«Οι περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να είχαν αντιληφθεί, ακόμη και πριν να το καταστήσει προφανές ο Β´ Παγκόσμιος Πόλεμος, ότι η εποχή όπου τα ευρωπαϊκά έθνη μπορούσαν να ερίζουν μεταξύ τους για την παγκόσμια κυριαρχία παρήλθε ανεπιστρεπτί. Για την Ευρώπη δεν υπάρχει τίποτα να συζητήσει σε αυτή την κατεύθυνση, και όποιος Ευρωπαίος εξακολουθεί να διψά για παγκόσμια εξουσία είτε θα πέσει σε απόγνωση είτε θα γελοιοποιηθεί, όπως οι Ναπολέοντες στα ψυχιατρεία».
Μαξ Φρις (Ιούλιος 1945)
«Περνούσαμε τότε το χρόνο 1939. Μια μακρινή τώρα υπόθεση είναι η εποχή εκείνη. Μακρινή τόσο αφάνταστα γι’ αυτούς που ζουν ακόμα… Έχουν να κουβαλούν στην πλάτη τους τόμους βαριούς παγκόσμιας ιστορίας. Τους τόμους της περίοδος 1939 μέχρι ’45. Τότε στοιβάζονταν φοβερά τα σύννεφα πάνω στην υδρόγειο. Η καταιγίδα ήταν δίπλα. Έκανες έτσι και τη μυριζόσουνα. Λέγαμε τότε εμείς οι τέσσερις: Τώρα τι θα κάμουν οι Γάλλοι. Τα διεθνή προλεταριάτα. Ο Ρούζβελτ. Οι Ινδίες. Τα αγγλικά τρέιντ-γιούνιονς. Η κόκκινη Κίνα. Ήταν τα πιόνια τούτα τα μαγκιόρα. Μια μετατόπισή τους άστοχη, και μπόρειε και να το μπατάριζε το διεθνές καράβι. Νύχτες ξενυχτούσαμε. Να προβλέψομε κάτι. Σαν τις χαρτορίχτρες. Να προλάβομε κάτι. Σαν στοργικοί γιατροί, αν μας περνούσε από το χέρι μας. […] “Νιώθω το σώμα μου να σπάζει από το βάρος. Νιώθω ότι τρομερά γεγονότα προχωρούν και μας φθάνουν και σαν να με πλακώνει η αγωνία τους”».
Μέλπω Αξιώτη, Φράου Ντόκτορ (1945-1946)
Πριν, μέσα και μετά από κάθε πόλεμο η εξουσία εκτός των άλλων επαναδιαπραγματεύεται το «παρελθόν», αυτόν τον «παράξενο τόπο», που διαρκώς μεταβάλλεται. Μέσω της επιλεκτικής αναπαράστασης οι τόποι της μνήμης κατασκευάζονται και επισκευάζονται σχολαστικά, για να επιβληθεί η κρατική εκδοχή μέσω της στρατευμένης αριστερής ή δεξιάς ιστοριογραφίας, που συγκλίνουν πρώτα απ’ όλα στην αποθέωση του «ζωτικού ψεύδους», για να θυμηθούμε και τον θεατρικό συγγραφέα Ερρίκο Ίψεν. Τα «ζωτικά ψεύδη» του παρελθόντος υφαίνουν το δίχτυ της απάτης του μέλλοντος, ένα μέλλον γεμάτο «συνταρακτικά αιφνίδια» γεγονότα, «κρίσεις μεγάλες και απρόβλεπτες», «κρίσεις» αναπόδραστες, που δήθεν ανατρέπουν τις «ισορροπίες», και την κυριαρχική βούληση για «αιώνια ειρήνη και σταθερότητα».
