«Καμιά νέα κοινωνική τάξη δεν κατέλαβε την εξουσία μέσω της Αμερικανικής Επανάστασης. Αυτοί που σχεδίασαν την Επανάσταση ήταν σε μεγάλο βαθμό μέλη της αποικιακής άρχουσας τάξης». Καρλ Ντέγκερ, Πέρα από το παρελθόν μας
«Η εμπλοκή των κατώτερων τάξεων στη διαμάχη δεν θα πρέπει να επισκιάζει το γεγονός ότι η διαμάχη ήταν σε γενικές γραμμές μια πάλη για την απόκτηση αξιωμάτων και εξουσίας ανάμεσα σε μέλη μιας ανώτερης τάξης, δηλαδή μια μάχη της νέας άρχουσας τάξης εναντίον της καθεστηκυίας». Έντμουντ Μόργκαν
Η εισβολή στο Καπιτώλιο χιλιάδων υποστηρικτών του απερχόμενου αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ την 6η Ιανουαρίου, την ημέρα που το Αμερικανικό Κογκρέσο επικύρωνε την εκλογή Μπάιντεν, είναι πλέον ένα ιστορικό γεγονός. Η διαδικασία επικύρωσης, μ’ άλλα λόγια, διακόπηκε βίαια από τους διαδηλωτές, αρκετοί από τους οποίους ήταν ένοπλοι, ενώ έντρομοι οι βουλευτές, όπως και η πρόεδρος του Σώματος Νάνσι Πελόζι έσπευσαν να κρυφθούν στα υπόγεια του κτιρίου.
Σύμφωνα με ανταποκρίσεις του CNN, «Οι διαδηλωτές κατέστρεψαν σχεδόν τα πάντα στο κτήριο. Έβλεπες παντού σκουπίδια, σπασμένα αντικείμενα, ενώ εξ ίσου έντονη ήταν και η μυρωδιά από τα δακρυγόνα σε όλους τους ορόφους». Οι χιλιάδες διαδηλωτές που αρχικά κύκλωσαν το Καπιτώλιο άρχιζαν να συγκρούονται με τις δυνάμεις ασφαλείας, και σχετικά εύκολα «έσπασαν» τα μέτρα ασφαλείας, πέρασαν στο εσωτερικό του κτιρίου, όπου παρέμειναν για ώρες καταλαμβάνοντάς το. Στο εσωτερικό του κτιρίου δολοφονήθηκε με πυροβολισμό μια διαδηλώτρια, ενώ συνολικά 5 άτομα έχασαν την ζωή τους, ανάμεσά τους και ένας αστυνομικός, που δέχθηκε χτυπήματα στο κεφάλι.
Προηγήθηκε ομιλία του Τραμπ, ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε: «Πιστεύει κανείς ότι ο Μπάιντεν έλαβε 80 εκατομμύρια ψήφους; […] «Έχουν χάσει τον έλεγχο, αποπροσανατολίζουν τον κόσμο, επικαλούμενοι την πανδημία, τρέχουν με χαμηλωμένο το κεφάλι. Δεν θα το αφήσω να συμβεί. Οι Δημοκρατικοί είναι αξιοθρήνητοι […] Είμαστε υποχρεωμένοι να υποστηρίξουμε τη χώρα μας και το σύνταγμα μας. Οι πολιτείες θέλουν επανεκλογή. Ο Μάικ Πενς να κάνει το σωστό αμφισβητώντας την εκλογική διαδικασία. Με εμένα θα είστε πιο ευτυχισμένοι».
Σύμφωνα με τον γερουσιαστή Μιτ Ρόμνεϊ, «Αυτό που συνέβη σήμερα εδώ ήταν μια ανταρσία που έχει υποκινηθεί από τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτοί που επιλέγουν να συνεχίζουν να υποστηρίζουν το επικίνδυνο τέχνασμά του αμφισβητώντας τα αποτελέσματα νόμιμων, δημοκρατικών εκλογών θα θεωρούνται για πάντα συνεργοί σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση εναντίον της δημοκρατίας μας».
Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να τονίσουμε ότι δίχως καμμία αμφιβολία οι εξελίξεις ήταν τουλάχιστον αναμενόμενες. Ακράδαντη απόδειξη αποτελεί άρθρο-επιστολή που δημοσιεύθηκε στην Washington Post μόλις δύο ημέρες πριν την 6η Ιανουαρίου με την υπογραφή δέκα πρώην υπουργών αμύνης, των Άστον Κάρτερ, Ντικ Τσένι, Ουίλιαμ Κοέν, Ρόμπερτ Γκέιτς, Λίον Πανέτα, Ουίλιαμ Πέρι, Ντόναλντ Ράμσφελντ, Τσακ Χέιγκελ, Τζέιμς Μάτις και Μαρκ Έσπερ –με τους δύο τελευταίους να έχουν αποτελέσει μέλη και της κυβέρνησης του νυν προέδρου.
Οι δέκα πρώην υπουργοί άμυνα των ΗΠΑ, μεταξύ άλλων, επεσήμαναν ότι, «Με μία και μοναδική και τραγική εξαίρεση, η οποία κόστισε τη ζωή περισσότερων Αμερικανών από όλους τους άλλους πολέμους μαζί (αναφέρονται στον Εμφύλιο που ακολούθησε την ορκωμοσία του Αβραάμ Λίνκολν το 1860), οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν μια αδιάρρηκτη παράδοση τέτοιων μεταβιβάσεων από το 1789, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που έγιναν σε περιόδους μεγάλης πόλωσης, πολέμων, επιδημιών και οικονομικής ύφεσης. Αυτή η χρονιά δεν θα πρέπει να αποτελέσει εξαίρεση. […] Οι εκλογές έγιναν. Οι επανακαταμετρήσεις και οι ενστάσεις ολοκληρώθηκαν. Οι προσφυγές εξετάστηκαν από τα δικαστήρια. Οι κυβερνήτες έχουν επικυρώσει τα αποτελέσματα. Και το κολέγιο των εκλεκτόρων έχει ψηφίσει. Η ώρα της αμφισβήτησης των αποτελεσμάτων έχει παρέλθει –έχει φτάσει η ώρα της επίσημης καταμέτρησης των ψήφων του κολεγίου των εκλεκτόρων, όπως προβλέπει το σύνταγμά μας. […] Ο καθένας από εμάς έχει δώσει όρκο να στηρίξει και να υπερασπίζεται το σύνταγμα εναντίον όλων των εχθρών, εξωτερικών και εσωτερικών. Δεν έχουν ορκιστεί σε κανένα άτομο ή κόμμα. Οι αμερικανικές εκλογές και η ειρηνική μετάβαση της εξουσίας αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους της δημοκρατίας μας […] Τυχόν προσπάθειες ανάμειξης των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ στην επίλυση εκλογικών διενέξεων θα μας οδηγήσει σε επικίνδυνα, παράνομα και αντισυνταγματικά μονοπάτια, πολίτες και αξιωματικοί του στρατού που θα καθοδηγήσουν ή θα εφαρμόσουν ανάλογα μέτρα θα λογοδοτήσουν, αντιμετωπίζοντας πιθανώς ποινικές διώξεις, για τις σοβαρές συνέπειες που θα έχουν οι ενέργειές τους στη δημοκρατία μας».
Παράλληλα κινήθηκαν και δημοσιεύματα ΜΜΕ, τα οποία ανέφεραν ότι στον Λευκό Οίκο συζητήθηκε το ενδεχόμενο να κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος, δημοσιεύματα, βέβαια, τα οποία διαψεύστηκαν από την πλευρά του Τραμπ. Το «πρωτοφανές» αυτό κείμενο από την μια προειδοποιεί ότι γνωρίζει πως υπάρχουν σκέψεις να «λυθούν» οι εκλογικές διενέξεις μέσω των ένοπλων δυνάμεων και από την άλλη απειλεί ευθέως με βαριές ποινικές ευθύνες πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη σε περίπτωση ανάμιξής τους. Θα θυμίσουμε, επίσης, τις έντονες διαμαρτυρίες πολλών δημοκρατικών για την απόλυση του υπουργού αμύνης Μαρκ Έσπερ (ενός από τους δέκα υπογράφοντες την ως άνω επιστολή), μόλις 70 ημέρες προτού να λήξει η θητεία του Ντόναλντ Τραμπ, και την αντικατάσταση του από τον Μίλερ, έναν πρώην αξιωματικό των ειδικών δυνάμεων, που είχε αναλάβει τη διεύθυνση του εθνικού κέντρου αντιτρομοκρατίας πριν από τρεις μήνες, καθώς επίσης και την τοποθέτηση πολλών πιστών συνεργατών του Τραμπ σε διάφορες θέσεις στο Πεντάγωνο.
