ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΘΕΩΡΗΣΗΣ: Πολιτισμός- Κουλτούρα- Κράτος και Αναρχία

«Οι αναρχικοί, δεν είναι ένα απλό όνομα ή μια ταμπέλα μέσα στον κοινωνικό χώρο. Όσοι αποφασίζουν να ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα και της πάλης για την αναρχία θεωρούν πως έχουν επιφορτιστεί με συγκεκριμένες ευθύνες, τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά. Ας το επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά. Η απελευθέρωση των ανθρώπων δεν είναι ένα νεανικό παιχνιδάκι. Ούτε ένα γεροντικό καπρίτσιο. Πολύ περισσότερο δεν είναι η εκτόνωση κάποιων θυμωμένων για τη θέση που τους επιφύλαξε το σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Αυτή η υπεύθυνη στάση των αναρχικών έρχεται να καθορίσει τη διαρκή αναζήτηση, την επίμονη προσπάθεια, το ξεκαθάρισμα απόψεων, την εμβάθυνση και την διάδοση των λειτουργικών εμπειριών, το κόψιμο των οποιωνδήποτε ορατών ή αόρατων δεσμών με τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Πρόκειται για όλα αυτά τα συστατικά που συμπεριλαμβάνονται στην Αναρχική Θεώρηση».
(Γιώργος Βλασσόπουλος, Μάρτιος 2009, Περί πράξης ή οι παρενέργειες του ακτιβισμού)

Η αναρχική ιδέα δεν χαρακτηρίζεται από στατικότητα, δεν συνίσταται μόνο από  διάφορες παρελθοντικές θέσεις και πράξεις, που αποτελούν σήμερα σημεία αναφοράς. Η αναρχική ιδέα διακρίνεται από την διαχρονικότητά της και χτίζεται συνεχώς σε αδιάκοπη ανεξούσια πορεία, μεταξύ του μερικού και του όλου, του εγώ με το εμείς, του παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον. Έννοιες που μπορεί να μην υπήρχαν πριν από ένα και δύο αιώνες ή να μην είχαν έναν ισχυρό ρόλο στην δημόσια σφαίρα, ήταν λογικό να μην είχαν αναλυθεί από τους αναρχικούς του παρελθόντος, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως σήμερα πρέπει να τις αφήσουμε στην ασάφειά τους και στην τυχόν εξουσιαστική τους εξήγηση. Μέσω της αναρχικής ιδέας ως βάση, μπορούμε να ερμηνεύσουμε έννοιες και εξουσιαστικές πρακτικές, που γεννιούνται και αναπτύσσονται. Έτσι, μπορούμε συγχρόνως να εξελισσόμαστε πνευματικά, κατανοώντας, έστω και ελάχιστα πιο καθαρά, τον συνεχόμενο δρόμο για την αναρχία· εντείνοντας τον αγώνα της εναντίωσής μας σε κάθε εξουσία.

ΓΑΛΛΙΑ: Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΚΡΗΞΗ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ, Η ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΜΑΚΡΙΑ…

«Η Επιτροπή αντιλαμβάνεται πως τα κράτη-μέλη εφαρμόζουν τις πιο σφοδρές μεταρρυθμίσεις, πως αυτό φέρνει στερήσεις και πως υπάρχουν μερικές φορές πολύ επίπονες και δύσκολες προσαρμογές. Αλλά μόνο μέσω αυτών των μεταρρυθμίσεων μπορούμε να φτάσουμε σε ένα καλύτερο μέλλον».

Ζοζέ Μπαρόζο, πρόεδρος Κομισιόν (σήμερα στέλεχος της Goldman Sachs),

στον λόγο του για την κατάσταση της ΕΕ το 2012

«Η ηλικία συνταξιοδότησης στα 64 έτη δεν είναι πλέον διαπραγματεύσιμη».

Ελίζαμπεθ Μπρον, πρωθυπουργός της Γαλλίας, 29 Ιανουαρίου 2023

Στις 24 Αυγούστου 2022, ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, σε ομιλία του ενώπιον του υπουργικού συμβουλίου, ισχυρίστηκε ότι «βιώνουμε μια μεγάλη ανατροπή» και προειδοποίησε για το τέλος της «αφθονίας» και της «ανεμελιάς», επικαλούμενος μια «σειρά σοβαρών κρίσεων», από την Ουκρανία μέχρι την ξηρασία: «Η στιγμή που ζούμε μπορεί να μοιάζει διαρθρωμένη από μια σειρά σοβαρών κρίσεων (…) και θα μπορούσαν μερικοί να θεωρήσουν ότι η μοίρα μας είναι να διαχειριζόμαστε αιωνίως κρίσεις ή καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Πιστεύω από την πλευρά μου πως αυτό που ζούμε είναι μάλλον της τάξης μιας μεγάλης ανατροπής ή μιας μεγάλης αναστάτωσης».

