Πριν από λίγες μέρες, ο περισσότερος κόσμος «θαύμασε» σε σχετικό βίντεο ένα τετράχρονο κοριτσάκι να βρίσκεται τιμωρημένο έξω από την αίθουσα του νηπιαγωγείου εκτεθειμένο στο κρύο, να σπαράζει κυριολεκτικά στα κλάματα ζητώντας μάταια να μπει και πάλι στην τάξη. Η ευφυής αυτή ιδέα συνετισμού, που συμπυκνώνει στην πράξη την ασκούμενη παιδαγωγική, ανήκει στην νηπιαγωγό του νηπιαγωγείου Χαλκίδας, η οποία φυσικά δεν σκέφθηκε ότι θα μπορούσε να συμβούν τα χειρότερα στο παιδί, όπως ένας αυτοτραυματισμός, ή κάποιο ατύχημα. Το βίντεο τράβηξε διερχόμενη μητέρα, που βρέθηκε αντιμέτωπη με το περιστατικό και προς τιμήν της δεν έμεινε μόνο στην καταγραφή, αλλά παρενέβη να ζητήσει το λόγο, για να εισπράξει την απάντηση ότι το κοριτσάκι ήταν πολύ επιθετικό προς όλα τα παιδιά και μόνο έτσι θα καταλάβαινε, γιατί δεν την άκουγε.
Αυτό όμως που μεγάλωσε ακόμη περισσότερο την οργή μας, ήταν η ανακοίνωση που έβγαλε προς υπεράσπιση της εν λόγω εκπαιδευτικού ο σύλλογος δασκάλων και νηπιαγωγών Χαλκίδας. Οπότε το ζήτημα μετά την άθλια τοποθέτηση τους παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις.
Αν εξαιρέσουμε το πρώτο σκέλος, που φαινομενικά είναι άσχετο της υποθέσεως αλλά ουσιωδώς επιχειρεί να παραπλανήσει επιδεικνύοντας, ως άλλοθι την κρατική αυθαιρεσία από τη μία αλλά και την αυταπάρνηση των εκπαιδευτικών από την άλλη, στο δύσκολο έργο που καλούνται να ανταπεξέλθουν. Υπάρχουν εξαίρετοι άνθρωποι που ασχολούνται με τα παιδιά, είναι όμως άλλο τόσο βέβαιο πως αυτοί δεν είναι η πλειοψηφία και σίγουρα σ’ αυτούς δεν συγκατελέγονται ούτε η συγκεκριμένη νηπιαγωγός αλλά και όσοι απαρτίζουν τον Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδος.
Η ανακοίνωση που υποτίθεται συντάχθηκε για το ζήτημα της συμπεριφοράς της εκπαιδευτικού, από δική τους πρωτοβουλία εκτός από τις κοινότοπες πολιτικάντικες παπαρολογίες, λέει ότι μετά από ένα «περιστατικό» κατακρεουργείται η «συνάδελφος». Μάλλον πιστεύουν ότι θα έπρεπε να πάρει μετάλλιο για την εφαρμογή των σύγχρονων μεθόδων παιδαγωγικής, που προφανώς διδάχθηκε σε κάποια στρατιωτική σχολή πολέμου και να γυρίζει ανά την επικράτεια για να παραδίδει σεμινάρια. Οι γραμματιζούμενοι συντάκτες αυτής της ανακοίνωσης τεχνηέντως ονομάζουν «περιστατικό» την εν λόγω πρακτική, εξαφανίζοντας την ίδια την πράξη και τη συμπεριφορά της συναδέλφισσας τους και προχωράνε παρακάτω. Ίσως δεν χώραγε η περιγραφή των εκπαιδευτικών «επιλογών» της εν λόγω «συναδέλφισσας» στην κατά τα άλλα μνημειώδη αγωνιστική ανακοίνωση που εκδόθηκε εμφανώς για την προστασία της!!!
