Θανάσιμος εισβολέας Μητσοτάκης

Την υποχρεωτική μετονομασία του στιχουργού και τραγουδιστή  Δημήτρη Μητσοτάκη (από τους Ενδελέχεια αν θυμάστε…)  σε «Ντμίτρι Πούτιν» αποφάσισε η κυβέρνηση μετά την ανάρτηση του ανόητου γιου του Κυριάκου, που δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχει κάποιος άλλος με επώνυμο Μητσοτάκης και μάλιστα ότι θα  μπορούσε ποτέ να συμμετάσχει σε ύποπτη φιλορώσικη συναυλία για την ειρήνη μαζί με κάποιον «Εισβολέα» και κάποιον «Θανάσιμο», ενώ ξεκίνησε εισαγγελική έρευνα για τις συνθήκες καπηλείας του πρωθυπουργικού ονόματος.

ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ, ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΜΑΙΝΕΤΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΝΕΣΤΑΛΜΕΝΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ

6 ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΤΟΥΣ

7.500 χιλιάδες εργαζόμενοι στη βιομηχανία της υγείας που δεν επέλεξαν να υποκύψουν στο κρατικό πρόγραμμα υποχρεωτικού εμβολιασμού καταδικάζονται σε εξόντωση με την παράταση της αναστολής εργασίας μέχρι τις 31 Δεκέμβρη 2022, με τροπολογία που εισάγει η κυβέρνηση τις επόμενες μέρες σε άσχετο νομοσχέδιο. Η παράταση της απλήρωτης αναστολής εργασίας ισοδυναμεί με απόλυση, ενώ παράλληλα τους απαγορεύει τη δυνατότητα να βρουν αλλού δουλειά. Στη διετή συνθήκη πολέμου υποτίθεται εναντίον του «αόρατου εχθρού» κι ενώ το κράτος μιλά για προστασία της ανθρώπινης ζωής, ο μόνος πόλεμος που διεξάγει είναι ενάντια στους αναλώσιμους στους χώρους εργασίας υπηκόους του με την απαξίωση των δομών υγείας και τη συνεπαγόμενη υποβάθμιση ή εξαφάνιση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας.

Ngo Van, Αρχαία ουτοπία και εξεγέρσεις των αγροτών στην Κίνα

Γ’ Μέρος

Το Βασίλειο του Ουρανού των Ταϊπίνγκ (Εξέγερση των Ταϊπίνγκ 1851–1864)

Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, μια αγροτική εξέγερση ξέσπασε στη βόρεια Κίνα, με επικεφαλής τις βουδιστικές ομάδες του Λευκού Λωτού και του Τάγματος του Ουρανού. Οι πειρατές λεηλατούσαν τις ακτές του Guangdong, του Fujian και του Zhejiang. Η νότια Κίνα μετατράπηκε σε σκηνικό σποραδικών εξεγέρσεων αγροτών που επηρεάζονταν από μυστικές οργανώσεις οι οποίες συνδέονταν με την Κοινότητα της Τριάδας (Sanhohui), μια άλλη ονομασία για την Κοινότητα του Ουρανού και της Γης (Tiandihui).

Στην κεντρική Κίνα, την ίδια περίοδο, στις επαρχίες Jiangxi και Guangdong, στη μέση και κάτω κοιλάδα του ποταμού Yangtze, εμφανίστηκε η Κοινότητα «Λάτρεις του Θεού» (Bai Shangdi Hui) ανάμεσα σε χιλιάδες αγρότες που υπόφεραν κάτω από τον ζυγό των γαιοκτημόνων, της εκμετάλλευσης των τοκογλύφων και τους εκβιασμούς των Μανδαρίνων. Μέσα στη βαθιά τους απόγνωση οι χωρικοί κοίταξαν προς τον ουρανό. Οι «Λάτρεις του Θεού», εμπνευσμένοι από τον Χριστιανισμό, πήραν το όνομα Taiping («Μεγάλη Ειρήνη»), ακολουθώντας τα χνάρια της Ταοϊστικής κοινότητας των Κίτρινων Τουρμπάν του 2ου αιώνα μ.Χ. Αυτά τα δύο κινήματα, αν και γεννήθηκαν σε διαφορετικά ιστορικά πλαίσια, επιδίωκαν τον ίδιο στόχο: να πραγματοποιήσουν την ουτοπία της Μεγάλης Ειρήνης, μιας κοινωνίας «χωρίς πλούσιους ή φτωχούς», την επιστροφή της εποχής της ευτυχίας, της μυθικής χρυσής εποχής του παρελθόντος.

