ΚΥΚΛΟΦΟΡEI το 215ο φύλλο της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Πέμπτη 29 Απριλίου 2021, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο στα σημεία διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου.                                                                   

Ακολουθεί ο πρόλογος, του Κύκλου Σύνταξης, για αυτήν την έκδοση:

Ο τουρίστας δεν είναι απλός τουρίστας

Και για όποιον τρέφει ακόμα αμφιβολίες για τη δημιουργία «πολιτών δύο κατηγοριών», το είπε ήδη η Σοφία Βούλτεψη, κάτοχος κάποιου υφυπουργείου, που μας διαφεύγει. Ερωτώμενη σχετικά με το θέμα, απάντησε ότι οι τουρίστες φέρνουν χρήματα στη χώρα. Συγκεκριμένα, σημείωσε πως «ο τουρίστας δεν είναι απλός τουρίστας. Ο τουρίστας είναι αυτός που φέρνει χρήματα στην χώρα. Άρα, πάντοτε θα κάνουμε κάποια θυσία. Δεν το κάνει για τον εαυτό του. Το κάνει γιατί ο τουρίστας που θα’ ρθει, θα ξοδέψει χρήματα».

«ΦΑΤΟ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΩ»

Το έχουμε πάθει όλοι και είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας να ακούς τη γνώριμη φωνή από την κουζίνα να προφέρει το τρομερό ξόρκι «ΦΑΤΟ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΩ». Ο λόγος ασφαλώς για κάποιο πιάτο με φακές ή κουνουπίδι που έχει μείνει στα αζήτητα πέντε μέρες στο ψυγείο ή και περισσότερο. Μονομιάς ξυπνάνε όλες οι κακές αναμνήσεις των παιδικών χρόνων, τα παιδάκια που πεινάνε κάπου στην Αφρική και έπρεπε να τους κάνουμε κάθε φορά το χατίρι να τρώμε τις υπερμεγέθεις μερίδες με το ζόρι. Όταν είμασταν νεότεροι απαντούσαμε χωρίς σκέψη, «πέτα το και τί με νοιάζει εμένα», όσο όμως περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο μπαίναμε στη αηδιαστική διαδικασία να γευτούμε με προφυλάξεις την ξεχασμένη μπαγιάτικη λιχουδιά για να μην πεταχτεί «και είναι κρίμα».

Υποχρεωτικότητες, κυρώσεις και συναίνεση

Στις 19-04-2021 θεσμοθετήθηκαν οι κυρώσεις που θα επιβάλλονται σε όσους εργάζονται σε δημόσιες υπηρεσίες και αρνούνται να υποβληθούν σε αυτοδιαγνωστικό έλεγχο ή δεν καταχωρούν το αποτέλεσμα του στην σχετική πλατφόρμα. Οι κυρώσεις περιλαμβάνουν περικοπές μισθού στους αορίστου χρόνου εργαζομένους, ενώ στους συμβασιούχους δεν θα γίνεται δεκτή η παροχή εργασίας τους και η υπηρεσία θα απαλλάσσεται από την υποχρέωση καταβολής των αποδοχών τους, για όσο χρονικό διάστημα οι εργαζόμενοι δεν συμμορφώνονται. Ουσιαστικά πρόκειται για τις πρώτες κυρώσεις στον εργασιακό τομέα που συνδέονται με την κρατική διαχείριση του Covid-19 και όμως, δεν κινήθηκε φύλλο στον κοινωνικό χώρο. Με την έναρξη τού υποχρεωτικού αυτοδιαγνωστικού ελέγχου, από την πλευρά των εργαζομένων, παρ’ όλο που δεν αναφέρθηκε κάποια περίπτωση άρνησης διενέργειας αυτοδιάγνωσης, το κράτος έσπευσε να βγάλει νόμο με κυρώσεις. Το κράτος γνωρίζει πως η διενέργεια αυτοδιαγνωστικού ελέγχου είναι ένα τρωτό μέτρο, αφού τα συγκεκριμένα self test έχουν πολύ χαμηλά ποσοστά επιτυχίας, ακόμα και αν κάποιος το κάνει σωστά, επίσης το κράτος γνωρίζει πως τα δηλωμένα αποτελέσματα στην πλατφόρμα μπορεί να είναι ψευδή. Παρ’ όλο, λοιπόν, που το κράτος θεσμοθέτησε ένα υποχρεωτικό μέτρο καθαρά για επικοινωνιακούς σκοπούς –από το οποίο αποκομίζουν μεγάλα χρηματικά ποσά, διάφοροι παρατρεχάμενοι με εταιρείες φαντάσματα– έτρεξε να νομοθετήσει περικοπές μισθών, δημιουργώντας έτσι μια αφετηρία σ’ αυτό που έχει ήδη προαναγγελθεί, δηλαδή στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού και στις κυρώσεις που θα ακολουθούν.

Corruptissima re publica plurimae leges

(όσο πιο διεφθαρμένο το κράτος,

τόσο πιο πολλοί οι νόμοι, Τάκιτος)

Και πολύ το άργησαν εδώ που τα λέμε. Ο λόγος για την τροπολογία που κατατέθηκε, νύχτα φυσικά, που απαλλάσσει τα μέλη των υγειονομικών κρατικών επιτροπών, όχι απλώς από κάθε μελλοντική ποινική δίωξη αλλά και από κάθε ενδεχόμενο εξέτασης στα πλαίσια ενδεχόμενης εξεταστικής ή προανακριτικής διαδικασίας στο πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού! Ο ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησε από τη διαδικασία για να διευκολύνει, όπως πάντα, την κυβέρνηση στην ψήφιση και το ατσαλωμένο ΚΚΕ έδωσε το μελιστάλαχτο παρών του. Προφανώς, δεν είναι καθόλου άσχετη η διαρροή πληροφοριών σχετικά με τα πρακτικά της επιτροπής.

