του Π. Οικονομόπουλου
Εκδόσεις Άρδην
Πρόκειται για ένα ιστορικό-πολιτικό μυθιστόρημα που παρουσιάζει, με ρεαλιστικό και ανθρώπινο τρόπο, τις συνθήκες της ζωής των διωκόμενων για πολιτικούς λόγους την περίοδο του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Από το βιβλίο λείπουν οι επικοί αγωνιστικοί φανφαρονισμοί, που συνήθως πλεονάζουν σε εξιστορήσεις για την συγκεκριμένη περίοδο, και αυτό είναι το δυνατό σημείο του βιβλίου. Οι περιγραφές είναι βιωματικές και γίνονται ζωντανές εικόνες στο μυαλό του αναγνώστη, που αυτόματα τις συγκρίνει με την σημερινή πραγματικότητα. Ταυτόχρονα οι περιγραφές των αστυφυλάκων, των βασανιστών, των στρατιωτικών, των κρατουμένων, των βασανιζόμενων, των διαδηλωτών, των κομματικών της ΟΠΛΑ, των απλών καθημερινών ανθρώπων, είναι ψυχογραφική και τελικά γεννούν στον αναγνώστη ένα μάλλον βασανιστικό, αλλά ειλικρινές συμπέρασμα, για την ελληνική κοινωνία του Εμφυλίου. Παρακάτω παρατίθενται το βιογραφικό του συγγραφέα και η περιγραφή του οπισθόφυλλου. Συνέχεια →
«Η Θεσσαλονίκη υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία, βαλκανικό λιμάνι, πόλη ελληνική και οθωμανική, εβραϊκή και διεθνής, ήταν στον πρώιμο 18ο αιώνα εξίσου «ανεπτυγμένη» με πολλές πόλεις της βορειοδυτικής Ευρώπης»[1].
Θεσσαλονίκη. Η πυρκαγιά του 1917 που έφερε τον ανασχεδιασμό της πόλης.
Θεσσαλονικη: Η πόλη των εμπόρων, αλλά και των προσφύγων. Καταφύγιο των διωγμένων από τις ισπανικές κτήσεις εβραίων, της Ιβηρικής και της Ιταλίας ανάμεσα στα 1492 και 1580 και, αιώνες μετά, των προσφύγων της Μ. Ασίας στα 1922, καταφύγιο της εξαρχικής κοινότητας[2] στα 1860, από την οποία ξεπήδησαν οι Βαρκάρηδες, επαναστάτες βούλγαροι αναρχικοί, που έκαναν την πόλη να δονείται στις 3 Μαΐου του 1903, καταστρέφοντας την Οθωμανική Τράπεζα, την Γερμανική Λέσχη, τρία «ευρωπαϊκά καφενεία», το γαλλικό ατμόπλοιο Γκουανταλκιβίρ στο λιμάνι, και το εργοστάσιο Αεριόφωτος.
Αλλά ας πάμε για μια «στιγμή» πολύ πιο πίσω.
Στις ανασκαφές που έγιναν κατά την χάραξη της οδού Διοικητηρίου μετά την μεγάλη πυρκαγιά του 1917, βρέθηκαν ερείπια αρχαίων ναών και διαπιστώθηκε από αρχαιολόγους η λατρεία των γνωστών Καβείρων της Σαμοθράκης. Προς τιμήν αυτών των «μυστηριακών θεοτήτων» μαζεύονταν στην Θεσσαλονίκη έμποροι από ολόκληρη την Βαλκανική. Συνέχεια →
Εἴθισται καί τοῦτο σ’ αὐτή τή χώρα τήν καθ’ ὅλα θαυμασία, καί δουλεύεται πολύ:
Πᾶς ὅστις καταλαμβάνει ὁποιαδήποτε ἐξουσία καί ἰδίως ὑψηλή,
Κυριαρχεῖται ἀπό τήν ἰδέα ὅτι τοῦ λαοῦ τό ὅλον
ἀποτελεῖται ἀπό ἕνα ποίμνιον χαχόλων
ἀφελῶν καί ζωντοβόλων
μέ εὐήθειαν ἀναμφισβήτητον καί καταφανῆ
καί μέ δείκτην νοημοσύνης πού ἰσοῦται τῶ μηδενί.
