Η ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΗ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Ο «ΑΥΞΗΜΕΝΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟΥ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ»…

«Η αρχή κάθε πολέμου είναι σαν να ανοίγεις την πόρτα ενός σκοτεινού δωματίου.

Ποτέ κανένας δεν γνωρίζει τι κρύβεται μέσα στο σκοτάδι».

Αδόλφος Χίτλερ

«Για όσους βρέθηκαν  στην τρομερή του δίνη, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν το τέλος του κόσμου. Διέλυσε την αδύναμη δομή της διεθνούς κοινωνίας, η οποία είχε ήδη κατακερματιστεί μετά το 1918. Κατέστρεψε κράτη ή διέλυσε την λειτουργία τους. Μπλόκαρε τους εμπορικούς διαύλους και δημιούργησε νέες μορφές οικονομικής εξάρτησης. Φόρτωσε λαούς και κυβερνήσεις με τεράστιες νέες επιβαρύνσεις, τις οποίες οριακά μόνο μπορούσαν ν’ αντέξουν σε οικονομικό ή φυσικό επίπεδο. Διαμόρφωσε νέες μορφές καταναγκασμού μέσω προπαγάνδας, αστυνόμευσης και ενός περίπλοκου ιστού οικονομικών ελέγχων. Κλιμάκωσε τον ιδεολογικό παροξυσμό ως μέρος του αγώνα για εμψύχωση και κινητοποίηση. Εξήψε ένα τεράστιο κύμα βίαιων αναταραχών, που επεκτάθηκε πέρα από τις εμπόλεμες ζώνες, όπου διεξάγονταν οι μάχες ή κινούνταν οι στρατιές. Οδήγησε στην υποδούλωση, τη δολοφονία ή τον εκτοπισμό τεράστιο αριθμό ανθρώπων, ειδικά στην Ευρώπη, τη Νοτιοανατολική Ασία και την Κίνα. Όπως και να τελείωνε ο πόλεμος, ήταν βέβαιο ότι θα έριχνε τη σκιά του στην ειρήνη που θα ακολουθούσε».

John Darwin, Μετά τον Ταμερλάνο, Η άνοδος και Πτώση των παγκόσμιων αυτοκρατοριών, 1400-2000

Στο βιβλίο της Γένεσης περιγράφεται η Πτώση του Ανθρώπου, ύστερα από την ανυπακοή του Αδάμ και της Εύας στην προειδοποίηση-απειλή του Θεού, ότι μπορούν να δοκιμάσουν καρπούς απ’ όλα τα δένδρα εκτός από εκείνο, που βρίσκεται στο κέντρο του Κήπου (Δένδρο της Γνώσης), και δεν θα έπρεπε ούτε να αγγίξουν για να μην πεθάνουν. «Είπε λοιπόν το φίδι στη γυναίκα: «Αλήθεια είπε ο Θεός να μη φάτε από κανένα δέντρο του κήπου;» Η γυναίκα τού απάντησε: «Μπορούμε να φάμε καρπούς απ’ όλα τα δέντρα, εκτός από κείνο που βρίσκεται στη μέση του κήπου. Ο Θεός είπε να μη φάμε τον καρπό του, ούτε καν να τον αγγίξουμε, για να μην πεθάνουμε» (Γένεσις 3).

«ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΤΗΡ ΠΑΝΤΩΝ»: Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ…

«Την αυγή του επόμενου πρωϊνού οι Καρχηδόνιοι αφοσιώθηκαν στην περισυλλογή των λαφύρων και στην παρατήρηση των αποτελεσμάτων της σφαγής, τα οποία ακόμη και για τα μάτια ενός εχθρού ήταν συγκλονιστικό θέαμα. Σε όλο το πεδίο κείτονταν Ρωμαίοι στρατιώτες, νεκροί κατά χιλιάδες, ιππείς και πεζοί ανάμεσα, καθώς οι εναλλασσόμενες φάσεις της μάχης ή κάποια προσπάθεια διαφυγής τους είχε σωρεύσει όλους μαζί. Εδώ κι εκεί άνδρες τραυματισμένοι, βουτηγμένοι στο αίμα, που είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις από την πρωινή ψύχρα, θανατώνονταν συνοπτικά με ένα χτύπημα, καθώς έκαναν κάποια προσπάθεια να ανασυρθούν μέσα από τα πτώματα. Άλλους τους έβρισκαν ακόμη ζωντανούς, με τους τένοντες πίσω από τους μηρούς και τα γόνατα, κομμένους. Γύμνωναν τον λαιμό ή το λαρύγγι τους εκλιπαρώντας όποιον ήθελε να δείξει οίκτο να χύσει και το ελάχιστο αίμα που τους απέμενε. Μερικοί είχαν θάψει το κεφάλι τους στο χώμα· προφανώς είχαν σκάψει τρύπες και αλείφοντας το πρόσωπό τους με χώμα, είχαν αυτοκτονήσει με ασφυξία».

