Πράγματι, οι λευκοί Maroons, σε μεγάλο βαθμό, καταλάμβαναν περιοχές του βάλτου που συνόρευαν με την γύρω λευκή κοινωνία, ενώ οι υπόλοιποι Maroons έμειναν στο εσωτερικό. Μια τέτοια διευθέτηση συνέβαλε στην εγκαθίδρυση και στη διατήρηση του ζωηρού εμπορίου που διεξήγαγαν εκείνοι στο εσωτερικό, που θα κυνηγούσαν, θα αλίευαν και θα παγίδευαν άγρια θηράματα προς πώληση μέσω των λευκών συμμάχων τους Maroon. Επίσης, τα προϊόντα ξύλου παράγονται σε αφθονία στο εσωτερικό, σε τέτοιο σημείο που άρχισε να επηρεάζει την τοπική οικονομία, γεγονός που δημιούργησε προβλήματα στον Τζώρτζ Ουάσινγκτον –ο οποίος αργότερα θα γίνει Πρόεδρος– αφού κατηγορήθηκε ότι χρησιμοποιούσε το Dismal Swamp Maroons για να παρέχει στην ιδιωτική του εταιρεία ξύλινες σανίδες για σκεπές σπιτιών.
Είναι ενδιαφέρον ότι οι λευκοί Maroons ήταν πιθανώς οι πρώτοι που είχαν χαρακτηριστεί ως «πλέμπα» («poor white trash»). Όταν σκεφτόμαστε την κοινωνική εξέλιξη των πραγμάτων, οφείλουμε να μην ότι αφού ξεφύγαμε από την κατάσταση δουλείας στην οποία βρισκόμασταν, πρέπει να παραμείνουμε για πάντα προσεκτικοί για να μην ξαναεπιστρέψουμε. Με τον καιρό, λοιπόν, όσοι δεν αφομοιώθηκαν στην ευρύτερη λευκή κοινωνία απέκτησαν στάση αυτοπροστατευτική, απρόβλεπτη, εχθρική προς τους ξένους, καθώς και ημιπαράνομη νοοτροπία. Βεβαίως, θα μπορούσαν να εμπορεύονται με την ευρύτερη λευκή κοινωνία, αλλά καταλάμβαναν (αν μπορούσαν να θεωρηθούν ότι ήταν «κατακτητές» οποιουδήποτε χώρου μόνιμα) τις πιο φτωχές περιοχές –τόπους τόσο αφιλόξενους που μόνο περιφρόνηση προκαλούσαν. Γενικά, δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αξιόπιστοι υπαλλήλοι οποιουδήποτε ιδιοκτήτη γης, ιδιοκτήτη μύλου, καπετάνιου πλοίου ή ακόμα και αλιέα σκλάβων! Επιπλέον, ήταν γνωστό σε όλους ότι δεν υπάκουαν στους κοινωνικούς περιορισμούς της λευκής κοινωνίας… έτσι οι ελίτ δεν τους χαρακτήριζαν απλά ως «φτωχούς λευκούς», αλλά, επειδή θεωρούνταν ότι δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν, τους έλεγαν αναξιόπιστοους και άχρηστους = σκουπίδια! Είναι πολύ αργότερα που το επίθετο θα χρησιμοποιηθεί για να ντροπιάζει και να τιμωρεί φτωχούς λευκούς γενικά.
Στην πραγματικότητα, το ίδιο φαινόμενο διαδραματίστηκε λίγο πιο διαφορετικά στη δυτική πλευρά των Αππαλάχιων ορέων και στους πρόποδες τους. Με εξαίρεση αυτή την περιοχή οι πολυάριθμοι απόγονοι δραπετών λευκών αποκαλούνταν «βλάχοι». Αναμφισβήτητα, η θρυλική οικογενειοκρατία των τελευταίων, η εχθρότητα προς όλους τους ξένους, η μυστικότητα και η έντονη προστατευτικότητα των συγγενών και των μικρών κοινοτήτων τους, καθώς και η περιφρόνηση και η οικονομική απομόνωση και η φτώχεια που τους έχει επιβληθεί συστηματικά, αφήνουν ελάχιστες αμφιβολίες ως προς την ιστορία τους!
