QUIZ No 2

Ποιός είπε το παρακάτω;

«Σόρρυ αλλά η άποψή μου είναι πως, ειδικά αφού αποδείχτηκε ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ότι το εμβόλιο δεν έχει σοβαρές παρενέργειες και ότι έχει αποτέλεσμα, θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό σε όσους κλάδους έχουν επαφή με κόσμο. Ή να καταλογίζεται ευθύνη σε όποιον το αρνήθηκε και μετέδωσε».

Α. Ο γνωστός «εργοδοτικός» πρόεδρος του συλλόγου εργαζομένων της ALPHA BANK, Τάσος Γκιάτης (διαθέτει πολλαπλάσια ισχύ από έναν τυπικό πρόεδρο συλλόγου, απολαμβάνει ειδικών προνομίων και έχει αποφασιστικό ρόλο στη στρατηγική τής εδώ και χρόνια πτωχευμένης ALPHA που περιλαμβάνει αθρόες απολύσεις προσωπικού –με τη μορφή εθελούσιας εξόδου– και μαζικό κλείσιμο υποκαταστημάτων).

Β. O Άδωνις Γεωργιάδης (πάλι).

Γ. Ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.

Δ. Ο γνωστός αναρχο-οπίνιον μέικερ Σπύρος Δαπέργολας.

QUIZ No 1

Ποιός είπε το παρακάτω:

«Επειδή είναι επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία, στο βαθμό που ως ανεμβολίαστοι συμβάλλουν στην επέκταση και διαιώνιση της θανατηφόρου πανδημίας απαιτούμε να παρθούν αυστηρά μέτρα περιορισμού τους. Τίποτα παραπάνω. Τόσο απλά».

Α. Ο Άδωνις Γεωργιάδης, αντιπρόεδρος της ΝΔ.

Β. Ανώνυμος χουντόγερος σε πηγαδάκι της πλατείας Φιλοθέης.

Γ. Μέλος της Επιτροπής Λοιμωξιολόγων, που δεν θέλει για ευνόητους λόγους να γίνει γνωστό το όνομά του

Δ. Ο διάσημος αριστερός καθηγητής της Παντείου Γιώργος Ρούσης.

ΚΥΚΛΟΦΟΡEI το 215ο φύλλο της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Πέμπτη 29 Απριλίου 2021, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο στα σημεία διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου.                                                                   

Ακολουθεί ο πρόλογος, του Κύκλου Σύνταξης, για αυτήν την έκδοση:

ΟΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ…

«Ο βασανιστής είναι σαρξ εκ της σαρκός του συστήματος και στυλοβάτης της εξουσίας, όπως ο δήμιος σε όλα τα δεσποτικά καθεστώτα. Πως είναι δυνατόν η Αρχή που αξιοποιεί και γι’ αυτό ευλογεί σιωπηρά τον βασανισμό να αναζητήσει και να τιμωρήσει τον βασανιστή; Αντίθετα διασφαλίζει την ανωνυμία του με τη σιωπή και την παρασκηνιακή ευαρέσκεια. Δεν αρκεί, επομένως, ο δρακόντειος νόμος κατά των βασανιστηρίων, αφού πρόκειται για κυνήγι φαντασμάτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μέγιστο αγαθό και θα ήταν αφέλεια, ουτοπία ή εφησυχασμός να εμπιστευθεί η κοινωνία την προάσπισή τους στην εξουσία. Είναι δική της υπόθεση και δικό της χρέος». Κυριάκος Σιμόπουλος, Βασανιστήρια και Εξουσία, Από την Ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, το Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία ως την εποχή μας

«Ο ποινικός νομοθέτης τοποθετείται στο ερώτημα αυτό ξεκάθαρα ορίζοντας στο άρθρο 137Δ παρ. 1 ΠΚ ότι η κατάσταση ανάγκης ουδέποτε αίρει το άδικο των βασανιστηρίων. Η θεωρία εξακολουθεί, ωστόσο, να διχάζεται σε θιασώτες βασανιστηρίων σε εξαιρετικές περιπτώσεις και σε αυτούς που τα αποδοκιμάζουν κατά τρόπο απόλυτο. Η απαγόρευση οποιασδήποτε διαβάθμισης της ανθρώπινης αξίας δεν επιτρέπει πάντως οποιαδήποτε εξαίρεση. Συνεπώς, υποστηρίζεται στο πλαίσιο της συμβολής αυτής η θέση ότι οποιαδήποτε άσκηση βίας εκ μέρους της αστυνομίας αντιστρατεύεται τη φύση της ανθρώπινης αξίας και παραβιάζει τόσο το Σύνταγμα όσο και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου». Φερενίκη Παναγοπούλου – Κουτνατζή, Επίκουρη Καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Δικηγόρος

