Ο Μιθριδάτης ας είναι το «μερικό» από το «όλο», το οποίο θα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον

Ανάμεσα στα χασμουρητά πολλών καλλιτεχνών και στον διαλυμένο, οικονομικά και συνειδησιακά, χώρο τους, έκανε την εμφάνισή του ένα μακροσκελές 12λεπτο τραγούδι του Μιθριδάτη, το οποίο σαφώς στοχεύει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τους εξουσιαστικούς χειρισμούς της στον κοινωνικό χώρο τον τελευταίο χρόνο με αφορμή τον Covid-19. Δικαίως και συγκέντρωσε την προσοχή του κόσμου και λογικό, σύμφωνα με πολλά ΜΜΕ, να ανησύχησε επικοινωνιολόγους στο Μαξίμου, καθώς το τραγούδι κάνει την εμφάνισή του σ’ ένα ξερό και άνυδρο τόπο από τέτοιου είδους τραγούδια που απευθύνονται ευρύτερα στον κοινωνικό χώρο και δεν καταναλώνονται μόνο μεταξύ ενός κλειστού «επαναστατικού χώρου». Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό; Πως τα καλλιτεχνικά στεγανά, όσο αφορά στην προώθηση των καλλιτεχνικών δημιουργιών, που εδώ και δεκαετίες κτίστηκαν από μερίδα του λεγόμενου «χώρου», αποτέλεσαν φραγμό στην διάδοση αντιεξουσιαστικών- επαναστατικών μηνυμάτων και σε κομμάτια του κοινωνικού χώρου που θα μπορούσαν, με αφορμή κάποιες καλλιτεχνικές δημιουργίες, να βρεθούν, να γνωρίσουν, αλλά και να συναντηθούν σε δράσεις, συζητήσεις κ.λπ. Όλα αυτά γιατί η ταμπέλα της αντιεμπορευματοποίησης κάλυπτε ακόμα και το ποσό μιας έκδοσης, της δημιουργίας ενός CD ή ακόμα και την ύπαρξη ενός ελάχιστου μεροκάματου που σε καμμία περίπτωση δεν θα έφτανε να ζήσει κάποιος παραπάνω από μια- δύο μέρες.

Δίπολα και Ανθρώπινες Σχέσεις στην καθημερινότητα μας

Πόσο οξύμωρο είναι τελικά, ένας αναρχικός να ακούει κρατικό ραδιόφωνο, να μαθητεύει σε κρατικά σχολεία ή να σπουδάζει σε κρατικά πανεπιστήμια; Η χρήση τους ή μη αποδεικνύει και την σύμπλευσή του με τις απόψεις και ιδέες του; Είμαστε σίγουροι ότι πολλές φορές και σε πάρα πολλές περιπτώσεις, αρκετοί που τοποθετούν τον εαυτό τους στην αντίπερα όχθη από εκείνη της εξουσίας και της κυριαρχίας αισθάνονται ολίγον σαν «εξωγήινοι» και «περίεργοι». Όχι επειδή είναι ανέφικτη η επεξήγηση και η ανάλυση των ρόλων και της στάσης στην καθημερινότητά μας. Λες και δεν είναι αυτονόητα ορισμένα ζητήματα, ότι δεν υπάρχει κάποια κοινή βάση, που πάνω σε αυτή να πατάμε και να αναπτύσσουμε τη συλλογιστική μας. Βαρύγδουπες λέξεις και αναλύσεις περιγράφουν απλές και προφανείς καταστάσεις.

Ζούμε σε έναν ψηφιακό κόσμο που μετασχηματίζεται και η αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων γιγαντώνεται. Αυτό δημιουργεί νέες συνθήκες και δεδομένα στις ανθρώπινες σχέσεις. Αναμφισβήτητα, οι βλαβερές συνέπειες της μακρόχρονης παγιωμένης κρατικής εξουσίας και κυριαρχίας έχουν καταστρέψει και αλλοιώσει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Και θεωρούμε πως είναι ό,τι χειρότερο για τον άνθρωπο η αλλοίωση των χαρακτηριστικών του, τα οποία έρχονται από πολλές χιλιάδες χρόνια πριν. Ένα σύστημα εξουσιαστικό και άδικο που έχει παράξει έναν τύπο ανθρώπου όπου κυριαρχεί ο ανταγωνισμός, η απομόνωση, οι διακρίσεις. Είναι η τοξικότητα που εκπέμπεται και δυστυχώς δεν εκπορεύεται μονάχα από άτομα που φέρουν εξουσία.

ΟΙ «ΚΙΒΩΤΟΙ» ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΜΝΗΜΗΣ…

«Το μνημείο, αντί να ενσωματώνει τη μνήμη, την εκτοπίζει ολοκληρωτικά… Από τη στιγμή που προσδίδουμε μνημειακή μορφή στη μνήμη, απεκδύουμε σε κάποιο βαθμό τον εαυτό μας από την υποχρέωση να θυμόμαστε. Μεταφέροντας το βάρος της μνήμης στις πλάτες του μνημείου, οι θεατές ανακουφίζονται από την κατάρα της μνήμης». Pierre Nora

Ο τωρινός χρόνος κι ο περασμένος χρόνος

Είναι ίσως και οι δύο παρόντες στο μελλούμενο χρόνο,

Κι ο μελλούμενος χρόνος περιέχεται στον περασμένο χρόνο.

Αν όλος ο χρόνος είναι αιώνια παρών

όλος ο χρόνος δεν μπορεί να εξαγοραστεί.

Αυτό που θα μπορούσε να ’ταν είναι μια αφαίρεση

Που παραμένει μια μόνιμη δυνατότητα

Μόνο σ’ έναν κόσμο ρεμβασμού.

Αυτό που θα μπορούσε να ’ταν κι αυτό που ήταν

Σημαδεύουν σ’ ένα τέρμα, που είναι πάντα τωρινό.

Πατημασιές αντηχούν μες στο μνημονικό

Κάτω στο δρομάκι που δεν ακολουθήσαμε

Κατά την πόρτα που ποτέ δεν ανοίξαμε

Προς τη μεριά του ροδόκηπου.

Τ.Σ. Έλιοτ, Τα τέσσερα κουαρτέτα

Το μπρούντζινο άγαλμα του βρετανού δουλέμπορου Έντουαρντ Κόλστον γκρεμίζεται από τους «ταραχοποιούς», σέρνεται στους δρόμους του Μπρίστολ και τελικά πετιέται από το ίδιο λιμάνι όπου προσέδεναν τα δουλεμπορικά του καράβια».