Τίτος Πατρίκιος, περιγραφή της επομένης της μάχης των Καννών το 216 π.χ., όπου «θριάμβευσαν» οι Καρχηδόνιοι υπό την ηγεσία του Αννίβα

Τα στρατεύματα του Αννίβα λαφυραγωγούν τα πτώματα των νεκρών αντιπάλων τους μετά τη μάχη των Καννών. Εικόνα από την έκδοση Illustrated History of the World (Ward Lock, Λονδίνο, c 1880)

«Το τρομακτικό θέαμα του πεδίου της μάχης, οι σωροί των νεκρών και των τραυματισμένων και συνάμα το βάρος στο κεφάλι του, τα νέα ότι κάπου είκοσι στρατηγοί που τους γνώριζε καλά ήταν ανάμεσα στους νεκρούς και τους τραυματίες και η αίσθηση της ανικανότητας του κάποτε ανίκητου στρατού του, άφηναν μιαν απροσδόκητη εντύπωση στον Ναπολέοντα, που του άρεσε να βλέπει τους νεκρούς και τους τραυματίες μιας μάχης, γιατί έτσι, όπως νόμιζε, αποδείκνυε το ακατάβλητο πνεύμα του. Την ημέρα εκείνη, το φρικτό θέαμα στο πεδίο της μάχης νίκησε το ακατάβλητο πνεύμα του, που το θεωρούσε τη μεγαλύτερη αρετή και απόδειξη μεγαλοσύνης».

Λέων Τολστόι, Πόλεμος και Ειρήνη

ΚΑΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΜΕΝΗ, ΚΑΜΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΗΣΥΧΗ…

«Με τον ερχομό της πρώτης βραδιάς των συγκρούσεων συνέβη να πυροβοληθούν, ανεξάρτητα το ένα από το άλλο και ταυτόχρονα, τα ρολόγια των πύργων σε πολλά σημεία του Παρισιού. Ένας αυτόπτης μάρτυρας…έγραψε: Ποιος θα το πίστευε! Λένε, πως εξοργισμένοι με το χρόνο νέοι «ως άλλοι» Ιησούς του Ναυή, στη βάση κάθε πύργου πυροβολούσαν τις πλάκες των ρολογιών για να σταματήσουν την μέρα».

Walter Benjamin, Θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας

Η «Ξαφνικίτιδα» και άλλες πρόσφατες covid ιστορίες

«Hoc volo, sic iubeo! Sit pro ratione voluntas!»

«Αυτό θέλω, έτσι διατάσσω! Αντί εξηγήσεως ισχύει η βούληση μου»

Ιουβενάλιος, ρωμαίος σατυρικός ποιητής.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος ενημερώνεται αποκλειστικά από τα κυρίαρχα ελληνικά μμε· τότε θα αντιλαμβανόταν ότι από τις αρχές του καλοκαιριού ο covid έφυγε τόσο ξαφνικά από την ελληνική επικράτεια όσο ήρθε. Πουθενά τρομοϋστερία, παχυλοί τίτλοι και φοβικά ρεπορτάζ, αντίθετα μειλίχιες αναλύσεις και αποτυπώσεις μιας κατάστασης, όπου η παρουσία του κορωνοϊού υπήρχε μεν, αλλά η διαχείριση και αυτό το καλοκαίρι διέφερε. Το τουριστικό ΑΕΠ, βλέπετε, είναι πολύ σημαντικό για την οικονομική κατάσταση της χώρας, οπότε τα τελευταία καλοκαίρια ο covid «πάει διακοπές». Οι λαλίστατοι επιστήμονες-στυλοβάτες του συστήματος αφήσαν τα τηλεοπτικά «παράθυρα» και τη σοβαροφάνειά τους.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ…

«Από τον Μακιαβέλλι μέχρι τον Κίσσινγκερ, ο όρος που συνοψίζει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο το σκοπό για τον οποίο διεξάγονταν οι πόλεμοι είναι το «συμφέρον». Το συμφέρον είναι τα Άγια των Αγίων στο ναό της πολιτικής, το στερεότυπο σύνθημα αυτών που λαμβάνουν τις αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα. Η αντίληψη αυτή έχει παγιωθεί τόσο πολύ ώστε αντιμετωπίζεται σαν να ισοδυναμούσε με τον ορθολογισμό. Συχνά το να εξηγηθεί για ποιο λόγο ενήργησε κάποιος κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο σημαίνει ότι πρέπει να αποκατασταθεί μια σύνδεση, πραγματική ή φανταστική, μεταξύ της ενέργειας του και του «συμφέροντος». Επομένως δεν στερείται σημασίας να επισημάνουμε ότι το «συμφέρον» με την πολιτική έννοια του όρου, δηλαδή κάτι το οποίο ένα κράτος έχει ή διεκδικεί ή σκοπεύει να διεκδικήσει ή να υπερασπιστεί ανεξαρτήτως λογικής ή δικαίου, αποτελεί σύγχρονη έκφραση».

