Βούληση, Ατομική Ελευθερία και Εμβολιασμοί στην εποχή covid

Πόσο ελεύθερος μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος που του επιβάλλεται από την Πολιτεία να εμβολιαστεί; Ακόμη και με την συνταγματική έννοια του όρου η απάντηση είναι σαφώς αρνητική. Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού έγκειται στην ευχέρεια του νομοθέτη, ο οποίος μπορεί να καταστήσει υποχρεωτική τη διενέργεια εμβολιασμού στο σύνολο του πληθυσμού.

Ας δούμε εξ αρχής δυο άρθρα του συντάγματος και ορισμένες πρόσφατες αποφάσεις. Σύμφωνα με το άρθρο 5, παρ.5 του συντάγματος: «Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία κάθε προσώπου έναντι των βιοϊατρικών παρεμβάσεων». Επιπρόσθετα το άρθρο 25, παρ.4 αναφέρει: «Tο Kράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης». Συνεπώς βάσει των δυο παραπάνω άρθρων είναι πιθανή η τήρηση της υποχρέωσης εμβολιασμού να διασφαλιστεί, από το Κράτος, μόνο με έμμεσο τρόπο; Για παράδειγμα, μέσω διοικητικών ή χρηματικών κυρώσεων;

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιές είναι οι προθέσεις της κρατικής εξουσίας και μέχρι ποιό σημείο θα θέλει να προχωρήσει το συγκεκριμένο ζήτημα. Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι πρόσφατες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και ο νόμος 4675/20 ενδυναμώνουν το «οπλοστάσιο» της ως προς την επιβολή καθολικού εμβολιασμού. Το καλοκαίρι του 2020 το ΣτΕ με την απόφαση 2387/2020, απέρριπτε αίτηση γονέων για δικαίωμα εγγραφής του ανεμβολίαστου τέκνου τους σε βρεφονηπιακό σταθμό του Δήμου Δράμας. Στο σκεπτικό της απόφασης αναφέρεται: «…η εμφάνιση σε στατιστικώς πολύ μικρό αριθμό περιπτώσεων σοβαρών παρενεργειών ορισμένων εμβολίων δεν καθιστά συνταγματικώς ανεπίτρεπτη τη νομοθετική πρόβλεψη του εμβολιασμού νηπίων και παιδιών και είναι πάντως ανεκτή χάριν του δημοσίου συμφέροντος, (σημείωση: υπογράμμιση δική μας) υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι οι σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις ερείδονται επί εγκύρων και τεκμηριωμένων επιστημονικών δεδομένων κατά τα προεκτεθέντα».