Η ανακοίνωση του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδας υπέρ της Νηπιαγωγού
«Στην εποχή της ανθρωποφαγίας, στην εποχή που εύκολα μπορούμε να βρούμε έναν «αποδιοπομπαίο τράγο», στην εποχή της χαλάρωσης των δεσμών της κοινωνίας, εμείς οι εκπαιδευτικοί ερχόμαστε να απαντήσουμε με το έργο μας. Με την τεράστια προσπάθειά μας να κρατήσουμε όρθιο το δημόσιο σχολείο, είτε στη δια ζώσης διδασκαλία καθημερινά, χωρίς καμμιά ουσιαστική βοήθεια, χωρίς καμμιά θωράκιση των εκπαιδευτικών και των μαθητών απέναντι στην πανδημία, είτε στην εξ αποστάσεως διδασκαλία στην περίοδο της αναστολής λειτουργίας των σχολείων. Οι εκπαιδευτικοί καθημερινά δρούμε με απώτερο σκοπό την προάσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών αλλά και της κοινωνίας. Σε αυτό τον αγώνα είμαστε μόνοι και αβοήθητοι. Το υπουργείο διαχρονικά κωφεύει στα αιτήματά μας για στήριξη του εκπαιδευτικού έργου, για πραγματική ενίσχυση της εκπαίδευσης και των δομών της, για στελέχωση με όλους τους ειδικούς που θα έκαναν αυτό το έργο καλύτερο και αποδοτικότερο κυρίως προς το συμφέρον των παιδιών. Αντί της ενίσχυσης βλέπουμε συρρίκνωση και αποδυνάμωση του δημόσιου σχολείου. Εδώ και λίγες μέρες μία συνάδελφός μας μετά από ένα περιστατικό, “κατακρεουργείται” από τα Μ.Μ.Ε. χωρίς έλεος. Τριάντα χρόνια προσφοράς της στην εκπαίδευση, στα παιδιά και στην τοπική κοινωνία, σε μια στιγμή διαγράφονται, εξαφανίζονται. Και το παιδί, η οικογένεια; Όλοι αυτοί που ωρύονται, πώς θα συμπαρασταθούν; Πώς θα βοηθήσουν τη μικρή αυτή αθώα ψυχή; Είναι δυνατόν στο όνομα της τηλεθέασης να σπιλώνονται η αξιοπρέπεια εκπαιδευτικών και παιδιών; Οι υπηρεσίες της εκπαίδευσης καθώς και εμείς οι εκπαιδευτικοί έχουμε τον τρόπο να απαντήσουμε και θα το κάνουμε όπως ορίζουν οι νόμοι και η σύγχρονη παιδαγωγική. Η μεγάλη πρόκληση είναι για όλους μας να μείνουμε άνθρωποι σε μια εποχή που η λέξη συνάνθρωπος, η λέξη συνάδελφος και ο σεβασμός στην προσωπικότητα του άλλου έχουν χάσει την αξία τους.»
Σημειωτέον ότι, όπως λέγεται, δεν είναι η πρώτη φορά, που η συγκεκριμένη εκπαιδευτικός προβαίνει σε ανάλογες πράξεις και συμπερασματικά αυτό σημαίνει, πως αποτελεί πάγια πρακτική της. Όπως σχολίασε σχετικά μια μητέρα «Έκανε ψυχολογικό πόλεμο στα νήπια, πολλές φορές τα άφηνε χωρίς μπουφάν στο διάλειμμα για παραδειγματισμό».
Προφανώς ο εν λόγω Σύλλογος θεωρεί πως η ιστορία είναι πλυντήριο, που ξεπλένει τους λεκέδες ακόμα και τους πλέον βρώμικους, ακόμη και αν χρειάζονται για το σκοπό αυτό πολλές πλύσεις. Η ανακοίνωση βρίθει εκτός των άλλων από θράσος: «Οι υπηρεσίες της εκπαίδευσης καθώς και εμείς οι εκπαιδευτικοί έχουμε τον τρόπο να απαντήσουμε και θα το κάνουμε όπως ορίζουν οι νόμοι και η σύγχρονη παιδαγωγική». Δηλαδή τι εννοεί ο ποιητής ακριβώς; Ότι την επόμενη φορά που θα βγάζουν έξω για τιμωρία νήπια θα τα υποχρεώνουν να στέκονται στο ένα πόδι;
Αντί να δηλώνουν έστω «προβληματισμένοι» ή να κάνουν αναφορά «για μια άτυχη στιγμή», κουνούν το δάκτυλο και κάνουν «μαθήματα» περί της έννοιας άκουσον άκουσον της «αξιοπρέπειας του ατόμου» και της «συναδελφικότητας». Μάλλον, όμως, τα μπουκωμένα συνδικαλιστικά τους στόματα είναι δύσκολο να μείνουν κλειστά για να μείνει λίγος χρόνος για μια ενδοσκόπηση ή κάποια συζήτηση μεταξύ τους μπας και μπορέσουν να επαναπροσδιορίσουν την σχέση τους με το «αντικείμενο» της εργασίας τους, που είναι τα παιδιά και δη τα νήπια.
Πέραν όμως της άθλιας συντεχνιακής πρακτικής που ξεπερνάει τα όρια της ομερτά και ζητάει και τα ρέστα τρόπον τινά, έχουμε και την επαλήθευση της λαϊκής θυμοσοφίας κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει. Μόνο που εν προκειμένω αυτό είναι ακόμα πιο ανησυχητικό γιατί προφανώς καλύπτει ένα ευρύ φάσμα ανάλογων πρακτικών της σύγχρονης παιδαγωγικής, που ασκούν τα μέλη του συλλόγου αυτού. Και μας δίνεται κάθε δικαίωμα να το ισχυριζόμαστε αφού συγκαλύπτουν με ωμό τρόπο το «περιστατικό» και θεωρούν ότι είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αυτοχαρακτηριστούν ήρωες και να μας υπενθυμίσουν σε ποιες αντίξοες συνθήκες εργάζονται, αλλά κυρίως ότι πράττουν λειτούργημα ιερό.
Σκοπίμως δεν αναφερόμαστε στην τοποθέτηση του υπουργείου και των λοιπών θεσμών διότι είναι άνευ σημασίας μιας και είναι οι κύριοι αυτουργοί διαχρονικά. Σε σιωπή και περισυλλογή θα έπρεπε να βρίσκονται μπας και σώσουν κάτι από τη χαμένη τους αξιοπρέπεια.
Νίλοβ
Anarchy press gr 