Η ιθαγενής αγωνίστρια Λιλιάνα Πένια δολοφονήθηκε από εμπόρους κόκας στην Κολομβία

Την Τρίτη 20/04/21 δολοφονήθηκε η αυτόχθων κυβερνήτρια Σάντρα Λιλιάνα Πένια στην περιφέρεια Κάουκα. Η Πένια δολοφονήθηκε πάνω στην μοτοσυκλέτα της στο δρόμο για το κοντινό χωριό Καλτόνο. Η δολοφονηθείσα δεχόταν απειλές λόγω της εναντίωσής της στις όλο και περισσότερες καλλιέργειες κόκας στην περιοχή. Οι αυτόχθονες γίνονται συχνά στόχοι ένοπλων ομάδων που χρηματοδοτούνται από τους διακινητές ναρκωτικών και συγκρούονται για τον έλεγχο ζωνών που έχουν στρατηγική σημασία για την διακίνηση. Μόνο το 2021 έχουν δολοφονηθεί 52 ηγέτες κοινοτήτων και υπερασπιστές τους, ενώ από το 2016, αφ’ ότου υπογράφτηκε η συμφωνία ειρήνης μεταξύ κυβέρνησης-FARC, ο αριθμός των θυμάτων τέτοιων ενεργειών έχει φθάσει τα 1.166.

Luigi Camillo Berneri, 1897-1937

Η ζωή του διάσημου ιταλικού αναρχικού,

ο οποίος δολοφονήθηκε από τους κομμουνιστές

κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου

Ο Luigi Camillo Berneri γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1897 στην Lodi, στη Λομβαρδία της Βόρειας Ιταλίας. Ο πατέρας του ήταν τοπικός δημόσιος υπάλληλος. Η μητέρα του, Adalgisa Fochi, ήταν δασκάλα σε δημοτικό σχολείο, ενώ συμμετείχε και σε συνέδρια και προγράμματα για την προώθηση της παιδείας. Ο πατέρας της συμμετείχε στα κόκκινα πουκάμισα του Garibaldi^[1], ενώ ο παππούς της ήταν μέλος της μυστικής κοινωνίας των «Carbonari»^[2] και οπαδός του Mazzini^[3].

Ο Camillo είχε μια πολυτάραχη παιδική ηλικία. Ο υποσιτισμός τον έφερε κοντά στον θάνατο μόλις λίγες μέρες αφού η οικογένειά του μετακόμισε στο Μιλάνο, όπου η μητέρα του άρχισε να γράφει για ένα εκπαιδευτικό περιοδικό. Το 1904 βρισκόταν στο Παλέρμο της Σικελίας, όπου προσβλήθηκε από τύφο. Το 1905, έζησε στις πόλεις Cesena και Forlí στη Romagna, την «πιο κόκκινη» και πιο δημοκρατική περιοχή στο βασίλειο. Στο Varallo Sesia διαγνώστηκε με εντερίτιδα.

Η πολιτική δραστηριότητα για τον Camillo Berneri ξεκινά με τη μετάβασή του στο Reggio Emilia.

Ήταν ήδη μέλος της Ιταλικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας Νεολαίας (FGS) όταν, το 1912, διοργάνωσαν το συνέδριό τους στην πόλη του, μία από τις πρώτες στην Ιταλία που κυβερνιόταν από αριστερή διοίκηση. Ο Berneri ήταν μέλος της «πολιτιστικής» τάσης, δηλαδή προωθούσε τη σημασία του Κόμματος ως όχημα για τον πολιτιστικό διαφωτισμό του λαού, προκειμένου να γνωρίζουν τα δικαιώματά τους. Την 1η Φεβρουαρίου 1914, έγραψε το πρώτο του άρθρο για τη «L’ Avanguardia» (με τίτλο «Τα ψέματα της Παλαιάς Διαθήκης»), ένα κείμενο γεμάτο επιθέσεις εναντίον του κλήρου, στο στυλ του νεαρού Μουσολίνι, ο οποίος ήταν ακόμα σοσιαλιστής εκείνη την περίοδο. Ο Lido Caiani, ο συντάκτης της L’ Avanguardia, δεν ακολουθούσε πλέον τον Μουσολίνι, ο οποίος προωθούσε μια «παρεμβατική» στάση (δηλαδή, υπέρ της κήρυξης πολέμου στην Αυστρία-Ουγγαρία), πριν από τον Μπερνέρι, και με τη βοήθεια του Amadeo Bordiga [ο οποίος θα βρεθεί στο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCd’I) το 1921], κατορθώνει να τον βγάλει από την εφημερίδα.

ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ

Μτφ. Γιάννης Καυκιάς εκδ. Πόλις / σελ. 385 Ιούνιος 2020

Τον έλεγαν Σαΐντ. Ήταν δεκαπέντε χρονών, σκοτώθηκε πολύ κοντά στο κοινωνικό κέντρο. Ένας απλός έλεγχος ταυτότητας, που είχε άσκημη κατάληξη. Όπως συμβαίνει πολύ συχνά. Τα φιλαράκια που πλακώνουν. Το πρώτο μπουκάλι που πετιέται, τα τόσα άλλα που ακολουθούν. Οι νύχτες που διαδέχονται η μία την άλλη υπό το φως των αστυνομικών προβολέων, των φλας από τις κάμερες και των πυρπολημένων οδοφραγμάτων. Ο πατέρας μου που απευθύνει εκκλήσεις για ηρεμία όπως όλοι οι κοινωνικοί παιδαγωγοί. Κανένας δεν τους ακούει. Και γιατί θα έπρεπε να τους ακούσουν; Οι διαδρομές είναι παράλληλες. Δεν διασταυρώνονται. Ποτέ. Και δεν το κατάλαβε. Ούτε αυτός, ούτε οι συνάδελφοί του.

