Η παρακάτω αφίσα της Συσπείρωσης Αναρχικών τυπώθηκε και κολλήθηκε προ δεκαετίας και σε σχέση με τα γεγονότα της εξέγερσης του Δεκεμβρίου 2008.
Το κείμενο της αφίσας έχει ως εξής: Συνέχεια →
Προκήρυξη της Συσπείρωσης Αναρχικών για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008.
Η δολοφονία του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το βράδυ του Σαββάτου της 6ης Δεκεμβρίου, ήρθε να επιβεβαιώσει για μιαν ακόμη φορά την εγκληματικότητα του κράτους και των οργάνων του. Οργάνων που τα χρησιμοποιεί προκειμένου να συνεχίσει τους όρους επιβολής των θελήσεων της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας στους ανθρώπους.
Δεν είναι η μοναδική δολοφονία που πραγματοποιεί το κράτος με τα όργανά του. Δεκάδες και εκατοντάδες είναι οι δολοφονημένοι, αλλοδαποί και ντόπιοι κάθε χρόνο. Απλά ο φόνος ενός 16χρονου, και κάθε 16χρονου, χτυπά σε πολλά σημεία την κοινωνία. Γιατί ο δολοφονημένος δεν είναι πλέον κάτι το απρόσωπο. Είναι το παιδί, ο φίλος, ο συμμαθητής, ο μαθητής, ο αδελφός, ο νεαρός, η ζωντάνια. Είναι, πάνω απ’ όλα, η ελπίδα…
Από την πρώτη στιγμή, που μαθεύτηκε ο φόνος, ξέσπασαν συγκρούσεις με τις δυνάμεις των μπάτσων, που πραγματοποίησαν επιδρομή καταλαμβάνοντας την πλατεία Εξαρχείων και εγκλωβίζοντας νεολαίους και αγανακτισμένους ανθρώπους που είχαν ήδη αρχίσει να συγκεντρώνονται. Συνέχεια →
Αφίσα που έβγαλαν από κοινού η Συσπείρωση Αναρχικών και οι Αναρχικοί, αναρχικές μέσα κι έξω από σχολεία και σχολές, για τηνεξέγερση του 2008.
Το κείμενο της αφίσας έχει ως ακολούθως: Συνέχεια →
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο 78 της αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, του μηνός Δεκεμβρίου 2008, η οποία εκυκλοφόρησε λίγο πριν από το συμβάν της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Εκείνες τις σκοτεινές μέρες, τό ενδεχόμενο να υπάρξει νεκρός ήταν τόσο φανερό, ώστε μόνον ένας πλήρως ανοήμων δεν θα το αντιλαμβανόταν. Επειδή, κάποιοι ένθεν κακείθεν φρόντιζαν, άλλοι με πύρινα κείμενα και άλλοι με επιθετικές πρακτικές, να καλλιεργούν τις συνθήκες για έναν θάνατο…
«Το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία μας έχει διαπαιδαγωγηθεί να θεωρεί την Αστυνομία ως εχθρό και να ανέχεται –αν δεν συμπαρίσταται– εκείνους που σπάνε και καίνε ή ακόμη και σκοτώνουν. Οι τρομοκράτες δολοφόνοι είχαν ευρεία κοινωνική στήριξη ή ανοχή που ενθουσιωδώς καταδίκασε σε ηθική και επαγγελματική εξόντωση τον αστυνομικό ο οποίος, προσπαθώντας να αποφύγει την πυρπόλησή του από τον νεαρό κουκουλοφόρο Καλτεζά, τον πυροβόλησε θανάσιμα. Δεκάδες είναι άλλωστε οι αστυνομικοί που δολοφονήθηκαν ή έμειναν ανάπηροι στη μάχη κατά των τρομοκρατών. Ενώ επί δεκαετίες προσέρχονται ως μάρτυρες υπεράσπισης τρομοκρατών γνωστοί δήθεν προοδευτικοί». (Γιάννης Μαρίνος, βουλευτής της ΝΔ, έμμισθος κονδυλοφόρος του Βήματος σε άρθρο του στις 23/11/2008 με τίτλο Εξουσία αντιεξουσιαστών.)