Καί μέ τήν ἀκλόνητον αὐτήν πεποίθησιν προβαίνουν εἰς δηλώσεις καί ἀνακοινώσεις πρός τόν λαόν,
σάν νά ἀπευθύνωνται πρός ἀγέλην βοῶν. Συνέχεια →
Ένας ασταμάτητος πόλεμος.
Όξινα πέπλα ορμούν με ορμή ενάντια σε ενοποιημένους τσιμεντένιους λίθους πολιτισμού…
Μέρα βροχής,
όσο και αν προσπαθήσεις να κρυφτείς κάτω από την στέγη ενός τεμαχισμένου βουνού, θα σε βρει! Συνέχεια →
Το αλιεύσαμε στο διαδίκτυο, συγκινηθήκαμε και θεωρήσαμε χρέος μας να το μεταφέρουμε επί λέξει για να συγκινηθείτε και εσείς με λίγο παλιό καλό «αμφιθέατρο» και αγνή γραφικότητα από άλλες εποχές.
Τί παράξενο όμως, δεν φωνάζουν τα οργισμένα νιάτα.
Ο Σύλλογος Συνταξιούχων ΙΚΑ Πάτρας, καταδικάζει την επίθεση στη Συρία από ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Γαλλία που με τη στήριξη και άλλων κρατών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. ματώνουν για άλλη μια φορά τους λαούς της περιοχής μας. […] Ποιοι αλήθεια μιλάνε για εγκλήματα πολέμου; Αυτοί που διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία, ισοπέδωσαν το Ιράκ για λόγους, που ποτέ δεν αποδείχθηκαν. Συνέχεια →
(Μία θλιβερή ιστορία)
Κάθε πρωί σε βλέπω εκεί, στο πλάι του δρόμου όπου γίνονται εργασίες. Στέκεσαι δίπλα στους εργαζόμενους του δήμου που σκάβουν και εσύ κοιτάς.
Αν και πρωί, φοράς ένα γιλέκο που φωσφορίζει στο σκοτάδι· θέλω να προσπεράσω τους προφανείς λόγους και αναρωτιέμαι·
ασφάλεια στους δρόμους των σκοτεινών καιρών ή για να δηλώσεις την μοναδικότητά σου;
Άλλοτε κρατάς ένα χάρτινο ποτήρι καφέ και άλλοτε ένα κινητό τηλέφωνο, φορώντας γάντια μάλλινα και γυαλί ηλίου.
Με κρύα, ηλιοφάνειες και βροχές, εσύ είσαι εκεί· μέχρι να τελειώσει το ωράριο δουλειάς. Συνέχεια →
Ο απερχόμενος επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάι-μπλε-μπλουμ σχολίασε πρόσφατα στην τελευταία του συνέντευξη ως πρόεδρος του συμβουλίου υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, που δημοσιεύθηκε στους Financial Times ότι «Ο πρωθυπουργός Τσίπρας και φυσικά ο τωρινός υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, άλλαξαν εντελώς τη σχέση με τους Ευρωπαίους εταίρους. Σχεδόν τα πάντα έγιναν πιο εύκολα από τότε… Είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση».
Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που ο Γερούν προβαίνει σε εγκωμιαστικές δηλώσεις για τα εν λόγω αριστερά υποκείμενα. Ήδη, από τον Ιούνιο του 2016, δήλωνε θαυμαστής του Τσίπρα γιατί όπως ανέφερε σε κοινή του συνέντευξη σε έξι μεγάλα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης, κατάφερε να επανεκλεγεί τον περασμένο Σεπτέμβριο παρ’ ότι είχε ήδη συμφωνήσει νέο μνημόνιο υπό σκληρούς όρους που συνοδεύει τον δανεισμό 89 δισ. ευρώ. Συνέχεια →
«Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλων ανθρώπων
και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι»,
Κώστας Καρυωτακης, «Φθορά»
Ήταν πάντοτε ο χρόνος αυτό που έχουμε σήμερα στο μυαλό μας για αυτόν; Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί. Στις πρώιμες φάσεις της ανθρώπινης παρουσίας στη γη η μέρα και η νύχτα ήταν ευδιάκριτες με την αίσθηση. Η νύχτα είχε σκοτάδι που εμπόδιζε να συνεχιστούν οι δραστηριότητες της ημέρας. Η νύχτα σήμαινε μια παύση από τη μέρα, ήταν ένα φυσικό όριο. Σήμαινε ακόμη ότι κάτι τελείωνε, αλλά και κάτι διαφορετικό ξεκινούσε. Ο ουρανός γινόταν καινούριος, μια κινούμενη εικόνα, μια αφήγηση. Οι αστερισμοί εναλλάσσονταν ανάλογα με τις εποχές και έπλαθαν μία νέα ιστορία. Η παρατήρηση που έφερνε τη γνώση δεν αντικρουόταν με τη μυθολογία. Για αυτό και πολλοί αστερισμοί πήραν ονόματα μυθολογικών προσώπων. Ο χρόνος έτσι είχε έναν αέρα δημιουργίας που δεν ασφυκτιούσε ανάμεσα στα δευτερόλεπτα. Η συνήθεια είχε μεγαλύτερη ραστώνη. Πολλές φορές σήμερα η νύχτα, όταν δεν είναι παράταση της μέρας, είναι ώρες αϋπνίας, άγχους, κατακερματισμένες ώρες μοναξιάς. Όταν δεν είναι διασκορπισμός του χρόνου μέσω της διασκέδασης1, είναι απομόνωση και χαμένος χρόνος, που πρέπει να περάσει, για να ’ρθει η παραγωγική μέρα. Λίγες και σπάνιες οι φορές που η νύχτα είναι απόλαυση και δημιουργία, όταν μια εξουσία έχει σχεδιάσει το πρόγραμμα για σένα. Συνέχεια →
Για τον αδελφό μας Γρηγόρη Θωμόπουλο που «έφυγε» πριν δύο χρόνια, στις 30 Δεκεμβρίου 2015.
«Ένα αντίο
«Σαν ν’ ακούς για πρώτη φορά τους ήχους από το μακρινό παρελθόν και από το μακρινό μέλλον να καθαρίζουν και να συνταιριάζονται. Αναρίθμητοι μουσικοί ξεπροβάλουν από τις ρωγμές του χρόνου. Μια απόκοσμη συμφωνία ερμηνειών καμπυλώνει τον χωροχρόνο και δεν ξέρεις αν είναι ένα εκστατικό πανηγύρι ή μια βουβή κηδεία. Είναι μια καταβόθρα που δύσκολα κοιτάζεις, αφού από μέσα της ξεπηδά σαν λάβα ο φόβος της απέραντης ευτυχίας, της άφθαρτης αιωνιότητας και της αβάσταχτης θλίψης της ματαιότητας και του θανάτου. Συνέχεια →
Επί του Απόντος
Στη μνήμη του Γρηγόρη
Από τι πεθαίνουν οι άνθρωποι;
Ποιες μέρες είναι οι καλύτερές τους;
Από τί ζουν οι άνθρωποι;
Πότε αγαπούν και κοιτάνε τη μέρα με μάτια ανοιχτά;
Οι γιορτές που καθυστερούν,
Οι αναμνήσεις που ακούγονται από τα βάθη
Μιας ανείπωτης στιγμής,
Εκείνες οι ηχηρές εικόνες
Που σκεπάζουν τη λεπτομέρεια.
Εγώ θα κρατήσω εκείνο το κόκκινο μπρύκι,
Ελπίζω να βρεθεί.
Εσύ να κρατήσεις την κεραία του ιντερνέτ
Ή το γκαζάκι του καφέ
Ή τα φακελάκια του τσαγιού.
Τη φωτογραφία στο μπάνιο;
Λες να την ξεχάσουμε εκεί;
Για να αναρωτηθεί κάποιος κάποτε
Για το όνομά του.
Για ποιο λόγο γράφτηκε σε τοίχο;
Ποιος να θυμάται;
Έχει σημασία το γιατί και το ποιος;
Πάντα θα έχει.