Κατασκευή της Λαϊκής Παράδοσης. Η περίπτωση της απαγόρευσης του κρητικού βιολιού από τα κρατικά ΜΜΕ

Τα εκάστοτε εθνικά αφηγήματα που κατασκευάζουν οι εγχώριοι κρατικοί διαχειριστές, πάντοτε περνούσαν εκτός των άλλων και μέσα από την λαϊκή παράδοση. Ιστορικά, όπου χρειάστηκε, το κράτος χρησιμοποίησε την λαϊκή παράδοση για την πραγματοποίηση των διαφόρων σχεδιασμών του, την επινόησε και την κατασκεύασε ώστε να ταιριάζει με τα εκάστοτε εθνικά- κρατικά αφηγήματα που ήθελε να προωθήσει. Εξ’ άλλου ο όρος παράδοση δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας δημιουργημένος νεωτερισμός, όπου χωράει όλες εκείνες τις κοινοτικές πρακτικές που μέχρι την δημιουργία του όρου δεν κατατάσσονταν ως παραδοσιακές, αλλά ως κομμάτι της κοινοτικής καθημερινότητας.

Κατά καιρούς, λοιπόν, η κάθε παράδοση κατασκευάζεται από την κεντρική κρατική εξουσία, αλλά και από τους εκάστοτε φορείς που την διαχειρίζονται (πολιτιστικοί, εξωραϊστικοί, μορφωτικοί σύλλογοι κ.λπ.), με αναβιώσεις, εκδόσεις, ηχογραφήσεις, διοργάνωση εκδηλώσεων με την λειτουργία του κατάλληλου αφηγήματος κ.λπ.

Ιστορικά, από την δημιουργία του Ελλαδικού κράτους, η κεντρική κρατική εξουσία ενδιαφέρθηκε ουκ ολίγες φορές για τον έλεγχο διαφόρων λαϊκών μορφών εκφράσεων. Δεν θα γινόταν αλλοιώς, άλλωστε, αφού οι λαϊκές εκφράσεις είναι άμεσα συνυφασμένες με τον κόσμο που τις δημιουργεί και εκφράζεται μέσα από αυτές. Έτσι, μέσω των παραδόσεων, το κράτος μπορεί να ελέγξει και μέρος της συνείδησης του κόσμου που εκδηλώνεται μέσω αυτών. Επί τροχάδην, τέτοιες προσπάθειες ελέγχου έχουν συμβεί μετά την προσάρτηση στον ελλαδικό χώρο, εδαφών που ο πληθυσμός τους δεν ήταν αμιγώς ελληνικός, όπως της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης. Εκεί, το κράτος, με την βοήθεια λαογράφων προσπάθησε να ομογενοποιήσει εθνικά τις τοπικές λαϊκές παραδόσεις, αλλάζοντας την γλώσσα από τους στίχους τραγουδιών και συγχρόνως, στην Μακεδονία, υποχρεώνοντας ολόκληρες κοινότητες σε ομαδικές ορκωμοσίες για αλλαγή γλώσσας. Στην συνέχεια, άλλο ένα παράδειγμα όπου το κράτος έπρεπε να διαχειριστεί την λαϊκή παράδοση ήταν μετά την σφαγή της μικρασίας και τον διωγμό εκατομμυρίων μικρασιατών που οδηγήθηκαν ως πρόσφυγες στον ελλαδικό χώρο. Οι πρόσφυγες κουβαλούσαν ένα ιδιαίτερο φορτίο κουλτούρας, διαφορετικό με ό,τι επικρατούσε εκείνη την εποχή στον ελλαδικό χώρο και πολλές φορές αμφιλεγόμενο για την ελληνικότητά του. Η αρθογραφία της εποχής είναι πλούσια με αρνητικά σχόλια για την μουσική που θυμίζει τούρκικη και τις συνήθειες που έφεραν οι μικρασιάτες, καθώς και για την προβληματική ελληνικότητά τους. Το σμυρναίικο με τα παράξενα όργανα, το περίεργο «ανατολίτικο» άκουσμα και τους τολμηρούς του στίχους και το πειραιώτικο ρεμπέτικο τραγούδι που μέρος του εδραιώθηκε εξ’ αιτίας του προσφυγικού, κυνηγήθηκε για πολλά χρόνια από το κράτος και εισέπραξε καταστολή και αρνητικό σχολιασμό και από το ΚΚΕ. Ένα άλλο παράδειγμα είναι και οι φολκλόρ εκδηλώσεις της Χούντας με παραδοσιακούς χορούς και στυλιζαρισμένες παραδοσιακές στολές πλάι σε αρχαίους σπαρτιάτες και αθηναίους πολεμιστές με χλαμύδες.

