Παραγγέλνοντας πίτσα το 201…

Τηλεφωνικό Κέντρο: «Ευχαριστούμε που καλέσατε την Pizza Hut…
Πελάτης: «Γεια χαρά, θέλω μια παραγγελία».
Τηλ. Κέντρο: «Μπορώ να έχω τον αριθμό ταυτότητάς σας κύριε;»
Πελάτης: «Την ταυτότητά μου… ε…, ναι… μισό λεπτό, ω… ε…, είναι 6102049998-45-54610».
Τηλ. Κέντρο: «Ευχαριστώ πολύ κύριε Γεωργίου. Βλέπω μένετε Εγνατίας 32 και το νούμερό σας είναι 263482. Το τηλέφωνο του γραφείου σας στην Ερμού 67 είναι 289734 και το κινητό σας 6945-324128. Από ποιο νούμερο μας καλείτε κύριε Γεωργίου;»
Πελάτης: «Ε; Σπίτι είμαι! Που τα βρήκατε όλα αυτά;»
Τηλ. Κέντρο: «Είμαστε συνδεδεμένοι με το σύστημα κύριε».
Πελάτης (με αναστεναγμούς): «Α, καλά, θα ήθελα δύο πίτσες ΑΠ-ΟΛΑ-ΜΕ-ΚΡΕΑΣ».
Τηλ. Κέντρο: «Δε νομίζω ότι είναι καλή ιδέα κύριε».
Πελάτης: «Τι, τι εννοείτε;»

Η καρδιά του «Νέου Κόσμου»

Για ό,τι έφυγε και δεν θα ξανάρθει. Για όσα κρυφτήκαν στη σκιά του χρόνου, περήφανα, δίχως αναφιλητά, με μνήμη, συνείδηση και παρρησία. Για όλα εκείνα που δεν μπόρεσαν να αρπάξουν οι κονκισταδόρες της Ιστορίας στο διάβα τους.

Ο ήλιος, λένε, θέλει την καρδιά μου,
Μα κρύβομαι στα δάση·
Τα δέντρα φυλάνε την ανάσα μου στη σκιά τους.
Τα βήματά μου άηχα αναζητούν το θήραμα,
Μα το θήραμα είναι μέσα μου·
Ένα ελάφι που τρέχει
Σε τόπους που τελειώνουν.
Οι ξύλινοι δράκοι, λένε, σήκωσαν το πρώτο κύμα
Και πάγωσε η καρδιά του ελαφιού.

Σπουδή σ’ εργαλειοδέτη

Το τρυπάνι περνώ στον εργαλειοδέτη.

Οπή ο χρόνος μου,

Πέντε χιλιοστά ακριβώς.

Μια σπιθαμή επάνω,

Μια σπιθαμή κάτω,

Κι όλα πηγαίνουν στράφι.

Ο δράπανος δεν συγχωρεί.

Ένα σημείο,

Μια ευκαιρία,

Πέντε χιλιοστά άνοιγμα

Στου πολιτισμού την καμπούρα

Πέντε χιλιοστά να στριμώξεις

Ανθούς και συντριβές

ΕΜΠΟΔΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

[Το κείμενο που ακολουθεί έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό El Libertario, Βενεζουέλα, τ. 58/Μάρτης-Απρίλης 2010.

Παρ’ ότι δεν καλύπτει όλες τις πλευρές ενός τόσο μεγάλου ζητήματος (και πως θα μπορούσε άλλωστε;), θεωρούμε πως αποτελεί μια συγκεκριμένη εικόνα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι σ’ αυτή την περιοχή, όπως συμβαίνει και σε κάθε άλλο μέρος του κόσμου άλλωστε.

Οι ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής δεν θα πρέπει να μας ξενίζουν, ούτε οι «λύσεις» που προτείνονται είναι κάποια πανάκεια που αντιμετωπίζει τα προβλήματα. Τέλος δεν θα πρέπει όλες αυτές οι εμπειρίες και οι πρακτικές που κατατίθενται να αντιμετωπίζονται με λογικές υπεροψίας. Έχει συμβεί, σε πολλές περιπτώσεις, άσχημα συμβάντα για τους αγωνιζόμενους ανθρώπους να προκύπτουν μετά από κινήσεις του εξουσιαστών που δεν έχουν σχέση ούτε με προηγμένες τεχνολογίες ούτε με τεράστια κινητοποίηση δυνάμεων, αλλά με τη χρήση «πρωτόγονων» μέσων.

Τέλος δεν θα πρέπει να διαφεύγει της αντίληψής μας το γνωστό ρητό: «κανείς δεν είναι τόσο ασήμαντος ώστε να μην τύχει της προσοχής της εξουσίας».]

Εδώ και κάποιο καιρό η κυβέρνηση της Βενεζουέλας έχει κάνει συστηματική πρόοδο με σκοπό την αναδιοργάνωση του συστήματος πληροφοριών της εθνικής αστυνομίας, σκοπεύοντας να ανακαλύψει και να αδρανοποιήσει τα αυτόνομα κοινωνικά κινήματα που εμφανίζονται στη χώρα.

Ο Νόμος περί Κατασκοπείας και Αντι-κατασκοπείας (προσωρινά απενεργοποιημένος) και η νέα Υπηρεσία Πληροφοριών της Βενεζουέλας (SEBIN στα ισπανικά) είναι μόνο δύο παραδείγματα. Με σκοπό να προωθήσουμε τις απαραίτητες γνώσεις πάνω στο θέμα ανάμεσα στους αγωνιστές, δημοσιεύουμε μια ενημερωτική ανασκόπηση για τις διαφορετικές τακτικές που χρησιμοποιεί το Κράτος αποσκοπώντας στο να διαλύσει το ανταγωνιστικό κοινωνικό κίνημα και να εγκληματοποιήσει όσους το ακολουθούν.

