Θανάτω θάνατον πατήσας

Ήταν αρχές των 90’s, εκείνη την μυστηριακή, σχεδόν αρχαϊκή, προ-ιντερνετική εποχή, όταν η ροκ μπάντα Rage Against the Machine ξεσήκωνε εκατοντάδες εκατομμύρια νεολαίους, αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας σε όλο τον κόσμο με το καταιγιστικό «Killing in the name» και ιδιαίτερα με τον χιλιοακουσμένο ρυθμικό στίχο «Fuck you i wont do what you tell me». Οι λόγοι ήταν, μάλλον, προφανείς, ο καθένας βίωνε τον στίχο ως αντίδραση σε ό,τι τον καταπίεζε, τους γονείς, τους δασκάλους, την αστυνομία και δεν υπήρχε επιπλέον η αστυνομία του «πολίτικαλ κορρέκτ» για να ξενερώσει το πλήθος με τα πουριτανικά της κηρύγματα. Επομένως το ντελίριουμ στις συναυλίες των Rage ήταν ατόφιο και ουσιαστικό και αυτή η τραγουδάρα δεν έλειπε ποτέ ούτε τα κατοπινά χρόνια από τα playlists όλων των ανταγωνιστικών με το κράτος κινημάτων και πρωτοβουλιών.
Τί στην ευχή έχει γίνει στις μέρες μας και οι αντιεξουσιαστές της εποχής μας, σε ώριμη πλέον ηλικία διδάσκουν ότι η ανυπακοή είναι μια μορφή ναρκισσισμού και εγωπάθειας και παραπέμπει είτε σε κάποιου είδους ψυχικά ανισόρροπο ή σε αντικοινωνικό παλιάνθρωπο;