Ηλίας Πετρόπουλος. Ένας Αναρχικός Λαογράφος, του Υπόγειου Άστεως. Ένας Ποιητής του Καθημερινού.

«Δεν πιστεύω σε τίποτα δοτό, ό, τι κι αν είναι αυτό:  κόμμα, εκκλησία, στρατός. Θέλω να ερευνήσω, να βρω τη δική μου αλήθεια». Πετρόπουλος Ηλίας

Σε έναν δρόμο του Παρισιού, μια μαυροφορεμένη γυναίκα κρατώντας μια τεφροδόχο, πλησιάζει έναν υπόνομο και την αδειάζει στα βρώμικα υπόγεια νερά της πόλης. Η τέφρα είναι ότι απέμεινε από τον Ηλία Πετρόπουλο που με αυτό τον τρόπο επέστρεψε στο αγαπημένο του υπόγειο. Λαογράφος του υπογείου, καλλιτέχνης και άνθρωπος με ανεξούσιο και αναρχικό πνεύμα. Έστρεψε το ενδιαφέρον του σε όσα οι ακαδημαϊκοί δεν μπορούσαν να δουν και να μελετήσουν. Συναναστράφηκε με μάγκες και ρεμπέτες, φυλακόβιους, ομοφυλόφιλους και τραβεστί, ιερόδουλες και τσατσάδες. Ξενύχτισε σε σκυλάδικα και πορνεία καταγράφοντας συνήθειες και πρακτικές από ένα κόσμο που προσπαθούσε να επιβιώσει κάτω από την ιδεολογική και πρακτική εξουσιαστική κυριαρχία, κομμουνιστική, σοσιαλιστική και καπιταλιστική. Χαρακτήριζε τον εαυτό του αμετανόητο αναρχικό και για τα γραφόμενά του φυλακίστηκε.

Ο Πετρόπουλος φώτισε με τον φακό του έναν υπόγειο κόσμο που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δει, παρ’ όλο που ζούσε και εξελισσόταν μπρος τα μάτια όλων. Έναν κόσμο που οι ακαδημαϊκοί και οι πάσης φύσεως ερευνητές τον προσπερνούσαν εθελοτυφλώντας και περιφρονώντας τον. Λάτρευε το υπόγειο της πόλης και θεωρούσε τους ανθρώπους του περισσότερο επαναστάτες από το προλεταριάτο και τους κομμουνιστές: «Και πάνω στο υπόγειο αυτό, το οποίο το ποδοπατεί βέβαια η αστική τάξη κλπ, το ποδοπατεί επίσης και το προλεταριάτο, το δήθεν προοδευτικό προλεταριάτο και οι κομμουνιστές. Γιατί είναι πολύ εύκολο να ποδοπατάς έναν χασίκλα. Αλλά ο χασίκλας για μένα είναι πολύ πιο επαναστάτης από έναν κομμουνιστή». Οι αριστεροί και οι κομμουνιστές θέλουν να τονίζουν ότι ο Πετρόπουλος ήταν αριστερός, μα εντέχνως δεν αναφέρουν κάποιες βασικές θέσεις του. Ο ίδιος απεχθανόταν την Μαρξιστική ιδεολογία[1], τα κόμματα και τις οργανώσεις καθώς και τους μύθους της Αριστεράς. Προσπαθούσε με τα γραφόμενά του να γίνει μισητός σε όλους αυτούς, αλλά έλεγε και ξανάλεγε ότι επί Χούντας δεν ήταν αντιστασιακός και ότι στην φυλακή τούς αριστερούς τούς απέφευγε. Μάλιστα είχε γράψει και ένα κείμενο για τον Άρη Βελουχιώτη με σκοπό να εκφράσει την αηδία του στο πρόσωπό του και συγχρόνως να ενοχλήσει όλους τους αριστερούς που τον θεωρούσαν ενταγμένο στην φάρα τους.[2]