Ο παραπάνω τίτλος μπορεί να λειτουργήσει και σωρευτικά και όχι μονάχα διαζευκτικά. Μπορεί να ισχύσει σε πάρα πολλές περιπτώσεις όπου εμπλέκεται η κρατική και οικονομική εξουσία με τις ζωές μας και την καθημερινότητα μας. Αλλά μάς ήρθε στο νου, όταν πληροφορηθήκαμε ότι έχουν ξεκινήσει να εκδίδονται ανακοινώσεις από τις δημοτικές και περιφερειακές διοικήσεις διεθνώς, προτρέποντας σε αποφυγή φόρτισης των αυτοκινήτων σε συγκεκριμένες ώρες. Ο λόγος; Οι διακοπές ρεύματος λόγω υπερφόρτωσης του δικτύου!!! Όπως γνωρίζουν πια οι πάντες, ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα παγκοσμίως είναι η διαχείριση της ενέργειας. Ο ενεργοβόρος καταναλωτικός τρόπος ζωής απειλεί τη σπάνη των πρώτων υλών και ενώ όλα αυτά είναι γνωστά, τα τελευταία χρόνια βομβαρδιζόμαστε από την προώθηση για χρήση και απόκτηση ηλεκτρικών αυτοκινήτων και μέσων.
Χιλιάδες διαδηλωτές στην Αθήνα συμμετείχαν στο συλλαλητήριο της 16ης Μαρτίου, ημέρα απεργιακής κινητοποίησης μ’ αφορμή το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 57 ανθρώπων. Δυναμικές κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν τόσο στην Θεσσαλονίκη, όσο και την Πάτρα.
Για πολλούς μήνες συνεχείς είναι οι δράσεις ενάντια στις τράπεζες και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Από το 2019 έχουν επιβληθεί περιορισμοί στις αναλήψεις των τραπεζικών καταθέσεων δημιουργώντας οικονομική ασφυξία στους καταθέτες. Το Φλεβάρη διαδηλωτές έσπασαν και πυρπόλησαν τράπεζες στη Βηρυτό κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων που πραγματοποιούνται στη πρωτεύουσα.
Από anarchypress|Also posted in Σχόλια|Tagged συγκρούσεις, τράπεζες, Λίβανος|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Λίβανος: Συνεχίζονται οι συγκρούσεις ενάντια στις τράπεζες και το πολιτικό προσωπικό.
Οι δεκάδες χαμένες ανθρώπινες ζωές, οι εκατοντάδες τραυματίες και ο πόνος των δικών τους ανθρώπων είναι άλλο ένα έγκλημα του κράτους, άλλη μια κρατική δολοφονία· είναι άλλο ένα έγκλημα όσων βάζουν το χρήμα πάνω απ’ όλα, μη δίνοντας δεκάρα αν οι επιλογές τους καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές. Το δήθεν καλοστημένο περίλυπο προσωπείο του Μητσοτάκη, τα κροκοδείλια δάκρυα και η παραίτηση του υπουργού μεταφορών Καραμανλή, οι περίλυπες δηλώσεις του Τσίπρα, του Βαρουφάκη και διαφόρων άλλων πολιτικών λακέδων μάς γεμίζουν οργή.
H είδηση που ακολουθεί είναι πέρα για πέρα αληθινή υπό την έννοια ότι έγινε «viral» σε πολλά διαδικτυακά μέσα, αναμεσά τους και αρκετά δήθεν σοβαρά και όπως ξέρουμε, όταν το λένε πολλοί σίγουρα έχουν δίκιο…
Το θέμα αφορά κάτι ψαράδες, που τραβούσαν βίντεο και οι οποίοι ξαφνιάστηκαν, όταν είδαν έναν λύκο στη μέση του Παγασητικού να κολυμπάει. Σίγουρα δεν είναι καθημερινό θέαμα, ένας λύκος που κολυμπάει και αν δεν υπήρχε το βίντεο κανείς δεν θα πίστευε τους ψαράδες, που δεν φημίζονται στο κάτω κάτω για τη φιλαλήθειά τους. Τέλος πάντων το ερώτημα είναι «γιατί κολυμπούσε ο λύκος Γενάρη μήνα»;
Αν διέθετε μια δόση χιούμορ και αυτοσαρκασμού ο ηγέτης ο Αλέξης ο Τσίπρας, θα είχε μετατρέψει ήδη σε πλεονέκτημα την κωλοτούμπα του 2015, τις τότε κόκκινες γραμμές και ένα δημοψήφισμα που από ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ σε μια νύχτα.