Είναι ηλίου φαεινότερον, επίσης, ότι οι μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν πολύ καλά τις προθέσεις των υποστηρικτών του Τραμπ από τις εκατοντάδες σχετικές αναρτήσεις στο Διαδίκτυο και όχι μόνο. Η είδηση, λοιπόν, δεν είναι ότι δεν προέβησαν σε καμμία ενέργεια για να τους αποτρέψουν, ούτε ότι η αστυνόμευση του Καπιτωλίου ήταν για τα πανηγύρια, ούτε ότι η εκκένωση του Καπιτωλίου από τις ισχυρές δυνάμεις της Εθνοφυλακής, που «θυμήθηκαν» να κινηθούν, έγινε με τον πλέον ήπιο τρόπο. Το γεγονός που έχει σημασία τελικά είναι, ότι 25.000 στρατιώτες εν μέσω στρατιωτικού νόμου αναπτύχθηκαν στην Ουάσινγκτον και γύρω από το Καπιτώλιο για να διασφαλίσουν την τάξη και την «ομαλή» μεταβίβαση της εξουσίας κατά την ορκωμοσία του Μπάιντεν την 20η Ιανουαρίου.
Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, η προεδρία Μπάιντεν έχει σημαδευτεί, όχι μόνον από την εισβολή στο Καπιτώλιο, αλλά και τις φανερές ή μη διευθετήσεις για τον τρόπο ανάμιξης των ένοπλων δυνάμεων στην εκλογική αναμέτρηση και τελικά στην μεταβίβαση ή μη της εξουσίας. Η αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος πήρε σάρκα και οστά, ενώ σύμφωνα και με έρευνα της YouGov που έγινε αμέσως μετά τα γεγονότα της 6ης Ιανουαρίου, το 45% των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων δήλωσαν πως συμφωνούν με την εισβολή στο Καπιτώλιο και επιπρόσθετα, σύμφωνα με έρευνα του NPR στις αρχές Δεκεμβρίου, το 72% των Ρεπουμπλικάνων δεν πιστεύουν ότι τα αποτελέσματα των εκλογών του Νοεμβρίου είναι ακριβή.
Τρεκλίζει, λοιπόν, η «σπουδαιότερη δημοκρατία στον κόσμο»; Έσβησε οριστικά ο «φάρος» του «ελεύθερου» δυτικού κόσμου, καθώς δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στην «απόλυτη κρίση»; Είναι ο Τραμπ το απόλυτο «κακό», που μόλυνε την «αμόλυντη» αμερικανική δημοκρατία;
Όπως υποστηρίζει ο επίκουρος καθηγητής στο London Metropolitan University Άγγελος Χρυσόγελος: «Σε αυτήν την κυρίαρχη οπτική όμως θα είχε ενδιαφέρον να αντιπαραβάλουμε μια άλλη, πιο κριτική ματιά, σύμφωνα με την οποία η αμερικανική δημοκρατία ήταν ένα σύστημα εξ αρχής ολιγαρχικό που στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του λειτουργούσε με τρόπο εξαιρετικά προβληματικό για τα δημοκρατικά πρότυπα που υποτίθεται ότι πρέσβευε. Επομένως, δεν είναι ο Τραμπ το εξάμβλωμα, αλλά αυτό που παρουσιάζεται ως η «χρυσή εποχή» της μετριοπάθειας και της συναίνεσης πριν από αυτόν η εξαίρεση στην αμερικανική ιστορία. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η διεξαγωγή εκλογών. Αν κάποιος διαβάσει πώς διενεργούνταν και κερδίζονταν εκλογές τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα σε εθνικό και τοπικό επίπεδο στις ΗΠΑ, με εκτεταμένη χρήση βίας, νοθείας και διαφθοράς, θα αρχίσει να αμφιβάλει σοβαρά για την αντιπροσωπευτικότητα και νομιμότητα της αμερικανικής δημοκρατίας διαχρονικά – για να μην θυμηθούμε τις παρατυπίες που συνόδευαν ακόμα και πρόσφατες σχετικά αναμετρήσεις όπως οι προεδρικές εκλογές του 1960 και 2000 […] Παρά τον μύθο του «αμερικανικού ονείρου» και την απουσία φεουδαρχικής αριστοκρατίας ευρωπαϊκού τύπου, η πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ισχύς στις ΗΠΑ ήταν για αιώνες το προνόμιο των μελών του κατεστημένου των βορειοανατολικών πολιτειών, με καταγωγή οι περισσότεροι από τους πρώτους μετανάστες από την Βρετανία και την Ολλανδία. Από αυτήν την κάστα των WASP (White Anglo-Saxon Protestants) προέρχονταν σχεδόν όλοι οι πρόεδροι μέχρι πρόσφατα […] Με βάση αυτήν την ανάγνωση, το αμερικανικό πολιτικό σύστημα απέκτησε το κύρος και την αίγλη με το οποίο είχαμε μάθει να το αντιμετωπίζουμε μόλις στην διάρκεια του 20ου αιώνα και μόνο χάρη στην επίτευξη μιας ισορροπίας μεταξύ λαϊκών αιτημάτων και αναπαραγωγής των παραδοσιακών ελίτ στο εσωτερικό, σε συνδυασμό με την γεωπολιτική κυριαρχία στο εξωτερικό. Ο Τραμπ σήμερα, όπως και ο Ομπάμα πριν από αυτόν, έδειξαν ότι αυτό το σύστημα πλέον υφίσταται ισχυρότατες πιέσεις. Στο εσωτερικό έχουν αναδυθεί ισχυρά και συχνά αντικρουόμενα αιτήματα οικονομικής, ταυτοτικής και διαγενεακής φύσης που το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να ικανοποιήσει. Την ίδια στιγμή, το κόστος διατήρησης της διεθνούς τάξης – ελεύθερο εμπόριο, στρατιωτικές εγγυήσεις προς συμμάχους – γίνεται όλο και πιο δυσβάστακτο».
Ο Χρυσόγονος παρατηρεί ακόμη, ότι η ολοένα και αυξανόμενη εσωτερική λαϊκή δυσαρέσκεια και ταυτόχρονα τα σημάδια μιας διεθνούς υποχώρησης επαναφέρουν την αμερικανική δημοκρατία στην κατάσταση, που βρισκόταν τον 19ο αιώνα, με έντονα τα στοιχεία που βλέπουμε σήμερα: κομματικοποιημένος τύπος και θεσμοί, νοθευμένες εκλογές, φυλετικές ταραχές, χρήση πολιτικής βίας σε μια χώρα 330 εκατομμύριων κατοίκων που διατρέχεται από τεράστιες γεωγραφικές, οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες και διαφορές.
Σύμφωνα με τον Μάρτιν Γούλφ, συγγραφέα και αρθρογράφο των Financial Times, «Βιώνουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων που είναι άνευ προηγουμένου. Η άνοδος της Κίνας είναι πιο αποσταθεροποιητική από αυτή της Γερμανίας στις αρχές του 20ού αιώνα και ταχύτερη από αυτήν των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 2000 η κινεζική οικονομία αποτελούσε το 4% της παγκόσμιας οικονομίας· σήμερα είναι περίπου το 20%. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ τόσο γρήγορα –και αλλάζει τα πάντα. Είναι μία θεμελιώδης πρόκληση στην ηγεμονία της Δύσης, που έχει διαρκέσει αρκετούς αιώνες».
Την ίδια στιγμή, στην «λευκή» Αμερική των δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων το αμερικάνικο όνειρο έχει σβήσει ανεπιστρεπτί, εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι επιχειρήσεις που έχουν κλείσει οριστικά, πάνω από 10.000.000 Αμερικανοί παραμένουν άνεργοι και σχεδόν τρεις φορές περισσότεροι πεινάνε, ενώ ολοένα και περισσότεροι οικονομολόγοι προειδοποιούν για μια τρομερή κοινωνική έκρηξη που επίκειται αν δεν ενισχυθούν αποφασιστικά τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.