Υπάρχει, τελικά, μία ιστορία να διηγηθούμε; Μπορούμε να διηγηθούμε τα πραγματικά γεγονότα; Να τα ξαναζωντανέψουμε, να τους κάνουμε τεχνητή αναπνοή, να «επαναπατρίσουμε» το εξόριστο παρελθόν; Να σβήσουμε τις παραμορφώσεις, να διαβάσουμε τα μυστικά τους νοήματα; Είναι σαν να σκάβεις ένα τούνελ μέσα στην νύχτα δίχως να ξέρεις, που θα βγεις, είναι μια ψευδαίσθηση, ή μήπως αυτό το πάθος είναι ο μόνος δεσμός με την αλήθεια;

Ναι, για να αναστηθεί ο χρόνος θέλει έναρξη και διαδοχή, και έτσι δεν μπορεί να «χωρέσει» στο παρόν. Ναι, παρ’ όλα αυτά δεν γίνεται να φανταζόμαστε συνεχώς τον εαυτό μας δραπέτη του παρόντος, χαμένο για πολύ στους λαβύρινθους του παρελθόντος. Γιατί δεν μπορούμε να κοινωνούμε αδιάλειπτα τα «μυστικά φίλτρα» της νοσταλγίας και παρ’ όλα αυτά να βρισκόμαστε συνεχώς εν πλω;

Γιατί η μνήμη δεν είναι ταμιευμένος χρόνος, επειδή δεν ανατρέχουμε «εκεί», απλά, για να ζήσουμε πάλι την ζωή μας, γιατί δεν αντέχουμε την σιωπή, γιατί θέλουμε να τα αφηγηθούμε όλα από την αρχή, γιατί θέλουμε ξανά και ξανά να πιανόμαστε στο ιστό της αράχνης της.

Ο άνθρωπος και η γη

του ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΚΛΑΓΚΕΣ

Μτφ: Γιώργος Στεφανίδης, Επίμετρο: Ζιλμπέρ Μερλιό, Εκδόσεις μάγμα Μάιος 2020

«Το κατηγορώ του είναι ανελέητο. Ο Γερμανός στοχαστής μιλά για «φόνο», «όργιο», καταστροφική «τρέλα», για «μεθοδική» καταστροφή, «δηλητηρίαση», για «βαμπιρική δύναμη» σε σχέση με τη φύση κ.ο.κ. Η Πρόοδος παίρνει τη μορφή ενός σατανικού θεριού που κατασπαράσσει τα πάντα στο πέρασμα του. Ιδιαίτερη έμφαση δίνει στη βαναυσότητα του ανθρώπου, ο οποίος δεν σκοτώνει για να επιβιώσει, αλλά για να ζήσει «καλύτερα» για να ικανοποιήσει τη δίψα του για δύναμη και κατανάλωση, όπως επίσης, βέβαια, και για να κορέσει τις πολυτελείς του ορέξεις ή την ανάγκη του για διασκέδαση. Ο Κλάγκες αρνείται, ορθώς, ότι η Πρόοδος καλύπτει βιοτικές μας ανάγκες, υπό το επιχείρημα πως δημιουργεί διαρκώς νέες. Προκύπτει, συνεπώς, το συμπέρασμα ότι –όπως θα το θέσει στη συνέχεια κι ο Σπένγκλερ στον Άνθρωπο και την τεχνική, επαναλαμβάνοντας τον Νίτσε– ο άνθρωπος είναι πράγματι ένα «αρπακτικό» δίχως αμφιβολία το πιο θανατηφόρο ον ολόκληρης της πλάσης. Γι’ αυτό κι η σημερινή εξαφάνιση ειδών δεν έχει καμμία σχέση με την εξαφάνιση ειδών που έλαβε επανειλημμένως χώρα στο παρελθόν ως συνέπεια φυσικών καταστροφών […] Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως για τον Κλάγκες κύριος υπεύθυνος της «προοδευτικής» παραμόρφωσης του ανθρώπου, όπως βέβαια και των καταστροφών στις οποίες αυτή οδήγησε, δεν είναι άλλος από τον …χριστιανισμό! […] Συνεπώς δεν ήταν ο Καρτέσιος εκείνος που πρώτος εξώθησε τον άνθρωπο να γίνει «κυρίαρχος και κάτοχος της φύσης»· είχε προηγηθεί η Γένεση: «Να κάνετε πολλά παιδιά, ώστε οι απόγονοί σας να εξαπλωθούν πάνω στην γη. Όλα τα ζώα της γης, τα πτηνά του ουρανού και καθετί που κινείται πάνω στη γη, καθώς και τα ψάρια της θάλασσας θα σας φοβούνται και θα σας τρέμουν· έχουν όλα παραδοθεί στην εξουσία σας». Για τον Κλάγκες η χριστιανική αγάπη περιορίζεται στον άνθρωπο, ο οποίος μετατρέπεται σχεδόν σε θεό κατά την πάλη του με την φύση. Στην πραγματικότητα ο χριστιανισμός αναγνωρίζει μονάχα στον άνθρωπο το δικαίωμα ύπαρξης, και γι’ αυτό τα μόνα ζώα στα οποία, ο τελευταίος δείχνει έλεος είναι εκείνα που έχει εξημερώσει και, γενικώς μόνο όσα του είναι χρήσιμα». (απόσπασμα από το επίμετρο της έκδοσης του Ζιλμπέρ Μερλιό)

Ο Λούντβιχ Κλάγκες επιτίθεται με σφοδρότητα, αλλά και με ιδιαίτερη διορατικότητα, στην συστηματική λεηλασία και καταστροφή του πλανήτη στο όνομα της θρησκείας της προόδου, στην μεθοδική και μανιασμένη εξολόθρευση των ζώων με το πρόσχημα ότι τα περισσότερα από αυτά μάς είναι επιβλαβή, με αποτέλεσμα την πλήρη εξαφάνιση αμέτρητων πλέον ειδών, και στην αχαλίνωτη κατασπατάληση των πόρων της γης.