Αν και γενικά θεωρούνται ως υπερ-ρατσιστές, η τοποθέτηση του ρατσισμού τους στο πλαίσιο της εχθρότητας και του οράματος των ξένων ως εχθρών… θέτει τον «ρατσισμό» τους σε μια εντελώς διαφορετική κατηγορία. Επιπλέον, η πραγματική κουλτούρα των βουνίσιων δεν θεωρεί ότι συνδέεται με την κυρίαρχη κουλτούρα ή το σύστημα. Η πίστη τους είναι τελικά στις δικές τους μικρές φυλές και κοινότητες. Και όλες οι αρχές επιβολής του νόμου το γνωρίζουν!
Επί πλέον, τα στοιχεία δείχνουν μια, ιστορικά, υπερβολικά μαχητική και βίαιη στάση στις εργασιακές διαφορές μεταξύ των ανθρακωρύχων και των ιδιοκτητών ορυχείων, της αστυνομίας και των Εθνοφρουρών στα Αππαλάχια όρη και οι οποίοι ήταν πάντα συντηρητικοί με τα παράνομα αποστακτήρια ποτών και που σήμερα είναι οι μεγαλύτεροι καλλιεργητές μαριχουάνας. Ωστόσο, η πρωταρχική διαφορά ανάμεσα στους σημερινούς βουνίσιους και τους λευκούς Maroons του Dismal Swamp (μέχρι το τέλος του εμφυλίου πολέμου) είναι ότι οι τελευταίοι ήταν οι στενότεροι και πιο αξιόπιστοι σύμμαχοι των Αφροαμερικανών και Αμερικανών Maroons.
Έτσι, μέχρι το 1776, οι Maroons του Dismal Swamp έζησαν ως ελεύθεροι άνθρωποι, προστατευμένοι από το άβατο του βάλτου και τους καλά οργανωμένους και ικανούς υπερασπιστές μέσα στις συλλογικότητές τους: κάθε χωριό Maroon είχε τα δικά του ένοπλα μέλη που ήταν υπεύθυνα για την περιπολία στον χώρο τους, προειδοποιώντας για εισβολείς, αποτρέποντας ή χτυπώντας κάθε εχθρό, δίνοντας παράλληλα στους άλλους Maroons αρκετό χρόνο για να διαφύγουν προς άλλους προκαθορισμένους και χτισμένους οικισμούς. Για την περίπτωση εκτεταμένων και διαρκών επιθέσεων, επίμονων αναζητήσεων από πολιτοφύλακες, αποσπάσματα ή κεφαλοκυνηγούς, οι Maroons είχαν εξελίξει σταδιακά ένα σύστημα συντονισμού της άμυνάς τους και μια ενιαία δομή ελέγχου –η οποία ήταν γνωστό ότι είχε επικεφαλής άτομα από όλα τις φυλετικές και εθνοτικές ομάδες– και που αποστολή της ήταν να οδηγεί τους εχθρούς έξω από το βάλτο ή να επιβιώνει από κάθε εισβολή. Μια τέτοιου είδους επίθεση αντιμετωπιζόταν ως επίθεση σε όλους τους!
Επί πλέον, μέσα στο βάλτο, οι Maroons ήταν ασυναγώνιστοι! Ο ίδιος ο βάλτος ήταν τόσο επικίνδυνος, σε σημείο να μην μπορεί να ταξιδέψει κάποιος χωρίς τον φόβο να τον καταπιεί σε κάθε στροφή. Υπήρχαν ορμητικά ποτάμια, που κρύβονταν από πυκνή βλάστηση, κινούμενη άμμος, λάσπη, θανατηφόρες προεξοχές από κρυμμένα κούτσουρα δέντρων, δηλητηριώδη έντομα, φίδια, ερπετά και μεγάλες γάτες. Στη συνέχεια, υπήρχαν οι θηλιές και οι παγίδες των Maroons, καθώς και η πιθανότητα εισβολείς-διώκτες να πέσουν σε ενέδρα των Maroons, οι οποίοι θα τους οδηγούσαν σε ακόμη πιο επικίνδυνο έδαφος που μόνο εκείνοι ήξεραν πώς να διασχίσουν. Στην πραγματικότητα, οι Maroons ανέπτυξαν αποτελεσματικούς τρόπους για να διασχίσουν ένα απροσπέλαστο έδαφος, χρησιμοποιώντας μεθόδους που θα χρησιμοποιούσαν ορισμένα ζώα.