Ο Μακρόν, μάλλον βρισκόμενος ο ίδιος σε κατάσταση βαθιάς ανεμελιάς, δήλωνε τότε  έτοιμος για την επαναβεβαίωση της πολύ ισχυρής ενότητας της κυβέρνησής του και των δυνάμεων πλειοψηφίας, γύρω «από μια πορεία που θα μας επιτρέψει να σταθεροποιήσουμε την κυριαρχία μας, τη γαλλική και την ευρωπαϊκή ανεξαρτησία μας».

Γαλλία: Το κίνημα κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης. Στο κατώφλι μιας εξέγερσης;

Αναδημοσίευση κειμένου για τις ταραχές στη Γαλλία της συλλογικότητας Crimethinc όπως έχει μεταφραστεί στο Αυτολεξεί

Στη Γαλλία, ένα νέο κύμα διαμαρτυρίας έχει ξεσπάσει κατά της κυβέρνησης του Εμμανουέλ Μακρόν με αφορμή την αντιδημοφιλή μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Αυτό είναι η πιο ισχυρή αναταραχή στη Γαλλία μετά το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων. Στην εισαγωγή και το κείμενο που ακολουθούν, διερευνούμε τις ρίζες, τις μορφές και τις προοπτικές αυτού του κινήματος.

Πέτρος Κροπότκιν: Κομμουνισμός και Αναρχία (1901)

Β΄ ΜΕΡΟΣ

Το πρώτο μέρος του κειμένου βρίσκεται εδώ:

Πέτρος Κροπότκιν: Κομμουνισμός και Αναρχία (1901)

Από την άλλη πλευρά, έχει αναμφίβολα αποδειχθεί ότι η από κοινού εργασία, η κομμουνιστική παραγωγή, πετυχαίνει θαυμάσια. Σε καμία εμπορική επιχείρηση δεν έχει προστεθεί τόση αξία στη γη από την εργασία, όσο σε καθεμία από τις κοινότητες που ιδρύθηκαν στην Αμερική και στην Ευρώπη. Λάθη υπολογισμού μπορεί να συμβαίνουν παντού, όπως συμβαίνουν και σε όλες τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, αλλά δεδομένου ότι είναι γνωστό πως κατά τα πρώτα πέντε χρόνια μετά τη σύστασή τους τέσσερα εγχειρήματα από κάθε εμπορική επιχείρηση θα πτωχεύσουν, πρέπει να παραδεχτούμε ότι τίποτα παρόμοιο ή έστω κοντά σε αυτό δεν έχει συμβεί στις κομμουνιστικές κοινότητες.

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΘΕΩΡΗΣΗΣ: Κοινωνία, κοινότητα, κράτος και ανεξούσια οργάνωση και συμβίωση

«Οι αναρχικοί, δεν είναι ένα απλό όνομα ή μια ταμπέλα μέσα στον κοινωνικό χώρο. Όσοι αποφασίζουν να ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα και της πάλης για την αναρχία θεωρούν πως έχουν επιφορτιστεί με συγκεκριμένες ευθύνες, τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά. Ας το επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά. Η απελευθέρωση των ανθρώπων δεν είναι ένα νεανικό παιχνιδάκι. Ούτε ένα γεροντικό καπρίτσιο. Πολύ περισσότερο δεν είναι η εκτόνωση κάποιων θυμωμένων για τη θέση που τους επιφύλαξε το σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Αυτή η υπεύθυνη στάση των αναρχικών έρχεται να καθορίσει τη διαρκή αναζήτηση, την επίμονη προσπάθεια, το ξεκαθάρισμα απόψεων, την εμβάθυνση και την διάδοση των λειτουργικών εμπειριών, το κόψιμο των οποιωνδήποτε ορατών ή αόρατων δεσμών με τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Πρόκειται για όλα αυτά τα συστατικά που συμπεριλαμβάνονται στην Αναρχική Θεώρηση».
(Γιώργος Βλασσόπουλος, Μάρτιος 2009, Περί πράξης ή οι παρενέργειες του ακτιβισμού)

Η διάκριση και η αποσαφήνιση εννοιών, πιστεύουμε πως είναι μια σημαντική διεργασία, που συμβάλλει στην ατομική και συλλογική ανάπτυξη της απελευθερωτικής πορείας. Δεν είναι, λοιπόν, ζήτημα «καθαρότητας», αλλά μια προσπάθεια επίγνωσης των διαφόρων στοιχείων, που ατομικά και συλλογικά κατακλύζουν και με διάφορους τρόπους αφορούν την καθημερινότητά μας. Η συσκότιση, το πασάλειμμα και η μαζικοποίηση είναι χαρακτηριστικές πρακτικές της εξουσίας για να διατηρηθεί μια πραγματικότητα, που βασίζεται στην ταχύτητα, στην απουσία σκέψης και τελικά στην καθίζηση κάθε εξέλιξης της απελευθερωτικής προοπτικής, συλλογικής και ατομικής.