Κελιά από νοβοπάν

Ιδιοκτήτες καταστροφείς δημοσκοπήσεις εποχικές προσφορές προεκλογικές εξέδρες αναθέρμανση οικονομίας καταστολή εγκεφαλικών ιστών μισοτελειωμένα φαγητά τί θέλει να πει ο ποιητής ποτέ δε θα μάθουμε μεταφραστές υποκείμενων θεωριών προσβλητικές προσφωνήσεις ρούχα για όλα τα μεγέθη σώματα απόντα θα χαρούμε πολύ να σας συμπεριλάβουμε στην ατζέντα του ατελέσφορου μήνα φιλικά διακείμενοι στις εθελοντικές σφαγές προκαταρκτικές διαβουλεύσεις ανήμερα θηρία προκαταβολικές αναθεωρήσεις πνιγμένα γέλια μάς βρήκανε τα χρόνια ακόμα να συγκατοικήσουμε στα όνειρά μας μήπως να ξεκλέψουμε λίγα λεπτά παραπάνω οι μοναχικοί δρόμοι συναντιούνται λίγο πριν το τέλος των ευθείων εργόχειρα πώς αντέχεται τόση δυστυχία μετά τις δώδεκα (τα μεσάνυχτα) να έχεις ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά αποκοιμίζουν τα παιδιά δοχεία με αίμα γάτες σε οίστρο χαμένοι στα λόγια χαμηλά ημερομίσθια υψηλοί στόχοι βουλώνουμε τις τρύπες με ύφασμα οργάντζας εξουσιαστές εναντίον εξουσίας μακριά η διαδρομή από την ώρα που θα σηκώσεις το βλέμμα ευδιάκριτα σημεία δυσδιάκριτα όρια πίσω από σύμβολα κρύβονται ανθρωποδαμαστές

Αυτός που έσπασε τις βιτρίνες

του Δημήτρη Υφαντή

ΓΙΩΡΓΗΣ ΖΑΡΚΟΣ 54 ΗΜΕΡΕΣ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ Εκδόσεις ΑΓΡΑ / 2020 / Σελ. 133

«Πριν σπάσο τα διο τζάμια που τόρα κατιγορούμε έσπασα πρότα το δεξί, μετά μια εβδομάδα το αριστερό κε μετά 15 μέρες κε τα διο μαζί».

Εξέχουσα φυσιογνωμία μεταξύ των λογοτεχνών του Μεσοπολέμου ο «ντανταϊστής» Γιώργης Ζάρκος. Ο άνθρωπος που τη δεκαετία του 1930 προέβη σε πρωτοφανείς για την εποχή ενέργειες, καθώς έσπασε κατ’ επανάληψη τις βιτρίνες του εκδοτικού οίκου «Πυρσός», οι ιδιοκτήτες του οποίου δημοσίευσαν έργο του, που τους είχε παραδώσει προς δημοσίευση, με το όνομα άλλου και όχι δικό του.

Εκτός αυτού, ο Ζάρκος σε συμβολικό επίπεδο, με τις απόψεις, τα κείμενα και τη δράση του, έσπασε πολλές ακόμη «βιτρίνες», όπως αυτές του ακαδημαϊσμού, της εξουσίας, της Δικαιοσύνης, των διωκτικών αρχών, των κομμάτων, των πολιτικών, του Τύπου, της Εκκλησίας, της φυλακής και βεβαίως του ψυχιατρείου.

Η ανυπότακτη και απείθαρχη στάση του αποτέλεσε την αφορμή του εγκλεισμού του, για πολιτικούς λόγους, στο ψυχιατρείο. Αυτούς τους λόγους, όπως και τις συνθήκες εγκλεισμού του πραγματεύεται το παρόν βιβλίο, βάσει τεκμηρίων, που εντοπίστηκαν στο Δημόσιο Ψυχιατρείο Αθηνών, σε γραπτά κείμενα του συγγραφέα και στον Τύπο της εποχής.

Όσον αφορά τον Ζάρκο και την ιστορία του, μάλλον διεκδικεί πολλές «πρωτιές» και μοναδικότητες. Αποτελεί καταρχάς για την Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζονται, την πλέον χαρακτηριστική περίπτωση εγκλεισμού σε ψυχιατρείο για πολιτικούς λόγους. Επακόλουθο αυτού ήταν να γίνει ο πρώτος που έγραψε και εξέδωσε βιβλία για τα σοβαρότατα προβλήματα του συστήματος-ψυχιατρείου και των τροφίμων του. Η απροκάλυπτη γραφή και το μαύρο χιούμορ που τον χαρακτήριζαν, έσπασαν τη σιωπή, την αδιαφορία τις «βιτρίνες» του ψυχιατρείου, θέτοντας σε αμφισβήτηση τις έως τότε συμβατικές αναφορές στο «τρελοκομείο» και στους «τρελούς». Βεβαίως, είναι ο μοναδικός στην εποχή του από το χώρο της Αριστεράς, που ασχολήθηκε επισταμένως με το θέμα, διατυπώνοντας απόψεις και προτάσεις. Μια Αριστερά που, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, για αδιερεύνητους λόγους, δεν καταπιάστηκε με τους περιθωριοποιημένους ψυχικά πάσχοντες». (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

Στιγμές από τα άκρα του κόσμου

Λέγεται πως η πρόοδος είναι μονόδρομος. Ότι ο χρόνος τρέχει μόνον προς τα εμπρός και όσο πιο υψηλές και ριζοσπαστικές είναι οι ταχύτητες της εξέλιξης, τόσο το καλύτερο για όλους μας. Έχει, επίσης, καθιερωθεί ως αναντίρρητη «αλήθεια» πως πρέπει συγκεκριμένα γεγονότα να τοποθετούνται στον αυστηρά γραμμικό άξονα της μέτρησης του χρόνου, ως απόλυτα «σημεία αναφοράς»: από κτίσεως Ρώμης, από κτίσεως Κόσμου κ.ο.κ. Η προσέγγιση αυτή σταθεροποιεί κι ενισχύει την άνωθι αντίληψη περί της προόδου και της εξέλιξης, ως απόλυτο αυτοσκοπό˙ οποιαδήποτε διαφορετική προσέγγιση δεν είναι αρεστή ή είναι ξεπερασμένη.

