάζεται πλέον να είσαι «προφήτης» τύπου Χάξλεϋ ή να έχεις «εσωτερικού» τύπου πληροφόρηση για να προσεγγίσεις το μέλλον, εκτός κι αν διαψευστείς από κάποιου είδους «ατύχημα». Οι σημερινές τεχνολογικές εξελίξεις, καθώς και αυτές που προγραμματίζονται σε ορίζοντα μικρότερο της δεκαετίας δεν αφήνουν αμφιβολία πως το τραίνο της ανθρωπότητας έχει πάρει μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση και αποτελεί στοίχημα εάν θα ελεγχθεί ακόμη κι από τους στρατηγικούς εμπνευστές της.
Συνέχεια →
Μια ιστορία επιστημονικής πραγματικότητας του κοντινού μέλλοντος
Ξύπνησε μετά από μια νύχτα δίχως όνειρα, καθώς τα τζάμια του διαμερίσματός του γίνονταν διάφανα σιγά σιγά αφήνοντας να περάσουν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου την προκαθορισμένη ώρα: 7:00 το πρωί. «Just a perfect day»… Η μουσική του Lou Reed απλώθηκε στο δωμάτιο από τον έξυπνο player που αποφάσισε για την κατάλληλη μουσική καλωσορίσματος μιας ακόμη ημέρας, με ευριστικούς αλγορίθμους βάσει της μουσικής που άκουγε μόλις το προηγούμενο βράδυ. Τεντώθηκε προς στιγμήν μέχρι ν’ αποφασίσει να σηκωθεί ακούγοντας τον μελωδικό ήχο της καφετιέρας που τον ειδοποιούσε για τον καφέ του, που τον περίμενε ζεστός. Δεν είχε καιρό για χάσιμο.
Συνέχεια →
Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές 282 ανθρακωρύχοι έχουν ανασυρθεί νεκροί από τα ορυχεία της πόλης Σόμα, στην Τουρκία. Ο αριθμός των νεκρών αναμένεται να είναι αρκετά μεγαλύτερος. Οι χασάπηδες της τουρκικής οικονομικής ελίτ μιλάνε, ως συνήθως, για «εργατικό ατύχημα». Η λογοτεχνική αλληγορία που ακολουθεί βασίζεται ασφαλώς σε πραγματικά γεγονότα.
Ουαλία, Οκτώβρης του 1796. Ο ήλιος ρίχνει τις πρώτες του ακτίνες στο πρόσωπο της μέρας, γνέφοντας έτσι στο χρόνο να κυλήσει τους αγέραστους δείκτες του μια στάλα ακόμη. Το φως της μέρας δεν είναι ωστόσο για όλους∙ ο Τζαίημς και τ’ αδέρφια του θα κατέβουν και σήμερα στις στοές∙ δεκαοχτώ με είκοσι ώρες την ημέρα. Είναι μόλις δέκα χρόνων, μα δεν παραπονιέται∙ εξ άλλου είναι ο μεγαλύτερος από τους αδερφούς του. Το χωράφι που καλλιεργούσαν, πάππου προς πάππον, πατάτες και λίγα λαχανικά για να ζουν, το κατέσχεσε ο ιδιοκτήτης των ανθρακωρυχείων για ψίχουλα χρέη. Η «ατυχία» δεν χτύπησε όμως μόνο τη δική τους πόρτα∙ όλοι οι άντρες[1] και τα αγόρια του χωριού άνω των πέντε ετών δουλεύουν στο ανθρακωρυχείο. Συνέχεια →
Υπήρξε ο Ιησούς ιστορικό πρόσωπο; Είναι τα τέσσερα γνωστά Ευαγγέλια των σχολαστικών χριστιανών κίβδηλα ή τα υπόλοιπα που αφόρισε ως αιρετικά η σύνοδος της Νίκαιας το 325 Ν.χ; Μήπως η «νέα» θρησκεία που κατέστρεψε deprofundis τον αρχαίο κόσμο, θα έπρεπε να ονομάζεται, κατά το ορθότερον, παυλικιανισμός[1]; Όχι, δεν δύναται ν’ αναλυθούν τόσο σημαντικά ζητήματα σε λίγες μόνον σελίδες∙ αλοίμονο αν πιστεύαμε κάτι τέτοιο. Ωστόσο, θεωρούμε σημαίνουσα κάθε μικρή ή μεγάλη προσπάθεια να ειδωθεί το σύνολο των αμφιλεγόμενων ζητημάτων απροκατάληπτα και με γνώμονα, βεβαίως, την αναζήτηση της αλήθειας∙ διότι, σε πείσμα της πολιτικής και των εργολάβων της, η αλήθεια πάντοτε θα λειτουργεί απελευθερωτικά.
