Η «πανδημία» της covid19 και η χρησιμοποίηση της από τις εξουσιαστικές ελίτ του πλανήτη, είναι πολυεπίπεδη και εξελίσσεται σε μια συγκεκριμένη φάση της παγκοσμιοποίησης, όπου, εν μέσω σφοδρών ενδο-κυριαρχικών ανταγωνισμών, δεν έχουν πάψει να υφίστανται εκείνοι οι σχεδιασμοί που συντείνουν στην διαδικασία ενοποίησης του καθεστώτος κυριαρχίας υπό το οποίο θα «ζει» ο παγκόσμιος πληθυσμός. Ένα κομμάτι του παζλ αποτελεί η λεγόμενη διαχείριση σε καθαρά υγειονομικό επίπεδο. Η διαφορά του αναρχικού λόγου έγκειται στην κατ’ αρχήν αναγνώριση της ιατρικής αντιμετώπισης, ως μια ψηφίδα απ’ το ευρύτερο και υπό διαμόρφωση ψηφιδωτό που επιχειρούν να συνθέσουν οι κυρίαρχοι του πλανήτη. Αντίθετα ο κομμουνιστικός εσμός και οι παραφυάδες του (αναρχιστές), όταν δεν επικρίνουν χλιαρά τους κρατικούς εξαναγκασμούς και τις υποχρεωτικότητες, ανάγουν το διαχειριστικό κομμάτι σε πρωτεύον, αντιπολιτευόμενοι εκδοχές της κρατικής διαχείρισης και όχι το ίδιο το κράτος και τους μηχανισμούς του και βέβαια τις απώτερες εξουσιαστικές επιδιώξεις.
Την ημέρα των Χριστουγέννων 16 μετανάστες και πρόσφυγες πνίγηκαν στα ανοιχτά της Πάρου, όταν αναποδογύρισε το σκάφος που επέβαιναν. Από το ναυάγιο σώθηκαν 63 άνθρωποι. Είχαν προηγηθεί οι 11 νεκροί στα Αντικύθηρα μια ημέρα νωρίτερα και 3 νεκροί στη Φολέγανδρο πριν από τρεις ημέρες.
Μετά το γνωστό, αναπάντητο μάλλον ερώτημα: «γιατί ο ελληνικός λαός δεν αντέδρασε πιο συστηματικά στα απίστευτα, μνημονιακά μέτρα που ελήφθησαν ερήμην του και εναντίον του από το 2010;» – και ανεξάρτητα από την άποψη που έχει ο καθένας για το επίμαχο θέμα των μέτρων αντιμετώπισης της πανδημίας από τα διάφορα κράτη, η πρόσφατη υγειονομική κρίση μοιάζει να επεκτείνει και να γενικεύει την παραπάνω «νεοελληνική» απορία με τους εξής πάνω κάτω όρους: Πώς ο μέσος δυτικός πολίτης, τόσο βέβαιος μέχρι χθες για τη μορφωτική του πρόοδο και την κοινωνική του αξιοπρέπεια, τόσο σίγουρος ότι διαθέτει πολλά κατοχυρωμένα και αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και απεριόριστες σχεδόν νομικές ελευθερίες, μπορεί εύκολα και μαζικά, υπό τη μορφή της «σιωπηλής πλειοψηφίας» του πληθυσμού, να μεταβληθεί σε μονάδα ενός μεγάλου κοπαδιού υπηκόων έτοιμων, όπως έδειξε η υγειονομική κρίση, να πειθαρχήσουν στα αυταρχικά μέτρα και στα κελεύσματα της εξουσίας, ακόμα και αν είναι αντιφατικά, απάνθρωπα και εξευτελιστικά για την ανθρώπινη προσωπικότητα; Πώς τόσοι και τόσοι «μεταμοντέρνοι σχετικιστές» και αποδομιστές της διπλανής πόρτας, πειθαρχούν με τόσο δομημένο και απόλυτο τρόπο σε ό,τι τους υπαγορεύει το καθεστώς; Πώς τόσοι άνθρωποι, με σπουδές, πτυχία, γνώσεις και πεποιθήσεις εναρμονισμένες με το πνεύμα της εποχής, ξέχασαν τόσο γρήγορα τα χειραφετητικά τους ιδεώδη, τις ευαισθησίες τους στα δικαιώματα αυτοπροσδιορισμού των μειονοτήτων ή τις