Λαδώνω (ρήμα): «Λιπαίνω έναν ηγέτη ή άλλον σπουδαίο κρατικό λειτουργό, που είναι ήδη αρκούντως γλοιώδης». (Αμβρόσιος Μπηρς, 1842–1914, Αμερικανός συγγραφέας)
«Ὡς οἱ Ἰνδοὶ εἰς φυλὰς, οὕτω καὶ οἱ Ἕλληνες διαιροῦνται εἰς τρεῖς κατηγορίας: α) Εἰς συμπολιτευομένους, ἤτοι ἔχοντας κοχλιάριον νὰ βυθίζωσιν εἰς τὴν χύτραν τοῦ προϋπολογισμοῦ, β) Εἰς ἀντιπολιτευομένους, ἤτοι μὴ ἔχοντας κοχλιάριον καὶ ζητοῦντας ἐν παντὶ τρόπω νὰ λάβωσιν τοιοῦτον καὶ γ) Εἰς ἐργαζομένους, ἤτοι οὔτε ἔχοντας κοχλιάριον οὔτε ζητοῦντας, ἀλλ’ επιφορισμένους νὰ γεμίζωσι τὴν χύτραν διὰ τοῦ ἱδρῶτος των». (Εμμανουήλ Ροΐδης, 1836-1904)
Nostalgie de la boue: σημαίνει κυριολεκτικά νοσταλγία για την λάσπη. Χρησιμοποιείται, όμως, στην γαλλική γλώσσα για να εκφράσει μια κατάσταση ποταπή, δίχως αξίες, για κάτι που συνήθως οι άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι, την επιθυμία να βιώσει κάποιος κάτι εξευτελιστικό, την έλξη προς την χυδαιότητα και την διαφθορά.
Connard (skatokefale) Mitsotakis poutain, jean-foutre (axreie), ferme ta gueule (kleise to stoma sou), je m’ en fous (sta paparia mou), tu es bête comme tes pieds – (Εisai toso xazos oso ta podia sou)…
Αυτή τη «νοσταλγία για την λάσπη» ένιωθαν και οι Συριζαίοι, όταν κατέκτησαν την εξουσία, ποτισμένοι από την πρώτη στιγμή από την επιθυμία να κατακτήσουν ακόμη περισσότερη, και ακόμη περισσότερη, χώθηκαν σαν έτοιμοι από καιρό στα μεγάλα κόλπα, διψασμένοι και έτοιμοι για ακόμη μεγαλύτερα.
Γι’ αυτό ζητούσαν περισσότερο χρόνο. Κυβερνούμε έλεγαν, αλλά δεν έχουμε πάρει ακόμα την εξουσία. Τι εννοούσαν; Μα το απλούστατο. Εθίστηκαν τόσο γρήγορα, που η σκέψη και μόνο ότι θα απομακρυνθούν τούς ήταν αδιανόητη. Όπως έλεγε και ο Frédéric Bastiat (1801-1850), γάλλος οικονομολόγος και κοινωνιολόγος, «Όταν η αρπαγή γίνεται τρόπος ζωής για μια ομάδα ανθρώπων σε μια κοινωνία, με την πάροδο του χρόνου αναπτύσσουν ένα νομικό σύστημα που την νομιμοποιεί και έναν ηθικό κώδικα που την επιβραβεύει». Τα τελευταία «συριζαίικα» νέα από το «σκάνδαλο» της Folli follie, είναι απλώς ενδεικτικά. Συνέχεια
Anarchy press gr 