Αυτή η λογική διαπερνάει ακόμα και κομμάτια της κοινωνίας, που υποτίθεται, πως είναι ενάντια σε κράτος και εξουσία.

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΘΕΩΡΗΣΗΣ: Κράτος, έθνος, πατρίδα, πατριωτισμός

«Οι αναρχικοί, δεν είναι ένα απλό όνομα ή μια ταμπέλα μέσα στον κοινωνικό χώρο. Όσοι αποφασίζουν να ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα και της πάλης για την αναρχία θεωρούν πως έχουν επιφορτιστεί με συγκεκριμένες ευθύνες, τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά. Ας το επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά. Η απελευθέρωση των ανθρώπων δεν είναι ένα νεανικό παιχνιδάκι. Ούτε ένα γεροντικό καπρίτσιο. Πολύ περισσότερο δεν είναι η εκτόνωση κάποιων θυμωμένων για τη θέση που τους επιφύλαξε το σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Αυτή η υπεύθυνη στάση των αναρχικών έρχεται να καθορίσει τη διαρκή αναζήτηση, την επίμονη προσπάθεια, το ξεκαθάρισμα απόψεων, την εμβάθυνση και την διάδοση των λειτουργικών εμπειριών, το κόψιμο των οποιωνδήποτε ορατών ή αόρατων δεσμών με τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Πρόκειται για όλα αυτά τα συστατικά που συμπεριλαμβάνονται στην Αναρχική Θεώρηση».
(Γιώργος Βλασσόπουλος, Μάρτιος 2009, Περί πράξης ή οι παρενέργειες του ακτιβισμού)

Όταν η πολιτική και οικονομική κυριαρχία αποφασίζει για την τροφή σου

Όταν το 1832 οι Edward Noel και Fritz von Fellenberg, προσφάτως απόφοιτοι γεωργικής σχολής της Ελβετίας, ταξίδεψαν στην Εύβοια με σκοπό την αγορά κτήματος και εφαρμογής σύγχρονων καλλιεργητικών μεθόδων έμειναν έκπληκτοι από τη φυσική ομορφιά, αλλά και από την εγκατάλειψη του τόπου και τις εξευτελιστικές τιμές πώλησης των χωραφιών, από τους εναπομείναντες ακόμη τούρκους. Κατάφεραν, λοιπόν, να αποκτήσουν 45.000 στρέμματα και να κάνουν το τσιφλίκι τους, το μετέπειτα γνωστό ως «τσιφλίκι Μπαίκερ». Η ακαλλιέργεια και η εγκατάλειψη των εκτάσεων οφείλονταν ασφαλώς στις εχθροπραξίες ενάντια στον οθωμανικό ζυγό, αλλά και στη σφαγή 2.000 ανθρώπων λίγα χρόνια πριν στο πλατανόδασος του Μαντουδίου από τον τουρκικό στρατό. Επιπλέον, η αβάσταχτη φορολόγηση των σοδειών αποτελούσε ακόμη ένα αντικίνητρο καλλιέργειας από το ντόπιο πληθυσμό.

ΠΟΛΕΜΟΣ, ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΒΙΑΣΜΟΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ: ΑΠΟ ΤΙΣ ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΙΚΗΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ, ΣΤΙΣ ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ ΤΩΝ «ΝΕΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ»…

Η αρπαγή των Σαβίνων. Πίνακας του Peter Paul Rubens (1635-40)

Ένα γνωστό επεισόδιο της Ρωμαϊκής Μυθολογίας των πρώιμων αρχαϊκών μυθολογικών ημερών, που σχετίζεται με την περίοδο ιδρύσεως της πόλης της Ρώμης, είναι αυτό της αρπαγής των Σαβίνων γυναικών, που σχεδίασε ο Ρωμύλος (Romulus) για να αντιμετωπίσει την έλλειψη γυναικών μετά και από την αποτυχία του να συνάψει συμμαχίες γάμου με διάφορες γειτονικές πολιτείες. Ο Ρωμύλος προσκάλεσε τους Σαβίνους (αρχαίος λαός της κεντρικής Ιταλίας) στην γιορτή που διοργάνωσε προς τιμήν του θεού της συγκομιδής Consus και ενώ οι Σαβίνοι παρακολουθούσαν τους αρματοδρομίες, έδωσε το σύνθημα, πετώντας τον μανδύα από τους ώμους του, για να πάρουν οι άντρες του τα όπλα και να αιχμαλωτίσουν τις κόρες των Σαβίνων.