επιτρεπτικές, αναρχο-φιλελεύθερες ιδεολογίες που συνόδεψαν βήμα-βήμα τον ηθικό και πολιτικό εκσυγχρονισμό τους; Πώς σε μια κοινωνία ιδεοληπτικά επικεντρωμένη στην «ετερότητα» και στην ανεκτικότητα στις διαφορές, η καλλιέργεια του φόβου για τους «αόρατους εχθρούς των ιών και των μικροβίων», καθίσταται, πέραν κάθε μέριμνας για την ανάπτυξη της φυσικής ανοσίας, η λογική και ηθική βάση ενός αυτοαποκλεισμού, ενός κοινωνικού απομονωτισμού και μιας επιφύλαξης για τον Άλλο, τόσο συστηματικής που μοιάζει να προέρχεται κυριολεκτικά από μια «κουλτούρα των ζόμπι»;
Μπαίνοντας η δεκαετία του 1970 έφερνε μαζί της και τον αχό από το Μάη του ’68, το γιγαντιαίο αντιπολεμικό κίνημα, την αμφισβήτηση της κατεστημένης τάξης πραγμάτων, τη γυναικεία χειραφέτηση, την καλλιτεχνική έκρηξη και τους μεγάλους αγώνες της εργατικής τάξης στα Ιταλικά εργοστάσια, καθώς και σε ολόκληρο τον λεγόμενο αναπτυγμένο βιομηχανικό Βορρά. Όταν ξημέρωσε η πρωτοχρονιά του 1970, έμοιαζε σαν ο κόσμος να μπήκε σε τροχιά μεγάλων αλλαγών. Στο δικό μας ελλαδικό χώρο επικρατούσε η χούντα των συνταγματαρχών, τα μηνύματα, όμως, της αμφισβήτησης απλώνονταν με ταχύτητα στα σπλάχνα της κοινωνίας και ιδιαίτερα στη νεολαία. Το ανελεύθερο στρατιωτικό καθεστώς, είχε μονίμως εξαπολύσει ένα άγριο κυνηγητό των αντιφρονούντων και ασκούσε ασφυκτικό έλεγχο των φοιτητών στα πανεπιστήμια. Οι διαφορετικές απόψεις, η συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών και των φοιτητών και κυρίως οι πολιτικές συζητήσεις ήταν εκτός νόμου. Κάτω από αυτή την γκρίζα ατμόσφαιρα και παρά τη φοβέρα που επισκίαζε τον φοιτητόκοσμο, άρχισε η μεγάλη ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας. Στη δίνη αυτών των γεγονότων, ο Γιώργος Βλασσόπουλος, έχοντας ήδη πολιτικοποιηθεί από τα μαθητικά του χρόνια, θα αναλάβει αντιδικτατορική δράση.
Αυτό που ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια είναι μια κλιμάκωση των μεθόδων ελέγχου και επιβολής της εξουσίας μέσω της ιατρικοποίησής της, με γενικό παρονομαστή την δημόσια υγεία και το «κοινό καλό» του κοινωνικού συνόλου. Κάτω από αυτό τον κοινό παρονομαστή έχουν στοιχηθεί διάφοροι πολιτικοί χώροι από το λεγόμενο ανταγωνιστικό κίνημα, οι οποίοι πλέον αγωνίζονται παρέα με την εξουσία για την εδραίωση των νέων μορφών επιβολής στους εξουσιαζόμενους. Η, ολοφάνερη πια, αποσύνθεση του λεγόμενου ανταγωνιστικού κινήματος, έβγαλε στον αφρό εξουσιαστικές συνθέσεις και συμμαχίες παλιές και νέες. Η αριστερά, σε μεγάλο μέρος της, μαζί με το αντιεξουσιαστικό κομμάτι της, στηρίζει τον κρατικό υγειονομικό ολοκληρωτισμό της δεξιάς κυβέρνησης, ασκώντας μια γόνιμη, από πλευράς εξουσίας, αντιπολίτευση που περιορίζεται σε δηλώσεις σε social media και ΜΜΕ, απουσιάζοντας με την δέουσα ευλάβεια ακόμα και από τις κατ’ ευφημισμό κινητοποιήσεις.