Επί προσθέτως, έχει επιβληθεί, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ως θέσφατο, η αντίληψη ότι όσο πιο πολύπλοκος είναι ένας πολιτισμός, τόσο το καλύτερο για όσους των βιώνουν. Με άλλα λόγια, η απλότητα (κι όχι απλοϊκότητα), ο τρόπος θέασης του γίγνεσθαι με φυσικό, θεμελιωδώς ανθρώπινο τρόπο θεωρείται από αναχρονιστική έως γελοία. Κι όσοι προσπαθούν να τη βιώσουν, στην καλύτερη περίπτωση κατηγοριοποιούνται ως (θέαμα) «φολκλόρ», ιδιόρρυθμη «ατραξιόν», «αποκλίνουσα» συμπεριφορά, εμπορεύσιμο «προϊόν» για τουριστική εκμετάλλευση. Για όσους, δε, διαβιούν εντός του σύγχρονου κυρίαρχου πολιτισμού, αλλά υποστηρίζουν με λόγια κι έργα την απλότητα ως στάση ζωής, οι αντιδράσεις της «κυρίαρχης» πλειονότητας αμφιρρέπουν ανάμεσα στην «απλή» χλεύη και την μασκαρεμένη περιθωριοποίηση.

Ασφαλώς, τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν κι εκείνες οι φωνές (και γραφίδες), ακόμη κι από ακαδημαϊκούς, που υποστηρίζουν δίχως περιστροφές πως ο σύγχρονος τεχνοβιομηχανικός πολιτισμός είναι, επί της ουσίας, ένα όχημα που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, δίχως φρένα (και δίχως οδηγό;) προς το κενό. Μάλιστα, κάποιοι εξ αυτών, όπως ο βιολόγος Jared Diamond και ο αρχαιολόγος Eric Cline, μέσα από το συγγραφικό τους έργο, έχουν παραθέσει παραδείγματα αλλοτινών πολιτισμών που κατέρρευσαν, πολιτισμών με παρόμοιες αντιλήψεις για τη φύση, τον χρόνο, την εξέλιξη με τον σημερινό κυρίαρχο πολιτισμό.

ΤΑ ΣΦΥΡΙΑ ΤΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ ΚΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΨΕΜΜΑΤΟΣ…

Αφίσα του Πασοκ για τις ευρωεκλογές του 1999. Ο ίδιος ο Σημίτης δήλωνε τον Σεπτέμβρη στην ΔΕΘ: «Ο τζίρος του Χρηματιστηρίου θα είναι υψηλός και θα αποδώσει αυτά τα οποία έχουμε σχεδιάσει». Το μεγάλο κόλπο είχε μπει στην τελική ευθεία…

«Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: η δήθεν “επιτυχημένη” στρατηγική του Ελσίνκι οδηγούσε την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, την ελληνική κυριαρχία νησιών και βραχονησίδων, στη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης! Από τα Ίμια μέχρι το Ελσίνκι, η κυβέρνηση Σημίτη ζητούσε ουσιαστικά από ΗΠΑ και Ευρωπαίους εταίρους να ωθήσουν την Τουρκία να προσφύγει στη Χάγη εναντίον μας για τα Ίμια και τις λεγόμενες “γκρίζες ζώνες”. Φρόντιζε να συμπεριληφθούν αντίστοιχες προβλέψεις στα επίσημα ευρωπαϊκά κείμενα. Δεν έχει ξανασυμβεί κράτος, και μάλιστα ευρωπαϊκό, να ζητά από όλον τον κόσμο να θέσει τρίτο κράτος σε δικαστική αμφισβήτηση την εδαφική του ακεραιότητα! Με τη συμφωνία της Μαδρίτης τον Ιούλιο του 1997 έγινε και ένα ακόμα σοβαρό ολίσθημα: Αναγνώρισε ότι η Τουρκία έχει νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική της κυριαρχία και ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να ασκήσει μονομερώς κανένα δικαίωμά της! Προφανώς ούτε το μονομερές δικαίωμά της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, όπως ρητά προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο για όλες τις χώρες». Κώστας Καραμανλής, 8-4-2021

«Το πρόβλημα στην περίπτωση της ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ με τη συνδρομή της Goldman Sachs και τη στάση της κυβερνήσεως Σημίτη είναι πολύ δύσκολο να διερευνηθεί επειδή σύμφωνα με όσα μου είπαν οι άνθρωποι της Goldman Sachs, το θέμα των swaps αφορούσε τη χρονική περίοδο που ακολούθησε την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ. Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι ποιος ήταν ο ρόλος της Goldman Sachs κατά την περίοδο της εισόδου της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Ο Σημίτης λέει ότι η Goldman Sachs δεν βοήθησε την Ελλάδα να μπει στην ΟΝΕ. Ακόμη κι αν είναι έτσι, που δεν μπορώ να το αποδείξω, το γεγονός είναι ότι, έναν χρόνο μετά την είσοδό της, η Ελλάδα εξαπάτησε με τη βοήθεια της Goldman Sachs την Ευρώπη σχετικά με τους λογαριασμούς της, εκμεταλλευόμενη τη δυσλειτουργία της Eurostat. Ο Σημίτης μιλά για τις ημερομηνίες. Αλλά σε όλη της την έκταση η στάση του είναι λανθασμένη και θα πρέπει να υπάρξει στην Ελλάδα, όπως υπήρξε στη Νότια Αφρική, μια επιτροπή αλήθειας που να ανακαλύψει το τι ακριβώς συνέβη». Μαρκ Ρος, Βέλγος δημοσιογράφος, συγγραφέας του βιβλίου «Η Τράπεζα. Πως η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο», απόσπασμα συνέντευξης Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 27-11-2011

Βούληση, Ατομική Ελευθερία και Εμβολιασμοί στην εποχή covid

Πόσο ελεύθερος μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος που του επιβάλλεται από την Πολιτεία να εμβολιαστεί; Ακόμη και με την συνταγματική έννοια του όρου η απάντηση είναι σαφώς αρνητική. Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού έγκειται στην ευχέρεια του νομοθέτη, ο οποίος μπορεί να καταστήσει υποχρεωτική τη διενέργεια εμβολιασμού στο σύνολο του πληθυσμού.