Ο 11χρονος Ματιά μεγαλώνει μέσα σε σιωπές, που κάνουν ακόμη περισσότερο αφόρητο το μίσος, την λύπη, αλλά και τις ενοχές, που σημαδεύουν το περιβάλλον του. Όλα μοιάζουν να διαλύονται μέσα στην απόγνωση, την τρέλα, τα θαμμένα μυστικά. Και πάλι οι σιωπές. Στους τοίχους της μικρής πόλης τα συνθήματα ζητούν Δικαιοσύνη με κόκκινα γράμματα δίπλα στο πρόσωπο του 15χρονου Σαΐντ: η τάξη δολοφόνησε τον Σαΐντ.

Νικήτας Σταματελόπουλος, ὁ Τουρκοφάγος (1787 – 1849)

Μία εξέχουσα προσωπικότητα στὴν ὁποία ὀφείλομεν νὰ παραχωρήσωμε

μία ἀμετακίνητη θέσι στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας

«Ἐγεννήθηκα εἰς ἕνα χωριὸ Μεγάλη Ἀναστάσοβα^[1] ἀποδῶθε ἀπὸ τοῦ Μυστρᾶ πρὸς τὴν Καλαμάτα. Ὁ προπάππος μου ἦτον Προεστὸς καὶ ὁ πατέρας μου ἔφυγε δεκαέξι χρόνων καὶ ἐπῆγε μὲ τὰ στρατεύματα τὰ Ρούσικα στὴν Πάρο καὶ ἦτον πολεμικός. Τὸν ἐσκότωσαν εἰς τὴν Μονεμβασίᾳ μαζὶ μὲ ἕναν ἀδελφὸ καὶ μ’ ἕναν κουνιάδο μου. Ἀπὸ ἕνδεκα χρόνων, μαζὶ μὲ τὸν πατέρα μου, ἔσερνα ἄρματα^[2]».

Ἔτσι ἀρχίζει τὰ ἀπομνημονεύματά του ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικώτερους καὶ γενναιότερους ἀγωνιστὲς τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Ὑπῆρξε ἀκαταμάχητος πολεμιστὴς καὶ κατὰ τὶς μάχες στὶς ὁποῖες συμμετεῖχε εἶχε ἐξολοθρεύσει μεγάλο ἀριθμὸ τούρκων^[3].

Ὁ παπποῦς τοῦ Νικηταρᾶ, ὁ γερο-Νικήτας, μαζὶ μὲ τὸν γιὸ του Σταματέλλο κυνηγημένοι καὶ ἐπικηρυγμένοι ἀπὸ τοὺς τούρκους, κατέφυγαν καὶ εγκαταστάθηκαν στὸ χωριὸ Τουρκολέκα τοῦ Δήμου Φαλαισίας τῆς ἐπαρχίας Μεγαλουπόλεως, τοῦ Νομοῦ Ἀρκαδίας, τὸ ὁποῖο ἦταν ἀσφαλὲς λημέρι γιὰ τοὺς διωκόμενους κλέφτες. Ὡς ἐκ τούτου, τὰ παιδικά του χρόνια τὰ ἔζησε στὸ χωριὸ τοῦ πατέρα του καὶ λόγῳ αὐτῆς τῆς ἐγκαταστάσεως τοῦ δόθηκε ἀρχικὰ τὸ ἐπώνυμο Τουρκολέκας. Τελικά, τὸ ὄνομα μὲ τὸ ὁποῖο συνδέθηκε ἐπισήμως ἦταν Σταματελόπουλος^[4].

Ἑνδεκάχρονος, βγῆκε στὸ ἁρματωλίκι, στὰ ἀχνάρια τοῦ πατέρα του. Στὴν ἴδια ἡλικία ἐντάχθηκε στὸ «μπουλούκι» τοῦ περίφημου κλέφτη Ζαχαριᾶ Μπαρμπιτσιώτη^[5]. Ἀπὸ αὐτὸν ἔμαθε τὰ μυστικὰ τῆς πολεμικῆς τέχνης, ξεχωρίζοντας γιὰ τὴν ἀνδρεία καὶ τὴν εὐρωστία του. Ἦταν ψηλός, μελαχρινός, πρῶτος στὸ ἅλμα καὶ γρήγορος στὸ τρέξιμο. Ἡ στενὴ σχέσις τοῦ Ζαχαριᾶ μὲ τὸν Νικηταρᾶ, ἐπισφραγίσθηκε στὸν γάμο του μὲ τὴν κόρη τοῦ Ζαχαριᾶ, Ἀγγελίνα.

Ἦταν ἀνεψιὸς τοῦ Κολοκοτρώνη (ἡ μητέρα του ἦταν ἀδελφὴ τῆς συζύγου τοῦ Κολοκοτρώνη) καὶ πολύτιμος συνεργάτης του στὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν τούρκων κατακτητῶν. Το 1806, κατὰ τὸν μεγάλο διωγμὸ τῶν κλεφτὼν καὶ τῶν ἁρματωλῶν τῆς Πελοποννήσου, ὁ Νικηταρᾶς μαζὶ μὲ τὸν Κολοκοτρώνη καταφεύγουν στὴν Ζάκυνθο. Κατατάσσονται στὸν Ρωσσικὸ στρατὸ καὶ παίρνουν μέρος στὴν ἐκστρατεία τῶν συμμαχικῶν πό­λεων τῆς Ἰταλίας ἐναντίον τοῦ Ναπολέοντα. Ἔκτοτε, χρονολογούνται καὶ οἱ δεσμοί του μὲ τὴν Ρωσσία.

