Κάθε καλοκαίρι αναγεννώνται, μέσα από τις στάχτες των πυρκαγιών, οι πιο κρυφές αλλά και φανερές επιθυμίες αρκετών, για αποτελεσματικότερο κράτος. Συγκρίσεις από κυβερνητικές στάχτες, από χαμένες ζωές, συγκρίσεις πυροσβεστών με μπάτσων, ετοιμότητας και ανικανότητας της μιας κυβέρνησης σε σχέση με μια άλλη.
Όλα τα παραπάνω ενισχύουν τις ουσιαστικές αιτίες των πυρκαγιών, όπως της ανάθεσης, που με την σειρά της δημιουργεί απόσταση του ατόμου από το φυσικό περιβάλλον, όπως της διατήρησης της κρατικής εξουσίας που συμβάλει στην κλιματική αλλαγή, αφού φύση και περιβάλλον για το κράτος σημαίνει «ανάπτυξη», εκμετάλλευση και εξυπηρέτηση της οικονομικής εξουσίας, διαιωνίζοντας αντιλήψεις και συνήθειες όπου ο άνθρωπος δεν είναι μέρος της φύσης, αλλά ένας εξωτερικός παράγοντας που ενίοτε την θαυμάζει σαν έκθεμα μουσείου και ενίοτε την καταστρέφει ή την διαχειρίζεται για οικονομική εκμετάλλευση.
Το κράτος, λοιπόν, ενισχύει την κλιματική αλλαγή και εκπαιδεύει τους υπηκόους του πάνω στην λογική του κέρδους και του διαχωρισμού του ατόμου από την φύση. Θα συνεχίζει να εναρμονίζεται με τις επιταγές των κυριαρχικών μπλοκ, τα οποία μέσω βιομηχανιών ευθύνονται για την ραγδαία κλιματική αλλαγή και που θα συνεχίσουν να την εκμεταλλεύονται ανάλογα με τις εκάστοτε επιδιώξεις τους. Ενίοτε οι πυρκαγιές μπαίνουν για την προώθηση μεγάλων ή μικρών συμφερόντων χωρίς όμως να μπορεί να παραλειφθεί η ήδη επιβαρυμένη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με την κλιματική αλλαγή.
Όσο τα καλαμάκια θα γίνονται από μπαμπού και χαρτί και ο καταναλωτής θα είναι ήσυχος πως δεν επιβαρύνει την φύση, άλλο τόσο οι μεγαλοβιομηχανίες θα δημιουργούν κάτι νέο που από την κατασκευή του θα δημιουργεί εξαιρετικά καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον. Όσο ο άνθρωπος θα είναι καταναλωτής αναγκών που πλασάρονται από την κυριαρχία ως αναγκαίων για την επιβίωση και την ευτυχία, τόσο θα τροφοδοτείται ο φαύλος κύκλος της υποδούλωσης στην εξουσία και όλοι θα βάζουμε ένα λιθαράκι σ’ αυτό που ονομάζεται κλιματική αλλαγή. Όλα είναι αλληλένδετα σε έναν σφιχτό εξουσιαστικό δεσμό.
Όσοι επιθυμούν περισσότερους πυροσβέστες και θα κάτσουν σπίτι τους κοιτώντας την τηλεόραση, θα είναι οι ίδιοι που θα ζητήσουν περισσότερη αστυνόμευση, περισσότερα περιοριστικά μέτρα, περισσότερο κράτος και εξουσία. Είναι αυτοί που σε κάθε τους πράξη μέσα στην καθημερινότητά τους, ποτέ δεν θα σκεφτούν από το μερικό στο συνολικό και ανάποδα και πάντα, μα πάντα, θα αναθέτουν και θα ψάχνουν για καλύτερο και αποτελεσματικότερο κράτος που θα τους ανταποδίδει δικαιωματικά ψίχουλα. Το κράτος, σαν καταπιεστικός και συγκεντρωτικός μηχανισμός εξουσίας, εννοείται πως θα προστατέψει την ύπαρξή του με μπάτσους, όπλα και στρατό, παρά το φυσικό περιβάλλον που είτε καμένο είτε όχι θα το εκμεταλλευτεί.
Ας μην επιλέξουμε τον δρόμο της ανάθεσης, του κέρδους, της ανάπτυξης και της εξέλιξης της εξουσίας. Ας διαχωριστούμε από τις λογικές του κράτους, που κυριολεκτικά και μεταφορικά, αφήνουν στάχτες και δυστυχία και ας σταματήσουμε να βάζουμε τους εαυτούς μας, την καθημερινότητά μας και τις ζωές μας ξεχωριστά από την φύση και όχι ως μέρος της.
Ελεθερόκοκκος
Anarchy press gr 