Η ΑΝΑΤΙΝΑΞΗ ΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΣΤΗΝ ΣΟΦΙΑ, ΤΟ 1953, ΑΠΟ 19ΧΡΟΝΟ ΒΟΥΛΓΑΡΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ

Στις 3 Μαρτίου 1953, δύο ημέρες πριν από τον θάνατο του Στάλιν, ο 19χρονος τότε βούλγαρος αναρχικός Γκεόργκι Κωνσταντίνωφ ανατινάζει το άγαλμα του σφαγέα Στάλιν στο Πάρκο Ελευθερίας στη Σόφια. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για 10 χρόνια.

Ο Γκεόρκι Κωνσταντίνωφ σήμερα: «Πώς το οργανώσαμε; Ένας φίλος, με τον οποίον μας δίκασαν μαζί, είχε πάει φαντάρος. Από εκεί μπορούσε να βγάλει όλα τα εκρηκτικά υλικά που χρειαζόμασταν ώστε να φτιάξουμε τη βόμβα. Τότε, στο Πάρκο Ελευθερίας υπήρχε, πάνω σε ένα βάθρο ύψους 2 μέτρων, το άγαλμα του Στάλιν με ύψος 4-5 μέτρα. Το άγαλμα έδειχνε προς το μέλλον. Τοποθετήσαμε τη βόμβα μας ανάμεσα στα δύο του πόδια. Όταν αυτή ανατινάχθηκε, έριξε τα πόδια και το άγαλμα έπεσε».

Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από τις αναμνήσεις του Γεόργκι Κωνσταντίνωφ (Yavor Tarinski, Αφιέρωμα για το Μαύρο Ημερολόγιο του ελευθεριακού κινήματος Βουλγαρίας).

Το μανιφέστο των δεκαέξι

Το κείμενο αυτό, γραμμένο από τους Π. Κροπότκιν (1842-1921) και Ζ. Γκράβ (1854-1939) και συνυπογεγραμμένο από τους υπόλοιπους^[1], χαρακτηρίστηκε αμφιλεγόμενο, γιατί σε κάποια σημεία του φαίνεται να υποστηρίζει τις συμμαχικές δυνάμεις της εποχής της Πρώτης Παγκόσμιας Ανθρωποσφαγής και να αντιτίθεται μόνο στο γερμανικό κράτος. Βεβαίως, ένα τέτοιου είδους συμπέρασμα είναι εύκολο να προκύψει μέσα από μία μονοδιάστατη αντίληψη, επειδή η δίκαιη και σωστή τοποθέτηση επί αδιαμφισβήτητων γεγονότων, για την στάση και τον χαρακτήρα της μίας πλευράς των αντιμαχομένων εξουσιαστικών δυνάμεων του πολέμου αυτού, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην –και αυτομάτως– τοποθέτηση με την άλλη πλευρά. Εκτός αυτού η ειρηνιστική κίνηση από την μία πλευρά ενισχύει την άλλη εξουσιαστική μερίδα. Ας μη λησμονείται πως οι «ειρηνιστές»-αντιπολεμιστές μπολσεβίκοι χρηματοδούνταν από τον Κάϊζερ για να υπονομεύσουν το ηθικό των ρώσσων στρατιωτών παραδίδοντάς τους βορά στα κανόνια του γερμανικού κράτους και εν τέλει να υφαρπάξουν την εξουσία προσφέροντας, εν συνεχεία, δωρεές-ανταλλάγματα στην Γερμανική Αυτοκρατορία με την συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Η αναρχική ιδέα δεν υλοποιείται όταν πολεμάται το ένα κράτος και μέσω αυτής της πολεμικής ενισχύεται ένα άλλο. Υπάρχουν, βέβαια, στο κείμενο και αναφορές για την στάση των συμμαχικών δυνάμεων (οι υπογραμμίσεις στο κείμενο είναι δικές μας). Το μανιφέστο^[2], σε πολλά σημεία του, ουσιαστικά μιλά για αφύπνιση των γερμανών εργατών ενάντια στο κράτος τους και δεν απεμπολεί τα αναρχικά ιδεώδη. Η συντριβή της επιθετικότητας ενός κράτους είναι πρωταρχικό καθήκον των εξουσιαζόμενων από αυτό. Όταν αυτή η δράση των εξουσιαζόμενων εκλείπει και –το χειρότερο– όταν αυτοί εκπληρώνουν τις θελήσεις των εξουσιαστών τους, τότε η επίτευξη ειρήνευσης είναι ανέφικτη. Σε κάθε περίπτωση ας βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα.

Ο Κάιζερ Γουιλιέλμος επιθεωρεί το στράτευμα

Οι φωνές που απαιτούν να επικρατήσει άμεσα η ειρήνη αυξάνονται από διάφορες πλευρές. Υπήρξαν αρκετές αιματοχυσίες, λένε, αρκετή καταστροφή και είναι καιρός να κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Περισσότερο από οποιονδήποτε, και για μεγάλο χρονικό διάστημα, εμείς και οι εκδόσεις μας είμαστε ενάντια σε κάθε επιθετικό πόλεμο μεταξύ λαών και παίρνουμε θέση ενάντια στον μιλιταρισμό, ανεξάρτητα από ποιά στολή, είτε αυτοκρατορική, είτε δημοκρατική, υποστηρίζει. Επομένως, θα είμαστε ευτυχείς να δούμε τους όρους αυτής της ειρήνης να συζητηθούν –αν αυτό είναι δυνατό– από τους Ευρωπαίους εργάτες, που θα συγκεντρωθούν σε ένα διεθνές συνέδριο. Ειδικά, επειδή ο γερμανικός λαός αφέθηκε να εξαπατηθεί τον Αύγουστο του 1914, και αν πραγματικά πίστευε τότε ότι κινητοποιήθηκε για την υπεράσπιση της επικράτειάς του, έκτοτε είχε τον χρόνο να συνειδητοποιήσει ότι έκανε λάθος που ξεκίνησε έναν επεκτατικό πόλεμο.