Ο λόγος για τις κωλοτούμπες του Γερμανού Καγκελάριου Σολτς μέρα παρά μέρα: Από το δεν δίνουμε άδεια για να παραχωρηθούν τα γερμανικά άρματα Λέοπαρντ 2 από τρίτες χώρες προς την Ουκρανία, ως το είμαστε «έτοιμοι», να παραχωρήσουμε και τα δικά μας άρματα στον ουκρανικό στρατό.
«Δεν μπορεί να υπάρχουν συλλήψεις αφού δεν υπάρχουν
ομοφυλόφιλοι στη χώρα. Τέτοιου είδους άνθρωποι
θα εκτελούνταν πρώτα από τις οικογένειές τους.»
Ραμζάν Καντίροφ
(πρόεδρος της Τσετσενίας)
Τίποτα πιο παχύ από τη λεπίδα ενός μαχαιριού
δεν διαχωρίζει την ευτυχία από τη μελαγχολία.
Virginia Woolf, Orlando
H Τσετσενία, με πληθυσμό 1.492.000 κατοίκους, αποτελεί, σήμερα, διοικητική Υποδιαίρεση της Ρωσίας, βρίσκεται στον Βόρειο Καύκασο και επίσημα ονομάζεται «Δημοκρατία της Τσετσενίας». Ως μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, για τον πληθυσμό ισχύουν οι νόμοι της Ρωσίας· ωστόσο, οι Τσετσένοι είναι Σουνίτες Μουσουλμάνοι και τηρούν το Κοράνι και τις Χαντίθ που διαμορφώνουν την Σαρία, δηλαδή τον ισλαμικό νόμο που ρυθμίζει όχι μόνο τον τρόπο λατρείας, αλλά καθορίζει και τον καθημερινό τρόπο ζωής των πιστών ο οποίος πρέπει να συμβαδίζει με την παράδοση, ενώ συγχρόνως, η αρχέγονη δομή της φατρίας στην κοινωνική και πολιτική ζωή παραμένει σταθερή, ενώ εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη αιματηρές βεντέτες και άλλα έθιμα. Ο φιλορώσος, –αν όχι εγκάθετος από τη Ρωσία–, πρόεδρος της Τσετσενίας Καντίροφ ακολουθεί τις παραδόσεις και επιβάλει την χρήση μαντίλας στους δημόσιους χώρους για τις γυναίκες, την πολυγαμία κ.ά.
Η επανάσταση του 1917 έως το 1921 στην Ουκρανία είναι μια περίοδος της ιστορίας που δεν έχει μελετηθεί καθόλου. Ενώ οι Μπολσεβίκοι εδραίωσαν τον γραφειοκρατικό τους έλεγχο πάνω στους εργάτες της Ρωσίας, στον χώρο της Ουκρανίας έγινε πείραμα με ένα άλλο μοντέλο σοσιαλισμού. Ενώ επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις αναρχικές αντιλήψεις και απόψεις, οι σοσιαλιστές από πολλά κόμματα αγωνίστηκαν δίπλα στους εργάτες και τους αγρότες για να βρουν μια πιο ελευθεριακή κατεύθυνση, όπου η αυτοδιαχείριση και η αυτοοργάνωση σήμαιναν μια ευκαιρία για πραγματικό σοσιαλισμό από τα κάτω. Οι αναρχικοί θα έχτιζαν μια εθνική ομοσπονδία για να συντονίσουν τις πολιτικές και πολιτιστικές προσπάθειές τους, και θα έπαιζαν, επίσης, καθοριστικό ρόλο στην συγκρότηση του Επαναστατικού Εξεγερτικού Στρατού της Ουκρανίας, συχνά γνωστοί ως «Μαχνοβίτες» (σ.τ.μ. Makhnovtsi), όπως ονομάστηκε το κίνημα, ένα όνομα το οποίο προέρχεται από τον Νέστορα Μάχνο.