Martin Van Creveld, Η Μεταμόρφωση του Πολέμου

ΙΡΑΝΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΣΕ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝIΑ ΤΗΣ MAHSA AMINI ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

24 Σεπτεμβρίου 2022

Ιρανοί αναρχικοί σε διαδηλώσεις ως απάντηση στη δολοφονία της Mahsa Amini από την αστυνομία

Από Black Rose Anarchist Federation by Black Rose / Rosa Negra – Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων

ΕΙΣΑΓΩΓΉ

Στις 13 Σεπτεμβρίου 2022, η 22χρονη Mahsa Amini συνελήφθη από μια ιρανική περίπολο καθοδήγησης (γνωστή και ως «αστυνομία ηθικής»). Η Mahsa συνελήφθη στην Τεχεράνη επειδή δεν συμμορφώθηκε με τους νόμους σχετικά με το ντύσιμο. Τρεις ημέρες αργότερα, στις 16 Σεπτεμβρίου, η αστυνομία ενημέρωσε την οικογένεια της Mahsa ότι είχε «εμφανίσει καρδιακή ανεπάρκεια» και είχε πέσει σε κώμα για δύο ημέρες πριν πεθάνει.

Το παγκόσμιο δίκτυο της επιτήρησης και της παρακολούθησης:ο ιστός της αράχνης γιγαντώνεται

«Μυθεύματα» χαρακτήρισε χθες η κυβέρνηση τις πληροφορίες, που δημοσίευσε η εφημερίδα «Τα Νέα», σύμφωνα με τις οποίες στο σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών υπήρχε εμπλοκή της CIA και η Vodafone την είχε ενημερώσει σχετικά από τον Φεβρουάριο του 2005. «Ό,τι στοιχεία είχε να δώσει η κυβέρνηση, τα έχει δώσει πρωτίστως στη δικαιοσύνη και εν συνεχεία στη δημοσιότητα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι τα λοιπά αναφερόμενα στο δημοσίευμα, είναι μύθευμα», δήλωσε σχετικά ο υπουργός Επικρατείας κ. Θόδωρος Ρουσόπουλος. Σε πανομοιότυπη δήλωση προέβη, μετά τη συνάντηση που είχε με τον πρωθυπουργό, ο υπουργός Πολιτισμού κ. Γιώργος Βουλγαράκης, ο οποίος ως υπουργός Δημόσιας Τάξης είχε χειριστεί την υπόθεση.

Καθημερινή, 2-3-2006

Αναπλάσεις, μύθοι και σύμβολα

Μια συνοπτική παρουσίαση της αγοροπωλησίας της πλατείας Εξαρχείων

Η πολυπλοκότητα της έννοιας και της διαχείρισης του λεγόμενου δημόσιου χώρου έχει απασχολήσει νομικούς, εγκληματολόγους, αρχιτέκτονες, πολεοδόμους, οικονομολόγους, πολιτικές και αστυνομικές αρχές, επιχειρηματίες, συγκοινωνιολόγους, γεωγράφους και ιστορικούς με τις προσεγγίσεις άλλοτε να ξεκινούν από διαφορετικές ή αντιθετικές αφετηρίες και άλλοτε συγκλίνουσες. Οι ορισμοί του δημόσιου χώρου ποικίλουν, πρώτα απ’ όλα, ακριβώς για τον παραπάνω λόγο. Σύμφωνα λόγου χάριν μ’ έναν καθηγητή αρχιτεκτονικής, «Δημόσιος Χώρος είναι αυτός που πρωτίστως ενθαρρύνει την ελεύθερη ανταλλαγή, την κοινωνική, όχι όμως την οικονομική ανταλλαγή, την ελεύθερη κοινωνία – επικοινωνία, μεταξύ αγνώστων. Ο δημόσιος χώρος είναι ο τύπος της ευσταθούς ή ασταθούς ισορροπίας μεταξύ τάξης και αταξίας της μεταβαλλόμενης οργάνωσης των αντιθέσεων» (Πανέτσος Γ., 2002, Διάλεξη στο συνέδριο η αρχιτεκτονική και η πόλη του 21ου αιώνα, Αθήνα: Πρακτικά συνεδρίου, εκδόσεις ΤΕΕ, σελ.247). Ένας νομικός από την πλευρά του θα προσεγγίσει τα συνταγματικά «θεμέλια» του δημόσιου χώρου, την νομική του έννοια, τα φιλελεύθερα ή μη χαρακτηριστικά των νομικών ρυθμίσεων κανόνων, δικαιωμάτων κοκ. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, δεύτερη σκέψη για να κατανοήσει κάποιος ότι οι κυρίαρχες αφηγήσεις, αριστερές ή δεξιές, προοδευτικές ή συντηρητικές, αλλά και οι εναλλακτικές είναι στρατευμένες, χωρίς άλλωστε να το κρύβουν σ’ έναν κοινό στόχο: στην διαμόρφωση και τον έλεγχο του αστικού περιβάλλοντος, των λεγόμενων δημόσιων χώρων με εκείνους τους τρόπους, ώστε να εξασφαλίζεται η κρατική βούληση να ορίζει την κίνηση σωμάτων, εμπορευμάτων, πολιτισμικών ή μη. Η ελευθερία λόγου χάριν των συναθροίσεων είναι απλά μια δημοκρατική καρικατούρα, καθώς ορίζονται με αυστηρότητα οι «προϋποθέσεις» στ’ όνομα της «δημόσιας τάξης και ασφάλειας».