Τα «ζωτικά ψεύδη» δεν αναιρούν την δύναμη της απόλυτης διαγραφής ιστορικών γεγονότων, αντίθετα την ενδυναμώνουν. «Σβήσαμε το έτος 1789 από τη γερμανική ιστορία», ανακοινώνει ο Γκέμπελς σε ένα ραδιοφωνικό του διάγγελμα την Πρωταπριλιά του 1933. Συνομωσία της οργανωμένης λήθης ενώπιον παγκόσμιου «ακροατηρίου»; Μπορεί. Σε κάθε περίπτωση οι προθέσεις δεν κρύβονται. Το παρελθόν ανασκάπτεται για να ορισθεί εκ νέου η απαρχή, «κάθε αυγή των πραγμάτων», όπως έλεγε ο Paul Valeri, αφού «κάθε αρχαιότητα, κάθε αιτιότητα, κάθε αρχή των πραγμάτων, είναι μυθική επινόηση και υπακούει σε απλούς νόμους».
Αυτή είναι στην πραγματικότητα η κύρια αναζήτηση των πάσης προέλευσης επίδοξων διεκδικητών της οικουμενικής κυριαρχίας και όχι μόνον του Χίτλερ, ο οποίος υποστήριζε, ότι η ιστορική επιστήμη και η διδασκαλία της ιστορίας έπρεπε να αναδείξουν μια «σαφή καθοδηγητική γραμμή» μέσα από τον συγκεχυμένο αχό και την ένταση των ανθρώπινων γεγονότων και πράξεων.
Γι’ αυτόν τον λόγο η μυθολογία του απόλυτου κακού συσκοτίζει την αρχιτεκτονική κάθε προσπάθειας οικουμενικής κυριαρχίας ή την ανακατασκευή της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, παρά τις φωτίζει. Άλλωστε, όπως υπενθυμίζει ο Γάλλος ιστορικός Johann Chapoutot (Εθνικοσοσιαλισμός και η Αρχαιότητα) «από τον Καρλομάγνο και μετά, όλοι οι διεκδικητές της οικουμενικής κυριαρχίας διαμοίραζαν τα ιμάτια του εκλιπόντος imperium romanum, και όλοι οι ηγεμόνες –Αυστριακοί, Γάλλοι, Βρετανοί, Ρώσοι αλλά και οι νεότεροι Γερμανοί αυτοκράτορες– ονειρεύονταν ανεξαιρέτως την restauratio imperii».
Γι’ αυτό όλοι οι ηγεμόνες διατυπώνουν μια βαθιά τους πεποίθηση ισχυριζόμενοι ότι μικρή σημασία έχει η ήττα, εφ’ όσον αυτή επιτρέπει να σκηνοθετηθεί ένας μύθος, που θα γίνει μαγιά αναγέννησης και νέων μαχών, ακόμα και αν αυτό αφορά το μακρινό μέλλον: «τα ερείπια της Ρώμης συγκινούν και καλούν σε άμιλλα. Τα ερείπια του Ράιχ και η αφήγηση του ηρωικού του τέλους πρέπει ομοίως να προκαλούν ιερό σεβασμό και τρόμο παρακινώντας στην μάχη».
Όπως σημειώνει ο ιστορικός Tony Judt στο έργο του «Η Ευρώπη μετά τον Πόλεμο», στην Ανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια ο πόλεμος δεν τελείωσε με την ήττα του Χίτλερ, διότι η κατοχή από τα σοβιετικά στρατεύματα και ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίστηκαν για αρκετό διάστημα μετά τον διαμελισμό του γερμανικού κράτους: «Οι κατακτητικοί πόλεμοι, φυσικά δεν ήταν άγνωστοι στην Ευρώπη. Τουναντίον, η λαϊκή μνήμη από τον Τριακονταετή Πόλεμο στη Γερμανία του δέκατου έβδομου αιώνα, στη διάρκεια του οποίου ξένοι μισθοφορικοί στρατοί λυμαίνονταν τη χώρα και τρομοκρατούσαν τον ντόπιο πληθυσμό, διατηρήθηκε ζωντανή τρεις αιώνες αργότερα στους μύθους και στα παραμύθια του τόπου. Μέχρι την δεκαετία του 1930 οι γιαγιάδες στην Ισπανία φρονημάτιζαν τα ατίθασα παιδιά με την απειλή του Ναπολέοντα. Ωστόσο, η εμπειρία της κατοχής στον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ξεχωριστή ένταση. Εν μέρει αυτό οφειλόταν στον τρόπο με τον οποίο οι ναζιστές συμπεριφέρθηκαν στους υποδουλωμένους λαούς».