Η συγκεκριμένη ύαινα που ακούει στο όνομα Γιάννης Μαρίνος δεν αγνοεί ότι ο «νεαρός κουκουλοφόρος Καλτεζάς» ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών, δεν ξέχασε ότι ο μπάτσος που τον δολοφόνησε ήταν δεινός σκοπευτής. Θυμάται πολύ καλά ότι ο μπάτσος Μελίστας δεν κινδύνευε να πυρποληθεί, αλλά βρισκόταν έξω από την κλούβα, είχε την άνεση να γονατίσει και να σκοπεύσει επαγγελματικά πισώπλατα τον Καλτεζά, που έτρεχε ν’ απομακρυνθεί. Συνέχεια →
Η παρακάτω αφίσα αναφέρεται στο αναρχικό διήμερο που πραγματοποιήθηκε με αφορμή την επέτειο μνήμης της εξέγερση του 1973 στο Πολυτεχνείο.
Ακολουθεὶ το κείμενο της αφίσας: Συνέχεια →
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μία προκήρυξη που μοιράσθηκε, προ δεκαετίας-, από αναρχικούς μαθητές, στην Θεσσαλονίκη και δημοσιεύθηκε στο φύλλο Νο 72 της αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.
Σκοπός, από τα παλαιότερα χρόνια, κάθε κρατικής εξουσίας ήταν η καταστολή κάθε κοινωνικού κινήματος που ανθούσε και ήταν απειλητικό για τους εξουσιαστές. Τις τελευταίες δεκαετίες αυτή η καταστολή πήρε και την μορφή της διάδοσης ναρκωτικών, χημικών ουσιών, που οδηγούν τον χρήστη στον πνευματικό και σωματικό θάνατο.
Στο στόχαστρο των κυριάρχων βρίσκονται κατά κύριο λόγο τα άτομα νεαρής ηλικίας, παιδιά που μπροστά τους έχουν όλο τον χρόνο να αντιδράσουν, να ταχθούν ενάντια στο κράτος και να δημιουργήσουν πρόσφορο έδαφος για κοινωνικές εξεγέρσεις. Έτσι λοιπόν το κρατικό κτήνος, με διάφορους μηχανισμούς, αλλά και με τα ναρκωτικά, προσπαθεί να κάνει τα παιδιά υποχείρια του. Συνέχεια →
Καθὼς ἀρχίζει ἡ νέα σχολική περίοδος καλὸ εἶναι νὰ θυμηθοῦμε τὴν δυναμικὴ παρουσία καὶ δράση τῶν μαθητῶν κατὰ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς δεκαετίας τοῦ 1990.
Γι’ αὐτό, δημοσιεύουμε μία προκήρυξη ποὺ κυκλοφόρησε ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ ποὺ διατυπώνει ἀλήθειες ποὺ ἰσχὐουν ἕως σήμερα.
ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΨΙΧΟΥΛΑ – ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ
Μετά την απεργία των καθηγητών το καλοκαίρι και τις ξεφουσκωμένες πια κινητοποιήσεις των κρατικών οργάνων (ΓΣΕΕ-ΕΦΕΕ), το κράτος πίστεψε ότι θα τα βρει εύκολα με τους μαθητές.
Με απειλές, προκατασκευασμένες «συζητήσεις» στην τηλεόραση, με …μια μερίδα από σπασίματα και ναρκωτικά στα σχολεία από τις τρομολάγνες φυλλάδες και να …τα «ΚΑΛΑ παιδιά» ξανά πίσω στα μαθήματά τους!! Συνέχεια →
Το κείμενο που ακολουθεί μοιράστηκε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, πριν από την ημέρα της μεγάλης αντιπαράθεσης της 21ης Ιουνίου 2003.
Δεν καλωσορίζουμε τους εχθρούς μας.