Κροπότκιν για τον παρόντα πόλεμο

Του Πίτερ Κροπότκιν

[Διάφορες φήμες έχουν κυκλοφορήσει σχετικά με τη στάση του Πέτρου Κροπότκιν (Peter Kropotkin) απέναντι στον Ευρωπαϊκό Πόλεμο. Το περιοδικό Μητέρα Γη* (Μοther Earth) μέχρι στιγμής αγνόησε τις φήμες, περιμένοντας την άμεση απάντηση από τον ίδιο τον Κροπότκιν. Παρακάτω, αναπαράγουμε από το περιοδικό London Freedom την επιστολή του Κροπότκιν στον Σουηδό καθηγητή Gustav Steffen —ο οποίος είχε ζητήσει τη γνώμη του– συμπεριλαμβανομένων των προσθηκών που έκανε ο Κροπότκιν στις τρεις τελευταίες παραγράφους.]

Επιστολή:

Μου ζητάς τη γνώμη μου για τον πόλεμο. Την έχω εκφράσει σε πολλές περιπτώσεις στη Γαλλία και τα σημερινά γεγονότα, δυστυχώς, απλώς την ενισχύουν.

Θεωρώ ότι το καθήκον του καθενός που αγαπά τα ιδανικά της ανθρώπινης προόδου, και ιδιαίτερα εκείνα που χαράχτηκαν από τους ευρωπαίους προλετάριους στη σημαία της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων, είναι να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του και ανάλογα με τις δυνατότητές του, για να συντρίψει την εισβολή των Γερμανών στη Δυτική Ευρώπη.

Η Σμυρναίικη μουσική σχολή και τα άτοπα μαρξιστικά εργαλεία ερμηνείας

Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από την σφαγή, τους βασανισμούς και τους βίαιους ξεριζωμούς από τις εστίες τους, περίπου 2 εκατομμυρίων ανθρώπων από τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, τον Πόντο, την Καππαδοκία, την Ανατολική Θράκη και άλλες περιοχές. Τα γεγονότα αυτά οδήγησαν με την σειρά τους στον ξεριζωμό μισού εκατομμυρίου μουσουλμάνων από τις εστίες τους στον ελλαδικό χώρο και την αναγκαστική τους μετακίνηση προς τα τουρκικά εδάφη. Οι κυρίαρχοι της εποχής, μέσα από ένα δαιδαλώδες πλέγμα συμφερόντων, συμμαχιών, επιρροών, διπλωματίας, εθνικισμών, μιλιταρισμού, κρατικών επεκτατισμών, και άλλων εξουσιαστικών εργαλείων, δημιούργησαν έναν προμελετημένο όλεθρο για εκατομμύρια κατοίκους, κυρίως στο τουρκικό αλλά και στο ελλαδικό έδαφος. Η δυστυχία, το αίμα, ο πόνος και οι στάχτες που δημιουργήθηκαν μέσα σε λίγες βδομάδες στην Μικρά Ασία, θα μπορούσε να αποτελεί μια σύνοψη στην συνολική φρικτή ιστορία της εξουσίας σε βάθος αιώνων.

Ενεργειακή και Επισιτιστική Κρίση

Με αφορμή την πολεμική σύρραξη στην Ουκρανία, ήρθαν εντονότερα στην επιφάνεια δυσεπίλυτα προβλήματα που αφορούν τον ενεργειακό και επισιτιστικό τομέα, τα οποία γίνονται δυσκολότερα λόγω των αναπτυσσόμενων γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών σχεδιασμών. Δεν χωράει αμφιβολία ότι έχουν εκστομιστεί από τους πολιτικά υπεύθυνους τερατώδη ψεύδη και ταυτόχρονα ότι δράττονται της ευκαιρίας για να παρθούν ταχείες αποφάσεις σε ζητήματα ενεργειακού προσανατολισμού και μετάβασης.