Η Ευγενία μας, έφυγε!

Στις 10 Ιουνίου το πρωί έφυγε με βλέμμα καθαρό και οξύ νου, η φίλη και συντρόφισσα μας Ευγενία Βουγιούκογλου. Πάλεψε με τον καρκίνο, όμοια με την διαδρομή της σ’ αυτό τον κόσμο, με δύναμη, θάρρος και αξιοπρέπεια.

Η Ευγενία κατάγονταν από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας και μεγάλωσε στην Καισαριανή. Κουβαλούσε από τους πρόσφυγες προγόνους της, μια ιδιαίτερη μαγιά που την έκανε δυνατή και εξωστρεφή, απαλείφοντας έτσι με μιας τα όποια προβλήματα που κατά καιρούς είχε να αντιμετωπίσει. Πολλοί ίσως να την θυμούνται από τους δυο της χώρους που είχε στήσει στην Καισαριανή για την επιβίωσή της, παλαιότερα την Μουριά και μέχρι πριν λίγα χρόνια το Προλεταριακό. Κάποιοι μπορεί να είχαν παίξει μουσική, να είχαν χορέψει και τραγουδήσει στα κατά καιρούς καζανίσματα του Προλεταριακού, που η Ευγενία έδινε τον ρυθμό στον κόσμο με το τουμπελέκι της, παίρνοντας και το προσωνύμιο Ευγελέκι.

Τι εστίν αλήθεια;

Για ν’ ανεβείς στον ουρανό
Χρει-ά-ζο-νται
δυο φτερά,
ένα βιολί
και κάτι πράγματα
που δε μετριούνται, που δεν έχουν όνομα,
πιστοποιητικά ματιού που πάει μακριά και αργά,
επιγραφή στα νύχια της αμυγδαλιάς,
τίτλοι της πρωινής χλόης.
Πάμπλο Νερούδα από τη συλλογή Εστραβαγάριο

Το ερώτημα αυτό απασχόλησε τον Πιλάτο, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την τελική απόφαση για την καταδίκη ή απαλλαγή του Ιησού. Το βασικό ερώτημα που μπορεί να απασχολεί τον καθένα για διαφορετικούς λόγους, όταν βρίσκεται μπροστά σε μεγάλες αποφάσεις. Ο Πιλάτος έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Είναι ο επίτροπος που πήρε την τελική απόφαση για έναν θεάνθρωπο. Αυτός που έδωσε την τελευταία πινελιά στο δράμα και του έδωσε ιστορική διάσταση. Η παρουσία του Πιλάτου στην αφήγηση των Ευαγγελίων τοποθετεί τη σταύρωση στον ρου της ιστορίας. Όμως για ποιο λόγο προτιμάται ο Πιλάτος κι όχι ο Καίσαρας;

Ο Πιλάτος έχει τη δυνατότητα να μετατραπεί σε δραματικό πρόσωπο. Παρουσιάζεται με όλες τις ψυχολογικές του μεταπτώσεις. Γίνεται σχεδόν λογοτεχνικός ήρωας. Συνδέει την ιστορία με τη λογοτεχνία. Είναι κάποιος που γνωρίζουμε κυρίως χάρη στα Ευαγγέλια. Αντιθέτως, ο Καίσαρας Τιβέριος δεν μας είναι γνωστός από τις ευαγγελικές αφηγήσεις, πατάει με τα δυο πόδια γερά στην ιστορία και με αυτή τη λογική δεν μπορείς εύκολα να τον δραματοποιήσεις. Ανήκει στα ιστορικά πρόσωπα, που δε θα μπορούσαν να στιγματιστούν, εντασσόμενοι σε αυτούς που καταδίκασαν τον Ιησού. Άλλωστε, ο Πιλάτος αντιμετώπιζε προβλήματα με τους εβραίους, εξ αιτίας της περιφρονητικής και καταπιεστικής του στάσης προς τη θρησκεία τους.

Στο Φαλιμέντο του Κόσμου

Μια παράσταση για τον Νικόλα Άσιμο

«Δεν είμαι τυφλός, δεν έχω συναισθηματικό πρόβλημα, δεν αισθάνομαι μοναξιά, ούτε πάσχω από ασθένεια που χρήζει θεραπείαν εξωτερικού κι ούτε είμαι σε κατάσταση σαν εκείνα τα παιδάκια τα καμμένα; τα καημένα; Ούτε είμαι καημένος. Είμαι γεμάτος ζωή κα παρόλο που αδυνάτισα κάπου 350 (τριακόσια…) κιλά, νιώθω ακόμα τα κότσια μου. Μόνο που δεν είμαι ουρανοκατέβατος και δε μπορώ πάντα να βγάλω πέρα μόνος μου. Να συστηθώ. Νικόλας ο Άσιμος πεζός και διάσημος κατδικάσιμος φτωχός καλλιτέχνης. Εμφανιζόμουνα κάπου στην Πλάκα μέχρι προλίγο από τα φώτα μαζί με τα 411,5 ελληνικά κιλά μου.

Θέτε για έλλειψη ρεύματος, θέτε για πλάκα, θέτε για ό,τι μπορεί να βάλετε στο νου σας το στέκι τετέλεσται κι εγώ στράτα ψάχνω από κάπου να πιαστώ συμπαράσταση και ποιος δε ζητά, ζητώ επανάσταση σ’ ολονών τα μυαλά. Ζητώ κάποιο στήριγμα τέλος πάντων για να συνεχίζω κάτι που άρχισα…

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ «ΜΙΑΣ ΕΞΑΡΘΡΩΣΗΣ»

Καθώς συμπληρώθηκαν 7 χρόνια από την δολοφονία του Λάμπρου Φούντα, δημοσιεύουμε το χρονικό συμβάντων από τις 10 Μαρτίου 2010 έως τα τέλη Απριλίου του ιδίου έτους, όπως αυτό δημοσιεύθηκε στο 94^ο φύλλο της αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ του μηνός Μαΐου 2010.