Από anarchypress|Αναρτήθηκε στις Απόψεις, Γενικά θέματα, Σχόλια|Tagged Κουρουμπλής, Τσίπρας, Τσιόδρας|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Η καρατόμηση «Κουρουμπλή», και ο πολιτικός καυγάς περί ενίσχυσης ΜΕΘ και ΕΣΥ ή μάλλον της εξουσίας έναντι των εξουσιαζόμενων…
Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στις 18/12 στις 12 μ. στα Προπύλαια, ύστερα από κάλεσμα της Πρωτοβουλίας Ενάντια στο Υγειονομικό Απαρτχάιντ και των συλλογικοτήτων που συμμετέχουν.
«Έπρεπε να περάσουν 90 χρόνια για να τολμήσει κάποιος να εκδώσει στην Αμερική την προσωπική μαρτυρία του Κούτζο Λούις, του τελευταίου το 1931 εν ζωή σκλάβου, που μεταφέρθηκε από την Αφρική στις ΗΠΑ. Τώρα η ιδιωματική του φωνή ακούγεται και στα ελληνικά. Μεταξύ 1927 και 1931 η ανθρωπολόγος Ζόρα Νιλ Χέρστον ταξίδεψε στην Αλαμπάμα για να μιλήσει εκ βαθέων με τον 90χρονο Κούτζο Λούις, πρώην σκλάβο τον τελευταίο εν ζωή μάρτυρα αυτής της γενοκτονικής διαδικασίας. Ο Κούτζο μοιράστηκε τις αναμνήσεις του από την τραγωδία της αιχμαλώτισης του –πενήντα ολόκληρα χρόνια μετά την απαγόρευση του διατλαντικού εμπορίου σκλάβων– και από την παραμονή του στα barracoon, τους ειδικούς στρατώνες όπου οι δουλέμποροι φυλάκιζαν τους μαύρους σκλάβους πριν τους στοιβάζουν σαν άψυχα τσουβάλια στα αμπάρια των πλοίων τους. Το βιβλίο της Χέρστον αναπαράγει τη φωνή και το ιδιαίτερο ιδιόλεκτο του Κούτζο Λούις σε μια μοναδική ιστορική κατάθεση: μια ανεκτίμητη συμβολή στην ιστορία και την αλήθεια. Ένα έργο εξίσου οδυνηρό και βαθύ όσο και τα αμπάρια των πλοίων-κολαστηρίων που διέσχιζαν τον Ατλαντικό».
Μια στρέβλωση κυριαρχεί στην δημόσια σφαίρα, που κάνει ιδεολογήματα και πρακτικές να φαίνονται επικίνδυνα νέα, μα στην πραγματικότητα είναι βγαλμένα απ’ την παλιά ιστορία της εξουσίας. Φαίνονται να κραυγάζουν για ασφάλεια και προστασία, μα όπου και αν αγγίξουν πονάνε. Η κυριαρχική εμπειρία αιώνων βρίσκεται εδώ, αρχαία, μα σε νέα δεδομένα. Ξεχωρίζει, άλλοτε δείχνει με το δάχτυλο, άλλοτε απαγορεύει και άλλοτε σηκώνει το γκλοπ και απειλεί. Σημαδεύει με το όπλο τους πάντες, παρ’ όλο που ο στόχος είναι κάποιοι συγκεκριμένοι. Διαλύει την ζωή ασκώντας ασφυξία στην καθημερινότητα, μετατρέποντας σε ήρωες, ανθρώπους που απλά πασχίζουν και καταφέρνουν να επιβιώσουν. Όλα με στρέβλωση και παραμορφωτικά. Τίποτα, όμως, δεν είναι νέο, όλα έχουν ξαναδουλευτεί από την εξουσία.
Έχει γίνει πλέον σαφές –σε εμάς τουλάχιστον– πως κάθε παραλλαγή του ιού covid 19 συνοδεύεται, με επανασχεδιασμούς και προωθήσεις των εξουσιαστικών βλέψεων απέναντι στους ανθρώπους. Το χρονικό διάστημα ανάμεσα στις μεταλλάξεις, είναι το πεδίο προπαγάνδας και ζύμωσης του κοινωνικού χώρου με τα επερχόμενα μέτρα.