ΛΕΥΤΕΡΙΑ Σ’ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ – ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ

«Η φυλάκιση, συνεπώς, είναι ένα μέσο βασανισμού και εντάσσεται στο πλέγμα των περιορισμών που έχει επιβάλλει η εξουσία. Ο κρατισμός, μέσα από μια μακρόχρονη διαδικασία επιβολής, κατασκεύασε ένα πολύπλευρο καθεστώς περιορισμών και καθιέρωσε μια βαθμίδα διαχωρισμού ανάμεσα στην «ελευθερία» και τους περιοριστικούς ως προς αυτήν όρους και ποινές. Έτσι, το καθεστώς ανελευθερίας και «ελαστικών» μεθόδων καταναγκασμού βαπτίστηκε «ελευθερία» και ό,τι την «περιορίζει» «ανελευθερία». Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η «ανελευθερία» είναι ένα ειδικό μέσο καταναγκασμού και βασανισμού μέσα σε ένα ήδη υπαρκτό πλέγμα πολύπλευρων και βασανιστικών για την ανθρώπινη φύση περιορισμών.»

(Συσπείρωση Αναρχικών, Οκτώβριος 2007, Διαδρομή Ελευθερίας)

Όταν η πολιτική και οικονομική κυριαρχία αποφασίζει για την τροφή σου

Όταν το 1832 οι Edward Noel και Fritz von Fellenberg, προσφάτως απόφοιτοι γεωργικής σχολής της Ελβετίας, ταξίδεψαν στην Εύβοια με σκοπό την αγορά κτήματος και εφαρμογής σύγχρονων καλλιεργητικών μεθόδων έμειναν έκπληκτοι από τη φυσική ομορφιά, αλλά και από την εγκατάλειψη του τόπου και τις εξευτελιστικές τιμές πώλησης των χωραφιών, από τους εναπομείναντες ακόμη τούρκους. Κατάφεραν, λοιπόν, να αποκτήσουν 45.000 στρέμματα και να κάνουν το τσιφλίκι τους, το μετέπειτα γνωστό ως «τσιφλίκι Μπαίκερ». Η ακαλλιέργεια και η εγκατάλειψη των εκτάσεων οφείλονταν ασφαλώς στις εχθροπραξίες ενάντια στον οθωμανικό ζυγό, αλλά και στη σφαγή 2.000 ανθρώπων λίγα χρόνια πριν στο πλατανόδασος του Μαντουδίου από τον τουρκικό στρατό. Επιπλέον, η αβάσταχτη φορολόγηση των σοδειών αποτελούσε ακόμη ένα αντικίνητρο καλλιέργειας από το ντόπιο πληθυσμό.

ΠΟΛΕΜΟΣ, ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΒΙΑΣΜΟΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ: ΑΠΟ ΤΙΣ ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΙΚΗΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ, ΣΤΙΣ ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ ΤΩΝ «ΝΕΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ»…

Η αρπαγή των Σαβίνων. Πίνακας του Peter Paul Rubens (1635-40)

Ένα γνωστό επεισόδιο της Ρωμαϊκής Μυθολογίας των πρώιμων αρχαϊκών μυθολογικών ημερών, που σχετίζεται με την περίοδο ιδρύσεως της πόλης της Ρώμης, είναι αυτό της αρπαγής των Σαβίνων γυναικών, που σχεδίασε ο Ρωμύλος (Romulus) για να αντιμετωπίσει την έλλειψη γυναικών μετά και από την αποτυχία του να συνάψει συμμαχίες γάμου με διάφορες γειτονικές πολιτείες. Ο Ρωμύλος προσκάλεσε τους Σαβίνους (αρχαίος λαός της κεντρικής Ιταλίας) στην γιορτή που διοργάνωσε προς τιμήν του θεού της συγκομιδής Consus και ενώ οι Σαβίνοι παρακολουθούσαν τους αρματοδρομίες, έδωσε το σύνθημα, πετώντας τον μανδύα από τους ώμους του, για να πάρουν οι άντρες του τα όπλα και να αιχμαλωτίσουν τις κόρες των Σαβίνων.

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ «ΝΕΑ» ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΧΑΟΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ…

Μέσα σε δυο χρόνια έχει κηρυχτεί ήδη δυο φορές ο Γ´ Παγκόσμιος Πόλεμος, την πρώτη φορά μ’ αφορμή την εμφάνιση του Covid-19, όταν επιβλήθηκε ταυτόχρονα ο εγκλεισμός τεσσάρων δισεκατομμυρίων ανθρώπων σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, την δεύτερη φορά μ’ αφορμή την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Προτού την λήξη του κηρυγμένου Γ´ Παγκόσμιου Πολέμου αναγγέλθηκε η έναρξη του «νέου» Ψυχρού Πολέμου, ενώ η «νέα παγωμένη σύγκρουση» συζητείται ήδη, προτού την λήξη του πολέμου στην Ουκρανία.

Kolotoumba.eu

Το σοβιετικής εμπνεύσεως φαιδρό μόρφωμα με μηδενική νομιμοποίηση από τα 500 εκατομμύρια πληθυσμού της ΕΕ, που ακούει στο όνομα Κομισιόν και του οποίου ηγείται κάποια κυρία φον ντερ κάτι, υποχρεώνεται και επισήμως στην πρώτη kolotoumba. Από την «αυστηρή απαγόρευση εισαγωγών ρωσικού φυσικού αερίου/πετρελαίου» με σκοπό να καταρρεύσει ο παλιάνθρωπος Βλαντιμίρ Πούτιν, πήγαμε προ λίγων εβδομάδων στην «αναζήτηση σωστών ισορροπιών», ώστε να μην καταρρεύσουν οι ευρωπαϊκές οικονομίες και παράλληλα να δεχτεί πλήγμα η ρωσική οικονομία –θαυμάστε την περίτεχνη διατύπωση των γραφειοκρατών-. 