Ας δούμε εξ αρχής δυο άρθρα του συντάγματος και ορισμένες πρόσφατες αποφάσεις. Σύμφωνα με το άρθρο 5, παρ.5 του συντάγματος: «Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία κάθε προσώπου έναντι των βιοϊατρικών παρεμβάσεων». Επιπρόσθετα το άρθρο 25, παρ.4 αναφέρει: «Tο Kράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης». Συνεπώς βάσει των δυο παραπάνω άρθρων είναι πιθανή η τήρηση της υποχρέωσης εμβολιασμού να διασφαλιστεί, από το Κράτος, μόνο με έμμεσο τρόπο; Για παράδειγμα, μέσω διοικητικών ή χρηματικών κυρώσεων;

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιές είναι οι προθέσεις της κρατικής εξουσίας και μέχρι ποιό σημείο θα θέλει να προχωρήσει το συγκεκριμένο ζήτημα. Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι πρόσφατες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και ο νόμος 4675/20 ενδυναμώνουν το «οπλοστάσιο» της ως προς την επιβολή καθολικού εμβολιασμού. Το καλοκαίρι του 2020 το ΣτΕ με την απόφαση 2387/2020, απέρριπτε αίτηση γονέων για δικαίωμα εγγραφής του ανεμβολίαστου τέκνου τους σε βρεφονηπιακό σταθμό του Δήμου Δράμας. Στο σκεπτικό της απόφασης αναφέρεται: «…η εμφάνιση σε στατιστικώς πολύ μικρό αριθμό περιπτώσεων σοβαρών παρενεργειών ορισμένων εμβολίων δεν καθιστά συνταγματικώς ανεπίτρεπτη τη νομοθετική πρόβλεψη του εμβολιασμού νηπίων και παιδιών και είναι πάντως ανεκτή χάριν του δημοσίου συμφέροντος, (σημείωση: υπογράμμιση δική μας) υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι οι σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις ερείδονται επί εγκύρων και τεκμηριωμένων επιστημονικών δεδομένων κατά τα προεκτεθέντα».

Αλέξη Τσίπρα είμαστε μαζί σου, σύντροφε Κουβέλη άντε και γαμήσου…

(το σύνθημα της νίκης στο επίμαχο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που επικυρώθηκε η κυριαρχία του Αλέξη)

Όταν διαβάζουμε από ακραιφνείς νεοφιλελεύθερες πένες διθυραμβικούς επαίνους για την τέως υπουργό εργασίας Έφη Αχτσιόγλου και «δελφίνα» (ο θηλυκός του δελφίνου) στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και το έργο της σχετικά με την καταπολέμηση της …εργοδοτικής αυθαιρεσίας, με αφορμή το νομοσχέδιο για τα εργασιακά που προετοιμάζει η κυβέρνηση, ξέρουμε ήδη το διάδοχο του Αλέξιου Τσίπρα, ο οποίος κατά τα φαινόμενα μετράει μήνες.

Και εντάξει, είναι προφανές πια σε όλους ότι τον Αλέξη τον Τσίπρα «δεν τον θέλει ο λαός», τον βαρέθηκαν όλοι, δεν φέρνει την ελπίδα, αλλά μια εύκολη επανεκλογή για τον Κυριάκο και την άθλια παρέα του. Πως, όμως, μπορεί ένας royalty της αριστεράς να αποχωρήσει από το Θρόνο, ειδικά όταν τον κατέλαβε με την άκρως δημοκρατική διαδικασία του δαχτυλιδιού από τον Αλαβάνο; (Για την ακρίβεια έκοψε το δάχτυλο του μέντορά του και αφαίρεσε το δαχτυλίδι…) Η κοινή λογική λέει ότι «φεύγει όποτε αποφασίσει ο ίδιος».

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ (δ΄ Μέρος)

Ο Υπόγειος Σιδηρόδρομος

Ο ιστορικός και πολύ ξακουστός Υπόγειος Σιδηρόδρομος[1] είναι ένα άλλο θέμα που εξακολουθεί να απαιτεί μελέτη για να κατανοηθεί καλύτερα το μέγεθος και η ιστορική του σημασία.

Εδώ θα εξετάσουμε:

α. Τις διαστάσεις του, την ανυπακοή του στην κυβέρνηση και την κοινωνική του αποδοχή.

β. Γιατί ήταν μία από τις δύο κύριες αιτίες του εμφυλίου πολέμου.

γ. Τη «χειραφέτηση» των υποδουλωμένων μαύρων.

Βυθισμένοι σε ένα πλήθος ιστοριών που επιχειρούν να εστιάσουν το μυαλό και τη φαντασία μας στη δημιουργικότητα των πολλών, στον ηρωισμό και στις θυσίες άλλων, πολύ σπάνια εξετάζουμε το πραγματικό μέγεθος και το εύρος του Υπόγειου Σιδηρόδρομου και τα ιστορικά του επιτεύγματα. Επί πλέον, η δουλεία ήταν πολύ επικερδής επιχείρηση, γεγονός που έχει αποτυπωθεί ποικιλοτρόπως. Πολλές από αυτές τις αναφορές είναι ακόμα διαθέσιμες για να τις μελετήσουμε.

Μπορεί με βεβαιότητα να ειπωθεί ότι από την αρχή του εμφυλίου πολέμου υπήρχαν περισσότεροι από εκατό χιλιάδες φυγάδες σκλάβοι στον Καναδά και αρκετές χιλιάδες περισσότεροι στο Μεξικό. Σχεδόν όλοι τους έλαβαν κάποια άμεση ή έμμεση βοήθεια από το U.G.R.R. Ωστόσο, το Μεξικό συνήθως δεν αναφέρεται καν ως προορισμός στο U.G.R.R. –μολονότι ήταν– και οι κολλεκτίβες των Seminoles διαδραμάτισαν βασικό ρόλο, όπως προαναφέραμε.

Σκεφτείτε: «περισσότεροι από 100.000 δραπέτες», ενώ 4.000.000 βρίσκονταν ακόμα σε κατάσταση δουλείας στον Νότο. Αυτό είναι περίπου ίσο με το ποσοστό όλων των μαύρων σήμερα στις φυλακές σε σχέση με ολόκληρο τον Μαύρο πληθυσμό της χώρας αυτής!

