ΠΟΡΕΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ- ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΏΝ ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΑΜΠΑΝΗ

Ύστερα από κάλεσμα των αναρχικών Περάματος, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αναρχικών και αντιεξουσιαστών στην πλατεία Ηρώων, όπου μοιράστηκαν κείμενα σχετικά με την κρατική δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη.

Οι ανεύθυνοι των Αθηνών και οι εραστές της ύπαρξης

Από αριστερά: Ρωμαίος Ζουλούμης, Τάκις Βασιλάκης, Ευθαλία Αργυροπούλου, Μίνως Αργυράκης. Μπροστά οι δύο κοπέλες που κάθονται στο πάτωμα Νέλλη
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΝΑΤΑΣ ΜΕΛΑ ΤΟ 1945

Μπορεί η γενιά των μπίτνικ ετυμολογικά να εισάγεται από τον συγγραφέα Τζακ Κέρουακ το 1948 για να περιγράψει μια λογοτεχνική παρέα της Αμερικής, που με τα γραπτά και την καθημερινότητά της αμφισβητούσε κοινωνικές και αισθητικές νόρμες των δεκαετιών του ’50 και του ’60, αλλά στην Αθήνα από τα μέσα της δεκαετίας του ’40, στην κόψη του τελειώματος της Κατοχής και στην αρχή του εμφυλίου πολέμου, λίγο πριν από την εμφάνιση των μπίτνικ στην Αμερική, έχει ήδη κάνει την εμφάνισή της μια ανάλογη και παράξενη, για τα δεδομένα της εποχής, παρέα λογοτεχνών, ποιητών, συγγραφέων, καλλιτεχνών και γενικότερα «παράξενων» ανθρώπων. Ένιωθαν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις κοινωνικές νόρμες του ελλαδικού χώρου και δεν έβρισκαν ενδιαφέρον στο επιβαλλόμενο δίπολο ενός κομμουνιστικού ή δεξιού καθεστώτος. Συναντήθηκαν και έζησαν μαζί και προσπάθησαν μέσα από την τέχνη να νιώσουν ελεύθεροι και απαλλαγμένοι από το επιβαλλόμενο εμφυλιακό δίπολο. Από την μια η επιβολή της δεξιάς και η συμμόρφωση σε ασφυκτικά κοινωνικά δεδομένα και από την άλλη η εναλλακτική κομμουνιστική εξουσία που από το ξεκίνημά της είχε συντονιστεί με το εκάστοτε καθεστώς δίνοντας σπουδαία σε αγριότητα εξουσιαστικά δείγματα γραφής.

Από τη φυλακή στο νεκροταφείο:

Πώς οι αναρχικοί της Ουκρανίας και της Μόσχας μετέτρεψαν την κηδεία του Κροπότκιν σε πολιτική συγκέντρωση

από τον Anatoly Dubovik

Στις 13 Φεβρουαρίου 1921, ο 78χρονος Πέτρος Κροπότκιν – «ο παππούς της Ρωσικής Επανάστασης» και ο «απόστολος του αναρχισμού», όπως ήταν γνωστός στους συγχρόνους του, θάφτηκε στη Μόσχα. Αυτή η κηδεία ήταν η τελευταία πολιτική διαδήλωση που διοργανώθηκε από ένα μη μπολσεβίκικο κόμμα στη Μόσχα εκείνη την εποχή. Αναρχικοί από την Ουκρανία έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτό το γεγονός.

Στα τέλη Νοεμβρίου 1920, η κυβέρνηση της Ουκρανικής ΣΣΔ [Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία] ακύρωσε τη στρατιωτική-πολιτική συμφωνία με τους Μαχνοβίτες και συνέτριψε το αναρχικό κίνημα στην Ουκρανία. Εκατοντάδες αναρχικοί κατέληξαν στη φυλακή.

Σύντομα 40 από αυτούς τους ακτιβιστές στάλθηκαν στη Μόσχα στη διάθεση του VChK [Cheka]. Μεταξύ αυτών ήταν ηγέτες της Συνομοσπονδίας Αναρχικών Οργανώσεων Ουκρανίας «Nabat» και όλοι οι εκπρόσωποι του Μαχνοβίτικου κινήματος που ήταν παρόντες στο Χάρκοβο τη στιγμή των συλλήψεων. Αυτοί ήταν έμπειροι προπαγανδιστές και οργανωτές, ιδεολόγοι και αγωνιστές, που είχαν πολεμήσει για χρόνια εναντίον τόσο του Κόκκινου όσο και του Λευκού καθεστώτος.

