Διαδρομές Αναρχικής Θεώρησης: Το ζήτημα της ασφάλειας, το κράτος και η αναρχική οπτική

«Οι αναρχικοί, δεν είναι ένα απλό όνομα ή μια ταμπέλα μέσα στον κοινωνικό χώρο. Όσοι αποφασίζουν να ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα και της πάλης για την αναρχία θεωρούν πως έχουν επιφορτιστεί με συγκεκριμένες ευθύνες, τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά. Ας το επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά. Η απελευθέρωση των ανθρώπων δεν είναι ένα νεανικό παιχνιδάκι. Ούτε ένα γεροντικό καπρίτσιο. Πολύ περισσότερο δεν είναι η εκτόνωση κάποιων θυμωμένων για τη θέση που τους επιφύλαξε το σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Αυτή η υπεύθυνη στάση των αναρχικών έρχεται να καθορίσει τη διαρκή αναζήτηση, την επίμονη προσπάθεια, το ξεκαθάρισμα απόψεων, την εμβάθυνση και την διάδοση των λειτουργικών εμπειριών, το κόψιμο των οποιωνδήποτε ορατών ή αόρατων δεσμών με τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Πρόκειται για όλα αυτά τα συστατικά που συμπεριλαμβάνονται στην Αναρχική Θεώρηση».

(Γιώργος Βλασσόπουλος, Μάρτιος 2009, Περί πράξης ή οι παρενέργειες του ακτιβισμού)

Έχουμε την βαθιά πεποίθηση, ότι οι θεμελιώδεις αρχές της αναρχίας δεν αποτελούν απολιθωμένους κανόνες και δόγματα, που φυλάγονται σε κάποια επαναστατική κιβωτό, ούτε κτήμα ορισμένων μυημένων, των οποίων η αυθεντία δεν αμφισβητείται. Η εξουσία μιας «αλήθειας» που νομιμοποιεί το κράτος, ή η απόλυτη, αλάθητη και καθολική εξουσία των εκπροσώπων της επιστήμης, όχι μόνο δεν μας δεσμεύει, αλλά την απορρίπτουμε κατηγορηματικά. Όπως έγραφε ο Μιχαήλ Μπακούνιν, «Γενικά, δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο απ’ το να υπάρξουν άνθρωποι, προικισμένοι με μεγάλη γνώση, μεγάλη πείρα, μεγάλα πνεύματα και, πάνω απ’ όλα, μεγάλες καρδιές, που ν’ ασκήσουν πάνω μας μια φυσική και θεμιτή επιρροή, μιαν επιρροή ελεύθερα αποδεχτή και ποτέ επιβεβλημένη στ’ όνομα μιας οιασδήποτε επίσημης αυθεντίας, είτε ουράνιας είτε επίγειας» (Θεός και Κράτος).