Ο Καναδάς έγινε ο κύριος προορισμός (εκτός από τις βόρειες πολιτείες), αφού οι Η.Π.Α. πέρασαν από το 1850 έναν «επιθετικό» νόμο για Φυγόδικους σκλάβους, δεδομένου ότι η Αγγλία (κυβερνήτης του Καναδά) είχε απαγορεύσει την δουλεία και δεν θα ήταν ανεκτές οι παραβιάσεις στην επικράτειά του από κυνηγούς σκλάβων.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ (γ΄ Μέρος)

Σίγουρα, τα πιο αποτελεσματικά χτυπήματα των Maroons προήλθαν από τη βοήθειά τους για την απελευθέρωση πλήθους υποδουλωμένων Μαύρων! Αυτό είναι ένα θέμα που σπάνια γράφεται. Όμως, αν κάποιος θέλει να καταλάβει από πού προέκυψαν οι δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες της Ένωσης Μαύρων, κατά τις σκοτεινές μέρες εκείνες που ο Βορράς χρειάστηκε πολλά φρέσκα στρατεύματα για να σπάσει τη βούληση της Συμμαχίας, τότε πρέπει να ανατρέξουμε στους λεγόμενους «contrabands» –τους χιλιάδες και χιλιάδες σκλαβωμένους μαύρους που δραπέτευσαν από τη δουλεία. Πράγματι, αυτοί οι contrabands παρείχαν τη συντριπτική πλειοψηφία των διακοσίων χιλιάδων μαύρων που αγωνίστηκαν για την Ένωση, ενώ οι Maroons της Βόρειας Καρολίνας και της Βιρτζίνια διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην επιχείρηση αυτή.

Φανταστείτε όλα τα κατορθώματα του Harriet Tubman για την απελευθέρωση εκατοντάδων αιχμαλώτων, σε συνδυασμό με το όραμα του John Brown για την ευρεία απόδραση των αιχμαλώτων με τα όπλα που είχαν παρθεί στην αποτυχημένη επιδρομή του στο Harrier’s Ferry και πολλαπλασιάστε τα εκατοντάδες φορές. Μόνο τότε είναι δυνατόν να κατανοήσουμε τον τεράστιο αριθμό των αιχμαλώτων που απελευθερώθηκαν από τους Maroons.

Δευτερευόντως, η εμπειρία των Maroons στην κλοπή των βοοειδών χρησιμοποιήθηκε σωστά, προκαλώντας στην Συνομοσπονδία, στις περιοχές που επιχειρούσαν, τέτοιες συνθήκες ώστε να αρχίσουν να υποφέρουν από λιμοκτονία.

Πιστοί στις αξίες τους, οι λευκοί Maroons που εντάχθηκαν στην δύναμη της Ένωσης αγωνίστηκαν στις διαχωρισμένες «έγχρωμες» μονάδες, αν και δεν ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ (β΄ Μέρος)

Πράγματι, οι λευκοί Maroons, σε μεγάλο βαθμό, καταλάμβαναν περιοχές του βάλτου που συνόρευαν με την γύρω λευκή κοινωνία, ενώ οι υπόλοιποι Maroons έμειναν στο εσωτερικό. Μια τέτοια διευθέτηση συνέβαλε στην εγκαθίδρυση και στη διατήρηση του ζωηρού εμπορίου που διεξήγαγαν εκείνοι στο εσωτερικό, που θα κυνηγούσαν, θα αλίευαν και θα παγίδευαν άγρια θηράματα προς πώληση μέσω των λευκών συμμάχων τους Maroon. Επίσης, τα προϊόντα ξύλου παράγονται σε αφθονία στο εσωτερικό, σε τέτοιο σημείο που άρχισε να επηρεάζει την τοπική οικονομία, γεγονός που δημιούργησε προβλήματα στον Τζώρτζ Ουάσινγκτον –ο οποίος αργότερα θα γίνει Πρόεδρος– αφού κατηγορήθηκε ότι χρησιμοποιούσε το Dismal Swamp Maroons για να παρέχει στην ιδιωτική του εταιρεία ξύλινες σανίδες για σκεπές σπιτιών.

Είναι ενδιαφέρον ότι οι λευκοί Maroons ήταν πιθανώς οι πρώτοι που είχαν χαρακτηριστεί ως «πλέμπα» («poor white trash»). Όταν σκεφτόμαστε την κοινωνική εξέλιξη των πραγμάτων, οφείλουμε να μην ότι αφού ξεφύγαμε από την κατάσταση δουλείας στην οποία βρισκόμασταν, πρέπει να παραμείνουμε για πάντα προσεκτικοί για να μην ξαναεπιστρέψουμε. Με τον καιρό, λοιπόν, όσοι δεν αφομοιώθηκαν στην ευρύτερη λευκή κοινωνία απέκτησαν στάση αυτοπροστατευτική, απρόβλεπτη, εχθρική προς τους ξένους, καθώς και ημιπαράνομη νοοτροπία. Βεβαίως, θα μπορούσαν να εμπορεύονται με την ευρύτερη λευκή κοινωνία, αλλά καταλάμβαναν (αν μπορούσαν να θεωρηθούν ότι ήταν «κατακτητές» οποιουδήποτε χώρου μόνιμα) τις πιο φτωχές περιοχές –τόπους τόσο αφιλόξενους που μόνο περιφρόνηση προκαλούσαν. Γενικά, δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αξιόπιστοι υπαλλήλοι οποιουδήποτε ιδιοκτήτη γης, ιδιοκτήτη μύλου, καπετάνιου πλοίου ή ακόμα και αλιέα σκλάβων! Επιπλέον, ήταν γνωστό σε όλους ότι δεν υπάκουαν στους κοινωνικούς περιορισμούς της λευκής κοινωνίας… έτσι οι ελίτ δεν τους χαρακτήριζαν απλά ως «φτωχούς λευκούς», αλλά, επειδή θεωρούνταν ότι δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν, τους έλεγαν αναξιόπιστοους και άχρηστους = σκουπίδια! Είναι πολύ αργότερα που το επίθετο θα χρησιμοποιηθεί για να ντροπιάζει και να τιμωρεί φτωχούς λευκούς γενικά.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ (α΄ μέρος)

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα δοκίμιο του Russell Maroon Shoatz σχετικά με την ιστορική αντίσταση στη δουλεία στη Βόρεια Αμερική.