Μετὰ τὴν παραχώρησι τῶν Ἑπτανήσων στὴ Γαλλία, τὸν Ιούλιο τοῦ 1807 καταφεύγει μαζὶ μὲ τὸν Κολοκοτρώνη στὴ Σκιάθο καὶ συμμετέχει ὡς κουρσᾶρος στὴν δρᾶσι τοῦ θρυλικοῦ Μαύρου Στόλου^[6]. Τὴν ἄνοιξι τοῦ 1808 σπεύδει μαζὶ μὲ τὸν Κολοκοτρώνη σὲ βοήθεια τοῦ ἀνυπότακτου Τουρκαλβανοῦ φίλου τους Ἀλῆ Φαρμάκη ἐναντίον τοῦ Βελῆ Πασᾶ, γιοῦ τοῦ περιβόητου Ἀλῆ τῶν Ἰωαννίνων. Μὲ χιλιάδες στρατὸ ὁ Βελὴς πολιορκεῖ, χωρὶς επιτυχία, γιὰ 65 ἡμέρες τὸν Πῦργο τοῦ Ἀλῆ Φαρμάκη στὸ Μοναστηράκι Ἀρκαδίας.

ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΗΤΤΑ ΜΙΑΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΕΙΝΑΣ

«Αφού επιμένουν στο νόμο που τόσο προκλητικά μηχανεύτηκαν, οφείλουν να τον εφαρμόσουν, τουλάχιστον αυτόν, και να με ξαναφέρουν στο υπόγειο του Κορυδαλλού, στην ειδική πτέρυγα που έκτισε ο ίδιος ο υπουργός της καταστολής, ο Μ. Χρυσοχοΐδης, για να θάψει την 17Ν, και όπου πέρασα τα 16 από τα 18 χρόνια που είμαι στη φυλακή». Δημήτρης Κουφοντίνας, Φυλακές Δομοκού, 8 Ιανουαρίου 2021.

«Είναι οξύμωρο να βλέπεις αναρχικούς, αριστερούς και ‘‘τρομοκράτες’’ να υπερασπίζονται την εφαρμογή της νομιμότητας του κράτους δίκαιου, την ίδια στιγμή που αυτά παραβιάζονται κατάφωρα και εκδικητικά από τους εντεταλμένους κρατούντες και υποτιθέμενους θεματοφύλακες της ‘‘τάξης’’. Πρόκειται για το απόλυτο πολιτικό παράδοξο που συμπληρώνει όλα τα πολιτικά παράλογα που ζούμε τα τελευταία χρόνια». Σάββας Ξηρός, Φυλακές Κορυδαλλού, 27-2-2021.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 στα χέρια της προ πολλού συνθηκολογημένης λεγόμενης νέας αριστεράς είχαν απομείνει είτε τα κουφάρια είτε τα υπολείμματα των πάλαι ποτέ ένδοξων κινημάτων (γυναικείο, αντιρατσιστικό, αντιπολεμικό, ομοφυλόφιλο, αντιαυταρχικό, αντιψυχιατρικό, μεταναστευτικό ή προσφυγικό κ.α.) της δεκαετίας του ’60 και του ’70. Η συντριβή έμοιαζε, αλλά και ήταν οριστική, όχι τόσο γιατί δεν επέτρεπε αναζωπυρώσεις, αλλά περισσότερο, γιατί πλέον ήταν ολοένα και περισσότερο κατανοητό ότι η αφομοίωση ήταν το μικρότερο «κακό».

Το «σύστημα» μετά την αρχική επίδειξη σκληρότητας, όχι μόνο «κατάπινε» κάθε διεκδίκηση με ιδιαίτερη ικανότητα και επεδείκνυε «απρόσμενη» ανοχή και προσαρμοστικότητα, όχι μόνο ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις για αναγνώριση κάθε είδους διαφορετικότητας, αλλά κυρίως αναβαπτιζόταν στην επαναστατική κολυμβήθρα του κάθε είδους δικαιωματισμού.

Πολλοί, κυρίως εξ αριστερής προελεύσεως προερχόμενοι, βιάστηκαν να μιλήσουν για έναν αντεστραμμένο πουριτανισμό, για την κατασκευή μιας πολιτικής ορθότητας που κατά βάθος έζεχνε και πάλι «συντήρηση». Τι είδους «συντήρηση», όμως, ήταν αυτή, αφού ο «προοδευτισμός» ακριβώς τις ίδιες απαιτήσεις και επιδιώξεις είχε;

Μαρία Σπυριδώνοβα (28 Οκτωβρίου 1884-11 Σεπτεμβρίου 1941)

Η Μαρία Αλεξανδρόβνα Σπυριδώνοβα ήταν εξέχουσα Ρωσίδα σοσιαλεπαναστάτρια, η οποία πρωτοστάτησε στην Μπολσεβίκικη Επανάσταση του 1917, αλλά ακολούθως κατηγορήθηκε για την αντίθεσή της στην μπολσεβίκικη ιδεολογία. Ήταν, μάλιστα, από αυτούς που οδήγησαν τους Αριστερούς Εσέρους σε συμμαχία με τον Λένιν και τους Μπολσεβίκους, αλλά φυλακίστηκε για κάποιο διάστημα και κλείστηκε σε ψυχιατρικό θεραπευτήριο, αφού οι Αριστεροί Εσέροι εγκατέλειψαν τους Μπολσεβίκους το 1918. Η ίδια πίστευε ότι η μπολσεβίκικη ιδεολογία στηριζόταν στο μίσος και ότι δεν θα άντεχε για πολύ.