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΘΕΩΡΗΣΗΣ: ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΟ

Η στήλη αυτή είναι αφιερωμένη στον σύντροφο και αδελφό μας Γιώργο Βλασσόπουλο

«Οι αναρχικοί, δεν είναι ένα απλό όνομα ή μια ταμπέλα μέσα στον κοινωνικό χώρο. Όσοι αποφασίζουν να ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα και της πάλης για την αναρχία θεωρούν πως έχουν επιφορτιστεί με συγκεκριμένες ευθύνες, τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά. Ας το επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά. Η απελευθέρωση των ανθρώπων δεν είναι ένα νεανικό παιχνιδάκι. Ούτε ένα γεροντικό καπρίτσιο. Πολύ περισσότερο δεν είναι η εκτόνωση κάποιων θυμωμένων για τη θέση που τους επιφύλαξε το σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Αυτή η υπεύθυνη στάση των αναρχικών έρχεται να καθορίσει τη διαρκή αναζήτηση, την επίμονη προσπάθεια, το ξεκαθάρισμα απόψεων, την εμβάθυνση και την διάδοση των λειτουργικών εμπειριών, το κόψιμο των οποιονδήποτε ορατών ή αόρατων δεσμών με τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Πρόκειται για όλα αυτά τα συστατικά που συμπεριλαμβάνονται στην Αναρχική Θεώρηση.»

(Γιώργος Βλασσόπουλος, Μάρτιος 2009, Περί πράξης ή οι παρενέργειες του ακτιβισμού)

Ο Πόλεμος και οι Αναρχικοί (Απομαγνητοφωνημένη συζήτηση της Αναρχικής Αρχειοθήκης)

Β’ Μέρος

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απομαγνητοφώνηση συζήτησης που πραγματοποιήθηκε

στις 17 Οκτωβρίου του 2019 στα γραφεία της Αναρχικής Αρχειοθήκης με θέμα «Ο Πόλεμος και οι Αναρχικοί».

Στη συζήτηση, εξετάστηκε η σημασία που έχει, πρώτα πρώτα ως αναρχικοί, σε κάθε γεγονός να είμαστε μακριά (παρατηρητές) μέχρι να κατανοήσουμε πότε η συμβολή μας δεν θα ενισχύσει εξουσιαστικές διαθέσεις, προοπτικές και σχέδια. Η όποια συμβολή μας να είναι όσο το δυνατόν προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της ανθρωπινότητας, της ανθρώπινης φύσης, της απελευθερωτικής, της αποδευσμευτικής προοπτικής.

Στη συζήτηση συμμετείχε και ο σύντροφός μας Γιώργος Βλασσόπουλος.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ:  Το κομμουνιστικό κόμμα είχε ένα σχέδιο το οποίο το πήρε από την κομμουνιστική διεθνή, στα γερμανικά … ο Σταυρίδης το εφάρμοσε μαζί με τον Πουλιόπουλο στο μέτωπο, δυστυχώς, με απόλυτη επιτυχία … με απόλυτη καταστροφική επιτυχία. Κατέλαβαν τα τηλεφωνικά κέντρα για να έχουν επικοινωνία, έγινε μια απεργία και το κράτος έστειλε όλους τους απεργούς πείνας, οι περισσότεροι κομμουνιστές, στο μέτωπο… κατέλαβαν τις σιδηροδρομικές γραμμές… είχανε λιποταξίες κλπ

Ο ΟΛΕΘΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΚΗ, ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ, ΕΠΙΣΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ «ΚΡΙΣΗ»

«Οι περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να είχαν αντιληφθεί, ακόμη και πριν να το καταστήσει προφανές ο Β´ Παγκόσμιος Πόλεμος, ότι η εποχή όπου τα ευρωπαϊκά έθνη μπορούσαν να ερίζουν μεταξύ τους για την παγκόσμια κυριαρχία παρήλθε ανεπιστρεπτί. Για την Ευρώπη δεν υπάρχει τίποτα να συζητήσει σε αυτή την κατεύθυνση, και όποιος Ευρωπαίος εξακολουθεί να διψά για παγκόσμια εξουσία είτε θα πέσει σε απόγνωση είτε θα γελοιοποιηθεί, όπως οι Ναπολέοντες στα ψυχιατρεία».