Αλλά δεν ήταν πολύ βολικό για τους ηγεμόνες της RSFSR [Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία] να τους κρατήσουν πίσω από τα κάγκελα. Έχοντας νικήσει τους Λευκούς, οι Μπολσεβίκοι στράφηκαν ξανά στα σχέδια για επανάσταση στην Ευρώπη και ήλπιζαν να κάνουν τους δυτικούς αναρχικούς συμμάχους τους. Έτσι, η καταστολή εναντίον των αναρχικών στη Ρωσία και την Ουκρανία έπρεπε να περιοριστεί. Και τον Ιανουάριο του 1921, άρχισαν να απελευθερώνουν τους «Nabatsi». Φυσικά, δεν τους απελευθέρωσαν όλους, αλλά μόνο τους «λιγότερο επικίνδυνους» και, φυσικά, η απελευθέρωσή τους δεν ήταν άνευ όρων αλλά δεσμεύονταν να μην εγκαταλείψουν τη Μόσχα.

Με την απελευθέρωσή τους, οι Ουκρανοί αναρχικοί ξεκίνησαν και πάλι τη διάδοση των ιδεών τους. Παραδόξως, βρέθηκαν αμέσως αντιμέτωποι με την αντίθεση των Ρώσων ομολόγων τους. Δείτε πώς το θυμήθηκε ο Ναβατιστής Ανατόλι Γκορέλικ:

«Σταματήστε να εργάζεστε στη Μόσχα. Η Μόσχα είναι το κέντρο των Μπολσεβίκων. Η Μόσχα είναι κόκκινη, δεν υπάρχει χώρος για αναρχικούς σε αυτήν. Εδώ δεν είναι η Ουκρανία σας. Σύντομα θα χάσετε την καρδιά σας».

«Αυτή ήταν η απάντηση που έλαβα λίγο πολύ από εξέχοντες αναρχικούς όταν τους ρώτησα για το αναρχικό έργο στη Μόσχα. Στην πραγματικότητα, αρχικά βρέθηκα να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο στο αναρχικό περιβάλλον της Μόσχας. Σε όποιον και να μίλησα για δουλειά, η απάντηση ήταν ένα συγκαταβατικό χαμόγελο ή χειρότερα.»

Αλλά μετά από μερικές εβδομάδες, η προπαγάνδα των Nabatsi άρχισε να αποδίδει καρπούς. Ο ίδιος ο Gorelik περιέγραψε τις δραστηριότητές του τον Φεβρουάριο του 1921, ως εξής:

«Δεν υπήρχε σχεδόν καμία συνάντηση εργοστασίου στο οποίο δεν είχαν προσκληθεί οι αναρχικοί. Κάθε βράδυ οι εργάτες γέμιζαν τους αναρχικούς συλλόγους στο Λεοντιέφσκι [Λέιν] και αλλού. Παντού, στους συλλόγους του Λεοντιέφσκι, στις συναντήσεις των εργαζομένων, στην αποθήκη αυτοκινήτων του Σοβναρκόμ [Σοβιέτ των Λαϊκών Επιτρόπων], στο ουκρανικό θέατρο, στο Σεργκιέφ [πόλη κοντά στη Μόσχα] και στα πανεπιστήμια όπου έδινα διαλέξεις και μίλησα σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, υπήρξαν σοβαρές συζητήσεις και ερωτήματα».

Απαγορεύεται να διαφωνείτε…

Τόσο απλά. Με την προτεινόμενη τροποποίηση του αρ. 191 ΠΚ «Όποιος δημόσια ή μέσω του διαδικτύου διαδίδει ή διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις που είναι ικανές να προκαλέσουν ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες ή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στην εθνική οικονομία, στην αμυντική ικανότητα της χώρας ή στη δημόσια υγεία τιμωρείται με φυλάκιση και πρόστιμο».

Ώστε είναι προστατευόμενο έννομο αγαθό η «εμπιστοσύνη στη δημόσια υγεία»; Και γιατί τόσες περικοκλάδες;  Γιατί δεν ποινικοποιούν ευθέως την άρνηση εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, ακόμα καλύτερα στα εμβόλια και όχι στα εμβόλια, γενικώς, αλλά σε εμβόλια συγκεκριμένων πολυεθνικών, για συγκεκριμένη νόσο; 

