Το τελευταίο διάστημα επανήλθε στη δημοσιότητα με έντονο τρόπο το ζήτημα των όρων συνέχισης λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ. Μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής σιδηρονικελίου στον κόσμο και παράλληλα μια ασύδοτη ρυπογόνος εταιρεία, τόσο στα εδάφη που εξορύσσει, όσο και στο Β. Ευβοϊκό που εναποθέτει παράνομα κατάλοιπα της βιομηχανικής της παραγωγής. Ταυτόχρονα διατηρεί ακόμη μια «πρωτιά», αυτή των δολοφονικών εργατικών δυστυχημάτων.
Η ΛΑΡΚΟ, λοιπόν, ένα δημιούργημα του Π. Μποδοσάκη, της δεκαετίας του ’60, με εργοστάσιο επεξεργασίας στη Λάρυμνα και περιοχές εξόρυξης σε Βοιωτία, Εύβοια και Β. Ελλάδα, προστέθηκε μαζί με άλλες μεταλλευτικές βιομηχανίες της εποχής εκείνης, όπως την ΠΕΣΙΝΕ, στη λεγόμενη «βαριά» βιομηχανία. Παρήγαγε ένα εξαγώγιμο μετάλλευμα και ως εκ τούτου επηρεαζόταν άμεσα από τις διεθνείς οικονομικές καταστάσεις (τιμές, επιτόκια δανεισμού κ.ά.). Τα γκρίζα σύννεφα ήταν ορατά από τη δεκαετία του ’70 τόσο για τη ΛΑΡΚΟ όσο και για άλλες εγχώριες βιομηχανίες και έγιναν καταιγίδα με την είσοδο της ελλάδας στην ΕΕ, όπου οι αγορές άνοιξαν και κανένας προστατευτισμός δεν υπήρχε πια για τις απροετοίμαστες ελληνικές επιχειρήσεις. Οι έλληνες βιομήχανοι μαθημένοι να τρέχουν στο «Κράτος-μπαμπά» όταν έβλεπαν τα δύσκολα, κρατικοδίαιτοι γαρ, ενίσχυαν τις πελατειακές σχέσεις και δομές του πολιτικού συστήματος. Έπαιρναν δάνεια από τις ελληνικές-κρατικές τράπεζες με εντολή υπουργών και προσλάμβαναν απευθείας από τα βουλευτικά γραφεία. Αυτό το μοντέλο που με τόση μαεστρία είχε αναπτύξει το δεξιό κράτος το συνέχισαν οι μετέπειτα κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Ήταν μαθηματικά βέβαιο, λοιπόν, ότι η ΛΑΡΚΟ κάποια στιγμή θα «έσκαγε». Διότι οι κυβερνήσεις της ΝΔ μεταπολιτευτικά δάνειζαν στο Μποδοσάκη μέσω της Εθνικής Τράπεζας με 21% επιτόκιο, για να μπορούν να διορίζουν τα «παιδιά» τους. Είτε ελεγχόταν από τον Μποδοσάκη είτε από το Κράτος, η ΛΑΡΚΟ είχε αλισβερίσια με τα κομματικά γραφεία, όπως και οι περισσότερες – αν όχι όλες οι μεταλλευτικές εταιρείες. Η ΛΑΡΚΟ, λοιπόν, πτωχεύει και το τότε σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ έφτιαξε τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) για να βάλει υπό την κρατική ομπρέλα τις πτωχευμένες ιδιωτικές εταιρείες. Εννοείται, ότι ακόμα και όταν ήταν ξεκάθαρο ότι οι εταιρείες δεν θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν χρηματοοικονομικά, οι τράπεζες συνέχιζαν να δανείζουν τις εταιρείες, αλλά τα χρήματα ταξίδευαν σε προσωπικούς λογαριασμούς του εξωτερικού! Το μοντέλο του ΟΑΕ δεν είναι ούτε ελληνική ούτε σοσιαλιστική πατέντα. Είναι ένα απόλυτο και ξεκάθαρο καπιταλιστικό τέχνασμα. Όταν οι ιδιωτικές εταιρείες οδεύουν προς