Η δολοφονία του περιβόητου Λουζενόβσκι, γενικού επιθεωρητή της αστυνομίας και ονομαστού βασανιστή, που διέπραξε το 1905, ήταν η πιο σπουδαία τρομοκρατική πράξη από γυναίκα στην τότε Ρωσία, και η επακόλουθη κακομεταχείρισή της από την αστυνομία την κατέστησε ονομαστή μάρτυρα. Μετά από 11 χρόνια σε φυλακή της Σιβηρίας, απελευθερώθηκε μετά την Φεβρουαριανή Επανάσταση του 1917 και επέστρεψε σαν ηρωίδα της Επανάστασης.

Η Σπυριδώνοβα συνελήφθη από την μυστική αστυνομία κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εκκαθάρισης του 1937 – 1939 και στάλθηκε στα στρατόπεδα αναγκαστικής εργασίας των Γκουλάγκ. Εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες αμέσως μετά την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στα τέλη του καλοκαιριού 1941, στο Ορυόλ, λίγο πριν μπουν οι ναζί μέσα στην πόλη. Η Μαρία Σπυριδώνοβα απαλλάχθηκε επίσημα όλων των κατηγοριών το 1992.

Ψεύδος και Αλήθεια

Είναι κατ’ αρχάς χρήσιμο να επισημανθεί η λέξις ψεύδος. Ψεύδος είναι ο μη αληθής λόγος, το εσφαλμένο συμπέρασμα, ο απατηλός συλλογισμός. Επίσης, γνωρίζουμε ότι η είδηση είναι γνώση. Επομένως, είναι σημαντικό η είδηση να ανταποκρίνεται προς την πραγματικότητα.

Εάν, εν συνεχεία, αναζητήσομε την σημασία της λέξης πληροφορία θα διαπιστώσομε ότι σημαίνει την πλήρη βεβαιότητα, την πεποίθηση. Ως τέτοια, η πληροφορία διεκδικεί το αλάθητο και το αληθές. Ισχύει, πράγματι, αυτό, σε όλες τις περιπτώσεις; Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική, δεδομένου πως κατά και δια της χρήσεως, αυτού το οποίο φέρεται ως πληροφορία, συνήθως πραγματοποιείται φθορά του περιεχομένου που αποδίδεται εξ ορισμού στην λέξη.

Έτσι, αναγκαζόμαστε να αποδεχθούμε αυτό το οποίο ισχύει στην πράξη ότι, δηλαδή, το ψεύδος και η αλήθεια συναρτώνται με την πληροφορία και επομένως μία πληροφορία είναι αληθινή ή ψευδής. Το ίδιο ισχύει και για την είδηση. Αυτό αφορά κατ’ αρχήν τις «καθαρές» περιπτώσεις. Μπορεί, όμως, να είναι αποτέλεσμα αναμίξεως του αληθούς με το ψευδές. Σε αυτήν την περίπτωση τα ποσοστά αληθείας και ψεύδους ποικίλλουν. Αυτό εξαρτάται σε πολλές περιπτώσεις από την βαρύτητα που έχει για κάποιους η αλλοίωση των πραγματικών περιστατικών. Το βέβαιον είναι πως με αυτήν την ανάμιξη κατοχυρώνεται το ψευδές μέρος.

Σε πολλές, επίσης, περιπτώσεις εκείνο το οποίο μπορεί να συμβεί είναι η αποσιώπηση μέρους της πληροφορίας. Εννοείται, πως εκείνο το οποίο ισχύει, στις περισσότερες καταστάσεις αυτού του είδους, είναι η επιδίωξη κάποιου σκοπού εκ μέρους εκείνων οι οποίοι αλλοιώνουν ή παραποιούν την πληροφορία. Η παραποίηση μπορεί να αφορά τον τίτλο, την περιγραφή ή κάποια από τα στοιχεία ενός γεγονότος.

Όταν η αντικουλτούρα συναντά το μάρκετινγκ…

Με αρκετή δόση υπερβολής ίσως οι συγγραφείς του βιβλίου «H επανάσταση που ολοκληρώθηκε: ο μύθος της αντικουλτούρας», δηλώνουν: «Είναι κυρίως οι αντικομφορμιστές και όχι οι κομφορμιστές αυτοί που ενισχύουν την κατανάλωση. Αυτή η διαπίστωση είναι προφανής για όσους δουλεύουν στη διαφήμιση». Είναι σίγουρο πάντως, ότι σύνθετοι μηχανισμοί επιδρούν στις συνήθειες των ανθρώπων, είτε αφορούν την επιλογή των εμπορικών αγαθών είτε τη διαχείριση του χρόνου και άλλων άυλων αγαθών. Σε κάθε περίπτωση και μέσα στην υπερβολή τού παραπάνω μηνύματος κρύβονται πικρές αλήθειες. Το μότο «Πες μου τι αγοράζεις, για να σου πω ποιος είσαι» δεν αφορά μόνο το κομμάτι της κοινωνίας που αρέσκεται να καταναλώνει, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο διαμορφώνει μια ταυτότητα, αλλά και άλλα κομμάτια που φέρουν αντισυμβατικά χαρακτηριστικά. Τα μέλη ή οι φορείς μιας αντικουλτούρας μπορεί να πιστεύουν ότι είναι ανυπάκουοι στον καπιταλισμό αλλά όχι στο σύστημα ως σύνολο. Μπορεί να μην αγοράζουν τα κλασσικά ρούχα ή τα κλασσικά αυτοκίνητα, αλλά προσδίδουν στην «αιρετική» τους επιλογή μια αξία για την ικανοποίηση του «εγώ» τους και ταυτόχρονα του συστήματος, σε οικονομικό και πολιτισμικό επίπεδο. Ο καπιταλισμός είτε πουλήσει «κλασσικά» είτε «εναλλακτικά» είναι το ίδιο και το αυτό με όρους καθαρά χρηματοοικονομικούς. Λεφτά μπαίνουν στο ταμείο. Γι’ αυτό και η όποια σύγκρουση περιορίζεται μονάχα σε πολιτισμικό επίπεδο είναι ακίνδυνη για το σύστημα. Ασφαλώς καινοτόμα η αντικουλτούρα, πολλές φορές δανείζει τις ιδέες και τις λύσεις της σε συστημικούς επιχειρηματικούς βραχίονες ανανεώνοντας και φρεσκάροντας τη γκάμα τους. Και αυτό αφορά και «αθώους» τομείς, όπως είναι τα βιολογικά τρόφιμα ή η εναλλακτική ιατρική, όπου πολύ συχνά η εμπορική ισχύς υποβαθμίζει την μη χρηματική αξία του αγαθού.