Από ιθαγενείς μετανάστες: Η περίπτωση της Γουατεμάλα

Οι κοινότητες ή aldeas, του San Juan Ostuncalco στα υψίπεδα της Γουατεμάλα, περίπου έξη ώρες με το αυτοκίνητο από την πόλη της Γουατεμάλα.

Το νομοσχέδιο Τραμπ σχετικά με το κλείσιμο των νότιων συνόρων των ΗΠΑ και η επικείμενη μεγάλη πορεία χιλιάδων κατοίκων από την Κεντρική Αμερική προς τα σύνορα με τις ΗΠΑ μπορούν να ερμηνευτούν ποικιλοτρόπως. Πραγματικά, το κλείσιμο των συνόρων και η ξεκάθαρα αντιανθρώπινη απομάκρυνση των παιδιών των μεταναστών από τις οικογένειές τους αποτελεί αναντίρρητα την εφαρμογή αδιάλλακτης πολιτικής γραμμής, που προσπαθεί βέβαια να κόψει κι όχι να λύσει τον γόρδιο δεσμό της αποικιοκρατίας στην Αμερικάνικη ήπειρο. Ωστόσο, η πορεία των χιλιάδων μεταναστών προς τα σύνορα και συγχρόνως η συγκέντρωση όλο και περισσότερων στρατευμάτων στην περιοχή δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί δίχως προβληματισμό. Όχι επειδή οι προθέσεις κι η απελπισία αυτών των ανθρώπων είναι υπό αμφισβήτηση, απεναντίας. Το παράδειγμα της Γουατεμάλας είναι μόνον ένα κομμάτι του παζλ από τη συνολική πραγματικότητα της σκληρής αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης στη Νότιο Αμερική. Ωστόσο, η καπήλευση του αγώνα και της προσπάθειας των ιθαγενών από την αντιπολίτευση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ αποτελεί δόκανο πολιτικής φύσεως πίσω από την πράξη απελπισίας των ανθρώπων που από ντόπιοι μετατρέπονται σε μετανάστες στον ίδιο τους τον τόπο.

Μια λέξη δίχως όνομα

Τι κοστίζει – και σε ποιους – να επιλέγεις τη ζωή που εσύ θέλεις;

Γίναμε η λεία αυτών που κάποτε διακήρυτταν την ατομική ελευθερία και μαράζωναν μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο μια στείρας / αποστειρωμένης κοινωνίας (στείρα / αποστειρωμένη κοινωνία: σαν να λέμε άνευρη κοινωνία κατοικήσιμη από ζωντανούς οργανισμούς – είναι ποτέ δυνατόν;).

Πλέον η ελευθερία κερδίζεται με την κατάθεση της ψηφιακής υπογραφής και της τεχνολογικής αποκατάστασης.

Η ζωή μέσα στα κουτιά αρχίζει να παίρνει μυθικές διαστάσεις:

μπορείτε (και άλλοι) να ζήσετε μέσα στα κουτιά. Τι σημασία έχει εάν δεν σας εξυπηρετούν στην ανάδειξη των ταλέντων σας; Με τον καιρό θα συνηθίσετε και δεν θα μπορείτε να ζήσετε χωρίς αυτά (τα κουτιά). Κανείς δεν θα αυτοανακηρυχτεί ως κυρίαρχος των κουτιών (τα κουτιά ανήκουν σε όλους). Η ιστορία συλλαμβάνεται μέσα στα κουτιά, γεννιέται έξω από αυτά, στριμώχνεται ανάμεσα σε στρώσεις από σκόνη και στρώσεις από παλιομοδίτικα δειλινά πλεγμένα στο χέρι.

Πόσο κοστίζει μια ζωή; ίσως να μη μάθουμε ποτέ. Η τιμή (της) αυξομειώνεται ανάλογα με την ευκολίας της να προσαρμόζεται στις καταστάσεις και στα νούμερα.

Ένα χέρι προβάλλει έξω από το κουτί. Προσπαθεί – όπως ένα θερμόμετρο – να μαντέψει την κυκλοθυμία του καιρού.