10/03/2010

Πέφτει νεκρός στη Δάφνη, μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών με πλήρωμα «διερχόμενου» περιπολικού, ο Λάμπρος Φούντας, ενώ επιχειρούσε με ένα ακόμη άτομο να απαλλοτριώσει ένα αυτοκίνητο.

Τo περιστατικό τοποθετείται σύμφωνα με την αστυνομία στις 4:43 πμ. Η σφαίρα που τον τραυμάτισε θανάσιμα στην αριστερή ωμοπλάτη, εκτιμάται (από την αστυνομία) ότι τον έπληξε καθώς οπισθοχωρούσε πυροβολώντας, σχεδόν έχοντας γυρίσει πλάτη στους αστυνομικούς. Το δεύτερο άτομο, πάλι σύμφωνα με την αστυνομία, πρόλαβε να ρίξει έναν πυροβολισμό και στην συνέχεια κατόρθωσε να διαφύγει.

Από την αρχή, το κράτος επιχειρεί να αποπροσανατολίσει, διαρρέοντας στα ΜΜΕ «ασαφείς» ή σκόπιμα λανθασμένες πληροφορίες σε σχέση με την εθνικότητα και τα στοιχεία του νεκρού. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ανακοινώνονται τα στοιχεία και η φωτογραφία του δολοφονημένου με την προτροπή «οι πολίτες να επικοινωνήσουν με τα τηλέφωνα: 1014, 1964 και 170» και με την «διαβεβαίωση», ότι «εξασφαλίζονται η ανωνυμία και το απόρρητο της επικοινωνίας». Ακολουθούν έρευνες στην κατοικία του Λάμπρου Φούντα, στον χώρο εργασίας του, ενώ προσάγεται άγνωστος αριθμός ατόμων από το φιλικό, συγγενικό και επαγγελματικό του περιβάλλον. Διατυπώνονται διάφορα σενάρια για τον «συνεργό» του Λάμπρου Φούντα, που αρχικά «φέρεται» τραυματισμένος κατά την διάρκεια της συμπλοκής.

Λέξεις ανάμεσα σε φύλλα

Τελικά φτάνουμε ως εδώ σχεδόν χωρίς ανάσα.
Ένας πλούσιος μπορεί να παριστάνει τον φτωχό για πλάκα.
Έχει πλάκα να κάνεις τον φτωχό αν δεν είσαι.
Ένας άνθρωπος της μαλθακότητας μπορεί να παριστάνει
τον περιπετειώδη.

ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΔΣΕ, Η ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΛΩΡΑΚΗ ΚΑΙ ΤΑ «ΥΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»…

Αλιεύσαμε και σας προσφέρουμε, πρώτα απ’ όλα προς τέρψιν (αναρχική και όχι μόνο) από την ιστοσελίδα Σφυροδρέπανο (http://sfyrodrepano.blogspot.gr/) την κάτωθι ανάρτηση της 12^ης Φεβρουαρίου 2017. Είναι, άλλωστε, τόσο απολαυστική, που όσο και αν προσπαθήσαμε δυσκολευτήκαμε να την σχολιάσουμε.

Τρία κόκκινα γράμματα

«Μετά το εξωκοινοβούλιο και το κορτάρισμά του με τα ορφανά του Σύριζα στην ΑΣΟΕΕ, σειρά έχει η δεύτερη μέρα του διημέρου για το ΔΣΕ στου Γκίινη, και ο… αναρχικός αντι-ιμπεριαλισμός. Γιατί όχι; Εδώ υπάρχουν μπασκετικοί Παοκτζήδες, εκεί θα κολλήσουμε τώρα; Κι άντε βρες εδώ, με σχηματικά μπακάλικα κριτήρια, τι θέση παίρνει ο καθένας στο αριστερόμετρο του λαϊκού στρώματος και ποιος μπαίνει πιο αριστερά απ’ τον άλλο: ο αριστερός αντι-ιμπεριαλιστής ή μήπως ο Συριζαίος ντεμεκ αντι-καπιταλιστής που συμμετέχει σε αριστερές κυβερνήσεις;
Τι εστί αναρχικός αντι-ιμπεριαλισμός; και με ποια ανάγνωση του ιμπεριαλισμού του Λένιν τάσσεται; Αυτή για το μονοπωλιακό στάδιο, τα πέντε κριτήρια, με την εξαγωγή κεφαλαίου κοκ ή με τη χούφτα χωρών που υποτάσσουν κι εκμεταλλεύονται τα υπόλοιπα κράτη; Κι ο αγώνας τους τι είναι σε τελική ανάλυση: αντικρατικός ή αντικαπιταλιστικός;
Δεν μπορώ να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα, υπήρχε όμως -για κάθε ενδιαφερόμενο- μια μπροσούρα για την ιστορία του «αναρχικού αντι-ιμπεριαλισμού» που ίσως να έλυνε κάποιες βασικές απορίες. Αυτό που μπορώ να απαντήσω εμπειρικά είναι πως πρόκειται πιθανότατα για τον ίδιο χώρο που έβγαλε το κάλεσμα ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα και τις αφίσες με την υδρόγειο σε ένα πιάτο.
Κι ο ΔΣΕ πού κολλάει; Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς στην ακύρωση της Βάρκιζας, ή στην αναγνώριση του ένοπλου αγώνα και της σημασίας του. Στο λαϊκό, επαναστατικό αγώνα και την αυτενέργεια των λαϊκών μαζών, αντιπαραθετικά προς την ηγεσία που τον πρόδωσαν. Αλλά όχι, δεν ήταν κάτι από όλα αυτά -τουλάχιστον όχι στο κομμάτι που παρακολούθησα. Αντιθέτως υπήρχαν διάφορα άλλα πράγματα που ξεπερνούσαν κάθε προσδοκία, με πρώτο και καλύτερο αυτό.