Στα τέλη Νοέμβρη 2022 μια είδηση του ΑΠΕ-ΜΠΕ αναπαράχθηκε από πολλά εγχώρια ειδησεογραφικά sites. Το ίδιο είχε συμβεί διεθνώς και ασφαλώς και στη Βρετανία απ’ όπου προερχόταν το γεγονός. Τι είχε συμβεί, σύμφωνα με δημόσια ανάρτηση της καταγγέλουσας: Η Ενγκόζι Φουλάνι, ιδρύτρια της οργάνωσης Sistah Space, σε μια εκδήλωση που διοργάνωσε στο Μπάκιγχαμ η βασιλική σύζυγος Καμίλα με θέμα την εκστρατεία της κατά της ενδοοικογενειακής βίας, δέχθηκε επίμονες ερωτήσεις από μέλος της βασιλικής οικογένειας σχετικά με την καταγωγή της. Συγκεκριμένα την προσέγγισε η Λαίδη Σούζαν Χάσεϊ και, αφού παραμέρισε τα μαλλιά της για να δει το όνομά της στην κονκάρδα που είχε στο πέτο, τη ρώτησε από πού καταγόταν.
Η κυβέρνηση, με το Προεδρικό Διάταγμα 85 και με τον τίτλο «Καθορισμός προσόντων διορισμού σε φορείς του Δημοσίου (Προσοντολόγιο – Κλαδολόγιο)» κατατάσσει τους αποφοίτους καλλιτεχνικών σχολών (ωδείων, χορού, ηθοποιών κ.λ.π.) από ΤΕ (τεχνολογική εκπαίδευση) σε ΔΕ (δευτεροβάθμια εκπαίδευση). Δεν θα σταθούμε στο ίδιο το γεγονός και στις λεπτομέρειες αυτού του διατάγματος που έχει να κάνει με το «νοικοκύρεμα» στις διαδικασίες προσλήψεων και μισθοδοσίας στο Δημόσιο. Όπως φαίνεται την έλλειψη ανώτατων σχολών υποκριτικών και παραστατικών τεχνών θα την καλύψουν ιδιωτικά κολλέγια. Προφανώς και η υποβάθμιση των καλλιτεχνικών σχολών από ΤΕ σε ΔΕ θα έχει αντίκτυπο και στην μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων στον τομέα του πολιτισμού.
«Η αρχή κάθε πολέμου είναι σαν να ανοίγεις την πόρτα ενός σκοτεινού δωματίου.
Ποτέ κανένας δεν γνωρίζει τι κρύβεται μέσα στο σκοτάδι».
Αδόλφος Χίτλερ
«Για όσους βρέθηκαν στην τρομερή του δίνη, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν το τέλος του κόσμου. Διέλυσε την αδύναμη δομή της διεθνούς κοινωνίας, η οποία είχε ήδη κατακερματιστεί μετά το 1918. Κατέστρεψε κράτη ή διέλυσε την λειτουργία τους. Μπλόκαρε τους εμπορικούς διαύλους και δημιούργησε νέες μορφές οικονομικής εξάρτησης. Φόρτωσε λαούς και κυβερνήσεις με τεράστιες νέες επιβαρύνσεις, τις οποίες οριακά μόνο μπορούσαν ν’ αντέξουν σε οικονομικό ή φυσικό επίπεδο. Διαμόρφωσε νέες μορφές καταναγκασμού μέσω προπαγάνδας, αστυνόμευσης και ενός περίπλοκου ιστού οικονομικών ελέγχων. Κλιμάκωσε τον ιδεολογικό παροξυσμό ως μέρος του αγώνα για εμψύχωση και κινητοποίηση. Εξήψε ένα τεράστιο κύμα βίαιων αναταραχών, που επεκτάθηκε πέρα από τις εμπόλεμες ζώνες, όπου διεξάγονταν οι μάχες ή κινούνταν οι στρατιές. Οδήγησε στην υποδούλωση, τη δολοφονία ή τον εκτοπισμό τεράστιο αριθμό ανθρώπων, ειδικά στην Ευρώπη, τη Νοτιοανατολική Ασία και την Κίνα. Όπως και να τελείωνε ο πόλεμος, ήταν βέβαιο ότι θα έριχνε τη σκιά του στην ειρήνη που θα ακολουθούσε».