(Άλλαξε ο καιρός ή τον αλλάξαμε εμείς; Και ποιος καιρός είναι αυτός: ο κοινωνικός ή ο μετεωρολογικός;).

Το χέρι παραμένει μετέωρο ψαχουλεύοντας στο ασφαλές περιβάλλον την οιαδήποτε  ένδειξη ζωής έξω από το κουτί.

ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΝΤΟΛΗ ΓΙΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ

Μέχρι στιγμής, στον λεγόμενο δυτικό κόσμο οι εκβιασμοί και οι απειλές απέναντι σε αυτούς, που αρνούνται τον εμβολιασμό, βλέπουμε πως ασκούνται από ιδιωτικές εταιρίες, ενώ οι κυβερνήσεις από την πλευρά τους ισχυρίζονται για την ώρα ότι ο εμβολιασμός είναι εθελοντικός, αφήνοντας όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο αργότερα να βρουν την φόρμουλα και να επιβάλλουν κυρώσεις σ’ όσους δεν εμβολιάζονται. Μ’ άλλα λόγια οι άνθρωποι είναι «ελεύθεροι» μεν να αποφασίσουν, αλλά μόνο αυτό που επιτάσσει η εξουσία, διότι σε αντίθετη περίπτωση ελλοχεύει ο κίνδυνος κυρώσεων. Τόση ελευθερία δηλαδή δεν αντέχεται!

Ένα βήμα παραπάνω έγινε στη …προάσπιση της ελευθερίας (ποιανού άραγε;) καθώς στην Ισπανία διατάχθηκε από δικαστήριο ο εμβολιασμός μιας ηλικιωμένης γυναίκας, που μένει σε οίκο ευγηρίας. Η υπόθεση ξεκίνησε όταν ο οίκος ευγηρίας προσέφυγε στα δικαστήρια, καθώς η κόρη της συγκεκριμένης τροφίμου ήταν κατηγορηματικά αντίθετη στον εμβολιασμό της μητέρας της, η οποία έχει «πολύ περιορισμένη ικανότητα λήψης αποφάσεων».
Στην απόφασή του, ο δικαστής εκτιμά πως η ηλικιωμένη «στερείται συγκεκριμένων ικανοτήτων ώστε να δώσει τη συγκατάθεσή της στην τέλεση μιας ιατρικής πράξης». Έτσι, αν και όπως διατείνεται κατανοεί τις επιφυλάξεις της κόρης της μπροστά στις πιθανές παρενέργειες ενός εμβολίου, κρίνει πως ο εμβολιασμός της συνιστά έναν «ήσσονος σημασίας κίνδυνο» σε σύγκριση με το να μην γίνει τίποτα, ενώ επίσης τονίζει ότι η θέση της κόρης της ηλικιωμένης «αντίκειται στα συμφέροντα της τροφίμου αναφορικά με τη διατήρηση της κατάστασης της υγείας της και την αποφυγή ζωτικής σημασίας κινδύνων».

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2020: ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ…

«Τι θέλαμε να πετύχουμε σήμερα; Ειρηνική ημέρα! Το πετύχαμε (!!!), 2ον δημοκρατική ημέρα, τα κόμματα και οι φορείς να εκδηλώσουν το σεβασμό τους για τα θύματα, το πετύχαμε. 3ον να μην καταστραφεί η πόλη από διάφορους μπαχαλάκηδες που το κάνουν κάθε φόρα, τα πετύχαμε αυτά». Μ. Χρυσοχοΐδης, υπουργός καταστολής σε βαθιά κρίση διαταραχής…

«Συνέστησα στους αξιωματικούς να λένε χρόνια πολλά στους αρχηγούς».
Βαρύ «περιστατικό» η περίπτωσή του, δίχως άλλο…

Έχει ειπωθεί και δικαίως ότι η σκληρότητα που επιδεικνύει η εξουσία πολλές φορές οφείλεται στην δειλία, τον φόβο και την αδυναμία εκείνων που την ασκούν. Τα όσα συνέβησαν σήμερα στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στα Γιάννινα και σε άλλες πόλεις κάλλιστα μπορούν να εξηγηθούν μ’ αυτόν τον τρόπο σε μεγάλο βαθμό. Η αγριότητα που επέδειξαν στους άοπλους και λιγοστούς διαδηλωτές τα ένστολα κτήνη σίγουρα δεν είναι πρωτόγνωρη. Εκείνο που μπορούμε να διακρίνουμε, όμως είναι στις προθέσεις των εντολέων τους να «τελειώνουν», όπως παραδέχθηκε ο φανερά πλέον διαταραγμένος υπουργός καταστολής, μ’ όλους όσους διαδηλώνουν. Η προστασία της δημοσίας υγείας δεν αποτέλεσε απλά ένα πρόσχημα αλλά ένα μακάβριο αστείο.

ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ: IN CAUDA VENENUM

«Το παρὸν [δεν] εἶναι [τίποτε περισσότερο] ἀπὸ τὸ παρελθὸν συσπειρωμένον διὰ δρᾶσιν, ἐνῶ τὸ παρελθὸν [εἶναι] τὸ παρὸν ἀνεπτυγμένον διὰ τὴν κατανόησίν μας». Durant Will., Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού, Τόμος στ΄, Μεταρρυθμίσεις

«Το εφεύρημα του «συνταγματικού τόξου» είναι η βάση πάνω στην οποία θα μπουν τα θεμέλια του μεταμνημονιακού καθεστώτος στον Ελλαδικό χώρο, στη γραμμή που επιτάσσει η ενοποιημένη κυριαρχία. Ήδη η διαπραγμάτευση των κανόνων που θα υπάρξουν φτάνει μέχρι και στην αναθεώρηση του συντάγματος το οποίο απαγορεύει (λόγω ΚΚΕ, όπως ήδη αναφέραμε), το να τεθεί εκτός νόμου ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Αυτές οι σκληρές διαπραγματεύσεις έχουν σχέση και με την διατύπωση του Χρύσανθου Λαζαρίδη πως και ο Σύριζα είναι εκτός «Συνταγματικού τόξου». Αυτό σημαίνει περισσότερα εχέγγυα συμμόρφωσης. Ας το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους οι όποιοι συνοδοιπόροι ή υποστηρικτές από τον λεγόμενο A.-A. χώρο.» Ανάγνωσμα περί εγκληματικών συμμοριών και συνταγματικού τόξου – Anarchy press, 28-9-2013, Η.Α.

Τα παρατεταμένα χειροκροτήματα των χιλιάδων αντιφασιστών διαδηλωτών κάθε πολιτικής και κοινωνικής προέλευσης, οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί έξω από το Εφετείο, στο άκουσμα της καταδίκης αρχικά του Ρουπακιά και κατόπιν της ηγετικής ομάδας, βουλευτών και απλών μελών της Χρυσής Αυγής για ένταξη σε «εγκληματική οργάνωση», μόνο θλίψη μπορούν να προκαλούν κατά την γνώμη μας σ’ όσους διατηρούν κατ’ αρχήν τον αυτοσεβασμό τους και αφ’ ετέρου αρνούνται με συνέπεια να αφομοιωθούν και να αφομοιώσουν εξουσιαστικές λογικές και ιδεολογήματα.

Ήταν ένα χειροκρότημα πρώτα απ’ όλα στην απόφαση της «δικαιοσύνης» να σφραγίσει ποινικά την σχέση του «συνταγματικού» ή «δημοκρατικού τόξου» απέναντι στην δήθεν «παραφωνία» που γέννησε η πολιτική και κοινωνική «κρίση» της τελευταίας δεκαετίας. Το «τέρας» μάς λένε νικήθηκε, το «Κακό» αντιμετωπίστηκε, «έκλεισε ένας τραυματικός κύκλος της χώρας», «η δημοκρατία νίκησε»· Μητσοτάκης, Τσίπρας, Σαμαράς, Γεννηματά, Κουτσούμπας και Βαρουφάκης αποτελούν το «τείχος της δημοκρατίας» σύμφωνα με το πανηγυρικό λίγες ημέρες πριν την απόφαση πρωτοσέλιδο της συριζαίικης «Εφημερίδας των συντακτών».

Η Γη είναι επίπεδη!

Αλήθεια λέω, το διάβασα στο Διαδίκτυο…

Αλήθεια, είστε σίγουροι ότι ζούμε εν έτει 2020; Ήτοι, το έχετε ψάξει ενδελεχώς και επισταμένως; Ουδεμία αμφιβολία υφίσταται επί τούτου; Μάλιστα, καλώς λοιπόν. Ό,τι πείτε. Άλλως τε εγώ είμαι απλώς ένας πόντικας εμιγκρές. Πείτε μου, όμως, παρακαλώ, εφ’ όσον βρισκόμαστε στη δεύτερη δεκαετία του 21^ου αιώνα, γιατί άπαντα τα πέριξ εμού ερεθίσματα με κάνουν και αισθάνομαι ότι ζω στον μεσαίωνα; Κι ασφαλώς δεν είναι μεσαίωνας (μόνον) το σαλαφιστικό/ουαχαμπιστικό Ισλάμ ή οι υπέρ-ορθόδοξοι Εβραίοι˙ και οι φανατικοί χριστιανοί (κάθε δόγματος) «διαπρέπουν» ομοίως!