2017!

ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΜΠΡΗΣΜΟ ΤΩΝ ΤΡΟΛΛΕΫ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ANARCHY PRESS

Στις 5.30 τα ξημερώματα το τηλεφωνικό κέντρο του Anarchy press δέχθηκε ανώνυμο τηλεφώνημα από άγνωστο άτομο, το οποίο φορούσε κουκούλα και το οποίο υποστήριξε ότι εκπροσωπεί το κομμάντο Ζωή χωρίς τρόλλεϋ και λεωφορεία στην Πατησίων εκ μέρους του οποίου αναλαμβάνει την ευθύνη για τον εμπρησμό των τρόλλεϋ, υποδεικνύοντας το σημείο, όπου συντάκτες μας θα μπορούσαν να παραλάβουν το κείμενο ανάληψης.

Το σημείο δεν ήταν άλλο από το «εσωτερικό» του καμένου περιπτέρου στην συμβολή Πατησίων και Τοσίτσα.

Πράγματι, ο σύντροφος που έσπευσε στο σημείο διέκρινε μέσα στα αποκαΐδια ένα φάκελο, ο οποίος και περιείχε την ανακοίνωση.

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο.

ΠΩΣ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΤΕ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

Το παρόν είναι ένα σύντομο κείμενο επιβίωσης πίσω από τους τοίχους των φυλακών, γραμμένο από ένα κρατούμενο υποστηριζόμενο απ’ τον Πολωνικό A.B.C. (Αναρχικό Μαύρο Σταυρό), τον Klaudius Z «Raymon» Gliklich.

Περιγράφει τις συνθήκες στις Πολωνικές φυλακές, αλλά η κατάσταση των φυλακών είναι ένα φαινόμενο που ισχύει παγκόσμια και πολλά από τα χαρακτηριστικά τους μπορεί να παρουσιάζονται και σε άλλα μέρη. Πρόκειται για μια σημαντική εμπειρία αναφορικά με συνθήκες που υπάρχουν μέσα στους χώρους εγκλεισμού των ανθρώπων.

«Είναι δύσκολο να γράψεις κάτι που να χρησιμεύσει ως αποτελεσματικός «οδηγός» στο πώς να συμπεριφέρεται κάποιος όταν μπαίνει στη φυλακή για πρώτη φορά. Καθένας έχει διαφορετική προσωπικότητα, και αντιδρά διαφορετικά σε αρκετές καταστάσεις. Παρ’ όλ’ αυτά, θα προσπαθήσω να δώσω κάποιες συμβουλές σε αυτούς που θα βρεθούν στην άλλη μεριά του τοίχου για πρώτη φορά. Δεν το εύχομαι σε κανέναν, αλλά όπως όλοι ξέρουμε, η ζωή είναι απρόβλεπτη.

Θα χωρίσω τις συμβουλές σε τρία μέρη. Πρέπει να σημειωθεί ότι όσα γράφω εδώ δεν απευθύνονται σε όσους καταδικάστηκαν για βιασμούς, εμπόριο ναρκωτικών, κτλ.

Όταν η πόρτα κλείνει πίσω σου και είσαι σ’ αυτήν τη μεριά, το πρώτο πράγμα που πρέπει να θυμάσαι είναι ότι όλοι οι εργαζόμενοι στην φυλακή είναι εχθροί σου! Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για απλό φρουρό, άτομο που προσπαθεί να «σωφρονίσει», γιατρό, νοσοκόμα ή διευθυντικό στέλεχος. Μην τους δώσεις να καταλάβουν πως τους μισείς (εκτός αν σου δώσουν ένα ξεκάθαρο λόγο) αλλά κράτα τους σε απόσταση. Απάντησε μόνο τις ερωτήσεις τους και ποτέ μην συζητάς μαζί τους.

ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΩΝ ΟΡΕΩΝ

[…] Η ληστεία ως κοινωνικό φαινόμενο συναντάται παγκόσμια και πανάρχαια. Αναφορές γίνονται και στην ελληνική μυθολογία, όπου «στο ταξίδι του Θησέα από τις Κεγχρεές στην Αθήνα, θα συναντήσει τους ληστές Σίνιν Πιτυοκάμπτη, Σκύρωνα και Προκρούστη».

Στη βαλκανική χερσόνησο, η ληστρική παράδοση είναι κοινή και ενιαία για όλες τις φυλές που κατοικούν σε αυτή. Ένα ιδεώδες πρότυπο, που χαρακτηρίζει διαχρονικά όλους τους λαούς της, είναι η μορφή του «ευγενούς ληστή». Αποτελεί ουσιαστικά την παραλλαγή του «Ρομπέν των Δασών» και εκφράζεται μέσα από πάμπολλα τραγούδια και παραμύθια. Στα Βαλκάνια η λέξη που χρησιμοποιείται για να εκφράσει αυτό το τύπο ληστή είναι ο όρος «χαϊντούκος» (hajduk ή hajdut) και συναντάται σε όλες τις περιοχές. Ο χαϊντούκος, είναι στα μάτια των κατοίκων, ο ήρωας που από τα απάτητα καραούλια εφορμά και ληστεύει τους φοροεισπράκτορες, τα καραβάνια και τις στρατιωτικές περιπόλους της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Παράλληλα, στον ίδιο γεωγραφικό χώρο, διαμορφώνεται η αντίληψη που ταυτίζει τη ληστεία των εκπροσώπων της εξουσίας ως μια ηρωική πράξη. Έτσι, το αλβανικό εθιμικό δίκαιο θεωρεί το προϊόν μιας ληστείας νόμιμο και αδιαμφισβήτητο, εάν αποκτήθηκε με το όπλο στο χέρι, από κάποιον ισχυρό και πράξη επαίσχυντη αν ο ιδιοκτήτης είναι φτωχός.