John Darwin, Μετά τον Ταμερλάνο, Η άνοδος και Πτώση των παγκόσμιων αυτοκρατοριών, 1400-2000
Στο βιβλίο της Γένεσης περιγράφεται η Πτώση του Ανθρώπου, ύστερα από την ανυπακοή του Αδάμ και της Εύας στην προειδοποίηση-απειλή του Θεού, ότι μπορούν να δοκιμάσουν καρπούς απ’ όλα τα δένδρα εκτός από εκείνο, που βρίσκεται στο κέντρο του Κήπου (Δένδρο της Γνώσης), και δεν θα έπρεπε ούτε να αγγίξουν για να μην πεθάνουν. «Είπε λοιπόν το φίδι στη γυναίκα: «Αλήθεια είπε ο Θεός να μη φάτε από κανένα δέντρο του κήπου;» Η γυναίκα τού απάντησε: «Μπορούμε να φάμε καρπούς απ’ όλα τα δέντρα, εκτός από κείνο που βρίσκεται στη μέση του κήπου. Ο Θεός είπε να μη φάμε τον καρπό του, ούτε καν να τον αγγίξουμε, για να μην πεθάνουμε» (Γένεσις 3).
[Το παρακάτω είναι μια συζήτηση/συνέντευξη που πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1968. Συνομιλήτρια η Eve Hinderer, μια Νεοϋορκέζα ακτιβίστρια που δραστηριοποιείται στο Γυναικείο Απελευθερωτικό Κίνημα.]
Ερώτηση: Πότε ενδιαφέρθηκες για πρώτη φορά για τη γυναικεία απελευθέρωση;
Eve Hinderer: Τον περασμένο Νοέμβριο έφτασα σε μια περιφερειακή διάσκεψη και είδα μια πινακίδα που έγραφε «Women’s Liberation»/«Απελευθέρωση της Γυναίκας». Πήγα, λοιπόν, σε εκείνο το εργαστήριο και, παραδόξως, δεν ένιωσα καθόλου να πτοούμαι από το γεγονός ότι ήταν μόνο 40 ή 50 γυναίκες στην αίθουσα καθώς, συμμετέχοντας, άφησα να με παρασύρει ένας χείμαρρος πολιτικών και ψυχολογικών απόψεων που με ενθουσίασαν πραγματικά.
Ερώτηση: Γιατί οι γυναίκες πρέπει να απελευθερωθούν: τι είναι η απελευθέρωση των γυναικών;
Τον Δεκέμβριο του 2021, η Εφημερίδα των Συντακτών δημοσίευσε, σε ένθετη έκδοση με την επιμέλεια του δημοσιογράφου Δημήτρη Ψαρρά, τον «Φάκελο του Κώστα Λαλιώτη, στην Ασφάλεια του Παπαδόπουλου του Ιωαννίδη και του Καραμανλή (1968-1980)». Όπως αναφέρει ο δημοσιογράφος στην Εισαγωγή της έκδοσης, ο Κώστας Λαλιώτης στις 14 Μαΐου 2021 υπέβαλε αίτηση, που έγινε δεκτή, προς την Διεύθυνση Επικοινωνίας του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας για να του δοθεί πρόσβαση στον προσωπικό του «Φάκελο πολιτικών φρονημάτων», που αναφέρεται στο διάστημα μεταξύ του 1968 και του 1980.