Οι απουσίες εμφανίζονται εκεί που δεν
τις παίρνεις
Στα σοβαρά.
Και κάνουν πολύ αισθητή την παρουσία τους σαν πάταγος.
Όπως πέφτει ένα σώμα.
Όπως παρασύρεται μια νιφάδα χιονιού
Και μια στάχτη.
Αντίο λοιπόν,
Να μπορώ να το πω και να θυμάμαι
Ότι κάποτε υπήρξαμε όλοι.
Κι όταν θα ’σαι μια νιφάδα
Κι όταν θα’ μαι μια χούφτα αλάτι.
Αναστασία-Γιάννης
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 157, Φεβρουάριος 2016
Συμπληρώνονται δύο χρόνια αφ’ ότου ο αδελφός μας Γρηγόρης Θωμόπουλος «έφυγε». Όμως, ο σύντροφος εξακολουθεί να υπάρχει ανάμεσά μας καθώς τίποτε δεν μπορεί να χαθεί, ιδιαίτερα όταν η παρουσία έχει αφήσει βαθειά αποτυπώματα. Στη μνήμη του Γρηγόρη, λοιπόν, αναδημοσιεύουμε κείμενο από το υπ’ αριθμόν 157 φύλλο της Διαδρομής Ελευθερίας.
Εις το επανιδείν σύντροφε
Ο θάνατος είναι ο παγωμένος καθρέφτης της ζωής. Κι όσο κι αν δεν μπορούμε να πούμε τίποτε γι’ αυτόν, θέλουμε να πούμε τα πάντα. Είτε προσπαθούμε να τον αποσιωπήσουμε είτε να τον πενθήσουμε, να τον τραγουδήσουμε, να εκφράσουμε την απώλεια, πάντα μας αφήνει εκτός, όσο είμαστε ζωντανοί. Βλέπουμε την όψη μας στον καθρέφτη προς το παρόν. Όταν, ωστόσο, περάσουμε από την άλλη, δεν θα μπορούμε τίποτε να πούμε.
Γι’ αυτό, θα μιλήσουμε. Το θάνατο τον βιώνουμε μέσα από την απώλεια των άλλων νεκρών. Οι άλλοι, ξένοι και οικείοι, σύντροφοι κι απέναντί μας, μας δείχνουν πως για όλα υπάρχει ένα τέλος. Το τέλος έχει μια οριστικότητα, βάζει τα όριά μας και δείχνει όσα δεν μπορέσαμε ή δεν μπορούμε πια. Είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε. Το πρώτο που κάνουμε είναι να το αρνηθούμε. Συνέχεια →
«Γυψ κόρακα εγγυάται». Η παροιμία αυτή αναφέρεται στις περιπτώσεις που ένας απατεώνας δίνει καλές συστάσεις για έναν άλλο απατεώνα.
Με το Βραβείο Πολιτικού Σθένους (Prix du Courage politique) η γαλλική επιθεώρηση Politique Internationale τίμησε προσφάτως στο Παρίσι τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ενώ επίσης τιμήθηκε –και μάλιστα την ίδια μέρα– με το Βραβείο Δέσμευσης στο Ευρωπαϊκό Ιδεώδες από τον δικηγορικό Σύλλογο Παρισίων. Στην αρχή πιστέψαμε ότι πρόκειται για κάποια γαλλική επιθεώρηση όπως ας πούμε του Σεφερλή ή τέλος πάντως κάτι τέτοιο. Αμ, δε. Ερευνήσαμε, όπως συνήθως, ψάξαμε, ιδρώσαμε και στο τέλος μάθαμε πως έχει το πράμα.
«Άσπρο κώλο που ’χει η νύφη, να ’χαμε και εμείς οι γύφτοι».
Ποιά είναι η νύφη και ποιοί οι γύφτοι; Χωρίς να έχουμε την παραμικρή ρατσιστική πρόθεση θα εξηγηθούμε εν τω άμα και το θάμα… Συνέχεια →
Την Πέμπτη 12 Οκτωβρίου θα πραγματοποιηθεί στο χώρο της Αναρχικής Αρχειοθήκης (Σαριπόλου 8) συζήτηση με θέμα: Ο Συριακός πόλεμος και οι σχεδιασμοί των κυρίαρχων.