Μια κοινότητα μέσα στην κοινωνία – Giorgio Agamben

Η Ιταλία, ως πολιτικό εργαστήριο της Δύσης, στο οποίο τυγχάνουν προκαταβολικά επεξεργασίας οι στρατηγικές των κυρίαρχων δυνάμεων στην πιο ακραία τους μορφή, είναι σήμερα μια χώρα ανθρωπίνως και πολιτικώς υπό διάλυση, στην οποία μια τυραννίδα χωρίς ενδοιασμούς και καθόλα αποφασισμένη, έχει συμμαχήσει με μια μάζα κατειλημμένη από έναν ψευδοθρησκευτικό τρόμο, έτοιμη να θυσιάσει όχι μόνο εκείνες που κάποτε αποκαλούνταν συνταγματικές ελευθερίες, αλλά και κάθε είδους θέρμη στις ανθρώπινες σχέσεις. Πράγματι, το να πιστεύεις ότι το green pass σημαίνει την επιστροφή στην κανονικότητα είναι στ’ αλήθεια αφελές. Έτσι όπως επιβάλλεται ήδη ένα τρίτο εμβόλιο, θα εισαχθούν νέα και θα κηρυχτούν νέες καταστάσεις ανάγκης και νέες κόκκινες ζώνες, στον βαθμό που η κυβέρνηση και οι εξουσίες που αυτή εκφράζει τις κρίνουν χρήσιμες. Και αυτοί που θα πληρώσουν το κόστος θα είναι in primis ακριβώς εκείνοι που υπάκουσαν απερίσκεπτα. Σε αυτές τις συνθήκες, χωρίς να εγκαταλείπεται κάθε πιθανό εργαλείο άμεσης αντίστασης,

Διπλή Χειραγώγηση

Στις ΗΠΑ συχνά λέγεται ότι καλύτερα να σκοτώσεις κάποιον παρά να σε πιάσουν να χειραγωγείς μετοχές στο χρηματιστήριο. Το έγκλημα αυτό κατατάσσεται στην κατηγορία C των felonies (απατών)  και οι ποινές καθόλου  σπάνια μπορεί να φτάσουν τα είκοσι χρόνια κάθειρξη (χωρίς έκτιση των ⅗), επιπλέον ποινή 3 ετών κατ’ οίκον περιορισμού, ενώ επίσης  εγείρονται  πρόστιμα ως το ύψος των 5.000.000 USD. Αυτά στις ΗΠΑ, διότι στην Ελλάδα γίνεται αυτό μέρα μεσημέρι και μάλιστα στην μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας, τη ΔΕΗ ακολουθώντας, όπως είπαν οι κράχτες,  το παράδειγμα της Alpha Bank.

Η περασμένη Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου ήταν μια ιστορική ημερομηνία για την εθνική οικονομία, καθώς η ΔΕΗ ανακοίνωσε και επισήμως σε όλο το επενδυτικό κοινό ότι κάνει Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου (ΑΜΚ) με αποτέλεσμα το Δημόσιο να βρεθεί για πρώτη φορά στην ιστορία με ποσοστό κάτω του 51%.

Η εξέλιξη ξεσήκωσε εύλογες αντιδράσεις, αλλά και τη γνωστή σπέκουλα περί ξεπουλήματος του καλύτερου ασημικού της χώρας από την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ (που ως κυβέρνηση οργάνωνε την ίδια ιστορία), κάτι που θα εξετάσουμε σε επόμενο σημείωμα, γιατί προέχει κάτι πιο σπουδαίο: Το όργιο χειραγώγησης της μετοχής της ΔΕΗ.

Δολοφονία και τραυματισμός άοπλων ρομά από πλήθος αστυνομικών.Το κράτος δολοφονεί

Ύστερα από καταδίωξη στην περιοχή του Περάματος, μπάτσοι κυριολεκτικά άδειασαν τα όπλα τους πάνω σε τρεις άοπλους ρομά, οι οποίοι δεν σταμάτησαν σε έλεγχο. Οι μπάτσοι αρνήθηκαν να υπακούσουν σε εντολή ανωτέρων τους, με την οποία τους διέταζαν να σταματήσουν την καταδίωξη. Οπότε σε καμία περίπτωση δεν ισχύει ο παραπλανητικός τίτλος της «Καθημερινής» για «ασυνεννοησία».

Δεν υπήρξε κάποια ασυνεννοησία αλλά άρνηση εντολής με σκοπό να δοθεί το μήνυμα σε όσους στο μέλλον προσπαθήσουν είτε να αρνηθούν να σταματήσουν σε έλεγχο αλλά και γενικότερα να αμφισβητήσουν την εξουσία των μπάτσων.

Το γεγονός αυτό δεν ήρθε προφανώς ουρανοκατέβατο και εντάσσεται σε μια δολοφονική κλιμάκωση των μπάτσων σε παρόμοια περιστατικά, ειδικότερα των τελευταίων 2 εβδομάδων (πλατεία Βάθη και Αγ. Παντελεήμονας). Το παραπάνω μήνυμα σαφέστατα μεταφέρθηκε και από τον υπουργό «Προστασίας του Πολίτη» Θεοδωρικάκο, μέσω προγενέστερης δήλωσής του πως οι αστυνομικοί έδρασαν με «ψυχραιμία, επαγγελματισμό και αποφασιστικότητα». Ο νέος μπατσο-υπουργός Θεοδωρικάκος, αναθρεμμένος στις κατασταλτικές επιχειρήσεις της ΚΝΕ, πασχίζει να αποδείξει πως είναι καλύτερος από τον Χρυσοχοΐδη.