Ο Russell Maroon Shoatz γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1943, ήταν ιδρυτικό μέλος του Συμβουλίου Ενότητας Μαύρων (Black Unity Council), πρώην μέλος των Μαύρων Πανθήρων και του Στρατού για την Απελευθέρωση των Μαύρων (Black Liberation Army). Το καλοκαίρι του 1970, μια γενικότερα ταραχώδη χρονιά, ο αρχηγός της αστυνομίας της Φιλαδέλφεια διατάζει τη διάλυση των διαφόρων ομάδων, εν όψει εθνικού συνεδρίου των Μαύρων Πανθήρων στις 5 Σεπτεμβρίου. Σε μία επιχείρηση των δυνάμεων καταστολής σκοτώνεται ένας άοπλος νεαρός μαύρος. Η απάντηση έρχεται με επίθεση σε αστυνομικό τμήμα, όπου σκοτώνεται ένας αξιωματικός αστυνομικός, ενώ τραυματίζεται ένας ακόμη. Οι δυνάμεις καταστολής επιτίθενται στα κεντρικά γραφεία των Μαύρων Πανθήρων. Ο Russell συλλαμβάνεται μαζί με άλλους τέσσερεις με την κατηγορία της επίθεσης στο αστυνομικό τμήμα. Το 1972 ο Russell καταδικάζεται σε ισόβια. Αποδρά δύο φορές, το 1977 και το 1980. Μετά τη δεύτερη απόδραση κρατείται σε καθεστώς απομόνωσης για περισσότερα από 22 χρόνια. Τελικά, το 2014, ο Russell βγαίνει από την απομόνωση, όπου και μεταφέρεται σε φυλακή της Πενσυλβάνια.

Πολύ πριν από την ίδρυση του Κράτους, Αφρικανοί μεταφέρθηκαν σε αυτό τον τόπο που αργότερα έγιναν γνωστός ως Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Μερικοί ήρθαν ως ελεύθεροι άνθρωποι και σύντροφοι των Ευρωπαίων από την Ισπανία και αλλού. Ήταν οδηγοί πλοίων, ναυτικοί, στρατιώτες, εξερευνητές και τυχοδιώκτες. Άλλοι, ωστόσο, ήταν «σκλάβοι» εργάτες.

Εμετός

«Κάθε μέρα φέρει τα προβλήματά της. Από τα πρώτα βήματα ο άνθρωπος ονειρεύτηκε την απαλλαγή του από το βάρος τους. Αγάπησε μάγους, αγκάλιασε υποσχέσεις και θεωρίες τελικής σωτηρίας. Με το χρόνο υποψιάστηκε ότι σωτηρία δεν υπάρχει. Μόνο διαδρομή. Στη διαδρομή κατοικεί η ελευθερία». (Λευτέρης Κουσούλης, 2021)

Έμετος ή εμετός ονομάζεται η απότομη αποβολή γαστρικού περιεχομένου από το στόμα. Προκαλείται από σύσπαση κοιλιακών, αλλά και αναπνευστικών μυών, ιδιαίτερα του διαφράγματος. Στις περισσότερες περιπτώσεις η ναυτία μπορεί να προηγηθεί του εμέτου. Πρόκειται για αντανακλαστικό το οποίο περιλαμβάνει την ενεργοποίηση του κέντρου του εμέτου στον προμήκη μυελό ή της λεγόμενης εκλυτικής ζώνης των χημειοϋποδοχέων στο έδαφος της 4ης κοιλίας του εγκεφάλου. Ερεθίσματα από το ανώτερο πεπτικό (συμπεριλαμβανομένου του στοματοφάρυγγα) αλλά και από ανώτερα κέντρα του φλοιού του εγκεφάλου μπορούν να ενεργοποιήσουν το κέντρο του εμέτου. Από την άλλη, χημικές ουσίες, όπως είναι διάφορα φάρμακα, μπορούν να ερεθίσουν την ζώνη των χημειοϋποδοχέων. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η ενεργοποίηση κινητικών ινών προς τους κοιλιακούς και αναπνευστικούς μύες (φυγόκεντρος οδός του αντανακλαστικού).

ΚΡΑΤΟΣ-ΜΑΦΙΑ, Η ΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

«Τους είπα κάτι έπρεπε να γίνει μ’ εκείνον τον τύπο, το Χίτλερ. Είπα ότι αν γινόταν κάποιος να ξεπαστρέψει αυτό το κάθαρμα, ο πόλεμος θα τελείωνε σε πέντε λεπτά». Τσαρλς «Λάκι» Λουτσιάνο

«Θα μιλήσω σε οποιονδήποτε· σε παπά, σε διευθυντή τράπεζας σε συμμορίτη, στον ίδιο τον διάβολο, αν έτσι καταφέρω ν’ αποσπάσω τις πληροφορίες που θέλω. Εδώ έχουμε να κάνουμε με πόλεμο». Πλωτάρχης Τσαρλς Χάφεντεν, Υπηρεσία Πληροφοριών Αμερικανικού Ναυτικού

«Πάντα πίστευα στη Δικαιοσύνη και συνεχίζω να πιστεύω σε αυτήν, αν και απόψε μου είναι λίγο δύσκολο να αποδεχθώ μία τέτοια εξωφρενική (απόφαση)» ήταν τα πρώτα λόγια του Αντρεόττι, μόλις πληροφορήθηκε την καταδίκη του…

Τον Νοέμβριο του 2002 το Εφετείο της Περούτζια καταδικάζει τον Τζούλιο Αντρεόττι σε 24 χρόνια κάθειρξη δεχόμενο ότι ο πρώην πρωθυπουργός του ιταλικού κράτους έδωσε εντολή στην Μαφία να δολοφονήσει τον Ιταλό δημοσιογράφο Κάρμινε «Μίνο» Πεκορέλι, στις 20 Μαρτίου του 1979, για να μην αποκαλυφθούν στοιχεία που θα κατέστρεφαν την πολιτική του καριέρα. Οι δικαστές έλαβαν σοβαρά υπ’ όψιν τους την μαρτυρία του Αντόνιο Τζιούφρε, πρώην μέλους της Μαφίας, που έγινε πληροφοριοδότης της αστυνομίας μετά τη σύλληψη του, ο οποίος κατέθεσε ότι ο πρώην πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεόττι συνεργαζόταν με τη Μαφία στη διάρκεια της πολύχρονης πολιτικής του καριέρας. Ο Τζιούφρε ήταν στενός συνεργάτης του «αρχηγού των αρχηγών» της Κόζα Νόστρα Μπερνάρντο Προβεντζάνο. Μ’ άλλα λόγια η Κόζα Νόστρα συνέδραμε τον Αντρεότι να ενισχύσει την επιρροή του στους κόλπους του Χριστιναδημοκρατικού κόμματος, συγκέντρωνε ψήφους για δικούς του πολιτικούς, εξουδετέρωνε πολιτικούς του αντιπάλους μ’ αποτέλεσμα τελικά να ανέλθει στο πρωθυπουργικό αξίωμα. Ο Αντρεόττι από την πλευρά προστάτευε τα μέλη της Κόζα Νόστρα από τις διωκτικές αρχές.

