To πλάσμα

Ως γνωστόν, στο Ηνωμένο Βασίλειο οι «ταμπλόιντ» σκουπιδοεφημερίδες και σάιτς αφιερώνουν σεβαστό μέρος της ύλης τους σε κουτσομπολιά που αφορούν το Θρόνο. Τί ψώνισαν τα χριστούγεννα οι Royalties, τί δήλωσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η καμαριέρα που απολύθηκε από το Παλάτι, γιατί απέφυγε να κοιτάξει στα μάτια ο Ουίλλιαμ τη Δούκισσα του Σάσεξ κλπ.

Στη χώρα μας, που εκ του Συντάγματος δεν προβλέπονται τίτλοι ευγενείας και η μοναρχία δεν στέριωσε –δηλαδή όχι και πολύ ευρωπαϊκά πράματα– ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ήταν κανονικός μονάρχης εάν δεν τροφοδοτούσε με λίγο κουτσομπολιό το διψασμένο κοινό; Έτσι, μαθαίνουμε ότι «ο νεαρός Κωνσταντίνος ο γιός του και η τεννίστρια Μαρία Σάκκαρη πέρασαν κρίση στη σχέση τους, με αποτέλεσμα ο ίδιος να ταξιδέψει στο Βέλγιο με σκοπό να τα ξαναβρούν. Με τον φόβο της μετάλλαξης Όμικρον που σαρώνει την Ευρώπη, η Οικογένεια φοβήθηκε ότι ο νεαρός Κωνσταντίνος είχε μολυνθεί, καθώς από τη στενοχώρια του όλο αυτό το διάστημα το ανοσοποιητικό του σύστημα πιθανόν να είχε εξασθενήσει.
Χρήσιμο εδώ είναι, να θυμηθούμε ένα κείμενο σχετικά με τη βρετανική μοναρχία, που είχε γράψει ο George Orwell το 1944 και δημοσιεύθηκε στη μικρής κυκλοφορίας νεοϋορκέζικη εφημερίδα Partisan Review, που κυκλοφόρησε αρχικά ως όργανο του ΚΚ ΗΠΑ. Σύμφωνα με τον Όργουελ, η μοναρχία, ίσως έκανε καλό στη Βρετανία, καθώς ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς παρελάσεις, ταρατατζούμ και σημαίες και μάλλον είναι καλύτερο να προσκυνά ο κόσμος ένα είδωλο χωρίς πραγματική εξουσία. Η πραγματική εξουσία ανήκει σε αντιπαθητικούς ανθρώπους με καπέλα bowler (εννοεί τους καπιταλιστές, αριστεριστής ήταν ο άνθρωπος…), ενώ το πλάσμα («the creature», στο πρωτότυπο) μέσα στη χρυσοποίκιλτη άμαξα, με τους έφιππους στρατιώτες τριγύρω, είναι ένα κέρινο ομοίωμα.
(Εν τέλει το Πλάσμα που λέγεται Μητσοτάκης δεν είναι παρά ένας γαλάζιος ΓΑΠ, το ίδιο άσχετος με την πραγματικότητα και το ίδιο επιρρεπής στην κολακεία. Δεν είναι κακή ιδέα να ετοιμάζεται σιγά-σιγά να πάρει τον ίδιο δρόμο…).

Λ.