Εξ’ αρχής, η «πανδημία» του νέου κορωναιού covid19 χρησιμοποιήθηκε, ως η κινητήριος εκείνη δύναμη, που αποτέλεσε και συνεχίζει ν’ αποτελεί τον πολιορκητικό κριό, προκειμένου η εξουσία να εισβάλει με νέους όρους στον κοινωνικό χώρο και να αλώσει κάθε πτυχή της ζωής μας. Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια τίποτα δεν είναι όπως πριν και φυσικά τίποτα δεν θα είναι ξανά όπως ήταν. Άλλωστε, φαίνεται ότι, ήδη, λίγοι διατηρούν τις μνήμες τους και ακόμα λιγότεροι θα θυμούνται όσο περνάει ο καιρός και θα προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες, που διαμορφώνουν την υπό όρους ζωή.
«Ήταν 1933 και ο Χίτλερ ήταν κάπως ανήσυχος. Είχε μόλις πάρει υπό τον πλήρη έλεγχο του τη Γερμανία αναστέλλοντας τις πολιτικές ελευθερίες, το δικαίωμα να νομοθετεί παρακάμπτοντας το κοινοβούλιο, να διώκει κάθε αντίθετη γνώμη με τη ναζιστική ιδεολογία. Είχε επιπλέον στη διάθεση του ειδικά δικαστήρια για να επιβάλλει την τάξη. Παρ’ όλα αυτά ο πληθυσμός δεν
Από anarchypress|Αναρτήθηκε στις Γενικά θέματα|Tagged ανεμβολίαστοι, διώκτες|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΘΥΜΟΥΣ ΔΙΩΚΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΩΝ: ΤΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ, ΑΡΓΑ Η ΓΡΗΓΟΡΑ
Αστειευόμαστε πικρόχολα. Αλλά δεν αστειεύονται καθόλου όσοι το τελευταίο διάστημα υποστηρίζουν ότι όποιος είναι αντίθετος στον εμβολιασμό είναι ακροδεξιός ή σκοταδιστής. Και άντε να τα γράφουν αυτά διάφοροι κειμενογράφοι και σχολιαστές της επικαιρότητας των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης αλλά να τα διαβάζουμε και από άτομα που συμμετέχουν στο λεγόμενο «κοινωνικό ανταγωνιστικό κίνημα»; Ορισμένοι πάνε και παραπέρα τη θέση τους και μιλάνε και για «υποχρεωτικό εμβολιασμό». Αν ο Πεσόα ζούσε σήμερα δίπλα στον «Αναρχικό Τραπεζίτη» θα έγραφε και τον «Αναρχικό Πολιτευτή» για να σατιρίσει το άτοπο. Μέχρι σήμερα αναρχία και υποχρεωτικότητα δεν συμβάδιζαν, ίσως τελικά στη μετά-covid εποχή να αναδυθεί μια νέα τάση εκείνη του αναρχοπολιτευτισμού. Μόνο για εμβολιασμένους φυσικά.
Πόσες και πόσες φορές δεν είχαν διαψεύσει κατηγορηματικά οι «ειδικοί» ότι οι mRNA πλατφόρμες μπορούν να επέμβουν στο κυτταρικό DNA και ότι όλα αυτά ήταν θεωρίες των ψεκασμένων;
Θα πολεμήσω ενάντια σ’ όλο τον κόσμο. Ενάντια σ’ όλον τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σ’ όλο τον κόσμο… δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω… Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος… και μέχρι να ’ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι, δεν θα συνθηκολογήσω!… ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΑΣ! (απόσπασμα από τον Ρινόκερο)
Ευγένιος Ιονέσκο
Σκεφτείτε τον Ιονέσκο ή τον Όργουελ, του οποίου το έργο «η Φάρμα των ζώων» παίζεται από το κρατικό θέατρο, που προκειμένου να δουν τα έργα τους, να όφειλαν να αποδεχθούν τον έλεγχο των υγειονομικών τους πιστοποιητικών μέσω σκαναρίσματος ή μ’ οποιοδήποτε τρόπο. Σε μια κοινωνία, όμως, του εναλλακτικού δηθενισμού όλα επιτρέπονται. Ιδιαίτερα «βαριά» για το στομάχι του συστήματος αποδείχθηκε η στάση του ηθοποιού Άρη Σερβετάλη, μ’ αποτέλεσμαμετά την απόφαση του να αποχωρήσει από την παράσταση Ρινόκερος, να πάρουν φωτιά οι πληρωμένες γραφίδες της εξουσίας.