ΧΑΝΣ ΦΑΛΑΝΤΑ, ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΥΠΟΚΟΣΜΟΥ

Μτφ – Επίμετρο – Σημειώσεις, Αγγελική Κορρέ, Εκδόσεις Κοβάλτιο, Δεκέμβριος 2020, σελ. 168

«Τα πέντε από τα έξι διηγήματα που παρουσιάζονται στο ανά χείρας βιβλίο καλύπτουν τη χρονική περίοδο μεταξύ των ετών 1925 και 1933, ενώ ένα διήγημα, το Αναζητώντας τον πατέρα μου [Ich suche den Vater] χρονολογείται στο 1944. Με μια εξαίρεση, λοιπόν, πρόκειται για διηγήματα τα οποία συμπίπτουν με την περίοδο-κλειδί για το ιστορικό περικείμενο του Φαλάντα, την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Είναι γνωστά όσα μαστίζουν την προλεταριοποιημένη κοινωνία της εποχής: φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, ανεργία, οριακές διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και επικίνδυνοι εθισμοί, για έχοντες και μη: αλκοόλ, ναρκωτικά, ποταπές διασκεδάσεις, μια διεστραμμένη βιομηχανία της ευημερίας απ’ αυτές που ανθίζουν σε καιρούς κρίσεων, προϊόν γαρ κι εκείνη του βασανιστικού αγώνα για επιβίωση, ή ίσως, στην περίπτωση αυτή για επιβίωση πνευματική. Σύμπας ο κόσμος αναδεύεται στη χοάνη της απελπισίας, φαίνεται πως υπάρχει κάτι σκληρότερο, ευρύτερα από την ταξική πάλη, οι όποιοι κι αν είναι- βρίσκονται αντιμέτωποι με κάτι άλλο: το Κράτος. Θα έλεγε κανείς· ενδεχομένως όμως και επιπροσθέτως, με μία ιδέα θολότερη από την ιδέα του Κράτους: το φοβερό, μετέωρο ανάμεσα στην οργή της προδοσίας και στην αμηχανία της μοναξιάς αίσθημα που παραλύει εκείνον ο οποίος έχει εκ των έσω ηττηθεί».

(Από το Επίμετρο της έκδοσης)

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 19/3 ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ

Με την συμμετοχή εκατοντάδων διαδηλωτών πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στο Μοναστηράκι και ακολούθως πορεία στην πλατεία Συντάγματος ενάντια στις κρατικές υποχρεωτικότητες, τις πιστοποιήσεις φρονημάτων, τις απολύσεις, αναστολές και εκβιασμούς υγειονομικών, στην υγειονομική διαστρωμάτωση των εργαζομένων με κριτήρια συμμόρφωσης στην «βιομηχανία της υγείας», ενάντια στα πρόστιμα, τους διαχωρισμούς και στην κατάσταση εξαίρεσης,  ύστερα από κάλεσμα της Πρωτοβουλίας ενάντια στο Υγειονομικό Απαρτχάιντ, των Outsiders, και των Κόκκινων Μαντηλιών.

André Breton: Τα χρώματα της Ελευθερίας

«Δυστυχώς, δεν πιστεύω ότι μπορούμε

να νικήσουμε χωρίς κόκκινες

 και μαύρες σημαίες.

Αλλά θα πρέπει να τις καταστρέψουμε μετά».