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ «ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ» ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ;

Σύμφωνα με πρόσφατες διαβεβαιώσεις, αλλά και προτροπές του Βασίλη Χιώτη, διευθυντή του ραδιοφωνικού σταθμού Σκάι, η κυβέρνηση προχωρεί ακάθεκτη στην «τελική αναμέτρηση» στα πανεπιστήμια της χώρας, ώστε στην συνέχεια να προκηρύξει εκλογές το φθινόπωρο. Ομολογεί, λοιπόν, ο καλά πληροφορημένος εκ των έσω διευθυντής του Σκάι, ότι η υιοθέτηση, εκ μέρους της κυβέρνησης, της στρατηγικής της έντασης στους πανεπιστημιακούς χώρους είναι μια δεδομένη επιλογή, που εντάσσεται στους εκλογικούς σχεδιασμούς.

«Καιρός», λοιπόν, «φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια»; Ας δούμε πιο συγκεκριμένα μερικά «ζητηματάκια».

Η Σμυρναίικη μουσική σχολή και τα άτοπα μαρξιστικά εργαλεία ερμηνείας

Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από την σφαγή, τους βασανισμούς και τους βίαιους ξεριζωμούς από τις εστίες τους, περίπου 2 εκατομμυρίων ανθρώπων από τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, τον Πόντο, την Καππαδοκία, την Ανατολική Θράκη και άλλες περιοχές. Τα γεγονότα αυτά οδήγησαν με την σειρά τους στον ξεριζωμό μισού εκατομμυρίου μουσουλμάνων από τις εστίες τους στον ελλαδικό χώρο και την αναγκαστική τους μετακίνηση προς τα τουρκικά εδάφη. Οι κυρίαρχοι της εποχής, μέσα από ένα δαιδαλώδες πλέγμα συμφερόντων, συμμαχιών, επιρροών, διπλωματίας, εθνικισμών, μιλιταρισμού, κρατικών επεκτατισμών, και άλλων εξουσιαστικών εργαλείων, δημιούργησαν έναν προμελετημένο όλεθρο για εκατομμύρια κατοίκους, κυρίως στο τουρκικό αλλά και στο ελλαδικό έδαφος. Η δυστυχία, το αίμα, ο πόνος και οι στάχτες που δημιουργήθηκαν μέσα σε λίγες βδομάδες στην Μικρά Ασία, θα μπορούσε να αποτελεί μια σύνοψη στην συνολική φρικτή ιστορία της εξουσίας σε βάθος αιώνων.

Ενεργειακή και Επισιτιστική Κρίση

Με αφορμή την πολεμική σύρραξη στην Ουκρανία, ήρθαν εντονότερα στην επιφάνεια δυσεπίλυτα προβλήματα που αφορούν τον ενεργειακό και επισιτιστικό τομέα, τα οποία γίνονται δυσκολότερα λόγω των αναπτυσσόμενων γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών σχεδιασμών. Δεν χωράει αμφιβολία ότι έχουν εκστομιστεί από τους πολιτικά υπεύθυνους τερατώδη ψεύδη και ταυτόχρονα ότι δράττονται της ευκαιρίας για να παρθούν ταχείες αποφάσεις σε ζητήματα ενεργειακού προσανατολισμού και μετάβασης.

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΘΕΩΡΗΣΗΣ: ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΟ

Η στήλη αυτή είναι αφιερωμένη στον σύντροφο και αδελφό μας Γιώργο Βλασσόπουλο

«Οι αναρχικοί, δεν είναι ένα απλό όνομα ή μια ταμπέλα μέσα στον κοινωνικό χώρο. Όσοι αποφασίζουν να ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα και της πάλης για την αναρχία θεωρούν πως έχουν επιφορτιστεί με συγκεκριμένες ευθύνες, τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά. Ας το επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά. Η απελευθέρωση των ανθρώπων δεν είναι ένα νεανικό παιχνιδάκι. Ούτε ένα γεροντικό καπρίτσιο. Πολύ περισσότερο δεν είναι η εκτόνωση κάποιων θυμωμένων για τη θέση που τους επιφύλαξε το σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Αυτή η υπεύθυνη στάση των αναρχικών έρχεται να καθορίσει τη διαρκή αναζήτηση, την επίμονη προσπάθεια, το ξεκαθάρισμα απόψεων, την εμβάθυνση και την διάδοση των λειτουργικών εμπειριών, το κόψιμο των οποιονδήποτε ορατών ή αόρατων δεσμών με τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Πρόκειται για όλα αυτά τα συστατικά που συμπεριλαμβάνονται στην Αναρχική Θεώρηση.»