«Ένας καθησυχαστικός μύθος» πάνω από τα κεφάλια μας

Πρόσφατα η γενετίστρια Ιντιθ Χέρντ, γενική διευθύντρια του Ευρωπαϊκού Εργαστηρίου Μοριακής Βιολογίας, τόνισε τον πολύ σημαντικό ρόλο και την επίδραση που φέρουν οι περιβαλλοντικοί παράγοντες στην δημιουργία και εξάπλωση μιας πανδημίας. Σημειώνει, λοιπόν: «Η γενετική κληρονομιά μας από τους γονείς μας είναι σαν ένα βιβλίο. Ωστόσο, δεν διαβάζονται όλα τα κεφάλαια ταυτόχρονα και μερικές φορές μπορούν να ερμηνευθούν με ελαφρώς διαφορετικούς τρόπους. Οι επιγενετικές αλλαγές εξαρτώνται από γενετικά κωδικοποιημένες πληροφορίες, μπορούν, όμως, να επηρεαστούν και από το περιβάλλον. Έτσι, η γενετική μας κληρονομιά χρησιμοποιείται διαφορετικά σε κάποιο βαθμό, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο! Τι εννοώ: ο επιγενετικός μηχανισμός είναι απαραίτητος για την κανονική ανάπτυξή μας ή για την απενεργοποίηση του χρωμοσώματος Χ, αλλά, αν κάτι πάει στραβά, μπορεί επίσης να οδηγήσει στην εμφάνιση καρκίνου. (…) Και οι προηγούμενες επιδημίες του SARS (2002), του MERS (2013) και άλλων ιών θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί σε πανδημίες. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Προσωπικά, ως επιστήμονα που ερευνά την Επιγενετική, οι δεσμοί μεταξύ του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας με ενδιέφεραν ανέκαθεν. Έχει γίνει προφανές εδώ και πολλά χρόνια ότι η εξάπλωση μολυσματικών μικροβίων από ζώα σε άλλα ζώα, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου (ζωονόσων), θα είναι ολοένα και πιο συχνή, ως αποτέλεσμα της «εισβολής» του ανθρώπινου είδους, που καταστρέφει τα φυσικά οικοσυστήματα –μέσω της αποψίλωσης, της αστικοποίησης, της εντατικής γεωργίας, της διασποράς χημικών ρύπων. Κι από την άλλη, η ταχεία εξάπλωση μολυσματικών νόσων ευνοείται από την παγκοσμιοποίηση και την αυξημένη διασυνδεσιμότητα. Είναι σίγουρο ότι στο μέλλον θα υπάρξουν περισσότερες επιδημίες και πανδημίες εάν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που ζούμε κι αν δεν συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει στον πλανήτη και γιατί. Όλοι πρέπει να δράσουμε, λοιπόν, καθένας στον τομέα του. Ως επιστήμονας και ως γενική διευθύντρια του μοναδικού οργανισμού βιοεπιστημών της Ευρώπης προσπαθώ να βοηθήσω μέσω της έρευνας: να κατανοήσω βαθύτερα και να εξηγήσω στους άλλους πώς δημιουργείται μια αναδυόμενη νόσος, πώς επιτυγχάνεται η εύθραυστη ισορροπία της ζωής σε ένα οικοσύστημα και ποιοι παράγοντες μπορούν να τη διαταράξουν. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι επιστήμονες για την αντιμετώπιση της COVID-19 είναι αποτέλεσμα της βασικής έρευνας των τελευταίων δεκαετιών και πολλά προέρχονται από το EMBL.»^[1]

Διαδηλώσεις και συγκρούσεις στην Ισπανία για την φυλάκιση του αγωνιστή καλλιτέχνη Pablo Hasél

«Δεν θα τους επιτρέψω να μου υποδείξουν τι να σκέφτομαι, να λέω ή πως να αισθάνομαι. Η κατάσταση μου δίνει κίνητρο να συνεχίσω να γράφω παρόμοια τραγούδια», (Απόσπασμα δήλωσης του Pablo Hasél για την σύλληψή του).

Στις 16/02 η αστυνομία της Καταλωνίας συνέλαβε τον αγωνιστή καλλιτέχνη Pablo Hasél σύμφωνα με τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Το κράτος θεωρεί πως οι στίχοι των τραγουδιών του καλλιτέχνη επαινούν την τρομοκρατία και προσβάλουν τον βασιλικό θεσμό και το ίδιο το κράτος. Στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι ο καλλιτέχνης συνελήφθη σύμφωνα με νόμο που ισχύει και στο Ελλαδικό κράτος και έχει ψηφιστεί από την κυβέρνηση Συριζανελ. Να θυμίσουμε επίσης ότι η κυβέρνηση της ΝΔ πριν λίγες μέρες τροποποίησε άρθρο που έβαζε φραγμούς στο τι τραγούδια θα ανεβαίνουν στο διαδίκτυο γιατί πολύ απλά ήδη υπάρχει ο αντιτρομοκρατικός νόμος που κατά το δοκούν μπορεί να χαρακτηρίσει τραγούδια και αναρτήσεις ως «τρομοκρατικά». Το κόμμα των Podemos το οποίο συγκυβερνάει με το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE), είχε δηλώσει προεκλογικά την κατάργηση του συγκεκριμένου νόμου, κάτι που τελικά όχι μόνο δεν κατήργησε, αλλά τον εφαρμόζει στο ακέραιο σαν κυβέρνηση (σαν αδελφό κόμμα του Συριζα δεν περιμέναμε να βγει απ’ την πεπατημένη). Ο συγκεκριμένος αντιτρομοκρατικός νόμος είναι μέρος μιας ευρύτερης εκστρατείας της κυριαρχίας που στόχο έχει να πλήξει τον ελεύθερο λόγο.

Η οικονομία ασθενεί, ας την αφήσουμε να πεθάνει…

Οφείλουμε εξ αρχής να αποσαφηνίσουμε, πως αναφερόμενοι στην εξελισσόμενη παγκόσμια αναδιάρθρωση στα πλαίσια της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης, δεν παραβλέπουμε και τις διαφορετικές επιπτώσεις, που αυτές δημιουργούνται στον κάθε κοινωνικό χώρο και κράτος ξεχωριστά. Θεωρούμε, όμως, πως οι όποιες διαφορές δεν αναστέλλουν τις επερχόμενες εξελίξεις και τις συνέπειές τους, αντίθετα επηρεάζουν επί τα χείρω κράτη όπως το ελλαδικό, τα οποία δεν παύουν παρ’ όλ’ αυτά να εναρμονίζονται, ανεξαρτήτως κοινωνικού κόστους, με τη νέα επιβαλλόμενη πραγματικότητα.

Οι ψίθυροι για την έλευση ενός νέου μνημονίου ή μίας ακόμη πτώχευσης, που σε κάθε περίπτωση συνδέονται, έχουν αρχίσει να δυναμώνουν στην λεγόμενη δημόσια σφαίρα. Αν και το σύνολο του κοινωνικού χώρου, πιθανόν να μη δίνει τη δέουσα σημασία μιας και είναι εγκλωβισμένο στα άμεσα προβλήματα που ζει στην καθημερινότητα του, οι μεταβολές που υφίσταται και ο ελλαδικός κοινωνικός χώρος είναι κατακλυσμιαίες. Όλα καταμαρτυρούν, πως τίποτε δεν θα είναι το ίδιο την επόμενη μέρα και καμμία «κανονικότητα» δεν θα επέλθει στις ζωές μας. Ας δούμε κάποιους αριθμούς, που καθορίζουν τη συνέχεια των μεταβολών και της αποσάθρωσης του κοινωνικού χώρου.