Για τον αναρχικό Γιώργο Βλασσόπουλο

Στις 11 του Οκτώβρη αποχαιρετίσαμε τον Γιώργο Βλασσόπουλο, εμβληματική μορφή του αναρχικού χώρου, έναν άνθρωπο που περιέθαλψε χιλιάδες πιτσιρικάδες αλλά και «μεγάλους» απογοητευμένους από την αριστερά. Εκδότης με σοβαρή τεκμηρίωση, μαζί με τους συντρόφους και τις συντρόφισσές του δημιούργησαν έναν διακριτό πόλο μέσα στο οριζόντιο κοινωνικό κίνημα. Ήταν πάντα φειδωλός για τον εαυτό του και, παρ’ όλη τη συμμετοχή του στους αγώνες την περίοδο της χούντας και της μεταπολίτευσης, κρατούσε τη σεμνότητα του λαϊκού αγωνιστή που θέλει αποτελέσματα.

Άναρχον Φως

Στη μνήμη του συντρόφου μας Γιώργου Βλασσόπουλου.

Μη θεωρείτε νεκρούς όσους έζησαν για την ελευθερία.

Δεν υπάρχει θάνατος, μόνο διαφορετικοί κόσμοι.

Το ποτάμι ένωσε γη και ουρανό.

Κύλησε κι αγκάλιασε τα πάντα.

Τα πάντα έγιναν Ένα κι ο Χρόνος αθώο παιδί.

GIORGIO AGAMBEN, Η ΓΥΜΝΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ

GIORGIO AGAMBEN, Η ΓΥΜΝΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ

Εκδόσεις παρέγκλησις, Αθήνα, Βαντεμιαίρ 2021

«Σε ένα τελευταίο πράγμα θα ήθελα να στρέψω την προσοχή όποιου θέλει να συζητά χωρίς να προσβάλλει. Τα ανθρώπινα όντα δεν μπορούν να ζήσουν αν δεν δώσουν στη ζωή τους λόγους και αιτιολογήσεις, που κάθε φορά παίρνουν την μορφή θρησκειών, μύθων, πολιτικών πεποιθήσεων, φιλοσοφιών και ιδεωδών κάθε είδους. Αυτές οι αιτιολογήσεις μοιάζουν σήμερα –τουλάχιστον στο πιο πλούσιο και τεχνολογικοποιημένο τμήμα της ανθρωπότητας– να έχουν αμβλυνθεί και οι άνθρωποι να βρίσκονται, ίσως για πρώτη φορά, μπροστά στην καθαρά βιολογική τους επιβίωση, την οποία, απ’ ότι φαίνεται, είναι ανίκανοι να αποδεχτούν. Μόνο αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί, αντί να δέχονται το απλό, αγαπητικό δεδομένο να ζουν ο ένας δίπλα στον άλλο, νιώθουν την ανάγκη να εγκαθιδρύσουν έναν αδυσώπητο υγειονομικό τρόμο, στον οποίο η ζωή, χωρίς πλέον ιδεατές αιτιολογήσεις, απειλείται και τιμωρείται κάθε στιγμή με ασθένειες και θάνατο. Έτσι όπως δεν έχει νόημα να θυσιαστεί η ελευθερία στο όνομα της ελευθερίας, έτσι δεν είναι δυνατό να απαρνηθούμε, στο όνομα της γυμνής ζωής, αυτό που κάνει τη ζωή άξια να τη ζει κανείς».
(Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

Η τραγωδία των πολιτικών εξόριστων [1934], της Έμα Γκόλντμαν

Κατά τη διάρκεια των ενενήντα ημερών μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι παλιοί και νέοι φίλοι, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, που δεν είχα ξανασυναντήσει, συζητούσαν για τα χρόνια της εξορίας μου. Τους φάνηκε απίστευτο, ότι μπόρεσα να αντέξω τις περιπέτειες της εξορίας και να επιστρέψω άθικτη στην υγεία και το πνεύμα και με το ηθικό μου αδιατάρακτο. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα πολύ από το γενναιόδωρο αφιέρωμά τους. Αλλά, επίσης ντράπηκα, όχι επειδή υποφέρω από ψευδή σεμνότητα ή πιστεύω ότι πρέπει να λέγονται καλά λόγια για τους ανθρώπους μόνο μετά το θάνατό τους, αλλά μάλλον επειδή η κατάσταση των πολιτικών εξόριστων, που είναι διάσπαρτοι στην Ευρώπη είναι τόσο τραγική, που ο αγώνας μου για επιβίωση ήταν ανάξιος λόγου.
Στην πλειοψηφία τους οι πολιτικοί πρόσφυγες, ακόμη και πριν από τον πόλεμο, δεν ήταν ποτέ απαλλαγμένοι από το άγχος και τη φτώχεια. Θα μπορούσαν, όμως, τουλάχιστον να βρουν άσυλο σε πολλές χώρες. Η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ελβετία ήταν ανοιχτές σε αυτούς. Η Σκανδιναβία και η Ολλανδία τους δέχτηκαν ευγενικά. Ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν αρκετά φιλόξενες για να δεχτούν μερικούς πρόσφυγες. Το πραγματικό καταφύγιο, ωστόσο, ήταν η Αγγλία, όπου οι πολιτικοί αντάρτες από όλα τα δεσποτικά εδάφη έγιναν ευπρόσδεκτοι.