(Γιώργος Βλασσόπουλος, Μάρτιος 2009, Περί πράξης ή οι παρενέργειες του ακτιβισμού)

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΤΟ ΣΙΔΗΡΟΥΡΓΕΙΟ ΚΑΘΕ ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΑΞΗΣ

«Και οι δυο πλευρές, νικητές και ηττημένοι, καταστράφηκαν. Όλοι οι αυτοκράτορες ή οι διάδοχοί τους σφαγιάστηκαν ή καθαιρέθηκαν […] Οι πάντες ηττήθηκαν. Οι πάντες επλήγησαν. Όλα όσα έδωσαν ήταν επί ματαίω. Κανείς δεν κέρδισε τίποτα […] Όσοι επιβίωσαν, οι βετεράνοι αναρίθμητων ημερών μάχης, επέστρεψαν είτε με τις δάφνες της νίκης είτε με τα μαντάτα του ολέθρου σε χώρες βυθισμένες ήδη στην καταστροφή».

Winston Leonard Churchill, βρετανός πρωθυπουργός, Ο άγνωστος πόλεμος (1931)

«Αυτός ο πόλεμος δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή της βίας. Είναι το σιδηρουργείο στο οποίο ο κόσμος θα σφυρηλατηθεί με νέα σύνορα και νέες κοινότητες. Νέα καλούπια περιμένουν να γεμίσουν με αίμα και η εξουσία θα ασκείται με σιδερένια πυγμή».

Ernst Jünger, Ο πόλεμος ως εσωτερικό βίωμα

Είναι γνωστή η ιστορικότητα των αντιθέσεων, που εκφράστηκαν ανάμεσα στους αναρχικούς για το πράγματι δύσκολο ζήτημα του πολέμου. Ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, διεθνολόγοι, και κάθε λογής ειδικοί, επίσης, έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν την μετάβαση από την «αρχική μορφή πολέμου», που λάμβανε υπ’ όψιν της την επιβίωση και την διατήρηση της σωματικής ακεραιότητας του πολεμιστή λόγου χάριν μιας φυλής, που τόνιζε το προσωπικό θάρρος, στην ολοκληρωτική μορφή του πολέμου, που δεν υπολογίζει ούτε τις ζωές όσων πολεμούν ούτε και τις ζωές των αμάχων.

Πολλοί ανθρωπολόγοι αρνούνται την ύπαρξη ενός «πρωτόγονου πόλεμου» πριν από την ύπαρξη οργανωμένων κρατών, από την στιγμή που οι φρικαλεότητες των μετέπειτα πολέμων μέχρι τις ημέρες μας, οι βιασμοί και αρπαγές γυναικών, οι εθνικές εκκαθαρίσεις, η οργάνωση των σφαγών, η λεηλασία, η καταστροφή και η εκκένωση ολόκληρων περιοχών πραγματοποιούνται με το πρόσημο των πολιτισμένων κοινωνιών. Άλλη μερίδα ειδικών επιμένει ότι «πρωτόγονοι» χαρακτηρίζονταν από την τελετουργία στην διεξαγωγή των πολέμων, αρκετά συχνά επεδείκνυαν αυτοσυγκράτηση και έθεταν περιορισμούς και χρησιμοποιούσαν, πολύ περισσότερο από ό,τι θεωρείται, την διπλωματία.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι η σύγχρονη ολοκληρωτική μορφή του πολέμου δεν μπορεί να ειδωθεί παρά σε συνάρτηση με τα κυρίαρχα συμφέροντα και ιδεολογίες, αλλά και τον πολιτισμό, που διαμορφώνει τις συνθήκες διεξαγωγής του, αλλά και επανακαθορίζεται από την έκβασή του. Άλλο τόσο οφείλουμε να σημειώσουμε, ότι ο ολοκληρωτικός πόλεμος καθίσταται πλέον δυνατός μέσω του οπλοστασίου, που διαθέτουν τα κράτη ή οι συνασπισμοί κρατών και επομένως η τεχνολογική-βιομηχανική επανάσταση είναι εκείνη που ευθύνεται, εκτός των άλλων, και για την εκβιομηχάνιση του πολέμου.

Θα σημειώσουμε, ακόμη, ότι όσο και να προσπαθούν να πείσουν περιώνυμοι εξουσιαστές περί της ύπαρξης του δικαίου του πολέμου και την νομικής θωράκισης της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας από τις θηριωδίες που χαρακτηρίζουν κάθε πόλεμο, δεν πρόκειται παρά για μια συζήτηση για την νομική ρύθμιση και κατοχύρωσή τους. Ο μόνος άγραφος νόμος που ισχύει διαχρονικά είναι το “vae victis” (Ουαί τοις ηττημένοις).

Όπως έθεσε το θέμα ήδη από 1880 ο νομικός του διεθνούς δικαίου Ουίλιαμ Χολ: «Το διεθνές δίκαιο δεν έχει εναλλακτική δυνατότητα παρά να δεχθεί τον πόλεμο ως σχέση των εμπλεκόμενων σ’ αυτόν, ανεξαρτήτως του ποιος έχει το δίκιο κατά την έναρξή του. Τη σχέση αυτή τα εμπλεκόμενα μέλη, εάν το επιλέξουν, είναι σε θέση να τη ρυθμίσουν και ο πόλεμος μπορεί να αυτοαναιρεθεί μόνο με την διευθέτηση των αποτελεσμάτων που επιφέρει η σχέση αυτή. Ως εκ τούτου και τα δυο μέρη, σε κάθε πόλεμο, θεωρείται ότι βρίσκονται σε ταυτόσημη νομική θέση και, συνεπώς έχουν ίσα δικαιώματα».