 – Jean Genet, Paris, 1968

Πάνω από τα κεφάλια μας, τα παράθυρα που μοιάζουν με αεικίνητες σημαίες, συνέχιζαν να αγκαλιάζουν τον αέρα. Είχαν τις διαστάσεις εκείνων των κόκκινων υφασμάτινων σημαιών που στο Παρίσι πλαισιώνουν ορισμένα έργα αυτοκινητοδρόμων και από τις οποίες ξεχωρίζει, με μεγάλα μαύρα γράμματα, χωρισμένα με κουκκίδες, η επιγραφή «SADE», που με βάζει συχνά σε ονειροπόληση.

Η κόκκινη σημαία, απαλλαγμένη από οποιαδήποτε λέξη ή σύνθημα – αυτή τη σημαία θα τη βλέπω πάντα, όπως στο ίδιο όραμα που είχα στα δεκαεπτά κατά τη διάρκεια μιας λαϊκής διαδήλωσης λίγο πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο· την είδα να ανεμίζει κατά χιλιάδες, χαμηλά στον ουρανό του Pré Saint-Gervais. Κι όμως, νιώθω ότι η λογική είναι ανίσχυρη να παρέμβει εδώ –ο σφυγμός μου θα συνεχίσει να χτυπά ακόμα πιο δυνατά από την ανάμνηση της στιγμής που αυτή η φλεγόμενη από χρώματα θάλασσα (στμ. της διαδήλωσης), σε λίγα και περιορισμένα σημεία, τρυπήθηκε από τον έντονο κυματισμό των μαύρων σημαιών.

Ο Πόλεμος και οι Αναρχικοί (Απομαγνητοφωνημένη συζήτηση της Αναρχικής Αρχειοθήκης)

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απομαγνητοφώνηση συζήτησης που πραγματοποιήθηκε

στις 17 Οκτωβρίου του 2019 στα γραφεία της Αναρχικής Αρχειοθήκης με θέμα «Ο Πόλεμος και οι Αναρχικοί».

Στη συζήτηση, εξετάστηκε η σημασία που έχει, πρώτα πρώτα ως αναρχικοί, σε κάθε γεγονός να είμαστε μακριά (παρατηρητές) μέχρι να κατανοήσουμε πότε η συμβολή μας δεν θα ενισχύσει εξουσιαστικές διαθέσεις, προοπτικές και σχέδια. Η όποια συμβολή μας να είναι όσο το δυνατόν προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της ανθρωπινότητας, της ανθρώπινης φύσης, της απελευθερωτικής, της αποδευσμευτικής προοπτικής.

Στη συζήτηση συμμετείχε και ο σύντροφός μας Γιώργος Βλασσόπουλος.

Ας πούμε στην αρχή ορισμένα γενικά πράγματα για τον πόλεμο…

Υπάρχει μια διαδεδομένη άποψη που λέει ότι η μορφή του πολέμου η οποία εκδηλώνεται έχει να κάνει και με τη μορφή του πολιτισμού ο οποίος επικρατεί σε κάθε περίπτωση, σε κάθε εποχή, σε κάθε συνθήκη. Άλλοι, μάλιστα,  λένε ότι πόλεμος εκδηλώνεται επειδή υπάρχει σύγκρουση στον πολιτισμό, είναι γνωστή αυτή η άποψη και είναι σχετικά πρόσφατη. Επίσης, μια πρωταρχική άποψη είναι ότι ο πόλεμος εξηγείται λόγω της επιθετικής φύσης του ανθρώπου· ότι ο άνθρωπος από τη φύση του είναι επιθετικός, οπότε πρέπει να αναμένουμε ότι αυτή είναι η εξήγηση της εκδήλωσης των πολεμικών συγκρούσεων και λοιπά.

Αυτό που μπορώ να πω καταρχήν ότι στην ιστορία του πολέμου, όσο μπορούμε να ξέρουμε και από όσα έχουμε διαβάσει, δεν έχει παρουσιαστεί μία μορφή πολέμου. Να φέρω ένα παράδειγμα: οι αρματολοί στην περίοδο εκείνη θεωρούνταν ότι πολεμούσαν «χαρωπά», δηλαδή είχαν ένα χαρούμενο τρόπο δράσης. Σκοπός τους ήταν να επιτεθούν, να πάρουν κάποια αγαθά, κάποια πράγματα και να αποσυρθούν γρήγορα. Δηλαδή, δεν ήταν διατεθειμένοι να έχουν μεγάλες απώλειες, να χάσουν ανθρώπους ή και την ίδια τους τη ζωή… Επιτίθονταν, πολεμούσαν, αρπάζαν κάποια πράγματα και αποσύρονταν.

«ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΕΣ, ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ, ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ, ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ, ΠΡΟΣΤΙΜΑ, ΑΝΑΣΤΟΛΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ» 19 ΜΑΡΤΙΟΥ, 12μ. ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ

Οι αναρχικοί δεν συμπράττουν με κανένα κράτος ή διακρατικές συμμαχίες. Ανθίζουν την ανεξούσια ιδέα ακόμα και μέσα στον πόλεμο

Λίγες ημέρες πριν την επίθεση του ρωσικού κράτους στον ουκρανικό χώρο, ουκρανοί αναρχικοί με ανάρτησή τους στο διαδίκτυο, δήλωναν πως θα ενταχθούν στις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας: «Αξίζει τον κόπο να πολεμήσουμε τα ρωσικά στρατεύματα σε περίπτωση εισβολής; Πιστεύουμε ότι η απάντηση είναι ΝΑΙ. Οι επιλογές που εξετάζουν επί του παρόντος οι Ουκρανοί αναρχικοί περιλαμβάνουν την ένταξη στις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας, την εμπλοκή στην εδαφική άμυνα, στη στράτευση και τον εθελοντισμό». Όταν ξεκινάει ένας πόλεμος μεταξύ κρατών ή «εμφύλιος», τότε οι ιδέες δοκιμάζονται στην ανθεκτικότητά τους και φανερώνονται οι πραγματικές τους διαστάσεις. Ο πόλεμος ξεγυμνώνει το σώμα της ιδέας από όλα εκείνα τα πέπλα και τα επιπλέον ρούχα, όπου έχουν φορεθεί από τους κομιστές της ιδέας, ντύνοντας την ιδεολογικά για να ταιριάζει ανάλογα με την περίσταση. Όταν ο πόλεμος κυκλοφορεί στους δρόμους με όλη του την εξάρτηση, τότε όλοι μας είμαστε γυμνοί απέναντί του και αυτό μας φτάνει για να μάθουμε μια και καλή τον εαυτό μας.

Αντιπολεμική ΠΟΡΕΙΑ Τρίτη 15/3, 18.30, Μοναστηράκι

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Σε καιρούς δυστοπικών αδιεξόδων, μοναδική διέξοδος η συνέχιση των αγώνων

Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επιχείρησης κατατρομοκράτησης του παγκόσμιου πληθυσμού, στο πλαίσιο ενός ιστορικού συνεχούς αντίστοιχων πρακτικών από κράτος και συνεπώς, από κάθε λογής κεφάλαιο κι αφεντικά, κάθε πτυχή της καθημερινότητας δισεκατομμυρίων ανθρώπων βομβαρδίστηκε από τον φόβο και τον θάνατο. Η τρομολαγνεία από τα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και κάθε λογής πολιτική βιτρίνα, είχε ως αποστολή την παραπομπή με πολεμική ορολογία, σε μια διαρκή «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης». Να σημειωθεί πως η επίκληση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης συνιστά ιστορικά πάγια τακτική του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς αυτές αποτελούν ιδεατό περιβάλλον υποβολής κι επιβολής της υποδούλωσης. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της επίθεσης που έχει εξαπολυθεί τα δύο τελευταία χρόνια (σε συνέχεια όλων των προηγούμενων καπιταλιστικών κρίσεων κι αναδιαρθρώσεων) ως «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», δεν είναι πλέον η εξαίρεση αλλά ο κανόνας.

