H ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ «ΕΙΔΙΚΩΝ» ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΓΚΡΟΜ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΥΣ

«Μου λένε τώρα πως οι λέξεις αυτές δεν έχουν πια πέραση

Πως κάλλιο να τραγουδάω μόνο τραγούδια αγάπης

[…]

Αλλά ποιος έχει τ’ ανάστημα για να με σταματήσει;

[…]

Θα στραμπούλιζα τις λέξεις, αν χρειαζόταν»

Ζαν Φερά (ψευδώνυμο του Ζαν Τενενμπόμ),

Nuit et Brouillard, [Νύχτα και Καταχνιά], 1969

Ο Γάλλος δημοσιογράφος Daniel Schneidermann στο βιβλίο του «Βερολίνο 1933» παραθέτει, ύστερα από έρευνα, συγκλονιστικά στοιχεία για την «στάση του διεθνούς τύπου μπροστά στον Χίτλερ». Όπως καταγράφει ο Schneidermann, τόσο στα βιβλία τους όσο και στα τηλεγραφήματά τους, εκείνη την εποχή, οι ξένοι ανταποκριτές υιοθετούν συχνά τη ναζιστική δικαιολόγηση των εκτοπίσεων και των εγκλεισμών. Το ναζιστικό αφήγημα, αρχικά, διαβεβαίωνε ότι οι έγκλειστοι βρίσκονται εκεί που βρίσκονται για τη δική τους προστασία, για το δικό τους καλό, για να προφυλαχθούν από τυχόν «παρεκτροπές» των πολιτών.

Η κατασκευή αυτή χτίστηκε με ιδιαίτερη επιμέλεια, καθώς στο λεξιλόγιο της ναζιστικής γραφειοκρατίας, η Schutzhaft –κράτηση για λόγους προστασίας– δήλωνε τον εγκλεισμό κατόπιν διοικητικής απόφασης, δηλαδή χωρίς δίκη. Η προστασία, συνεπώς, υποτίθεται ότι παρέχεται από το κράτος για να προφυλαχτούν οι κρατούμενοι από την λαϊκή οργή. Φυσικά, με τον καιρό τα προσχήματα  αυτά, που όσο τερατώδη και αν ακούγονται σήμερα τότε έκαναν μια χαρά την δουλειά τους, θεωρήθηκαν περιττά και ο συγκεκριμένος όρος αποκτά την πραγματική του σημασία: της προστασίας, αντιστρόφως, τώρα –του κράτους από τους υπόπτους σε βάρος των οποίων η «Δικαιοσύνη» κινδυνεύει να μη βρει στοιχεία!!! Οι «ύποπτοι» κρατούνται κατά το δοκούν, όχι επειδή υπάρχουν ή μπορούν να κατασκευαστούν ψεύτικες αποδείξεις ενοχής, αλλά, ακριβώς, επειδή δεν βρίσκονται «στοιχεία», επειδή δεν χρειάζονται «στοιχεία» (εβδομήντα και πλέον χρόνια αργότερα πλήθος κρατουμένων ως υπόπτων στο Γκουαντάναμο, αλλά και σε μυστικές φυλακές βίωναν τον ίδιο εφιάλτη).