Μαξ Φρις (Ιούλιος 1945)

«Περνούσαμε τότε το χρόνο 1939. Μια μακρινή τώρα υπόθεση είναι η εποχή εκείνη. Μακρινή τόσο αφάνταστα γι’ αυτούς που ζουν ακόμα… Έχουν να κουβαλούν στην πλάτη τους τόμους βαριούς παγκόσμιας ιστορίας. Τους τόμους της περίοδος 1939 μέχρι ’45. Τότε στοιβάζονταν φοβερά τα σύννεφα πάνω στην υδρόγειο. Η καταιγίδα ήταν δίπλα. Έκανες έτσι και τη μυριζόσουνα. Λέγαμε τότε εμείς οι τέσσερις: Τώρα τι θα κάμουν οι Γάλλοι. Τα διεθνή προλεταριάτα. Ο Ρούζβελτ. Οι Ινδίες. Τα αγγλικά τρέιντ-γιούνιονς. Η κόκκινη Κίνα. Ήταν τα πιόνια τούτα τα μαγκιόρα. Μια μετατόπισή τους άστοχη, και μπόρειε και να το μπατάριζε το διεθνές καράβι. Νύχτες ξενυχτούσαμε. Να προβλέψομε κάτι. Σαν τις χαρτορίχτρες. Να προλάβομε κάτι. Σαν στοργικοί γιατροί, αν μας περνούσε από το χέρι μας. […] “Νιώθω το σώμα μου να σπάζει από το βάρος. Νιώθω ότι τρομερά γεγονότα προχωρούν και μας φθάνουν και σαν να με πλακώνει η αγωνία τους”».

Μέλπω Αξιώτη, Φράου Ντόκτορ (1945-1946)

Πριν, μέσα και μετά από κάθε πόλεμο η εξουσία εκτός των άλλων επαναδιαπραγματεύεται το «παρελθόν», αυτόν τον «παράξενο τόπο», που διαρκώς μεταβάλλεται. Μέσω της επιλεκτικής αναπαράστασης οι τόποι της μνήμης κατασκευάζονται και επισκευάζονται σχολαστικά, για να επιβληθεί η κρατική εκδοχή μέσω της στρατευμένης αριστερής ή δεξιάς ιστοριογραφίας, που συγκλίνουν πρώτα απ’ όλα στην αποθέωση του «ζωτικού ψεύδους», για να θυμηθούμε και τον θεατρικό συγγραφέα Ερρίκο Ίψεν. Τα «ζωτικά ψεύδη» του παρελθόντος υφαίνουν το δίχτυ της απάτης του μέλλοντος, ένα μέλλον γεμάτο «συνταρακτικά αιφνίδια» γεγονότα, «κρίσεις μεγάλες και απρόβλεπτες», «κρίσεις» αναπόδραστες, που δήθεν ανατρέπουν τις «ισορροπίες», και την κυριαρχική βούληση για «αιώνια ειρήνη και σταθερότητα».

Τα «ζωτικά ψεύδη» δεν αναιρούν την δύναμη της απόλυτης διαγραφής ιστορικών γεγονότων, αντίθετα την ενδυναμώνουν. «Σβήσαμε το έτος 1789 από τη γερμανική ιστορία», ανακοινώνει ο Γκέμπελς σε ένα ραδιοφωνικό του διάγγελμα την Πρωταπριλιά του 1933. Συνομωσία της οργανωμένης λήθης ενώπιον παγκόσμιου «ακροατηρίου»; Μπορεί. Σε κάθε περίπτωση οι προθέσεις δεν κρύβονται. Το παρελθόν ανασκάπτεται για να ορισθεί εκ νέου η απαρχή, «κάθε αυγή των πραγμάτων», όπως έλεγε ο Paul Valeri, αφού «κάθε αρχαιότητα, κάθε αιτιότητα, κάθε αρχή των πραγμάτων, είναι μυθική επινόηση και υπακούει σε απλούς νόμους».

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Σε καιρούς δυστοπικών αδιεξόδων, μοναδική διέξοδος η συνέχιση των αγώνων

Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επιχείρησης κατατρομοκράτησης του παγκόσμιου πληθυσμού, στο πλαίσιο ενός ιστορικού συνεχούς αντίστοιχων πρακτικών από κράτος και συνεπώς, από κάθε λογής κεφάλαιο κι αφεντικά, κάθε πτυχή της καθημερινότητας δισεκατομμυρίων ανθρώπων βομβαρδίστηκε από τον φόβο και τον θάνατο. Η τρομολαγνεία από τα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και κάθε λογής πολιτική βιτρίνα, είχε ως αποστολή την παραπομπή με πολεμική ορολογία, σε μια διαρκή «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης». Να σημειωθεί πως η επίκληση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης συνιστά ιστορικά πάγια τακτική του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς αυτές αποτελούν ιδεατό περιβάλλον υποβολής κι επιβολής της υποδούλωσης. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της επίθεσης που έχει εξαπολυθεί τα δύο τελευταία χρόνια (σε συνέχεια όλων των προηγούμενων καπιταλιστικών κρίσεων κι αναδιαρθρώσεων) ως «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», δεν είναι πλέον η εξαίρεση αλλά ο κανόνας.