Ενδεικτικά θα αναφέρουμε πως διαμορφώνεται το ΑΕΠ (ακαθάριστο εθνικό προϊόν) και παράλληλα το εξωτερικό χρέος. Μεταξύ 2019 και 2016, το ΑΕΠ ανήλθε πέρυσι σε 183,413 δισ. ευρώ από 174,237 δισ. ευρώ, ενώ το χρέος διαμορφώθηκε σε 331,072 δισ. ευρώ (180,5% του ΑΕΠ) από 315,012 δισ. ευρώ (180,8% του ΑΕΠ) το 2016. Παράλληλα, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, μεταξύ 1ης κοινοποίησης (Απρίλιος 2020) και 2ης κοινοποίησης (Οκτώβριος 2020), δεν υπήρξε μεταβολή ως προς τον προσδιορισμό του πλεονάσματος, ενώ, αντίθετα, αυξήθηκε το χρέος κατά 3,9 μονάδες του ΑΕΠ.

ΤΑ ΨΗΦΙΑΚΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΚΑΙ Η «ΝΕΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ»…

«Πολλοί από εμάς ανησυχούν για το πότε τα πράγματα θα επιστρέψουν στο φυσιολογικό», Η σύντομη απάντηση είναι: Ποτέ! Τίποτα δεν θα επαναφέρει ποτέ την «θραυσμένη» αίσθηση της κανονικότητας που επικρατούσε πριν από την κρίση, επειδή η πανδημία του κορωνοϊού σηματοδοτεί ένα θεμελιώδες σημείο καμπής στην παγκόσμια ανάπτυξή μας». Κλάους Σβάμπ

Τα καθημερινά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα παγκοσμίως και η τεραστίας κλίμακας παγκόσμια αναδιάρθρωση των όρων επιβολής της κυριαρχίας, επιβεβαιώνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι η πανδημία του νέου κορωναϊού αποτελεί τον επιταχυντή των εξελίξεων. Οι ίδιοι οι κυρίαρχοι εξακολουθούν να μιλούν με πολεμικούς όρους παρ’ ότι δεν εξελίσσεται μια ακόμη παγκόσμια ανθρωποσφαγή, που καταστρέφει τις υφιστάμενες υποδομές με τον εφιαλτικό τρόπο που γνώρισε η ανθρωπότητα τον προηγούμενο αιώνα. Ομολογούν, όμως, δίχως άλλο, ότι η «ανοικοδόμηση» της «νέας εποχής» δεν θα έχει προηγούμενο, ότι ο καινούργιος θαυμαστός κόσμος αναδύεται έχοντας προ πολλού περάσει το κατώφλι της «αντικειμενικής» πραγματικότητας και διαβαίνει αυτό της εικονικής.

Ο πόθος για την ελευθερία σβήνει και υποκαθίσταται από «βουτιές» στον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης. Ο κλοιός στενεύει, οδηγούμαστε σε μία πραγματικότητα όπου η φύση των πάντων διαστρεβλώνεται, σπάζοντας τα όρια του αληθινού, που αναμιγνύεται με το εικονικό, καθιστώντας όλο και περισσότερο δυσδιάκριτο τον πυρήνα της φυσικής ύπαρξης.

Η ζωή, τώρα και όχι στο μέλλον, στην πραγματικότητα του παρόντος κι όχι στη χωροχρονική αοριστότητα ενός συγγραφικού πονήματος, έχει υποβιβαστεί στην βιολογική σφαίρα, αποκομμένη από όλες τις υπόλοιπες ιδιότητες, που συγκροτούν και καθορίζουν τον άνθρωπο και τη μοναδικότητα του. Γινόμαστε σαν εκείνους τους μικροοργανισμούς, που δεν γίνονται ορατοί με γυμνό μάτι, παρά μόνο με το μικροσκόπιο του επιστήμονα. Παγιδευμένοι σε μια διαφανή γυάλα ως υπό μελέτη υποκείμενο. Στο όνομα της ασφάλειας, έχουμε μετατραπεί σε μια αποστειρωμένη και εν δυνάμει νοσογόνα συνθήκη. Τί μας απομένει ως ανθρώπους, όταν με το χειρουργικό νυστέρι ακρωτηριάζονται μια μία οι πλευρές της ύπαρξης μας; Κοινωνικές σχέσεις, ερωτικές σχέσεις, συναισθήματα, πνευματικότητα κ.λπ.;

Η Ιστορία μιας ομάδας ανταρτών: Οι τρεις αδελφοί Jubiles

του Antonio Téllez Solà

Οι τρεις αδελφοί Jubiles ανέβηκαν στα βουνά περί τα τέλη Μαρτίου του 1939 και περιπλανήθηκαν στους λόφους γύρω από το Villaviciosa, το Almodóvar και το Hornachuelos, πριν εγκατασταθούν στα ορεινά του Montoro.

Η περιφέρεια Bujalance της επαρχίας της Cordoba, όπου κυριαρχούσε η CNT, είχε κατά κάποιο τρόπο ξεφύγει από την εποπτεία του στρατού στις 18 Ιουλίου 1936. Στο Bujalance η Πολιτoφυλακή περιορίστηκε να παραμείνει σε στρατώνες και δεν κούνησε ποτέ το δαχτυλάκι της, παρά τις πιέσεις των τοπικών δεξιών (εθνικοφρόνων) που αναμφίβολα φοβούνταν τη δύναμη της αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης. Τελικά, στις 25 Ιουλίου, η Πολιτοφυλακή τέθηκε στη διάθεση του Λαϊκού Μετώπου. Η φρουρά στάλθηκε στη Jaén ή στη Μαδρίτη, εκτός από έναν λοχία και δύο φρουρούς που κατηγορούνται ότι εφάρμοσαν το ley de fugas (πυροβολώντας «δραπέτες» φυλακισμένους) στη χαράδρα του Cañetejo τον Δεκέμβριο του 1933. Αυτοί εκτελέστηκαν στο Cañetejo στις 25 Ιουλίου.

Από την αρχή, ιδρύθηκε ένα Λαϊκό Μέτωπο: αποτελούταν από εννέα μέλη, τρία από αυτά προέρχονταν από την CNT: αυτά ήταν ο Francisco Garcia Cabello (γνωστός και ως El Niño del Aceite) ο οποίος είχε καταδικασθεί σε θάνατο μετά τα επαναστατικά γεγονότα του Δεκεμβρίου 1933, ο Bartolomé Parrodo Serrano και ο Ildefonso Coca Chocero (γνωστός και ως El Viejo).

Αλέξανδρος Σαπίρο

Ο Αλέξανδρος («Σάσα») Σαπίρο, (1890-1942), γνωστός επίσης και με τα ψευδώνυμα Αλεξάντερ Τανάροφ, Σάσα Πιότρ και Σεργκέι, ήταν Ουκρανός αναρχικός επαναστάτης και πατέρας του περίφημου μαθηματικού του 20ου αιώνα, Αλέξανδρου Γκρόθεντικ.