Θυμηθείτε, μιλάμε για ένα βάλτο που ήταν εκατό μίλια σε μήκος και εξήντα μίλια σε πλάτος. Δεν υπάρχει σημείο της καταγεγραμμένης ιστορίας, που να εξιστορεί ότι οι εισβολείς-διώκτες κατάφεραν να συλλάβουν ή να σκοτώσουν όλους ή έστω ένα σημαντικό αριθμό των Maroons του Dismal Swamp, ή να τους εξαναγκάσουν να βγουν έξω από τα λημέρια τους. Οι εισβολείς προσπάθησαν ακόμη και να στραγγίσουν τμήματα του βάλτου για εμπορικούς και ταξιδιωτικούς λόγους, αλλά ακόμη και αυτό άφησε μια περιοχή μεγέθους σχεδόν ενός μικρού κράτους.
Έτσι, όταν οι προσπάθειες των αποικιοκρατών να ξεφορτωθούν την Αγγλία στο λεγόμενο «Πόλεμο της Ανεξαρτησίας», έφθασαν στο βάλτο, και οι δύο πλευρές βρήκαν πλήρως εκπαιδευμένους και δοκιμασμένους αντάρτες μεταξύ των Maroons. Μόνο μία πλευρά, ωστόσο, πρόσφερε αξιοσημείωτο αντάλλαγμα. Η Αγγλία, μέσω των πιστών της στη Βιρτζίνια και στην βόρεια και νότια Καρολίνα, γνωστοποιεί ότι όποιος αγωνιστεί στο πλευρό των Βρετανούς θα είναι εγγυημένα ελεύθερος από τη δουλεία και την δουλοπαροικία και θα μπορεί επίσης να προσβλέπει σε απόκτηση έκτασης γης που ανήκαν σε εξεγερμένους.
Έτσι, όταν τα νέα μαθεύτηκαν, κυριολεκτικά δεκάδες χιλιάδες απάντησαν την πρόσκληση της Αγγλίας: οι Maroons, οι σκλάβοι από τις φυτείες και τις πόλεις και οι φτωχοί λευκοί που ήθελαν να βοηθήσουν να σπάσει το στραγγαλιστικό χέρι των ελίτ των φυτειών στο νότο.
Το Dismal Swamp δεν ήταν το μόνο μέρος που μπορούσε κάποιος να βρει Maroons. Υπήρχαν, κατά εκπληκτικό τρόπο, χιλιάδες άλλοι Maroons σε κάθε απομακρυσμένη περιοχή και τους πρόποδες των βουνών όλων των πολιτειών από το Delaware έως τη Γεωργία (η Φλόριντα είναι μια ειδική περίπτωση που θα συζητηθεί αργότερα). Όλοι αυτοί ζούσαν χαρακτηριστικά σε έντονα ανεξάρτητες και ημιπαράνομες πολιτείες, μερικοί από τους οποίους είχαν προγόνους και μητέρες από τα Αππαλάχια όρη. Πολλοί από αυτούς απάντησαν στην πρόσκληση της Αγγλίας και τελικά πήραν όπλα και πήγαν να πολεμήσουν στο πλευρό της Αγγλίας.
Αν και οι περισσότεροι σημερινοί «δάσκαλοι» της ιστορίας είναι λάτρεις της υπενθύμισης σε όλους ότι οι Μαύροι παρείχαν πάνω από πέντε χιλιάδες αγωνιστές στην πλευρά των αποίκων κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα, σχεδόν ποτέ δεν τονίζουν ότι τουλάχιστον δέκα φορές ο αριθμός αυτός πολέμησε για την Αγγλία. Ή, με μεγαλύτερη ακρίβεια, αγωνίστηκαν για να διώξουν από τις πλάτες τους τούς γαιοκτήμονες και τα τσιράκια τους. Το να λέμε ότι περισσότεροι από 50.000 Μαύροι πολέμησαν για την Αγγλία δεν είναι ιστορικά σωστό. Ωστόσο, μπορούμε να πούμε ότι οι προσδοκίες αυτών των περισσότερων από 50.000 Αφρικανών, Αμερικανών, λευκών και μιγάδων ήταν πιο κοντά σε εκείνες της συντριπτικής πλειοψηφίας των υποδουλωμένων και καταπιεσμένων Μαύρων της εποχής τους απ’ ό,τι στην υπόλοιπη αποικιακή κοινωνία.