ΛΑΡΚΟ: Η εταιρεία που πτώχευσε μεταπολιτευτικά και κηδεύεται με κρατικά κόλλυβα το 2022

Το τελευταίο διάστημα επανήλθε στη δημοσιότητα με έντονο τρόπο το ζήτημα των όρων συνέχισης λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ. Μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής σιδηρονικελίου στον κόσμο και παράλληλα μια ασύδοτη ρυπογόνος εταιρεία, τόσο στα εδάφη που εξορύσσει, όσο και στο Β. Ευβοϊκό που εναποθέτει παράνομα κατάλοιπα της βιομηχανικής της παραγωγής. Ταυτόχρονα διατηρεί ακόμη μια «πρωτιά», αυτή των δολοφονικών εργατικών δυστυχημάτων.

Η ΛΑΡΚΟ, λοιπόν, ένα δημιούργημα του Π. Μποδοσάκη, της δεκαετίας του ’60, με εργοστάσιο επεξεργασίας στη Λάρυμνα και περιοχές εξόρυξης σε Βοιωτία, Εύβοια και Β. Ελλάδα, προστέθηκε μαζί με άλλες μεταλλευτικές βιομηχανίες της εποχής εκείνης, όπως την ΠΕΣΙΝΕ, στη λεγόμενη «βαριά» βιομηχανία. Παρήγαγε ένα εξαγώγιμο μετάλλευμα και ως εκ τούτου επηρεαζόταν άμεσα από τις διεθνείς οικονομικές καταστάσεις (τιμές, επιτόκια δανεισμού κ.ά.). Τα γκρίζα σύννεφα ήταν ορατά από τη δεκαετία του ’70 τόσο για τη ΛΑΡΚΟ όσο και για άλλες εγχώριες βιομηχανίες και έγιναν καταιγίδα με την είσοδο της ελλάδας στην ΕΕ, όπου οι αγορές άνοιξαν και κανένας προστατευτισμός δεν υπήρχε πια για τις απροετοίμαστες ελληνικές επιχειρήσεις. Οι έλληνες βιομήχανοι μαθημένοι να τρέχουν στο «Κράτος-μπαμπά» όταν έβλεπαν τα δύσκολα, κρατικοδίαιτοι γαρ, ενίσχυαν τις πελατειακές σχέσεις και δομές του πολιτικού συστήματος. Έπαιρναν δάνεια από τις ελληνικές-κρατικές τράπεζες με εντολή υπουργών και προσλάμβαναν απευθείας από τα βουλευτικά γραφεία. Αυτό το μοντέλο που με τόση μαεστρία είχε αναπτύξει το δεξιό κράτος το συνέχισαν οι μετέπειτα κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

ΤΥΜΠΑΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΗΠΕΙΡΟ: Η ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΤΑΙ…

Γύρω στα 1900 ορισμένοι ιστορικοί, μελετούσαν με μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον τα σημάδια παρακμής της βρετανικής αυτοκρατορίας και την άνοδο της ισχύος της Ρωσίας. Ανάμεσά τους και ο Henry Brooks Adams, ο οποίος διέβλεπε ότι τα μελλοντικά επιτεύγματα της Μ. Βρετανίας δεν επρόκειτο να είναι συγκρίσιμα μ’ εκείνα του παρελθόντος και όπως έγραφε, «η Αμερική πρέπει να αγωνίζεται μόνη της, είτε το θέλει είτε όχι. Δεν μπορεί να ξεφύγει από την αναπόφευκτη μοίρα της […] τώρα πια, όλα τα σημάδια δείχνουν προς την επικείμενη κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Αμερική θα έπρεπε να πάρει τη θέση της Βρετανίας ή τουλάχιστον να την συνδράμει, ως παγκόσμια ανασχετική δύναμη».

Ο κόσμος του 1900, στον οποίο αναφερόταν ο Adams, ήταν ο κόσμος των εδαφικών αυτοκρατοριών, που εξαπλωνόταν σε μεγάλο μέρος του πλανήτη, έλεγχαν το εμπόριο και επιβάλλονταν δια των κανονιοφόρων· ήταν ένας κόσμος, όπου ακόμα η επέκταση των ευρύτερων ευρωπαϊκών δυνάμεων συνεχιζόταν με τον διαμελισμό και την λεηλασία και εκείνων των τμημάτων του πλανήτη, που είχαν διαφύγει μέχρι τότε από την «πολιτιστική αποστολή» των ευρωπαίων.