Πρόκειται, λοιπόν, «για έναν από τους 2.110 Φακέλους, που κρίθηκαν άξιοι διατήρησης «για ιστορικούς λόγους» και έτσι εξαιρέθηκε από την καταστροφή, που οργανώθηκε την περίοδο της «συγκυβέρνησης» Μητσοτάκη-Φλωράκη-Κύρκου με πρωθυπουργό τον Τζανή Τζαννετάκη. Στις 29 Αυγούστου 1989 είχαν καεί εκατομμύρια φάκελοι στον κλίβανο της «Χαλυβουργικής» (συνολικά 17.500.000), στο όνομα της «άρσης των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου», παρά την έντονη αντίδραση των σοβαρότερων ιστορικών επιστημόνων, που διέκριναν σ’ αυτήν την πράξη την καταστροφή «σημαντικών τεκμηρίων της εθνικής μας ιστορίας και της εθνικής μας παράδοσης».
Είναι η πρώτη φορά ιστορικά που η διοργάνωση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου και γενικά τέτοιου μεγάλου μεγέθους αθλητική διοργάνωση, έχει προκαλέσει τόσες πολλές αντιδράσεις, στα περιορισμένα και ασφαλή πλαίσια δηλώσεων, ανακοινώσεων και δημοσιευμάτων, βέβαια. Τόσα χρόνια, η κριτική και οι δράσεις (βλ. Ολυμπιακοί αγώνες) ενάντια σε τέτοιες εκδηλώσεις, περιορίζονταν στον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο, καθώς και σε χλιαρά δημοσιεύματα στον αριστερόστροφο Τύπο. Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου στο κράτος του Κατάρ, είναι η επιβεβαίωση πως η «μπάλα» πλέον, τουλάχιστον η απαστράπτουσα πλευρά της, μυρίζει μόνο χρήμα και αίμα, αντί για αέρα είναι φουσκωμένη με διεγερτικές ουσίες, ενίοτε σε τέτοιες μεγάλες εκδηλώσεις έχει την υφή από μπετό και τελικά απέχει παρασάγγας από ένα παιχνίδι που κάποιοι λατρεύαμε ως παιδιά και έφηβοι. Οι υποδομές, ώστε να παιχτεί η μπάλα στο κράτος του Κατάρ, κόστισαν περίπου 200 δις δολάρια. Οι νεκροί μετανάστες εργάτες που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή των γηπέδων και άλλων υποδομών ανέρχονται σε πάνω από 6.500. Πρόκειται για ανθρώπους από το Νεπάλ, την Ινδία, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, την Κένυα, την Σρι Λάνκα και τις Φιλιππίνες. Στα 10 χρόνια που κράτησαν οι εργασίες, υπολογίζεται πως μια ποδοσφαιρική ομάδα με έναν αναπληρωματικό παίχτη σκοτώνονταν κάθε βδομάδα. Εννοείται, πως το Κατάρ δεν αναγνωρίζει τις κατηγορίες και κάνει λόγο για μόλις 3 νεκρούς, γι’ αυτό και αρνείται να δώσει αποζημίωση στις οικογένειες των θυμάτων, οι οποίες έχουν οργανωθεί για να βρουν το δίκιο τους. Τα λεφτά, όμως, είναι πολλά και τα συμφέροντα μεγάλα. Ποιος, αλήθεια, θα νοιαστεί για μερικές χιλιάδες φτωχούς ανθρώπους, που έδωσαν μέχρι και μίζες για να έχουν μια θέση στα κάτεργα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Κατάρ;