Συνέχεια →
«Ο κόσμος να γίνει εικόνα. Αυτή θα είναι η τελευταία ζωή των ανθρώπων να τους σκεπάσει μια εικόνα […] Αλλού οι τοίχοι εξογκώνονταν και εξείχαν σα να γεννούσαν αγάλματα κι άμορφα ακόμα που μόλις σχηματίζονταν, εκρέμονταν από τους τοίχους […]».
Γιώργος Χειμωνάς, «Οι χτίστες»
Τι είναι τελικά ένα μουσείο; Είναι τα αγάλματα και οι πίνακες, τα μικρά και μεγάλα εκθέματα που γεμίζουν τις γυάλινες προθήκες; Μήπως είναι οι κρύες αίθουσες με τα ψηλά ταβάνια και τις περίτεχνες ροζέτες; Μάλλον όχι. Κάθε μουσείο, είναι ένα μνημείο της μούσας∙ της αθάνατης κόρης που ο πολιτισμός τής φόρτωσε το έλλειμμα χάριτος που έφερε απ’ τα γεννοφάσκια του. Η κόρη όμως γέρασε. Αβάσταχτο το φορτίο του πολιτισμού, βλέπεις. Πολύς ο πόνος, μεγάλη η απάτη. Συνέχεια →
Δανείζομαι τον παραπάνω τίτλο από το βιβλίο «Τα Παρασκήνια του ΚΚΕ» του Ελευθέριου Σταυρίδη, ο οποίος αποτέλεσε στέλεχος, Γενικός Γραμματέας και βουλευτής του ΚΚΕ από της ιδρύσεώς του έως το 1928. Υπό τον τίτλο αυτόν εξιστορεί την τύχη ενός άλλου ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ, του Γεώργιου Κολοζώφ, μετά την απόδραση του τελευταίου από τις φυλακές Συγγρού κατά το 1931 και την διαφυγή του στη Ρωσία με τη βοήθεια της Σοβιετικής πρεσβείας. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από γράμμα που έστειλε στη σύζυγό του Δόμνα, κατά το 1934 ή 1935 (σε μονοτονική γραφή): Συνέχεια →
Οι αναρχικοί φυσικά δεν είναι ξένοι με την ιδέα ότι το κράτος στέλνει τους πράκτορές του να διεισδύσουν στις οργανώσεις τους τουλάχιστον εδώ και έναν αιώνα, όντας βασική απειλή για τη δομή του εξουσιαστικού συστήματος, εκφράζοντας τη φύση του ανθρώπου για ελευθερία και απαλλαγή από τα δεσμά του κράτους, κάτι που καμία ιδεολογία, όποιο προσωπείο επαναστατικό κι αν φοράει, δεν μπορεί να εκφράσει. Συνέχεια →
Οι τελευταίες αποκαλύψεις από την υπόθεση των email της εταιρίας Stratfor, τα οποία υποκλάπηκαν από τον χάκερ Jeremy Hammond, αναφέρουν τα εξής: Συνέχεια →
Από anarchypress
|
Tagged "επαναστάσεις", email, χάκερ, Βελιγράδι, Μιλόσεβιτς, Σερβία, ακτιβισμός, διαρροές, μυστικές υπηρεσίες, Popovic, Stratfor
|
Αυτό που ο κοινός άνθρωπος βλέπει σαν πέτρα, για τον άνθρωπο που ξέρει είναι μαργαριτάρι. (Τζελαλαντίν Αλ Ρουμί)
«Δε νομίζω να μιλάς σοβαρά, μάλλον σε πείραξε ο Βαρδάρης που έπιασε απότομα. Συγνώμη, βέβαια που σου μιλώ με τέτοιο τρόπο, αλλά και το φαιδρό έχει τα όρια του. Σουλούπωσε τουλάχιστον λίγο τα όσα λες, να δείχνουν κάπως πιο πιστευτά», είπε καθώς κοιτούσε μια παρέα κοριτσιών που χανόταν στο κόκκινο ηλιοβασίλεμα. Ο Σίσυφος παρέμεινε σιωπηλός. Δεν θα τον έλεγες με τίποτα ομιλητικό∙ το αντίθετο μάλλον. Κάρφωσε απλώς στα μάτια τον Κώστα και άφησε εκείνο το χαρακτηριστικό του μειδίαμα να γλιστρήσει στο κενό.