το γκρεμό, το Κράτος (φιλελεύθερο, ρεπουμπλικανικό, σοσιαλδημοκρατικό κοκ) τρέχει να σώσει τις επιχειρήσεις. Το είδαμε και με τις περιπτώσεις των αμερικάνικων τραπεζών το 2008, το βλέπουμε και με τις αεροπορικές εταιρείες διεθνώς σήμερα. Η ΛΑΡΚΟ, λοιπόν, τη δεκαετία του ’80 μπήκε στον ΟΑΕ και συνέχισε να λειτουργεί υπό δημόσιο έλεγχο ουσιαστικά μέχρι σήμερα. Πολλοί ισχυρίζονται -και όχι άδικα- ότι το ελληνικό κράτος μπήκε στα μνημόνια το 2010 για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες, το ίδιο ισχυρίζονται και για την Εθνική Τράπεζα τότε. Το 1983, λοιπόν, χάρις στον ΟΑΕ, διεσώθη η Εθνική Τράπεζα, η οποία διαφορετικά θα κατέρρεε από τα χρέη των προβληματικών που είχαν φθάσει να είναι πέντε φορές το μετοχικό της κεφάλαιο! Σε μια εποχή που το επιτόκιο καταθέσεων ήταν 25%, οι τράπεζες είχαν πρόβλημα κατάρρευσης λόγω ανεξέλεγκτου υπερδανεισμού στην ελίτ. Εννοείται, ότι όλα αυτά τα χρέη των επιχειρήσεων φορτώθηκαν στους φορολογούμενους και επιπλέον ένα μέρος των εταιρειών αυτών, αφού εκκαθαρίστηκαν στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» από τα χρέη και τις αποφάσεις αφεντικών, Κράτους και τραπεζών, επαναϊδιωτικοποιήθηκαν. Εταιρείες, που τώρα φιγουράρουν ως ιδιωτικές και ανεξάρτητες, «πάρκαραν» τα χρέη τους στο δημόσιο και στο φορολογούμενο. ΑΓΕΤ Ηρακλής, Σόφτεξ, Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Τρία Έψιλον αποτελούν μερικές ενδεικτικές περιπτώσεις λειτουργίας του καπιταλισμού με τις πλάτες του Κράτους. Σε αυτή τη διαδικασία, της επαναϊδιωτικοποίησής της, βρίσκεται σήμερα η ΛΑΡΚΟ, αρκετά καθυστερημένη σε σχέση με άλλες εταιρείες, διότι το μαγαζί αυτό ήταν «γωνία» και βόλευε να το λυμαίνονται τα βουλευτικά και κομματικά «κοράκια» διαχρονικά.
Το μοντέλο που στήθηκε στη ΛΑΡΚΟ -και όχι μόνο- ήταν οι προσλήψεις να γίνονται όχι με κριτήρια επιχειρησιακά αλλά κομματικά. Η ΛΑΡΚΟ αποτελούσε το φέουδο τους. Και καταλάμβανε αυτή τη λογική όλη την πυραμίδα. Οι διοικήσεις ορίζονταν από τους κρατικοποιημένους μετόχους και τα συνδικαλιστικά σωματεία είχαν λάβει εξουσιοδότηση («εξουσία…;!») να έχουν λόγο στις προσλήψεις. Όχι το πόσοι θα προσληφθούν αλλά το ποιοι. Ένα αλισβερίσι που αφορά όλα τα κόμματα που έχουν διοικητική παρουσία στα σωματεία της ΛΑΡΚΟ. Νόμιζαν έτσι οι συνδικάλες ότι συνδιοικούν και συναποφασίζουν με τη διοίκηση. Και έτσι ήταν, αλλά αυτή η ξεφτίλα έχει ημερομηνία λήξης και τη λήξη τη σφυρίζει αυτός που έχει τη σφυρίχτρα. Η ΛΑΡΚΟ είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα μελέτης και ανάλυσης, για το πως αλλοιώνονται και αλλοτριώνονται οι συνειδήσεις των ανθρώπων. Για το πως αναπτύσσεται ο ωχαδερφισμός και η ιδιώτευση σε αντιπαραβολή με τη συλλογική υπευθυνότητα. Το πως τοποθετείται σε