Πρώτα χρόνια και ρωσικές επαναστάσεις

Γεννημένος σε οικογένεια χασιδικών στην, εβραϊκή κυρίως, συνοριακή ρωσική πόλη Νοβοζίβκοβ το 1889 ή το 1890, ο Αλέξανδρος Σαπίρο μεγάλωσε μοιάζοντας περισσότερο να προέρχεται από το φτωχό προλεταριάτο παρά από τη δική του αστική οικογένεια. Το 1904, στην ηλικία των δεκατεσσάρων, εγκαταλείπει την πόλη και προσχωρεί σε μια ένοπλη αναρχική ομάδα (παρόμοια με την Τσερνονταγιέντσυ=Chernodajentsy), η οποία περικυκλώθηκε από τις δυνάμεις καταστολής το 1905, μετά από μια ανεπιτυχή προσπάθεια να δολοφονήσει τον Τσάρο Νικόλαο Β’. Όλοι εκτελούνται, εκτός από τον Σαπίρο, στον οποίο δίνεται χάρη λόγω του νεαρού της ηλικίας του, καταδικάζεται, όμως, σε ισόβια και στέλνεται να σαπίσει σε ένα μπουντρούμι στη Μόσχα.

Μη αποδεχόμενος την κατάσταση αργού θανάτου εξασφάλισε, με την μεσολάβηση ενός φίλου, την μεταφορά του στο Γιαροσλάβλ, όπου έμεινε για δώδεκα χρόνια. Είναι εδώ που πυροβολήθηκε στο αριστερό του χέρι κατά την προσπάθειά του να δραπετεύσει, με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του. Μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας, περνά ολόκληρο το έτος 1914 σε απομόνωση.

Με την κατάρρευση του τσαρικού καθεστώτος στη Ρωσία, το 1917, ο Σαπίρο απελευθερώνεται και χαιρετίζεται ως εθνικός ήρωας.

Η Ψυχή των Ζώων

του Πιέρο Μαρτινέτι

Εισαγωγή-Μετάφραση-Επίμετρο

Παναγιώτης Τσιαμούρας

Εκδόσεις Κυαναυγή / 2019 / σελ. 244

«Για τον Πιέρο Μαρτινέτι το ζώο είναι προικισμένο τόσο με νοημοσύνη όσο και με συνείδηση και γι’ αυτό ο πόνος του πρέπει να προκαλεί στον άνθρωπο μια βαθιά συμπόνια, καθώς όχι μόνο η δραστηριότητά του, αλλά και ολόκληρη η συμπεριφορά του και η φυσιογνωμία του προδίδουν την ‘‘έκφραση μιας εσωτερικής ζωής: μιας ζωής ενδεχομένως εντελώς διαφορετικής και μακρινής από τη δική μας, αλλά η οποία σε κάθε περίπτωση έχει και αυτή με τη σειρά της τα χαρακτηριστικά συνείδησης και δεν είναι δυνατόν να αναχθεί σ’ έναν απλό φυσιολογικό μηχανισμό’’. Ο Ιταλός φιλόσοφος αναφέρει όλες εκείνες τις αποδείξεις της νοημοσύνης τους που μας παρέχουν τα ζώα, όπως το σκυλί και το άλογο, αλλά και την εκπληκτική οργανωτική ικανότητα των μυρμηγκιών και άλλων μικρών εντόμων, τα οποία ο άνθρωπος έχει την υποχρέωση να σέβεται, μεριμνώντας να μην καταστρέφει ό,τι η φύση δημιουργεί. Επομένως η ηθική δεν πρέπει να περιορίζεται στη ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, αλλά οφείλει να επεκτείνει τα όριά της και να επιδιώκει την ευημερία και την ευτυχία κάθε ζωντανού πλάσματος, που, όπως ο άνθρωπος(,) είναι σε θέση να νιώσει χαρά και πόνο». (οπισθόφυλλο της έκδοσης)

«Τοις εγρηγορόσιν ένα και κοινόν κόσμον είναι

των δε κοιμωμένων έκαστον

εις ίδιον αναστρέφεσθαι»

(Για τους ξυπνητούς ο κόσμος είναι ένας και κοινός

ενώ ο καθένας από τους κοιμισμένους

καταφεύγει στον δικό του κόσμο) Ηράκλειτος, απόσπασμα Β 89 (Πλούταρχος, Περί δεισιδαιμονίας 3, 166c)

Ο Πιέρο Μαρτινέτι (1872-1943) δίδαξε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνο, ήταν από τους ελάχιστους διανοούμενους που δεν παρασύρθηκαν από την παραζάλη και τον ενθουσιασμό που χαρακτήρισε το ξέσπασμα της Πρώτης Μεγάλης ανθρωποσφαγής, από τους επίσης ελάχιστους πανεπιστημιακούς, που αρνήθηκαν να δώσουν όρκο πίστης στο φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι. Το 1928 κυκλοφόρησε την μονογραφία του Περί ελευθερίας (La libertà), ενώ η τριλογία του που αφιέρωσε στον χριστιανισμό απαγορεύτηκε από την Αγία Έδρα. Όπως αναφέρεται στην Εισαγωγή της έκδοσης ο Πιέρο Μαρτινέτι το 1920 αφιερώνει έναν ολόκληρο κύκλο μαθημάτων στην ινδική θρησκεία και φιλοσοφία, ενώ επίσης δείχνει ενδιαφέρον για τον βουδισμό και τον ζαϊνισμό, όπου άνθρωποι και ζώα αποτελούν μια ουσιαστική οντολογική ενότητα, ενώ ανάλογο σεβασμό διατηρούσε για την αίρεση των Καθαρών.

Σύμφωνα με τον Άντζελο Παβιόλο, «Αγαπούσε όλα τα κατοικίδια ζώα: είχε γίνει χορτοφάγος, έλεγε ότι οι κότες του χρησίμευαν μόνο για τα αυγά τους, και στο σπίτι του πέθαιναν μόνο από γηρατειά. Όταν είχε άσχημο καιρό, φρόντιζε τα πουλιά να έχουν λίγη τροφή, είχε πραγματικά πάθος με τις γάτες και πολλή συμπόνια για τα άλογα και για τα ζώα εργασίας. Τις γάτες τις αγαπούσε για την περηφάνια τους, για την αξιοπρέπειά τους, για το πνεύμα ανεξαρτησίας που έδειχναν, ακόμη κι όταν δένονταν συναισθηματικά με τον άνθρωπο και του ήταν αφοσιωμένες χωρίς να γίνουν ποτέ δούλες του […] ήταν ιδιαίτερα δεμένος με μια γάτα που είχε γίνει και αυτή χορτοφάγος […] Τα τελευταία χρόνια της ζωής του […] αυτή η ζωοφιλία του έλαβε μορφές που πολλοί θεωρούσαν μανιακές, αλλά που ίσως να συνιστούσαν ολοένα και περισσότερο την αντανάκλαση της ανατολικής θρησκευτικής παιδείας του: στο σπίτι του δεν επέτρεπε σε κανέναν να σκοτώσει αράχνες, μύγες και οποιοδήποτε άλλο πλάσμα ζητούσε με την παρουσία του φιλοξενία και προστασία».

