Οι ανεύθυνοι των Αθηνών και οι εραστές της ύπαρξης

Από αριστερά: Ρωμαίος Ζουλούμης, Τάκις Βασιλάκης, Ευθαλία Αργυροπούλου, Μίνως Αργυράκης. Μπροστά οι δύο κοπέλες που κάθονται στο πάτωμα Νέλλη
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΝΑΤΑΣ ΜΕΛΑ ΤΟ 1945

Μπορεί η γενιά των μπίτνικ ετυμολογικά να εισάγεται από τον συγγραφέα Τζακ Κέρουακ το 1948 για να περιγράψει μια λογοτεχνική παρέα της Αμερικής, που με τα γραπτά και την καθημερινότητά της αμφισβητούσε κοινωνικές και αισθητικές νόρμες των δεκαετιών του ’50 και του ’60, αλλά στην Αθήνα από τα μέσα της δεκαετίας του ’40, στην κόψη του τελειώματος της Κατοχής και στην αρχή του εμφυλίου πολέμου, λίγο πριν από την εμφάνιση των μπίτνικ στην Αμερική, έχει ήδη κάνει την εμφάνισή της μια ανάλογη και παράξενη, για τα δεδομένα της εποχής, παρέα λογοτεχνών, ποιητών, συγγραφέων, καλλιτεχνών και γενικότερα «παράξενων» ανθρώπων. Ένιωθαν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις κοινωνικές νόρμες του ελλαδικού χώρου και δεν έβρισκαν ενδιαφέρον στο επιβαλλόμενο δίπολο ενός κομμουνιστικού ή δεξιού καθεστώτος. Συναντήθηκαν και έζησαν μαζί και προσπάθησαν μέσα από την τέχνη να νιώσουν ελεύθεροι και απαλλαγμένοι από το επιβαλλόμενο εμφυλιακό δίπολο. Από την μια η επιβολή της δεξιάς και η συμμόρφωση σε ασφυκτικά κοινωνικά δεδομένα και από την άλλη η εναλλακτική κομμουνιστική εξουσία που από το ξεκίνημά της είχε συντονιστεί με το εκάστοτε καθεστώς δίνοντας σπουδαία σε αγριότητα εξουσιαστικά δείγματα γραφής.