ΛΑΡΚΟ: Η εταιρεία που πτώχευσε μεταπολιτευτικά και κηδεύεται με κρατικά κόλλυβα το 2022

Το τελευταίο διάστημα επανήλθε στη δημοσιότητα με έντονο τρόπο το ζήτημα των όρων συνέχισης λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ. Μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής σιδηρονικελίου στον κόσμο και παράλληλα μια ασύδοτη ρυπογόνος εταιρεία, τόσο στα εδάφη που εξορύσσει, όσο και στο Β. Ευβοϊκό που εναποθέτει παράνομα κατάλοιπα της βιομηχανικής της παραγωγής. Ταυτόχρονα διατηρεί ακόμη μια «πρωτιά», αυτή των δολοφονικών εργατικών δυστυχημάτων.

Η ΛΑΡΚΟ, λοιπόν, ένα δημιούργημα του Π. Μποδοσάκη, της δεκαετίας του ’60, με εργοστάσιο επεξεργασίας στη Λάρυμνα και περιοχές εξόρυξης σε Βοιωτία, Εύβοια και Β. Ελλάδα, προστέθηκε μαζί με άλλες μεταλλευτικές βιομηχανίες της εποχής εκείνης, όπως την ΠΕΣΙΝΕ, στη λεγόμενη «βαριά» βιομηχανία. Παρήγαγε ένα εξαγώγιμο μετάλλευμα και ως εκ τούτου επηρεαζόταν άμεσα από τις διεθνείς οικονομικές καταστάσεις (τιμές, επιτόκια δανεισμού κ.ά.). Τα γκρίζα σύννεφα ήταν ορατά από τη δεκαετία του ’70 τόσο για τη ΛΑΡΚΟ όσο και για άλλες εγχώριες βιομηχανίες και έγιναν καταιγίδα με την είσοδο της ελλάδας στην ΕΕ, όπου οι αγορές άνοιξαν και κανένας προστατευτισμός δεν υπήρχε πια για τις απροετοίμαστες ελληνικές επιχειρήσεις. Οι έλληνες βιομήχανοι μαθημένοι να τρέχουν στο «Κράτος-μπαμπά» όταν έβλεπαν τα δύσκολα, κρατικοδίαιτοι γαρ, ενίσχυαν τις πελατειακές σχέσεις και δομές του πολιτικού συστήματος. Έπαιρναν δάνεια από τις ελληνικές-κρατικές τράπεζες με εντολή υπουργών και προσλάμβαναν απευθείας από τα βουλευτικά γραφεία. Αυτό το μοντέλο που με τόση μαεστρία είχε αναπτύξει το δεξιό κράτος το συνέχισαν οι μετέπειτα κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

ΤΥΜΠΑΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΗΠΕΙΡΟ: Η ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΤΑΙ…

Γύρω στα 1900 ορισμένοι ιστορικοί, μελετούσαν με μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον τα σημάδια παρακμής της βρετανικής αυτοκρατορίας και την άνοδο της ισχύος της Ρωσίας. Ανάμεσά τους και ο Henry Brooks Adams, ο οποίος διέβλεπε ότι τα μελλοντικά επιτεύγματα της Μ. Βρετανίας δεν επρόκειτο να είναι συγκρίσιμα μ’ εκείνα του παρελθόντος και όπως έγραφε, «η Αμερική πρέπει να αγωνίζεται μόνη της, είτε το θέλει είτε όχι. Δεν μπορεί να ξεφύγει από την αναπόφευκτη μοίρα της […] τώρα πια, όλα τα σημάδια δείχνουν προς την επικείμενη κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Αμερική θα έπρεπε να πάρει τη θέση της Βρετανίας ή τουλάχιστον να την συνδράμει, ως παγκόσμια ανασχετική δύναμη».

Ο κόσμος του 1900, στον οποίο αναφερόταν ο Adams, ήταν ο κόσμος των εδαφικών αυτοκρατοριών, που εξαπλωνόταν σε μεγάλο μέρος του πλανήτη, έλεγχαν το εμπόριο και επιβάλλονταν δια των κανονιοφόρων· ήταν ένας κόσμος, όπου ακόμα η επέκταση των ευρύτερων ευρωπαϊκών δυνάμεων συνεχιζόταν με τον διαμελισμό και την λεηλασία και εκείνων των τμημάτων του πλανήτη, που είχαν διαφύγει μέχρι τότε από την «πολιτιστική αποστολή» των ευρωπαίων.