Ο πόλεμος στην Ουκρανία επαναφέρει σβησμένες μνήμες του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου στον ευρωπαϊκό χώρο, εικόνες ανείπωτης δυστυχίας, ερημωμένων πόλεων, με τις εναπομείναντες ανθρώπινες φιγούρες να περιπλανώνται στα ερείπια, με εκατομμύρια τρομαγμένους πρόσφυγες, απελπισμένους και εξουθενωμένους να αναζητούν διαφυγή, με πτώματα στρατιωτών και αμάχων μέσα στις λάσπες και στα χαλάσματα. «Αυτά που επακολούθησαν δεν περιγράφονται και η ψυχή τα απωθεί του ανθρώπου», όπως έγραφε ο λογοτέχνης της γενιάς του ’30 Ασημάκης Πανσέληνος (Τότε που ζούσαμε, 1981), αναφερόμενος και σε ένα περιστατικό των πρώτων ημερών της κατοχής, όταν ένα ζευγάρι «αδελφικών φίλων» του, έχοντας πετύχει δυο καρβέλια ψωμί έξω από ένα φούρνο, δεν θα δείξουν την ελάχιστη αλληλεγγύη προς εκείνον. «Η ζωή αναδιπλώνεται και ξεπέφτει για να σωθεί», γράφει ο ίδιος, περιγράφοντας σκηνές, που έβλεπε κατ’ επανάληψη στους δρόμους με μικρά κορίτσια να εκδίδονται σε Ιταλούς και Γερμανούς για λίγο ψωμί.
Ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας K. Waltz έχει υποστηρίξει ότι ο πόλεμος συμβαίνει λόγω του ότι δεν υπάρχει τίποτα να τον σταματήσει. Φταίει, λοιπόν, το «ασταθές» παγκόσμιο σύστημα, η παρακμή της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας, η ανάδυση ενός πολυπολικού παγκόσμιου κυριαρχικού συστήματος, η διάθεση ισχυρών «παικτών» να αποκοπούν από την μεγάλη κλίμακα και να επαναορίσουν την συμμετοχή τους μέσω μιας …αποπαγκοσμιοποιημένης παγκοσμιοποίησης, μιας «οριακής τάξης» μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας; Βρίσκεται, λοιπόν, υπό διαμόρφωση μια εκ νέου οριοθετημένη παγκόσμια τάξη μέσω μιας σειράς πολέμων δια αντιπροσώπων, δηλαδή πληρεξούσιων δυνάμεων, που, αν δεν αποτρέπει, τουλάχιστον περιορίζει την περίπτωση χρήση πυρηνικών όπλων για την «τελική» διευθέτηση;
Και τελικά πόσο αναπάντεχος ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία ή πόση αλήθεια κρύβουν οι διαβεβαιώσεις περί αδυναμίας αποτροπής του;
Ο οικονομόλογος Larry Summers, καθηγητής και πρώην Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, στα μέσα του 2020 σημειώνει ότι η πανδημία του κορωνοϊού συνιστά «ένα τεράστιο παγκόσμιο συμβάν από την άποψη των επιπτώσεων και των ερωτημάτων που θα θέσει» κατά τις επόμενες γενιές. Συγκρίνει τη συγκυρία αυτή με «τη δολοφονία, το 1914, του Αρχιδούκα Φερδινάνδου, το Κραχ του 1929 ή τη Διάσκεψη του Μονάχου το 1938» υποστηρίζοντας ότι «Κανένα γεγονός από την εποχή του [Αμερικανικού] Εμφυλίου Πολέμου δεν έχει αλλάξει τόσο δραματικά τις ζωές τόσο πολλών οικογενειών» στις ΗΠΑ. Εξαιτίας της επιδημίας και άλλων βιολογικών και οικολογικών κρίσεων, κατά τον Summers, οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο θα κληθούν να διαδραματίσουν νέους ρόλους προβλέποντας ότι ο «21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της Ασίας» σε αντίθεση με τον «αμερικανικό» 20ον αιώνα.
