«Ο βασανιστής είναι σαρξ εκ της σαρκός του συστήματος και στυλοβάτης της εξουσίας, όπως ο δήμιος σε όλα τα δεσποτικά καθεστώτα. Πως είναι δυνατόν η Αρχή που αξιοποιεί και γι’ αυτό ευλογεί σιωπηρά τον βασανισμό να αναζητήσει και να τιμωρήσει τον βασανιστή; Αντίθετα διασφαλίζει την ανωνυμία του με τη σιωπή και την παρασκηνιακή ευαρέσκεια. Δεν αρκεί, επομένως, ο δρακόντειος νόμος κατά των βασανιστηρίων, αφού πρόκειται για κυνήγι φαντασμάτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μέγιστο αγαθό και θα ήταν αφέλεια, ουτοπία ή εφησυχασμός να εμπιστευθεί η κοινωνία την προάσπισή τους στην εξουσία. Είναι δική της υπόθεση και δικό της χρέος». Κυριάκος Σιμόπουλος, Βασανιστήρια και Εξουσία, Από την Ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, το Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία ως την εποχή μας
«Ο ποινικός νομοθέτης τοποθετείται στο ερώτημα αυτό ξεκάθαρα ορίζοντας στο άρθρο 137Δ παρ. 1 ΠΚ ότι η κατάσταση ανάγκης ουδέποτε αίρει το άδικο των βασανιστηρίων. Η θεωρία εξακολουθεί, ωστόσο, να διχάζεται σε θιασώτες βασανιστηρίων σε εξαιρετικές περιπτώσεις και σε αυτούς που τα αποδοκιμάζουν κατά τρόπο απόλυτο. Η απαγόρευση οποιασδήποτε διαβάθμισης της ανθρώπινης αξίας δεν επιτρέπει πάντως οποιαδήποτε εξαίρεση. Συνεπώς, υποστηρίζεται στο πλαίσιο της συμβολής αυτής η θέση ότι οποιαδήποτε άσκηση βίας εκ μέρους της αστυνομίας αντιστρατεύεται τη φύση της ανθρώπινης αξίας και παραβιάζει τόσο το Σύνταγμα όσο και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου». Φερενίκη Παναγοπούλου – Κουτνατζή, Επίκουρη Καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Δικηγόρος
Σ’ ένα καθεστώς δημοκρατικό ή μη, όπου καταγράφεται αύξηση των «περιστατικών» άγριων ξυλοδαρμών από αστυνομικούς, βασανισμών, κακοποιήσεων κάθε είδους συμπεριλαμβανομένων των σεξουαλικών, είναι ιστορικά καταγεγραμμένο ότι η παρότρυνση, η κάλυψη, η έκταση, αλλά και οι συνθήκες που πραγματοποιούνται ορίζονται από τους ανώτερους αξιωματούχους. Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα επιδιώκεται να συγκαλυφθεί εκ του πονηρού πάντα από ανεδαφικές ερμηνείες που μιλούν για «μεμονωμένα περιστατικά», «περιστατικά που οφείλονται σε εκνευρισμό ή θυμό», για «περιστατικά» που οφείλονται σε «αυτονόμηση» αστυνομικών ομάδων ή μηχανισμών.
Το πρόσφατο εξώδικο που έστειλε το υπουργείο Προστασίας του πολίτη στις εφημερίδες Documento και Εφημερίδα των Συντακτών, επειδή δημοσίευσαν καταγγελίες για βασανισμούς που έλαβαν χώρα στην ΓΑΔΑ είναι ενδεικτική.
Διαβάζουμε, λοιπόν, στην σχετική ανακοίνωση:
«Σε σημερινό πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας Συντακτών δημοσιεύθηκε με αβασάνιστη σκοπιμότητα, καταγγελία περί δήθεν βασανισμού του Παπαζαχαρουδάκη Αριστοτέλη κατηγορούμενου για σωρεία αδικημάτων στα γεγονότα της Τρίτης 9ης Μαρτίου στη Ν. Σμύρνη. Οι καταγγελίες της εφημερίδας είναι απολύτως ψευδείς και ακραία δυσφημιστικές για την Ελληνική Αστυνομία.»