Πνευματική Ένδεια και Κρατική Εξουσία

Θα ήταν λογικό η είδηση της εφόδου και της κατάληψης του Καπιτωλίου από το πλήθος να πρόσφερε χαρά σε πάρα πολλούς αγωνιζόμενους ανθρώπους. Όπως, επίσης, είναι λογικό σύμβολα της εξουσίας που αποδίδουν μια σταθερή καταπιεστική σχέση με τους ανθρώπους να γίνονται αντικείμενο καταστροφών. Στην πρόσφατη «ελεύθερη» είσοδο στο Καπιτώλιο από το πλήθος δεν χαρήκαμε ούτε από την έφοδο ούτε από τις σέλφι εντός του κτηρίου. Η όλη εικόνα ήταν αποκρουστική και απογοητευτική για πάρα πολλούς, όχι με την ίδια αφετηρία σκέψης ασφαλώς. Διαφορετικά είδαν την συγκεκριμένη κατάληψη οι Δημοκρατικοί, διαφορετικά άλλα ριζοσπαστικά ρεύματα. Η απέχθεια μας και η λύπη μας για τέτοιες συμπεριφορές πηγάζουν από το γεγονός ότι πολλοί, πάρα πολλοί δυστυχώς, ενεργούν βάσει υποδείξεων. Δεν είναι μονάχα η ακροδεξιά πλέμπα που ξενίζει, το ίδιο θα ίσχυε και με ακροαριστερό μάχιμο τάγμα που θα ενεργούσε καθ’ υπόδειξιν της ηγεσίας του ή μιας καλά οργανωμένης εξουσιαστικής ομάδας υποκίνησης. Και οπωσδήποτε το κάθε εθνικό ακροατήριο που σέρνεται σε πολέμους παρασυρόμενο από τα εθνικά ιδεώδη. Η εξουσία μέσω των ηγεσιών της κατορθώνει είτε να «ενώνει» είτε να «διαχωρίζει» τους ανθρώπους, πάντα πλασματικά και πάντα προς όφελος της διατήρησης των κεκτημένων της. Γράφει ο Κροπότκιν σε κείμενο του το 1913: «Από αυτό τον πόλεμο και τη νίκη ενάντια στη Γαλλία (εννοεί γαλλογερμανικό πόλεμο του 1870) δημιουργήθηκε επιτέλους μια Γερμανική Αυτοκρατορία –το όνειρο Ριζοσπαστών, Κρατικών Σοσιαλιστών και μέρους των Γερμανών Συντηρητικών από το 1848»^[1].

«Ό,τι βάλατε, βάλατε»

Ο τίτλος του σημειώματος απηχεί και αντικατοπτρίζει τις θέσεις και τις διαθέσεις σημαντικής μερίδας ανθρώπων που κατοικούν στην Εύβοια και βλέπουν το ένα μετά το άλλο, βουνά και λόφους, να παραδίδονται στην βαριά αιολική βιομηχανία. Οι αντιδράσεις των πολιτών δεν αποτελούν ένα πρόσφατο γεγονός, τόσο στη νότια Εύβοια όσο και στη Κεντρική, αλλά συνεχίζουν μια αντίσταση που έχει ξεκινήσει παλαιότερα και τώρα κλιμακώνεται και εντείνεται. Και πιθανόν οι εμπειρίες του παρελθόντος να αποτελέσουν διδάγματα για το παρόν και το μέλλον ως προς την πολυμορφία των μέσων τα οποία απαιτούνται να τεθούν σε εφαρμογή για ένα επιτυχές αποτέλεσμα. Και επιτυχία δεν είναι τίποτα άλλο από την ακύρωση των σχεδίων για εγκατάσταση γιγάντιων αιολικών πάρκων στη νότια και κεντρική Εύβοια, που βρίσκεται, για ακόμη μια φορά, στο μάτι του κυκλώνα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Οι εταιρίες αυτές «γράφουν» στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη λεγόμενη «πράσινη» ενέργεια και τις ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας). Άλλωστε, είναι οι ίδιες που ταυτόχρονα με τον ίδιο ή διαφορετικό επιχειρηματικό μανδύα πραγματοποιούν εξορύξεις, παράγουν τοξικά απόβλητα και καταστρέφουν γενικά το περιβάλλον. Και απέχουν παρασάγγας από ορθή παραγωγή-χρήση-διαχείριση της «καθαρής» αιολικής ενέργειας. Απλά είναι μια ακόμη πηγή κερδοφορίας τους σε έναν τομέα, τον ενεργειακό, που παραδοσιακά κράτος-πολιτικοί-εταιρίες κάνουν ένα επικερδές για αυτούς «νταραβέρι». Πρόκειται για μια συνδιαλλαγή που στο ενεργειακό κομμάτι ξεκίνησε σκανδαλωδώς με τη βρετανική POWER και τον τότε πρωθυπουργό Θ. Πάγκαλο το 1925 όταν της παραχωρήθηκε «γη και ύδωρ» και με τον ανήκουστο όρο, που φανερώνει το είδος της συναλλαγής, ότι η πρώτη ύλη ο γαιάνθρακας θα εισάγονταν από τη Βρετανία και δεν θα χρησιμοποιούνταν ο εδώ άφθονος λιγνίτης! Η επικύρωση της συγκεκριμένης σύμβασης έγινε αργότερα επί οικουμενικής κυβέρνησης, γι’ αυτό τονίζουμε το διαχρονικό αλισβερίσι των πολιτικών και με τους ενεργειακούς επιχειρηματίες.

Νέες ανεμογεννήτριες στη Μάνη

Δεκάδες νέες ανεμογεννήτριες θα εγκατασταθούν στη χερσόνησο της Μάνης. Πολλές εγκαταστάσεις αιολικών πάρκων είχαν παγώσει από το 2017 εξ αιτίας ενός περιοριστικού όρου όπου οι ανεμογεννήτριες δεν μπορούσαν να είναι ορατές από παραδοσιακούς οικισμούς, χαρακτηρισμένους ως νεότερα μνημεία, όπως η Αρεόπολη, η Κοίττα, η Μίνα και η Βάθεια. Ο συγκεκριμένος περιορισμός καταργήθηκε με υπουργική απόφαση στις 2/4/21 και πλέον η Μάνη θα αποτελεί άλλον έναν τόπο όπου στα βουνά θα φυτευτούν ανεμογεννήτριες.