Μια διαφορετική συζήτηση για τις δυνατότητες της καλλιέργειας της γης στον ελλαδικό χώρο: το παράδειγμα του Α. και της Β.

Είμαστε βέβαιοι πως η αλήθεια, για κάθε πολυσχιδές ή απλό ζήτημα δεν αποτελεί το τέλος ενός δρόμου που μπορεί κάποιος να διαβεί μέσα από μανιχαϊστικές ή άλλου τύπου στείρες προσεγγίσεις. Μ’ άλλα λόγια, θεωρούμε πως οι αναρχικοί οφείλουν να εξετάζουν κάθε δοσμένη πληροφορία για όλα τα ζητήματα που άπτονται εγγενώς της κίνησης προς την απόλυτη ελευθερία, της ίδιας της Αναρχίας. Μια τέτοια προσπάθεια, φυσικά, οφείλει να στέκεται μακριά από ιδεολογικές αγκυλώσεις, όπως κι άλλα πολιτικά στεγανά που, πολλές φορές, δεν επιτρέπουν στους καλοπροαίρετα ενδιαφερομένους να δουν με σφαιρικότητα ζητήματα και καταστάσεις. Κοντολογίς είναι θεμελιώδους σημασίας να παρατηρούμε, να επεξεργαζόμαστε και, βεβαίως, αν κρίνουμε απαραίτητο, να παρουσιάζουμε μέσα από τον δημόσια γραπτό λόγο μας απόψεις για την ίδια την ζωή. Πολλές απ’ αυτές, αν και δεν είναι αναρχικές, εν τούτοις φέρουν μέσα τους σπέρματα ελευθερίας κι –αν μη τι άλλο– μια πραγματική τριβή με όσα οι περισσότεροι από μας προσεγγίζουν, είτε εντελώς θεωρητικά είτε καταφανώς επιδερμικά.

Δεν θεωρούμε σε καμιά περίπτωση, φυσικά, πως το τάδε ή το δείνα επάγγελμα μπορεί να αποτελέσει παράλληλα και στοιχείο κοινωνικού απελευθερωτικού αγώνα· όσο υπάρχει κράτος, κανείς δεν θα είναι ελεύθερος. Ωστόσο πέρα από το αυτονόητο, είναι σημαντικό να παρατηρούμε με ενδιαφέρον προσπάθειες ανθρώπων στην προσωπική τους ιδιώτευση, ιδιαίτερα όταν αυτές είναι κοντά σε έναν φυσικότερο τρόπο ζωής κι όταν συνειδητά επιχειρούν να αφήσουν το κράτος, το κατά δύναμιν, έξω από την ουσία τους. Μ’ αυτή τη λογική, βρήκαμε και συζητήσαμε με κάποιους που επέλεξαν να ζήσουν πιο κοντά στον φυσικό τρόπο ζωής, χωρίς να θέλουν να υλοποιήσουν μια νέα επιχειρηματική ιδέα, δίνοντας συνεντεύξεις σε περιοδικά και, χωρίς να επιδιώκουν μία νέα επιτυχία, πλουτίζοντας απ’ την ανάγκη του κόσμου να τραφεί κάπως καλύτερα. Με ευαισθησία και πολλή προσωπική δουλειά κι ευθύνη, δουλεύουν τη γη με ελάχιστα εργαλεία και ζώα, αναζητώντας τους καλύτερους δυνατούς σπόρους, χωρίς να χρειάζονται την κρατική πιστοποίηση, για να επιβεβαιώσει την εντιμότητα και την αγάπη τους για τη γη. Μάλιστα, πουλούν τα προϊόντα τους στις τοπικές λαϊκές αγορές με τιμές ελάχιστα υψηλότερες των συμβατικών γεωργικών προϊόντων.

Βασίλης Τσιρώνης: Στη μνήμη ενός ασυμβίβαστου αγωνιστή που έμεινε όρθιος και οργισμένος

11 Ιούλη 1978.

Λίγες μέρες προτού η δημοκρατία γιορτάσει, για τέταρτη χρονιά, την «αναγέννησή» της. Μερικούς μήνες μετά από την δολοφονία του επαναστάτη αγωνιστή Χρήστου Κασίμη, στην ένοπλη συμπλοκή του Ρέντη, το κράτος δολοφονεί έναν ακόμα αγωνιστή.

Στις 4 το πρωί, μπάτσοι εισβάλλουν στο σπίτι του γιατρού Βασίλη Τσιρώνη, στην πολυκατοικία της οδού Άρεως 35, στο Παλαιό Φάληρο. Η επιχείρηση γίνεται με όλες τις νομικίστικες διαδικασίες και τύπους που δίνουν άλλοθι και δικαιολογία στις κρατικές δολοφονίες: δικαστική απόφαση, την παρουσία του εισαγγελέα Κανέλου και τους κουμπουροφόρους μπάτσους. Ο Τσιρώνης πέφτει νεκρός. Τα ΜΜΕ, (όργανα παραπληροφόρησης και συκοφαντίας), που από την αρχή της πολιορκίας καλλιεργούσαν το κλίμα για την προσχεδιασμένη έφοδο των δυνάμεων καταστολής και την έκβαση της επιχείρησης, προβάλλουν την κρατική εκδοχή: «αυτοκτονία».