Στο Αμέρικα, λοιπόν, υπάρχουν ουκ ολίγα εύρωστα «πανεπιστημιακά» ιδρύματα (κατά κανόνα ανήκοντα εις φονταμενταλιστές ευαγγελιστές) που αμφισβητούν από την σφαιρικότητα της Γης, μέχρι και την ύπαρξη άλλων πλανητών(!). Ο θείος Σαμ ξέρει. Κρίμα, βέβαια, που δεν έχει αναγορευθεί κι εκεί επίτιμος διδάκτωρ ο «σεβασμιότατος» Θεσσαλονίκης… Και μη βιαστείτε να βγάλετε εύκολα συμπεράσματα σε στυλ «έλα μωρέ τώρα, κάτι γραφικοί είναι, φάε το τυράκι σου και μη δίνεις σημασία», διότι οι χριστιανικές οργανώσεις που βρίσκονται πίσω από το άνωθι, είναι τόσο ισχυρές οικονομικά και πολιτικά που ανεβάζουν και κατεβάζουν βουλευτές, γερουσιαστές, ακόμη και υποψήφιους προέδρους των ΗΠΑ, μέχρι να πεις μετσοβόνε. Ιδίως στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων –αλλά μιας και για όσους διαθέτουν (ακόμη) δυο δράμια μυαλό η πολιτική είναι μία και αδιαίρετη– γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι μεγάλο μέρος των εν γένει αποφάσεων της αστερόεσσας (έμμεσα ή άμεσα) είναι (και) δικό τους.

2020!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ «ΚΑΡΑΤΙΑ»

Λάβαμε την παρακάτω ανακοίνωση με την πρόσκληση-παράκληση να την δημοσιεύσουμε ολόκληρη και μάλιστα αποκλειστικά αφήνοντας στην άκρη, έστω πρόσκαιρα, τις παλιές έχθρες και αντιπαλότητες για να αποφευχθούν οι ανυπολόγιστες συνέπειες για το εργατικό και λαϊκό κίνημα μιας από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές προβοκάτσιες. Με κάθε συναίσθηση της ευθύνης παραμερίζοντας πικρίες του παρελθόντος, προχωρούμε στην δημοσίευσή της εκτός των άλλων και ως μια ελάχιστη συμβολή στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, που φουντώνει και πάλι.

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ

Για μιαν ακόμη φορά οι σκοτεινοί κύκλοι της ανωμαλίας, οι ασφαλίτικοι μηχανισμοί, οι χαφιέδες τους και οι εκφραστές της πιο μαύρης αντίδρασης επέλεξαν να δράσουν για να καταπνίξουν την αντιπολεμική πάλη του λαού, να συκοφαντήσουν το λαϊκό κίνημα και κυρίως το ΚΚΕ, που παραμένει το μοναδικό κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου.

Για μιαν ακόμη φορά χρησιμοποίησαν τους κουκουλοφόρους προβοκάτορες που παρείσφρησαν στις τάξεις των ειρηνικών διαδηλωτών του ΠΑΜΕ με στόχο να διαλύσουν την μεγαλειώδη αντιαμερικανική διαδήλωση, που βρισκόταν σε εξέλιξη την ημέρα της επίσκεψης του αμερικανού φονιά των λαών υπουργού εξωτερικών Μάικ Πομπέο.

Η επανάσταση των social media

Όταν η φωνή παύει να βγαίνει απ’ το στόμα και επιλέγει τα δάχτυλα

Το παίρνεις μαζί σου πάντα. Δεν φεύγεις χωρίς αυτό. Στην οδήγηση, στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την ώρα που τρως, την ώρα που δουλεύεις, την ώρα που χαλαρώνεις. Στην τουαλέτα μπορεί να το μπερδέψεις με το χαρτί και ενίοτε να σου πέσει στην λεκάνη! Σε συντροφεύει στον ύπνο σου και του ρίχνεις κλεφτές ματιές όταν κάνεις σεξ. Με αυτό βγάζεις φωτογραφία το πιο νόστιμο φαγητό, τραβάς βίντεο μια συναυλία ή μια υπέροχη προσωπική στιγμή ώστε να την ζήσεις καλύτερα αργότερα, μαγνητοσκοπημένη, για να την στείλεις στους χιλιάδες φίλους σου και να πάρεις like! Να κάνεις επανάσταση, να τα βάλεις με την Εξουσία, το Κράτος και την Κυβέρνηση, να τα κάνεις όλα μπάχαλο, να βάλεις μια εξεγερμένη φωτογραφία προφίλ και στο τέλος επίσης να πάρεις πολλά like! Για να νιώσεις όμορφα και να κοιμηθείς μόνος, δίχως να έχει βγει λέξη από το στόμα σου αλλά να έχουν βγει εκατοντάδες από τα δάχτυλά σου.