Ωστόσο, η Αγγλία αναγκάστηκε να χορηγήσει στους αποίκους ανεξαρτησία – όχι λόγω της απώλειας του πολέμου στις περισσότερες περιοχές όπου υπήρχε μαζική συμμετοχή Maroons (νότια Βιρτζίνια έως Γεωργία), αλλά επειδή ο Τζώρτζ Ουάσιγκτον και ο στρατός του κράτησαν στα βόρεια κράτη μέχρι να πάρει θέση στην πλευρά τους η Γαλλία. Στη συνέχεια, ο Ουάσινγκτον και ο γαλλικός ναυτικός στόλος παγίδευσαν μια μεγάλη βρετανική δύναμη στο Γιόρκταουν της Βιρτζίνια, πιέζοντας περαιτέρω την Αγγλία να εγκαταλείψει τον αγώνα στις αποικίες για να υλοποιήσει αποτελεσματικότερα τον παγκόσμιο αγώνα της με τη Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές αυτοκρατορικές δυνάμεις.
Έτσι, όταν το αγγλικό ναυτικό εκκένωσε την περιοχή που θα αργότερα θα ονομαζόταν Ηνωμένες Πολιτείες, μέσα στα πλοία του υπήρχαν εκατοντάδες Maroons και οι οικογένειές τους. Μεταφέρθηκαν σε αγγλικά ελεγχόμενα νησιά στην Καραϊβική και στον Καναδά. Έτσι, σήμερα μπορούν να βρεθούν οι απόγονοί τους σε μέρη όπως η Nova Scotia και οι Μπαχάμες.
Φυσικά, παρ’ όλο που o αγώνας τους δεν ήταν επιτυχής έξω από το Dismal Swamp, οι επιζώντες Maroons δεν είχαν απολύτως καμία πρόθεση να γίνουν σκλάβοι! Οι Maroons, λοιπόν, υποχώρησαν πίσω στο «απόρθητο φρούριο» τους, μέσα στο βάλτο. Άλλοι μετανάστευσαν πιο νότια για να ενταχθούν με τους Maroons που ήταν ήδη στη Φλόριντα ή στα εδάφη που διεκδικούσαν οι γάλλοι και τα οποία εκτείνονταν μέχρι τη σημερινή Λουιζιάνα. Άλλοι εξακολουθούν να πηγαίνουν στα Αππαλάχια όρη, να αναμειγνύονται με τους Amerindians ή να προσπαθούν να ζήσουν αποκομμένοι από την κυρίαρχη λευκή ελεγχόμενη κοινωνία, όσο το δυνατόν. Ως εκ τούτου, μεταξύ του τέλους του επαναστατικού πολέμου και της έναρξης του εμφυλίου πολέμου, οι Maroons του Dismal Swamp κρατούσαν στην ελευθερία τους μέσα στο «οχυρό».
Ανακαλύφθηκε αργότερα ότι οι Maroons που ζούσαν στα βαθύτερα τμήματα του βάλτου είχαν βρει αρκετούς στεγνά εδάφη για να χτίσουν οικισμούς που περιλάμβαναν καλοφτιαγμένους χώρους διαβίωσης και συστήματα καλυμμένων και αλλιώς κρυμμένων μονοπατιών. Ορισμένα από αυτά τα σπίτια, ωστόσο, χτίστηκαν σε υψηλές πλατφόρμες για προστασία από άγρια ζώα και ξαφνικές μεταβολές στο επίπεδο του νερού. Επιπλέον, βρέθηκε αρκετό έδαφος χρήσιμο για να καλλιεργηθούν φυτά και να αναπτυχθεί τροφή, η οποία, εκτός από την αλιεία, το κυνήγι και την παγίδευση, τους επέτρεψε να διατηρήσουν ανεξάρτητα τις ανάγκες τους σε τρόφιμα.
Από την άλλη πλευρά, οι λευκοί Maroons που ζούσαν στις άκρες του βάλτου βασίζονταν στην πυκνή χαμηλή βλάστηση για να αποκρύψουν τα σπίτια τους, τα οποία ήταν συνήθως ξεχωριστές κατασκευές που συνδέονταν με ελικοειδή αλλά εντελώς αόρατα μονοπάτια. Ένας ξένος μπορούσε να ταξιδέψει μέσα από αυτές τις περιοχές και να μην συναντήσει ποτέ στις κατοικίες τους.