COVID 19…Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ, Το εμβόλιο…Η Επιστροφή στην κανονικότητα: Ψέμα ή αλήθεια;

Ο σκοπός μας είναι να βοηθήσουμε τους αναγνώστες μας να κατανοήσουν τις πολυσχιδείς διαστάσεις των αλλαγών που έρχονται. Κατ’ ελάχιστον, όπως θα επιχειρηματολογήσουμε, η πανδημία θα επιταχύνει συστημικές αλλαγές οι οποίες ήταν ήδη εμφανείς πριν την κρίση: η μερική οπισθοχώρηση της παγκοσμιοποίησης, η αυξανόμενη αποσύνδεση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, η επιτάχυνση του αυτοματισμού, ανησυχίες για αύξηση της επιτήρησης, οι αυξανόμενες εκκλήσεις για πολιτικές ευημερίας, η άνοδος του εθνικισμού και ο φόβος της μετανάστευσης, η αυξανόμενη δύναμη της τεχνολογίας, η ανάγκη των επιχειρήσεων για ισχυρότερη παρουσία στο διαδίκτυο και πολλές άλλες. Αλλά μπορεί να πάει και πιο πέρα από μια απλή επιτάχυνση, αλλάζοντας πράγματα που φαίνονταν αδιανόητα πριν χτυπήσει η πανδημία, όπως νέες μορφές νομισματικής πολιτικής, όπως χρήματα από τον αέρα (το οποίο είναι ήδη δεδομένο), η επαναξιολόγηση ορισμένων κοινωνικών μας προτεραιοτήτων, μια επαυξημένη αναζήτηση για το κοινό καλό ως μια αντικειμενική πολιτική, την έννοια της δικαιοσύνης να αποκτά πολιτική δύναμη, ριζοσπαστικά μέτρα ευημερίας και φορολογίας και δραστικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις». Klaus Schwab και Thierry Malleret, «COVID 19 THE GREAT RESET», μτφ Θ.

Μια φράση που ακούμε από την αρχή της πανδημίας του νέου κορωναϊού είναι η «επιστροφή στην κανονικότητα». Μια φράση, το περιεχόμενο της οποίας από μόνο του είναι τρομακτικό. Όμως, με το στρεβλό τρόπο που χρησιμοποιείται εντέχνως από την εξουσία, προσπαθεί να δυναμώσει την ελπίδα για την επιστροφή δήθεν σε μια προηγούμενη καλύτερη κατάσταση από την τωρινή.

Με το χρόνο να κυλά αργά σε συνθήκες εγκλεισμού, η προπαγάνδα για «επιστροφή στην κανονικότητα» φαντάζει περισσότερο ως μια ευχή. Από αυτές τις ευχές, που ενώ μπορεί να τις κάνουμε, μέσα μας γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν. Κι όσο ξεμακραίνει το τώρα σε παρόντα χρόνο και παρατείνεται ο εγκλεισμός κι η απαγόρευση με τις καταστρεπτικές συνέπειες, που όλοι μας βιώνουμε, τόσο η ελπίδα για επιστροφή στην πρότερη κατάσταση δυναμώνει και φαντάζει ιδανική.

Αυτή την ψευδαίσθηση προσπαθούν να επιτείνουν οι τεχνικοί της χειραγώγησης, την οποία, μάλιστα, επιχειρούν να μεγεθύνουν με ποικίλους τρόπους. Όμως, ακόμη και αν ανασύρουμε στο νου μας μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή που βιώσαμε σε παρελθόντα χρόνο, και προσπαθήσουμε να την επαναλάβουμε για να ξαναζήσουμε το ίδιο συναίσθημα, το πιθανότερο είναι να πλημμυρίσουμε με απογοήτευση. Ακόμη και ίδια να τα σκηνοθετήσουμε όλα, το μέρος, τους ανθρώπους, το χρόνο, την ίδια εποχή και μέρα δεν θα καταφέρουμε να επαναφέρουμε το ίδιο αποτέλεσμα. Θα λείπει ένα βασικό συστατικό. Ο αυθορμητισμός της στιγμής, που συγχρόνισε τα πάντα για να παραχθεί το ευτυχές αποτέλεσμα.

COVID 19: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΟΚ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ…

«Όπως επισήμαναν πολλοί ηγέτες κρατών και κυβερνήσεων, είμαστε σε πόλεμο, αλλά με έναν εχθρό που είναι αόρατος, μεταφορικά φυσικά: “Αν αυτό που περνάμε είναι πόλεμος, σίγουρα δεν είναι ένας τυπικός πόλεμος. Στο κάτω κάτω τον σημερινό εχθρό μοιράζεται όλη η ανθρωπότητα”. Λέγοντας αυτά, ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος θα μπορούσε να είναι το πιο σχετικό σημείο αναφοράς στην προσπάθειά μας να εκτιμήσουμε αυτά που έρχονται. Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ο τελειότερος πόλεμος μετασχηματισμού, πυροδοτώντας όχι απλά δομικές αλλαγές στην παγκόσμια τάξη και την παγκόσμια οικονομία, αλλά επίσης κληροδοτώντας ριζικές αλλαγές στις κοινωνικές συμπεριφορές και δοξασίες, οι οποίες άνοιξαν τελικά το δρόμο για ριζοσπαστικές νέες πολιτικές και παροχές κοινωνικών συμβάσεων (όπως τη συμμετοχή των γυναικών στο εργατικό δυναμικό πριν γίνουν ψηφοφόροι). Υπάρχουν προφανείς διαφορές ανάμεσα σε μια πανδημία και έναν πόλεμο […] αλλά ο βαθμός της μεταμορφωτικής τους ισχύος είναι συγκρίσιμος. Και οι δύο έχουν τη δυνατότητα να είναι μεταμορφωτικές κρίσεις διαστάσεων που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε προηγουμένως. Ωστόσο θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τις υπερβολικές αναλογίες. Ακόμη και στο χειρότερο σενάριο ο COVID-19 θα σκοτώσει πολύ λιγότερους ανθρώπους απ’ ότι οι Μεγάλες Πανούκλες συμπεριλαμβανομένου του Μαύρου Θανάτου ή του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. […] Όμως, στον σημερινό ισχυρά διασυνδεδεμένο κόσμο, οι επιπτώσεις της πανδημίας θα πάνε πολύ πιο πέρα από τις (ήδη συγκλονιστικές) στατιστικές που σχετίζονται “απλώς” με τον θάνατο, την ανεργία και τις χρεωκοπίες.» Klaus Schwab και Thierry Malleret, «COVID 19 THE GREAT RESET», μτφ Θ.

Όλο και περισσότερο το τελευταίο χρονικό διάστημα ακούμε, κυρίως τους πολιτικούς υπηρέτες της κυριαρχίας και κατ’ επέκταση από δημοσιολόγους φερέφωνα της εξουσίας, να αναφέρονται στην Μεγάλη επανεκκίνηση. Συνήθως, έτσι ξεκινούν να προπαγανδίζουν τις θέσεις τους. Οι ομιλίες τους αποπνέουν ελπίδα, την οποία και προσπαθούν να μεταδώσουν απευθυνόμενοι στις κοινωνικές ομάδες, που μέσα σε λίγους μήνες με πρόσχημα την παγκόσμια επιδημία έχουν καταστείλει τη ζωή μας.