υψηλότερη κλίμακα, το οικονομικό συμφέρον του ενός από την οικολογική καταστροφή των βουνών της Εύβοιας και της θάλασσας του β. ευβοϊκού. Το πως όχι μόνο αρνούνταν διαχρονικά να δουν το πρόβλημα που δημιουργούσε η εξόρυξη σιδηρονικελίου στη περιοχή αλλά τραμπούκιζαν και όποιον είχε άλλη άποψη. Για το ότι δεν τους καιγόταν καρφάκι εάν οι αγρότες δεν μπορούσαν να καλλιεργήσουν λόγω του εξασθενούς χρωμίου και οι ψαράδες δεν μπορούσαν να ψαρεύουν λόγω των βαρέων μετάλλων. Αλλά ξέρουμε, τα τελευταία λύθηκαν πάλι με τη συνδρομή του «Κράτους-μπαμπά», που κουκούλωσε τις υπερβάσεις στις χημικές αναλύσεις για να μην διαταραχθεί η τοπική οικονομία. Ποιος ενδιαφέρεται άλλωστε για τη δημόσια υγεία και τα οικοσυστήματα;
Ξέρουμε ότι πολλοί οι οποίοι εμφορούνται από αναλύσεις περί ταξικής συνείδησης των εργατών ενοχλούνται από αυτές τις καταστάσεις που αναπτύσσονται μέσα σε εργασιακούς χώρους. Και μάλιστα σε εκείνες τις φάμπρικες που είναι βουτηγμένες στο αίμα δεκάδων εργατών δολοφονημένων. Αλλά είναι ταυτόχρονα και εκείνες οι φάμπρικες που με την ανοχή των συνδικαλιστών άνοιξαν την κερκόπορτα για να ξεκινήσει το μοντέλο του «δεύτερης κατηγορίας» εργάτη, του εργολαβικού με μπλοκάκι. Και ως γνωστόν, η ΛΑΡΚΟ είχε αναπτύξει σημαντικά αυτόν τον κατάπτυστο θεσμό του «εργαλαβικού εργάτη» που πληρωνόταν με ψίχουλα ενώ ο διπλανός του τύγχανε διαφορετικής «προνομιακής» μεταχείρισης. Που ο παλιός έμενε σε σπίτι της εταιρείας δωρεάν και ο νέος παζάρευε τη ζωή του κάθε μέρα. Διαίρει και βασίλευε, αλλά για ποιόν και από ποιόν άραγε;
Ως γνωστόν, ο αναρχικός λόγος οφείλει να είναι σαφής και ξεκάθαρος, χωρίς στρογγυλοποιήσεις, αλλά να θέτει όλα τα θέματα με εκείνο τον τρόπο ώστε να αποφεύγονται λάθη του παρελθόντος, με μοναδικό σκοπό τη δημιουργία προοπτικής ευνοϊκότερων συνθηκών για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Στεκόμαστε κριτικά, λοιπόν, σε συμπεριφορές που εντείνουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, πολλές φορές με «ταξικό» πρόσημο, απόρροια ουσιαστικά μιας κυρίαρχης εξουσιαστικής αντίληψης, ξένης με τα ελευθεριακά προτάγματα. Τεχνητοί και πλαστοί διαχωρισμοί. Οξύνσεις συντεχνιακές, αδιάφορες για οτιδήποτε συντελείται έξω και πέρα από το μικρόκοσμο τους. Αλλά πλανάται οικτρά όποιος πιστεύει ότι οι παροχές του Κράτους ή των αφεντικών γίνονται με καλή προαίρεση. Όλα έχουν το τίμημα τους και συνήθως το τίμημα έχει κόστος βαθύ και κοινωνικό. Και αυτό είναι εύκολα εμφανές στα χωριά όπου υπάρχουν εξορύξεις. Γιατί δημιουργεί χάσμα μεταξύ των ανθρώπων που όφειλαν να δρουν ενωτικά και συλλογικά. Γιατί ο διάχυτος ατομικισμός οδηγεί στην παραίτηση και στην καταρράκωση εκείνων που πίστευαν και πιστεύουν ότι μπορούν στα χωριά της υπαίθρου να ζήσουν