Έχουμε, λοιπόν, λίγο πριν την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκραΐνα τα εξής δεδομένα εκ πρώτης όψεως: ένα «ασταθές» παγκόσμιο πολυπολικό κυριαρχικό σύστημα, εφιαλτικές προβλέψεις για το κόστος της πανδημίας στην παγκόσμια οικονομία, όπως αυτές του ΔΝΤ που υπολόγισε σε 12,5 τρισ. δολάρια μέχρι το 2024, φραγμένες εφοδιαστικές αλυσίδες, εκατομμύρια ανέργους, εφιαλτικούς ψηφιακούς ελέγχους στις ανθρώπινες κοινωνίες, την απόσυρση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν, την εισβολή πριν ένα χρόνο την 6η Ιανουαρίου 2021 στο Καπιτώλιο των υποστηρικτών του απερχόμενου αμερικανού προέδρου Ν. Τραμπ, την αποχώρηση της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ πριν δύο χρόνια την 1η Φλεβάρη του 2020, την επίσης πρόσφατη αλλαγή ηγεσίας του γερμανικού κράτους. Επιπλέον το κινεζικό κράτος ελέω πανδημίας (μόνο;) καθίσταται η χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα τροφίμων, καθώς το 2020 αγόρασε 26% παραπάνω σιτηρά και σπόρους ελαίων σε σχέση με το 2019. Οι εισαγωγές αυξήθηκαν κατά 11% ακόμη το 2021 και συνεχίζουν να ανεβαίνουν τους πρώτους μήνες του 2022 για την αντιμετώπιση της παγκόσμια επισιτιστικής «κρίσης». Ρωσία και Κίνα στοκάρουν χρυσό με πυρετώδεις ρυθμούς και συνδέονται μεταξύ τους με το διεθνές σύστημα πληρωμών της Κίνας.
Θα προσθέσουμε, επίσης, το γεγονός ότι η ενεργειακή «κρίση» εμφανίζεται επίσης πριν την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία σαν αποτέλεσμα της πρακτικής τόσο της ΕΚΤ όσο και της FED να «κόβουν» πυρετωδώς χρήμα ελέω πανδημίας αυξάνοντας τα κρατικά χρέη και την χρηματιστηριακή «φούσκα» για να αντιμετωπίσουν την μείωση της παγκόσμια παραγωγικής διαδικασίας, στην οποία εντάσσεται φυσικά και η αγροτική παραγωγή!!!
Ας δούμε, τώρα με ποιον τρόπο προειδοποιούσε για τις εξελίξεις ο Henry Kissinger ήδη από το 2014: «Η Ρωσία δεν θα ήταν σε θέση να επιβάλει μια στρατιωτική λύση, χωρίς να απομονωθεί, σε μια εποχή που πολλά από τα σύνορά της είναι ήδη επισφαλή. Για τη Δύση, η δαιμονοποίηση του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι πολιτική. Είναι άλλοθι για την απουσία πολιτικής σκέψης. Ο Πούτιν θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι, όποια κι αν είναι τα παράπονά του, μια πολιτική στρατιωτικών επιβολών θα προκαλούσε έναν άλλο Ψυχρό Πόλεμο. Από την πλευρά τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αποφύγουν να αντιμετωπίζουν την Ρωσία ως παρεκκλίνουσα που θέλουν να τη διδάξουν κανόνες συμπεριφοράς που έχουν θεσπιστεί από την Ουάσιγκτον. Η εξωτερική πολιτική είναι η τέχνη του καθορισμού προτεραιοτήτων. Το λέω εδώ και επτά χρόνια και το ξαναλέω: Η Ουκρανία δεν πρέπει να μπει στο ΝΑΤΟ!».