Κωλοτούμπες σε θολό τοπίο

Κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής είναι η εξαπάτηση. Ο πολιτικός, όταν αρχικά προτείνει μια κατασταλτική μέθοδο στο κράτος αλλά η εφαρμογή της μπορεί μεν να είναι επιτυχημένη ωστόσο έχει πολιτικό κόστος, τότε ο αυτός έχει το δικαίωμα της κωλοτούμπας. Έτσι, φερ’ ειπείν όταν ένας αναρχικός αρχικά προτείνει στο κράτος να προβεί σε υποχρεωτικούς εμβολιασμούς και να καταλογίσει ευθύνες, με συνέπεια η άποψη του να περνάει σε νόμο, αλλά μετά από λίγο καιρό να προβαίνει σε δήλωση κατά των υποχρεωτικών εμβολιασμών, τότε μιλάμε για έναν εξαίσιο πολιτικάντη:

GRÉGOIRE CHAMAYOU ΤΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΦΙΧΤΕ Μια φιλοσοφία της αστυνομίας Εκδόσεις Στάσει εκπίπτοντες σελ. 78 Κυκλοφόρησε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2021

«Αν έπρεπε να ορίσουμε την αστυνομία με βάση μια και μοναδική αρχή ή με βάση μια και μοναδική διατύπωση, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε ένα ερωτηματικό σε αυτή την προσπάθειά μας. Θα συμπυκνωνόταν σε μια απλή και αμείλικτη ερώτηση: «ποιος είσαι εσύ;» Αυτό που συνοψίζει την αστυνομία, αυτό που της δίνει την απόλυτη ουσία της, είναι αυτή η ανακριτικότητα, η οποία αντιστοιχεί, επίσης, στην πολύ συγκεκριμένη διαδικασία –τόσο οικεία πλέον σε εμάς– του ελέγχου της ταυτότητας: «Τα χαρτιά σας παρακαλώ!»

Παρ’ όλα αυτά, η ερώτηση «ποιος είσαι;», δια στόματος της αστυνομίας, πάντα υπονοεί κάτι περισσότερο από μια πρόθεση απλής ανάγνωσης…

Ο Φίχτε, εκπρόσωπος μιας από τις πλέον θεωρησιακές εκφράσεις της φιλοσοφίας του Εγώ, το 1797 κατέρχεται από τα υψίπεδα του φιλοσοφικού του στοχασμού για να προτείνει συγκεκριμένα μέτρα, μέτρα αστυνομικά, οδηγώντας με ουσιαστικό τρόπο στην επινόηση ενός αστυνομικού μηχανισμού ταυτοποίησης, στην συγκρότηση μιας αστυνομικής τεχνολογίας του Εγώ».
(Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης).

Οι Μπίζνες και η Διαχείριση στη πυρόπληκτη Β. Εύβοια. Αλλά και η Συνέλευση Αγώνα που επιμένει.

