O συντάκτης της Πανσπουδαστικής Νο 8, ο Μίμης Ανδρουλάκης, το ΚΚΕ, το ΝΑΡ και τα «παράσημα» της μεταπολιτευτικής προβοκατορολογίας

Κάθε μορφή εξουσίας επιχειρεί να εποπτεύει το παρελθόν, δίχως όρια, δίχως όρους, δίχως εξηγήσεις· αδηφάγα επανέρχεται για να ορίσει το «εδώ» και το «εκεί», το «τώρα» και το «άλλοτε», την «αιτία» και το «αποτέλεσμα». Αυτοανακηρύσσεται κληρονόμος του παρελθόντος, αλλά και αιώνιος δεσμοφύλακας του «επίκαιρου» και του «ανεπίκαιρου», πρώτα απ’ όλα για να κατοχυρώσει την υποτιθέμενη μη θνητότητά της. Οι τεχνικοί της εξουσίας πιστεύουν ότι κατέχουν τον παντοτινό κώδικα της αφομοίωσης, ιδιαίτερα, όταν «εξομολογούνται» την «αλήθεια», ή όταν αφηγούνται τις «ξεχασμένες» αναμνήσεις, δικές τους ή «άλλων». Κρατούν την μεζούρα του χρόνου, μετρούν και υπολογίζουν, (τα πενήντα χρόνια είναι αρκετά, τα τριάντα είναι λίγα), διαιρούν και πολλαπλασιάζουν τον ανυπόστατο χρόνο, τον κρύβουν στην μυστική τους «κρυψώνα» και τον ξαναεμφανίζουν (του μεν πάθους παρόντος του δε πράγματος απόντος).