με έναν ήπιο αγροτικό και οικολογικό τρόπο ζωής. Γιατί το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από το ποιος θα διαχειρίζεται τη ΛΑΡΚΟ, το Κράτος ή ο ιδιώτης; Αυτό το ερώτημα δεν μάς αφορά εν προκειμένω. Το διακύβευμα είναι, πως θέλουμε να ζήσουμε στα χωριά; Με φουγάρα, εξορύξεις, εξασθενές χρώμιο, βαρέα μέταλλα, μεταλλευτικούς κώδικες κατοχής ή σε αρμονία και σε συνεργασία με την ανάπτυξη μοντέλων φιλικών προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο που προτάσσουν τον κοινοτισμό και τη συνεργασία; Τώρα πληρώνεται το τίμημα της πλάνης του ατομικισμού, ως απόρροια των επίπλαστων προνομίων που χορηγούνταν ιδιοτελώς από την κρατική εξουσία. Μέχρι σήμερα, το μοντέλο που αναπτύχθηκε στις λαρκο-περιοχές ήταν όλα στο βωμό της ανάπτυξης της μεταλλευτικής εταιρείας. Το Κράτος έκανε τα στραβά μάτια στις εργασιακές και περιβαλλοντικές παραβιάσεις, δήμαρχοι εκλέγονταν τα στελέχη-υπάλληλοι της εταιρείας, με απλά λόγια, το ένα χέρι ένιβε τ’ άλλο. Την ίδια ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έμειναν χωρίς δουλειά στα χρόνια των μνημονίων, το Κράτος χορηγούσε ενισχύσεις στη ΛΑΡΚΟ, ώστε να την έχει με τεχνητή αναπνοή στη ζωή. Τα δημοσιογραφικά και κομματικά δελτία τύπου αναφέρονται στα 5,5 εκ. πρόστιμο που πρέπει να καταβάλει η εταιρεία για τις παράτυπες ενισχύσεις, αλλά αποκρύπτουν ότι έχουν δοθεί 52 εκ. τα τελευταία δυο χρόνια μόνο για να συνεχίσει να λειτουργεί η εταιρεία. Το φέουδο αυτό έπρεπε πάση θυσία να κρατηθεί(,) γιατί πως αλλιώς οι βουλευτές Φθιώτιδας, Εύβοιας κ.ά. με τους λογής-λογής Σταϊκούρες θα πρόσφεραν διαχρονικά εξυπηρετήσεις στους ψηφοφόρους τους; Αλλά όπου υπάρχει εξυπηρέτηση από την Εξουσία υπάρχει και εκδούλευση από τον ψηφοφόρο. Και αυτή η άθλια συνθήκη είναι διάχυτη στο πολιτικό πελατειακό σύστημα. Παράλληλα, αυτό το φέουδο έπρεπε να κρατηθεί διότι οι πολλαπλές εγκληματικές κρατικές αποφάσεις έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να ομαλοποιηθούν «αγοράζοντας χρόνο» και δημιουργώντας ευνοϊκές συνθήκες για την επόμενη ημέρα ιδιωτικοποίησης. Άρα ενός καλού ντηλ με οφέλη για τους εκάστοτε υπουργούς.
Το μαγαζί «γωνία» της ΛΑΡΚΟ, λοιπόν, έλκυε πάντα τα γνωστά εξουσιαστικά αποβράσματα που ήθελαν να κάνουν τις δουλειές τους και να πλουτίζουν παρασιτικά. Ο κατάλογος είναι μακρύς και πολυποίκιλος αλλά θα αναφέρουμε ενδεικτικά τα εξής:
Όταν CEO της εταιρείας ήταν ο Κ. Θανάσουλας, εκλεκτός του τότε υφυπουργού Οικονομικών Π. Δούκα (ο γνωστός ναρκισσιστής «βαλιτσάκιας» εξαγοράζων τους πυρόπληκτους Ηλείας), εφάρμοσε hedging μέσω της Goldman Sachs για τις τιμές σιδηρονικελίου ζημιώνοντας την εταιρεία με 150 εκ. ευρώ. Πωλούσε στα 15-18.000 δολάρια με κόστος παραγωγής στα 22.000 δολάρια και διαμορφωμένες τιμές χρηματιστηριακής αγοράς 30-50.000 δολάρια. Το σκάνδαλο έγινε γνωστό, ποινικές ευθύνες δεν προέκυψαν και ήρθε η σειρά του Θ. Σκρέκα, πατέρα του σημερινού υπουργού Ενέργειας, να προεδρεύσει. Αυξάνει, με αναδρομική ισχύ μάλιστα, τον μισθό του από 7.000€ στα 9.000€ (αναφερόμαστε στο 2008), προσλαμβάνει το συγγενικό του σκυλολόι νύφη, συμπέθερο και λοιπούς με μισθούς από 2.700€ έως 4.200€. Την ίδια ώρα τα ταμειακά διαθέσιμα κατρακυλούσαν στο 1 εκ. οπότε τι ποιο λογικό(!) απ’ το να σπαστούν με ζημία τα συμβόλαια hedging. H συνολική χασούρα υπολογίζεται σε μισό δις ευρώ. Την ίδια ώρα κάποιοι προσλαμβάνονται με διάφανα κομματικά κριτήρια και αρκετοί παίρνουν προαγωγή και μισθολογικό μπόνους. Τα χρέη συσσωρεύονται προς ΔΕΗ κ.ά. Πολλοί πίστευαν (και άθεοι κομμουνιστές επίσης) ότι ο Θεός είναι μεγάλος, αφού η ΔΕΗ ως μέτοχος της ΛΑΡΚΟ κάτι θα κάνει την τελευταία στιγμή. Μάταια! Ο κύβος ερρίφθη και σε αυτό είχαν συντρέξει προγενέστερες αποφάσεις. Το 2014 ο πρωθυπουργός Σαμαράς διαχώρισε το εργοστάσιο της Λάρυμνας από τα μεταλλεία. Έτσι, μπορούσε και μπορεί κάποιος να αγοράσει μόνο τα μεταλλεία και όχι το εργοστάσιο. Τα χρέη και τα πρόστιμα θα τα πληρώσει ο φορολογούμενος και ο ιδιώτης θα φέρει την νέα ανάπτυξη. Αν θέλει μόνο τα μεταλλεία φορτώνει το μετάλλευμα και το πάει όπου θέλει για επεξεργασία.
Αυτό, λοιπόν, το διαρκές έγκλημα έχει τη σφραγίδα όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων και ονοματεπώνυμα πρωθυπουργών, υπουργών και πιστών σφουγγοκωλάριων. Έφτιαξαν μια εταιρεία που λειτουργούσε ως Κράτος εν κράτει στις περιοχές τσιφλίκια της και δομώντας ένα σφιχτό κομματικό πελατειακό φέουδο. Δυστυχώς υπήρχαν πολλοί πρόθυμοι για να το υπηρετήσουν, διότι, όπως συμβαίνει και με άλλες μεταλλευτικές εταιρείες –κρατικές ή ιδιωτικές δεν έχει σημασία– οι μισθοί είναι παραπάνω από το μέσο όρο. Άλλωστε και ο ορυκτός πλούτος και όλα τα φυσικά αγαθά σε μια κρατική διαχείριση δεν ανήκουν στο λαό, όσο και αν θέλουν να μας πείσουν για αυτό οι γνωστοί εργατοπατέρες. Και είναι εκείνοι σήμερα που ζητούν από τους δημάρχους των μεταλλευτικών περιοχών ώστε οι –μη εργολαβικοί– περί τα χίλια άτομα εργαζόμενοι να ενταχθούν στις δημοτικές επιχειρήσεις μέσω μετατάξεων και πολυετών προγραμμάτων του ΟΑΕΔ. Μια πρακτική και πάλι παρασιτική και εκδούλευσης, αφού προσπαθούν το πιθανό πρόβλημα της ανεργίας τους να το παζαρέψουν με τους εξουσιαστές με όρους παράκλησης. Ταυτόχρονα, οι κύριοι υπεύθυνοι, αυτής της δρομολογούμενης εδώ και δεκαετίες κατάστασης, κυβερνήσεις και κόμματα, μένουν στο απυρόβλητο για τα εγκλήματα τους. Πορείες μνημόσυνα, αριστερές μεγαλοστομίες και μηδενική αγωνιστική διεκδίκηση. Όλα προσπαθούν να τα λύσουν παρασκηνιακά και όχι στο δρόμο.