Ίσως θυμάστε οι περισσότεροι τις πρώτες ημέρες της εκλογής του Γ.Α. Παπανδρέου στην πρωθυπουργία το 2009, και το περιβαλλοντικό μάρκετινγκ που αναπτυσσόταν μέσω των μμε. Μάς μιλούσαν διαρκώς για την καθαρή «πράσινη» ενέργεια και τα «υβριδικά»-οικολογικά βουλευτικά αυτοκίνητα. Ένα μπαράζ ελκυστικής φρασεολογίας με όρους πιασάρικους για τους πολλούς. Ακριβώς αυτά θυμηθήκαμε, και αισθανθήκαμε ότι τα έχουμε ξαναζήσει, ακούγοντας τον Σταύρο Μπένο, εκλεκτό του Κυρ. Μητσοτάκη, για την ανασυγκρότηση της πυρόπληκτης Β. Εύβοιας. Λαλίστατος και με την παρουσία υφυπουργών, βουλευτών, του περιφερειάρχη Στερεάς και δημάρχων ανέπτυξε το project του Κράτους. Ταυτόχρονα τοποθέτησε σε υφυπουργείο τον βορειοευβοέα και «από τζάκι» Σίμο Κεδίκογλου ώστε να μειωθούν οι κραδασμοί στο εσωτερικό του κόμματος και σχεδόν όλοι να είναι ευχαριστημένοι και χορτασμένοι κατά τη διαχείριση. Κάτι φωνές από την Περιφέρεια για «καπελώματα» από την Επιτροπή Μπένου θα σιγήσουν εν ευθέτω χρόνω. Οι φωνασκίες από δημάρχους-αντιπεριφερειάρχες-περιφερειάρχη σχετίζονται με το πόπολο και τους πελάτες-ψηφοφόρους τους. Δεν έχουν καμία ουσιαστική διεκδικητική αναφορά αλλά λειτουργούν ως οι ενδιάμεσοι και άμεσοι φορείς και διαχειριστές της εξουσίας. Εμφανίζονται ως λαϊκοί εντολοδόχοι που βγάζουν τη γλώσσα στην κρατική εξουσία ενώ είναι όλοι «τέκνα» του κομματικού σωλήνα. Απλά κερδίζουν χρόνο, ανασυντάσσονται, εξασφαλίζουν συναίνεση και προσδοκούν τις συνθήκες που θα μπορούν να «παίξουν παιχνίδι» και να κάνουν νταραβέρι.

Ας δούμε, όμως, τις αλά ΓΑΠ εξαγγελίες του Στ. Μπένου που μάς έκαναν εντύπωση: «Οι οποιεσδήποτε παρεμβάσεις θα πρέπει να έχουν έναν ολιστικό αλλά και ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα», το συγκεκριμένο σχέδιο έχει διάφορες φάσεις αλλά «βασίζεται κυρίως στην εμπειρία που έχει αντληθεί μέχρι τώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση με βάση τις ολοκληρωμένες χωρικές επενδύσεις (ΟΧΕ)». Σημείωσε πως πρόκειται για παρεμβάσεις με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, γιατί «θα πρέπει να απευθύνονται σε όλους τους πολίτες της περιοχής». Ενώ «τα έργα και οι πόροι θα πρέπει να είναι εξασφαλισμένα και η υλοποίησή τους να έχει συγκεκριμένη σταθερή βάση και να προχώρα αδιατάρακτα σε βάθος χρόνου». Πιο γενικόλογη γονατογραμμένη παρουσίαση με εσάνς ευχολογίων δεν έχουμε ξαναδεί από –υποτίθεται- πετυχημένο κρατικό manager. Όταν ο Μπένος δηλώνει(,) ότι το μάστερ πλαν του θα είναι ανθρωποκεντρικό επειδή θα απευθύνεται σε όλους τους πολίτες της περιοχής είναι φανερό ότι κοροϊδεύει. Όπως και με την χρήση του όρου «ολιστικό». Είναι δεδομένο και αυτονόητο ότι ο ρόλος της συγκεκριμένης επιτροπής είναι να ανασυγκροτήσει την Β. Εύβοια και απευθύνεται σε όλους τους κατοίκους της περιοχής. Αυτός ο ρόλος και η δράση δεν σηματοδοτεί τον χαρακτήρα της επέμβασης και τους χαρακτηρισμούς ολιστικό-ανθρωποκεντρικό.

Συνέντευξη με τον Νίκο Αλαφογιάννη για το υγειονομικό απαρτχάιντ

Έρη Σαμικού, Λάζαρος Τεντόμας
Διδάκτορες Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Παντείου Πανεπιστημίου

Ο Νίκος Αλαφογιάννης είναι εικαστικός, καθηγητής εικαστικών και θεωρίας της Ιστορίας της Τέχνης σε δημοτικό σχολείο στα Πετράλωνα ο οποίος από τις 13 Σεπτεμβρίου είναι σε αναστολή εργασίας επειδή δεν προχώρησε στη διεξαγωγή διαγνωστικού ελέγχου (rapid test) όπως προβλέπει ο νόμος, προκειμένου να διδάξει. Με αφορμή το γεγονός αυτό συναντήσαμε τον Νίκο για μια συνέντευξη στην οποία τα ερωτήματα που του υποβάλλαμε απορρέουν από την ανθρωπολογική μας ιδιότητα. Δύο ανθρωπολόγοι λοιπόν, η Έρη Σαμικού και ο Λάζαρος Τεντόμας συνομιλήσαμε με τον εκπαιδευτικό Νίκο Αλαφογιάννη για τις επιμέρους συνδέσεις της πράξης του με το ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η χειραγώγηση

«Οι μάζες δεν διψούν για αλήθεια. Όποιος μπορεί να τις προμηθεύσει με ψευδαισθήσεις γίνεται εύκολα ο κυρίαρχός τους. Όποιος προσπαθήσει να διαλύσει τις ψευδαισθήσεις τους γίνεται εύκολα θύμα τους».
Gustave Le Bon, 1841-1931, Γάλλος ανθρωπολόγος.