Οι θεωρητικές εξηγήσεις των εμπόλεμων συρράξεων μιλούν σε γενικές γραμμές για την ασυμμετρία ισχύος που οφείλει μια κρατική οντότητα ή οφείλουν να «διορθώσουν» τα ηγεμονικά κράτη σε μια διπολική παγκόσμια τάξη ή σ’ έναν πολυπολικό κόσμο. Αυτή ακριβώς η επαναδιαπραγμάτευση της ισχύος αφορά την πρόσβαση ή την απόκτηση μέσω της στρατιωτικής δύναμης σφαιρών επιρροής, αγορών, πρώτων υλών, ναυτικών οδών, αποικιών κοκ.

Η εμπειρία των δυο Μεγάλων Παγκόσμιων Ανθρωποσφαγών έχει αποδείξει με τον πλέον επώδυνο τρόπο για την ανθρωπότητα, ότι από την στιγμή που ξεσπά μια παγκόσμια σύρραξη αποκτά μια ανεξέλεγκτη και παρατεταμένη δυναμική και με συνέπειες που δύσκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει, όπως άλλωστε και το μερίδιο ευθυνών για την κατάληξη.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Robert Gerwarth, «Εντούτοις ακόμη και σε μέρη στα οποία η βία ήταν πολύ πιο ήπια, […] πολλοί άνθρωποι συμμερίζονταν την άποψη του Στρούβε ότι το τέλος του Μεγάλου Πολέμου δεν είχε επιφέρει σταθερότητα, αλλά αντιθέτως είχε δημιουργήσει μια πολύ ευμετάβολη Κατάσταση, στην οποία η ειρήνη ήταν στην καλύτερη περίπτωση επισφαλής, αν όχι εντελώς απατηλή. Στη μεταεπαναστατική Αυστρία –που δεν ήταν πια το κέντρο μιας από τις μεγαλύτερες χερσαίες αυτοκρατορίες στην Ευρώπη, αλλά μια μικρή και φτωχή Δημοκρατία των Άλπεων– μια συντηρητική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας εξέφραζε παρόμοια άποψη τον Μάιο του 1919 σε άρθρο της σύνταξης με τίτλο «Πόλεμος εντός της ειρήνης». Επισημαίνοντας τα μονίμως υψηλά επίπεδα βίας στα εδάφη των ηττημένων χερσαίων αυτοκρατοριών της Ευρώπης, η εφημερίδα παρατηρούσε ότι ένα μεγάλο τόξο Μεταπολεμικής βίας επεκτεινόταν από τη Φινλανδία και τις βαλτικές χώρες και έφθανε στα Βαλκάνια, την Ανατολία και τον Καύκασο περνώντας μέσα από τη Ρωσία και την Ουκρανία, την Πολωνία, την Αυστρία, την Ουγγαρία και τη Γερμανία.» (Οι Ηττημένοι, Γιατί δεν τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 1917-1923).

Η φανερή και αθέατη έκβαση του λεγόμενου Μεγάλου Πολέμου έθεσε τέρμα στην ευρωπαϊκή κυριαρχία του κόσμου και ετοίμασε την ολοκλήρωση της καταστροφής που επήλθε με την δεύτερη Μεγάλη Ανθρωποσφαγή. Και γεγονός είναι, ότι όλοι συνέβαλαν στην καταστροφή αυτή, «νικητές» και «ηττημένοι».

Όπως παρατηρεί ο Γάλλος ιστορικός Φρανσουά Ντελπλά, «Για την έναρξη αυτής της σύρραξης στη διάρκεια της οποίας θα σκοτώνονταν πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι, αλλά και για το αρχικό πλεονέκτημα που θα διέθετε η Γερμανία εν μέρει χάρη στο γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο, η ευθύνη του Τσάμπερλεϊν είναι απόλυτη, όπως και εκείνη του Νταλαντιέ. Όμως, και εκείνη του Στάλιν είναι σημαντική […] Μετατρέποντας τη Ρωσία σε μια δύναμη που διαπραγματεύονταν με τις δυτικές καπιταλιστικές δυνάμεις, βάζοντας παντού τροχοπέδη στους αγώνες και κυρίως στο Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία, ο Στάλιν εξασθένησε την επαναστατική ισχύ, η οποία ήταν η μόνη που θα μπορούσε να εξαναγκάσει σε οπισθοχώρηση το φασισμό» (Η Μαύρη βίβλος του Καπιταλισμού, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος σελ. 209, Ποιος ευθύνεται για το γερμανο-σοβιετικό Σύμφωνο;)

«Όσοι θέλουν να ζήσουν ας πολεμήσουν, κι όσοι δεν θέλουν να πολεμήσουν σε αυτόν τον κόσμο του διαρκούς αγώνα δεν αξίζει να ζουν», έγραφε ο Αδόλφος Χίτλερ στο Mein Kampf, ενώ ο επιφανής ναζί Έρνστ Ρεμ συμπλήρωνε ότι «…εφόσον είμαι ένας ανώριμος και αχρείος άνθρωπος, προτιμώ τον πόλεμο και την αναταραχή από την ενάρετη αστική τάξη. Σέβομαι τη βαρβαρότητα, οι άνθρωποι χρειάζονται τον απόλυτο φόβο».