Ποιος ήταν όμως ο Τσιρώνης;

Η Γερακίνα

Πολλοί θα θυμούνται το γνωστό σε όλους μας τραγούδι για την Γερακίνα, που κίνησε να φέρει κρύο νερό και που τα βραχιόλια της βροντούσαν, ντρουμ, ντρουμ…

Υπάρχει, όμως, κι ένα άλλο τραγούδι για μία άλλη Γερακίνα. Το αλιεύσαμε και το παραθέτουμε:

Τα λόγια του τραγουδιού έχουν ως εξής:

Η 1η Μάη στον ελλαδικό χώρο το 2016

Με αγωνιστική μεγαλοπρέπεια γιορτάστηκε και φέτος η εργατική πρωτομαγιά σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο.

Μοναδική εξαίρεση για φέτος ήταν το νησί της Χίου όπου η διαδήλωση κατεστάλη από τις δυνάμεις ασφαλείας. Μάλιστα πολλοί διαδηλωτές στην προσπάθειά τους να μην συλληφθούν πέταξαν τις αυτοσχέδιες ρουκέτες τους στην θάλασσα.

Στην Καλαμάτα οι διαδηλωτές έστρεψαν τις αυτοσχέδιες σαΐτες στους μπάτσους και τα περιπολικά αναγκάζοντας τους να οπισθοχωρήσουν.

Το ίδιο περιστατικό συνέβη και στο Αγρίνιο. Σύμφωνα με καταγραμμένες πληροφορίες που συνέλεξε η ασφάλεια από τα κινητά τηλέφωνα των διαδηλωτών, υπήρξε προσυνεννοημένο σχέδιο επίθεσης και το οποίο εκτελέστηκε πιστά με στόχο την απώθηση των μπάτσων.

Το ταίρι…

Αναδημοσιεύουμε μία συγκινητική ταινία μικρού μήκους με τίτλο: «my left shoe» ή αλλοιώς «the other pair», που κέρδισε βραβείο στο Φεστιβάλ του Luxor το 2014.

Το θέμα της ταινίας βασίζεται σε ένα αληθινό περιστατικό από την ζωή του Γκάντι…

Πειράματα Παβλώφ και κοινωνικός έλεγχος

Σε πολλές περιπτώσεις και στιγμές της καθημερινότητάς μας, διαπιστώνουμε ότι οι αντιδράσεις των ανθρώπων ποικίλλουν και πολλές φορές διαφοροποιούνται σημαντικά. Είναι δεδομένο, ότι η κάθε εξουσία επιδιώκει την ομοιογένεια και ομοιομορφία της ανθρώπινης συμπεριφοράς με βάση τα δικά της «πιστεύω» και ιδανικά. Οι τρόποι επίτευξης αυτών των στόχων ποικίλλουν και είναι βέβαιο ότι στην σύγχρονη εποχή έχουν πολλαπλασιαστεί οι μέθοδοι χειραγώγησης και μάθησης. Έτσι στους κλασσικούς θεσμούς της εκπαίδευσης, της οικογένειας, του στρατού, της θρησκείας κ.ά. προστέθηκαν ή ενισχύθηκαν άλλες συνήθειες που «θεσμίζουν» συμπεριφορές, όπως το internet με τις overdose πληροφορίες/ειδήσεις, το facebook με την νέα διάσταση στην έννοια και αντίληψη της φιλίας και φυσικά της τηλεόρασης. Για να πραγματοποιηθεί, όμως, η χειραγώγηση απαραίτητη είναι η διαδικασία της μάθησης. Και η οποία έχει ταυτιστεί μαζί με την έννοια της μόρφωσης ως θετικό παράγωγο της ανθρώπινης εξέλιξης, κάτι που όμως δεν βλέπουμε να συμβαίνει καθολικά και την οποία διαχωρίζουμε από την έννοια της καλλιέργειας. Για κάποιους η μάθηση είναι ένα άθροισμα γνώσεων, οι οποίες είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης ερεθίσματος – αντίδρασης, ενώ για κάποιους άλλους η μάθηση είναι μια διαδικασία ανάπτυξης νέων διαισθήσεων και ικανοτήτων, οι οποίες επέρχονται από την αναδιαμόρφωση μιας προηγούμενης κατάστασης.

Ο πόθος των καταπιεσμένων για ελευθερία, τελικά, δεν είναι διδάξιμη ύλη σε σχολικά κάτεργα

Λόγω των ημερών και των συνειρμών, δράττουμε την ευκαιρία να παραθέσουμε το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο Κυριαρχία και Κοινωνικοί Αγώνες στον «Ελλαδικό Χώρο», Από την προεπεναστατική περίοδο μέχρι και τις πρώτες προσπάθειες συγκρότησης εθνικού κράτους, Ομάδα Ενάντια στη Λήθη, τόμος 1, εκδ. Αναρχική Αρχειοθήκη, 1996, σελ. 279-280.

[…]

«Απατώνται», θα παραδεχτεί σε κάποιο σημείο των απομνημονευμάτων του ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη Φωτάκος, «όσοι έγραψαν και γράφουν ακόμα, ότι αν έλλειπαν οι αρχοντοκοτσαμπάσηδες η επανάστασις δεν θα εγένετο και οι λέγοντες, ότι αν έλλειπαν οι κλεφτοκαπεταναίοι, και πάλιν αν έλλειπαν οι κληρικοί, και τέλος οι άλλοι ν’ αποδίδουν την αιτία της γενόμενης επαναστάσεως εις εκείνους τους Έλληνες όσοι ήσαν έξω της δούλης Ελλάδος και έμειναν στα χριστιανικά βασίλεια της Ευρώπης, οι οποίοι βλέποντας και αισθανόμενοι την ελευθερία και δόξαντων άλλων εθνών έφεραν εις την πατρίδαν των την τολμηράν απόφασιν και τα μέσα της επαναστάσεως. Ενώ η αληθινή αιτία είναι η απελπισία των Ελλήνων οίτινες κλεισθέντες ολόγυρα υπό των τυράννων των καθ’ εκάστην ημέραν εκαταδιώκοντο από αυτούς δια της αρπαγής των πραγμάτων των, της ατιμώσεώς των, της σφαγής, της αγχόνης και των άλλων της δουλείας συμφορών».(²)