Όλο και περισσότερο επικρατεί η άποψη, πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν έναν χώρο ελεύθερης έκφρασης, όπου το άτομο μπορεί να αναπτύξει τις απόψεις του και πως μέσω αυτών μπορούν να οργανωθούν κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στις εκάστοτε κυβερνήσεις, το κράτος και την εξουσία. Αυτή είναι η μια πλευρά, η θετική, αλλά πιστεύουμε πως η ελευθερία της άποψης, της μη χειραγωγούμενης άποψης θα μπορούσαμε να πούμε, δεν είναι και τόσο δεδομένη, όπως παρουσιάζεται, ακόμα και στον «ασφαλή» χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ακόμα και η οργάνωση κοινωνικών αντιστάσεων, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ισχύει μόνο αν το επιθυμεί μια μεγάλη κυρίαρχη τάση, που θα σπρώξει και θα πριμοδοτήσει κοινωνικές αντιστάσεις για δικούς της, συνήθως εξουσιαστικούς ή στενά ωφελιμιστικούς λόγους. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, οι κοινωνικές αντιστάσεις μπορούν να χαρακτηριστούν αρνητικά και να σαμποταριστούν εν τη γενέσει τους.
Στον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, λοιπόν, μπορεί κάποιος να παρατηρήσει, σε μικρογραφία, κάποιους από τους τρόπους χειραγώγησης απόψεων και συνειδήσεων. Η ανάγκη του αυτοπροσδιορισμού του ατόμου πολλές φορές οδηγεί σε μια αυστηρή κατηγοριοποίηση, μέσω της οποίας το άτομο μαθαίνει να σκέφτεται μέσα από ένα πλήθος μοτίβων, που άτυπα «διδάσκονται» από συνεχείς επαναλήψεις. Τα μοτίβα μπορεί να περιλαμβάνουν «λέξεις κλειδιά», με τις οποίες το άτομο μπορεί να ξεκλειδώσει τον χώρο, που θέλει να βρίσκεται και φαντασιακά ή και ουσιαστικά να κατοικοεδρεύει ιδεολογικά εκεί που επιθυμεί.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟ ΜΑΣ ΓΙΩΡΓΟ ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟ…

«…των και εγώ νυν ειμί, φυγάς θεόθεν και αλήτης, νείκει μαινομένω πίσυνος»
(…από αυτούς ένας είμαι και εγώ από τους θεούς διωγμένος και αλήτης,
που όμως έχω εμπιστοσύνη στην άγρια πάλη).
Εμπεδοκλής

Ο Γιώργος συνήθιζε να λέει, ότι αγωνιούμε, παλεύουμε διαρκώς, υπηρετούμε τις αναρχικές ιδέες με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην καταντήσουν σαν την οδοντόπαστα που έχοντας ξεραθεί προ πολλού στο σωληνάριο, είναι αδύνατον να βγει απ’ αυτό. Ένας συνεχής και αφοσιωμένος αγώνας ενάντια στην φθορά, ενάντια στην παρακμή, στους εύκολους συμβιβασμούς. Μια πορεία διαρκούς αναζήτησης της α-λήθειας, που πρώτα απ’ όλα την χαρακτήριζε το ήθος, μια διαδρομή διαρκούς αναγέννησης μακριά από τα φανταχτερά, αλλά τόσο ψεύτικα φώτα κάθε εξουσίας.

Έφυγε ο σύντροφός μας Γιώργος Βλασσόπουλος

Έφυγε από κοντά μας, σήμερα 9 Οκτώβρη 2021, ο αναρχικός αγωνιστής σύντροφος και αδελφός μας Γιώργος Βλασσόπουλος μετά από μάχη με τον καρκίνο.

«Αναρχία: η ζωή, η ελπίδα και το όραμά μας για έναν κόσμο απαλλαγμένο από εξουσία, καταπίεση και εκμετάλλευση.»