Μ’ άλλα λόγια, ενώ η αποτροπή ενός προαναγγελθέντος πολέμου υποτίθεται θα έπρεπε να ήταν η πρώτη προτεραιότητα μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, αυτό όχι μόνο δεν γίνεται, αλλά αντίθετα λίγο πριν την έναρξη του πολέμου και ενώ συγκεντρώνονται στα ρωσοουκρανικά σύνορα 200.000 στρατιώτες (προφανώς όχι για να κάνουν εκδρομή), οι ΗΠΑ δεν κουνούν ούτε ένα δάκτυλο από την μαριονέτα που λέγεται Ζελένσκι, ώστε να αποτραπεί ένας πόλεμος με ανεκτίμητες (;) παγκόσμιες συνέπειες, ενώ η ΕΕ παριστάνει την ωραία κοιμωμένη.
Όσο για τα διεθνή κεφάλαια που έχουν επενδυθεί στη Ρωσία, μόνο σε μετοχές και ομόλογα, ξεπερνούν τα 60 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με στοιχεία της εταιρείας χρηματοοικονομικής ανάλυσης Morningstar. Εταιρείες, όπως η Capital Group, η Blackrock και η Vanguard έχουν πληγεί περισσότερο. Σύμφωνα με ανάλυση της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας JPMorgan, οι ξένοι κατέχουν περίπου 79 δισεκατομμύρια δολάρια σε ρωσικά χρεόγραφα. Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS), εκτιμά επίσης ότι τα ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στη Ρωσία αντιμετωπίζουν κινδύνους, ύψους περίπου 120 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Στην Ευρώπη, οι ιταλικές και γαλλικές τράπεζες έχουν πληγεί περισσότερο – με λίγο πάνω από 25 δισεκατομμύρια δολάρια για κάθε χώρα. Η BP θέλει να παραιτηθεί από το μερίδιό της στον ρωσικό πετρελαϊκό κολοσσό Rosneft. Η Rosneft αντιπροσωπεύει περίπου τα μισά αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου της BP και το ένα τρίτο της παραγωγής της. Σύμφωνα με τη βρετανική εταιρεία, η πώληση του μεριδίου 19,75% θα κοστίσει έως και 25 δισεκατομμύρια δολάρια. H ExxonMobil αποχωρεί από τη ρωσική επιχείρηση πετρελαίου και φυσικού αερίου. Αυτό έχει μέχρι στιγμής αποτιμηθεί σε περισσότερα από τέσσερα δισεκατομμύρια δολάρια. Η Shell διακόπτει όλες τις δραστηριότητές της στη Ρωσία. Η πετρελαϊκή εταιρεία είχε περίπου 3 δισεκατομμύρια δολάρια σε περιουσιακά στοιχεία στη Ρωσία, στα τέλη του 2021.