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ

Το 2002 στην Θεσσαλονίκη η αναρχική ομάδα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ εκδίδει την μπροσούρα ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΕΖΑ. Στην ομάδα ήταν μέλος ο αναρχικός Γρηγόρης Θωμόπουλος, ο οποίος «έφυγε» τόσο νωρίς, πριν από λίγο καιρό. Στη μνήμη του φίλου και συντρόφου, αυτή τη Τρίτη στην εκπομπή ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ διαβάζουμε αποσπάσματα από την μπροσούρα και συζητάμε για το πολύπλοκο ζήτημα της εξάρτησης και των ναρκωτικών.

Είναι ωραίο να είσαι απαλλαγμένος από την φορολογία…

Πριν από 2.500 χρόνια τα ταμεία της αρχαίας Αθήνας ήταν γεμάτα, χωρίς τη βοήθεια των οικονομολόγων του Χάρβαρντ. Η οικονομική κρίση ήταν άγνωστη λέξη και το πλεόνασμα έφτανε σε τέτοιο ύψος που αν το είχε σήμερα ο υπουργός οικονομικών θα έκλαιγε από χαρά. Και τότε όμως, χωρίς την πίεση των ευρωπαίων εταίρων, έμπαιναν φόροι με διάφορες ονομασίες, τακτικοί και έκτακτοι, άμεσοι και έμμεσοι, για δημόσια έργα, για στρατιωτικό εξοπλισμό, κ.λπ. Ουδείς διέφευγε. Πλήρωναν οι έχοντες και κατέχοντες, πλήρωναν όμως και οι μέτοικοι και όσοι προκαλούσαν ζημιές στον κρατικό κορβανά, χωρίς πολλά-πολλά, έχαναν το βιός τους και/ή εξορίζονταν.

ANTIO ΦΙΛΕ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΓΡΗΓΟΡΗ

Δεν έχω λόγια για να περιγράψω το πώς αισθάνομαι από τον ξαφνικό θάνατο του φίλου και συντρόφου Γρηγόρη Θωμόπουλου.

Τον Γρηγόρη τον γνώρισα τον πρώτο καιρό που άνοιξε η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (πριν από 15 χρόνια περίπου). Ήταν η πρώτη φορά, ίσως και η μοναδική που έμπαινα σ’ ένα χώρο που ο κόσμος με προσέγγισε άμεσα με φιλική διάθεση, σε αντίθεση με άλλου χώρους που ήμουνα πάντοτε ένας άγνωστος μέσα σε αγνώστους. Ακριβώς επειδή ένιωσα τόσα γρήγορα οικεία και ζεστά αποφάσισα να συμμετέχω στις δράσεις που πραγματοποιούνταν  εκείνο τον καιρό ώστε να συμβάλλω και εγώ με τον δικό μου τρόπο στην εξέλιξη της ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

Έμβρυα εργαστηρίου

Ο καθηγητής Μάρτιν Πέρα, του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης σε άρθρο του, το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature, αναφέρει ότι πολύ σύντομα οι επιστήμονες θα έχουν τη δυνατότητα να παράγουν έμβρυα τριών ή τεσσάρων εβδομάδων, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη τα λεγόμενα αδιαφοροποίητα κύτταρα, δηλαδή τα εμβρυϊκά βλαστοκύτταρα. Η ομάδα του πραγματοποίησε πειράματα από κύτταρα ρεζοπιθήκων με τα οποία αποδεικνύεται ότι είναι δυνατή η κατασκευή εμβρύου, το οποίο αναπτύσσεται καθώς τα αδιαφοροποίητα κύτταρα μπορούν να μιμηθούν το σχέδιο ανάπτυξης ενός εμβρύου που βρίσκεται στη μήτρα. Εκτός από την πρόοδο στην «τεχνητή» δημιουργία ζωής στο εργαστήριο, το πείραμα συνετέλεσε και στην κατανόηση της διαδικασίας του γήρατος. Ο καθηγητής είναι μέλος της ομάδας Steering Group of the International Stem Cell Initiative. Δείτε τι δηλώνει σε συνέντευξη του στον δημοσιογράφο Tom Nightingale:

Βιβλιοπαρουσίαση – Συζήτηση

Επεμβαίνοντας στον εγκέφαλο

Ήδη από την αρχαιότητα, η επεξεργασία των γεγονότων που βίωνε ο άνθρωπος διαμέσου του εγκεφάλου πυροδοτούσε διάφορες θεωρίες. Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν την ικανότητα των ανθρώπων να θυμούνται στην τιτανίδα θεότητα Μνημοσύνη. Η πλατωνική θεωρία της ανάμνησης, διατυπώνεται στον «Φίληβο». Για τον Πλάτωνα, η αληθινή γνώση δεν είναι ποτέ απλώς «μνήμη» (μια απλή λειτουργία καταγραφής δηλαδή), αλλά πάντοτε «ανάμνησις» (ψυχική ανάκληση των αιώνιων ιδεών, ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους). Στον «Θεαίτητο» κατασκευάζει έναν υποθετικό ψυχολογικό μηχανισμό δημιουργίας μνημονικών «εγγραμμάτων» ώστε να αναδείξει την ατελή φύση των μνημονικών αποτυπωμάτων σε σχέση με την ψυχική διεργασία της ανάμνησης. Ο Πλάτωνας πράγματι ήταν πολύ διορατικός όταν έκανε την διάκριση μνήμης και ανάμνησης, μιας που οι υπολογιστές σήμερα αποδεικνύουν ακριβώς αυτό, ότι μπορούν να έχουν μνήμη (αποθήκευση δεδομένων), αλλά όχι ανάμνηση φυσικά! Ατυχώς, η νευροβιολογική προσέγγιση που είναι η κυρίαρχη σήμερα επαναδιατυπώνει αυτή την διάκριση.