Φοβάμαι, άρα υπάρχω

Η ασθένεια της ευυπόληπτης καρμανιόλας προς τέρψη της οφθαλμοφανούς εξαπάτησης συναντάται σε κάθε εποχή (για να μην πούμε πως προηγείται της εποχής της). Πρόκειται για ασθένεια μακροχρόνια και υποτροπιάζουσα. Μερικά από τα συμπτώματα που έχουν αναφερθεί στα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της γης είναι μούδιασμα, αδιαφορία, αστάθεια, έλλειψη επικοινωνίας με το φυσικό περιβάλλον, αίσθηση εγκατάλειψης, δυσφορία, ακράτεια, εγωκεντρισμός, τάσεις αυτοκαταστροφής και διαφυγής από την πραγματικότητα.

Τα άτομα που πάσχουν από την παραπάνω νόσο συνήθως ζούνε σύμφωνα με όσα τους έχουν πει κι όχι με όσα τους ταιριάζουν. Για την ακρίβεια δεν μπήκαν καν στον κόπο να αναζητήσουν τι είναι αυτό που τους ταιριάζει και κυρίως ποιοι είναι. Συμπεριφέρονται στη ζωή όπως σε ένα ρούχο που το φοράνε καθημερινά μέχρι τη στιγμή που θα το βαρεθούνε και θα το πετάξουν ενώ θα μπορούσαν να το χαρίσουν.

Οι άνθρωποι στις μοντέρνες κοινωνίες έχουν την τάση να βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά στην κινούμενη άμμο της καταναλωτικής συνήθειας πιστεύοντας πως με αυτό τον τρόπο θα καταφέρουν να γεμίζουν τα κενά που χάσκουν σαν κρατήρες μέσα στην ψυχή τους. Μέσα από την άρνηση αντιμετώπισης των προβλημάτων τους διακόπτουν τη φυσική εξέλιξη του είναι τους κατακερματίζοντας την όποια ευνοϊκή αντιπαράθεση με τον εαυτό τους. Αρέσκονται να τους ακούν κι όχι να ακούνε, μεταφέροντας το βάρος της υπόστασής τους στην πιο εύκολη λύση των πάντων: ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της ζωής αντί να τις γράψουν. Είναι κάτι σαν νοητική ανεπάρκεια. Είναι τόσο θλιβερό κι επικίνδυνο να αντιλαμβάνεσαι τις δυνατότητες που κρύβει ένας άνθρωπος και να μην επιθυμεί να συντελέσει στην ολοκλήρωση της εσωτερικής του αναζήτησης.

Από την ελευθερία στην εκμετάλλευση των δελφινιών

Από τον περίσσιο θαυμασμό που ανέκαθεν προκαλούσαν στους ανθρώπους τα κητώδη, μέχρι την εκμετάλλευσή τους σαν ένα ακόμη είδος ζωντανού εμπορεύματος, μεσολάβησαν αιώνες και πληθώρα ανθρώπινων πολιτισμών. Η πρώτη ανθρώπινη απόπειρα, ώστε να εκτεθούν αιχμάλωτα δελφίνια με σκοπό τη διασκέδαση του εκάστοτε κοινού, έγινε στον Άγιο Αυγουστίνο της Φλόριντα, το 1938. Η μόδα των δελφιναρίων εξαπλώθηκε γρήγορα μετά από την μεγάλη επιτυχία της τηλεοπτικής σειράς «Φλίππερ» που παρουσιαζόταν στην Αμερική, κατά την δεκαετία ’60-70. Το θλιβερό παρασκήνιο στην ιστορία της αιχμαλωσίας τους αποκαλύπτεται είτε μέσω ντοκιμαντέρ είτε μέσα από κάποιες απόπειρες δημοσιογραφικού περιεχομένου, παρουσιάζοντας την «πτώση» τους από την ελευθερία της θάλασσας και του ωκεανού στο χλωριωμένο νερό της πισίνας, και την έκπτωση της ιδιαίτερα σύνθετης και εξελιγμένης τους οντότητας στο ρόλο του υπάκουου γελωτοποιού. Η ιστορία της αιχμαλωσίας τους ξεκινά από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ουσιαστικά πρόκειται για το χρονικό σημείο όπου οι επιχειρήσεις αυτού του είδους εξελίχθηκαν σε παγκόσμια βιομηχανία. Στο προσκήνιο της βιομηχανίας αυτής βασιλεύει η τέχνη της παραπληροφόρησης του κοινού, μέσα από καλά οργανωμένες δημόσιες σχέσεις και διαφημιστικές καμπάνιες, ενώ στο παρασκήνιο κυριαρχούν οι αρπαγές από τη θάλασσα, η παράνομη διακίνηση, η κυβερνητική διαφθορά και οι επώδυνες μεταφορές από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη και η ανελέητη εκμετάλλευση.