Δ.Ε.Θ. Μια μικρή Αναδρομή…

«Η Θεσσαλονίκη υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία, βαλκανικό λιμάνι, πόλη ελληνική και οθωμανική, εβραϊκή και διεθνής, ήταν στον πρώιμο 18ο αιώνα εξίσου «ανεπτυγμένη» με πολλές πόλεις της βορειοδυτικής Ευρώπης»[1].

Θεσσαλονίκη. Η πυρκαγιά του 1917 που έφερε τον ανασχεδιασμό της πόλης.

Θεσσαλονικη: Η πόλη των εμπόρων, αλλά και των προσφύγων. Καταφύγιο των διωγμένων από τις ισπανικές κτήσεις εβραίων, της Ιβηρικής και της Ιταλίας ανάμεσα στα 1492 και 1580 και, αιώνες μετά, των προσφύγων της Μ. Ασίας στα 1922, καταφύγιο της εξαρχικής κοινότητας[2] στα 1860, από την οποία ξεπήδησαν οι Βαρκάρηδες, επαναστάτες βούλγαροι αναρχικοί, που έκαναν την πόλη να δονείται στις 3 Μαΐου του 1903, καταστρέφοντας την Οθωμανική Τράπεζα, την Γερμανική Λέσχη, τρία «ευρωπαϊκά καφενεία», το γαλλικό ατμόπλοιο Γκουανταλκιβίρ στο λιμάνι, και το εργοστάσιο Αεριόφωτος.

Αλλά ας πάμε για μια «στιγμή» πολύ πιο πίσω.

Στις ανασκαφές που έγιναν κατά την χάραξη της οδού Διοικητηρίου μετά την μεγάλη πυρκαγιά του 1917, βρέθηκαν ερείπια αρχαίων ναών και διαπιστώθηκε από αρχαιολόγους η λατρεία των γνωστών Καβείρων της Σαμοθράκης. Προς τιμήν αυτών των «μυστηριακών θεοτήτων» μαζεύονταν στην Θεσσαλονίκη έμποροι από ολόκληρη την Βαλκανική.

ΠΡΟΣ ΧΑΧΟΛΟΥΣ

Εἴθισται καί τοῦτο σ’ αὐτή τή χώρα τήν καθ’ ὅλα θαυμασία, καί δουλεύεται πολύ:

Πᾶς ὅστις καταλαμβάνει ὁποιαδήποτε ἐξουσία καί ἰδίως ὑψηλή,

Κυριαρχεῖται ἀπό τήν ἰδέα ὅτι τοῦ λαοῦ τό ὅλον

ἀποτελεῖται ἀπό ἕνα ποίμνιον χαχόλων

ἀφελῶν καί ζωντοβόλων

μέ εὐήθειαν ἀναμφισβήτητον καί καταφανῆ

καί μέ δείκτην νοημοσύνης πού ἰσοῦται τῶ μηδενί.

Καί μέ τήν ἀκλόνητον αὐτήν πεποίθησιν προβαίνουν εἰς δηλώσεις καί ἀνακοινώσεις πρός τόν λαόν,

σάν νά ἀπευθύνωνται πρός ἀγέλην βοῶν.

Τα γηρατειά του αγώνα…

Το αλιεύσαμε στο διαδίκτυο, συγκινηθήκαμε και θεωρήσαμε χρέος μας να το μεταφέρουμε επί λέξει για να συγκινηθείτε και εσείς με λίγο παλιό καλό «αμφιθέατρο» και αγνή γραφικότητα από άλλες εποχές.

Τί παράξενο όμως, δεν φωνάζουν τα οργισμένα νιάτα.

Ο Σύλλογος Συνταξιούχων ΙΚΑ Πάτρας, καταδικάζει την επίθεση στη Συρία από ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Γαλλία που με τη στήριξη και άλλων κρατών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. ματώνουν για άλλη μια φορά τους λαούς της περιοχής μας. […] Ποιοι αλήθεια μιλάνε για εγκλήματα πολέμου; Αυτοί που διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία, ισοπέδωσαν το Ιράκ για λόγους, που ποτέ δεν αποδείχθηκαν.