Γιατί δεν σκοπεύουμε να είμαστε απλοί θεατές μιας ακόμα παράστασης του θιάσου των εγκληματιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ενοποίησή τους σημαίνει ενοποίηση των θεσμών και των μηχανισμών τους. Κι αυτό σημαίνει δυνάμωμα της καταστολής και της εκμετάλλευσης.
Ενάμισι χρόνος έχει περάσει από την οικονομική ένωση των ευρωπαϊκών κρατών και οι σχεδιασμοί των ευρωπαίων εξουσιαστών για την δημιουργία ομοσπονδιακών δομών, προχωρούν με ταχύτατους ρυθμούς. Ήδη στο όνομα της κοινωνικής ειρήνης, της άμυνας και της «αντιτρομοκρατικής» σταυροφορίας, έχουν δημιουργηθεί η ενιαία Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Πληροφοριών, (η οποία εκτός της πολιτικής της δράσης στο εσωτερικό της Ένωσης, θα δρα με την βοήθεια της Στρατιωτικής Επιτροπής της Ε.Ε. στο εξωτερικό), η ενιαία ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Δικαιοσύνης γνωστή ως EUROJUST, και έχει επιτευχθεί η μετεξέλιξη της EUROPOL σε ευρωπαϊκό FBI . Συνέχεια →
Αφίσσα ενάντια στη Σύνοδο των εξουσιαστών στην Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2003.
Συνέχεια →
Αφίσσα που κυκλοφόρησε εν όψει της Συνόδου, τον Ιούνιο του 2003
Συνέχεια →
Η αφίσσα της Συνεργασίας Αναρχικών Ομάδων και ατόμων για την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Πολύμορφη Δράση για τις μέρες του 2003.
Συνέχεια →
Δεδομένης της σφαγής, στον τομέα των συντάξεων, η οποία πραγματοποιείται τα τελευταία έτη, του θορύβου που έχει προκληθεί από τα κόμματα και τα παραρτήματά τους προκειμένου να παρουσιάσουν «έργο», αλλά και της επερχόμενης μείωσης των συντάξεων από τις αρχές του 2019 χρήσιμον είναι να επαναδιατυπωθούν κάποιες απόψεις. Προς τούτο αναδημοσιεύουμε την προκήρυξη για το ασφαλιστικό ζήτημα, η οποία μοιράστηκε στην πορεία της 12ης Δεκεμβρίου 2007 και δημοσιεύθηκε στο φύλλο αριθμ. 68, του μηνός Ιανουαρίου, της μηνιαίας Πανελλαδικής αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.
Στο προσκήνιο των κρατικών μεθοδεύσεων κι εκβιασμών έρχεται και πάλι το «ασφαλιστικό».
Οι εξουσιαστές των ανθρώπινων ζωών και οι συνεργάτες τους προσπαθούν για άλλη μια φορά να χειριστούν και να καναλιζάρουν την κοινωνική οργή. Προσπαθούν να πείσουν για ανάσες οξυγόνου σε ένα πνιγηρό και εξοντωτικό περιβάλλον.
Μετά την έναρξη ενοποίησης της παγκόσμιας κυριαρχίας, που ήδη θα συμπληρώσει εικοσαετία, νοιώθουν ισχυροί. Έτσι, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια ανθρωποσφαγή που το ένα μέρος της είναι οι διαρκείς ένοπλες επεμβάσεις της σύγχρονης Ιεράς Συμμαχίας, ενώ το άλλο είναι ένα αδυσώπητο μακελειό οικονομικής σύγκρουσης, όπου κι εδώ εξοντώνονται εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, προκειμένου να στηθεί το νέο παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Συνέχεια →
Πριν 10 χρόνια κατά την κινητοποίηση με αφορμή την Πρωτομαγιά, διανεμήθηκε η προκήρυξη που ακολουθεί.