Ο Ντέιβιντ Μπίσλι, εκτελεστικός διευθυντής του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος του ΟΗΕ διεμήνυσε (23-3-2022) στους ισχυρούς της Ευρώπης τα εξής: «Αν νομίζετε ότι έχουμε τώρα κόλαση επί της γης, ακόμα δεν έχετε δει τίποτα. Αν αγνοήσουμε τη βόρεια Αφρική, η βόρεια Αφρική θα έρθει στην Ευρώπη. Αν αγνοήσουμε τη Μέση Ανατολή, η Μέση Ανατολή θα έρθει στην Ευρώπη. Τι νομίζετε ότι θα συμβεί στο Παρίσι, το Σικάγο και τις Βρυξέλλες αν δεν υπάρχουν αρκετά τρόφιμα; Είναι εύκολο να κάθεστε στο πανύψηλο άλογό σας ή στον χρυσελεφάντινο πύργο σας όταν δεν είστε αυτοί που λιμοκτονούν». Την ίδια στιγμή αναγγέλλεται ο επανεξοπλισμός του γερμανικού κράτους για πρώτη φορά μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο γεγονός για το οποίο τρίβουν τα χέρια τους πρώτιστα οι ΗΠΑ.
Θα το πούμε ευθέως.
Θεωρούμε ότι δεν εξελίσσεται ένας πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκραΐνας, αλλά, μέσω αυτού, το μεγάλο ξεκαθάρισμα κυριαρχικών λογαριασμών, που εντάσσεται στην περιβόητη Μεγάλη Επανεκκίνηση. Είναι φανερό ότι οι παγκόσμιες οικονομικές συνέπειες της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία δεν μπορούν να λυθούν με πακέτα βοήθειας ή φθηνό χρήμα από τις κεντρικές τράπεζες.
Πρόθεσή τους είναι ο όλεθρος του πολέμου, εκτός των άλλων, να γιγαντώσει την δυστοπία της πανδημικής, ενεργειακής, επισιτιστικής και προσφυγικής «κρίσης» σε βάθος χρόνου και μάλιστα με, σχεδόν καθημερινές, απειλές για χρήση πυρηνικών και βιολογικών όπλων. Η Ουκραΐνα δυστυχώς θεωρείται ένα πιόνι αναλώσιμο σ’ αυτούς τους παγκόσμιους σχεδιασμούς. Ήδη ομολογούν ότι ατζέντα του 2030, η οποία συμπεριλαμβάνει την πράσινη ανάπτυξη και επενδύσεις τρισεκατομμυρίων ευρώ προωθείται λόγω της «επείγουσας» κατάστασης με πυρετώδεις ρυθμούς.
Ναι, οι διαχρονικοί καταστροφείς του περιβάλλοντος ζητούν τώρα από τον παγκόσμιο πληθυσμό να «μειώσει το ενεργειακό του αποτύπωμα», γιατί ξαφνικά πονάνε τον πλανήτη γη!!! Στην πραγματικότητα επιφυλάσσουν για μιαν ακόμη φορά ανείπωτη δυστυχία, πόνο, πείνα και εξαθλίωση στις ανθρώπινες κοινωνίες. Όταν συζητούν για την ανακαίνιση των θεσμών της παγκόσμιας διακυβέρνησης, όταν εκθειάζουν την θαυμαστή νέα πολύπλοκη μορφή διεθνισμού που αναδύεται παγκοσμίως, όταν μιλούν για το ξεπέρασμα της παρακμής της αμερικανικής ή της ευρωπαϊκής ισχύος και για την αναπαλαίωση των τελετουργιών των διεθνών οργανισμών δεν μοιάζουν παρά με πεινασμένες ύαινες που ακονίζουν και πάλι τα δόντια τους.
Οργανώνουν και πάλι την υποδούλωσή μας, με χειρότερα δεσμά, και μας καλούν να πάρουμε θέση στην «σωστή πλευρά» της ιστορίας, να διαλέξουμε τους σφαγείς μας, να τους δώσουμε χρόνο να καλύψουν τα νέα τους εγκλήματα, τις νέες ανθρωποσφαγές. Ας μην το ξεχνάμε. Κάθε πόλεμος είναι τελεσίγραφο σ’ όλη την ανθρωπότητα. Ας τους απαντήσουμε όπως τους αρμόζει.
Συσπείρωση Αναρχικών, 29-3-22
Anarchy press gr 