Όπως αναφέρθηκε, εκείνοι στο εσωτερικό και εκείνοι στις άκρες του βάλτου συνεργάζονταν για να διευκολύνουν το εμπόριο με την περιβάλλουσα κυρίαρχη λευκή κοινωνία. Αυτά τα μέσα συντήρησης διατηρήθηκαν, μαζί με κάποιον αριθμό ληστειών, κυρίως κλοπής βοοειδών, για τα οποία οι Maroons έκτρεφαν μια άγρια ράτσα σκύλων.
Περιττό να πούμε ότι τα συλλογικά Maroons σε καμία περίπτωση δεν θα επέτρεπαν στους ανθρώπους τους να πάνε χωρίς τα απαραίτητα για να παραμείνουν ζωντανοί και ασφαλείς, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε την αύξηση των επιδρομών στις γύρω περιοχές και την αντιμετώπιση των εντεινόμενων ερευνών του βάλτου.
Αλλά κυρίως, από το τέλος του επαναστατικού πολέμου μέχρι τον εμφύλιο πόλεμο, οι χιλιάδες Maroons που ήταν γνωστό ότι καταλάμβαναν το βάλτο, ζούσαν μια ανεξάρτητη ζωή, η οποία διαταρασσόταν περιοδικά μόνο από τις ματαιόδοξες εισβολές και έρευνες από ομάδες καταδίωξης, πολιτοφυλακές ή κεφαλοκυνηγούς.
Ο μαχητής της ελευθερίας Nat Turner και οι αντάρτες του κατευθυνόταν προς την πλευρά του βάλτου που βρίσκεται η Βιρτζίνια, αλλά η εξέγερσή τους καταστάλθηκε πριν φτάσουν εκεί (αν και κάποιοι μπορεί να το κατόρθωσαν). Πάνω απ’ οτιδήποτε, το Dismal Swamp εκείνων των εποχών θεωρήθηκε και έγινε αποδεκτό σαν να ήταν μια ξένη, ανεξάρτητη, εχθρική επικράτεια. Ήταν ένας τόπος, πάνω απ ‘όλα, που δεν πρέπει να μπαίνεις ποτέ από φόβο για το μυθικό του έδαφος και τους φευγαλέους, πονηρούς και άγριους κατοίκους. Ήταν ένα «τρομακτικό μέρος», ή τουλάχιστον, έτσι έμαθαν να πιστεύουν οι γύρω σκλαβωμένοι Μαύροι, οι οποίοι με την πάροδο του χρόνου συγκρατούσαν τους περισσότερους από το να αναζητούν καταφύγιο εκεί ανάμεσα στους Maroons. Έτσι, οι απώλειες που έπλητταν τους γαιοκτήμονες των φυτειών λόγω της παρουσίας των Maroons στο βάλτο δεν ήταν αρκετές για να αλλάξουν την πορεία τους, οπότε οι Maroons αναγκάστηκαν να αποδεχθούν και να αφομοιώσουν αυτό που δεν μπορούσαν να αλλάξουν.
Όταν τα κατακλυσμικά γεγονότα που συνέβησαν στην αρχή του Εμφυλίου Πολέμου έφθασαν στους Maroons της Dismal Swamp, μια νέα γενιά ανταρτών Maroons προωθούνται και σχεδόν αμέσως αρχίζουν να παίζουν έναν ελάχιστα γνωστό στρατηγικό ρόλο ενάντια στο σύστημα κατοχής σκλάβων. Οι μαχητές Maroons, που εμφανίζονται από την πλευρά του βάλτου της βόρειας Καρολίνας περισσότερο, τελικά θα γίνουν τόσο πολυάριθμοι και στρατιωτικά ισχυροί που θα κυριαρχήσουν και θα ελέγχουν απόλυτα ολόκληρες επαρχίες και περιοχές του κράτους. Αξιοσημείωτος είναι ο Henry Berry Lowery, ο οποίος ήταν ένας από τους πιο αποτελεσματικούς ηγέτες τους. Μετά από εκτεταμένες στρατολογήσεις μεταξύ των Μαύρων και των Amerindians, καβάλα σε γρήγορα άλογα, οι δυνάμεις του θα κυριαρχούν σε μεγάλα τμήματα του κράτους για δέκα χρόνια, ακόμα και μετά τον πόλεμο.
