Μουντιάλ και Επιβεβαίωση της Εξουσίας

Είναι η πρώτη φορά ιστορικά που η διοργάνωση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου και γενικά τέτοιου μεγάλου μεγέθους αθλητική διοργάνωση, έχει προκαλέσει τόσες πολλές αντιδράσεις, στα περιορισμένα και ασφαλή πλαίσια δηλώσεων, ανακοινώσεων και δημοσιευμάτων, βέβαια. Τόσα χρόνια, η κριτική και οι δράσεις (βλ. Ολυμπιακοί αγώνες) ενάντια σε τέτοιες εκδηλώσεις, περιορίζονταν στον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο, καθώς και σε χλιαρά δημοσιεύματα στον αριστερόστροφο Τύπο. Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου στο κράτος του Κατάρ, είναι η επιβεβαίωση πως η «μπάλα» πλέον, τουλάχιστον η απαστράπτουσα πλευρά της, μυρίζει μόνο χρήμα και αίμα, αντί για αέρα είναι φουσκωμένη με διεγερτικές ουσίες, ενίοτε σε τέτοιες μεγάλες εκδηλώσεις έχει την υφή από μπετό και τελικά απέχει παρασάγγας από ένα παιχνίδι που κάποιοι λατρεύαμε ως παιδιά και έφηβοι. Οι υποδομές, ώστε να παιχτεί η μπάλα στο κράτος του Κατάρ, κόστισαν περίπου 200 δις δολάρια. Οι νεκροί μετανάστες εργάτες που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή των γηπέδων και άλλων υποδομών ανέρχονται σε πάνω από 6.500. Πρόκειται για ανθρώπους από το Νεπάλ, την Ινδία, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, την Κένυα, την Σρι Λάνκα και τις Φιλιππίνες. Στα 10 χρόνια που κράτησαν οι εργασίες, υπολογίζεται πως μια ποδοσφαιρική ομάδα με έναν αναπληρωματικό παίχτη σκοτώνονταν κάθε βδομάδα. Εννοείται, πως το Κατάρ δεν αναγνωρίζει τις κατηγορίες και κάνει λόγο για μόλις 3 νεκρούς, γι’ αυτό και αρνείται να δώσει αποζημίωση στις οικογένειες των θυμάτων, οι οποίες έχουν οργανωθεί για να βρουν το δίκιο τους. Τα λεφτά, όμως, είναι πολλά και τα συμφέροντα μεγάλα. Ποιος, αλήθεια, θα νοιαστεί για μερικές χιλιάδες φτωχούς ανθρώπους, που έδωσαν μέχρι και μίζες για να έχουν μια θέση στα κάτεργα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Κατάρ;