«Δυστυχώς, δεν πιστεύω ότι μπορούμε
να νικήσουμε χωρίς κόκκινες
και μαύρες σημαίες.
Αλλά θα πρέπει να τις καταστρέψουμε μετά».
– Jean Genet, Paris, 1968
Πάνω από τα κεφάλια μας, τα παράθυρα που μοιάζουν με αεικίνητες σημαίες, συνέχιζαν να αγκαλιάζουν τον αέρα. Είχαν τις διαστάσεις εκείνων των κόκκινων υφασμάτινων σημαιών που στο Παρίσι πλαισιώνουν ορισμένα έργα αυτοκινητοδρόμων και από τις οποίες ξεχωρίζει, με μεγάλα μαύρα γράμματα, χωρισμένα με κουκκίδες, η επιγραφή «SADE», που με βάζει συχνά σε ονειροπόληση.
Η κόκκινη σημαία, απαλλαγμένη από οποιαδήποτε λέξη ή σύνθημα – αυτή τη σημαία θα τη βλέπω πάντα, όπως στο ίδιο όραμα που είχα στα δεκαεπτά κατά τη διάρκεια μιας λαϊκής διαδήλωσης λίγο πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο· την είδα να ανεμίζει κατά χιλιάδες, χαμηλά στον ουρανό του Pré Saint-Gervais. Κι όμως, νιώθω ότι η λογική είναι ανίσχυρη να παρέμβει εδώ –ο σφυγμός μου θα συνεχίσει να χτυπά ακόμα πιο δυνατά από την ανάμνηση της στιγμής που αυτή η φλεγόμενη από χρώματα θάλασσα (στμ. της διαδήλωσης), σε λίγα και περιορισμένα σημεία, τρυπήθηκε από τον έντονο κυματισμό των μαύρων σημαιών.
Anarchy press gr 