Οι συντονιστές των βασανιστηρίων βιάστηκαν ως «όφειλαν» να διαψεύσουν, ενώ εννοείται ότι την ίδια στιγμή διενεργείται ΕΔΕ, η οποία θα έχει τα ίδια πανηγυρικά αποτελέσματα στέλνοντας το μήνυμα: συνεχίστε απρόσκοπτα το «έργο» σας, είστε πλήρως προστατευμένοι, μην ανησυχείτε όλα θα κουκουλωθούν, όλα σύντομα θα ξεχασθούν.
Το μόνο που ενοχλεί του φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς του βασανισμού του αναρχικού Άρη Παπαζαχαρουδάκη είναι η δημοσιότητα. Επομένως η αποδόμηση της καταγγελίας έχει σημασία και για τον σκοπό αυτό επιστρατεύονται τα γνωστά και πρόθυμα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, σπουδαγμένα στο «παιχνίδι» αυτό.
<Ας δούμε μια ενδεικτική περίπτωση και συγκεκριμένα τις «πλάτες», που έβαλε στους βασανιστές και στους εντολοδόχους τους το γνωστό υποκείμενο της δημοσιογραφίας Μανώλης Καψής.
«Παρόμοιες απορίες δημιουργούνται και με τον άνθρωπο που αποκάλυψε στην ΕφΣυν, το όργιο βασανιστηρίων στη ΓΑΔΑ. Ο κ. Παπαζαχαρουδάκης, της αναρχικής συλλογικότητας Μασόβκα, τα μέλη της οποίας συνδέονται (σύμφωνα με την Αστυνομία), με τη φονική επίθεση κατά του αστυνομικού- περιγράφει ένα όργιο αστυνομικής βίας σε βάρος του και αφηγείται λεπτομερώς, τα φοβερά βασανιστήρια τα οποία υπέστη στη ΓΑΔΑ. Σου σηκώνεται η τρίχα. Όταν οι δημοσιογράφοι που του πήραν τη συνέντευξη τον ρωτούν όμως, αν κατήγγειλε τα βασανιστήρια που υπέστη, απαντά: «Αρνήθηκα να ζητήσω ιατρική περίθαλψη για λόγους αξιοπρέπειας. Η ανακρίτρια μπορούσε να διαπιστώσει τα σημάδια στο πρόσωπό μου». Τι έκανε ο σύντροφος Παπαζαχαρουδάκης; Τέσταρε την ανακρίτρια; Αν είναι παρατηρητική; Γιατί άραγε έχασε την ευκαιρία να ξεμπροστιάσει τους βασανιστές του, δεν μας το εξηγεί. Για λόγους αξιοπρέπειας λέει. Από κοντά και η αντίδραση της δικηγόρου του. Μιλάει για σαθρά αποδεικτικά στοιχεία και για υποκλαπείσες συνομιλίες, αλλά για βασανιστήρια κουβέντα. Ένα περίεργο πράγμα. Υ.Γ. Ο κ. Παπαζαχαρουδάκης είχε συλληφθεί και για την επίθεση στο γραφείο του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη. Όπως εξήγησε τότε, έκανε «παρέμβαση στο πολιτικό γραφείο του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη» γιατί αυτό το «υπόλειμμα της φεουδαρχικής εξουσίας της καταραμένης οικογένειάς του (sic), μαστίζει τον τόπο εδώ και έναν αιώνα». Και τότε είχε καταγγείλει επίσης τον βασανισμό του από την Αστυνομία.» (Μανώλης Καψής, Capital.gr, 17-3-2021
Ένα «περίεργο πράμα» λοιπόν, στην ΓΑΔΑ βασανίζουν ανθρώπους, τους απαγάγουν από τα σπίτια τους, τους φορούν κουκούλες, τους δένουν πισθάγκωνα και τους δέρνουν επί ώρες, δεν τους αφήνουν να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο, ούτε με τους δικηγόρους τους, τους αφήνουν χωρίς φαΐ και χωρίς νερό και όπως καταγγέλλει ο αναρχικός Άρης Παπαζαχαρουδάκης, μέλος της αναρχικής ομάδας Μασόβκα, «δεν υπήρχε σημείο του σώματός του που να μην χτυπηθεί επί ένα 8ωρο», ενώ επιπλέον οι γυναίκες που συλλαμβάνονται, υφίστανται και σεξουαλική κακοποίηση.