Δουλειές του λάκκου

(Μία θλιβερή ιστορία)

Κάθε πρωί σε βλέπω εκεί, στο πλάι του δρόμου όπου γίνονται εργασίες. Στέκεσαι δίπλα στους εργαζόμενους του δήμου που σκάβουν και εσύ κοιτάς.

Αν και πρωί, φοράς ένα γιλέκο που φωσφορίζει στο σκοτάδι· θέλω να προσπεράσω τους προφανείς λόγους και αναρωτιέμαι·

ασφάλεια στους δρόμους των σκοτεινών καιρών ή για να δηλώσεις την μοναδικότητά σου;

Άλλοτε κρατάς ένα χάρτινο ποτήρι καφέ και άλλοτε ένα κινητό τηλέφωνο, φορώντας γάντια μάλλινα και γυαλί ηλίου.

Με κρύα, ηλιοφάνειες και βροχές, εσύ είσαι εκεί· μέχρι να τελειώσει το ωράριο δουλειάς.

ΔΩΣΕ ΤΟΥΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΕ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ «ΨΥΧΗ»…

Ο απερχόμενος επικεφαλής του Eurogroup  Γερούν Ντάι-μπλε-μπλουμ σχολίασε πρόσφατα στην τελευταία του συνέντευξη ως πρόεδρος του συμβουλίου υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, που δημοσιεύθηκε στους Financial Times ότι «Ο πρωθυπουργός Τσίπρας και φυσικά ο τωρινός υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, άλλαξαν εντελώς τη σχέση με τους Ευρωπαίους εταίρους. Σχεδόν τα πάντα έγιναν πιο εύκολα από τότε… Είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση».

Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που ο Γερούν προβαίνει σε εγκωμιαστικές δηλώσεις για τα εν λόγω αριστερά υποκείμενα. Ήδη, από τον Ιούνιο του 2016, δήλωνε θαυμαστής του Τσίπρα γιατί όπως ανέφερε σε κοινή του συνέντευξη σε έξι μεγάλα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης, κατάφερε να επανεκλεγεί τον περασμένο Σεπτέμβριο παρ’ ότι είχε ήδη συμφωνήσει νέο μνημόνιο υπό σκληρούς όρους που συνοδεύει τον δανεισμό 89 δισ. ευρώ.

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Χρόνος; (Μέρος 1ο)

«Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλων ανθρώπων

και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι»,

Κώστας Καρυωτακης, «Φθορά»

Ήταν πάντοτε ο χρόνος αυτό που έχουμε σήμερα στο μυαλό μας για αυτόν; Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί. Στις πρώιμες φάσεις της ανθρώπινης παρουσίας στη γη η μέρα και η νύχτα ήταν ευδιάκριτες με την αίσθηση. Η νύχτα είχε σκοτάδι που εμπόδιζε να συνεχιστούν οι δραστηριότητες της ημέρας. Η νύχτα σήμαινε μια παύση από τη μέρα, ήταν ένα φυσικό όριο. Σήμαινε ακόμη ότι κάτι τελείωνε, αλλά και κάτι διαφορετικό ξεκινούσε. Ο ουρανός γινόταν καινούριος, μια κινούμενη εικόνα, μια αφήγηση. Οι αστερισμοί εναλλάσσονταν ανάλογα με τις εποχές και έπλαθαν μία νέα ιστορία. Η παρατήρηση που έφερνε τη γνώση δεν αντικρουόταν με τη μυθολογία. Για αυτό και πολλοί αστερισμοί πήραν ονόματα μυθολογικών προσώπων. Ο χρόνος έτσι είχε έναν αέρα δημιουργίας που δεν ασφυκτιούσε ανάμεσα στα δευτερόλεπτα. Η συνήθεια είχε μεγαλύτερη ραστώνη. Πολλές φορές σήμερα η νύχτα, όταν δεν είναι παράταση της μέρας, είναι ώρες αϋπνίας, άγχους, κατακερματισμένες ώρες μοναξιάς. Όταν δεν είναι διασκορπισμός του χρόνου μέσω της διασκέδασης¹, είναι απομόνωση και χαμένος χρόνος, που πρέπει να περάσει, για να ’ρθει η παραγωγική μέρα. Λίγες και σπάνιες οι φορές που η νύχτα είναι απόλαυση και δημιουργία, όταν μια εξουσία έχει σχεδιάσει το πρόγραμμα για σένα.