Η γέννηση των «παραδόσεων»[1], δηλαδή των κοινοτικών συνηθειών που εκφράζονται μέσα από μουσικές, τραγούδια αλλά και με διάφορες άλλες πρακτικές, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις «μικρές και μεγάλες» ιστορίες του κοινωνικού χώρου. Ιστορικά γεγονότα, είτε ευρύτερα είτε περιορισμένα χωρικά, μπορεί να μην είχαν την δυνατότητα να καταγραφούν στο χαρτί, αλλά μπορούσαν να αποτυπωθούν στο κοινωνικό σώμα μέσω μια κοινωνικής συνήθειας, μιας μουσικής, κάποιου στίχου και χορού και έτσι με αυτό τον τρόπο, η μνήμη αυτή να περάσει στις αισθήσεις και στο ατομικό σώμα. Στο παρόν κείμενο θα παρουσιαστεί το παραδοσιακό τραγούδι «Ακρίδα» το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο τραγούδι κυρίως της Σίφνου και της Σικίνου, αλλά και άλλων νησιών των δυτικών Κυκλάδων. Η «Ακρίδα» συνδέεται με τις αντιοθωνικές εξεγέρσεις του 1862, γράφτηκε από τον Σοφοκλή Καρύδη ο οποίος εξέδιδε την εφημερίδα «Φως» και στην οποία βρίσκουμε το πρώτο δημοσιευμένο κείμενο που προσπαθεί να εξηγήσει τι είναι η αναρχία, με τον τίτλο «Αναρχία». Αρθρογράφος του κειμένου φαίνεται πως είναι ο ελευθεριακός κοινωνικός αγωνιστής Δήμος Παπαθανασίου[2] ο οποίος είχε εξοριστεί από τον Όθωνα στην Κύθνο και ήταν παρόν σε μια επιχείρηση απελευθέρωσης εξόριστων η οποία βάφτηκε στο αίμα από τα στρατεύματα του Όθωνα.
Ογκώδεις διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν για την επέτειο των 49 χρόνων από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου και σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα σημειώθηκαν συγκρούσεις. Από την Τρίτη 15 έως και την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου, επ’ ευκαιρία των εκδηλώσεων μνήμης για την εξέγερση του Νοέμβρη 1973, επί της οδού Πατησίων, γωνία με την οδό Στουρνάρη, παρουσιάστηκαν έντυπα και βιβλία που εκδίδει η Αναρχική Αρχειοθήκη. Παράλληλα στο κτήριο ΜΑΧ υπήρχε έκθεση φωτογραφίας σχετικά με τον πόλεμο και τα κατασταλτικά μέτρα των προηγούμενων ετών με αφορμή τον covid 19, προβολές ταινιών, καθώς και βιβλία που εκδίδει η Αναρχική Αρχειοθήκη.
Τον τελευταίο καιρό έχει εμφανιστεί ένα είδος ακτιβισμού για το περιβάλλον, στόχος του οποίου είναι ο «βανδαλισμός» διάσημων έργων τέχνης. Η βάση των συγκεκριμένων δράσεων προφανώς είναι η πρόκληση, μιας και οι επιθέσεις στους πίνακες ζωγραφικής είναι μικρής κλίμακας, με αποτέλεσμα ο «βανδαλισμός» να περιορίζεται στα προστατευτικά τους τζάμια και στα κάδρα. Είναι προφανές, πως μια επίθεση με μπογιές, για παράδειγμα σε ένα εργοστάσιο παραγωγής πλαστικού, θα ήταν μια πράξη σχεδόν ως μη γενομένη, αλλά αν οι μπογιές πέσουν σε κάτι αντικειμενικά όμορφο και σύμβολο του ωραίου, τότε η πράξη θα διαδοθεί μαζί με τα προπαγανδιστικά μηνύματα που την συνοδεύουν. Η αρχή έγινε στις 29 Μαΐου με το γιαούρτωμα της Μόνα Λίζα, ακολούθησαν μετά από μήνες ο βανδαλισμός με τοματόσουπα στα «ηλιοτρόπια» του Βαν Γκογκ, το λέρωμα με πουρέ του πίνακα «Les Meules» του Μονέ και στην περίεργη κίνηση άνδρα να κολλήσει με κόλα το κεφάλι του σε πίνακα του Johannes Vermeer, «Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι» στο μουσείο Mauritshuis, στην Χάγη της Ολλανδίας. Βέβαια, όλα τα παραπάνω έργα ήταν προστατευμένα με τζάμι, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οπότε ο «βανδαλισμός» ήταν σε όλες τις περιπτώσεις περισσότερο μια συμβολική κίνηση παρά μια βάνδαλη καταστροφική πράξη.