Γ. Βλασσόπουλος

Χαιρετούμε τον σύντροφό μας στο κοιμητήριο Ζωγράφου τη Δευτέρα 11 Οκτώβρη, ώρα 10:00 π.μ

ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ «ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ»

Έχοντας την ακλόνητη πεποίθηση ότι η παγκόσμια «κρίση», που εξελίσσεται μ’ αφορμή την εμφάνιση της «πανδημίας» του Covid-19, λαμβάνει ήδη τα χαρακτηριστικά εκείνα, που εξορίζουν στο παρελθόν τα περισσότερα απ’ όσα γνωρίζαμε (και αφορούν τους όρους επιβολής, τις κοινωνικές σχέσεις, τα οικονομικά μοντέλα, τον ψηφιακό κόσμο, τις εργασιακές σχέσεις, την μαζική παρακολούθηση του παγκόσμιου πληθυσμού, τις συνθήκες που επικρατούν στους εκπαιδευτικούς χώρους κ.ο.κ.), θεωρούμε ότι δεν υπάρχει ούτε στο ελάχιστο η πολυτέλεια του χαμένου χρόνου ενασχόλησης μ’ εκείνα τα «σημεία», στα οποία μεταθέτουν το ενδιαφέρον της λεγόμενης κοινής γνώμης οι μηχανισμοί προπαγάνδας του κράτους και κάθε μορφής εξουσία.

Όταν οι κυρίαρχοι ομολογούν ότι κινούνται εδώ και καιρό στην συνθήκη, που ονομάζουν «δικτατορία του επείγοντος», είναι ηλίου φαεινότερον ότι η ταχύτητα και η πολυπλοκότητα της μεταβολής, που εξελίσσεται έχει αυξηθεί τόσο, ώστε είναι τουλάχιστον αυτοκτονικό να πέφτουμε οικειοθελώς στην παγίδα, λόγου χάριν, των διαχωρισμών εμβολιασμένων-ανεμβολιάστων, ή πειθαρχημένων προνομιούχων και απείθαρχων αποκλεισμένων.

Θα επιμείνουμε, λοιπόν, στην ιχνηλάτηση της Μεγάλης Επανεκκίνησης, όπως την ονόμασαν ο Klaus Schwab (πρόεδρος και ιδρυτής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ) και Thierry Malleret, παραθέτοντας και σχολιάζοντας αποσπάσματα (με bold στο κείμενο) από το ομώνυμο βιβλίο τους.

«Θα αναδυθεί ένας καινούργιος κόσμος και εναπόκειται σε εμάς να φανταστούμε και να σχεδιάσουμε το περίγραμμα του. Όταν γραφόταν αυτό το βιβλίο (Ιούνιος 2020) η πανδημία επιδεινωνόταν σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Πολλοί από εμάς αναλογίζονται πότε τα πράγματα θα επιστρέψουν στην κανονική ροή τους. Μια σύντομη απάντηση είναι: ποτέ. Τίποτε δεν θα επιστρέψει στη «θρυμματισμένη» έννοια της κανονικότητας, που επικρατούσε προ κρίσης», επειδή η πανδημία του κορωναϊού σηματοδοτεί ένα θεμελιώδες σημείο καμπής στην παγκόσμια τροχιά μας. Ορισμένοι αναλυτές το αποκαλούν μεγάλη διακλάδωση, άλλοι αναφέρονται σε μια βαθιά κρίση «βιβλικών» αναλογιών, αλλά η ουσία είναι η ίδια: ο κόσμος όπως τον ξέραμε τους πρώτους μήνες του 2020 δεν υπάρχει πια, έσβησε μέσα στην πανδημία».

Θανάτω θάνατον πατήσας

Ήταν αρχές των 90’s, εκείνη την μυστηριακή, σχεδόν αρχαϊκή, προ-ιντερνετική εποχή, όταν η ροκ μπάντα Rage Against the Machine ξεσήκωνε εκατοντάδες εκατομμύρια νεολαίους, αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας σε όλο τον κόσμο με το καταιγιστικό «Killing in the name» και ιδιαίτερα με τον χιλιοακουσμένο ρυθμικό στίχο «Fuck you i wont do what you tell me». Οι λόγοι ήταν, μάλλον, προφανείς, ο καθένας βίωνε τον στίχο ως αντίδραση σε ό,τι τον καταπίεζε, τους γονείς, τους δασκάλους, την αστυνομία και δεν υπήρχε επιπλέον η αστυνομία του «πολίτικαλ κορρέκτ» για να ξενερώσει το πλήθος με τα πουριτανικά της κηρύγματα. Επομένως το ντελίριουμ στις συναυλίες των Rage ήταν ατόφιο και ουσιαστικό και αυτή η τραγουδάρα δεν έλειπε ποτέ ούτε τα κατοπινά χρόνια από τα playlists όλων των ανταγωνιστικών με το κράτος κινημάτων και πρωτοβουλιών.
Τί στην ευχή έχει γίνει στις μέρες μας και οι αντιεξουσιαστές της εποχής μας, σε ώριμη πλέον ηλικία διδάσκουν ότι η ανυπακοή είναι μια μορφή ναρκισσισμού και εγωπάθειας και παραπέμπει είτε σε κάποιου είδους ψυχικά ανισόρροπο ή σε αντικοινωνικό παλιάνθρωπο;