«Δεν μιλάς ε;», δήλωσε με ένα ξερό γέλιο ο Κώστας και συνέχισε, «το γεγονός ότι είμαι δώδεκα χρόνια μικρότερος σου δε σου δίνει, φυσικά, κανένα δικαίωμα να με δουλεύεις ψιλό γαζί. Και σου ξεκαθαρίζω πως θα θεωρήσω εντελώς ανέντιμη τη στάση σου, αν αυτή κιόλας τη στιγμή δεν επιχειρηματολογήσεις για αυτό που μου πες πριν λίγο». Ο Σίσυφος έσμιξε τα φρύδια, τίναξε τη σκόνη απ’ τα παπούτσια του και του είπε: «αυτό, λοιπόν, που σου φαίνεται εντελώς μα παντελώς αδύνατον είναι πως μια συντροφιά πιτσιρικάδων πριν πέντε ακριβώς χρόνια, σε αυτήν την ίδια βέβαια πλατεία που καθόμαστε τώρα, έριχναν μολότοφ στους μπάτσους. Τι σε κάνει να πιστεύεις πως αυτό είναι παράλογο; Ποιος ή τί σου καλλιέργησε τη βεβαιότητα πως όλα στη Θεσσαλονίκη ήταν ανέκαθεν ένας ανυπόφορος εσμός από θνησιμαία “αντιεξουσιαστική” αριστερίλα, κινηματικά μαγαζάκια και καλοθελητές που πιπιλάνε την καραμέλα “όχι συγκρούσεις παιδιά, θα χαλάσει η πορεία…;”». Συνέχεια →
Μετά την επίλυση του τεχνικού προβλήματος που υπήρχε στο data center το www.anarchy.gr επαναλειτουργεί και η επικοινωνία μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου έχει αποκατασταθεί:
Υπενθυμίζουμε τις καινούργιες ηλεκτρονικές μας διευθύνσεις:
Συσπείρωση Αναρχικών: anarchy@anarchy.gr
Συλλογικότητα anarchypress.gr: anarchypress@anarchy.gr
Εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ: diadromi@anarchy.gr
Αναρχική Αρχειοθήκη: anarxiki_arxeiothiki@anarchy.gr
http://www.anarchy.gr: revolution@anarchy.gr
Ευχαριστούμε για την υπομονή σας.
Λόγω τεχνικού προβλήματος στο data center το anarchy.gr δεν λειτουργεί προσωρινά.
Η επικοινωνία μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου γίνεται προσωρινά μόνο με τις παλιές ηλεκτρονικές διευθύνσεις, τις οποίες και υπενθυμίζουμε:
1) anarchy@vip.gr για το http://www.anarchy.gr και την Συσπείρωση Αναρχικών
2) anarchypress@revolution.gr για το anarchypress.gr
3) diadromi@revolution.gr για την αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Μόλις αποκατασταθεί η λειτουργία θα υπάρξει ενημέρωση.