«Ο κορωναϊός έφερε την καταστροφή. Η επιδημία κλείνει χιλιάδες επιχειρήσεις. Ο κορωναϊός αυξάνει την ανεργία. Ο φονικός ιός που άλλαξε τις ζωές μας», «το 2020 ήταν η χειρότερη χρονιά που γνώρισε ο πλανήτης (sic!!!)» κ.λπ., κ.λπ,, είναι μόνο λίγες από τις φράσεις με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά τους τελευταίους μήνες. Φράσεις που επιχειρούν να εντυπωθούν στο συλλογικό ασυνείδητο στοχεύοντας στην κατασκευή μιας εικόνας αποκάλυψης, μιας εικόνας απόλυτης καταστροφής χολυγουντιανού τύπου.

Αν πιστέψουμε τις σειρήνες της ε(ξ)ημέρωσης των ΜΜΕ τότε οφείλουμε να πειστούμε ότι ο ιός νομοθετεί, ο ιός επιβάλλει παντοιοτρόπως τα μέτρα, τους νόμους και τα διατάγματα, που περιστέλλουν «ελευθερίες» και «δικαιώματα» επιβάλλοντας μια σειρά απαγορεύσεων, την φτωχοποίηση των ανθρώπων, τη συνεχή επιτήρηση και παρακολούθηση κάθε κίνησης μας κλπ. Αυτή, όμως, είναι η μέθοδος, που επέλεξε και μας επέβαλε η εξουσία παγκοσμίως, την οποία και ονόμασε αντιμετώπιση της πανδημίας. Οπότε το ανάθεμα βαραίνει αυτούς, τις πολιτικές μαριονέτες, καθώς και τους αυλικούς σφωγγοκωλάριους τους. Η ευθύνη για το θεάρεστο έργο –σε κάποιους εξουσιαστικούς κύκλους– αλλά καταστρεπτικό στις ζωές μας ανήκει σε αυτούς και σε κανέναν ιό.

Επίσης, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως στο λεγόμενο δεύτερο πανδημικό κύμα (ή αλλοιώς στη δεύτερη εξουσιαστική επίθεση) η εξουσία είναι συγχρονισμένη σε όλους τους τομείς. Στην προπαγάνδα που μανιωδώς επαναλαμβάνεται, στη λήψη αποφάσεων και μέτρων, τα οποία δεν μοιάζουν απλά ως τέτοια, αλλά και στον χρόνο, που αυτά κάθε φορά επιβάλλονται, αναβαθμίζονται και αίρονται.

Ο «μουσικός τρομονόμος» αποσύρθηκε επειδή υπάρχει ήδη ο 187Α

Ύστερα από αντιδράσεις καλλιτεχνών, αλλά και όχι μόνον αυτών, μπορεί να τροποποιήθηκε το άρθρο 8 απ’ το νομοσχέδιο για την ενσωμάτωση τροποποιημένης Ευρωπαϊκής οδηγίας που ανέφερε:

«α) να εμπεριέχουν υποκίνηση σε βία ή μίσος εναντίον ομάδας ανθρώπων ή μέλους ομάδας, ιδίως λόγω φύλου, φυλής, χρώματος, εθνοτικής καταγωγής, ιθαγένειας ή κοινωνικής προέλευσης, γενετικών χαρακτηριστικών, γλώσσας, θρησκείας ή πεποιθήσεων, πολιτικών φρονημάτων ή κάθε άλλης γνώμης, ιδιότητας μέλους εθνικής μειονότητας, περιουσίας, γέννησης, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού,

β) να εμπεριέχουν δημόσια πρόκληση σε τέλεση τρομοκρατικού εγκλήματος, σύμφωνα με τα άρθρα 187Α ΠΚ, 187Β ΠΚ και 32 έως 35 του ν. 4689/2020 (Α΄103)», επιφέροντας ποινές φυλάκισης στον χρήστη διαδικτύου που θα ανέβαζε τέτοιο υλικό αλλά και στον καλλιτέχνη, αλλά ο τρομονόμος εκτός και εντός διαδικτύου παραμένει.

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΕΠΕΣΕ, ΖΗΤΩ Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ…

«Καμιά νέα κοινωνική τάξη δεν κατέλαβε την εξουσία μέσω της Αμερικανικής Επανάστασης. Αυτοί που σχεδίασαν την Επανάσταση ήταν σε μεγάλο βαθμό μέλη της αποικιακής άρχουσας τάξης». Καρλ Ντέγκερ, Πέρα από το παρελθόν μας

«Η εμπλοκή των κατώτερων τάξεων στη διαμάχη δεν θα πρέπει να επισκιάζει το γεγονός ότι η διαμάχη ήταν σε γενικές γραμμές μια πάλη για την απόκτηση αξιωμάτων και εξουσίας ανάμεσα σε μέλη μιας ανώτερης τάξης, δηλαδή μια μάχη της νέας άρχουσας τάξης εναντίον της καθεστηκυίας». Έντμουντ Μόργκαν

Η εισβολή στο Καπιτώλιο χιλιάδων υποστηρικτών του απερχόμενου αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ την 6^η Ιανουαρίου, την ημέρα που το Αμερικανικό Κογκρέσο επικύρωνε την εκλογή Μπάιντεν, είναι πλέον ένα ιστορικό γεγονός. Η διαδικασία επικύρωσης, μ’ άλλα λόγια, διακόπηκε βίαια από τους διαδηλωτές, αρκετοί από τους οποίους ήταν ένοπλοι, ενώ έντρομοι οι βουλευτές, όπως και η πρόεδρος του Σώματος Νάνσι Πελόζι έσπευσαν να κρυφθούν στα υπόγεια του κτιρίου.

Σύμφωνα με ανταποκρίσεις του CNN, «Οι διαδηλωτές κατέστρεψαν σχεδόν τα πάντα στο κτήριο. Έβλεπες παντού σκουπίδια, σπασμένα αντικείμενα, ενώ εξ ίσου έντονη ήταν και η μυρωδιά από τα δακρυγόνα σε όλους τους ορόφους». Οι χιλιάδες διαδηλωτές που αρχικά κύκλωσαν το Καπιτώλιο άρχιζαν να συγκρούονται με τις δυνάμεις ασφαλείας, και σχετικά εύκολα «έσπασαν» τα μέτρα ασφαλείας, πέρασαν στο εσωτερικό του κτιρίου, όπου παρέμειναν για ώρες καταλαμβάνοντάς το. Στο εσωτερικό του κτιρίου δολοφονήθηκε με πυροβολισμό μια διαδηλώτρια, ενώ συνολικά 5 άτομα έχασαν την ζωή τους, ανάμεσά τους και ένας αστυνομικός, που δέχθηκε χτυπήματα στο κεφάλι.

Προηγήθηκε ομιλία του Τραμπ, ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε: «Πιστεύει κανείς ότι ο Μπάιντεν έλαβε 80 εκατομμύρια ψήφους; […] «Έχουν χάσει τον έλεγχο, αποπροσανατολίζουν τον κόσμο, επικαλούμενοι την πανδημία, τρέχουν με χαμηλωμένο το κεφάλι. Δεν θα το αφήσω να συμβεί. Οι Δημοκρατικοί είναι αξιοθρήνητοι […] Είμαστε υποχρεωμένοι να υποστηρίξουμε τη χώρα μας και το σύνταγμα μας. Οι πολιτείες θέλουν επανεκλογή. Ο Μάικ Πενς να κάνει το σωστό αμφισβητώντας την εκλογική διαδικασία. Με εμένα θα είστε πιο ευτυχισμένοι».