Διαδρομές Αναρχικής Θεώρησης: Περί «αποσυμφόρησης» των φυλακών και άλλων κινηματικών «δαιμονίων»…

«Μην ψάχνετε για τις αιτίες και ποια είναι τα προβλήματα μας, γιατί αυτά είναι ίδια με τα δικά σας. Η μόνη διαφορά είναι πως εμάς είναι ορατά τα κάγκελα της αιχμαλωσίας, αλλά σε σας αόρατα. Εκείνο μόνο που θέλουμε να σας πούμε, είναι πως για μας, που δεν έχουμε αιτήματα, έχουμε ένα σκοπό: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΚΑΡΒΟΥΝΟ».

Γιάννης Πετρόπουλος, Γδάρτες Ονείρων

Οκτώβριος 1990, Εξέγερση στις φυλακές Αλικαρνασσού.

«Βλέποντας αυτά τα ελεεινά σκυλιά τη σθεναρή μας αντίσταση, υποχώρησαν μουγκρίζοντας από λύσσα. Κι έτσι ο τρίτος και ο μισητότερος όροφος της Αλικαρνασσού ήταν στα χέρια μας! Μέσα σ’ αυτά τα κελιά ήταν τα πιο ελεεινά υποκείμενα-κρατούμενοι που έβγαλε ποτέ η πόρνη δικαιοσύνη. Ήταν όλοι τους ένας κι ένας οι στενοί συνεργάτες της υπηρεσίας. Αυτοί που ολόκληρα χρόνια έλεγχαν ολόκληρη τη φυλακή. Που κανόνιζαν και ρύθμιζαν τα πάντα. Ποιοι και πόσοι θα μείνουν σ’ αυτή τη φυλακή, και ποιοι και πόσο έπρεπε να βασανιστούν στο πειθαρχείο. Ήταν αυτοί που η σιχαμερή υπηρεσία τούς είχε δώσει εν λευκώ τα πάντα, όπως συνεργεία, καφενεία, μαγειρεία και όλα τα συναφή, με την προϋπόθεση η φυλακή να μένει ήσυχη.

Η Εξουσιαστική Ρητορική της Ασφάλειας, τα «Δώρα» και τα Ανταλλάγματα

Πολύ πριν από την ιδέα του Πανοπτικού, ενός κτηρίου – φυλακή, απ’ τον Άγγλο φιλόσοφο και νομικό Jeremy Bentham τον 18ο αιώνα, η ιδέα του πλήρους ελέγχου εγκλείστων – φυλακισμένων με όσο το δυνατόν λιγότερους φύλακες είχε ήδη εφαρμοστεί, αρκετούς αιώνες πριν, στα λοιμοκαθαρτήρια. Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός και η υλοποίηση των λοιμοκαθαρτηρίων  είναι τέτοιος, που ουσιαστικά μπορούν να θεωρηθούν πρόγονοι του Πανοπτικού. Τα αρχιτεκτονικά σχέδια του Bentham ήταν βασισμένα στην παρακολούθηση κρατουμένων, χωρίς, όμως, αυτοί να ξέρουν ποια στιγμή παρακολουθούνται, μέσω ενός κεντρικού σημείου ελέγχου, το οποίο θα είχε οπτική πρόσβαση σε όλους όσους βρίσκονταν στο κτήριο-φυλακή.

Θεσμοί και Ανυπακοή κατά την περίοδο του covid-19

Όταν η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε τέλη Νοεμβρίου 2021 τον υποχρεωτικό εμβολιασμό στους άνω των 60 ετών, το ποσοστό πλήρως εμβολιασμένων, στο σύνολο του πληθυσμού, ανερχόταν στο 62,5% και η διαφορά με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ήταν σχεδόν 4% (ΕΕ μ.ό. 66,8%).  Τα αντίστοιχα μεγέθη στις 25/01/2022 ήταν 67,6% έναντι 69,7%. Τα μεγέθη για 18+ στις 25/1/2022 είναι: 78,7% (Ελλάδα) έναντι 81,1% (ΕΕ). Και αντίστοιχα για τους 60+: 86,4% (Ελλάδα) έναντι 90,6% (ΕΕ). Είναι σίγουρο ότι η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού για τους άνω των 60 ετών, σε συνδυασμό με την επιβολή προστίμου, οδήγησε αναγκαστικά ένα σημαντικό κομμάτι ανθρώπων στα εμβολιαστικά κέντρα. Η άσκηση της συγκεκριμένης κρατικής πρακτικής επέφερε μεν αύξηση των εμβολιασμών στον ελλαδικό χώρο, πλησιάζοντας τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (2% διαφορά), αλλά είναι σαφές ότι, πανευρωπαϊκά, ένα στα τρία άτομα αρνείται να ακολουθήσει τις κρατικές οδηγίες και αποφάσεις.