Η καταστροφή της φύσης

του Anton Pannekoek (1873-1960)

Πρόλογος

Πρόκειται για ένα πρώιμο άρθρο του διάσημου σοσιαλιστή μελετητή, καθώς και εξέχοντος αστρονόμου Anton Pannekoek, το οποίο προχωρά σε μεγάλο βαθμό στην εξάλειψη της ιδέας ότι οι σοσιαλιστές είχαν μια πολύ παραγωγιστική άποψη για τη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον.

Ο Άντον Πάνεκουκ, υπήρξε ο πιο γνωστός θεωρητικός των εργατικών συμβουλίων και κύριος εκπρόσωπος της αριστερής πτέρυγας του Κ.Κ. Ολλανδίας, στην οποία ο Λένιν επιτέθηκε στο έργο του «Ο αριστερισμός». Ο Πάνεκουκ προσπάθησε να ξεκαθαρίσει τη φύση του μπολσεβικισμού και της ρωσικής επανάστασης. Έδειξε ότι η Οκτωβριανή επανάσταση, αν και αποτελούσε σημαντικό σταθμό στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, κατέτεινε εξ αρχής σε ένα σύστημα παραγωγής που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κρατικός σοσιαλισμός ή κρατικός καπιταλισμός. Αλλά η ρωσική επανάσταση διεξάχθηκε κάτω από το λάβαρο του μαρξισμού και το μπολσεβίκικο κράτος θεωρήθηκε γενικά ένα μαρξιστικό καθεστώς. Ο μαρξισμός, και κατόπιν, ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός, αποτέλεσαν την ιδεολογία του ρωσικού κρατικού καπιταλισμού.

Οι απόψεις του τείνουν στον ακραίο κομμουνισμό, σε πολλά σημεία δε ταυτίζονται με τους αναρχοκομμουνιστές, τους λεγόμενους ντεφαιτιστές και άλλες επαναστατικές για την εποχή τους τάσεις, εκφραστές των οποίων είναι οι Ρόζα Λούξεμπουργκ, Κάρλ Λίμπκνεχτ, Πώλ Μάτικ, Αμαντέο Μπορντίγκα κ.ά.

Χαρακτηριστικό των απόψεων του είναι, επίσης, το Γράμμα του Πανεκούκ προς τον Πωλ Ματίκ (στις 26/5/1949) σχετικά με τις διαφορές μεταξύ μαρξισμού και αναρχισμού.^[1]

1850: Η εξέγερση των βουλγάρων χωρικών

Πρόκειται για τη σύντομη ιστορία μιας εξέγερσης από (κυρίως) βουλγάρους χωρικούς κατά την περίοδο της πτώσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι αγρότες αγωνίστηκαν για να καταργήσουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις στους φεουδάρχες, αλλά πολλοί από τους ηγέτες τους κινούνταν επίσης από ένα μίγμα εθνικής αυτονομίας και Χριστιανισμού. Η εξέγερση συνετρίβη, αλλά η οργή από τα σοβαρά αντίποινα εκ μέρους των αρχών ανάγκασε την Οθωμανική Αυτοκρατορία να υποχωρήσει και να παραχωρήσει περιορισμένες μεταρρυθμίσεις όσον αφορά τη γη και τους φόρους.

Η εξέγερση

Από τότε που οι Τούρκοι κατέκτησαν τη Βουλγαρία στα τέλη του 14ου αιώνα, ο τοπικός σλαβικός και χριστιανικός πληθυσμός, απτόητος από τους αυστηρούς νόμους και την αιματηρή καταστολή, συνεχίζει να αντιστέκεται και να διοργανώνει ένοπλες εξεγέρσεις. Κάθε φορά που η Οθωμανική Αυτοκρατορία έκανε πόλεμο με μια από τις Ευρωπαϊκές Χριστιανικές Δυνάμεις και ηττούνταν, οι Βούλγαροι ξεσηκώνονταν. Στα τέλη της άνοιξης του 1850, στα βορειοδυτικά της Βουλγαρίας σημειώνεται μια καθυστερημένη αντίδραση στα επαναστατικά γεγονότα στην κεντρική Ευρώπη.

Οι βούλγαροι αγρότες είχαν διαχρονικά αντιταχθεί στην φεουδαρχική καταπίεση, η οποία, όπως εφαρμοζόταν από το οθωμανικό καθεστώς, ήταν μια άμεση ληστεία που επέβαλαν οι Τούρκοι φεουδάρχες άρχοντες. Αρκετοί νεαροί βούλγαροι διανοητές προσπάθησαν να κάνουν τους βουλγάρους χωρικούς να συσχετίσουν την απαίτηση για κατάργηση της πρωτόγονης φεουδαρχικής καταπίεσης με το αίτημα αυτονομίας για τους Βούλγαρους. Ήταν πολύ νωρίς εκείνη την εποχή, σε αντιδιαστολή με την επικρατούσα Οθωμανική εξουσία, να οραματίζονται την πλήρη ελευθερία για τη Βουλγαρία.

Αναπτυξιακά οράματα

Ένα μεγαλεπήβολο αναπτυξιακό σχέδιο είναι στα σκαριά.

Από τον Ιανουάριο του 2021, η Ελλάδα μπαίνει δυναμικά στην μάχη διεκδίκησης των «ψηφιακών νομάδων». Η κυβέρνηση ψήφισε νόμο με τον οποίο δίνεται έκπτωση 50% στον φόρο εισοδήματος για τους ψηφιακούς νομάδες, οι οποίοι θα εγκατασταθούν στην χώρα μέσα στο έτος.