Σήμερα, 132 χρόνια μετά από εκείνες τις συνταρακτικές ημέρες στο Σικάγο, τίποτε δεν θυμίζει εκείνο το πάθος για λευτεριά, για την απάλειψη των δεσμών της εξουσίας και της εργατοδουλείας. Η απεργία έγινε επίσημη αργία και οι συγκεντρώσεις και πορείες ανέξοδες φιέστες. Δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι το διαφορετικό, επειδή όλα έρχονται και παρέρχονται. Αφήνουν παρ΄ όλα αυτά εμπειρίες, γνώσεις, γεγονότα για να κατανοηθούν, από εκείνους οι οποίοι έχουν την πρόθεση αλλά και την ικανότητα, ώστε να αποτελέσουν το πρόπλασμα για ανώτερες απελευθερωτικές διεργασίες. Για το ξεπέρασμα του παλαιού και του φθαρμένου απαιτούνται πολλά, αρκετά από τα οποία ανάγονται σε αυτά που ονομάζουν ήθος, πάθος, ειλικρίνεια, απελευθερωτικό όραμα και ανυποχώρητη στάση, τα οποία, βεβαίως, δεν σχετίζοναι με κανενός είδους πολιτική. Τώρα, όμως, ακόμη και η βία γίνεται μέσον πολιτικής διευθέτησης, δηλαδή συστατικό χειρισμού υποθέσεων, άρα στοιχείο εξουσίας.
Δέκα χρόνια μετά ελάχιστα θα μπορούσαν να αλλαχτούν σ’ αυτό το κείμενο. Το δημοσιεύουμε επειδή, εκτός των άλλων, επισημαίνεται ο ρόλος όλων όσων κυβερνούν τα τελευταία τρία και πλέον χρόνια. Τέλος, παραφράζοντας την φράση του Γαλάτη Βρέννου θα λέγαμε: Αλλοίμονο στους εξαπατημένους και τους υποταγμένους…
Εκατόν είκοσι δύο χρόνια έχουν περάσει από τη ματωμένη μέρα της 4ης Μαΐου στην πλατεία Χέϊμαρκετ. Ήταν τότε που οι συγκεντρωμένοι εκεί εργάτες απάντησαν με αποφασιστικότητα στη βία του κράτους και των οργάνων του, που απρόκλητα τους επιτέθηκαν. Πολλοί ήταν οι νεκροί εργάτες αλλά και οι μπάτσοι σαν αποτέλεσμα των σκληρών συγκρούσεων που ακολούθησαν.
Δεν έχει και τόση σημασία αν μετά από λίγα χρόνια ταυτίστηκε η 1η Μαΐου με τα όσα συνέβησαν τρείς μέρες αργότερα. Το σημαντικό είναι πως εκείνες τις μέρες οι περισσότεροι αγώνες των καταπιεσμένων δεν γνώριζαν όρια και συμβιβασμούς. Όπως εξ ίσου καθοριστικό ήταν πως οι αναρχικές απόψεις πρωτοστατούσαν στη δράση των ανθρώπων. Συνέχεια →
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μία προκήρυξη που μοιράστηκε κατά την κινητοποίηση της 13 Νοεμβρίου 2008 την οποία είχε καλέσει η Πρωτοβουλία Αναρχικών ενάντια στις φυλακές. Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 78, Δεκέμβριος 2008.
Εδώ και χρόνια αυτοί που συντονίζουν την κυριαρχία σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν επιστήσει την προσοχή στους εδώ κρατιστές την ανάγκη αλλαγών στις διαδικασίες «σωφρονισμού» των φυλακισμένων. Οι διάφορες εκθέσεις του ΟΗΕ αλλά και οι διάφορες καταδίκες του ελλαδικού κράτους από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο επιβεβαίωναν πως η κατάσταση στις φυλακές έχει φτάσει στο απροχώρητο…
Όλα αυτά αποσκοπούν, στην επισήμανση του κινδύνου μιας εξέγερσης ή πολλών βίαιων καταστάσεων που θα μπορούσαν να προκύψουν. Πιέζουν όμως και στην κατεύθυνση της επιτάχυνσης του εκσυγχρονισμού των μέσων βασανισμού και καταστολής. Συνέχεια →