Είναι βέβαιο, ότι με όρους εθνικής και κρατικής διαχείρισης η ΛΑΡΚΟ είναι στρατηγικής σημασίας βιομηχανία λόγω των μεταλλευμάτων που παράγει και που είναι απαραίτητα στο σύγχρονο ψηφιακό κόσμο. Για παράδειγμα, η παρουσία κοβαλτίου στο κράμα σιδηρονικελίου αποτελεί στρατηγική πρώτη ύλη για την ΕΕ. Όμως, όλα αυτά είναι ρομαντικές ιστορίες ενός άγριου κόσμου όπου καπιταλιστές (Μποδοσάκης) και Κράτος μαζί κατάφεραν να την πτωχεύσουν παρ’ ότι δεν είχε έτερο ευρωπαίο ανταγωνιστή, και είναι η μόνη εντός της ΕΕ που παράγει σιδηρονικέλιο. Ταυτόχρονα εγκληματούσαν και περιβαλλοντικά. Πτωχεύθηκε οικονομικά μια εταιρεία που στη συνείδηση του κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου είχε ήδη πτωχεύσει αξιακά, όταν η Ένωση Εργαζομένων της, το 2008, είχε κυκλοφορήσει την παρακάτω ανακοίνωση ως απάντηση σε δράσεις οικολόγων, αναρχικών και αντιεξουσιαστών της εύβοιας: «(…)Σ’ ότι μας αφορά είμαστε ανοιχτοί στον όποιο διάλογο που θα έχει την προϋπόθεση της συνύπαρξης με σκληρούς όρους, όμως ξεκαθαρίζουμε σ’ όλους τους «άλλους» ότι χαρακτηρίζονται εχθροί μας με ό,τι αυτό συνεπάγεται, είμαστε αποφασισμένοι και να συγκρουστούμε και να χτυπήσουμε αλύπητα όποιον επιχειρήσει να παίξει με το μεροκάματό μας. Δεν προειδοποιούμε, απειλούμε και βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Αρκετά παίξατε. Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει. Δεν θα επιτρέψουμε να χαθεί καμιά θέση εργασίας. Γιατί καλώς ή κακώς ανεπτυγμένη οικολογική συνείδηση έχουν οι «χορτάτοι». Οι πεινασμένοι καίνε δάση για να πουλήσουν ξύλα, ρίχνουν δυναμίτη στη θάλασσα για να φάνε ψάρια, καίνε λάδια καμένα για να ζεσταθούν. Σίγουρα πιστεύουμε ότι όσοι σκέπτονται υγιώς δεν θα ήθελαν τέτοιες καταστάσεις. Κάτι που για μας έχει αξία. Ανταλλάσσουμε κύριοι το μεροκάματό μας στη ΛΑΡΚΟ με μια θέση στο δημόσιο. Εάν κύριοι κρατούντες δεν το μπορείτε, βοηθήστε μας ο καθένας από τη θέση του και το περιβάλλον να βοηθήσουμε και εμείς μεροκάματο να έχουμε».
Που είναι, λοιπόν, αυτός ο τσαμπουκάς σήμερα, το 2022, απέναντι στην Εξουσία που σάς στερεί το μεροκάματο; Που σάς εξαπατεί και σάς χειρίζεται διαχρονικά; Που σάς ξαμολούσε για να διακόψετε συγκεντρώσεις κατοίκων στα χωριά και να τραμπουκίσετε όποιον είχε αντίθετη άποψη από τη δική σας; Από αγρότες μέχρι καθηγητές πανεπιστημίου; Τσάμπα μάγκες και τότε και τώρα. Ομολογούμε, όμως, ότι το συγκεκριμένο απόσπασμα ήταν προφητικό. Ανταλλάσσει το μεροκάματο στη ΛΑΡΚΟ με μια θέση στο δημόσιο. Αυτό για το οποίο παζαρεύουν οι εργατοπατέρες της κακιάς συμφοράς σήμερα.
Ο δρόμος και ο αγώνας προς την ελευθερία περιλαμβάνει και την ανιδιοτελή στάση μας σε καθετί αξιακό. Δεν παζαρεύουμε με την εξουσία, δεν παρακαλούμε και δεν γλείφουμε τα κομματόσκυλα για μια θέση εργασίας. Ούτε για να την καταλάβουμε ούτε για να την κρατήσουμε. Αγωνιζόμαστε με όλες τις δυνάμεις μας για την ολική ανατροπή των ιεραρχικών σχέσεων από όπου και εάν προέρχονται. Γιατί μονάχα έτσι θα νιώσουμε και θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι και χαρούμενοι. Και υγιείς! Τόσο εμείς όσο και τα βουνά, οι θάλασσες και τα ποτάμια!
Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 224, Μάρτιος 2021
Anarchy press gr 