Η οικονομία ασθενεί, ας την αφήσουμε να πεθάνει…

Οφείλουμε εξ αρχής να αποσαφηνίσουμε, πως αναφερόμενοι στην εξελισσόμενη παγκόσμια αναδιάρθρωση στα πλαίσια της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης, δεν παραβλέπουμε και τις διαφορετικές επιπτώσεις, που αυτές δημιουργούνται στον κάθε κοινωνικό χώρο και κράτος ξεχωριστά. Θεωρούμε, όμως, πως οι όποιες διαφορές δεν αναστέλλουν τις επερχόμενες εξελίξεις και τις συνέπειές τους, αντίθετα επηρεάζουν επί τα χείρω κράτη όπως το ελλαδικό, τα οποία δεν παύουν παρ’ όλ’ αυτά να εναρμονίζονται, ανεξαρτήτως κοινωνικού κόστους, με τη νέα επιβαλλόμενη πραγματικότητα.

Οι ψίθυροι για την έλευση ενός νέου μνημονίου ή μίας ακόμη πτώχευσης, που σε κάθε περίπτωση συνδέονται, έχουν αρχίσει να δυναμώνουν στην λεγόμενη δημόσια σφαίρα. Αν και το σύνολο του κοινωνικού χώρου, πιθανόν να μη δίνει τη δέουσα σημασία μιας και είναι εγκλωβισμένο στα άμεσα προβλήματα που ζει στην καθημερινότητα του, οι μεταβολές που υφίσταται και ο ελλαδικός κοινωνικός χώρος είναι κατακλυσμιαίες. Όλα καταμαρτυρούν, πως τίποτε δεν θα είναι το ίδιο την επόμενη μέρα και καμμία «κανονικότητα» δεν θα επέλθει στις ζωές μας. Ας δούμε κάποιους αριθμούς, που καθορίζουν τη συνέχεια των μεταβολών και της αποσάθρωσης του κοινωνικού χώρου.

Ενδεικτικά θα αναφέρουμε πως διαμορφώνεται το ΑΕΠ (ακαθάριστο εθνικό προϊόν) και παράλληλα το εξωτερικό χρέος. Μεταξύ 2019 και 2016, το ΑΕΠ ανήλθε πέρυσι σε 183,413 δισ. ευρώ από 174,237 δισ. ευρώ, ενώ το χρέος διαμορφώθηκε σε 331,072 δισ. ευρώ (180,5% του ΑΕΠ) από 315,012 δισ. ευρώ (180,8% του ΑΕΠ) το 2016. Παράλληλα, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, μεταξύ 1ης κοινοποίησης (Απρίλιος 2020) και 2ης κοινοποίησης (Οκτώβριος 2020), δεν υπήρξε μεταβολή ως προς τον προσδιορισμό του πλεονάσματος, ενώ, αντίθετα, αυξήθηκε το χρέος κατά 3,9 μονάδες του ΑΕΠ.