Ο απορών δημοσιογραφίσκος Μανώλης Καψής γνωρίζει πολύ καλά τις εκθέσεις και παρατηρήσεις της ανεξάρτητης Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων και της Απάvθρωπης ή Ταπειvωτικής Μεταχείρισης ή Τιμωρίας του Συμβουλίου της Ευρώπης (CPT), η οποία εξετάζει τις πράξεις και παραλείψεις του ελληνικού κράτους με τακτικές επισκέψεις σε κέντρα κράτησης και φυλακές τα τελευταία τριάντα χρόνια. Το 2019 στην τακτική της έκθεση για το ελλαδικό κράτος η Επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα: «Παρά τις συντριπτικές ενδείξεις για το αντίθετο, οι ελληνικές αρχές έχουν συστηματικά αρνηθεί, μέχρι και σήμερα, να αποδεχθούν ότι η κακομεταχείριση εκ μέρους αστυνομικών αποτελεί σοβαρό πρόβλημα στην Ελλάδα». Η Eπιτροπή ερεύνησε τις διαδικασίες λογοδοσίας στην ΕΛ.ΑΣ. το 2019 και διαπίστωσε μια «νοοτροπία ατιμωρησίας». Τα ίδια ακριβώς επαναλαμβάνουν οι εκθέσεις του 2011 και 2016 η συγγραφή των οποίων δεν κούρασε διόλου τους συντάκτες τους αφού επαναλαμβάνουν τις ίδιες ακριβώς διαπιστώσεις.
Ο απορών δημοσιογραφάκος γνωρίζει επίσης ότι για την περίοδο 1959-2020 το ελλαδικό κράτος καταμετρά προφανώς με ιδιαίτερη περηφάνια 121 καταδικαστικές αποφάσεις από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για παραβίαση του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ, που αφορούσαν ακραία βάναυση, απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση από το κράτος δηλαδή καταλαμβάνει την πέμπτη χειρότερη χώρα στο θέμα ενώ προηγούνται με χειρότερη επίδοση το ρωσικό κράτος (916), το τουρκικό (341), η ρουμάνικο (302) και το ουκρανικό (253). Προφανώς αυτές οι 121 καταδικαστικές αποφάσεις κρύβουν από πίσω τους χιλιάδες άλλες οι οποίες ουδέποτε καταγγέλθηκαν, ουδέποτε εξετάστηκαν και αφορούν βασανισμούς και άγριους ξυλοδαρμούς, εξευτελιστικές και ταπεινωτικές συνθήκες κράτησης σε αστυνομικά τμήματα, φυλακές, στην ΓΑΔΑ, στον δρόμο, και σε κέντρα κράτησης μεταναστών και προσφύγων.
Ο δήθεν απορών δημοσιογραφάκος γνωρίζει πολύ καλά ότι οι αστυνομικοί βασανιστές δεν πρόκειται ποτέ να διωχθούν, όχι μόνο γιατί είναι εύκολο να καλύψουν τα ίχνη τους, αλλά γιατί έχουν εντολή και υπηρεσιακό καθήκον να βασανίζουν, γιατί οι βασανισμοί τους δεν αποτελούν, έστω, πειθαρχικό παράπτωμα. Γνωρίζει επίσης ότι οι άγριοι ξυλοδαρμοί, οι βασανισμοί και οι κακοποιήσεις διαδηλωτών δεν οφείλονται σε «οξύθυμους» αστυνομικούς, αλλά σε αυτό, που ονομάζει αυτός και το συνάφι τους κεντρική πολιτική γραμμή. Γι’ αυτό ακριβώς θα συνεχιστούν, γι’ αυτό ακριβώς η κάλυψης τους, είναι απαραίτητη, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι «απορίες» και τα ερωτήματα «είναι ποτέ δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα» δεν απορρέουν φυσικά ούτε από άγνοια ούτε από ηλιθιότητα, αλλά από βαθιά συναίνεση και συγκατάβαση στο έργο των βασανιστών και των εντολοδόχων τους.
Οι βασανιστές ήταν, είναι και παραμένουν δημιούργημα της εξουσίας, δημοκρατικής ή δικτατορικής, δεξιάς ή αριστερής, μιας εξουσίας κατά βάθος βαθύτατα φοβισμένης για την κοινωνική εξέγερση που βλέπει να έρχεται και νομίσει ότι θα καταστείλει.
Ματαιοπονούν. Οι χειρότεροι εφιάλτες τους θα γίνουν πραγματικότητα…
Δημοσιεύθηκε από Παρεμπιπτόντως
Anarchy press gr 