ΚΥΚΛΟΦΟΡEI το 224ο φύλλο της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από τo Σάββατο 5 Μαρτίου η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο στα σημεία διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου.

Ακολουθεί ο πρόλογος, του Κύκλου Σύνταξης, για αυτήν την έκδοση:

Συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης σε ανεσταλμένους και απολυμένους

Αναρχικό κάλεσμα σε αντιπολεμική συγκέντρωση Σάββατο 5/3, 13.00, στο Θησείο

Τρελές/οι και Eπικίνδυνες/οι Oλικές/οι Aρνήτριες/ες

Κοντεύει περίπου ένας χρόνος που εκδιωχθήκαμε από την εργασία και σταδιακά από την κοινωνία ως επικίνδυνες/οι για τη δημόσια υγεία. Τα έγγραφα που το επικαλούνται βρίσκονται στα χέρια μας
και έχουν δημοσιοποιηθεί κατά καιρούς. Τώρα πια αυτό το αφήγημα του διαχωρισμού μας καταρρέει παταγωδώς αλλά εμείς συνεχίζουμε να είμαστε αορατοποιημένες/οι, με κίνδυνο να πεθαίναμε πρώτα από το κρύο του χειμώνα που πέρασε και γενικά από την πείνα, αφού με τα λιγοστά λεφτά που έχουμε, προσπαθούμε να ψωνίσουμε τρόφιμα για την επιβίωσή μας από εκεί που κάνουν τα στραβά μάτια στο ότι δεν φοράμε μάσκες. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό. Η εξόντωσή μας πρέπει να είναι ολική σαν την άρνησή μας. Μετά λοιπόν τις διαπομπεύσεις, τις ύβρεις, τις απειλές και τους εκβιασμούς από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς του κράτους και της «κινηματικής πολιτικής ορθότητας» ήρθε η ώρα να εκκινήσουν την επερχόμενη ιδρυματοποίησή μας ως ψυχικά άρρωστες/ους και επικίνδυνες/ους για τον εαυτό μας και τους άλλες/ους. Όσες/οι στο ευρύτερο κίνημα ασχολούνται με τα θέματα ψυχικής υγείας πόσες φορές άραγε θα έχουν ακούσει αυτή την κανονικοποιημένη διάγνωση;… «επικίνδυνος/η για τον εαυτό του/της και τους άλλους/ες»… Εκεί περιορίζεται όλη η ψυχιατρική και τώρα η ψυχαναλυτική ιστορία και θεωρία ερχόμενη να αποδείξει με επιτυχία την επιστημονικότητα του αντικειμένου της -κάτι στο οποίο ο Φρόιντ θεωρεί ότι απέτυχε- χρησιμοποιώντας «τσιτάτα καταστολής» για να αποδείξει ότι σαν σοβαρή και επιφανής επιστήμη όπως ήδη είναι η βιολογία και η βιοτεχνολογία πρέπει και αυτή να συνεργαστεί με τις κυρίαρχες βιοπολιτικές. Αυτό βέβαια έκανε και στο παρελθόν σε περιόδους επιβολής ευγονικών πολιτικών.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ «ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ» ΜΙΑΣ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗΣ…

Λίγο πριν ξεκινήσει η εκδήλωση των εκδόσεων Αλήστου Μνήμης στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής στις 27/2 με θέμα το βιβλίο του Φώτη Τερζάκη για τις «Αντιμαχόμενες θεραπευτικές αντιλήψεις στον σύγχρονο κόσμο», 20 περίπου  άτομα με καλυμμένα χαρακτηριστικά αποπειράθηκαν να ματαιώσουν την βιβλιοπαρουσίαση, προπηλάκισαν τον ίδιο τον συγγραφέα με την πρόφαση ότι κάνουν «παρέμβαση στην εκδήλωση της Contra Dystopia» ως θεματοφύλακες του «αναρχικού κινήματος» και της «τάξης» τους (τρομάρα τους)!!!