Κοινωνία χωρίς σχολεία

του Ιβάν Ίλλιτς

Εκδόσεις Νεφέλη / Σελ. 163

Πρώτη έκδοση 1970, 1971

Πρώτη έκδοση στα ελληνικά Οκτώβριος 1976

Πολύς ντόρος έγινε με αφορμή την επιβολή της χρήσης μάσκας από τους μαθητές, όλων των βαθμίδων, της καθαγιασμένης και υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Το ενδιαφέρον όλων επικεντρώθηκε στο αν θα πρέπει οι μαθητές να φορούν ή όχι μάσκα μέσα ή έξω από την τάξη, στο διάλειμμα, στη γυμναστική, στις δραστηριότητες, στον αριθμό των συμμετεχόντων στις αίθουσες διδασκαλίας. Καμμία συζήτηση για την ποιότητα της εκπαίδευσης, της παιδείας, των δασκάλων, των καθηγητών, την κατάρτισή τους και άλλα τέτοια τετριμμένα…

Αυτές τις μέρες, λοιπόν, έπεσε στα χέρια μας και αυτό το βιβλίο, γραμμένο το 1970 από τον Ιβάν Ίλλιτς.

Η ζωή στο βωμό της επιβίωσης

Ο σκληρός όρος της επιβίωσης έρχεται συχνά σε ρήξη με το φυσικό ρόλο της ζωής σε σημείο που η συνεργασία μεταξύ τους να φαντάζει από δύσκολη έως ακατόρθωτη. Το ατομικό φαντασιακό αδυνατεί να συνυπάρξει με το κοινό πραγματικό. Από τη φυσική ανάγκη μας να τραφούμε έως την πνευματική αναζήτηση –επομένως και της δυνατότητας ανάλυσης της παρούσης κατάστασης– αποκαλύπτονται πτυχές άγνωστες προς εμάς μα εξ ίσου απαραίτητες (όπως και η τροφή) για τη μετάδοση πληροφοριών μεταξύ μας αλλά και για την κατανόηση μιας συμπαντικής/κοσμικής αλληλεπίδρασης που μέσω της διεργασίας εξήγησης θα μας δοθεί η ευκαιρία να συμβιώσουμε αρμονικά με τον εαυτό μας και τον κόσμο που γεννιόμαστε και οφείλουμε να σεβαστούμε έως την ολοκλήρωση της ζωής και τη φυσική μας κατάληξη που είναι ο θάνατος.

Η πορεία των κοινωνιών μέχρι σήμερα απέδειξε πως κανένα σύστημα δεν είναι ικανό –και κυρίως δεν επιθυμεί– να ευαισθητοποιήσει τον άνθρωπο και να τον βοηθήσει να ανέλθει πνευματικά. Κάθε σύστημα (οικονομικό, κοινωνικό, θρησκευτικό) έχει ως στόχο την μεταχείριση των ανθρώπων και τη χρησιμοποίησή τους για την επίτευξη των στόχων τους που είναι το κέρδος και η διαιώνιση φοβικών ατόμων, υπόδουλων και άβουλων. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων συνήθως είναι ό,τι τους έχουν πει (πως είναι) και όχι αυτό που πραγματικά είναι. Η «ευφυΐα» των συστημάτων έγκειται στην άγνοια των ανθρώπων για τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα οι πρώτοι να πείθουν και οι δεύτεροι να ακολουθούν τυφλά απορρίπτοντας κάθε ευκαιρία για βελτίωση της ποιότητας ζωής τους και ενδοσκόπηση του «είναι» τους.

Οι άνθρωποι έχουν τη συνήθεια να προφασίζονται διάφορες δικαιολογίες (με τη μορφή απολογιών, αποδοχής ενοχών, εμφάνισης φοβικών συνδρόμων) μόνο και μόνο για να μην έρθουν σε σύγκρουση με τα συστήματα. Αποφεύγουν εκούσια είτε ακούσια την οποιαδήποτε ρήξη με τα συστημικά πρότυπα, καθοδηγούμενοι από το αρχέγονο ένστικτο του φόβου, απομονώνοντας το ένστικτο της περιέργειας και της όρεξης να μάθουν κάτι καινούριο ή άγνωστο μέχρι τώρα.

Τα συστήματα κατάφεραν, με τη διαρκή μελέτη τους πάνω στον άνθρωπο, να επικρατήσουν και να επιβληθούν, μετατρέποντάς τον σε υποχείριο έτοιμο να δεχθεί «αποφάσεις» που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα της ζωής του ή την κοσμοθεωρία του όσον αφορά την αντίληψη που έχει για τη ζωή. Σαν πειραματόζωα κλεισμένα στο κλουβί τους, περιμένουμε να τελειώσει το μαρτύριο της ζωής από κάποιον «σωτήρα» που τυχαία θα βρεθεί στο δρόμο μας. Αντί, λοιπόν, να απαγκιστρωθούμε από το δόλωμα της συνήθειας και τις τεχνητές εικόνες τρόμου που μας προβάλλουν, προτιμούμε να υπομένουμε τα βασανιστήριά μας και να υποτασσόμαστε απέναντι στους «σοφούς άρχοντες» και τις πράξεις ασυδοσίας τους. Τα βιώματα συνήθως αποτελούν την αφετηρία των επιλογών μας. Δεν θα κρίνουμε εάν οι επιλογές μας είναι σωστές ή λάθος (και ποιος μπορεί τελικά να κρίνει τι είναι σωστό και τι λάθος;). Η χρονική στιγμή που λαμβάνεται μια απόφαση καθορίζει τη μελλοντική –επομένως και την εξελικτική– πορεία αποσαφήνισης τόσο των δικαιωμάτων όσο και των υποχρεώσεων ενός ατόμου.

ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ…

Μόλις λίγες ημέρες πριν, στην Τράπεζα της Ελλάδος, σύμφωνα και με δημοσίευμα της Καθημερινής (Δέκα χρόνια  πίσω μας γύρισε η πανδημία, Ζώης Τσώλης, 24-1-2021), το ταμειακό αποτέλεσμα της κεντρικής διοίκησης παρουσίασε έλλειμμα 24,1 δισ. ευρώ, έναντι ελλείμματος 477 εκατ. ευρώ το 2019, και το πρωτογενές έλλειμμα (χωρίς τόκους) διαμορφώθηκε σε 17,8 δισ. ευρώ, έναντι πρωτογενούς πλεονάσματος 5,5 δισ. ευρώ το 2019!