Τι είναι οι ψηφιακοί νομάδες; Είναι εργαζόμενοι υψηλής εξειδίκευσης, που μπορούν να προσφέρουν τις καλοπληρωμένες υπηρεσίες τους μέσω διαδικτύου, απ’ όποιο σημείο του πλανήτη επιλέξουν αυτοί. Η πανδημία αποκάλυψε, μεταξύ άλλων, την ανθεκτικότητα της εξειδικευμένης εργασίας σε συνθήκες κρίσης και φυσικά τις νέες ευκαιρίες που δημιουργεί η εξ αποστάσεως εργασία.

Ουκραΐνα: Ματώνοντας για την εξουσία

Με αφορμή την αναζωπύρωση της έντασης στην Ουκραΐνα παρουσιάζουμε το κείμενο το οποίο δημοσιεύθηκε στο φύλλο 139 της εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, τον Ιούνιο του 2014.

Καθώς το αίμα συνεχίζει να ρέει στην Ουκραΐνα (αυτή είναι η ορθή διατύπωση της σλαβονικής αυτή λέξης, αντί της φτιαχτής  και άσχετης «Ουκρανία» που παραπέμπει σε… κρανία που δεν υπάρχουν), ωθώντας σε «βολικούς» συνειρμούς αναβίωσης μιας «ψυχροπολεμικής» περιόδου που τελείωσε δύο και πλέον δεκαετίες πριν, καλό είναι να διαπιστώσουμε εάν κάτι τέτοιο όντως ισχύει.

Η πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας από τα ενεργούμενα των δυτικών (κυρίως Αμερικανών και Γερμανών) στην Ουκραΐνα, η άμεση κατάληψη της Κριμαίας από τη Ρωσσία, οι μάχες στην ανατολική Ουκρανία, η συγκέντρωση στρατευμάτων ΝΑΤΟικών και Ρωσσικών σε όλη τη γραμμή του «Ανατολικού Μετώπου», οι εκβιασμοί αλλά και οι συμφωνίες στο ενεργειακό επίπεδο, δημιουργούν μια εικόνα πως η προηγούμενη «σχεδόν αρραγής» συνεργασία Δύσης και Ανατολής στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης έχει σπάσει και θα πρέπει να επαναδιευθετηθεί.

Είναι όντως έτσι; Υπάρχει βέβαια η εύκολη (και βολική όπως θα διαπιστώσουμε) οπτική που βλέπει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις ποικιλώνυμες εξουσιαστικές κλίκες και όχι τις συμπήξεις οι οποίες δημιουργούνται ακριβώς εξ αιτίας των διαχωριστικών γραμμών. Στην περίπτωση της Ουκραΐνας (όπως και της Συρίας και της Λιβύης…) τα πράγματα είναι και δεν είναι όπως φαίνονται.

Βέβαια, η πολεμική ρητορική των «αντιπάλων» ενισχύει την οπτική των διαχωριστικών γραμμών. Ήδη τον περασμένο Απρίλιο ο Αμερικανός διπλωμάτης Christopher Hill δήλωσε πως «η απάντηση της Ρωσσίας στην Ουκρανική κρίση σημαίνει πως η Μόσχα πρόδωσε τη Νέα Τάξη Πραγμάτων στην οποία συμμετείχε τα τελευταία 25 χρόνια». Συνεπώς η διολίσθηση σε ένα νέο «ψυχρό πόλεμο» είναι αναπόφευκτη. «Άσχημη» προοπτική για πολλούς, καθώς ο λεγόμενος ψυχρός πόλεμος (ο οποίος αποδείχθηκε ιδιαίτερα θερμός στα εκτός Ευρώπης σημεία του πλανήτη) ήταν άμεσα συνδεδεμένος με την απειλητική προοπτική ενός πυρηνικού ολέθρου.

Νικολάι Ιβάνοβιτς Κιμπάλτσιτς: Εφευρέτης του πρώτου επανδρωμένου πυραύλου και επαναστάτης

Ο Νικολάι Ιβάνοβιτς Κιμπάλτσιτς (Nicolai Ivanovich Κibalcich) είναι διάσημος ρώσος εφευρέτης και πατέρας του πρώτου ρώσικου κινητήρα τζετ σε αεροπλάνο, καθώς και επαναστάτης.

Γεννιέται τον Οκτώβριο του 1853 στην πόλη Κορώπ, της περιφέρειας Τσέρνιγκοβ. Ο πατέρας του είναι ιερέας και όταν ο Νικολάι μπαίνει στο γυμνάσιο το 1864, επιμένει ότι ο γιος του θα πρέπει να μετακινηθεί σε θρησκευτικό σχολείο. Παρ’ ότι αρχικά υπακούει, το 1869, το εγκαταλείπει και επανέρχεται σε σχολείο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το οποίο τελειώνει με ασημένιο βραβείο αρκετά χρόνια αργότερα.

Από μικρός, εμφανίζει ιδιαίτερη ικανότητα στην κατανόηση των μαθηματικών και των ξένων γλωσσών. Το άλλο του προσόν είναι η επαναστατική του φύση· στα 16 του αποκόπτεται από τον πατέρα του και παίρνει μέρος σε μια ομάδα που συλλέγει απαγορευμένα βιβλία για την δημιουργία μυστικής βιβλιοθήκης. Το 1871 πηγαίνει σε σχολή μηχανικών σιδηροδρόμων στην Αγία Πετρούπολη, γιατί πιστεύει ότι οι σιδηρόδρομοι είναι απαραίτητοι σε μια αχανή χώρα όπως η Ρωσία.