Πώς, μπορεί κάποιος να ρωτήσει, αυτό θα μπορούσε να συμβεί στην καρδιά του νότου;
Είναι αλήθεια ότι από το τέλος του Επαναστατικού Πολέμου οι Maroons δεν ήταν ποτέ πολυάριθμοι ή στρατιωτικά αρκετά ισχυροί για να βγαίνουν έξω από το βάλτο, εκτός από τις περιπτώσεις που έβγαιναν μυστικά ή κατά τη διάρκεια γρήγορων επιτόπιων επιδρομών. Ο εμφύλιος πόλεμος, ωστόσο, ανάγκασε την πλειοψηφία των λευκών ανδρών που υποστήριζαν το σύστημα της δουλείας να ενταχθούν στον αγώνα ενάντια στον Στρατό της Ένωσης σε άλλες περιοχές. Βεβαίως, πιστεύαμε ότι αρκετοί αρτιμελείς άνδρες θα έμεναν πίσω για να κρατήσουν τους υποδουλωμένους μαύρους υπάκουους και τρομοκρατημένους. Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να κρατήσει για λίγο, αλλά οι Maroons αύξησαν το δυναμικό τους, με αθρόες στρατολογήσεις Amerindians, αγανακτισμένων «φτωχών λευκών» και άλλων Μαύρων που είχαν αρχίσει να τρέπονται σε φυγή σε μεγάλες ομάδες. Επιπλέον, πρέπει να θυμηθούμε ότι όλοι οι Maroons ήταν αυτοδίδακτοι στη χρήση τακτικών αντάρτικου: απόκρυψη, διαβίωση από τη γη, αυτοσχεδιασμός παγίδων και θανατηφόρων παγίδων, ενέδρες, επιδρομές και υποχωρήσεις. Αφού αποδείκνυαν τα πολεμικά τους προσόντα, θα μπορούσαν σταδιακά να βασιστούν σε από όλο και περισσότερους υποδουλωμένους Μαύρους, φτωχούς λευκούς και Amerindians παρέχοντας τους φαγητό, πληροφορίες σχετικά με τις αδυναμίες των λευκών που προστατεύουν τη δουλεία, πυρομαχικά και στρατολογήσεις.
Έτσι, μέσα σε δύο χρόνια από το ξέσπασμα του πολέμου, οι Maroons είχαν τραβήξει αρκετές διαθέσιμες δυνάμεις με το μέρος τους. Οι δουλέμποροι, μάλιστα, έστειλαν επίσημα έγγραφα στην κυβέρνηση της Συνομοσπονδίας ανακοινώνοντας την πλήρη αποχώρησή τους από τον αγώνα τους και από τον Εμφύλιο Πόλεμο εντελώς! Στη συνέχεια, σε αυτές τις «απελευθερωμένες περιοχές», οι Maroons και οι σύμμαχοί τους δημιούργησαν ένα στοιχειώδες πλαίσιο για μια νέα κοινωνική τάξη που ο υπόλοιπος Νότος δεν θα γνώριζε μέχρι την εποχή της Ανασυγκρότησης.
Ακόμα κι έτσι, σε άλλες περιοχές της Βόρειας Καρολίνας και της Βιρτζίνια οι Maroons αντιμετώπισαν σκληρότερη αντίσταση. Στην πλευρά του βάλτου από την μεριά της Βιρτζίνια, αναμφισβήτητα, έπρεπε να είναι πιο επιθετικοί και μαχητικοί απλά λόγω της εγγύτητας του βάλτου με την καρδιά των Ομοσπονδιακών παραγωγών του Πόρτσμουθ, καθώς και από την έδρα της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης στο Ρίτσμοντ.
Ως εκ τούτου, αυτοί οι Maroons μπόρεσαν να εξουδετερώσουν μεγάλο αριθμό στρατευμάτων της Συνομοσπονδίας χρησιμοποιώντας αντάρτικες τακτικές τύπου hit-and-run. Οι Maroons, ακόμα και όταν δεν μπορούσαν να νικήσουν στρατιωτικά τους Ομοσπονδιακούς, έβρισκαν άλλους τρόπους για να υπονομεύσουν στρατηγικά την πολεμική τους προσπάθεια, το ηθικό των στρατευμάτων και ολόκληρη την υποδομή τους. Λόγω της αποτελεσματικής χρήσης του Dismal Swamp, οποιοσδήποτε Ομοσπονδιακός αξιωματικός άξιζε το μισθό του, ήξερε ότι δεν έπρεπε να στείλει τους άνδρες του σε περιοχή των Maroons!
Μετάφραση – Απόδοση Π.
Anarchy press gr 