Έχουν περάσει ογδόντα χρόνια περίπου από τη δεκαετία του 1940 και λιγοστεύουν οι άνθρωποι που βρίσκονται στη ζωή και έζησαν από κοντά τα έντονα γεγονότα της εποχής: πόλεμοι, αντίσταση, ένοπλοι ενδοεξουσιαστικοί ανταγωνισμοί και αντάρτικο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον όσοι είχαν παππούδες και γιαγιάδες, που έζησαν ενεργά εκείνες τις εποχές, να διηγούνται τις ιστορίες τους στα εγγόνια τους. Και ήταν ακόμη πιο συναρπαστικό όταν διαπιστώναμε ότι αυτά που μάς περιέγραφαν δεν τα είχαν εκμυστηρευτεί ούτε στα παιδιά τους. Ήταν οι εποχές που θεωρούσαν ότι έπρεπε τα παιδιά να «προστατευτούν» και να μην πολυξέρουν. Η γενιά που τα έζησε δεν πολυμιλούσε. Πολλά γεγονότα και ιστορίες δεν ήρθαν, σκοπίμως, ποτέ στο φως της αφήγησης. Τα «κρατούσαν» μέσα τους σαν φυλακτό αλλά όταν αποφάσιζαν, σπάνια, να μιλήσουν ήταν καθηλωτικοί. Οι προφορικές ιστορίες που συχνά δεν διαθέτουν τεκμηριώσεις και γραπτές πηγές αλλά τη ζωντάνια και την ένταση των ανθρώπων που ήταν μέσα στα γεγονότα, χωρίς να διαθέτουν θέσεις και θώκους, που πολλές φορές οι κάτοχοι τους συσκοτίζουν ή αποκρύπτουν στοιχεία γεγονότων. Ασφαλώς και η τεκμηρίωση των ιστοριών γίνεται σε ύστερο χρόνο από τους αυτήκοους δέκτες.
Πολλά εγγόνια είχαν την τύχη οι παππουδογιαγιάδες τους να τα μαζεύουν, έστω για μια και μοναδική φορά, για να αφηγηθούν τις ιστορίες τους από εκείνα τα χρόνια. Είχαμε και εμείς αυτή την τύχη και ευκαιρία και μάλιστα εις διπλούν. Ο παππούς Σ. από τη Βοιωτία μάς εξιστορούσε την ιστορία από το αντάρτικο και ο παππούς Γ. τις ιστορίες από το κίνημα της Μέσης Ανατολής. Ιστορίες εντελώς ξεχωριστές και διαφορετικές αλλά με κοινό στοιχείο τον εμετικό και προδοτικό ρόλο του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Και οι δυο παππούδες ένιωθαν προδομένοι από το ΚΚΕ για τα συγκεκριμένα γεγονότα που βίωσαν και απομακρύνθηκαν άμεσα και δια παντός από το Κόμμα. Χάραξαν, όμως, διαφορετικές πορείες, εκ διαμέτρου αντίθετες. Και αυτό έχει ενδιαφέρον, να βλέπει και να παρατηρεί κάποιος το πως αντιδρά ο καθένας και η καθεμία στις επιδράσεις που δέχεται. Ο ένας από κομμουνιστής έγινε δεξιός και μπάτσος της υπαίθρου-αγροφύλακας- και ο άλλος παρέμεινε στην αριστερή όχθη ανένταχτος μεν αλλά τον πλάνεψε για έναν διάστημα ο Ανδρέας, έζησε και τη περίοδο 1989-’90, με οικουμενική κυβέρνηση να του θυμίζει «κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας» του Λιβάνου. Ο παππούς Σ., λοιπόν, αφού είχε πολεμήσει νεαρός στο αλβανικό μέτωπο στη πρώτη γραμμή και είχε επιστρέψει στο χωριό του τραυματίας με παράσημο μια σφαίρα στο γόνατο, η οποία δεν αφαιρέθηκε ποτέ από το σώμα του, εντάχθηκε στις τάξεις του ΕΛΑΣ Βοιωτίας.
Anarchy press gr 