Έκρηξη στο Καπιτώλιο το 1983, οι υλικές ζημιές έφθασαν τα 250.000 δολάρια. Προηγήθηκε προειδοποιητικό τηλεφώνημα ώστε να εκκενωθεί εγκαίρως το κτίριο, ενώ όπως αναφέρθηκε, «η βόμβα ήταν μια μορφή διαμαρτυρίας για τις στρατιωτικές ενέργειες των ΗΠΑ στην Γρενάδα και τον Λίβανο»…
«Το χάος στην πρωτεύουσα του έθνους είναι η συνέπεια παράνομων προσπαθειών για να αλλάξουν τα νόμιμα αποτελέσματα δημοκρατικών εκλογών. Η χώρα αξίζει καλύτερα», τονίζει την ίδια «στιγμή» η Business Roundtable, ένα λόμπι που αντιπροσωπεύει την αφρόκρεμα των αμερικανικών επιχειρήσεων, από την Apple μέχρι την Boeing, περνώντας από τις American Express, Best Buy, Bank of America… Φυσικά πιστεύουν ότι η χώρα είναι οι ίδιοι, άρα εννοούν ότι αξίζουν ακόμα κάτι «καλύτερο»…
Ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα, Μάικλ Μακ Φάουλ, σε άρθρο του τονίζει ότι οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις έχουν σταματήσει να εστιάζουν σε αυτό που ονόμαζαν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και προετοιμάζονται ολοταχώς για μια αντιπαράθεση σε όλη την περίμετρο του σινορωσικού μπλοκ, από τα στενά της Ταϊβάν και τη Νότια Σινική Θάλασσα ως την Ανατολική Ευρώπη και τη Βαλτική. Μνημονεύει, μάλιστα, ένα σημαντικό κατάλογο συμβάντων των τελευταίων μηνών που περιλαμβάνει την προσέγγιση ρωσικών μαχητικών σε απόσταση μόλις 30 μέτρων από αμερικανικό στρατηγικό βομβαρδιστικό Β-52 στη Μαύρη Θάλασσα, την αναχαίτιση έξι ρωσικών μαχητικών από αμερικανικά F-22 κοντά στην Αλάσκα, τον εμβολισμό αμερικανικού στρατιωτικού οχήματος από ρωσικό θωρακισμένο όχημα στη Συρία και την καταδίωξη αμερικανικού αντιτορπιλικού από ρωσικό στη θάλασσα της Ιαπωνίας. «Οι ΗΠΑ έχουν ξεκινήσει να δαπανούν δισεκατομμύρια για να ενισχύσουν τη στρατιωτική παρουσία τους στην Ευρώπη, ώστε το ΝΑΤΟ να είναι σε θέση να αναπτύξει 300.000 στρατιώτες, 30 πλοία και 30 σμήνη αεροσκαφών στα ανατολικά του σύνορα σε διάστημα 30 ημερών. Αυτές οι πρωτοβουλίες είναι καλές, αλλά όχι αρκετές. Το ΝΑΤΟ χρειάζεται μεγαλύτερες συμβατικές χερσαίες δυνάμεις για να αποτρέψει μια ρωσική επίθεση, ιδίως στη νότια πτέρυγά του», σημειώνει ο Αμερικανός διπλωμάτης στην επιθεώρηση Foreign Affairs.
Η διεθνής «υποχώρηση», λοιπόν, των ΗΠΑ είναι πολύ σχετική και διόλου τελεσίδικη, ακόμα και από σημεία, όπως η Μέση Ανατολή, από τα οποία στρατηγικά αποτραβήχτηκε συμβάλλοντας προηγουμένως τα μάλα ώστε η περιοχή να μετατραπεί σε «μαύρη τρύπα». Το «εσωτερικό», αν μπορεί ποτέ να μιλήσει κάποιος για «εσωτερικό» ανεξάρτητα από τις λεγόμενες εξωτερικές υποθέσεις, παραμένει μια μπαρουταποθήκη και μάλιστα με το φυτίλι αναμμένο. Η σκλήρυνση και η επίδειξη δύναμης από το πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο σε «φίλους» και «συμμάχους» πρέπει να θεωρείται δεδομένη, σε μια περίοδο που οι εξελίξεις είναι εκρηκτικές όσον αφορά την επέλαση της 4ης βιομηχανικής επανάστασης με επιταχυντή την «πανδημία». Σχεδιασμοί της παγκόσμιας κυριαρχίας που αφορούν την επιβολή ψηφιακού νομίσματος, την λεγόμενη «πράσινη» ανάπτυξη με πρόσχημα την κλιματική αλλαγή, προχωρούν ακάθεκτοι σ’ έναν πολυπολικό κυριαρχικό χάρτη.
Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον τίποτα δεν είναι αδιανόητο…
Συσπείρωση Αναρχικών
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 212, Φεβρουάριος 2021
Anarchy press gr 