Είναι ζητούμενο η διερεύνηση του συνόλου των καταστάσεων και των εμπλεκομένων μερών, η «αραβική άνοιξη», ο ρόλος του Ισλαμικού κράτους, η διάσταση και η διάρκεια του πολέμου και η έκταση και επίδραση του προσφυγικού κύματος. Συνέχεια →
Φίλοι και φίλες, συντρόφισσες και σύντροφοι,
Από το φύλλο του Σεπτεμβρίου 2017 η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ θα διακινείται από διαφορετικό πρακτορείο διανομής τύπου.
Σε περίπτωση που δεν βρίσκετε την εφημερίδα στα γνωστά σας μέχρι τώρα σημεία, ενημερώστε μας στο τηλέφωνο 69 73 799 207 ή ηλεκτρονικά στο diadromi@anarchy.gr.
Με συντροφικούς χαιρετισμούς από τον Κύκλο Σύνταξης
Τηλεφωνικό Κέντρο: «Ευχαριστούμε που καλέσατε την Pizza Hut…
Πελάτης: «Γεια χαρά, θέλω μια παραγγελία».
Τηλ. Κέντρο: «Μπορώ να έχω τον αριθμό ταυτότητάς σας κύριε;»
Πελάτης: «Την ταυτότητά μου… ε…, ναι… μισό λεπτό, ω… ε…, είναι 6102049998-45-54610».
Τηλ. Κέντρο: «Ευχαριστώ πολύ κύριε Γεωργίου. Βλέπω μένετε Εγνατίας 32 και το νούμερό σας είναι 263482. Το τηλέφωνο του γραφείου σας στην Ερμού 67 είναι 289734 και το κινητό σας 6945-324128. Από ποιο νούμερο μας καλείτε κύριε Γεωργίου;»
Πελάτης: «Ε; Σπίτι είμαι! Που τα βρήκατε όλα αυτά;»
Τηλ. Κέντρο: «Είμαστε συνδεδεμένοι με το σύστημα κύριε».
Πελάτης (με αναστεναγμούς): «Α, καλά, θα ήθελα δύο πίτσες ΑΠ-ΟΛΑ-ΜΕ-ΚΡΕΑΣ».
Τηλ. Κέντρο: «Δε νομίζω ότι είναι καλή ιδέα κύριε».
Πελάτης: «Τι, τι εννοείτε;»
Τηλ. Κέντρο: «Κύριε, το ιατρικό ιστορικό σας δείχνει ότι έχετε πολύ υψηλή πίεση αίματος και υψηλή χοληστερόλη. Είμαι σίγουρος ότι ο ασφαλιστικός σας φορέας δε θα εγκρίνει μια τέτοια ανθυγιεινή επιλογή».
Πελάτης: «Τι προτείνετε τότε;»
Τηλ. Κέντρο: «Μπορείτε να δοκιμάσετε την καινούρια μας ΣΟΓΙΑ-ΓΙΑΟΥΡΤΙ-ΜΕ ΧΑΜΗΛΑ ΛΙΠΑΡΑ. Είμαι σίγουρος ότι θα σας αρέσει»
Πελάτης: «Γιατί το νομίζετε αυτό;»
Τηλ. Κέντρο: «Ε, να, πήρατε την προηγούμενη εβδομάδα το βιβλίο «Συνταγές με Σόγια» από τη βιβλιοθήκη του Δήμου, κύριε. Γι’ αυτό σας κάνω αυτή την πρόταση».
Πελάτης: «Καλά, καλά… Στείλτε με δυο οικογενειακές τότε. Πόσο πάει;»
Τηλ. Κέντρο: «Δύο οικογενειακές θα φτάσουν και με το παραπάνω για σας, τη γυναίκα σας και τα τέσσερα παιδιά σας, κύριε. Όπως το θέτετε, «πάει» ε, ε, 49,99 €».
