Causa latet, vis est notissima (Η αιτία είναι κρυμμένη, το αποτέλεσμα είναι εμφανέστατο)

«Νομίζω ότι οι συγκρίσεις με την Βαϊμάρη, τις οποίες κάνουν ορισμένα άτομα, είναι εντελώς λανθασμένες. Ο νόμος για την προστασία από τις λοιμώξεις είναι περιορισμένος χρονικά. Και στο μέλλον, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα χρειαστεί την έγκριση του ομοσπονδιακού κοινοβουλίου (Bundestag) και της Άνω Βουλής (Bundesrat), όπου εκπροσωπούνται τα 16 κρατίδια, για την λήψη διευρυμένων μέτρων. Δεν μπορεί να γίνει λόγος για αυτο-εξουσιοδότηση. Ο νόμος για το φρένο έκτακτης ανάγκης προκειμένου να αντιμετωπισθεί η πανδημία είναι (πάντως) επιβεβλημένος υπό τις παρούσες συνθήκες». Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, 21-4-2021, συνέντευξη στην εφημερίδα του Βερολίνου «Tagesspiegel».

«Η εξουσία είναι εντατική αν ελέγχεται ένα μεγάλο μέρος από τη ζωή τού/τής υπηκόου ή αν αυτός/αυτή μπορεί να εξωθηθεί στα άκρα (οριακά, στον θάνατο) χωρίς να παύσει να πειθαρχεί». Michael Mann, Οι πηγές της κοινωνικής εξουσίας, Τόμος Α´, Μια Ιστορία της Εξουσίας από τις αρχές ως το 1760 μ.χ

Οι αδιανόητες(;) απαγορεύσεις που επιβλήθηκαν στον παγκόσμιο πληθυσμό με αφορμή την «πανδημία», διόλου τυχαία συνδέθηκαν από τους ίδιους τους εμπνευστές τους με την «νέα πίστη στο κράτος». Οι απαγορεύσεις, που επιβλήθηκαν καθ’ ομολογίαν μάλιστα κρατικών αξιωματούχων, είχαν στην πραγματικότητα ιδίως στις «ακραίες» τους μορφές χαρακτήρα εκγύμνασης του πληθυσμού στην «νέα» πειθάρχηση. Η αυστηρή επιτήρηση των απαγορεύσεων σε πλείστες περιπτώσεις προβλημάτισε, στα λόγια φυσικά μόνο, και ορισμένους ανησυχούντες δημοκράτες, καθώς ήταν και παραμένει δύσκολο να αποσιωπηθούν εμφανή προβλήματα αντισυνταγματικότητας, που ορισμένοι «ειδικοί», όχι όλοι, έσπευσαν να δικαιολογήσουν προβάλλοντας για μιαν ακόμη φορά την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης».

Εδώ, οφείλουμε να κάνουμε μια διάκριση ανάμεσα στην λεγόμενη επιτακτική εξουσία και στην διάχυτη εξουσία. Η πρώτη περιλαμβάνει σαφείς διαταγές και απαιτεί συνειδητή υπακοή. Η δεύτερη απλώνεται στον πληθυσμό μ’ ένα τρόπο αποκεντρωμένο, «αυθόρμητο», αναπαράγεται συλλογικά, κατασκευάζοντας κοινωνικές σχέσεις στ’ όνομα του λεγόμενου κοινού συμφέροντος, έτσι ώστε να θεωρείται άσκοπη, αλλά και δίχως κοινωνική νομιμοποίηση, η αντίσταση. Στην περίπτωση της διάχυτης εξουσίας επιδιώκεται η θετική δέσμευση, σε αντίθεση με εκείνην της επιτακτικής εξουσίας που είναι συγκεντρωτική, εμφανώς εξαναγκαστική, και στρατιωτικοποιημένη με αυστηρούς κανόνες, η παραβίαση των οποίων τιμωρείται άμεσα, παραδειγματικά και έξω από κάθε προηγούμενο, προστατευτικό των υφιστάμενων «δικαιωμάτων», νομικό καθεστώς.