Έτσι, «ανατρέχοντας στο παρελθόν στα επίσημα στοιχεία της Eurostat όπως διαμορφώθηκαν μετά την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ και στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας – απαλλαγμένα από τον ιό των Greek Statistics που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή για τη χώρα και κατά κύριο λόγο τον πολιτικό χώρο του ΠαΣοΚ – θα διαπιστώσει ότι το 2010, χρονιά που προσφύγαμε στα μνημόνια, το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν 24,19 δισ. ευρώ και ως ποσοστό του ΑΕΠ 10,5%. Το 2020, μετά το τσουνάμι που έπληξε την οικονομία, το ΑΕΠ βυθίστηκε κάτω από τα 170 δισ. ευρώ, με αποτέλεσμα το δημοσιονομικό έλλειμμα αν και σε απόλυτο μέγεθος βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο, ως ποσοστό του ΑΕΠ να εκτοξεύεται στο 15%! Κατ’ αναλογία το ίδιο συμβαίνει και με το δημόσιο χρέος, το οποίο από 328,5 δισ. ή 142,8% του ΑΕΠ που ήταν το 2010 (πριν από τα κουρέματα), πλέον έχει αυξηθεί και βρίσκεται στα 339 δισ. ευρώ ή 208% του ΑΕΠ!».

Ο ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ»…

«Ζω μαζί και βασιλεύω και τους μπάτσους πιλατεύω».

«Παγκάκια-κουτάκια-περιπτεράδες

της μπόχας της Ασφάλειας είναι παραφυάδες

όποιος μαζί έμαθε ’κει να υφαίνει τους καμβάδες

μια νύχτα θα τον παίξουν στα ζάρια οι Αραπάδες…».

Η θερμή χειραψία του Πρετεντέρη στον Μιχαλολιακό στην εκπομπή 4«Τέλος εποχής» (1995)

Απαράμιλλος ποιητικός οίστρος, αποτυπωμένος σε τοίχο στα Αναφιώτικα της Πλάκας, μάλλον από δυο διαφορετικούς καλλιτέχνες… Να βρεθούν και να συλληφθούν, λερώνουν και δεν πληρώνουν, υβρίζουν τα όργανα της τάξης με δυσνόητα υπονοούμενα, γεγονός που συνιστά ύψιστη προσβολή στην δημοσία τάξη και αιδώ…

Είναι ορισμένοι σφογγοκωλάριοι της εξουσίας που δεν μπορούν να κρύψουν το μίσος τους, την βαθιά απέχθειά τους για την κοινωνία, παρ’ ότι διαβεβαιώνουν ότι πολεμούν δίχως «ναι, μεν αλλά» τους εχθρούς. Κρατούν την ρομφαία του νόμου και της τάξης, παρ’ ότι διαχρονικά έχουν υπηρετήσει τα πλέον διαπλεκόμενα και εξωθεσμικά συστήματα εξουσίας. Γλειώδεις σαν φυσιογνωμίες, δεν χάνουν την ευκαιρία να ζητούν ολοένα και μεγαλύτερη καταστολή, ολοένα και μεγαλύτερη σκληρότητα για κάθε «αποκλίνουσα» συμπεριφορά. Συνήθως ξερνούν το μίσος τους στους πλέον αδύναμους, για τους οποίους ζητούν γκιλοτίνες, ακόμα και όταν οι νόμοι δεν το προβλέπουν. Καμώνονται τους θεσμικούς, ενώ στην πραγματικότητα θεωρούν ότι οι ίδιοι δικαιούνται κάθε υπερεξουσία και το αποδεικνύουν απαιτώντας πρωτοφανείς τιμωρίες για τους «εχθρούς της κοινωνίας».

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Στα μυαλά των εξουσιαστών κρύβονται οι πιο σαδιστικές και διαστροφικές σκέψεις. Ανά χρονικά διαστήματα μεταφέρονται από τον φαντασιακό στον κοινωνικό χώρο, όπου και υλοποιούνται. Οι περίοδοι αυτές έχουν διάφορες ονομασίες όπως, 1^η , 2^η και 3^η βιομηχανική επανάσταση ή σημαδεύονται από οικονομικές «κρίσεις», πολέμους, πανδημίες κ.λπ. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα λαμβάνει χώρα μια βαθιά μεταβολή των συνθηκών ζωής, η οποία με την προβιά της προόδους ωθεί τους εξουσιαζόμενους σε μεγαλύτερη ανελευθερία, πνευματική ένδεια, ψυχική κενότητα και οικονομική απορία. Αυτές οι περίοδοι, λοιπόν, αποτελούν το πρόσφορο έδαφος για να εφαρμόσουν οι εξουσίες τους κρυφούς πόθους τους, εφαρμόζοντας καινοτόμες πρακτικές για την περαιτέρω καθυπόταξη των ανθρώπων.

Όπερ και εγένετο, για άλλη μια φορά! «Γλυτώσαμε προς στιγμήν τα χειρότερα, όμως κι αυτό είναι κάτι», διαλαλούν οι ντελάληδες των μίντια και διάφοροι κατ’ επάγγελμα δημοσιολογούντες. «Όμως, για την διατήρησίν των απαιτείται πλήρης συμμόρφωση με τας κρατικάς εντολάς», όπως διατείνονται οι θιασώτες του επιστημονισμού και της κρατικής εξουσίας, που την τελευταία χρονική περίοδο συγχέονται όλο και περισσότερο μεταξύ τους.

Φυλακές και ετυμηγορίες κατασκευάζουν μόνο οι εξουσίες

Ο Βασίλης Δημάκης διώχθηκε πειθαρχικά για την ανάρτηση ενός πανώ που αφορούσε την φυλάκιση των μελών της Χρυσής Αυγής με αναρχική υπογραφή. Τελικά το συμβούλιο της φυλακής Κορυδαλλού, ευτυχώς δεν επέβαλε καμμία ποινή στον Βασίλη Δημάκη. Η φυλακή είναι ένας κρατικός μηχανισμός βασανιστηρίων που όχι μόνο δεν λύνει, αλλά επιδεινώνει παθογένειες που εκπορεύονται απ’ αυτόν. Δυστυχώς, όμως, αυτή η ιστορία με την απειλή πειθαρχικής ποινής από τις φυλακές, επιβεβαιώνει το δεδομένο πως όταν ένας ο οποίος είναι κρατούμενος ζητά φυλακές για τους οποιουσδήποτε, ουσιαστικά νομιμοποιεί τον βασανισμό του από το κράτος, καθώς και τις μετέπειτα εκδικητικές κινήσεις εναντίον του.

Λέτε τα Rafale να είναι προάγγελος κυβέρνησης συνεννόησης;

Θυμόμαστε, όταν το καλοκαίρι ανακοινώθηκε η αγορά των γαλλικών πολεμικών αεροσκαφών Rafale, πολλά στελέχη του Σύριζα να ξεσπαθώνουν για την αγορά και να κάνουν συσχετισμούς των χρημάτων που θα δοθούν για την αγορά τους με ΜΕΘ ή γιατρούς, δάσκαλους κλπ.;

Ε, λοιπόν, αυτός ο λαϊκισμός έλαβε τέλος με πανηγυρικό τρόπο, αφού τελικά ο Σύριζα γνωμοδότησε θετικά σ’ αυτή την αγορά.