Πελάτης: «Πάρτε το νούμερο της πιστωτικής μου».
Τηλ. Κέντρο: «Λυπάμαι κύριε, αλλά φοβάμαι ότι θα πρέπει να πληρώσετε μετρητά. Έχετε ξεπεράσει το πιστωτικό σας όριο».
Πελάτης: «Θα πάω μέχρι το ΑΤΜ και θα πάρω μετρητά πριν έρθει το παιδί».
Τηλ. Κέντρο: «Ούτε αυτό κάνει, κύριε. Ο λογαριασμός σας έχει υπερβεί τα όρια ανάληψης».
Πελάτης: «Δεν πειράζει. Απλά στείλτε τις πίτσες. Θα βγω έξω και θα βρω μετρητά. Πόση ώρα θα κάνετε;»
Τηλ. Κέντρο: «Είμαστε λίγο πίσω κύριε. Περίπου 45 λεπτά κύριε. Αλλά αν βιάζεστε ίσως θα μπορούσατε να τις πάρετε από ‘δω όταν βγείτε για τα μετρητά, αλλά ίσως είναι λίγο επικίνδυνο να κουβαλάτε τις πίτσες με το μηχανάκι».
Πελάτης: «Που στο διάολο ξέρετε ότι οδηγάω μηχανάκι;»
Τηλ. Κέντρο: «Εδώ λέει κύριε ότι σας έχουν κατασχέσει το αμάξι. Αλλά πληρώσατε τη Harley μηχανή σας και έτσι υπέθεσα ότι θα ερχόσαστε με τη μηχανή».
Πελάτης: «Γαμ… @$#?*^!».
Τηλ. Κέντρο: «Θα σας συνιστούσα να προσέχετε πως μιλάτε κύριε. Έχετε ήδη μια καταδίκη τον Ιούλιο του 2006 για εξύβριση αρχής».
Πελάτης: (άφωνος)
Τηλ. Κέντρο: «Τίποτε άλλο κύριε;»
Πελάτης: «Ε, όχι, όχι, τίποτα. Α, ε… μην ξεχάσετε να με δώσετε τα δύο λίτρα δωρεάν Κόλα που λέει στο φυλλάδιό σας»
Τηλ. Κέντρο: «Λυπάμαι κύριε αλλά το φυλλάδιό μας έχει τον όρο ότι δεν προσφέρεται το δώρο σε διαβητικούς»!!!
(προσαρμοσμένο κείμενο από δημοσίευμα στο infoshop.org)
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 23, Μάρτιος 2004
Για ό,τι έφυγε και δεν θα ξανάρθει. Για όσα κρυφτήκαν στη σκιά του χρόνου, περήφανα, δίχως αναφιλητά, με μνήμη, συνείδηση και παρρησία. Για όλα εκείνα που δεν μπόρεσαν να αρπάξουν οι κονκισταδόρες της Ιστορίας στο διάβα τους.
Ο ήλιος, λένε, θέλει την καρδιά μου,
Μα κρύβομαι στα δάση·
Τα δέντρα φυλάνε την ανάσα μου στη σκιά τους.
Τα βήματά μου άηχα αναζητούν το θήραμα,
Μα το θήραμα είναι μέσα μου·
Ένα ελάφι που τρέχει
Σε τόπους που τελειώνουν.
Οι ξύλινοι δράκοι, λένε, σήκωσαν το πρώτο κύμα
Και πάγωσε η καρδιά του ελαφιού. Συνέχεια →
Το τρυπάνι περνώ στον εργαλειοδέτη.
Οπή ο χρόνος μου,
Πέντε χιλιοστά ακριβώς.
Μια σπιθαμή επάνω,
Μια σπιθαμή κάτω,
Κι όλα πηγαίνουν στράφι.
Ο δράπανος δεν συγχωρεί.
Ένα σημείο,
Μια ευκαιρία,
Πέντε χιλιοστά άνοιγμα
Στου πολιτισμού την καμπούρα
Πέντε χιλιοστά να στριμώξεις
Ανθούς και συντριβές Συνέχεια →
[Το κείμενο που ακολουθεί έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό El Libertario, Βενεζουέλα, τ. 58/Μάρτης-Απρίλης 2010.