ΠΑΙΔΙΑ ΣΚΛΑΒΟΙ ΣΕ ΦΥΤΕΙΕΣ ΚΑΚΑΟ ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ ΕΛΕΦΑΝΤΟΣΤΟΥ

Στις 23 Ιουνίου 2015, έγινε γνωστό πως απελευθερώθηκαν 48 παιδιά-σκλάβοι (ηλικίας από 5 έως 16 ετών) που δούλευαν σε φυτείες κακάο στη δυτική πλευρά της χώρας, στην περιοχή Σαν Πέδρο και 22 άτομα συνελήφθησαν. Τα παιδιά κατάγονταν από το Μαλί, τη Γουϊνέα, τη Μπουρκίνα Φάσο καθώς και από το βόρειο τμήμα της Ακτής του Ελεφαντοστού, ορισμένα από τα οποία εργάζονταν στις φυτείες για σχεδόν ένα χρόνο υπό ακραίες καταστάσεις που έθεταν την υγεία τους σε σοβαρό κίνδυνο.

Το περιστατικό μας δίνει την ευκαιρία για μία αναδρομή και κάποιες επισημάνσεις.

Σύνθεση (1)

Έτσι συχνά όταν μιλώ για τον Ήλιο
μπερδεύεται στη γλώσσα μου
ένα μεγάλο τριαντάφυλλο κατακόκκινο
αλλά δεν μου είναι βολετό να σωπάσω…

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ: ΓΗΠΕΔΟ Ή ΛΑΜΠΟΓΥΑΛΟ;

Επ’ ευκαιρία της νέας ποδοσφαιρικής περιόδου, αναδημοσιεύουμε ένα παλαιότερο κείμενο που δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (φ. 4, Ιούνιος 2004).

Όταν στις αρχές του περασμένου αιώνα άρχισε να διαδίδεται το ποδόσφαιρο, κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί την σημερινή του κατάληξη.

Οι άνθρωποι εκείνης της εποχής έστηναν την μπάλα στην αλάνα της γειτονιάς και προσπαθούσαν να συναγωνιστούν, να επιδείξουν τις ικανότητές τους, να παίξουν και να χαρούν μετά από την κούραση της δουλειάς και τις δυσκολίες της επιβίωσης. Έβαζαν το προσωπικό τους μεράκι, την ατομική τους ικανότητα στην κοινή ευχαρίστηση. Η απολαβή τους ήταν η επιδοκιμασία των υπόλοιπων ανθρώπων για την ευχαρίστηση που απολάμβαναν οι ίδιοι και που πρόσφεραν στους άλλους.

ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ «ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ»

Στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Αμερικανοί ανακριτές ανακάλυψαν ότι οι ναζί γιατροί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου της Γερμανίας είχαν κάνει πειράματα ελέγχου του εγκεφάλου σε αιχμαλώτους. Τα πειράματα γίνονταν με ύπνωση και με τη ναρκωτική ουσία μεσκαλίνη (mescaline).

Η μεσκαλίνη είναι ένα ημισυνθετικό προϊόν του κάκτου πεγιότ και προκαλεί παραισθήσεις παρόμοιες με αυτές του LSD. Μολονότι οι Ναζί γιατροί δεν κατάφεραν να φτάσουν στο βαθμό επιτυχίας που επιθυμούσαν, οι ανακριτές των SS σε συνεργασία με τους γιατρούς του Νταχάου ήταν ικανοί να αποσπούν τις πλέον μυστικές πληροφορίες από τους φυλακισμένους, μετά από χορήγηση πολύ μεγάλης δόσης μεσκαλίνης.

Born into this…

Γεννιέται σαν σήμερα, στις 16 Αυγούστου 1920, στο Άντερναχ της Γερμανίας, ο Χένρι Τσαρλς Μπουκόφσκι. Κάνει δουλειές ικανές να στείλουν κάθε εχέφρονα στο τρελάδικο, πίνει, γράφει συνεχώς. Εκδίδει δεκάδες ποιητικές συλλογές, πολλά διηγήματα και πέντε νουβέλες. Βαδίζει ακούραστα, με συνέχεια και συνέπεια τον προσωπικό του δρόμο, δίχως να παραχωρεί σπιθαμή απ’ την ψυχή του σε κανέναν.

Ύφαλος

Άγκυρες κρυμμένες στις αποθήκες των χάρτινων σπιτιών.
Πρόσωπα σκεπασμένα με τη μάσκα της χαμένης αλήθειας.
Η κανονικότητα διαρρηγνύει την αρμονία.
Μα τα παιδιά χρωματίζουν ακόμα δέντρα και τα πουλιά έμαθαν να φτάνουν πιο πέρα από τα όνειρα.

Για τον ποιητή Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου

Χρειάζομαι φως από πικρό αμμοχάλικα, α, Πρίγκηπα, κι είμαστε τόσο, μα τόσο φτωχοί[1]… μα εσύ έφυγες Πρίγκηπα και μείναμε φτωχότεροι, πένητες αληθινοί, πιο κουρασμένοι, την εποχή της αιμάσσουσας πλήξης. Η επικράτηση της απανταχού μετριότητας έγινε ο άμβωνας της βλακείας Πρίγκηπα, ο κονιορτός του σκέπτεσθαι.

Κραυγή

Το γέρικο ζώο

Στο δόκανο πιασμένο

Κραυγή στο σκοτάδι

Κομπολόι θορύβων

Αναχωρεί για  τ’ αστέρια.