Και όμως, η μυθολογία του απόλυτου κακού που δήθεν προσπαθεί να εξηγήσει το ναζιστικό φαινόμενο είναι τουλάχιστον σαθρή.

Πολλοί και «σπουδαίοι» αντιφασίστες ξεχνούν ότι ο βομβαρδισμός της Γερμανίας διήρκεσε πέντε χρόνια και αποτελεί την μεγαλύτερη συμφορά ιστορικά για την χώρα μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο. Περισσότερες από χίλιες πόλεις και χωριά βομβαρδίστηκαν, σχεδόν ένα εκατομμύριο τόνοι βόμβες έπεσαν πάνω σε τριάντα εκατομμύρια αμάχους, κυρίως γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, εκατοντάδες χιλιάδες ήταν οι νεκροί και ανυπολόγιστος ήταν ο αριθμός των τραυματιών.

Όπως περιγράφει ο γερμανός ιστορικός Φρίντριχ Γιεργκ (Η Γερμανία στις Φλόγες, ο Βομβαρδισμός της Γερμανίας 1940-45), ο πύρινος όλεθρος στο Αμβούργο και στη Δρέσδη την στιγμή που οι ναζί είχαν νικηθεί μπορεί να είναι ευρέως γνωστός ως ένα έγκλημα των συμμάχων κατά της ανθρωπότητας, αλλά στην συλλογική μνήμη έχουν σβηστεί όσα πραγματικά έγιναν στο Πφόρτσχαϊμ, το Ντόρτμουντ, το Ντάρμαστ, το Κρέφελντ και το Κάσελ, καθώς και σε πολλές άλλες πόλεις που έγιναν στάχτη.

Επίσης, οι «σπουδαίοι» αντιφασίστες καμώνονται ότι ξεχνούν τους χιλιάδες βιασμούς Γερμανίδων από τον Κόκκινο Στρατό, αλλά και από Αμερικανούς στρατιώτες στο Βερολίνο.

Οι υπηρέτες, βέβαια, κάθε ιδεολογίας έχουν επιλεκτικές ευαισθησίες και κοντή μνήμη ή μήπως όχι;

Συσπείρωση Αναρχικών

Οι αναρχοχριστιανικές κοινότητες της Ρωσίας του 19ου και 20ου αι.

Στη γεωγραφική περιοχή της Ουκρανίας-Ρωσίας που το τελευταίο διάστημα βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, στα τέλη του 19^ου αι. ευδοκίμησαν οι λεγόμενες τολστοϊκές κοινότητες. Κοινοβιακές, αναρχοχριστιανικές  κοινότητες. Σίγουρα οφείλουμε να διευκρινίσουμε, ότι ο Τολστόι δεν συμμεριζόταν τον όρο «τολστοϊσμός», ενώ παράλληλα και η χρήση του συνθετικού όρου «αναρχοχριστιανισμός» εμπεριέχει ουσιαστικά δυο αντίθετες μεταξύ τους έννοιες. «Μπορεί να είμαι ο Τολστόι, αλλά δεν είμαι τολστοϊκός», έλεγε ο γνωστός λογοτέχνης. Ενώ ο αναρχοχριστιανισμός διακρίνεται από μια σύνθετη και πολλές φορές ετερόκλητη παρουσία απόψεων και πρακτικών. Δεν αποτελεί έναν συμπαγή «χώρο» αλλά σίγουρα υπάρχουν βασικοί και κοινοί πυλώνες που τον οριοθετούν. Η διδασκαλία του Ιησού, ο πασιφισμός, ο λιτός τρόπος ζωής είναι μερικοί από αυτούς. Ασφαλώς η Αναρχία, ξεκάθαρα αντίθετη σε κάθε μορφής επιβολή, ιεραρχία και εξουσία, τάχθηκε και τάσσεται αντίθετη σε κάθε -ισμό είτε πολιτικό είτε θρησκευτικό.

Ο Πόλεμος και οι Αναρχικοί (Απομαγνητοφωνημένη συζήτηση της Αναρχικής Αρχειοθήκης)

Γ’ Μέρος

Συμμετέχων: …δηλαδή το πρόβλημα είναι να μην  ασκήσεις βία;

ΓΒ. Όχι, να ασκήσεις την βία όταν χρειάζεται να συμβάλεις σε συνολικότερες αποδεσμευτηκές καταστάσεις και όχι να την ασκήσεις επειδή η εξουσία σού το επιτάσσει να το κάνεις. Είτε γιατί παρορμητικά θεωρείς ότι οι τάδε είναι κατώτεροι και συμπαρατάσσονται με την εξουσία και πάω να τους τσακίσω. Δηλαδή, έτσι κι αλλιώς, κάποια στιγμή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάποιες κοινότητες που θεωρούμε ότι θα φτιαχτούνε στο μέλλον, θα έχουν να αντιμετωπίσουν επιθετικότητα από εξουσιαστές κάθε λογής και αναγκαστικά θα προσφύγουν και σε αυτό το μέσο για να υπερασπιστούν αυτό το οποίο ….