Παρ’ ότι δεν καλύπτει όλες τις πλευρές ενός τόσο μεγάλου ζητήματος (και πως θα μπορούσε άλλωστε;), θεωρούμε πως αποτελεί μια συγκεκριμένη εικόνα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι σ’ αυτή την περιοχή, όπως συμβαίνει και σε κάθε άλλο μέρος του κόσμου άλλωστε.
Οι ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής δεν θα πρέπει να μας ξενίζουν, ούτε οι «λύσεις» που προτείνονται είναι κάποια πανάκεια που αντιμετωπίζει τα προβλήματα. Τέλος δεν θα πρέπει όλες αυτές οι εμπειρίες και οι πρακτικές που κατατίθενται να αντιμετωπίζονται με λογικές υπεροψίας. Έχει συμβεί, σε πολλές περιπτώσεις, άσχημα συμβάντα για τους αγωνιζόμενους ανθρώπους να προκύπτουν μετά από κινήσεις του εξουσιαστών που δεν έχουν σχέση ούτε με προηγμένες τεχνολογίες ούτε με τεράστια κινητοποίηση δυνάμεων, αλλά με τη χρήση «πρωτόγονων» μέσων.
Τέλος δεν θα πρέπει να διαφεύγει της αντίληψής μας το γνωστό ρητό: «κανείς δεν είναι τόσο ασήμαντος ώστε να μην τύχει της προσοχής της εξουσίας».]
Εδώ και κάποιο καιρό η κυβέρνηση της Βενεζουέλας έχει κάνει συστηματική πρόοδο με σκοπό την αναδιοργάνωση του συστήματος πληροφοριών της εθνικής αστυνομίας, σκοπεύοντας να ανακαλύψει και να αδρανοποιήσει τα αυτόνομα κοινωνικά κινήματα που εμφανίζονται στη χώρα.
Ο Νόμος περί Κατασκοπείας και Αντι-κατασκοπείας (προσωρινά απενεργοποιημένος) και η νέα Υπηρεσία Πληροφοριών της Βενεζουέλας (SEBIN στα ισπανικά) είναι μόνο δύο παραδείγματα. Με σκοπό να προωθήσουμε τις απαραίτητες γνώσεις πάνω στο θέμα ανάμεσα στους αγωνιστές, δημοσιεύουμε μια ενημερωτική ανασκόπηση για τις διαφορετικές τακτικές που χρησιμοποιεί το Κράτος αποσκοπώντας στο να διαλύσει το ανταγωνιστικό κοινωνικό κίνημα και να εγκληματοποιήσει όσους το ακολουθούν. Συνέχεια →
Στις 10 Ιουνίου το πρωί έφυγε με βλέμμα καθαρό και οξύ νου, η φίλη και συντρόφισσα μας Ευγενία Βουγιούκογλου. Πάλεψε με τον καρκίνο, όμοια με την διαδρομή της σ’ αυτό τον κόσμο, με δύναμη, θάρρος και αξιοπρέπεια.
Η Ευγενία κατάγονταν από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας και μεγάλωσε στην Καισαριανή. Κουβαλούσε από τους πρόσφυγες προγόνους της, μια ιδιαίτερη μαγιά που την έκανε δυνατή και εξωστρεφή, απαλείφοντας έτσι με μιας τα όποια προβλήματα που κατά καιρούς είχε να αντιμετωπίσει. Πολλοί ίσως να την θυμούνται από τους δυο της χώρους που είχε στήσει στην Καισαριανή για την επιβίωσή της, παλαιότερα την Μουριά και μέχρι πριν λίγα χρόνια το Προλεταριακό. Κάποιοι μπορεί να είχαν παίξει μουσική, να είχαν χορέψει και τραγουδήσει στα κατά καιρούς καζανίσματα του Προλεταριακού, που η Ευγενία έδινε τον ρυθμό στον κόσμο με το τουμπελέκι της, παίρνοντας και το προσωνύμιο Ευγελέκι. Συνέχεια →
του Π. Οικονομόπουλου