Από την Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο στα σημεία διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου.
Ακολουθεί ο πρόλογος, του Κύκλου Σύνταξης, για αυτήν την έκδοση:
«…Κι όμως, τον πρώτο καιρό που με φυλακίσανε, το πιο σκληρό ήταν ότι σκεφτόμουν σαν ελεύθερος άνθρωπος». Αλμπέρ Καμύ, «Ο Ξένος»
Είναι γεγονός πανθομολογούμενο, ότι τα δύο αυτά χρόνια της «πανδημίας» έχουμε απωλέσει μεγάλο μέρος της «ελευθερίας» μας. Αυτό έγινε σταδιακά και αναίμακτα (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) διότι, η εξουσία επικαλέστηκε το ζήτημα της υγείας ποντάροντας στο φόβο του ανθρώπου απέναντι στον θάνατο. Η εξουσία όμως, έχοντας πλήρη επίγνωση και εικόνα των πεπραγμένων της σε παρόντα αλλά και μελλοντικό χρόνο, με όπλο το φόβο και την τρομοκρατία έχει καταφέρει με μηδενικές αντιδράσεις να υφαρπάξει μεγάλο μέρος της λεγόμενων ελευθερίων και δικαιωμάτων. Από την άλλη, μεγάλο μέρος του κοινωνικού χώρου αν και υποψιασμένο, με την παρέλευση του χρόνου αποφάσισε σιωπηλά να παραδοθεί, να πειθαρχήσει και να υπακούσει στην εξουσία, προσδοκώντας να τελειώσει ο εφιάλτης για να πάρει την ζωή του πίσω. Στην ουσία όμως, ακριβώς, επειδή υπακούει τίποτα δεν τελειώνει και τίποτα δεν θα είναι ίδιο στην ζωή του.
Από anarchypress|Αναρτήθηκε στις Απόψεις|Tagged αντίσταση, βαρβαρότητα|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ,ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Το τραγικό δυστύχημα, για την ακρίβεια δολοφονία, φάνηκε από την αρχή ότι είχε ειδεχθή-επαγγελματική επικοινωνιακή διαχείριση. Ο μαρτυρικός θάνατος της οκτάχρονης Όλγας από τη βαριά μεταλλική κυλιόμενη πύλη της μεγάλης βιομηχανικής μονάδας (Κυλινδρόμυλοι Σαραντόπουλου-Αλλατίνη) περιγράφηκε σε όλα τα ρεπορτάζ ανωνυμοποιημένα: Το κορίτσι ήταν ένα «οκτάχρονο Ρομ» και η βιομηχανική μονάδα των Μύλων Σαραντόπουλου, που δεσπόζει επιβλητικά στο εμπορικό λιμάνι της πρωτεύουσας με τα θεόρατα κυλινδρικά σιλό, ήταν απλώς «μια βιομηχανία στο Κερατσίνι».
Μια μικρή ιστορική αναφορά στην περίφημη γραμμή Μαζινό καταντά απαραίτητη για την πληρότητα του σημειώματος. Η γραμμή Μαζινό ξεκίνησε να κατασκευάζεται από το 1929 και ολοκληρώθηκε το 1938 και αποτελεί, ίσως, το πιο σημαντικό και σε κάθε περίπτωση το πιο εξελιγμένο οχυρωματικό έργο όλων των εποχών. Πήρε το όνομα της από τον Γάλλο υπουργό άμυνας Maginot, που τελικά έπεισε το υπουργικό συμβούλιο κατόπιν μακρόχρονης διαμάχης στους ανώτατους ηγετικούς κύκλους του γαλλικού στρατού.
Anarchy press gr 