«…Κι όμως, τον πρώτο καιρό που με φυλακίσανε,
το πιο σκληρό ήταν ότι σκεφτόμουν σαν ελεύθερος άνθρωπος».
Αλμπέρ Καμύ, «Ο Ξένος»
Είναι γεγονός πανθομολογούμενο, ότι τα δύο αυτά χρόνια της «πανδημίας» έχουμε απωλέσει μεγάλο μέρος της «ελευθερίας» μας. Αυτό έγινε σταδιακά και αναίμακτα (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) διότι, η εξουσία επικαλέστηκε το ζήτημα της υγείας ποντάροντας στο φόβο του ανθρώπου απέναντι στον θάνατο.
Η εξουσία όμως, έχοντας πλήρη επίγνωση και εικόνα των πεπραγμένων της σε παρόντα αλλά και μελλοντικό χρόνο, με όπλο το φόβο και την τρομοκρατία έχει καταφέρει με μηδενικές αντιδράσεις να υφαρπάξει μεγάλο μέρος της λεγόμενων ελευθερίων και δικαιωμάτων. Από την άλλη, μεγάλο μέρος του κοινωνικού χώρου αν και υποψιασμένο, με την παρέλευση του χρόνου αποφάσισε σιωπηλά να παραδοθεί, να πειθαρχήσει και να υπακούσει στην εξουσία, προσδοκώντας να τελειώσει ο εφιάλτης για να πάρει την ζωή του πίσω. Στην ουσία όμως, ακριβώς, επειδή υπακούει τίποτα δεν τελειώνει και τίποτα δεν θα είναι ίδιο στην ζωή του.
Anarchy press gr 